Zdjęcie przedstawiające amerykańskiego żołnierza podającego rękę małemu Afgańczykowi. Zdjęcie przypominające o tym, że żołnierz to nie mężczyzna, którego zadaniem jest zabijanie i niszczenie, to także człowiek, który czuje.
Wiele osób twierzi że żołnierze postępują źle, że nie powinni brać udziału w nie swych wojnach. Jednak nie potrafią dostrzec tego, że naprawdę robią to dla swej ojczyzny. Wyobraźmy sobie okropny scenariusz - nasz kraj dosięga wojna. Wtedy jesteśmy wdzięczni, że są ludzie tacy jak oni - gotowi poświęcić się, by bronić domu, rodzin i wszystkiego co kochają.
Zdjęcia jak to przepełniają mnie dumą. Choć nie przedstawia ono Polaka, uświadamia nam, że żołnierze to ludzie jak każdy z nas. Wrażliwi, czuli na ból innych. Jednak zdołali oni poświęcić wszystko, dokonali wielu wyrzeczeń, by w razie kłopotów być w gotowości i walczyć. Walczyć za nas.

Zdjęcie przedstawiające amerykańskiego żołnierza podającego rękę małemu Afgańczykowi. Zdjęcie przypominające o tym, że żołnierz to nie mężczyzna, którego zadaniem jest zabijanie i niszczenie, to także człowiek, który czuje.
Wiele osób twierzi że żołnierze postępują źle, że nie powinni brać udziału w nie swych wojnach. Jednak nie potrafią dostrzec tego, że naprawdę robią...

Rejestrujemy świat za pomocą fotografii od maleńkich cząstek po wielkie obszary fotografując by zapisać wspomnienia, dokumentować i dzielić się własnym spojrzeniem na świat. Fotografujemy wszystko zarówno piękno jak i brzydotę, coś żywego i coś martwego, ludzi, zwierzęta, rośliny, przedmioty codziennego użytku, krajobrazy, niebo, sytuacje etc.. Efekt pracy może budzić całą gamę uczuć: rozbawienie, złość, gniew, smutek, miłość, bezsilność, obrzydzenie, podniecenie i strach. Najsilniejszy wpływ na moje emocje miało jedno szczególne zdjęcie – wykonane w gabinecie ginekologicznym aparatem USG. To pierwsze zdjęcie mojego dziecka, jak żadne inne wcześniej ani później, wywołało autentyczne łzy szczęścia i radości. Ogromne wzruszenie stało się udziałem nie tylko moim ale i męża, który również był w gabinecie. Co z tego, że takie zdjęcie to tylko czerń, biel i odcienie szarości, co z tego, że kompozycja wymuszona a o kontraście, balansie kolorów i głębi lepiej nie mówić. Ważne jest to co zostało uwiecznione. Widok maleńkiej istotki, podglądniętej w łonie rozczula i rozrzewnia przy czym pomaga zaspokoić ciekawość i uchylić rąbka tajemnicy w czasie niecierpliwego oczekiwania na rozwiązanie. Tego rodzaju zdjęcia moich dzieci są niezwykle cenną pamiątką, starannie przechowywaną w rodzinnym archiwum.Zdjęć na karuzeli czy u cioci na imieninach będzie jeszcze tysiące ale te są niepowtarzalne.

Rejestrujemy świat za pomocą fotografii od maleńkich cząstek po wielkie obszary fotografując by zapisać wspomnienia, dokumentować i dzielić się własnym spojrzeniem na świat. Fotografujemy wszystko zarówno piękno jak i brzydotę, coś żywego i coś martwego, ludzi, zwierzęta, rośliny, przedmioty codziennego użytku, krajobrazy, niebo, sytuacje etc.. Efekt pracy może budzić...

Większość na pewno wstawi zdjęcie, które w jakiś sposób ukazuje dziejące się tragedie tego świata, a ja wolę wstawić takie, na widok, którego uświadamiamy sobie, że jesteśmy, że żyjemy, że mimo upływu wielu lat, wielu przeciwności nadal możemy żyć i być szczęśliwi.
Jak to JPII w jednym ze swoich listów napisał "dar życia, mimo towarzyszących mu trudów i cierpień, jest zbyt piękny i cenny, abyśmy mogli się nim znużyć". Tak właśnie to zdjęcie ukazujące parę ludzi w jesieni życia, którzy mimo wszystko darzą się wielkim uczuciem. Jest to zdjęcie na widok, którego wielu z nas ucieka w świat marzeń o prawdziwej miłości, o miłości "na zawsze". Nie tylko ukazanie zła może zmieniać, a także tego, co dobre, co czasem takie dla nas codzienne, zwykłe. Na pewno wiele osób spotkało czy widziało w swoim życiu takie pary i na pewno pomyśleli o tym chwile bądź zrobiło im się troszkę "cieplej" na serduszku :)

Większość na pewno wstawi zdjęcie, które w jakiś sposób ukazuje dziejące się tragedie tego świata, a ja wolę wstawić takie, na widok, którego uświadamiamy sobie, że jesteśmy, że żyjemy, że mimo upływu wielu lat, wielu przeciwności nadal możemy żyć i być szczęśliwi.
Jak to JPII w jednym ze swoich listów napisał "dar życia, mimo towarzyszących mu trudów i cierpień, jest...

To zdjęcie zostało zrobione właśnie przez jednego z członków Bractwa Bang Bang. Kevin Carter został za nie wyróżniony Nagrodą Pulitzera. Ukazuje ono biedną i skrajnie wychudzoną afrykańską dziewczynkę na której śmierć już tylko cierpliwie czeka wygłodniały sęp i jednocześnie przedstawia nam prawdziwy obraz krajów nękanych przez głód, brak wody i konflikty zbrojne. Mimo iż powstała w 1993 roku, jest nadal aktualna. Wiele się w Sudanie nie zmieniło. Nadal można tam być świadkiem sytuacji, gdzie dzieci giną z głodu, gdzie kucają bądź leżą ponieważ nie mają siły stać. Ale czy wiecie, co jest w niej najważniejsze? Wywołuje ono w ludziach tak silne emocje, że zadają sobie pytanie: "Co stało się z tym dzieckiem?" i dostrzegają, że świat nie jest tak różowy, że mimo wszystkich swoich życiowych problemów, zawsze mogło im się przydarzyć coś gorszego i że tak na prawdę mają wielkie szczęście, że żyją tam, gdzie żyją. Gniew, poczucie bezsilności, ciekawość i chęć działania - właśnie takie uczucia wywołuje we mnie ta jedna fotografia i jestem przekonana, że nie jestem w nich osamotniona.

To zdjęcie zostało zrobione właśnie przez jednego z członków Bractwa Bang Bang. Kevin Carter został za nie wyróżniony Nagrodą Pulitzera. Ukazuje ono biedną i skrajnie wychudzoną afrykańską dziewczynkę na której śmierć już tylko cierpliwie czeka wygłodniały sęp i jednocześnie przedstawia nam prawdziwy obraz krajów nękanych przez głód, brak wody i konflikty zbrojne. Mimo...

Cała historia tej pięknej i wzruszającej miłości przedstawiona jest http://www.joemonster.org/art/21080/Historia_prawdziwej_milosci_przedstawiona_na_zdjeciach.
Nie będę ukrywała, że nie są to zdjęcia, które zdobyły jakąś nagrodę. Ich autor zapewne nie wzbogacił się na nich znacząco, ani nie zyskał wielkiej sławy.
Te zdjęcia przedstawia prawdziwą, bezwarunkową miłość. Uczucie, w którym nie liczy się wygląd, tylko prawdziwe emocje.
Historia jest prosta:
ONI znali się i kochali.
ON musiał wyjechać na wojnę.
ONA czekała na niego.
ON uległ wypadkowi.
ONA go wspierała.
ONA nie odeszła.
ON (możliwe, że) stracił chęć do życia; musiał zaakceptować swój los, okaleczone ciało i fakt, że już nigdy nie będzie w pełni samodzielny.
ONA zaakceptowała to przed nim i pomogła mu wyjść na prostą.
ONA sprawiła, że się nie poddał.
ON nie mógł bez niej żyć.
ONA bez niego także.
ONI pobrali się.
ONI się kochają.
ONI wiodą normalne, przepełnione miłością życie, bez względu na jego kalectwo.

Ludzie mogą tylko brać z nich przykład.
A jakie uczucia towarzysza mi, gdy oglądam te zdjęcia?
Niewątpliwie wzruszenie, podziw dla tej pary. Dla niej - że nie odeszła od swojego ukochanego, wspierała go oraz dlatego, że sama się nie poddała. Dla niego - że walczył i nie stracił chęci do życia.
Patrząc na Taylora Morrisa i Danielle Kelly nie tracę wiary w ludzkość. Mass-media przekonują nas o tym, w jak tragicznym kierunku zmierza świat. Demoralizacja, materializm, wojny i wiele innych strasznych rzeczy o których oglądamy na co dzień w telewizji, słuchamy w radio, czytamy w gazetach, sprawiają, że tracimy wiarę w dobro bliźnich, a zarazem w samych siebie. Dobrze czasem obejrzeć fotorelację miłości takich ludzi jak Taylor i Danielle. Gdy tylko prześledzimy ich losy do naszego serca powrócą wszystkie pozytywne uczucia oraz wiara w to, że świat nie jest jednak tak zepsuty, jak niektórym ludziom się wydaje.

Przepraszam, że wrzuciłam aż trzy fotografie, jednak nie mogłam się zdecydować, która najlepiej obrazuje tą piękną, prawdziwą miłość, która istnieje między tymi dzielnymi ludźmi ;)

Cała historia tej pięknej i wzruszającej miłości przedstawiona jest http://www.joemonster.org/art/21080/Historia_prawdziwej_milosci_przedstawiona_na_zdjeciach.
Nie będę ukrywała, że nie są to zdjęcia, które zdobyły jakąś nagrodę. Ich autor zapewne nie wzbogacił się na nich znacząco, ani nie zyskał wielkiej sławy.
Te zdjęcia przedstawia prawdziwą, bezwarunkową miłość....

Oto zdjęcie, które wywołuje u mnie największe emocje.
Pozornie zwykłe, niczym się nie wyróżniające na tle setek fotografii. Ale jednak inne. Magiczne. Gdy na nie patrzę, pozwala mi zapomnieć o wszystkich problemach i zażegnać wszelkie troski. Jest swoistego rodzaju bramą łączącą utopię ze światem przyziemnym. Kontrastem doskonałego z niedoskonałym.

Przedstawiono na nim drogę prowadzącą w stronę góry i, wyruszającego nią w podróż, człowieka. Kogoś, kto rzuca się w wir przygody. Być może kochającego naturę. Być może łakomego poznania świata. A może po prostu uciekającego przed szarą codziennością. Nie wiem. Jednak pragnę myśleć, że postać widniejąca na tej fotografii, jest kimś, kto pragnie spokoju. Osobą, szukającą chwili zapomnienia. Kimś, kto dostał szansę na szczęście i ją wykorzystuje, jednocześnie odsłaniając kurtynę nieprawdziwości i ukazując własną słabość.

Motyw drogi zawsze kojarzy się z czymś nieznanym i niepewnym, a patrząc daleko-perspektywicznie - z przemijaniem. Wskazuje na pewnego rodzaju symbiozę człowieka z otaczającym go światem. Na zależność i konieczność interakcji. Wywołuje burzę emocji. W moim przypadku, przywołuje na wierzch same pozytywne wrażenia: uczucie rześkiego wiatru na twarzy, zapachu zroszonej trawy i żyznych czarnoziemów. Setki krajobrazów przewijających się po bokach podczas pieszej wędrówki. Miejsca rodem z najcudowniejszych baśni, które tylko czekają by je odkryć.

W zdjęciach, podobnie jak w filmach, szukam czegoś innego niż w świecie realnym. Źródła odskoczni. Funkcjonujemy w środowisku, które jest przesiąknięte wrogością i demoralizacją, dlatego też uważam, że fotografia powinna otwierać okno nie tylko na problemy, ale również na piękno (to również jeden z powodów dla którego nie wybrałem zdjęć z cyklu reportaży poruszających problemy świata). A to zdjęcie jest jego najlepszym przykładem.

Oto zdjęcie, które wywołuje u mnie największe emocje.
Pozornie zwykłe, niczym się nie wyróżniające na tle setek fotografii. Ale jednak inne. Magiczne. Gdy na nie patrzę, pozwala mi zapomnieć o wszystkich problemach i zażegnać wszelkie troski. Jest swoistego rodzaju bramą łączącą utopię ze światem przyziemnym. Kontrastem doskonałego z niedoskonałym.

Przedstawiono na nim...

Bractwo Bang Bang[bookLink]126099|Bractwo Bang Bang[/bookLink]

Bractwo Bang Bang[bookLink]126099|Bractwo Bang Bang[/bookLink]

 [bookCover]126099|Bractwo Bang Bang[/bookCover]