Szczęście kojarzy mi się z sielanką wakacji, słońcem, uśmiechem dziecka, beztroską. W ciągłej gonitwie ciężko znaleźć chwile na relaks, rozmowę, bliskość z drugą osobą. Po latach ludzie ze smutkiem myślą o czasie, który przeleciał im przez palce. Zamiast pięknych wspomnień mają głowy nabite sprawami, którymi poświęcali się przez większość życia. Potem pieniądze, pozycja okazują się nieważne. Jak poucza stare przysłowie pieniądze szczęścia nie dają. Ludzie bogaci najczęściej czują niedosyt, bo zaniedbali dom, przyjaźnie, hobby. Wiem, że szczęście nie przychodzi samo. Trzeba otworzyć oczy i poszukać go w koło. Może czyha za rogiem, a może już zawitało do naszego domu, tylko go nie zauważamy w natłoku ważniejszych spraw. Wszyscy z zazdrością patrzymy na osobę uśmiechniętą, pełną sił, zadowoloną. Myślimy, że pewnie nie ma zmartwień. To błąd, każdy napotyka przeszkody w swoim życiu. Tylko ta osoba potrafi mimo to emanować radosną aurą i zarażać nią napotkanych ludzi. Ma swoje małe przyjemności, które ukoją jej skołatane nerwy i zapewnią dobry humor.


Kiedy budzę się rano i widzę słońce za oknem czuję się szczęśliwa.
Kiedy idę po mieście i znajomi pozdrawiają mnie krótkim dzień dobry okraszonym uśmiechem czuję się szczęśliwa.
Kiedy wracam po ciężkim dniu do domu i wiem, że ktoś na mnie czeka czuję się szczęśliwa.
Kiedy w sobotę idę na spacer nad jezioro albo do lasu, dzięki temu, że mieszkam na pięknych mazurach czuję się szczęśliwa.
Kiedy słyszę ulubioną piosenkę w radiu czuję się szczęśliwa.
Kiedy robię to, co kocham czuję się szczęśliwa.

Szczęście kojarzy mi się z sielanką wakacji, słońcem, uśmiechem dziecka, beztroską. W ciągłej gonitwie ciężko znaleźć chwile na relaks, rozmowę, bliskość z drugą osobą. Po latach ludzie ze smutkiem myślą o czasie, który przeleciał im przez palce. Zamiast pięknych wspomnień mają głowy nabite sprawami, którymi poświęcali się przez większość życia. Potem pieniądze, pozycja...

Szczęście... myślę, że tego słowa nie da się do końca zdefiniować, tak samo jak nie można stworzyć opisu, który do końca ujawniałby prawdziwą istotę życia czy miłości. Szczęście to coś subiektywnego; niektórzy nigdy nie zaznają tego uczucia, a inni, choć może życie ich nie rozpieszcza, będą potrafili cieszyć się chwilą. Jedna osoba może być aż „pijana” szczęściem, kto inny popatrzy i pomyśli: „Co za wariat/ka...”.

Czasem czuję się tak, jakbym wisiała zawieszona w przestrzeni, dryfowała pośród innych – bez bagażu, tylko ja i moje sprawy. Niekiedy czuję, jakby ktoś podcinał mi skrzydła, przyczepiał do mojej sylwetki ciężkie kamienie, które ściągają mnie w dół, w „otchłań rozpaczy” jakby to powiedziała Ania Shirley. Każdy z tych kamieni to coś, co sprawia mi smutek: zawiedzenie czyjegoś zaufania, irytacja, usłyszane lub wypowiedziane przykre słowo, porażka – nieważne jak wielka. Największe głazy to choroba, śmierć... Niektóre odpadają samoczynnie po pewnym czasie, z innymi muszę się długo szamotać, zanim zdołam je odczepić. Niekiedy jednak czuję się bardzo lekka – jakby przyczepiały się do mnie baloniki z helem, które unoszą mnie ponad innych – jest ich bardzo dużo, ale każdy balonik reprezentuje drobnostkę: uśmiech przechodnia na ulicy, zasłużoną pochwałę, piękną pogodę, ulubioną piosenkę, zapierający dech w piersiach krajobraz lub dobrowolną pomoc innym. Wtedy czuję się szczęśliwa, gdy baloniki przeważą kamienie i pociągną mnie wysoko w górę. Niestety, niektóre balony pękają lub odfruwają i znowu opadam w dół – nie muszę się jednak martwić, bo jeżeli nawet nie teraz, to kiedyś do mnie wrócą lub pojawią się nowe, dlatego nigdy nie bywam tak zrozpaczona, że nie mam na nic nadziei.

Na szczęście trzeba sobie zapracować czy zasłużyć – rzadko dostajemy je za „ładne oczy”. Czy kogoś ucieszyłaby dobra ocena z klasówki, na której ściągał albo pochwała za pomysł, który ukradł komuś innemu? Nie można uszczęśliwiać się czyimś kosztem, za bardzo się wszystkim przejmować czy wymagać za wiele, bo szczęście nigdy do nas nie przyjdzie. Dlatego warto choć na chwilę zatrzymać się, zapomnieć o swoich problemach, zamknąć oczy lub spojrzeć w okno i pomyśleć: „Oprócz błękitnego nieba nic mi dzisiaj nie potrzeba...”

Szczęście... myślę, że tego słowa nie da się do końca zdefiniować, tak samo jak nie można stworzyć opisu, który do końca ujawniałby prawdziwą istotę życia czy miłości. Szczęście to coś subiektywnego; niektórzy nigdy nie zaznają tego uczucia, a inni, choć może życie ich nie rozpieszcza, będą potrafili cieszyć się chwilą. Jedna osoba może być aż „pijana” szczęściem, kto inny...

Dla mnie szczęście to drobne przyjemności. Spotkanie z przyjaciółmi, spędzenie czasu z rodziną, zabawa z psem, dobra kawa itp. Niby codzienność, ale nadają życiu kolorów, to one je tworzą. Czasem do szczęścia wystarczy mi tylko brak zmartwień.
Definicją prawdziwego szczęścia wydaje mi się założenie własnej rodziny, wychowywanie dzieci, fajna praca. Przynajmniej teraz myślę, że to uczyniłoby mnie naprawdę szczęśliwą w przyszłości.

Dla mnie szczęście to drobne przyjemności. Spotkanie z przyjaciółmi, spędzenie czasu z rodziną, zabawa z psem, dobra kawa itp. Niby codzienność, ale nadają życiu kolorów, to one je tworzą. Czasem do szczęścia wystarczy mi tylko brak zmartwień.
Definicją prawdziwego szczęścia wydaje mi się założenie własnej rodziny, wychowywanie dzieci, fajna praca. Przynajmniej teraz myślę,...

Szczęście to krótkotrwała chwila, dar od kapryśnej bogini Fortuny. Raz jest, a raz go nie ma. Fortuna w moim przypadku potrafi być łaskawa, jeśli chodzi o najskrytsze marzenia, ale jakoś w kwestiach konkursów odwraca się do mnie plecami. Kto wie, może tym razem okaże się łaskawa... :)

Szczęście to krótkotrwała chwila, dar od kapryśnej bogini Fortuny. Raz jest, a raz go nie ma. Fortuna w moim przypadku potrafi być łaskawa, jeśli chodzi o najskrytsze marzenia, ale jakoś w kwestiach konkursów odwraca się do mnie plecami. Kto wie, może tym razem okaże się łaskawa... :)

Co sprawia, że jestem szczęśliwa? Hm, trudne pytanie...
Szczęście to ulotnie uczycie, które pojawia się i znika pod wpływem pewnych sytuacji, rzeczy lub ludzi...
Mnie uszczęśliwia widok uśmiechu na twarzy moich bliskich, mojej mamy, mojego taty, brata czy znajomych. To oni sprawiają, że w moim życiu gości szczęście.
Uszczęśliwiają mnie również drobne przyjemności takie jak spacer ze znajomymi, wspólne lody, kino, wyprawa na zakupy (chociażbym nic nie kupiła;)), zabawa z moimi zwierzakami, rozmowa z mamą, tabliczka czekolady, którą mogę zjeść z współlokatorką przy dobrym filmie, chwila spędzona z ulubioną książką przy ulubionej muzyce oraz, i chyba co najważniejsze, wszelkiego rodzaju niespodzianki. Uwielbiam niespodzianki, lepsze czy gorsze, ale niespodzianki:)
Dla mnie szczęście składa się właśnie z takich drobnych sytuacji, które zabijają prozę zwykłego, szarego życia. To one sprawiają, że człowiek chce żyć i robić coś ze swoim życiem. Dają chęć do życia... Człowiek, który nie cieszy się życiem nie jest też szczęśliwy...
Dla mnie, jak widać, niewiele potrzeba do szczęścia. Jestem zdrowa, mam rodzinę, dom, przyjaciół, którzy wspierają mnie w gorszych chwilach, mam koty oraz psy, które wyczuwając mój kiepski humor potrafią go poprawić ;) Co najważniejsze mam całe życie przed sobą i mam marzenia, które pozwalają mi wierzyć, że życie nie jest tylko szarą egzystencją przetykaną kolorową nicią symbolizująca chwile szczęścia, które są o tyle cenne, iż są ulotne i niepowtarzalne...

Co sprawia, że jestem szczęśliwa? Hm, trudne pytanie...
Szczęście to ulotnie uczycie, które pojawia się i znika pod wpływem pewnych sytuacji, rzeczy lub ludzi...
Mnie uszczęśliwia widok uśmiechu na twarzy moich bliskich, mojej mamy, mojego taty, brata czy znajomych. To oni sprawiają, że w moim życiu gości szczęście.
Uszczęśliwiają mnie również drobne przyjemności takie jak...

Szczęście, jak wszystko w naturze, składa się z małych cząsteczek. Te cząsteczki łączą się tworząc zaskakujące kombinacje szczęścia. Tymi cząsteczkami są napotkane osoby, zwierzęta, zaistniałe sytuacje, wrażenia, odczucia, myśli, a nawet sny. W danej, odpowiedniej konfiguracji układają się w poczucie szczęścia.

Szczęście, jak wszystko w naturze, składa się z małych cząsteczek. Te cząsteczki łączą się tworząc zaskakujące kombinacje szczęścia. Tymi cząsteczkami są napotkane osoby, zwierzęta, zaistniałe sytuacje, wrażenia, odczucia, myśli, a nawet sny. W danej, odpowiedniej konfiguracji układają się w poczucie szczęścia.

Popołudniowy wiatr niósł zapach rozgrzanej, wilgotnej ziemi. W oddali, na linii horyzontu, na ciemniejącym niebie pojawiały się i znikały pioruny.
- Pierwsza burza, a? – stary ogrodnik wsparł się na łopacie – Świętej pamięci mamusia lubiła burze. Mawiała, że po tym człowiek lżej się czuje, szczęśliwszy jakby.
- Szczęśliwszy? Po burzy?- odłożyła notatnik i spojrzała na niego z zaciekawieniem.
- A jak – wbił łopatę w ziemię i usiadł obok niej – Toć deszcz wszystko zmywa. Zaskorupiałe problemy, od razu wszystko świeższe jest. A jak człowiekowi lżej, to on szczęśliwy.
Siedzieli przez chwilę w milczeniu, obserwując błyski. Słowa ogrodnika utkwiły jej niczym ziarenko w oku i uwierały.
- Pan jest szczęśliwy?
Podrapał się w gęstą brodę.
- Moje dziecko... Obraziłbym Boga, mówiąc, że nie. Starym , ale żywotny. Żona mnie już pół wieku kocha i przestać nie chce. Dzieci mam, wnuki. Wbrew świętej pamięci tatusiowi na ogrodnika poszedłem. Ale i w końcu on to przyjął.
Spojrzała na jego połataną flanelową koszulę.
- Szczęśliwy szczęśliwego wyczuje toć i pytać nie musi. Ty się szczęśliwa nie czujesz, a?

Co sprawia, że jestem szczęśliwa?
Jestem szczęśliwa, bo mam marzenia, które staram się realizować.
Jestem szczęśliwa, bo mam przy sobie ukochaną osobę. To właśnie ta druga osoba dopinguje mnie w realizacji marzeń i mogę się z nią podzielić wszystkim.

Dla mnie szczęście to spoiwo łączące marzenia z rzeczywistością, życzenia z codziennością. To taki zastrzyk z dobrej energii, który po trudnych i przykrych chwilach wzmacnia naszą psychiczną odporność.

Gdyby szczęście zależało od spektakularnego sukcesu, to ludzie byliby szczęśliwi tylko kilka razy w życiu. Przecież nie codziennie przydarza się on ludziom. Zresztą, budzący podziw sukces jest jak fajerwerki – pojawia się, zwracając uwagę wszystkich, cieszy swoim nietrwałym pięknem i znika. Osoba czerpiąca szczęście wyłącznie z osiągania ,,dużych” rzeczy będzie spędzała kolejne dni na ślepej pogoni za swoim narkotykiem. Chyba nikt nie chce tak spędzić życia.
Jak widać, do mnie zupełnie nie przemawia idea szczęścia poprzez spektakularny sukces. Ja staram się czerpać szczęście z codziennego życia. Jego okruchy można znaleźć w każdym wydarzeniu – spacerze po parku w słoneczny dzień, rozmowie z bliską osobą, wspólnym przygotowaniu śniadania, bycie kochanym i akceptowanym. Jeśli nie szuka się tych okruchów, to życie jest jałowe. Ktoś, kto nie potrafi cieszyć się z drobnostek, będzie żądał coraz więcej i więcej, a i tak nie będzie szczęśliwy. Człowiek nie szukający radości w chwilach, po pewnym czasie straci sens życia i nie będzie umiał wstać z łóżka. Bo można czuć się szczęśliwym w pustym apartamencie bez przyjaciół i partnera? Szczęście związane z rzeczami materialnymi jest równie nietrwałe jak one same.

W jednej z prac o szczęściu napisałam: ,,Szczęście zawiera w sobie wiele różnych składników, ale pełne jest tylko wtedy, gdy możemy się nim z kimś podzielić. Szczęście jest wtedy, gdy mamy kogo zabrać do miejsca, które nas zachwyciło. To spotkania z różnymi ludźmi, rozmowy, wydarzenia, w którym z nimi uczestniczymy (...)żyjąc samemu jak palec ślepnie się i szczęścia nie widzi."

Osobiście uważam, że najwięcej szczęścia przynoszą rzeczy niematerialne. Miłość, przyjaźń, wspólne chłonięcie pięknego widoku. Coś, co czas może wzmocnić. Przedmioty czas tylko niszczy.
Zdecydowanie bliższa jest mi definicja mówiąca, że ,,Szczęście to (również) piękna chwila, obecność bliskiej osoby, szczera rozmowa, czy odpoczynek po ciężkim dniu.”

W osiągnięciu prawdziwego szczęścia potrzebna jest świadomość tego, czego się tak naprawdę pragnie; może się to wydawać banalne, ale tak naprawdę jest. Ile osób poświęca choć kwadrans w całym swoim życiu, by pomyśleć, czy rzeczywiście jest szczęśliwym?
Z kolei żeby docenić to, co już mamy lub uświadomić sobie, że coś wcale nie jest nam do szczęścia potrzebne, wystarczy zadać sobie pytanie: ,,Co by się stało, gdybym to straciła?”.

Po ulewie znów wyszli do ogrodu. Wiatr strącał z liści chłodne krople wody. Po błękitnym niebie sunęły pierzaste chmury. Ogrodnik sięgnął po łopatę i przerzucił stertę mokrej ziemi, odsłaniając sporych rozmiarów dziurę, wymytą przez deszcz.
- Bo widzisz dziecko... Szczęście to stan, kiedy uśmiechamy się, nawet jak deszcz nam się leje na głowę. Gdy czujemy się szczęśliwi, nawet kałuża w dziurze odbija dla nas niebo.

-------------
cytaty zapisane pochyłą kursywą nie pochodzą z żadnej powieści i należą do mnie.

Popołudniowy wiatr niósł zapach rozgrzanej, wilgotnej ziemi. W oddali, na linii horyzontu, na ciemniejącym niebie pojawiały się i znikały pioruny.
- Pierwsza burza, a? – stary ogrodnik wsparł się na łopacie – Świętej pamięci mamusia lubiła burze. Mawiała, że po tym człowiek lżej się czuje, szczęśliwszy jakby.
- Szczęśliwszy? Po burzy?- odłożyła notatnik i spojrzała na niego...

Tą "Bajkę?" o Szczęściu napisałam kiedyś na blogu- trochę ją zmodyfikowałam, ale wciąż jest dla mnie aktualna, moja własna definicja Szczęścia:
"Idę leśną dróżką. Widzę różne odcienie zieleni. Inna jest przecież zieleń trawy, drzew czy krzaków. Jednak każda tak samo piękna. Jest tak cudownie! Zielony widok jest niesamowitym lekarstwem na smutki i mogłabym wdychać zapach lasu bez końca.
Idyllę zakłócają mi niespokojne myśli: Dlaczego idę prostą ścieżką, może by tak skręcić w lewo? A może w prawo? Którą drogę wybrać? Mimo tych uporczywych myśli wciąż idę prosto. Intuicja mi tak mówi. Przyjaciółka moja najdroższa. Idę wciąż prosto, nie zastanawiając się nad żadnym wyborem. Dokąd mnie ta droga zaprowadzi? Denerwujące nie wiedzieć dokąd się zmierza. Denerwujące też iść tak przed siebie, bez żadnego wysiłku, monotonnie. Pojawia się przede mną rozwidlenie drogi.
Jedna- równa, szeroka i wydawać, by się mogło na pierwszy rzut oka, przyjemna. Taka jak ta, którą szłam do tej pory. Druga- widać, że dawno nikt po niej nie chodził, jest zarośnięta. Tajemnicza.
Nigdy nie wiadomo czy trud się opłaci i czy nie będzie nadaremny. Kusi by spróbować. Taka darmowa adrenalina. Wybieram trudną, pracochłonną drogę. Przecież nikt nie mówił ,że będzie łatwo. Muszę omijać krzaki, podnosić nogi nad wysoką trawą. Fajna zabawa, taki tor przeszkód. Poruszam się powoli, ale idę. To wcale nie jest tak nieprzyjemne jak wydawało się na początku. Wysiłek fizyczny jest pozytywnym odczuciem. Szybki oddech i zmęczenie wzmacniają organizm i poczucie wartości.
Jestem silna. Wow!
Ale co mnie czeka? Szukając w życiu odmiany od codzienności, nigdy nie wiemy czy tak naprawdę będą one lepsze. A jeśli znajdziemy to czego szukamy, czy będzie to dla nas dobre. A to dokąd idziemy, powinnyśmy wiedzieć, czy nie? Cel w życiu jest ważny, ale spontaniczność też. Nie chcę chodzić tylko utartymi ścieżkami i zastanawiać się co powiedzą inni. To jest moje życie.
Nagle dostrzegam małe Dziecko. Smutne jest i płacze, mówi, że jest głodne, samotne i zimno mu. Przytulam je chwilę do siebie, szepcę słowa pociechy. Ono uśmiecha się. Szukam leśnych owoców do jedzenia. Znajduję jagody, maliny. Pokrzepione maleństwo jest gotowe do wspólnej drogi. Idziemy więc razem. Trzymam je za rączkę. Po pewnym czasie zauważam w oddali przesmyk między drzewami i więcej światła. Lubię światło. Wiecie dlaczego?
... Bo jest nam ono potrzebne do szczęścia, tak jak promyki słońca, jak dobry dzień. Uśmiech dziecka też jest światłem, dotyk jego rączki i spokojny, równy oddech podczas snu ...
To chyba będzie koniec drogi. Co tam jest? Nie widzę z daleka dokładnie. Biorę Dziecko na ręce i przyspieszam kroku. Światło dodaje mi siły. Biegnę już prawie, mocno przyciskam Dziecko do siebie, nie czuję jego ciężaru. Potykam się, upadam, wstaję, zasapałam się trochę, ale to nic. To nie ważne. Ważne, że światło jest coraz bliżej.
Koniec leśnej drogi. Widzę kolorową, kwitnącą polanę. Jak pięknie. Jak pachnie. Wiecie na pewno jak pachnie kolorowa łąka. Czy czujecie teraz ten zapach? I widać też brzozy. Ich delikatne listki, poruszane lekko przez wiatr i wyjątkowa, biała kora. Czy widzicie je teraz? Uwielbiam te drzewa. Dostrzegam między nimi Kobietę opartą o pień. Samotną, smutną i zapłakaną - jak wcześniej Dziecko.
- Mama, mama!!! - krzyczy maleństwo w moich ramionach i wyrywa się w kierunku Kobiety.
Oboje biegną już do siebie z otwartymi ramionami. Pewnie zagubili się w codziennym, trudnym życiu. Padli sobie wreszcie w ramiona. Podeszłam do nich. Kobieta popatrzyła mi w oczy. Nie odrywa ich ode mnie i nic nie mówi. Wiem co chce powiedzieć. To takie zwyczajne, wydawać by się mogło nic nie znaczące słowo...
DZIĘKUJĘ
Jak dobrze, że weszłam na tą drogę. Trud się opłacił. Widzieć szczęście innych i wiedzieć, że to dzięki tobie - cudowne uczucie.
Ich radość jest też moją radością. Odwracam, z lekkim uśmiechem, wzrok od Kobiety i Dziecka. Tu już nie jestem potrzebna. Widzę za polaną następną drogę. Podążam w jej kierunku. Co spotka mnie tym razem? Czy znów kogoś uszczęśliwię, czy tym razem ktoś mi pomoże?
Polana, las i droga...
Cały czas przed siebie. Podążam w jej kierunku już bez lęku. Wręcz czuję siłę, która ciągnie mnie do niej. Z każdą kolejną drogą jestem silniejsza i pewniejsza siebie. Mniej pytań zadaję. Każda droga i ludzie spotkani, czegoś ważnego mnie uczą.
I tak przez całe życie. Polana, las i droga..."

Tą "Bajkę?" o Szczęściu napisałam kiedyś na blogu- trochę ją zmodyfikowałam, ale wciąż jest dla mnie aktualna, moja własna definicja Szczęścia:
"Idę leśną dróżką. Widzę różne odcienie zieleni. Inna jest przecież zieleń trawy, drzew czy krzaków. Jednak każda tak samo piękna. Jest tak cudownie! Zielony widok jest niesamowitym lekarstwem na smutki i mogłabym wdychać zapach...

Szczęściem dla mnie jest to, że mogę chodzić. Wielu osobom może wydawać się to banalne.
Ja jednak od urodzenia jestem osobą niepełnosprawną ruchowo i dla mnie chodzenie to bardzo często duży wysiłek.Jestem bardzo szczęśliwa,iż mimo tego, że bywają dni kiedy jest mi naprawdę ciężko, nogi przeszywa dojmujący ból mogę samodzielnie wykonywać wydawało by się proste czynności dnia codziennego np. ubieranie.
Nie skarzę się na swoją niepełnosprawność, wręcz przeciwnie jestem ogromnie szczęśliwa,że jestem taka jaka jestem i każdego dnia dziękuję Bogu za to co mam.
Szczęściem dla mnie jest moja rodzina,która jest zawsze przy mnie, zawsze mnie wspiera i pomaga mi Bez nich nie poradziła bym sobie w życiu.
Mieć zdrowie i kochającą rodzinie to prawdziwe szczęście.

Szczęściem dla mnie jest to, że mogę chodzić. Wielu osobom może wydawać się to banalne.
Ja jednak od urodzenia jestem osobą niepełnosprawną ruchowo i dla mnie chodzenie to bardzo często duży wysiłek.Jestem bardzo szczęśliwa,iż mimo tego, że bywają dni kiedy jest mi naprawdę ciężko, nogi przeszywa dojmujący ból mogę samodzielnie wykonywać wydawało by się proste czynności...

Godzina 4 rano. Ciemną płachtę nieba, nieśmiało rozdziera słoneczny, letni promień słońca. Zachód jeszcze śpi, ale od wschodu gładki aksamit rumieni się, jakby został zbyt pieszczotliwie dotknięty przez różanopalcą Eos. Cały świat pogrążony jest jeszcze w błogim odpoczynku. Wszechobecna cisza rozbrzmiewa i odbija się echem między domami. Powietrze drga potrącane złocistymi promieniami i wszystko skrzy się magicznie. „Świat o tej porze jest piękniejszy!” – mówi do siebie Alicja siedząc na tarasie swego domu otulona kocem. Na parapecie stoi filiżanka mocnej, czarnej kawy, a na jej kolanach śpi równie czarny kot, który dopiero co wrócił z nocnej przechadzki. Rude włosy dziewczyny ozdobione są złocistymi nitkami, które słońce delikatnie wplata między jej loki, a u stóp leżą książki: tomik poezji Adama Mickiewicza i „Ziemia planeta ludzi” Antoine de Saint-Exupéry’ego. Z daleka bojaźliwie odzywają się pierwsze śpiewy ptaków. Cały świat staje się jakby mydlaną, barwną bańką zawieszoną gdzieś w głębiach kosmosu, „Zapewne cały wszechświat blednie ze zdumienia widząc naszą małą planetę skrzącą się tysiącami barw codziennie około tej godziny” - myśli Alicja i uśmiecha się do siebie słysząc dochodzący z pokoju obok spokojny oddech swojego mężczyzny. Mruży oczy odurzona pięknem poranka i silnym zapachem kwiatów, i głaszcząc mruczącego kota, szepcze do siebie: „To jest prawdziwe szczęście”.

Godzina 4 rano. Ciemną płachtę nieba, nieśmiało rozdziera słoneczny, letni promień słońca. Zachód jeszcze śpi, ale od wschodu gładki aksamit rumieni się, jakby został zbyt pieszczotliwie dotknięty przez różanopalcą Eos. Cały świat pogrążony jest jeszcze w błogim odpoczynku. Wszechobecna cisza rozbrzmiewa i odbija się echem między domami. Powietrze drga potrącane złocistymi...