ŚMIECI


To zdjęcie nie jest szczególnie znane. Nie znajdziecie go w albumach klasyków fotografii wojennej, nie rości też sobie pretensji do szczególnych warunków artystycznych. A jednak…

Jeśli powiększycie je na cały ekran(opcja dostępna na moim blogu), aby nic Was nie rozpraszało, jeśli wpatrzycie się w nie przez chwilę wystarczająco długą, poczujecie…

Co na nim widać? Śmieci! Wszędzie śmieci; truchła ludzi i maszyn. Śmieci wojny. Poczucie totalnego, zbrodniczego marnotrawstwa, straty ogromnej i bezsensownej. Te szmaty, walające się między kupami złomu, jeszcze przed chwilą były pięknymi, młodymi ludzkimi istotami. Głupimi istotami, które uwierzyły obleśnym, starym kreaturom, dla których liczy się tylko pieniądz i władza. Uwierzyły, że najważniejszy jest Bóg, Honor i Ojczyzna, a potem poszły zamieniać w śmieci inne ludzkie istoty.

Takie oblicze wojny powinno się częściej pokazywać zamiast artystycznych zdjęć przepełnionych emocjami, zamiast rozpaczy, chwały i okrucieństwa. Bo wojna to fabryka, która tak jak każda inna fabryka, rządzona jest przez tych, którzy nie kierują się uczuciami, a tylko liczą pieniądze. Bo wojna, jak każda fabryka, jednym przynosi pieniądze, a innym śmieci.

Gdyby wojnę częściej pokazywano w ten sposób, być może mniej byłoby chętnych, w imię cudzych interesów ukrytych pod szczytnymi hasłami, na traktowanie innych ludzi jak śmieci i ryzykowanie, że sami też zamienią się w takie śmietnisko. W śmieciach nie ma niczego bohaterskiego, pięknego czy wzniosłego, a ci, którzy najgłośniej nawołują do wojny, zwykle sami trzymają się od niej z daleka. Bohaterstwo to życie uczciwe, z poszanowaniem innego człowieka, a nie zamienianie ludzi w śmieci.

A każda wojna przerabia ludzi na śmieci.


Wasz Andrew

notka opublikowana również na moim blogu

ŚMIECI


To zdjęcie nie jest szczególnie znane. Nie znajdziecie go w albumach klasyków fotografii wojennej, nie rości też sobie pretensji do szczególnych warunków artystycznych. A jednak…

Jeśli powiększycie je na cały ekran(opcja dostępna na moim blogu), aby nic Was nie rozpraszało, jeśli wpatrzycie się w nie przez chwilę wystarczająco długą, poczujecie…

Co na nim widać?...

Małe dziecko... czasem tak maleńkie, że mieści się na naszej dłoni. Bezbronne, delikatne, wymagające... Może ważyć mniej niż torebka cukru... Ale to człowiek... Maleńki człowieczek, który z dnia na dzień rośnie, dojrzeje, rozwija się jak kwiat. Anne Geddes potrafi pokazać piękno i bezbronność małego dziecka. Większość jej zdjęć jest jednak cukierkowo słodka. Dzieci wśród płatków róż, ze skrzydełkami, poprzebierane za owoce, zwierzątka i inne cuda niewidy. Te zdjęcia jakoś do mnie nie przemawiają. Ale są też i takie, na które się patrzy i brak człowiekowi słów. Robi się tylko ciepło na duszy i pragnie się uśmiechać ze wszystkich sił. Połączenie na jednej fotografii męskiej silnej dłoni oraz tego delikatnego maleństwa budzi chyba w każdym ciepłe uczucia. Chciałabym i ja poczuć się tak bezpiecznie i usnąć otoczona ojcowską ręką...
Nie lubię zdjęć przedstawiających wojnę, przemoc, brutalny świat. Może uciekam w ten sposób od rzeczywistości, ale nawet nie lubię myśleć o tym, że takie rzeczy zdarzają się tu i teraz w różnych zakątkach ziemi. Wolę temu wszystkiemu przeciwstawić właśnie bezbronne niemowlę. I tak sobie myślę, że może gdybyśmy częściej pozwolili się wzruszyć takim obrazom, to mniej byłoby zła dookoła nas.

Małe dziecko... czasem tak maleńkie, że mieści się na naszej dłoni. Bezbronne, delikatne, wymagające... Może ważyć mniej niż torebka cukru... Ale to człowiek... Maleńki człowieczek, który z dnia na dzień rośnie, dojrzeje, rozwija się jak kwiat. Anne Geddes potrafi pokazać piękno i bezbronność małego dziecka. Większość jej zdjęć jest jednak cukierkowo słodka. Dzieci wśród...

Często mówi się, że oczy są zwierciadłem duszy. To co w nich zobaczymy jest prawdziwe i nie da sie nic ukryć. Tyle, że zwierciadła działają na zasadzie odbijania obrazu a nie projekcji. Co więc tak na prawdę widzimy w tych kochanych oczach?

— Marie, wyobraź sobie dwóch strażaków, którzy ugasili pożar w lesie. Jeden z nich ma twarz całą w sadzy, drugi jest zupełnie czysty. Który z nich umyje twarz w strumyku?
— Niezbyt mądre pytanie, oczywiście ten brudny.
— A właśnie że nie! Ten brudny popatrzy na swojego towarzysza i będzie myślał, że jest czysty. I na odwrót, ten z czystą twarzą popatrzy na umorusanego kolegę i powie sobie w duchu: „Pewnie i ja tak wyglądam, muszę się umyć".
— Co chcesz przez to powiedzieć? — Leżąc te parę dni w szpitalu zrozumiałem, że w kobietach, które kochałem, zawsze poszukiwałem sam siebie. Patrzyłem w ich czyste, piękne twarze i widziałem w nich swoje odbicie. I odwrotnie, one patrzyły na mnie, widziały sadzę na mojej twarzy i choćby nie wiem jak były inteligentne i pewne siebie, w końcu także widziały swoje odbicie we mnie i zaczynały sądzić, że są gorsze, niż rzeczywiście były. Proszę cię, nie popełnij tego błędu.
Paulo Coelho - Zahir

Często mówi się, że oczy są zwierciadłem duszy. To co w nich zobaczymy jest prawdziwe i nie da sie nic ukryć. Tyle, że zwierciadła działają na zasadzie odbijania obrazu a nie projekcji. Co więc tak na prawdę widzimy w tych kochanych oczach?

— Marie, wyobraź sobie dwóch strażaków, którzy ugasili pożar w lesie. Jeden z nich ma twarz całą w sadzy, drugi jest zupełnie...

Fotografie mają to do siebie, że zapamiętuje się łatwiej te, które ujrzało się stosunkowo niedawno. Zupełnie jakby prawem przedziwnej synchronizacji z pracą migawki pozostawały w pamięci na wierzchu te wykonane ostatnio i pchają się na pierwszy plan wspomnień. Tegoroczne Grand Press Photo nie znalazło się w kręgu wydarzeń w których mogłem uczestniczyć osobiście. Ekspozycję prac jakie brały udział w zmaganiach GPP odwiedziłem cośkolwiek przypadkowo. Jedno ze zdjęć jakie oglądałem mogę określić jako fotografię, która zwróciła moją uwagę i wywołała poruszenie. Zdjęcie Macieja Kulczyńskiego opisane jako "Sekcja nosorożca białego na Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu" nie zdobyło ostatecznie żadnej z czołowych nagród (Finałowe zdjęcia pojedyncze - ŻYCIE CODZIENNE; link: http://www.grandpressphoto.pl/486 ). Niemniej, wrażenie jakie wywołuje przerasta wiele wysoko notowanych thrillerów i tym podobnych koszmarów w pigułce. Moich emocji nie wiążę w tym wypadku z obroną praw zwierząt i podobną problematyką. Nie to wzbudziło moje zainteresowanie fotografią Macieja Kulczyńskiego. Jednakowoż pewne podłoże dla własnych przemyśleń znajduje się w rozważaniu nad kwestiami człowieczymi, a przyrody co odnajduję na fotografii w uproszczeniu, w zarysach, w odwróceniu proporcji i zapytaniu, które lubi o sobie przypominać: czy tłum jest nieprawdą?

Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że widzi się kwestionariusz czy raport ze zdarzenia, które nie potrafi okiełznać wymykającej się zdrowemu rozsądkowi siły wyższej. Odrobina tajemnicy, która miała miejsce chwilę wcześniej. I powrót do rzeczywistości. Zmusza do zastanowienia się, choćby przez chwilę, czy jest to próba symbolicznego przedstawienia tragedii. Zwierzę nagie, odarte ze swojego majestatu i piękna. To już nie jest zbrojny Rhinoceros z wizerunku Dürera ale równie tajemniczy.

Autor fotografii w dość brutalny sposób zatrzymuje zmysły podtrzymując wrażenie lotu i spoglądania w dół. Czy to zdjęcie potrzebuje dorabiania jakiejkolwiek ideologii? Być może wystarczy podsunąć paradoksalną myśl Mannheima i starać się nie szufladkować na daremno.

Możliwe, że fotografia jest dziełem wykonanym na modłę minimalistów. Plan ogniskuje się i ześrodkowuje centralnie, aż nadto wyraźnie. Zgromadzeni mogą sprawiać wrażenie tłumu, zbiegowiska, gapiów. Ich otoczenie przydaje kolistości co można poczytywać za metaforę zamkniętego kręgu, spisku, zmowy. Można stać się przez chwilę milczącym uczestnikiem zdarzenia. Po chwili trzeba się jednak zreflektować w czym się uczestniczy. Tej chwili recepcji fotografii nie sposób oddać należycie bez rozdrabniania, analiz i wielu słów. Autor zdjęcia spełnił swoje zadanie uwieczniając chwilę. Akcent grozy niczym sprzed lat odnajduje się w jednym punkcie. Oko zwierzęcia niepokoi oglądającego fotografię.

Fotografie mają to do siebie, że zapamiętuje się łatwiej te, które ujrzało się stosunkowo niedawno. Zupełnie jakby prawem przedziwnej synchronizacji z pracą migawki pozostawały w pamięci na wierzchu te wykonane ostatnio i pchają się na pierwszy plan wspomnień. Tegoroczne Grand Press Photo nie znalazło się w kręgu wydarzeń w których mogłem uczestniczyć osobiście. Ekspozycję...

https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTl_h4bNde1qeDCYWejq4VHLAFgIAB9Rb0ed_qtWZhXrico63Y9RQ

to zdjęcie wywiera na mnie bardzo duży wpływ, ponieważ ukazuje, że wszystko, szczególnie to co wyszło z pod ludzkiej ręki jest kruche i nietrwałe

https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTl_h4bNde1qeDCYWejq4VHLAFgIAB9Rb0ed_qtWZhXrico63Y9RQ

to zdjęcie wywiera na mnie bardzo duży wpływ, ponieważ ukazuje, że wszystko, szczególnie to co wyszło z pod ludzkiej ręki jest kruche i nietrwałe

Moje ulubione zdjęcia nie przedstawiają zakochanej pary, zachodu słońca czy dramatycznych scen. Ukazują one tancerki – najczęściej baletnice – które były fotografowane podczas zajęć tanecznych bądź zapraszane na specjalne sesje zdjęciowe. Zdjęcie pierwsze zawsze wywołuje na mojej twarzy uśmiech. Uświadamia mi, jak słodkie mogą być małe i grzeczne dziewczynki. Ale przede wszystkim to zdjęcie na mnie oddziałuje, sprawia, że zaczynam się zastanawiać nad tym, co czują małe "modelki"; czy są radosne, smutne czy zamyślone.

Zdecydowanie więcej emocji przekazuje mi zdjęcie drugie. Nie wiem czemu, ale chociaż jest w pewien sposób tajemnicze i skłania do refleksji, pobudza w szczególności moją nadzieję. Sprawia, że niemożliwe może stać się możliwym. Zdjęcie dodaje mi odwagi w podejmowaniu różnych decyzji. Uświadamia mi, że czasem warto zaryzykować i spróbować zrobić coś mimo tego, że nie wiemy, czy nam się to uda. Twórcą obu zdjęć są dwaj polscy fotografowie z Bielsko-Białej.

Moje ulubione zdjęcia nie przedstawiają zakochanej pary, zachodu słońca czy dramatycznych scen. Ukazują one tancerki – najczęściej baletnice – które były fotografowane podczas zajęć tanecznych bądź zapraszane na specjalne sesje zdjęciowe. Zdjęcie pierwsze zawsze wywołuje na mojej twarzy uśmiech. Uświadamia mi, jak słodkie mogą być małe i grzeczne dziewczynki. Ale przede...

Musiałam wstawić cztery zdjęcia, ponieważ zwyczajnie nie potrafiłam zdecydować się na jedno. Każde z nich jest niesamowite, a wszystkie są tej samej autorki. Ma dopiero kilkanaście lat, a robi takie niesamowite, trochę kontrowersyjne zdjęcia. Jak widać ma nietypowy styl, co sprawia, że jej zdjęcia są inne od wszystkich, a mimo to bardzo mi się podobają. Panują tu dosyć mroczne klimaty, niczym z horroru. Może to częściowo dlatego wybrałam te zdjęcia- ciekawią mnie takie rzeczy. Zdjęcia zdecydowanie przyciągają uwagę i robią wrażenie. A żeby nie było tak całkiem ponuro, dorzucam słodką fotkę również autorstwa tej samej dziewczyny. :)

Musiałam wstawić cztery zdjęcia, ponieważ zwyczajnie nie potrafiłam zdecydować się na jedno. Każde z nich jest niesamowite, a wszystkie są tej samej autorki. Ma dopiero kilkanaście lat, a robi takie niesamowite, trochę kontrowersyjne zdjęcia. Jak widać ma nietypowy styl, co sprawia, że jej zdjęcia są inne od wszystkich, a mimo to bardzo mi się podobają. Panują tu dosyć...

Obrazek


To zdjęcie nie tylko mnie przeraża, ale jest mi zdecydowanie żal tej biednej dziewczynki, która w wieku 5 lat zaszła w ciążę i urodziła dziecko. Dla mnie to w ogóle nie mieści w się w głowie. Wiem, jakie są uroki bycia w ciąży, ale ja mam 27 lat i jestem przygotowana na plusy i minusy tego pięknego stanu. Ale takie dziecko, bo jak inaczej można napisać? Okazało się, że ta Peruwianka w wieku 18 miesięcy zaczęła miesiączkować (niemożliwe? a jednak). Nikt nigdy się nie dowiedział, kto jest ojcem dziecka i w jakich okolicznościach doszło do takiego skrzywdzenia dziecka. Najmłodsza matka świata.

Obrazek


To zdjęcie nie tylko mnie przeraża, ale jest mi zdecydowanie żal tej biednej dziewczynki, która w wieku 5 lat zaszła w ciążę i urodziła dziecko. Dla mnie to w ogóle nie mieści w się w głowie. Wiem, jakie są uroki bycia w ciąży, ale ja mam 27 lat i jestem przygotowana na plusy i minusy tego pięknego stanu. Ale takie dziecko, bo jak inaczej można napisać? Okazało...

Szczęśliwe dzieciaki i ukochany tata... - ot, i co przedstawia powyższe zdjęcie.

Jednak dla mnie jest ono symbolem mojej relacji z tatą, naszych wspólnie spędzonych chwil - wycieczek rowerowych, wypadów na basen lub na zakupy, słuchania starych piosenek. To zdjęcie odzwierciedla moje emocje, stan ducha. Tak jak dzieciaki na nim tulą się do swego taty, tak ja jestem pewna, że gdy coś będzie mi zagrażać - mój tata ochroni mnie i wesprze. Może to przez to, że jestem jedynaczką, ale im jestem starsza, tym bardziej uświadamiam sobie, jak go potrzebuję...
Jestem po prostu córunią tatunia. I nigdy nie chciałabym tego zmienić!

Szczęśliwe dzieciaki i ukochany tata... - ot, i co przedstawia powyższe zdjęcie.

Jednak dla mnie jest ono symbolem mojej relacji z tatą, naszych wspólnie spędzonych chwil - wycieczek rowerowych, wypadów na basen lub na zakupy, słuchania starych piosenek. To zdjęcie odzwierciedla moje emocje, stan ducha. Tak jak dzieciaki na nim tulą się do swego taty, tak ja jestem...