Panie generale, udało się - major był wyraźnie zdenerwowany. Tak jak zaplanowaliśmy, 2% ludności świata zostało przetransportowanych na planetę Kepler. Nie więcej niż jeden członek z danej rodziny, ludzie z każdej rasy i każdego wyznania oraz z każdej warstwy społecznej. Naukowcy i robotnicy. I nasze rodziny, panie generale. Nasze rodziny też...
Dziękuję majorze. Proszę pamiętać, nikt spoza naszej bazy nie może się o tym dowiedzieć, nie chcemy chaosu i paniki.

W 2003r. japońskie wojsko dostało anonimową informację, że ziemia znajduje się na trasie lotu ogromnej asteroidy i kolizja nastąpi za 16 lat. Zderzenie asteroidy z ziemią skutkować będzie globalną katastrofą, która zakończy życie na ziemi.

Od tej pory japońskie wojsko pracowało nad systemem mającym na celu wyselecjonowanie 140 milionów osób, co stanowi 2% szacowanej liczby ludności w momencie teleportacji. Osoby te nie mogły być ze sobą spokrewnione, żeby zapewnić jak największą różnorodność genetyczną przyszłej rasy ludzkiej. Wyjątek stanowiły rodziny 62 wojskowych i naukowców pracujących w bazie, ponieważ każdy z nich mógł ocalić trzy wybrane osoby. Wybierali żony, dzieci i swoich rodziców. Żaden z nich nie wyznaczył siebie.

Prace nad systemem teleportacji trwały 11 lat. 5 lat przed dniem, w którym ma skończyć się świat 2% ludności zniknęło z powierzchni ziemi. Trafili na Kepler, ziemiopodobną planetę, gdzie zbudują nową cywilizację.
Pięć lat to również wystarczająco dużo czasu, by na ziemi życie zaczęło toczyć się normalnie. Ludzie zdążą pogodzić się ze stratą bliskich, zaczną żyć pełnią życia, a gdy koniec świata nadejdzie, umrą szczęśliwi. Umrą z nadzieją, że ich bliscy zniknęli po to, by teraz być bezpieczni. A ludzkość zostanie ocalona.

Panie generale, udało się - major był wyraźnie zdenerwowany. Tak jak zaplanowaliśmy, 2% ludności świata zostało przetransportowanych na planetę Kepler. Nie więcej niż jeden członek z danej rodziny, ludzie z każdej rasy i każdego wyznania oraz z każdej warstwy społecznej. Naukowcy i robotnicy. I nasze rodziny, panie generale. Nasze rodziny też...
Dziękuję majorze. Proszę...

Dwa procent ludzkości. Pozornie przypadkowe osoby. Mężczyźni, kobiety, dzieci, starcy. A jednak coś nas łączy.
Wszyscy przeczytaliśmy tą samą książkę.
Nie wiemy, jak nas znaleziono, ani jakich środków użyto.
Jesteśmy tylko wielką, bezradną grupą odciętą od świata, mieszkającą na wyspie z dala od bliskich. Nie pytano nas o zgodę, nie pozwolono na sprzeciw, ale walka i tak nie ma sensu. Chcemy tylko wrócić do dawnego życia i wierzymy, że jeżeli zastosujemy się do kilku poleceń, zostanie nam ono zwrócone. Na razie czekamy.
I trwamy w tym oczekiwaniu już kilka tygodni. Jesteśmy szalonym eksperymentem autora książki, która stała się ostatnimi czasy wielką sensacją, a której nie oszczędzili krytycy. Tak naprawdę większość z nas wypowiadała się o niej niepochlebnie, mówiono o niedopracowaniach i chaotycznej akcji. Teraz powieść jest tematem tabu, wszyscy milczą, jakby najmniejsza wzmianka o powodzie naszego pobytu w tym nieznanym miejscu mogła zabić.
Więc wciąż tylko czekamy, a tym samym spełniamy swoją rolę. Ożywiamy postacie, które początkowo były całkiem niecharakterne. Pośrednio tworzymy najbardziej prawdopodobny bieg wydarzeń. A ludzie po drugiej stronie wpadają w rozpacz i opowiadają o swoich przeżyciach w najmniejszych szczegółach wszystkim, którzy zechcą ich wysłuchać.
Skąd mają wiedzieć, że taki był plan? Że mówiąc o emocjach, robią dokładnie to, czego oczekują ci nieliczni, którzy ten plan znają?
Bo jesteśmy przedmiotami, dzięki którym wkrótce powstanie książka idealna. Nie będzie w niej słowa fałszu. I nikt nie ośmieli się skrytykować wstrząsającej historii będącej nie chorym wyobrażeniem, a czymś, co wydarzyło się naprawdę.
Gdzieś poza światem, w jakim teraz tkwimy, ludzie wypowiadają słowa, które ktoś przeleje na papier i da im do przeczytania. To będzie ostateczna, nieskazitelna wersja. Szczera do bólu, bo pisana prawdziwymi łzami przez prawdziwe postacie.

Dwa procent ludzkości. Pozornie przypadkowe osoby. Mężczyźni, kobiety, dzieci, starcy. A jednak coś nas łączy.
Wszyscy przeczytaliśmy tą samą książkę.
Nie wiemy, jak nas znaleziono, ani jakich środków użyto.
Jesteśmy tylko wielką, bezradną grupą odciętą od świata, mieszkającą na wyspie z dala od bliskich. Nie pytano nas o zgodę, nie pozwolono na sprzeciw, ale walka i tak...

Rozpętała się wojna. Nie zapowiadało się pięknie, nie zapowiadało się grzecznie. Niebo i Otchłań zaczęły rywalizować o jak największy procent ludzkości, który zawita w ich progach. Zdecydowali, że się podzielą pół na pół. 1% bierze Niebo, resztę Otchłań. Zaroiło się na Ziemi od Aniołów i Demonów. Wyższe i niższe kategorie mieszały się ze sobą, oznaczając ludzi dla siebie. Po oznaczeniu, człowiek od razu znikał. Liczyło się oznaczenie, liczyła się śmierć. Niebo, o dziwo nie grało fair. Zagarnęło do siebie więcej niż 1% procent ludzkości. Rozpętał się konflikt. Otchłań chciała odwracać oznaczenia, ale to wymagało czasu. A Oni nie mieli czasu. Chcieli ludzi, śmierci i cierpienia. Nie chcieli czekać. Nie znali litości.

Rozpętała się wojna. Nie zapowiadało się pięknie, nie zapowiadało się grzecznie. Niebo i Otchłań zaczęły rywalizować o jak największy procent ludzkości, który zawita w ich progach. Zdecydowali, że się podzielą pół na pół. 1% bierze Niebo, resztę Otchłań. Zaroiło się na Ziemi od Aniołów i Demonów. Wyższe i niższe kategorie mieszały się ze sobą, oznaczając ludzi dla siebie....

Wielu ludzi zamiast cieszyć się życiem, rozważa jego sens. Często mają go już dosyć, rozważają co by było gdyby nagle przestali istnieć. Żyją w przeświadczeniu swojej bezradności wobec losu. Nie robią nic by to poczucie zmienić. I tak oto pewnego dnia ich pragnienie (a może koszmar?) się ziściło. Nagle zniknęli, nie pozostawiając po sobie nic. Tak bardzo uwierzyli w to, że ich życie to tylko bezcelowa egzystencja, że zamienili się w nicość. Nie ma nic straszniejszego, ale teraz jest już za późno na zmiany. Mieli swoją szansę, którą zmarnowali. Nie mogą powrócić. Teraz są tylko czarną plamą. Istnieją jedynie w pamięci tych, którzy zostali. Trzeba uważać czego się pragnie!

Wielu ludzi zamiast cieszyć się życiem, rozważa jego sens. Często mają go już dosyć, rozważają co by było gdyby nagle przestali istnieć. Żyją w przeświadczeniu swojej bezradności wobec losu. Nie robią nic by to poczucie zmienić. I tak oto pewnego dnia ich pragnienie (a może koszmar?) się ziściło. Nagle zniknęli, nie pozostawiając po sobie nic. Tak bardzo uwierzyli w to, że...

Brazylijski wstyd

Dawno, dawno temu, w październiku, za górami, za lasami, za siedmioma dolinami... Zaraz, zaraz! Wcale nie tak dawno i wcale nie w październiku! Dokładnie wczoraj, w Brazylii, doszło do tragedii, po której 98% ludności przepadło. Zniknęło w wyniku odczuwalnej do bólu rozpaczy. Ta tragedia nie była zwyczajna. Po brazylijskim terenie nie przeszła żadna trąba powietrzna, nie został zalany przez nadmiar wody, ale również nie ma na nim suszy. Krótko mówiąc – nie miała tu miejsca żadna katastrofa ekologiczna. Nie rozbił się również żaden samolot, nie było żadnego zamachu. Co więc się stało? Co było przyczyną zniknięcia wspomnianej grupy ludzi?

Niemcy. Jak zwykle Niemcy! Najpierw, już w jedenastej minucie, zaatakował choć niemiażdżąco, Muller. Później nadszedł czas na jedne z najbardziej tragicznych 6 minut w historii Brazylii. Masakra to zbyt małe słowo! Widzieliśmy jedenastu śmiałków w żółtych strojach, którzy biegali rozbici po zielonej murawie. I choć wciąż żyli, zostali żywcem zmiażdżeni. Klose w 23 minucie zadał kolejny cios. A gdy Kroos zaatakował celnie, po minucie i kolejnych dwóch, Brazylijczycy leżeli, choć wciąż stali. Powoli stadiony zaczęły się już wtedy wyludniać, ulice stawały się mniej zapełnione, słychać było płacz dzieci, kobiet, mężczyzn i zgrzytanie ich zębów. Gdy w 29 minucie Khedira wyprowadził kolejny cios wymierzony w dziurawą jak durszlak brazylijską obronę, mecz się skończył, choć nadal trwała pierwsza połowa... Gdy po pewnym czasie, dwa nokautujące ciosy zadał Schurrle, 98% ludności spaliło się ze wstydu. I choć płonęli od kilkudziesięciu minut, nie został po nich nawet popiół, czy zapach spalenizny! Czy się odrodzą? Czy wrócą, by walczyć?

Brazylijski wstyd

Dawno, dawno temu, w październiku, za górami, za lasami, za siedmioma dolinami... Zaraz, zaraz! Wcale nie tak dawno i wcale nie w październiku! Dokładnie wczoraj, w Brazylii, doszło do tragedii, po której 98% ludności przepadło. Zniknęło w wyniku odczuwalnej do bólu rozpaczy. Ta tragedia nie była zwyczajna. Po brazylijskim terenie nie przeszła żadna trąba...

- Nie możemy ich tak zostawić. Widzisz przecież w jakim kierunku zmierzają.
- Właśnie! Widzę doskonale! Tyle zmarnowanego czasu! Taki potencjał …
- Może jest jeszcze dla nich nadzieja?
- Nadzieja? Dla tej zdegenerowanej planety? Widzisz czym oni się zajmują? W co wierzą? Fałszywi prorocy, fałszywi bogowie czy co tam jeszcze. Wojny w imię pokoju. Kiedy na dobre zaczął się ich rozwój? Tysiące lat za późno. A jak już ich technologia ruszyła do przodu to do czego im służy? Tworzą problemy, zamiast je rozwiązywać. Niszczą planetę, od której są całkowicie zależni.
- Ale przecież wysyłają ludzi w kosmos. Niedługo powinni dotrzeć poza swój układ.
- Niedługo? I ty w to wierzysz? Przecież oni nie potrafią działać wspólnie! Nie obchodzi ich dobro ogółu! To co najlepsze dla gatunku? Zapomnij. Każdy myśli tylko o sobie… Co poszło nie tak? Dlaczego oni tacy są? Trzeba było cały czas obserwować tą nieszczęsną planetę…
- Nic nie jest jeszcze stracone. Możemy interweniować. Możemy im pomóc.
- Nie zasługują na pomoc. Wiesz przecież równie dobrze jak ja. Zawiedli na każdej płaszczyźnie. Widziałeś ile w nich nienawiści? Ile jadu? Oni są po prostu źli.
- Ale przecież nie wszyscy…
- My musimy patrzyć na nich jako na całość. Na gatunek. Albo wszyscy, albo nikt.
- A może…?
- Ten twój dziwny pomysł? Myślisz, że to coś da? Myślisz, że to ich zmieni?
- Chyba warto sprawdzić.
- Nie wiem czy nie jest to strata czasu. Myślisz, że co będzie? Jeszcze więcej konfliktów, obwiniania się nawzajem. Nie zmienią się. Nie zjednoczą. Nie przejrzą na oczy…
- Jednak warto…
- W porządku! Ostatnia szansa… Ilu jesteś w stanie przechwycić?
- Jakieś 140 – 150 milionów. To daje około dwóch procent.
- Zajmij się tym. Spróbuj sprawić, aby każdy stracił kogoś bliskiego. Od teraz będziemy bacznie obserwować, i jeśli nic się nie zmieni zostawimy ich samym sobie. Zapomnimy o Ziemi.
- Wiesz co to będzie oznaczać. Wiesz do czego w końcu doprowadzą. Skażemy ich…
- Sami siebie skażą. Zaczynaj.

- Nie możemy ich tak zostawić. Widzisz przecież w jakim kierunku zmierzają.
- Właśnie! Widzę doskonale! Tyle zmarnowanego czasu! Taki potencjał …
- Może jest jeszcze dla nich nadzieja?
- Nadzieja? Dla tej zdegenerowanej planety? Widzisz czym oni się zajmują? W co wierzą? Fałszywi prorocy, fałszywi bogowie czy co tam jeszcze. Wojny w imię pokoju. Kiedy na dobre zaczął się...

W ciemnym, obskurnym pokoju znajduje się tylko jeden człowiek, młody dwudziestopięcioletni mężczyzna. Chodzi niespokojnie, obgryzając paznokcie. Zupełnie stracił poczucie czasu, nie wie czy został tu zamknięty jeden, czy trzy dni temu. Dwa lata temu opuścił swoją dziewczynę i roczną córeczkę którą bardzo kochał. Zrobił to dla Najwyższego, obiecał że zostawi całe swoje życie, swoją tożsamość i indywidualizm. Niestety, to okazało się zbyt trudne... Pomimo młodego wieku zajmował w sekcie wysoką pozycję, był dobrze traktowany i szanowany. „Wszystko jednak ma swój koniec”, tak mówili mu kapłani pomagający odkryć sens życia i przygotować się do rozpoczęcia „prawdziwego życia”.
Trzy dni wcześniej w swoim pokoju z tęsknotą patrzył na rodzinne zdjęcie, gdy do pokoju wszedł członek Rady.
-Potrzebny jesteś w... Co tam chowasz?- potężnie zbudowany mężczyzna wyrwał mu z ręki fotografie- Najwyższy nic dla ciebie nie znaczy? Nie jest wart tego żeby zapomnieć o poprzednim życiu?- oburzył się
-Ja naprawdę chcę przestać myśleć, ale...
-Znasz zasady- mówił już całkiem opanowany- ale Ty jesteś wyjątkowy. Może pozwolą ci zadzwonić. Nic nie obiecuję, posiedzisz w izolatce, a my przemyślimy sprawę.
Do pokoju wchodzi mężczyzna z telefonem w dłoni.
- Proszę, masz mało czasu- powiedział. W jego głosie nie można było wyczuć żadnych emocji
- Dziękuję, nie wiem co powiedzieć- odpowiada uradowany młodzieniec- Po tym telefonie będę mógł znów złapać równowagę. Obiecuję będę całkowicie się poświęcał Najwyższemu... Ten telefon to zamknięci rozdziału, ostatnia rozmowa.
- Jeśli musisz, jeśli to jest dla ciebie ważne to dzwoń- znów ton pozbawiony wyrazu
Młodzieniec usiadł na krześle plecami do towarzysza i wystukiwał numer. Członek Rady bezszelestnie podszedł do niego i wyjął rewolwer. Bezgłośnie wypowiada słowa „Dla Najwyższego” i strzela chłopakowi w głowę.
- Nie zależy nam. Będą następni, którzy będą w stanie całkowicie się poświęcić.

W ciemnym, obskurnym pokoju znajduje się tylko jeden człowiek, młody dwudziestopięcioletni mężczyzna. Chodzi niespokojnie, obgryzając paznokcie. Zupełnie stracił poczucie czasu, nie wie czy został tu zamknięty jeden, czy trzy dni temu. Dwa lata temu opuścił swoją dziewczynę i roczną córeczkę którą bardzo kochał. Zrobił to dla Najwyższego, obiecał że zostawi całe swoje...

2% ludzkości? Tylko 2%? W obecnych czasach owe 2% nic by nie zmieniło. Żyjemy w takim pędzie, że często nie zauważamy gdy bliscy 'znikają' z naszego życia. Postęp technologii wciąż nieustannie pędzi i sami się w nim zatracamy. Zapominając o miłości, uśmiechu, serdeczności sami jesteśmy zagubieni w tym, jakże pięknym świecie... Ci, którzy odważyli się uciec, zniknąć z dotychczasowego życia zapewne dążą do lepszego... Szukając szczęścia przemierzają świat. Bo czymże jest życie, jeśli nie ciągłą wędrówką? Wędrówką ku szczęściu, spełnieniu, osiągnięciu czegoś! Ludzie nie giną bez powodu. W niektórych przypadkach może to być wspomniana wcześniej ucieczka, w innych natomiast czy to przez porwanie, czy niewyjaśnione nigdy morderstwa jest to impuls dla bliski do zatrzymania się w pędzie życia. Do obejrzenia się za siebie, dostrzeżenia straconych lat. Do chwili oprzytomnienia! Przez takie sytuacje życie próbuje krzyknąć do nas: "HEJ! Co robisz? Nie widzisz, że czas przecieka Ci między palcami? Nie widzisz, że wszyscy w końcu od Cibie odejdą? Spójrz jak marnujesz swoje życie! Zrób w końcu coś dla bliskich, byś później nie mógł mieć do siebie pretensji..."

2% ludzkości? Tylko 2%? W obecnych czasach owe 2% nic by nie zmieniło. Żyjemy w takim pędzie, że często nie zauważamy gdy bliscy 'znikają' z naszego życia. Postęp technologii wciąż nieustannie pędzi i sami się w nim zatracamy. Zapominając o miłości, uśmiechu, serdeczności sami jesteśmy zagubieni w tym, jakże pięknym świecie... Ci, którzy odważyli się uciec, zniknąć z...

Ludzie nie znikają.Zawsze są tam gdzie być powinni i choć czasem wydaje się,że niekoniecznie, to "nieodpowiednie miejsce i czas" to tylko pozory.
Gdzie są? Wszędzie. Ludzi zawsze czuć w powietrzu. Czuć ich wzrok na sobie,obecność. Są w naszych umysłach i siedzą w głowie.
Nie dostrzegamy ich, lecz czujemy ich obecność.
...
Oni siedzą i przyglądają się nam niczego nieświadomi i zupełnie zdezorientowani.
Swego rodzaju równoległy świat z przyszłości jeszcze w przeszłości,zmieszany kompletnie...coś poszło nie tak.
Ktoś popełnił błąd? Niekoniecznie. Doskonały plan, geniusz i brawura w działaniu.
Zagubieni w czasoprzestrzeni,zmuszeni do myślenia, odnajdą wszystko.
Logika - zupełnie zbędna.
Plan doskonały.
(...)

Ludzie nie znikają.Zawsze są tam gdzie być powinni i choć czasem wydaje się,że niekoniecznie, to "nieodpowiednie miejsce i czas" to tylko pozory.
Gdzie są? Wszędzie. Ludzi zawsze czuć w powietrzu. Czuć ich wzrok na sobie,obecność. Są w naszych umysłach i siedzą w głowie.
Nie dostrzegamy ich, lecz czujemy ich obecność.
...
Oni siedzą i przyglądają się nam niczego...

Od Dnia Dematerializacji minęły już dwa tygodnie. O upływie czasu informował codzienny komunikat radiowy ustawiony na falach słyszalnych tylko dla nich. Odważnych. Tych, którzy umożliwią nauce wskoczenie na zupełnie nowy, nieznany dotychczas poziom. Niewidzialnych. Te i inne patetyczne określenia mogli przeczytać absolwenci uczelni technicznych na ulotkach dostarczonych bezpośrednio do ich domów nieco ponad miesiąc temu. Lidia parsknęła śmiechem, przypominając sobie swoje zażenowanie tonem listu. Teraz patrzyła na to inaczej. Leżała na trawie w ogródku przed jakimś schludnym działkowym domkiem i bezmyślnie gapiła się w chmury. Zgodziła się na udział w tym całym eksperymencie z dwóch… no, w zasadzie z trzech powodów. Wynagrodzenie przerastało jej najśmielsze oczekiwania. Rozwiązywało problem niezapłaconych rachunków i przerażająco drogiej operacji jej matki. Poza tym już od dawna czuła, że potrzebuje urlopu. A czy całkowite zniknięcie nie oznaczało wakacji? Nie odczuwała głodu ani zmęczenia i nie musiała użerać się z opryskliwymi klientami Działu Budowlanego. Innych niewidzialnych z łatwością można było unikać. 2% społeczeństwa to dużo, ale w jej okolicy zadziwiająco mało osób zdecydowało się podpisać czterdziestostronicową umowę. Oprócz tego po prostu chciała uczestniczyć w czymś ważnym. Zapisać się jakoś w dziejach ludzkości. O tak, taka okazja trafia się tylko raz. Co prawda, reakcja, jaką jej zniknięcie wywołało u Marka i rodziców, wstrząsnęła jej sumieniem, ale wytłumaczyła sobie, że to było koniecznie. Robiła to przecież dla dobra ich wszystkich. Za tydzień wszystko miało wrócić do normy. Pamiętała te kilkanaście mrożących krew w żyłach stron umowy, dotyczących możliwych skutków ubocznych ponownej materializacji lub nawet, wzdrygnęła się na samą myśl, pozostania niewidzialnym do końca życia. Wówczas zupełnie je zbagatelizowała. Teraz, choć bała się do tego przyznać, czuła jak ziarenko niepokoju w jej sercu powoli zaczyna kiełkować.

Od Dnia Dematerializacji minęły już dwa tygodnie. O upływie czasu informował codzienny komunikat radiowy ustawiony na falach słyszalnych tylko dla nich. Odważnych. Tych, którzy umożliwią nauce wskoczenie na zupełnie nowy, nieznany dotychczas poziom. Niewidzialnych. Te i inne patetyczne określenia mogli przeczytać absolwenci uczelni technicznych na ulotkach dostarczonych...