Jako mała dziewczynka bawiłam się z wróżkami i elfami. Mama śmiała się ze mnie i moich przyjaciół, ciągle powtarzając jedno słowo – dorośnij. Kiedy mijały lata, a moje zamiłowanie do niewidzialnych istot zamieniło się w prawdziwą obsesję, zaprowadziła mnie do psychologa. Okazało się, że jestem chora i muszę brać leki. Najgorszy dzień w życiu, podczas którego wszystko się załamało. Nigdy nie byłam normalna, nadal nie jestem.
Te wakacje miały być najlepszymi w moim całym życiu. Choroba się wyciszyła, brałam coraz mniejsze porcje leków, aż w końcu zupełnie przestałam. Mogłam jechać z przyjaciółkami na dwa dni do Gdańska bez rodziców. Czekałam na to siedemnaście lat.
Przechodząc promenadą potknęłam się o wystający fragment deptaka i runęłam na ziemię. Pomógł mi wstać brunet o niebieskich tęczówkach, które przewiercały mnie na wylot. Zaprosił mnie na lody do najbliższej knajpy, gdzie, długo po zjedzeniu zawartości pucharków, siedzieliśmy, rozmawiając. Po raz pierwszy od czasów elfów i wróżek powiedziałam komuś o swojej chorobie. Nie uciekł.
Drugiego dnia wykręciłam się z zakupów z przyjaciółkami, wciskając im jakąś słabą wymówkę. Dziesięć minut po ich wyjściu wymknęłam się z hotelu, żeby ponownie się z nim spotkać. Obejmowanie się na przywitanie, trzymanie się za ręce podczas spaceru i pocałunek, uwieńczający cudowny dzień. A na koniec wpadka – spotkaliśmy moje przyjaciółki, gdy wracały do hotelu. Nie było sensu się kryć, trzeba było stawić im czoła.
Uśmiechnęły się do mnie na powitanie i pomachały, nie zwracając na mojego chłopaka najmniejszej uwagi. Zbyt późno zorientowałam się, co się tak naprawdę stało. Zdążyłam przedstawić Michała i powiedzieć, że się w sobie zakochaliśmy. Kiedy z moich oczu trysnęły łzy, nie wiedziały, co się ze mną dzieje. Pamiętałam ten strach w oczach moich znajomych. „Ona jest dziwna”.
Mój wakacyjny romans był kolejnym urojeniem. Dzień później zaczęłam z powrotem brać leki, a Michał dołączył do grona istniejących tylko w mojej głowie.

Jako mała dziewczynka bawiłam się z wróżkami i elfami. Mama śmiała się ze mnie i moich przyjaciół, ciągle powtarzając jedno słowo – dorośnij. Kiedy mijały lata, a moje zamiłowanie do niewidzialnych istot zamieniło się w prawdziwą obsesję, zaprowadziła mnie do psychologa. Okazało się, że jestem chora i muszę brać leki. Najgorszy dzień w życiu, podczas którego wszystko się...

Minął prawie rok a ja ciągle się zastanawiam czy był to dobry wybór.
Poznaliśmy się w słoneczną niedzielę na festynie. Blondyn o błękitnych oczach-marzenie- takie zrobił na mnie pierwsze wrażenie. Zaprzyjaźniliśmy się. Nocne rozmowy, wypady do parku. Pewnego dnia, jak na przyjaciela przystało, zwierzył mi się z bólu, który ciążył mu na sercu. Zakochał się w dziewczynie,z którą się kumpluję. Znają się z podwórka, lecz nie przyjaźnili się. Poprosił mnie abym pomogła mu zdobyć jej zaufanie. Od początku wiedziałam, że nie jest to dobry pomysł, ale przyjacielowi się nie odmawia. Wspólnymi siłami stwarzaliśmy sytuacje " przypadkowego natknięcia się na siebie" czy "zostawmy ich samych". Było bardzo zabawnie. Nadszedł oczekiwany dzień. Powiedział jej, co czuje. Lecz serca nie da się siłą zmienić. Ona bardzo go polubiła, ale nic więcej. Kolokwialnie mówiąc- dała mu kosza. Następne noce i dnie spędzałam na pocieszaniu i spędzaniu z nim co raz więcej czasu. To nas zbliżyło do siebie jeszcze bardziej. Nie oczekiwałam niczego więcej. Ale on zaczął mówić mi rzeczy, które przyjaciele raczej nie mówią. Stałam się dla niego muzą, inspiracją dla jego obrazów, stałam się najpiękniejszą kobietą jaką zna. Moje serce w końcu się poruszyło. Zaczęłam zadawać sobie pytania ; " A może ja go kocham?" Nigdy nie miałam chłopaka, więc nie wiedziałam jak to jest. Pewnego sierpniowego wieczora zabrał mnie do lasu. Usiedliśmy na ławce. Typowe romantyczne otoczenie. Rozmawialiśmy przez parę godzin wtuleni w siebie. Odprowadzając mnie do domu chwycił mnie za rękę. Od tej pory zaczęliśmy spotykać się jako para, a nie jako przyjaciele. Ale ja nadal nie znalazłam odpowiedzi na moje pytania. Po 2 miesiącach bycia razem nasze spotkania nie cieszyły mnie tak bardzo. Prawdę mówiąc, prawie już wcale. Nie robiło mi to różnicy czy się z nim spotkam czy nie. To był znak, że chyba jest coś nie tak. On też to zauważył. Rozważałam myśli czy zostać z nim, czy zerwać. Doszłam do wniosku, że jestem w stanie z nim zostać tylko dlatego, żeby nie złamać mu serca, bo wiedziałam, że on mnie kocha. Pewnej niedzieli poszliśmy na nasz ostatni spacer. Spytał się mnie czy go kocham. Ja mu odpowiedziałam, że nie wiem. Była to prawda. I był to nasz koniec. Było mi bardzo smutno, że go zraniłam, ale tak będzie lepiej dla nas obojga.

Czasami przechodnie widujemy się w weekendy, zawsze rozmawiamy. Najgorsze jest to, że widzę, że on nie zmienił uczuć co do mnie. A ja ciągle się zastawiam:" Czy była to miłość? "

Minął prawie rok a ja ciągle się zastanawiam czy był to dobry wybór.
Poznaliśmy się w słoneczną niedzielę na festynie. Blondyn o błękitnych oczach-marzenie- takie zrobił na mnie pierwsze wrażenie. Zaprzyjaźniliśmy się. Nocne rozmowy, wypady do parku. Pewnego dnia, jak na przyjaciela przystało, zwierzył mi się z bólu, który ciążył mu na sercu. Zakochał się w dziewczynie,z...

Na początku byłam dla niego dziewczyną w długiej sukience. A on był dla mnie jakimś dzieciakiem. Połączyło nas mazurskie jezioro i "Dumka na dwa serca". Na początku był przyjacielem: chłopakiem z którym mogłam pogadać, pośmiać się, który mnie rozumiał. Dopiero potem stał się kimś więcej. Żadne z nas nie było idealne, ale dopełnialiśmy się wzajemnie. Ja dla niego gotowałam, on pisał dla mnie wiersze. Byliśmy nierozłączni. Tęskniliśmy za sobą już 5 minut po rozstaniu. Długie spacery, oglądanie filmów, wygłupy na plaży. On uczył mnie wszystkiego o sporcie, ja pożyczałam mu książki. Pierwszy pocałunek zupełnie nam nie wyszedł, bo cały czas prychałam śmiechem ze zdenerwowania. Ale potem było cudownie. Kanapki z pasztetem na śniadanie albo omlety na kolację. Sms-y o północy, że musimy się spotkać: tu już i teraz. Spacery w burzy, choć zawsze bałam się burz. Plany co do wspólnego studiowania, wyjazdów do Paryża. Miesiące podczas których byłam naprawdę szczęśliwa. On zresztą też. I nawet teraz, gdy od tych chwil minęły dwa lata czasami tęsknię: za nim, jego spojrzeniem, wspólnymi marzeniami i tym co nas łączyło. Już na zawsze to lato będzie w mej pamięci jednym z najpiękniejszych w moim życiu.

Na początku byłam dla niego dziewczyną w długiej sukience. A on był dla mnie jakimś dzieciakiem. Połączyło nas mazurskie jezioro i "Dumka na dwa serca". Na początku był przyjacielem: chłopakiem z którym mogłam pogadać, pośmiać się, który mnie rozumiał. Dopiero potem stał się kimś więcej. Żadne z nas nie było idealne, ale dopełnialiśmy się wzajemnie. Ja dla niego gotowałam,...

Romans... Pewnie to nie był romans. To miała być miłość. Miłość mojego życia. Zaczęło się wspaniale, odprowadzał mnie do domu, zapraszał na spacery. Dużo rozmawialiśmy, to mogłaby być przyjaźń, ale zakochał się we mnie i postanowił zdobyć moje serce. Gdy mu się udało był koniec maja. Na początku byłam oporna i sceptyczna, ale zdobył też moje zaufanie. Kocham historie, a ta jego, historia jego życia jest niesamowita. Ze spokojem możnaby napisać książkę. Opowiedział mi ją na początku czerwca i wtedy zrozumiałam, że już zawsze będę go kochać. Brzmi okropnie i melodramatycznie, ale tak właśnie było. Musiałam, muszę kochać tego chłopaka. Zdobył moje zaufanie więc dałam mu, jako pierwszemu, moc złamania mi serca. Mógł to zrobić, ale zapewniał, że nie zrobi. Że mnie kocha, że jestem najpiękniejsza, stworzona dla niego. Jakiś czas potem mnie pocałował, a potem zrobił coś co mnie urzekło, to było wspaniałe. Powiedział, że drugi pocałunek należy do mnie, kiedy będę na to gotowa. Jestem bardzo nieśmiała więc pierwszy tydzień czekał na niego właśnie dlatego, ale potem pomyślałam, że dobrze jest poczekać jeszcze trochę, tak żeby wypróbować czystość jego miłości. Po miesiacu się doczekał. Nie umiem dobrze pisać o pocałunkach, ale wiedzcie, że każdy był wspaniały i warto było czekać. Robił też inne wspaniałe rzeczy. Na przykład rzucił palenie specjalnie dla mnie. Nie wymagałam tego od niego, ale wiedział, że to jest dla mnie bardzo ważne.
Jeżeli miałabym kiedyś mówić o jakimś ideale to właśnie opisałabym jego w te wakacyjne miesiące. Ale skończyło się lato i skończyła się jego miłość. To było jak grom z jasnego nieba. Dlaczego? Nie wiem. Na prawdę nie wiem. Może to przez to jaka jestem, za moją nieśmiałość. Może przez to, że się zmienił. Zmienił swoje poglądy. Zaczął zamiast miłości pragnąć romansu. I stracił miłość na rzecz porządania. Też próbowałam... Jeszcze 3 razy byliśmy ze sobą, zrywając i wracając do siebie. Ale ja nie umiałam porzucić marzenia czystej i prawdziwej miłości, a on swojej niezależności.
Czy jesteśmy teraz przyjaciółmi? Przecież mamy razem tyle pięknych wspomnień... On tak mówi. Mówi, że moglibyśmy nimi być. Ale ja wiem, że to niemożliwe. Bo nadal kocham tego chłopaka z bardzo trudną, ale i niezwykłą historią. Tego chłopaka, który potem, już jesienią i zimą, nie miał dla mnie miłości tylko traktował mnie jak zabawkę.
I cały czas się zastanawiam, czy żałuję...

Romans... Pewnie to nie był romans. To miała być miłość. Miłość mojego życia. Zaczęło się wspaniale, odprowadzał mnie do domu, zapraszał na spacery. Dużo rozmawialiśmy, to mogłaby być przyjaźń, ale zakochał się we mnie i postanowił zdobyć moje serce. Gdy mu się udało był koniec maja. Na początku byłam oporna i sceptyczna, ale zdobył też moje zaufanie. Kocham historie, a ta...

Chwila szczęścia[bookLink]212520|Chwila szczęścia[/bookLink]

Chwila szczęścia[bookLink]212520|Chwila szczęścia[/bookLink]

 [bookCover]212520|Chwila szczęścia[/bookCover]