Powieść o mnie nosiłaby tytuł: "Szkoda gadać (poczytać można)". Jaki to gatunek? Z innego świata, gdyż czegoś takiego jeszcze nie było. To mieszanka wybuchowa, połączenie wszystkich znanych i nieznanych gatunków. Totalne szaleństwo. Historia o pozornie zwykłym życiu rozgadanej dziewczyny, która ma kilka charakterów, ale tak naprawdę to opowieść o szalonej wędrówce przez nastoletnie życie. Połączenie dramatu z komedią, a nawet tragedią. Dużo śmiechu, jeszcze więcej płaczu. Miłość i nienawiść, przyjaźń i zawiść. Sytuacje, które mogą doprowadzić do katastrof ogólnoświatowych, rewolucji, zawrotów głowy. Pewnie nigdy nie będzie lekturą (chociaż tak za 100 lat?), ale pochłonie wszystkich całkowicie. Główna bohaterka jednego dnia walczy z depresją, drugiego z silnymi napadami śmiechu. Raz jest pełna energii, innym razem zastanawia się nad sensem swojego życia. Popełnia masę błędów każdego dnia, a potem za wszelką cenę chce je naprawić. Walczy z niesprawiedliwością, buntuje się przeciw wszystkiemu co jej nie odpowiada, chciałaby wyprzedzić wiatr. Często się wkurza, a potem z nerwów wypadają jej włosy. Na uwagę zasługuje nie tylko ona, reszta ekipy równie świrnięta, a może nawet bardziej. Będą nieogarnięci, wredni, fantaści itd., jak gdyby ktoś zebrał po jednej osobie z każdej planety i gwiazdy. Absolutne MUST HAVE!

Powieść o mnie nosiłaby tytuł: "Szkoda gadać (poczytać można)". Jaki to gatunek? Z innego świata, gdyż czegoś takiego jeszcze nie było. To mieszanka wybuchowa, połączenie wszystkich znanych i nieznanych gatunków. Totalne szaleństwo. Historia o pozornie zwykłym życiu rozgadanej dziewczyny, która ma kilka charakterów, ale tak naprawdę to opowieść o szalonej wędrówce przez...

Świat jest trzy kolejki z tyłu, powieść epistolarna

Nad tytułem mogłabym się jeszcze zastanowić, bo to pomysł, bo to gra słów i dla mnie wiecznej perfekcjonistki decyzja trudna. Choć ten, za przeproszeniem, żywcem zerżnięty z ulotki katowickiego baru dla miłośników muzyki niekoniecznie klubowej i przyjęty za swój- bardzo mi odpowiada.

Ten tytuł nie tylko wyraża pośpiech i pęd w jakim moje życie się toczy, kiedy średnio co kilka miesięcy muszę je pakować w wymogi linii lotniczych i przenosić z miejsca na miejsce, ale określa też przestrzeń w jakiej się dzieje; kroi ją bardzo szeroko i niejednoznacznie, określa mianem światu- półkuli ziemskiej, po której wiecznie kursuję, a z drugiej strony dotyczy tych, którzy by o mnie czytali. Daj Boże, żeby Ksiądz Wantuła i inni wiślańscy bohaterowie Pilcha chcieli się nad tą lekturą pochylić, a może i nawet ktoś od Mendozy z Barcelony by po nią sięgnął. Ja, wiecznie na walizkach, z chęcią śledzę bohaterów, którzy mają już „swoje miejsce na ziemi” i tam zapuszczają korzenie. Głęboko wierzę, że oni wręcz przeciwnie: poczytaliby co nieco o studentce, która znudzona ilością paragrafów w polskim prawie i groźbą szybkiego końca życia studenckiego rusza studiować na Bałkanach, a te zaś stają się tylko przyczynkiem do kolejnych, coraz dalszych podróży. Może moi wiślańscy czytelnicy w długie zimowe wieczory, z kubkiem herbaty uśmiechnęliby się na widok kilku linijek o tym jak Polka ląduje w Filadelfii w celu zebrania sił przed kilkudniowym zwiedzaniem Nowego Jorku, a po poznaniu grupy amerykańskich studentów, przyszłych projektantów teleskopów dla NASA, kończy na nocnym zwiedzaniu miasta, z butelką rumu w ręku i kąpielą w każdej fontannie, która szlak wycieczki wyznacza. No chyba, że czytaliby z kieliszkiem wina w ręce, to historia miało odpowiednia. Taka JOANNA W CO SIĘ UBRAĆ wolałaby może coś o przyciąganiu: jak serce z północy Europy do serca z południa gna.

Dowiedzieć by się tego mogli z listów, opatrzonych różnymi datami i miejscami, z których były wysłane. W nasze listopadowe święto zmarłych zazdrościliby pełnego słońca i dwudziestu stopni w Splicie, w lipcu z kolei współczuli wilgotności, jaka panuje w Massachusetts. W sierpniu pewnie dziwiliby się po co to dziewczę sprawdza, czy Kanion taki ogromny jak piszą w przewodnikach, a Nowy Jork jak u Allena. Czytaliby o wrażeniach, o zmieniającej się wraz z czasem pogodzie i rozczarowaniach, bo Las Vegas to makieta, a Hollywood to wymysł telewizji. Dzięki listom nie straciliby gruntu- egzotyka miejsc byłaby zrównoważona przez bieżące relacje rodziny i przyjaciół, które sprowadzałyby ich na ziemię.

Zdecydowanie umieściłabym swoje życie w listach. Ta forma daje nieograniczone możliwości zabawy słowem i stylem; jeden świat postrzegany byłby na dwa sposoby, albo i więcej. To możliwość kreacji różnych bohaterów, wyboru i opowiedzenia się za którymś z nich. To też historie zgubione i niedokończone, wszak to tylko kartka papieru, której nie trudno zaginąć wśród sterty innych na poczcie. Poza tym: tyle listów zalega w mojej szafie. Znalazłabym im w końcu miejsce.

Świat jest trzy kolejki z tyłu, powieść epistolarna

Nad tytułem mogłabym się jeszcze zastanowić, bo to pomysł, bo to gra słów i dla mnie wiecznej perfekcjonistki decyzja trudna. Choć ten, za przeproszeniem, żywcem zerżnięty z ulotki katowickiego baru dla miłośników muzyki niekoniecznie klubowej i przyjęty za swój- bardzo mi odpowiada.

Ten tytuł nie tylko wyraża pośpiech...

Promienie zachodzącego słońca wpadają przez okno i głaszczą moją skupioną twarz złotymi muśnięciami. Siedzę w pozycji lotosu i wydaję ten śmieszny odgłos "umm..." Wkrótce jednak wydawanie tego dźwięku zabiera zbyt dużą część mojej uwagi i całkowicie oddaję się myśleniu. Jestem książką. Wyobraź sobie że jesteś książką. Jaki masz tytuł? Jakim gatunkiem jesteś? W gruncie rzeczy, te pytania zadawałam sobie od kiedy pamiętam. Wciąż jednak nie potrafię na nie odpowiedzieć. Kto z nas umie na nie odpowiedzieć? Tak naprawdę. Mając świadomość ostatecznej prawdy tych słów. Chyba nikt. Dobrze więc że to tylko tytuł. Tytuł to zaproszenie do lektury, prawda? Czasem jakaś sugestia, porozumiewawcze "oczko" puszczone nam przez autora. Spróbuję więc.
Jestem książką. Moim tytułem jest "Przygody pomiędzy uszami" Jestem jak życie. Nie dam się włożyć do jednej szuflady gatunku. Lewe ramię - melodramat, mały palec lewej stopy - romans, nogi - powieść obyczajowa, nogi - komedia, tułw i prawe ramię - filozoficzna powieść drogi, głowa - parabola. Ot, cała ja. Sens? Jaki sens, zapomnij tu o sensie, przecież on nie ma sensu. Nie w tym wypadku. Życie i śmierć to jeden wielki przypadek, biologiczna ruletka. Na pewno przegrasz. Pytanie kiedy i jak? Zachowasz twarz czy ją stracisz? Wszystko zależy od ciebie. Żyj, przekonaj się sam.

Promienie zachodzącego słońca wpadają przez okno i głaszczą moją skupioną twarz złotymi muśnięciami. Siedzę w pozycji lotosu i wydaję ten śmieszny odgłos "umm..." Wkrótce jednak wydawanie tego dźwięku zabiera zbyt dużą część mojej uwagi i całkowicie oddaję się myśleniu. Jestem książką. Wyobraź sobie że jesteś książką. Jaki masz tytuł? Jakim gatunkiem jesteś? W gruncie...

"Odbiegająca od rzeczywistości" - dramat obyczajowy

Opowieść od dziewczynie, która nie może odnaleźć swojego miejsca na ziemi, ciągle szuka szczęścia i miłości, a ciągle zostaje raniona przez kolejne bliskie osoby, aż w końcu nie wytrzymuje i postanawia zupełnie odmienić swoje życie - oddając je innym.

"Odbiegająca od rzeczywistości" - dramat obyczajowy

Opowieść od dziewczynie, która nie może odnaleźć swojego miejsca na ziemi, ciągle szuka szczęścia i miłości, a ciągle zostaje raniona przez kolejne bliskie osoby, aż w końcu nie wytrzymuje i postanawia zupełnie odmienić swoje życie - oddając je innym.

„Wieczór nadszedł szybciej niż zwykle i zastał Gosię wśród sterty papierów wyrzuconych z szuflady biurka, z którymi chciała w końcu zrobić porządek. Systematycznie rozkładała starannie złożone kartki lub niecierpliwie rozprostowywała pomięte, rzucając okiem na treść i albo odkładała na miejsce, albo wrzucała do stojącego pod biurkiem kosza. Maleńki zwitek papieru przykuł jej uwagę, jednak po przeczytaniu nabazgranych na nim informacji ze złości potargała go na maleńkie kawałeczki, żeby nikt nie dowiedział się, co było na nim napisane.”

Wczoraj podczas generalnych porządków znalazłam karteczkę, na której koślawym pismem ktoś napisał, że jestem główną bohaterką powieści sentymentalnej i że jeśli to czytam, to znaczy, że koniec książki (czyli również mnie), jest bliski. Wolne żarty! W życiu nie słyszałam czegoś bardziej niedorzecznego. Moje życie, moje decyzje, ja tu przecież rządzę… Chyba. Myślałam o tym przez całą noc, ale jakoś nie potrafiłam się przekonać do tej racji i w końcu zasnęłam, a w koszmarach, które mnie nawiedziły, widziałam katastroficzne wizje, a wśród nich pojawiały się hasła typu „To twoja wina” i „Koniec jest bliski”, a ponad wszystkim ukazywał się brodaty jegomość z denkami od słoików zamiast okularów, stukający szaleńczo w klawiaturę laptopa. Udało mi się dojrzeć tytuł. „Delirium”. Naprawdę, bardzo zabawne. Zaczynam się zastanawiać, czy nie popadam w jakąś chorobę psychiczną, skoro przez kawałek kartki zwątpiłam w sens mojego istnienia…

„Wieczór nadszedł szybciej niż zwykle i zastał Gosię wśród sterty papierów wyrzuconych z szuflady biurka, z którymi chciała w końcu zrobić porządek. Systematycznie rozkładała starannie złożone kartki lub niecierpliwie rozprostowywała pomięte, rzucając okiem na treść i albo odkładała na miejsce, albo wrzucała do stojącego pod biurkiem kosza. Maleńki zwitek papieru przykuł...

ale dzlaczego tylko z polski=???

ale dzlaczego tylko z polski=???

Tytuł: "Żyć i nie zwariować"
Autor: Bidon
Gatunek: komedio-dramat
Wydawnictwo: PJS (Prawdziwe Jest Straszne)
Wydane: ok. 2800 roku
Ilość stron: 3567
Cena: 33,99 sztaberów
Opis wydawnictwa:
Sensacyjne odkrycie. Przeszłość. Nastolatka z 2013 roku. Tajemne zapiski, które zmieniły pogląd na świat. Uronisz przy niej nie jedną łzę i wiele razy się zaśmiejesz.
"Jest jak bomba atomowa!" TST
Musisz to przeczytać! Jak myślisz? Jak na Ciebie ona wpłynie? Dowiedz się już dziś i przygotuj na niesamowitą przygodę!

Tytuł: "Żyć i nie zwariować"
Autor: Bidon
Gatunek: komedio-dramat
Wydawnictwo: PJS (Prawdziwe Jest Straszne)
Wydane: ok. 2800 roku
Ilość stron: 3567
Cena: 33,99 sztaberów
Opis wydawnictwa:
Sensacyjne odkrycie. Przeszłość. Nastolatka z 2013 roku. Tajemne zapiski, które zmieniły pogląd na świat. Uronisz przy niej nie jedną łzę i wiele razy się zaśmiejesz.
"Jest jak bomba...

Tytuł: "Po prostu żyć", książka z gatunku psychologicznego dramatu z dodatkiem romansu.
Opowieść o dziewczynie, która nie została wychowana, lecz zaprogramowana na myślenie o szczęściu innych zamiast swoim. O dziewczynie, której najbliżsi tak mieszają w głowie, że przestaje ufać ludziom. Dziewczyna niejednokrotnie rozstrząsałaby kwestię po co żyje, skoro nikt z jej życia się nie cieszy. Do czasu aż poznaje miłość swojego życia, powód dla którego postanawia walczyć, stać się człowiekiem, otwierać oczy każdego ranka. Dziewczyna dzięki niemu uwalnia się z niewoli czterech ścian i spod kontroli maniaków, uczy się żyć i spełnia z nim marzenia.

Tytuł: "Po prostu żyć", książka z gatunku psychologicznego dramatu z dodatkiem romansu.
Opowieść o dziewczynie, która nie została wychowana, lecz zaprogramowana na myślenie o szczęściu innych zamiast swoim. O dziewczynie, której najbliżsi tak mieszają w głowie, że przestaje ufać ludziom. Dziewczyna niejednokrotnie rozstrząsałaby kwestię po co żyje, skoro nikt z jej życia...

"Samotność w tłumie", dramat psychologiczny.

"Samotność w tłumie", dramat psychologiczny.

"Pioneczek"
Gatunek: Fantastyka/Surrealizm
Jestem pioneczkiem tu na dole, gapią się na mnie z góry, tak, z góry! Siedzą chyba na tej białek chmurze i śmieją się z moich problemów. Wszystko tu na dole szumi, każdy kieruje się w inną stronę, wygląda to pewnie jak by wszystko było grą, taką komputerową, taką, co to wszyscy to pojedyncze, niczyje i nikogo pioneczki. To tu na dole to taki Fraglesland, a my takie żuczki głupie zagonione. Czasem fajnie mi w tym światku, ale czasem tak bym chciała dalej, wyżej, tak wzlecieć w uwialbiany przeze mnie błękit, dolecieć do tej tam chmurki i z tymi tam co siedzą spojrzeć w dół.
Wiem jak wydlądam, tak z góry, pewnie jak taka różowa Bromba, ale kiedyś im pokażę, na co mnie stać. Jeszcze mnie nikt z tych, co się tak z tych chmur gapią, nie zna, ale ja dosięgnę kiedyś obłoku i pozdejmuję ich na ten nasz Fraglesland. Moja czypryna połechta ich niedługo w piętki. Nie będę pioneczkiem, nie do tego jestem stworzona. Moje życie to materia poza mną.

"Pioneczek"
Gatunek: Fantastyka/Surrealizm
Jestem pioneczkiem tu na dole, gapią się na mnie z góry, tak, z góry! Siedzą chyba na tej białek chmurze i śmieją się z moich problemów. Wszystko tu na dole szumi, każdy kieruje się w inną stronę, wygląda to pewnie jak by wszystko było grą, taką komputerową, taką, co to wszyscy to pojedyncze, niczyje i nikogo pioneczki. To tu na...