Również bardzo dziękuję i gratuluję pozostałym zwycięzcom, a także tym, którym się nie powiodło- teksty również interesujące i godne pochwały :)

Również bardzo dziękuję i gratuluję pozostałym zwycięzcom, a także tym, którym się nie powiodło- teksty również interesujące i godne pochwały :)

Dziękuję bardzo i gratuluję pozostałym wyróżnionym :)

Dziękuję bardzo i gratuluję pozostałym wyróżnionym :)

Zwyciężyli:

vicodinowa
Liwka
Little-Raven
Anjuliee
white-swan

Gratulujemy!

Zwyciężyli:

vicodinowa
Liwka
Little-Raven
Anjuliee
white-swan

Gratulujemy!

Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone najpóźniej do środy.

Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone najpóźniej do środy.

„Wampir z Zagłębia”
Dnia 6 stycznia 1972 roku kobiety oraz ich bliscy z Zagłębia Śląsko – Dąbrowskiego odetchnęli z ulgą. Tego dnia milicja aresztowała Zdzisława Marchwickiego nazwanego „wampirem z Zagłębia”, a trzy dni później jego zdjęcie ukazuje się w prasie choć tak do końca nie wiadomo czy to on. Zdzisław Marchwicki swój „proceder” rozpoczął 7 listopada 1964 roku w Dąbrówce Małej, gdzie zamordował swoją pierwszą ofiarę 58 – letnią Annę Macek. Kobieta ginie od uderzeń w głowę. Od tego momenty na terenie Zagłębia dochodzi do serii napadów na kobiety ( Marchwickiemu przypisano 21 napadów w tym 14 śmiertelnych). Szczególna aktywność wampira przypada na rok 1965 – atakuje, aż 11 razy, ale nadal pozostaje nieuchwytny. W katowickiej komendzie milicji powstaje specjalna grupa dochodzeniowa o nazwie „Anna” ( nazwa zaczerpnięta od imienia pierwszej ofiary), której zadaniem jest złapanie mordercy. Milicja wystawia tzw. „wabiki” w odludnych miejscach, tworzony jest także w tym samym czasie portret psychologiczny mordercy ( wytypowano około 250 podejrzanych ). Sprawa nabiera tempa, gdy w październiku 1966 roku zostaje zamordowana bratanica I sekretarza KW KZPR Edwarda Gierka 18-letnia Jolanta Gierek. Zostaje wyznaczona nagroda za pomoc w ujęci sprawcy w wysokości miliona złotych. Ale mimo tych wszystkich działań sprawca pozostaje nieuchwytny. Milicja jest krytykowana za opieszałość, nieskuteczność, nieudolność. Rok 1969 nie przynosi ofiar – może to koniec? Ale w 1970 roku ginie następna kobieta – Jadwiga Kucia. Grupa „Anna” nadal intensywnie pracuje przesłuchując kolejnych podejrzanych. Jednym z przesłuchiwanych jest właściciel zakładu rzemieślniczego, chory psychicznie Piotr Olszewa – przyznaje się do popełnienia wszystkich zbrodni i twierdzi, iż to on jest „wampirem z Zagłębia”. Jednak z braku dowodów zostaje on wypuszczony na wolność, a w kilka dni później ( 14 marca 1970 roku )nożem zabija żonę, dzieci zabija młotkiem. Olszewa oblewa benzynom dom, siebie i podpala. Ginie. A milicja nadal stoi w miejscu, postępów nie widać, aż do momentu gdy ma milicję zgłasza się Maria Marchwicka oświadczając, iż to jej mąż Zdzisław jest tym poszukiwanym mordercom ( żąda nagrody ). 6 stycznia 1972 roku milicja aresztuje Zdzisława Marchwickiego. Zdzisław nie przyznaje się do winy. We wstępnej fazie śledztwa obciążają go głównie zeznania żony, która twierdzi , iż jest on awanturnikiem, sadystą znęcającym się nad rodziną. Po kilku miesiącach zostają zatrzymani jego bracia Jan ( kierownik sekretariatu Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego, podobno zamieszany w jakąś aferę łapówkarską a przy tym homoseksualista. Ostatnia ofiara dr Jadwiga Kucia o tym wiedziała i to może było przyczyną jej śmierci – próba szantażu. Jan podobno miał poprosić Zdzisława o jej zabicie ) i Henryka ( miała stać na czatach podczas ostatniego morderstwa), Józefa K. ( partnera Jana, miał stać na czatach ), Halinę Flak, siostrę ( przechowywała rzeczy ofiar ) oraz jej syna Zdzisława ( miał ukrywać wiedzę o zabójstwach). Po dwóch latach od momentu aresztowań rozpoczął się pokazowy proces Zdzisława Marchwickiego oraz reszty zatrzymanych. Akta sprawy obejmowały 166 tomów. Przed sądem przedstawiane są dowody winy Marchwickiego, np. portmonetka jednej z ofiar znaleziona na śmietniku przez upośledzonego umysłowo chłopaka – nie ma żadnych dowodów, że wyrzucił ja tam Marchwicki, ale sąd przyjął za oczywiste, że mógł to zrobić skoro był konwojentem, odciski palców na rowerze jednej z ofiar – linie papilarne nie odpowiadały odciskom Marchwickiego. Inną wątpliwość budzi sposób zadawania ciosów – eksperci wykazali, że była to osoba leworęczna, a Zdzisław był praworęczny. Ponadto dowody wskazywały, że sprawca działał z pobudek seksualnych – satysfakcję osiągał podczas zabijania lub bawienia się narządami ofiar. Kobiety zeznające podczas procesu ( żona, kochanki ) zeznały, że był w pełni zdolnym do kontaktów seksualnych. Zdzisława Marchwickiego najbardziej obciążały zeznania żony, która opowiadała o nim jako brutalu, tyranie oraz zboczeńcu. Po latach Maria i dzieci zmieniły zdania – to Maria twierdziła, iż ona się znęcała nad mężem a on milczał bo ją kochał. Dzieci przyznały, że kłamały pod wpływem matki. 28 lipca 1975 roku sąd uznał Zdzisława Marchwickiego za winnego zarzucanych mu czynów i skazuje na karę śmierci. Jan został skazany także na karę śmierci za udział w zabójstwie Jadwigi Kuci. Henryk za pomoc w zabójstwie skazany zostaje na 25 lat więzienia. Pozostali oskarżeni dostali wyroki od czterech do pięciu lat. Zdzisława i Jana stracono w garażu milicji w Katowicach. Henryk po odsiedzeniu 20 lat wychodzi na wolność i zaczyna walczyć o odzyskanie dobrego imienia dla siebie i braci. Twierdzi, że Zdzisław był kozłem ofiarnym. Niedługo po opuszczeniu więzienia nagle umiera – niektórzy twierdzą, że w niewyjaśnionych okolicznościach. Oficjalną przyczyną jest upadek ze schodów. Tak oto zamyka się historia braci Marchwickich.
A jak mogło się zdarzyć?
Zdzisław Marchwicki znajdował się wśród osób potencjalnie podejrzewanych o popełnienie tych zbrodni. Ale skoro zawsze działał sam, to czemu przy ostatnim zabójstwie pomagało mu, aż tyle osób. Czemy tak długo ukrywali prawdę o swoim bracie, czemu żona rzuca na niego podejrzenie dopiero po tylu okropnych zbrodniach? Może popchnęła ją chęć zysku – nagroda milion złotych i pozbycie się męża, rzekomego sadysty. A może to Jan był niewygodny - łapówkarz homoseksualista? Zdzisław Marchwicki nie przyznaje się do winy, dużo jest niewiadomych zarówno wśród dowodów, jak i świadków, którzy według mnie są mała wiarygodni a dowody szyte grubymi nićmi Milicja potrzebowała znalezienia kozła ofiarnego i go znalazła – zginęła przecież osoba skoligacona z ówczesną elitą. A może tym wampirem był ktoś z kręgu prowadzącego dochodzenie – tyle było zastawianych pułapek i nic. Wreszcie tajemnicza śmierć Henryka, który gdy zaczyna mówić staje się niewygodny i umiera w tajemniczych okolicznościach. Czyżby za dużo wiedział? A wreszcie samospalenie Piotra Olszewy, który przyznaje się do tego, że to on jest „wampirem z Zagłębia”. Ale ginie i problem znika tak jak ustają morderstwa……. Sprawa Zdzisława Marchwickiego i jego braci do dziś budzi wiele domysłów, ale jak się mówi nie ma dowodów, nie ma sprawy tylko, że tu nie ma już ludzi.

---------------------------------------------------------------------
Kto zabija człowieka .... :najgłośniejsze procesy o morderstwa w powojennej Polsce[bookLink]100476|Kto zabija człowieka .... :najgłośniejsze procesy o morderstwa w powojennej Polsce[/bookLink]

„Wampir z Zagłębia”
Dnia 6 stycznia 1972 roku kobiety oraz ich bliscy z Zagłębia Śląsko – Dąbrowskiego odetchnęli z ulgą. Tego dnia milicja aresztowała Zdzisława Marchwickiego nazwanego „wampirem z Zagłębia”, a trzy dni później jego zdjęcie ukazuje się w prasie choć tak do końca nie wiadomo czy to on. Zdzisław Marchwicki swój „proceder” rozpoczął 7 listopada 1964 roku w...

 [bookCover]100476|Kto zabija człowieka .... :najgłośniejsze procesy o morderstwa w powojennej Polsce[/bookCover]

Sprawa mordercy z Madison nie jest tak znana jak historia Zodiaka czy Kuby Rozpruwacza jednak o tyle tragiczna, że jego ofiarami padały młode, atrakcyjne kobiety. Pierwszą z nich była osiemnastoletnia Christie Rothschild, studentki uniwersytetu w Wisconsin, której zwłoki znaleziono w krzakach koło wydziału matematyki Sterling Hall. Koroner ustalił, że zmarła w wyniku co najmniej 12 pchnięć nożem w klatkę piersiową jeszcze tego samego ranka. Pomimo kliku podejrzanych i nagrody w wysokości 5 000 dolarów za jakiekolwiek informacje o sprawcy, winnego nie znaleziono, a sprawa została odsunięta.
Kilka tygodni później miało miejsce inne wydarzenie, pozornie niezwiązane ze śmiercią Christie. 29 czerwca 1969 roku, około 3:20 nad ranem pod budynek uniwersytetu w Wisconsin nieznany sprawca podłożył dwie laski dynamity. W eksplozji nikt nie ucierpiał, ale pomimo wysokiej nagrody nikt nie wskazał sprawcy.
Rok później, 24 sierpnia obok budynku, gdzie znaleziono ciało Christie ktoś podłożył bombę. W wyniku eksplozji zmarł 33- letni mężczyzna. Policjanci mieli czterech podejrzanych, trzech z nich zostało aresztowanych i skazanych. Policjanci nie mieli pewności czy dwa wybuchy są ze sobą powiązane.
Z biegiem czasu morderstwo Christie Rothschild przestało być sensacją i ludzie o nim zapomnieli. Sprawę pokrywał kurz do dnia 21 lipca 1976 kiedy w wąwozie niedaleko miasteczka Madison znalezione zostało ciało 20-letniej Debry Bennett. Sekcja wykazała, że dziewczyna nie żyła od co najmniej 10 dni, z tego powodu nie udało się ustalić przyczyny śmierci. Od jej znajomych policja dowiedziała, się, że dziewczyna została wyrzucona z mieszkania i tymczasowo zatrzymała się w hotelu. Trop się urwał, śledztwo stanęło w martwym punkcie. Trzy tygodnie po odnalezieniu ciała ktoś przysłał do hotelu klucz do jej pokoju. Nie było żadnej notatki czy adresu. brakowało też odcisków placów. Z braku dowodów morderstwo Debry Bennett zatrzymało się w miejscu.
Po dwóch latach od śmierci panny Bennett kolejne przerażające odkrycie wstrząsnęło okolicą. 14 mil od Madison, w płytkim grobie zostało znalezione kolejne ciało młodej kobiety, która zmarła trzy dni wcześniej. Przyczyną śmierci było uderzenie tępym narzędziem. Zwłoki udało się zidentyfikować - była to 18-letnia Julie Ann Hall. Ostatni raz wdziano ją tydzień temu w drodze do jednego z barów w Madison. CO działo się z nią przez ten czas? Nie udało się tego ustalić i śledztwo, podobnie jak dwa poprzednie zostało zawieszone z braku dowodów.
27 marca zaginęła kolejne kobieta, 20-letnia Julie Speerschneider. Dziewczyna wyszła z baru by odwiedzić znajomego. Chciała pojechać do niego autostopem. gdy jej zniknięcie zostało nagłośnione na policję zgłosił się mężczyzna, który ją powiózł. Zeznał, że była w towarzystwie jakiegoś mężczyzny, ale portret pamięciowy nie przyczynił się do jego zidentyfikowania. Rok później Julie nadal była uznawana za zaginioną, a policja znalazła zwłoki innej kobiety porzucone w zaroślach parku w Madison. Była to 24-letnia Susan LeMahieu. Nikt nie spodziewał się, że dziewczyna odnajdzie się martwa - Susan była opóźniona w rozwoju i rodzina podejrzewała, że po prostu się zgubiła. Koroner orzekł śmierć na skutek kilkunastu ran kłutych klatki piersiowej.
W kwietniu 1981 przypadkowy przechodzień znalazł zwłoki Julie nad rzeką Yahara. Z powodu stanu ciała nie określono przyczyny śmierci. Trzy miesiące później odkryto ciało 17-letniej Shirley Stewart, porzucone w lesie niedaleko Madison. Dziewczyna była uznawana za zaginioną od 2 stycznia 1980 roku. Stan ciała uniemożliwił określenie przyczyny zgonu.
Rok po tym w Madison doszło do kolejnego morderstwa. 2 lipca w okolicach stadionu Camp Randall, 19-letnia Donna Mraz została kilkakrotnie pchnięta nożem. Sprawca zostawił pieniądze i klucze, Donna nie została zgwałcona. Z braku poszlak śledztwo zawieszono.
17 listopada 1984 myśliwi znaleźli częściowo obnażone ciało 20-letniej Janet M. Raasch, studentki uniwersytetu Wisconsin. Ciało leżało blisko drogi nr 54, gdzie ostatni raz wdziano dziewczynę żywą. Janet uznawano za zaginioną od 15 października. Nie ustalono przyczyny śmierci.
W 1984 roku do tych morderstw przyznał się Henry Lee Lucas, lecz po jakimś czasie odwołał swoje zeznania. Policja jest jednak przekonania, że stoi on za przynajmniej częścią zgonów, ale fakt, że podczas wielu z nich przebywał w więzieniu wykluczyło go z kręgu podejrzanych. Morderstwa ustały w listopadzie 1984, ale ich sprawcy nigdy nie odnaleziono. Istniało podejrzenie, że ten człowiek nadal zabija, ale pozbywa się ciał w sposób, który uniemożliwia ich odnalezienie - te pogłoski nie zostały potwierdzone.

Możliwe rozwiązanie:

Zastanawiający jest fakt, że wszystkie ofiary były młode, żadna z nich nie miała ponad 25 lat. Łączy je także fryzura - każda z tych kobiet nosiła ciemne włosy z przedziałkiem pośrodku. Wydaje mi się, że te dziewczyny były symbolem jakiejś konkretniej, ważnej dla sprawcy osoby. Związek każdej z ofiar z Madison moim zdaniem może sugerować, że sprawcą był ktoś pochodzący z tych okolic. Dwa bombowe zamachy na terenie uniwersytetu Wisconsin oraz to, że każda z kobiet była przynajmniej pośrednio związana z tą szkołą mogłyby wskazywać na pobudki osobiste. Wyobrażam sobie, że mógł to być ktoś z pracowników lub byłych uczniów - został odrzucony przez kobietę podobną do ofiar, a nie mogąc jej dostać mścił się na przypadkowych dziewczynach. Oprócz zwłok Donny Mraz i pierwszej ofiary - Christie Rothschild każde następne ciało był znajdowane w stanie utrudniającym stwierdzenie gwałtu. Wydaje mi się jednak, że sprawcy nie chodziło ani o satysfakcję seksualną, ani o zadawanie bólu. Ale czy na pewno te 8 kobiet zginęło tylko z powodu czyjejś chorej zemsty? Prawdopodobnie tajemnica tych morderstw nigdy nie wyjdzie na jaw. Zastawiające jest nagłe przerwanie tej makabrycznej serii. Można tylko spekulować. Czy morderca przeniósł się do innego stanu, by bezpiecznie kontynuować zbrodniczy proceder? Zamarł lub został aresztowany za inne przestępstwo, niezwiązane z morderstwami? A może zabijał nadal, ale lepiej ukrywał ciała? Raczej nigdy się tego nie dowiemy.

Sprawa mordercy z Madison nie jest tak znana jak historia Zodiaka czy Kuby Rozpruwacza jednak o tyle tragiczna, że jego ofiarami padały młode, atrakcyjne kobiety. Pierwszą z nich była osiemnastoletnia Christie Rothschild, studentki uniwersytetu w Wisconsin, której zwłoki znaleziono w krzakach koło wydziału matematyki Sterling Hall. Koroner ustalił, że zmarła w wyniku co...

Lizzie Borden took an axe
And gave her mother forty whacks.
When she saw what she had done
She gave her father fotry-one.

Lizzie Borden urodziła się w 1860 r. w Massachusetts. Matka Lizzie zmarła w 1863 r., pozostawiając dwuletnią Lizzie oraz jej siostrę Emmę pod opieką ich ojca - Andrew Bordena. Trzy lata później pan Borden ponownie się ożenił z Abby Durfee Gray. Plotki głosiły, że było to małżeństwo dla wygody, bo Andrew potrzebował już tylko opiekunki do dzieci i pokojówki. Dziewczynki od początku nie lubiły swojej macochy. W wieku trzydziestu dwóch lat Emma gardziła Abby, ponieważ macocha miała szanse obrabować ją ze spadku. (Chodzi o to, że ojciec Emmy - Andrew - w wieku siedemdziesięciu lat dorobił się pokaźnej sumy pieniędzy i był jednym z najbogatszych ludzi w mieście) Dziewczyna miała rację. Andrew Borden przepisał część majątku swojej drugiej żonie - Abby. Mężczyzna planował także przepisać jej kolejną część. Emma i Lizzie mogły być więc zaniepokojone tym, że ojciec nie zostawi im ani grosza. Gdy więc nadarzyła się okazja, Lizzie obcięła głowę kotu Abby tylko dlatego, że ją zdenerwował. Dziewczyna miała już wtedy trzydzieści-kilka lat. Nie miała pracy, męża ani obiektu uczuć. Była wolontariuszką i uczyła w szkole niedzielnej.

W 1891 r. spór Lizzie wraz z rodzicami wybuchł w postaci przemocy fizycznej. Lizzie ogłosiła, że do sypialni Abby włamał się złodziej i ukradł zegarek i biżuterię. Pan Borden wezwał policję, jednak odesłał ją w połowie oględzin, gdy uznał, że to Lizzie jest owym "złodziejem". W tym samym roku jeszcze dwa razy włamano się do domu Bordenów, jednak Andrew wciąż uważał, że to sprawka Lizzie. Zemścił się, obcinając głowy gołębiom Lizzie. (Być może chciał nawiązać do wcześniejszego zachowania córki, która obcięła głowę kotu Abby)

4 sierpnia 1892 r. był dniem upalnym i właśnie tego dnia doszło do morderstwa Andrew Bordena oraz jego żony - Abby. Nie wiadomo, co dokładnie się wydarzyło ani kto naprawdę zabił tych dwoje ludzi. Wszystko wskazywało na to, że dopuściła się tego Lizzie Borden. Siostra Lizzie - Emma - miała alibi. Była poza miastem tego dnia. Wuj John Morse, który przyjechał na kilka dni z wizytą, od razu po śniadaniu wyszedł do miasta. Gdy Lizzie przyszła zjeść śniadanie, Bridget myła okna a Abby odkurzała. Andrew wyszedł do miasta. Czekał pod bankiem, jednak ze znanych sobie tylko przyczyn zdecydował się wrócić do domu. Było to mniej więcej o godzinie 10.30. Podczas, gdy Andrew był poza domem, przed domem Bordenów kręcił się nieznany, młody człowiek. Zauważyli go sąsiedzi. Wydawał się czymś zaabsorbowany, potem zniknął i nigdy nie został zidentyfikowany. Tego samego dnia w domu Bordenów zaczęły dziać się okropne rzeczy. Ktoś zaszedł Abby od tyłu i zadał jej cios w czaszkę toporkiem. Zmarła natychmiast, ale napastnik wciąż zadawał ciosy. Nie było żadnego hałasu, a przynajmniej nie tyle, by zwrócić czyjąś uwagę. Wtedy Andrew Borden - o 10.30 - przekręcił w zamku klucz w drzwiach wejściowych. Lizzie pomogła ojcu ułożyć się do odpoczynku w salonie, po czym wyszła do budynku gospodarczego. Według jej zeznań, nie było jej około 20 minut. O 11.20 Lizzie znalazła zwłoki ojca rozciągnięte na kanapie w salonie. Połowa jego głowy została odcięta ciosami siekiery. Lizzie wezwała pokojówkę, a potem zawiadomiła sąsiadów. Była zbyt spokojna, jak to ujęli obserwatorzy. Wezwała też lekarza rodzinnego i policję. Lizzie powiedziała, że jej matka dostała liścik, w którym proszono ją, by odwiedziła chorą osobę, więc nie wiedziała, gdzie jest Abby. Policja uznała to za dziwne, bo Abby prawie nigdy nie wychodziła, a poza tym nie znaleziono liściku. Potem Lizzie przypomniała sobie, że Abby wracała z miasta. W pokoju gościnnym na podłodze znaleziono ciało pani Borden. Doktor Bowen uznał, że Andrew został zabity, gdy leżał na kanapie. Dostał jedenaście ciosów siekierą w głowę. Abby dostała osiemnaście ciosów w głowę. Wtedy do domu wrócił wuj John. Widząc tłum, zwolnił i poszedł na tyły ogrodu, by zerwać owoc. Czyżby wiedział co zaszło w domu? Gdy znalazł się w domu, natychmiast przedstawił swoją wersję wydarzeń z rana. Jego alibi było niezbite przez co został głównym podejrzanym. Emma była poza miastem, więc Lizzie i Bridget - pokojówka - były jedynymi osobami w domu. Bridget powiedziała, że rano myła okna, a potem poszła się położyć. Jej wersja nigdy nie uległa zmianie. Lizzie zaś wciąż sobie zaprzeczała i podawała wersje, które nie mogły być prawdziwe. Powiedziała, że była na poddaszu stodoły. Jednak, gdy śledczy sprawdzili to miejsce, okazało się, że od lat nikogo tam nie było. W piwnicy znaleźli cztery siekiery w tym jedną bez rączki przysypaną popiołem. Uznali ją za narzędzie zbrodni. Następnego dnia Emma zatrudniła adwokata. Pięć dni później Lizzie została aresztowana, postawiono jej zarzuty i zabrano do więzienia w Taunton. Ale coś jeszcze działo się tego poranka. Wuj John był u Bordenów z konkretnych powodów. Miał on asystować przepisywaniu kolejnej części majątku na Abby. Mimo to, iż wszystko wskazywało na Lizzie Borden, sąd wydał wyrok uniewinniający.

Jak mogłoby być?

Wszystko wskazuje na to, że Lizzie Borden jest winna, że dopuściła się morderstwa swego ojca i jego macochy. Głównym motywem mógł być przecież spadek, który pan Borden chciał przepisać Abby. Emma miała alibi. Wuj John zachowywał się dziwnie, ale też je miał. Bridget nie zmieniał zeznań. Po co więc obwiniać tych ludzi? Lizzie, choć na ogół wydawała się spokojna, przy zeznawaniu zaczęła się denerwować. Być może Lizzie początkowo nie dopuszczała do siebie tego, co się stało, a dopiero potem wszystko to ją przytłoczyło. Moim zdaniem, mordercą była osoba - młody mężczyzna, który - jak potwierdzili to sąsiedzi Bordenów - kręcił się przy domu wyraźnie czymś zaabsorbowany. Myślę, że jest to bardzo prawdopodobne, ponieważ żadna broń nie została znaleziona. Nie potwierdzono też śladów krwi z krwią Lizzie. Na dodatek tuż przed rozprawą znaleziono kolejne ciało osoby zamordowanej toporem, siekierą. Wiele ze szczegółów tego morderstwa były podobne do tego u Bordenów. Lizzie nie mogła się go dopuścić, gdy była w więzieniu. Czy mógł to być ten sam mężczyzna, który wcześniej kręcił się po podwórku w domu Lizzie; ten sam, który zamordował Abby i Andrew? Tak. Można więc stwierdzić, że choć Lizzie była w więzieniu, morderca wciąż przebywał na wolności.

Na niekorzyść Lizzie przemawiały też jej wcześniejsze zachowania. Głównie to, że kupowała w aptece kwas pruski. Powiedziała jednak, że planuje wyczyścić nim płaszcz z foczej skóry. Kwas pruski, inaczej nazywany cyjanowodorem, jest szkodliwą substancją - trucizną. Wydziela zapach migdałów i jest bezbarwny. Pewnego dnia Andrew kupił mięso. Rodzina Bordenów nie zjadła go jednak od razu. Przez kilka dni leżało na stole. Wiadomo więc, że w fazie upałów mogło się ono zepsuć (co jest bardzo prawdopodobne). Doszło do zatrucia pokarmowego. Jednak Abby upierała się, że było to celowe zatrucie. Po morderstwie żołądki ofiar - Abby i Andrew - zostały wysłane do zbadania, jednak nie znaleziono w nich substancji toksycznych.

Myślę jednak, że mimo całego spadku, Lizzie nie byłaby skłonna zabić swojego ojca. Abby - owszem, ale ojca już nie. Myślę, że mężczyzna, który kręcił się po podwórku Bordenów, niepostrzeżenie wtargnął do środka. Bridget myła okna, a potem poszła spać. Gdy więc mężczyzna zaatakował Abby, Bridget spokojnie spała. Nie słyszała niczego. Gdzie była wtedy Lizzie? Była w domu. Mówiła, że słyszy, jak Abby wraca do domu. A jeśli nie była to Abby, lecz nieznajomy mężczyzna? Lizzie nie zwróciła na to uwagi, a chwilę potem jej macocha już nie żyła. W tym czasie mężczyzna mógł wymknąć się z domu lub gdzieś schować. Dom był przecież duży, a dwie osoby - w tym jedna śpiąca - nie miały szans na odnalezienie go. Gdy więc wrócił Andrew, Lizzie pomogła mu położyć się na kanapie, po czym sama wyszła z domu. Nieistotne jest to, co robiła. Może faktycznie poszła do budynku gospodarskiego? Nie musiała wchodzić na strych. Mogła być gdziekolwiek. Wtedy morderca zaatakował Andrew, po czym uciekł. Lizzie weszła do domu, znalazła martwe ciało ojca. Powiadomiła innych. Była spokojna, ale nie dopuszczała do siebie myśli o tym, że on nie żyje. Potem zaczęła panikować, zdając sobie sprawę, że już nigdy więcej go nie zobaczy. Być może denerwowała się, bo ostatnio wciąż się z ojcem kłóciła. Być może ten fakt tka wyprowadził ją z równowagi, że nie mogła przypomnieć sobie, co robiła? To całkiem prawdopodobne! A wcześniejsze włamana? Morderca już wcześniej upatrzył sobie Bordenów. Włamywał się i kradł, a potem całą winę zwalano na Lizzie. Być może widział o spadku Bordenów, dlatego postanowił zaatakować. Uknuł spisek. Prawdopodobnie obserwował z ukrycia dom Lizzie i szukał dogodnego momentu, by wymierzyć cios. Udało mu się. Zabił Abby i Andrew. Wrobił Lizzie w morderstwo. Jednak prokuratorowi udało się ją obronić, a sąd ją uniewinnił. Tylko ludzie w mieście nie chcieli w to wierzyć. I dlatego wykluczyli ją ze społeczeństwa. Lizzie zmarła samotnie w wieku sześćdziesięciu-kilku lat. A głupi wierszyk znany jest do dziś:

Lizzie Borden took an axe
And gave her mother forty whacks.
When she saw what she had done
She gave her father fotry-one.

Lizzie Borden took an axe
And gave her mother forty whacks.
When she saw what she had done
She gave her father fotry-one.

Lizzie Borden urodziła się w 1860 r. w Massachusetts. Matka Lizzie zmarła w 1863 r., pozostawiając dwuletnią Lizzie oraz jej siostrę Emmę pod opieką ich ojca - Andrew Bordena. Trzy lata później pan Borden ponownie się ożenił z Abby Durfee Gray. Plotki...

Głośnych niewyjaśnionych morderstw lub śmierci w dziwnych i niewyjaśnionych okolicznościach można wyliczyć całkiem niezłą liczbę. Wiele osób zarówno z showbizbnesu jak i polityków, czy reporterów pożegnało się z życiem w tajemniczych okolicznościach a domniemani sprawcy pozostali niezidentyfikowani i nieuchwytni. Do dziś wszyscy zadają sobie pytania jak naprawdę zginął Elvis, Cobain, i Jacson? Ktoś im pomógł czy sami wyprawili się na tamten świat jak głoszą oficjalne wersje wydarzeń? Czy śmierć Lady Di to tylko przypadek? Kto zabił Kenedy`ego? Również na naszym rodzimym gruncie mamy całe mnóstwo zagadkowych śmierci? Porwanie i zabójstwo Olewnika, Papały, Leppera, tajemnicza śmierć poznańskiego dziennikarza Jarosława Ziętary to tylko kilka przykładów.
Najbardziej jednak przerażające są zbrodnie dokonane przez niezidentyfikowanego seryjnego mordercę. Trzeba być fenomenalnym geniuszem w tej dziedzinie by kilka razy (a nawet kilkadziesiąt!!!) dokonać brutalnego zabójstwa i pozostać nieuchwytnym. Największe wrażenie zrobił na mnie zabójca określany mianem „Zodiak”, który w latach 1968-1969 działał w pobliżu San Francisco (USA). Mój przedmówca skupił się na jego portrecie psychologicznym, ja przybliżę w skrócie przebieg wydarzeń.
Pierwszymi jego ofiarami byli szesnastoletnia Betty Lou Jensen i siedemnastolatek David Arthur Faraday. Młodzi ludzie umówili się na randkę, w tajemnicy przed rodzicami. Mieli iść na koncert bożonarodzeniowy. Para została zaatakowana samochodzie, zaparkowanym na obrzeżach miasta - obok zatrzymał się inny samochód, z którego wysiadł morderca i ostrzelał pojazd licealistów, przestrzeliwując prawe tylne okno, lewą tylną oponę. Gdy David próbował opuścić samochód został postrzelony w głowę. W tym czasie Betty Jensen zdążyła opuścić samochód i odbiec kawałek po czym została pięciokrotnie postrzelona w plecy. Morderca posłużył się bronią kalibru .22. Dziewczyna zmarła na miejscu w wyniku ran postrzałowych klatki piersiowej, chłopak zmarł zanim dotarł do szpitala. Morderca pozostał nieuchwytny.
Drugi atak tajemniczego zabójcy wyglądał podobnie z tą różnicą, że jedna z ofiar przeżyła. 5 lipca 1969 roku, późnym wieczorem, Darlene Elisabeth Ferrin i Michael Renault Mageau zaparkowali samochód na odludziu i jak poprzednio podjechał do nich inny samochód, którego kierowca wysiadł, trzymając w dłoni silną latarkę. Świecąc Darlene i Michaelowi w oczy, podszedł do okna od strony pasażera po czym wyjął pistolet kalibru 9 mm i strzelił pięciokrotnie.
Najpierw strzelił Mageau w twarz i pierś, część z kul , przechodząc przez ciało Mike'a na wylot, raniła dziewczynę.
Potem odwrócił się i ruszył w kierunku swojego samochodu, jednak usłyszał głos chłopaka i wrócił, by oddać po jednym strzale do każdej z ofiar.
Michael Mageau i opisał mordercę jako białego postawnego mężczyznę, ok. 170 cm wzrostu.
Niedługo potem nieznany męzczyzna zadzwonił z budki telefonicznej na posterunek policji oznajmiając, że postrzelił dwoje "dzieciaków" z Lugera, i przyznał że zbrodnia na Davidzie Faradayu i Betty Jensen to też jego sprawka. Był to pierwszy kontakt zabójcy z policją.
Od tego czasu trzy poczytne gazety "Examiner" i "Chronicle" z San Francisco oraz "Times-Herald" z Vallejo, dostawały od Zodiaka listy, w których opisywał swoje zbrodnie. Ponadto 1/3 listu , podpisanego krzyżem w okręgu, była zaszyfrowana a morderca żąda wydrukowania jej na pierwszej stronie w przeciwnym razie znów będzie zabijał. Szyfrogram miał według niego zawierać jego dane ale jak się okazało po rozwikłaniu szyfru tekst dotyczył motywów podejmowania zabójstw. .Ostatnią znaną ofiarą Zodiaka był taksówkarz Paul Stine zamordowany 11 października 1969 roku. W kolejnych listach morderca sam się przedstawił jako Zodiak, podając szczegóły morderstw, grożąc nowymi masakrami, przechwalając się… Listy pojawiały się do 8 lipca 1974 roku. Potem była długa przerwa aż do roku 1978 w którym Zodiak przysyła jeszcze jeden w którym zastanawia się czy zostanie nakręcony film o nim i kto zagra główną rolę. Zabójca przyznawał się do coraz to nowych zabójstw – pisał o 37 osobach jednak na podstawie zebranych dowodów można by udowodnić mu 5. Możnaby, gdyby udało się odkryć jego tożsamość, której bezsprzecznie nie odkryto do dziś.
Jak mogła się inaczej zakończyć ta sprawa?
Kiedy po drugim morderstwie zabójca dzwoni z budki telefonicznej na policję by się pochwalić swoimi osiągnięciami, zostaje zauważony przez przypadkowego przechodnia. Po komunikatach w radiu i w telewizji, świadek zgłasza się i podając rysopis poszukiwanego zgodny z rysopisem podanym przez ocalałego Michaela, ponadto zapamiętuje on również markę, model i nr rejestracyjny samochodu do którego wsiadł Zodiak. Zabójca zostaje ujęty i nigdy już nikogo nie skrzywdził.

Głośnych niewyjaśnionych morderstw lub śmierci w dziwnych i niewyjaśnionych okolicznościach można wyliczyć całkiem niezłą liczbę. Wiele osób zarówno z showbizbnesu jak i polityków, czy reporterów pożegnało się z życiem w tajemniczych okolicznościach a domniemani sprawcy pozostali niezidentyfikowani i nieuchwytni. Do dziś wszyscy zadają sobie pytania jak naprawdę zginął...

3 lipca 1971 rok, Paryż. Śmierć znanego wokalisty zespołu The Doors - Jima Morrisona. Oficjalne informacje utrzymują, iż zmarł w swoim pokoju hotelowym na atak serca. Powstała jednak druga teoria, nie do końca jasna, w której mowa o przedawkowaniu przez artystę heroiny, którą pomylił z kokainą. Tak twierdziła żona Jima - Pamela Courson. Co jest w stanie poprzeć tę opcję? Mężczyzna został bowiem znaleziony w wannie wypełnionej zimną wodą, a właśnie w taki sposób ratowano ludzi, którzy przedawkowali narkotyk, jakim była heroina. O zgonie media poinformowały dopiero na 8 dni od dnia śmierci, a 5 od pogrzebu.
Pojawiła się jednak inna wersja, diametralnie różniąca się od pozostałych w kwestii miejsca, gdzie miało dojść do zgonu cenionego wokalisty. Zdaniem ludzi najbardziej prawdopodobna. Sam Bernett, były właściciel klubu Rock'N'Roll Circus ogłosił, iż to właśnie tam zmarł Morrison. W jego mniemaniu wszystko zostało utrzymane w tajemnicy tylko dlatego, by uniknąć kontroli policyjnej w miejscu, gdzie można było natknąć się na aktywnych narkotykowych dilerów.
"- W knajpie roiło się od dilerów - opowiada Bernett. - Około drugiej nad ranem Jim udał się do toalety. Pół godziny później przyszedł do mnie jeden z pracowników i powiedział, że ktoś od dłuższego czasu nie wychodzi z kabiny. Kiedy wyważyliśmy drzwi, zobaczyliśmy w środku leżącego Jima."
Mężczyzna poznał go po wojskowej kurtce U.S. Army i charakterystycznych dla artysty butach do jazdy konnej, z którymi nigdy się nie rozstawał. Następnie dodał, iż na polecenie właściciela lokalu, ciało martwego lidera zespołu zostało przeniesione do hotelu, w którym wynajmował pokój.
Rzecznik francuskiej policji postanowił przyjrzeć się sprawie bliżej.
Jako że od momentu zagadkowej śmierci Jima Morrisona upłynęło więcej niż 20 lat - nie można podjąć ponownego śledztwa, a pan Sam Bernett nie może zostać tym samym oskarżony o tuszowanie sprawy, zatajanie istotnych informacji.
Kolejna ciekawa kwestia? Ray Manzarek, klawiszowiec i współzałożyciel grupy The Doors uważał, iż Jim żyje na Seszelach. To zmusiło ludzi do myślenia. Jakie pytania poczęły się im więc nasuwać?
Zastanawiali się bowiem, jak to możliwe, iż informacja o śmierci dotarła dopiero po 8 dniach od faktu. Ponadto rodzice nie mogli zobaczyć ciała swojego syna (Wiadomym jest, iż Jim nie miał dobrych kontaktów ze swoją rodziną, co nie tłumaczy całej sprawy). Jeden z członków grupy był święcie przekonany, iż trumna jest zbyt mała i nie byłaby w stanie pomieścić ciała ich kolegi. Wspomniany wcześniej R.Manzarek nie widział Jima, a jedynie zapieczętowaną trumnę, obok której stała żona zmarłego - Pamela. Pogrzeb był skromny, odbył się wśród najbliższych. Jednak, co najbardziej nurtowało ludzi, to brak odpowiedzi na prośbę o ekshumację i oficjalną autopsję. Francuski lekarz nie skomentował całej sprawy, mimo iż to właśnie on wystawiał akt zgonu. Czyż nie jest to fascynująca sprawa?
Jaka jest moja osobista postawa w tej sprawie? Co sądzę na ten temat? Uważam, że upozorowanie śmierci przez Jima jest całkiem prawdopodobną kwestią. Skąd pojawiłoby się tyle niewyjaśnionych punktów w sprawie? Tyle niedopowiedzeń? Lider grupy The Doors nie krył się z tym, iż czuje się zmęczony sławą, że bycie gwiazdą rocka nie daje mu większej satysfakcji. Sam bowiem chciał zostać poetą, a kariera muzyczna coraz bardziej mu to utrudniała. Moim zdaniem był człowiekiem na tyle specyficznym, odmiennym, by móc chcieć właśnie w taki sposób spróbować odciąć się od przeszłości i robić to, co uważał za słuszne i co było mu potrzebne. Jak stwierdził sam Ray Manzarek:
„Tylko Jim Morrison umiałby upozorować własną śmierć – załatwić lewy akt zgonu i przekupić francuskiego lekarza … wsadzić do trumny worek piasku o wadze 75 kilogramów i zwiać na drugi kraniec Ziemi, do Afryki – Bóg wie gdzie”.
I tej wersji będę się stale trzymać.

3 lipca 1971 rok, Paryż. Śmierć znanego wokalisty zespołu The Doors - Jima Morrisona. Oficjalne informacje utrzymują, iż zmarł w swoim pokoju hotelowym na atak serca. Powstała jednak druga teoria, nie do końca jasna, w której mowa o przedawkowaniu przez artystę heroiny, którą pomylił z kokainą. Tak twierdziła żona Jima - Pamela Courson. Co jest w stanie poprzeć tę opcję?...

Piętnastego stycznia 1947 roku jej ciało zostało znalezione w Leimert Park w Los Angeles. Rozcięte na pół, idealnie czyste i pozbawione krwi, rozłożone na kształt litery X. Tak świat poznał tego zimowego dnia Czarną Dalię – Elizabeth Short, której zabójstwo do dziś nie zostało wyjaśnione.
Piękna kobieta najprawdopodobniej utrzymywała się głównie z prostytucji. Czy zatem jej zabójstwa dokonał któryś z klientów? Wydaje się to zbyt trywialne – wokół Czarnej Dalii narosło już tak wiele legend, że gdyby okazało się, że za jej śmierć odpowiedzialny jest przypadkowy psychopata, z pewnością wywołałoby to rozczarowanie.
Kto zatem zamordował Czarną Dalię? Kto z takim pietyzmem oczyścił i ułożył jej ciało? Kto zadbał o to, by nawet po śmierci jej usta były nienaturalnie rozciągnięte w uśmiechu? Ktoś, kto pragnął, by Dalia się do niego uśmiechnęła po raz ostatni. Być może były chłopak, porzucony przez nią bez żalu, który nie mógł pogodzić się z tym, że jej ciało należy teraz do innego. Być może ojciec najbliższej przyjaciółki, który skorzystał z usług prostytutki, a dopiero później zorientował się, z kim miał do czynienia. Być może któryś z miejscowych wysoko postawionych biznesmenów, któremu groziła ujawnieniem romansu. Być może jej ojciec, który miał dość ciągłej ucieczki przez pogonią córki próbującej dociec przyczyn, dla których przed laty porzucił rodzinę. Być może któryś z jej kolejnych mężczyzn, który został przez nią odtrącony.
Śmiem twierdzić, że był to na pewno ktoś, kto Czarną Dalię kochał. Kochał miłością patologiczną, nie potrafiąc poradzić sobie z uczuciem. To dlatego oczyścił jej ciało – by nie budziło odrazy, gdy będzie pokazywane w mediach. To dlatego jej nie zgwałcił przed śmiercią – za bardzo ją szanował. To dlatego rozciągnął jej usta w uśmiechu – był w nim zakochany i chciał go zobaczyć po raz ostatni. To dlatego wreszcie po zabójstwie zachowywał się jak Zodiak, pisząc do gazet – nie chciał, by pamięć po jego ukochanej zginęła w szumie innych informacji.

Piętnastego stycznia 1947 roku jej ciało zostało znalezione w Leimert Park w Los Angeles. Rozcięte na pół, idealnie czyste i pozbawione krwi, rozłożone na kształt litery X. Tak świat poznał tego zimowego dnia Czarną Dalię – Elizabeth Short, której zabójstwo do dziś nie zostało wyjaśnione.
Piękna kobieta najprawdopodobniej utrzymywała się głównie z prostytucji. Czy zatem jej...