Nie wiem, czy tak znane miejsce się liczy. Kiedyś wyśniłam pewien las, lecz było to coś tak fantastycznego, że pamiętam go do tej pory. Ogromny, a ja przy nim byłam malutka. Ogromny, we wszystkich możliwych odcieniach zielonego. Biegłam po nim, skakałam z jednego konaru na drugi, a na dole płynęła rzeka. I zupełnie nie bałam się tego, że spadnę. Żałuję, że nie mogę przekazać wam tego obrazu, czy to w formie rysunku, czy też zdjęcia. Wciąż liczę na odnalezienie takiego bajkowego miejsca w rzeczywistości. Choć, z drugiej strony, czy to nie popsuje jego magiczności...

Nie wiem, czy tak znane miejsce się liczy. Kiedyś wyśniłam pewien las, lecz było to coś tak fantastycznego, że pamiętam go do tej pory. Ogromny, a ja przy nim byłam malutka. Ogromny, we wszystkich możliwych odcieniach zielonego. Biegłam po nim, skakałam z jednego konaru na drugi, a na dole płynęła rzeka. I zupełnie nie bałam się tego, że spadnę. Żałuję, że nie mogę...

Nie wiem, czy dla etnologa może być bardziej magiczne miejsce niż transgraniczne Morawy, będące idealnym przykładem na to, że granice państw nie do końca odpowiadają prawdziwym granicom z umysłach ludzi.
Dla mnie takim magicznym miejscem było Podlasie, na którym spędzałam wakacje w dzieciństwie u swojej prababci (której spojrzenie, przysięgam, było niemal takie samo, jak spojrzenie Bogini z okładki). Była to niewielka wieś nieopodal Radzynia Podlaskiego, a dom prababci leżał w pewnym oddaleniu od głównej szosy i całej wsi, co teraz, kiedy nad tym pomyślę, kojarzy mi się z domem czarownicy. Co więcej do prabaci wiele osób ze wsi przychodziło właśnie po poradę i często dostawało od niej albo słoik z czymś specjalnym, albo coś co babcia hodowała w swoim przydomowym ogródku.
Otoczenie domu było równie magiczne. Poza malowniczym ogrodem prababci, w którym latem pełno było kolorowych i pachnących kwiatów. Okolicę stanowiły niewielkie laski brzozowe i rozległe pola, klimatem idealnie oddające taką swoistą polskość ze złotymi kłosami, makami i chabrami. Wtedy te kłosy były wyższe ode mnie ;)
Naprawdę ogromnie żałuję, że prababcia nie dożyła mojego pójścia na studia etnologiczne, bo wtedy, już nauczona zadawać odpowiednie pytania i dostrzegać więcej, pewnie dowiedziałabym się więcej o swoich podlaskich korzeniach. Kto wie, może okazałoby się, że jestem potomkinią najprawdziwszej podlaskiej szeptuchy? ;)

Nie wiem, czy dla etnologa może być bardziej magiczne miejsce niż transgraniczne Morawy, będące idealnym przykładem na to, że granice państw nie do końca odpowiadają prawdziwym granicom z umysłach ludzi.
Dla mnie takim magicznym miejscem było Podlasie, na którym spędzałam wakacje w dzieciństwie u swojej prababci (której spojrzenie, przysięgam, było niemal takie samo, jak...

Powietrze poranka przepełnione było ciszą, zapachem natury, zielenią. Magią. To właśnie w takich miejscach nabieram sił. Mimo fizycznego zmęczenia, na nowo przewartościowuję swoje życie i zdaję sobie sprawę, że to co wczoraj wyprowadziło mnie z równowagi było niewarte uwagi. Rozglądam się dookoła z zachwytem i miłością. Wierzby pochylają się i moczą swe długie bladozielone witki w wodzie. Widzę również brzozy, dęby, sosny- niektóre drzewa oplatają pnącza. Dzikość.
Poruszam wiosłami raczej powoli. Nigdzie mi się nie śpieszy. Czasem w ogóle przestaję wiosłować i wręcz wstrzymuję oddech, by rozkoszować się ciszą. Uśmiecham się do siebie.

Jakże się cieszę, że tego lata wpadłam na ten pomysł i udało mi się namówić bliskich na wypad kajakowy w pobliże Międzyrzecza. Rzeka Obra jest cudowna, dzika i naturalna. W kajaku spędziliśmy około pięć godzin- w trakcie trasy rzeka zmieniała swoją szerokość i głębokość. W niektórych miejscach była łatwa do pokonania, w innych musieliśmy wysiadać i przenosić kajak nad grubym pniem drzewa lub rozpędzać się, by gładko po nim przepłynąć. Trasa była zmienna i bardzo niepewna, ale to właśnie było najcudowniejsze.

No i dookoła mój ulubiony, zwyczajny zielony kolor, który daje mi szczęście i wewnętrzne poczucie bezpieczeństwa. Serce i dusza nakarmione, i wiem, że to magiczne miejsce pozostanie w mej pamięci na zawsze.

"Choćbyśmy cały świat przemierzyli w poszukiwaniu magii, nie znajdziemy jej nigdzie, jeżeli nie nosimy jej w sobie..."

Powietrze poranka przepełnione było ciszą, zapachem natury, zielenią. Magią. To właśnie w takich miejscach nabieram sił. Mimo fizycznego zmęczenia, na nowo przewartościowuję swoje życie i zdaję sobie sprawę, że to co wczoraj wyprowadziło mnie z równowagi było niewarte uwagi. Rozglądam się dookoła z zachwytem i miłością. Wierzby pochylają się i moczą swe długie bladozielone...

Słońce przesącza się przez liście. Jedna z wielu jesieni. Jest ciepło i czuć jeszcze posmak lata w powietrzu. Wieś. Gdaczą kury wydziobujące z rozmiękłej ziemi tłuste dżdżownice. Gdzieś muczy krowa, wtóruje jej jazgot psów i wróbli sejm na jesionie. Dźwięk kościelnych dzwonów niesie się na cztery strony świata...
Jest dobrze. Jest błogo. Siedzę na niskim, drewnianym stołeczku i patrzę na świat, ja, dziewięcioletnie dziecko. Umorusana jak nieboskie stworzenie, zajadam pajdę chleba z cukrem i słucham. Nade mną kwili jastrząb. Wstrząsa mną dreszcz zachwytu. Jastrząb jest piękny. Przed domem Babcia łuska fasolę. Pac, pac, pac do blaszanej miski. Miska była niebieska. Dziadek, zwany wtedy Dziadziem, stoi przy bramie wyprostowany, dumny jak wódz indiańskiego plemienia. I wszystko roztapia się w złotym blasku i pachnie dymem z ogniska...

Słońce przesącza się przez liście. Jedna z wielu jesieni. Jest ciepło i czuć jeszcze posmak lata w powietrzu. Wieś. Gdaczą kury wydziobujące z rozmiękłej ziemi tłuste dżdżownice. Gdzieś muczy krowa, wtóruje jej jazgot psów i wróbli sejm na jesionie. Dźwięk kościelnych dzwonów niesie się na cztery strony świata...
Jest dobrze. Jest błogo. Siedzę na niskim, drewnianym...

Poznańskie Chwaliszewo - jest to miejsce magiczne, tym bardziej, iż sama historia o tym wspomina... Według miejskich podań niegdyś na Chwaliszewie mieszkały czarownice, tutaj miał również ostatni sąd nad nimi. Taka historia stwarza wiele możliwości do twórczości literackiej.

Poznańskie Chwaliszewo - jest to miejsce magiczne, tym bardziej, iż sama historia o tym wspomina... Według miejskich podań niegdyś na Chwaliszewie mieszkały czarownice, tutaj miał również ostatni sąd nad nimi. Taka historia stwarza wiele możliwości do twórczości literackiej.

Zgubiłam się kiedyś w lesie na wsi. Nie znałam drogi, nie wiedziałam w którym kierunku iść, w telefonie brak zasięgu, a słońce na niebie było coraz niżej. Byłam bliska paniki, gdy nagle na jednym ze starych drzew zobaczyłam wyrytą w korze strzałkę. Popatrzyłam z nadzieją we wskazanym kierunku, między krzewami dzikiej róży odnalazłam wąską ścieżkę. Nie miałam nic do stracenia, podążyłam nią z myślą, że może doprowadzi mnie do drogi. Szłam z uporem przed siebie. Zrobiło się już ciemno, gdy nagle znalazłam się w ślepym zaułku. Za mną była ciemność, po bokach ścieżki rosły krzaki, a przede mną rosła olbrzymia płacząca wierzba. Pomyślałam, że ścieżka nie powinna się od tak kończyć, ale przecież to był las, więc możliwe było wszystko. Rozchyliłam gałęzie wierzby i ujrzałam coś niesłychanie pięknego. Wierzba kryła w swych objęciach brzeg jeziorka. Migoczące gwiazdy przeglądały się w jego tafli, niczym w lustrze, a na straży nieba widniał księżyc w pełni, spowijając zakątek błękitną poświatą. Drugi brzeg jeziorka, porośnięty był kwiatami, tak wonnymi, że aż zakręciło mi się w głowie. Nim się spostrzegłam, świtało. Niedługo potem udało mi się wyjść z lasu. Szukałam później wiele razy, ale nigdy więcej nie udało mi się odnaleźć ukrytego zakątka. Tego lata ponownie wrócę do tego lasu, by odnaleźć mój bajkowy świat.

Zgubiłam się kiedyś w lesie na wsi. Nie znałam drogi, nie wiedziałam w którym kierunku iść, w telefonie brak zasięgu, a słońce na niebie było coraz niżej. Byłam bliska paniki, gdy nagle na jednym ze starych drzew zobaczyłam wyrytą w korze strzałkę. Popatrzyłam z nadzieją we wskazanym kierunku, między krzewami dzikiej róży odnalazłam wąską ścieżkę. Nie miałam nic do...

Niesamowitym, magicznym miejscem dla grupki dzieci może być nieduży pagórek z piękną, okazałą lipą rosnącą pośrodku. Dorosłym już bywalcom przywodzi na myśl nawet lipę pana Jana Kochanowskiego. Dla dzieci zaś to coś znacznie ciekawszego od gier komputerowych czy portali internetowych. Ta "górka" to zimą miejsce szalonych zabaw na śniegu, zjazdów na sankach, nartach lub innych "magicznych " urządzeniach, łącznie z pojazdem Królowej Zimy. Latem z kolei mogło tu być wszystko - poligon wojskowy, biwak w długiej, egzotycznej podróży, tajemnicze zarośla - pole pracy detektywa, zamek księżniczki, do którego starają się dostać rycerze...A to wszystko można według własnej fantazji zmieniać nawet kilka razy w ciągu dnia.
Oby bawiące się tam dzieci,będąc już dorosłymi potrafiły czasem wrócić choć na chwilę do tego, co kiedyś tak szybko potrafiły wyczarować...

Niesamowitym, magicznym miejscem dla grupki dzieci może być nieduży pagórek z piękną, okazałą lipą rosnącą pośrodku. Dorosłym już bywalcom przywodzi na myśl nawet lipę pana Jana Kochanowskiego. Dla dzieci zaś to coś znacznie ciekawszego od gier komputerowych czy portali internetowych. Ta "górka" to zimą miejsce szalonych zabaw na śniegu, zjazdów na sankach, nartach lub...

WRZOSOWISKA
Ze wrzosowiskami po raz pierwszy spotkałam się kiedy dana mi była przyjemność obcowania z "Tajemniczym Ogrodem" Burnett'a. Czytałam to tak dawno jednak nadal pamiętam jak bardzo chciałam wtedy znaleźć się na niekończących się łąkach spowitych mgłą, których kontury giną rozmyte w mlecznym powietrzu. Wyobrażałam sobie co mogłabym czuć stojąc na wrzosowisku: czy chciałabym iść w mgłę a może usiąść wśród kwiatów? O motywie tajemniczych przestrzeni przypomniała mi książka Meagan McKinney "Zamek na wrzosowisku" gdzie bohaterka nie omieszkała w szale biec wzdłuż nich. To dało mi do zrozumienia, że nie tylko mnie udziela się urok tych miejsc. Jednak czym jest czytanie bez oględzin? We wrześniu 2012 roku udałam się ze szkolną wycieczką do Anglii - Yorkshire. Oczywiście wieść dokąd mamy jechać ostatecznie pchnęła mnie do wyjazdu. Myślałam, że krążąc po dużych miastach nie zobaczę wrzosowisk na szczęście dane nam było krążyć między nimi i gdy tylko wyjechaliśmy z Yorku zobaczyliśmy je rozciągnięte na wielkich powierzchniach. Brakowało tam mgły a niebo było mniej zimne niż w książkowych opisach ale były to piękne, wielkie łąki całe porośnięte fioletowym kwieciem i gdybym mogła wysiadłabym z autokaru i już z nich nie wróciła. To zdjęcie znalazłam w internecie i najbardziej chyba przypomina mi opisy wrzosowisk :)

WRZOSOWISKA
Ze wrzosowiskami po raz pierwszy spotkałam się kiedy dana mi była przyjemność obcowania z "Tajemniczym Ogrodem" Burnett'a. Czytałam to tak dawno jednak nadal pamiętam jak bardzo chciałam wtedy znaleźć się na niekończących się łąkach spowitych mgłą, których kontury giną rozmyte w mlecznym powietrzu. Wyobrażałam sobie co mogłabym czuć stojąc na wrzosowisku: czy...

Każdy z nas ma swoje magiczne miejsce.Dla niektórych miejscem tym może być własny pokój , szkoła , zacisze biblioteki.
Ale moje magiczne miejsce różni się od wszystkich innych.Niektórzy mogą myśleć, że nie ma czegoś takiego jak magiczne miejsce.Ja mogę udowodnić , że swoje znalazłem.Miejsce to nazywa się Turawa ( 10 kilometrów od opola).
Rześkie powietrze,zapach dębowego lasu , niewiarygodna cisza.
Pamiętam trzaski gałęzi łamiących się pod moimi stopami.
Pamiętam miękką bujną i zieloną trawę przed małą chatką.
Pamiętam ścieżkę prowadzącą przez dębowy las.
Pamiętam szum liści chwiejących się na wietrze.
Pamiętam chłodną wodę w upalne dni.
Pamiętam godziny poświęcone na szukanie grzybów i jagód.
Pamiętam jak stoję na dachu małej chatki i opalam się w promieniach słońca.
Pamiętam chłód na ciele po wskoczeniu do zimnego stawu.
Pamiętam śpiew ptaków.

Pamiętam i zawsze będę pamiętał jak bardzo wyjątkowe jest moje magiczne miejsce.Szukajcie więc a może kiedyś znajdziecie miejsce tak idealne jak moje.

Każdy z nas ma swoje magiczne miejsce.Dla niektórych miejscem tym może być własny pokój , szkoła , zacisze biblioteki.
Ale moje magiczne miejsce różni się od wszystkich innych.Niektórzy mogą myśleć, że nie ma czegoś takiego jak magiczne miejsce.Ja mogę udowodnić , że swoje znalazłem.Miejsce to nazywa się Turawa ( 10 kilometrów od opola).
Rześkie powietrze,zapach dębowego...

W moim mieście miało kiedyś powstać centrum handlowe. Ale w trakcie budowy, właściciel zbankrutował i zostało tylko wielkie pole wylanego betonu. Właściwie nic wielkiego tam nie ma. Z jednej strony jest opuszczona wieża ciśnień, do której można wejść przez okno. Byłam kiedyś na jej pierwszym piętrzę, ale schody są zawalone i ciężko wejść na następne. Z drugiej, jest wielki budynek w starym stylu, od strony ulicy wyglądający naprawdę imponująco, z wywieszonym transparentem "na sprzedaż". Od strony betonowego barku zieje wielka dziura, do której nigdy nie miałam odwagi wejść, zwłaszcza że na ławkach obok zawsze siedzi (bądź leży) jakiś bezdomny. Obok wielkiego budynku jest mniejszy, z powybijanymi wszystkimi szybami. W środku tylko sterty desek i szkła. Ale na placu, po prawej od wieży i naprzeciwko większego budynku, są jeszcze schody. Ukryte za krzakami i strome. Kończą się dziurą na końcu, którą trzeba przeskoczyć, żeby dostać się na ścieżkę. Po lewej stronie jest ściana z jakieś cienkiej płyty, za którą są tory, a po prawej niski murek chroniący przed przepaścią. Jeśli pójdziesz wystarczająco długo, ścianka się skończy i odsłoni używane wciąż szyny. Jeśli pójdziesz trochę krócej, zarośla obrastające mur znikną na kilka metrów. Tak jakby robiły ławkę, żeby na niej uściąść, wystawiając nogi za krawędź wysokiej na kilkanaście metrów przepaści, i patrzeć - na wielki budynek z dziurą, na wieżę ciśnień, na mniejszy budynek bez szyb, na ulicę za parkiem i dalej, przed siebie.

W moim mieście miało kiedyś powstać centrum handlowe. Ale w trakcie budowy, właściciel zbankrutował i zostało tylko wielkie pole wylanego betonu. Właściwie nic wielkiego tam nie ma. Z jednej strony jest opuszczona wieża ciśnień, do której można wejść przez okno. Byłam kiedyś na jej pierwszym piętrzę, ale schody są zawalone i ciężko wejść na następne. Z drugiej, jest wielki...