Proza życia jest taka jaką chcemy ją widzieć. Patrzę na moje życie dość pogodnie, optymistycznie, z zadowoleniem... bo niby pensja niewielka, wydatków ogrom, monotonia wszędobylska się wpycha, ale zawsze może być gorzej, bo niby czemu nie? Jak pojawią się problemy, to jak Scarlet "pomyślę o tym jutro" tak skutecznie, aż znajdę rozwiązanie, ale zamartwić się na zapas- szkoda czasu. Wolę zapobiegać stłamszeniu przez prozę życia. Sposoby? Kilka. Na początek... m u z y k a. Przykładem moich dzieci zakładam słuchawki na uszy i słucham tego, co daje mi dużo pozytywnej energii. Inny sposób to książka. Nie rozumiem jak można nie czytać książek. Toż to źródło rozwiązań naszych poblemów codziennych, radości, śmechu, wiedzy i czego tylko dusza zapragnie. Nie wyobrażam sobie dnia bez książki. Na bezludnej wyspie byłyby źródłem zdrowia psychicznego. Ale, że nie mieszkam tam, to najważniejszą sprawą w moim życiu są ludzie. Kontakt z przyjaciółką, z którą można obgadać wszystkie kryzysy życiowe, o których nie rozmawia się z innymi...I świat staje się piękny i żyć się chce. Pozdrawiam baasiaa65

Proza życia jest taka jaką chcemy ją widzieć. Patrzę na moje życie dość pogodnie, optymistycznie, z zadowoleniem... bo niby pensja niewielka, wydatków ogrom, monotonia wszędobylska się wpycha, ale zawsze może być gorzej, bo niby czemu nie? Jak pojawią się problemy, to jak Scarlet "pomyślę o tym jutro" tak skutecznie, aż znajdę rozwiązanie, ale zamartwić się na zapas- szkoda...

Każdy ma czasem dzień gorszy od pozostałych. Dopada go przygnębienie i smutek.Jak sobie z tym radze? Lubie się wyciszyć i pomyśleć. Jestem smutna choć nie mam do tego powodów,mam wspaniałą rodzinę, która mnie kocha i wspiera. Należy myśleć o pozytywach tego ci się ma, niektórzy ludzie tego nie posiadają, a potrafią cieszyć się szczęściem każdego dnia. Nie możemy marnować czasu na złe dni, bo nie wiemy ile nam ich pozostało. Ludzie się rodzą, a chwile później już ich nie ma. Czas pędzi nie ubłaganie. Dziś jesteś, ale jutro może cię nie być. Nie możemy o tym zapominać. Musimy wykorzystać każdą minute na coś dobrego. Czytając książkę Paula Coelho "Być jak płynąca rzeka" na wiele rzeczy patrzę z dystansem. Książka ta wywarła na mnie ogromne wrażenie. Sprawiła, że na nowo odkrywam swe życie,odkrywam piękno.Coelho pokazuje nam, że każde wydarzenie w naszym życiu ma jakiś głębszy sens. Gorąco polecam do przeczytania danej lektury. I to jest właśnie moja recepta na prozę życia. Wykorzystać każdą chwile tak, jakby miała być tą ostatnią....

Każdy ma czasem dzień gorszy od pozostałych. Dopada go przygnębienie i smutek.Jak sobie z tym radze? Lubie się wyciszyć i pomyśleć. Jestem smutna choć nie mam do tego powodów,mam wspaniałą rodzinę, która mnie kocha i wspiera. Należy myśleć o pozytywach tego ci się ma, niektórzy ludzie tego nie posiadają, a potrafią cieszyć się szczęściem każdego dnia. Nie możemy marnować...

Jak radzę sobie z codziennością? Przede wszystkim stawiam sobie różne cele, które zamierzam osiągnąć. Staram się również nie zasiedzieć, bo kiedy patrzę na moja zmarnowaną matkę, która rano idzie na zakupy później gotuje obiad zajmuje się porządkami itd. Każdego dnia. To mnie aż skręca jak można mieć tak nudne życie?
*hafty – wybieram sobie w Internecie obrazek, który mi się podoba (ewentualnie ktoś go zamówił) i wyszywam wtedy, kiedy mam dużo wolnego czasu, po to, aby go nie marnować na gapienie się w sufit.
*fotografia, – gdy pogoda na to pozwala idę do parku porobić zdjęcia ptakom kwiatkom czasem ludziom, następnie w domu zajmuje się ich obróbką.
*góry – to jest pasja całej mojej rodziny, zaszczepili mi ją już w dzieciństwie, czasem na weekend wyjeżdżamy i zawsze w wakacje, ale bo to żeby chodzić po górach a nie tylko na nie patrzeć ;)
*książki – pozwalają na chwile zapomnienia, tak to zawsze dobre rozwiązanie, gdy nie chce się popaść w rutynę życia codziennego, rozwijają...Przerażają mnie ludzie, którzy po pracy przychodzą i wpatrują się w telewizor rozumiem czasem obejrzeć jakiś film, ale codziennie to już przesada
*harmonijka – uczę się gry na tym instrumencie, wydaje cudowne dźwięki, niestety mam spore trudności z opanowaniem gry na tym instrumencie z powodu mojej choroby i małej pojemności płuc 60% to nie jest zły wynik, ale trening czyni mistrza, więc może kiedyś będę sławnym mistrzem gry na harmonijce
*japoński – uwielbiam ten język, jest tak rozkosznie miły dla ucha, wiec, kiedy siedzę przy komputerze włączam sobie lekcje japońskiego przez Internet, nauka tego języka sprawia mi dużo przyjemności i jak już go opanuje na pewno będzie dużym atutem w poszukiwaniu pracy
*edytowanie mang – charytatywnie edytuje mangi w gimp-ie, przyjemne zajęcie i zawsze coś nowego i innego z tym nikt mnie nie pospiesza, bo wiadome, że każdy robi swoja pracy w swoim tępię.
Ja osobiście nigdy nie narzekałam na prozę życia może, dlatego że jestem młoda i mam głowę pełna pomysłów mam jeszcze chęci do życia, ale kto wie, gdy będę mieć 40lat to mój zapał wygaśnie i stanę się zwykłym szarym człowieczkiem bez marzeń bez calu w życiu.

Jak radzę sobie z codziennością? Przede wszystkim stawiam sobie różne cele, które zamierzam osiągnąć. Staram się również nie zasiedzieć, bo kiedy patrzę na moja zmarnowaną matkę, która rano idzie na zakupy później gotuje obiad zajmuje się porządkami itd. Każdego dnia. To mnie aż skręca jak można mieć tak nudne życie?
*hafty – wybieram sobie w Internecie obrazek, który mi...

Często wpadamy w rutynę, mamy wrażenie, że każdy dzień wygląda tam samo. Gdy trwa rok szkolny, wstaję o szóstej, jadę do szkoły, uczę się i idę spać. Gdy są wakacje wstaje w południe i cały dzień spędzam przy komputerze. I tak cały czas. Gdy każdy dzień jest identyczny człowiek zaczyna się nudzić, jest nerwowy, potrzebuje odmiany. Mam na to kilka prostych, aczkolwiek sprawdzonych sposobów.
1. Czytanie
Książka to magia, książka to najlepsze biuro podróży bo przenosi cię wszędzie gdzie chcesz, czy to Paryż, Hawaje czy góra Olimp w starożytnej Grecji. Z książką możemy zapomnieć o codzienności, znaleźć się gdzieś daleko, gdzie nikt nie będzie nas szukać.
2. Pisanie opowiadań
Czy masz zamiar zostać pisarzem, czy też twoja szuflada będzie jedynym recenzentem - nie ma różnicy! Pisząc masz jeszcze większą swobodę podróży niż czytając. A może gdzieś na jednej z licznych wysp wyobraźni czeka na mnie mój książę z bajki?
3. Poezja
Wiersz, niczym zwierciadło duszy,
zachwyca oczy, zachwyca uszy,
pisz, czytaj, wyrażaj myśli, emocje, uczucia,
każde, nawet najgorsze przeczucia.
To pomaga, uwierz mi, proszę,
to nic nie kosztuje, to grosze!
4. Muzyka
Ulubiony kawałek, a może coś nowego? Muzyka pozwala na niemal całkowite wyciszenie myśli, uspokojenie szumu codzienności.
5. Rozmowa z bliskimi
Czy to przyjaciele, rodzeństwo czy rodzice - rozmowa o wszystkim i o niczym to lekarstwo na rutynę! Czasem opowiadam mamie o zupełnych bzdurach, a ona, choć nie do końca rozumie mój dziwny monolog, słucha. I to jest piękne! Bycie WYSŁUCHANYM.
6. Hobby/Pasja
Robisz zdjęcia? Malujesz? Uwielbiasz poznawać ciekawostki na dany temat? RÓB TO! Jeśli coś cię naprawdę zachwyca, to nie ma mowy o jakiejkolwiek prozie życia!

Często wpadamy w rutynę, mamy wrażenie, że każdy dzień wygląda tam samo. Gdy trwa rok szkolny, wstaję o szóstej, jadę do szkoły, uczę się i idę spać. Gdy są wakacje wstaje w południe i cały dzień spędzam przy komputerze. I tak cały czas. Gdy każdy dzień jest identyczny człowiek zaczyna się nudzić, jest nerwowy, potrzebuje odmiany. Mam na to kilka prostych, aczkolwiek...

Moje życie pięć lat temu rozpoczęło się od nowa. Od tego czasu oglądam świat na dwóch swoich i dwóch dodatkowych nogach. I wciąż się cieszę błękitem nieba, życzliwym słowem przyjaciela. Z dawnego życia pozostała mi pasja czytania, pisania, którą realizuję podczas letniego opalania. Rutyna i nuda wkrada się w zimie, wtedy tylko praca i książki są przy mnie. Lecz od lat kilku, trzy tygodnie zimowe spędzam w szpitalu najbardziej radosnym, gdzie wciąż poznaję dobroć ludzkich serc. Uśmiechem witana jestem co roku, cieszą się wraz ze mną z każdego kroku. Nie ma mowy o chandrze i nudzie, gdy wokoło są tak cudni ludzie. Z wdzięcznością debiutancki tomik poezji im nie raz podaruję, gdyż nie wystarczy słowo "dziękuję".

Moje życie pięć lat temu rozpoczęło się od nowa. Od tego czasu oglądam świat na dwóch swoich i dwóch dodatkowych nogach. I wciąż się cieszę błękitem nieba, życzliwym słowem przyjaciela. Z dawnego życia pozostała mi pasja czytania, pisania, którą realizuję podczas letniego opalania. Rutyna i nuda wkrada się w zimie, wtedy tylko praca i książki są przy mnie. Lecz od lat...

Proza życia jest czasem lekarstwem na złamane serce, gdy po prawie 6 letnim związku usłyszałam, teraz nie możemy być razem (nie będę wchodziła w szczegóły ) załamałam się, pierwszy tydzień, nawet go nie pamiętam, zrzuciłam 5 kilo. Trwając w miejscu usłyszałam "ustal prowizoryczny plan dnia, stwórz pewną ciągłość, pewną prozę życia" i tak budząc się o 6.00 już nie płakałam tylko zaczęłam biegać, potem doszły ćwiczenia na brzuch, następnie prysznic, śniadanie, spacer z metrowym kluskiem potocznie zwanym jamnikiem. Kolejny krok to porządki lub dobra książka, obiad, obowiązki domowe, spotkania z przyjaciółmi, kolacja, prysznic, książka i sen. Ta przez wiele osób odrzucana proza życia pozwala mi utrzymać się w całości, więc doceńmy ją zamiast z nią walczyć :)

Proza życia jest czasem lekarstwem na złamane serce, gdy po prawie 6 letnim związku usłyszałam, teraz nie możemy być razem (nie będę wchodziła w szczegóły ) załamałam się, pierwszy tydzień, nawet go nie pamiętam, zrzuciłam 5 kilo. Trwając w miejscu usłyszałam "ustal prowizoryczny plan dnia, stwórz pewną ciągłość, pewną prozę życia" i tak budząc się o 6.00 już nie płakałam...

Moje lekarstwo na prozę życia?
Poezja.

Ta lekka i ta skłaniająca do przemyśleń.

Kiedyś na samo słowo "poezja" robiło mi się słabo, że jak to? Co to w ogóle jest?! To się okropnie czyta.

Z podkulonym ogonem wróciłam i przeprosiłam się z tomikami, które przez lata kolekcjonowała Mama.

Naprawdę, cudowna jest jesień, kiedy nastroję się wierszem Staffa.
I wspaniale się czeka na kogoś bliskiego, kiedy czyta się wiersze Zegadłowicza.

Wszystko można zobaczyć w lepszych barwach.
Najważniejsze, żeby z prozy życia nie robić dramatu! :))

Moje lekarstwo na prozę życia?
Poezja.

Ta lekka i ta skłaniająca do przemyśleń.

Kiedyś na samo słowo "poezja" robiło mi się słabo, że jak to? Co to w ogóle jest?! To się okropnie czyta.

Z podkulonym ogonem wróciłam i przeprosiłam się z tomikami, które przez lata kolekcjonowała Mama.

Naprawdę, cudowna jest jesień, kiedy nastroję się wierszem Staffa.
I wspaniale się...

Mój sposób to psy. Posiadam cztery cudne czterołapowce: 3 kundelki, które mają za sobą ciężką drogę życia (jeden był bity i głodzony, drugi w schronisku swe smutki wypłakiwał, ona z pseudohodwli uratowana) oraz seterka irlandzka (rozpieszczona od urodzenia). Wychodzenie na spacer, widok ich bawiących się beztrosko, radość i pełnia życia w oczach. Nawet po dniu, który przypomina drogę krzyżową ich powitanie i radość na mój widok po powrocie do domu jest czymś wyjątkowym.
Ślinienie się i ta iskierka w oku jak widzą ciasteczko oraz tulenie się do mnie, gdy jest mi źle i smutno. Wylizują łzy z policzków. Merdają ogonem, a jak to mówią "nie da się kupić machnięcia psiego ogona" więc daje mi to dużo radości.

Na prozę życia dla mnie psiaki są lekarstwem :)
Polecam każdemu ;)

Mój sposób to psy. Posiadam cztery cudne czterołapowce: 3 kundelki, które mają za sobą ciężką drogę życia (jeden był bity i głodzony, drugi w schronisku swe smutki wypłakiwał, ona z pseudohodwli uratowana) oraz seterka irlandzka (rozpieszczona od urodzenia). Wychodzenie na spacer, widok ich bawiących się beztrosko, radość i pełnia życia w oczach. Nawet po dniu, który...

Muzyka, muzyka i jeszcze raz czytanie. Jeśli dobra muzyka to w dobrym towarzystwie, jeśli dobra książka to z dużym kubkiem herbaty.
A jeśli bardzo doskwierająca proza życia, która weszła gdzieś głęboko we mnie, , której nie potrzebuję, jest mi zupełnie zbędna, ciąży mi i nie daje spokoju jadę ją wyrzucić. Wówczas nawet mała przejażdżka rowerem jest dla mnie możliwością zrzucenia tego balastu i odweraniem się od codzienności, skoro nie mogę odbyć dalekich podróży to czemu by nie zwiedzić swojej najbliższej okolicy. Bliżej nie znaczy gorzej. W każdym zakątku nawet najmniejszej miejscowości znajdzie się coś wyjątkowego a jeśli nie to jest to okazja do odkrycia czegoś wyjątkowego, przeżycia wyjątkowej przygody, poznania wyjątkowych ludzi czy spędzenia wyjątkowo miłego czasu z przyrodą.

,,W życiu piękne są tylko chwile" więc zacznijmy je kolekcjonować a z tych chwil ułoży się dzień za dniem, wystarczy chcieć i pozytywnie się nastrajać już od samego rana wtedy pustka nam nie grozi.

Muzyka, muzyka i jeszcze raz czytanie. Jeśli dobra muzyka to w dobrym towarzystwie, jeśli dobra książka to z dużym kubkiem herbaty.
A jeśli bardzo doskwierająca proza życia, która weszła gdzieś głęboko we mnie, , której nie potrzebuję, jest mi zupełnie zbędna, ciąży mi i nie daje spokoju jadę ją wyrzucić. Wówczas nawet mała przejażdżka rowerem jest dla mnie możliwością...

Dziś właśnie proza życia mocno dała mi się we znaki. Nic specjalnego się nie wydarzyło ale to właśnie jest typowy sposób w jaki proza życia najmocniej daje nam w kość. Z nudów weszłam na znany portal z grami online i po rozegraniu kilku (przegranych ;) partii zaczęłam przypadkowo rozmowę z przypadkową osobą. I w tym momencie pstryk - trajektoria chwil przeskoczyła w na inną płaszczyznę, w inną jakość.

Każdy z was doświadczył chyba tego uczucia „przepływu” kiedy rozmowa toczy się jakby sama, a słowa wyskakują spod klawiatury jak pociski. Na twarzy pojawia się prawdziwy, nie tylko „emotikonkowy” uśmiech, zalewa nas przyjemne ciepło i pozytywna energia. I nie chodziło wcale o flirt (rozmawiałam z osobą tej samej płci, a jak na razie jestem mainstreemowo zorientowana;), o jakieś uczucie od pierwszego wejrzenia czy inne okołomistyczne przeżycie pokrewieństwa dusz. Ot zwykła-niezwykła rozmowa. Kilkadziesiąt wspólnie spędzonych przed monitorem chwil. Bez ciągu dalszego i wymiany maili. A jednak coś zostało. I to coś skłoniło mnie by prozę dzisiejszej codzienności przekuć prozę słów - by opowiedzieć wam jak blisko nas, na wyciągnięcie ręki, kliknięcie - płynie strumień drobnych radości potrafiący odmienić nasze chwile i wbić w tyłeczek marazmu szpilkę motywującą do działania.

Mijamy się codziennie, mijamy się nawet tutaj. Czytamy swoje słowa, wypowiedzi na forum, recenzje. Chowamy się za nimi troszkę, a troszkę się odsłaniamy. Dajemy znak - tu jestem, na który ktoś może odpowiedzieć, swoim - a ja tutaj. By na chwilę, na rok, albo na całe życie zetknęły się te dwa światy i stworzyły nową jakość. Tak jak moja dzisiejsza rozmowa, z osobą, której imienia, koloru oczu ani miejsca zamieszkania nie znam i nie poznam - nie były nam potrzebne by prozę zamienić w poezję, w haiku, w krótką chwilę jaśniejącą mocniej niż inne.

Dziś właśnie proza życia mocno dała mi się we znaki. Nic specjalnego się nie wydarzyło ale to właśnie jest typowy sposób w jaki proza życia najmocniej daje nam w kość. Z nudów weszłam na znany portal z grami online i po rozegraniu kilku (przegranych ;) partii zaczęłam przypadkowo rozmowę z przypadkową osobą. I w tym momencie pstryk - trajektoria chwil przeskoczyła w na inną...