Bardzo dziękuję za wyróżnienie i również serdecznie gratuluję pozostałym, życząc przyjemności w poznawaniu historii przyjaźni Rico i Oskara :)

Bardzo dziękuję za wyróżnienie i również serdecznie gratuluję pozostałym, życząc przyjemności w poznawaniu historii przyjaźni Rico i Oskara :)

Dziekuję i gratuluję pozostałym zwycięscom:D

Dziekuję i gratuluję pozostałym zwycięscom:D

Szczere gratulacje :3

Szczere gratulacje :3

gratulacje i radosci z lektury ksiazki ;)

gratulacje i radosci z lektury ksiazki ;)

Wszystkim Wam dziękuję za piękne historie o przyjaźni.
Naprawdę, po przeczytaniu ich wszystkich, jestem wzruszona.

W konkursie zwyciężyli:

Książki:
Płoszańska
weyra

Audiobooki:
nunachopin
rowena77

Gratuluję!

Wszystkim Wam dziękuję za piękne historie o przyjaźni.
Naprawdę, po przeczytaniu ich wszystkich, jestem wzruszona.

W konkursie zwyciężyli:

Książki:
Płoszańska
weyra

Audiobooki:
nunachopin
rowena77

Gratuluję!

Konkurs zakończony!
Wyniki ogłoszę najpóźniej w piątek.

Konkurs zakończony!
Wyniki ogłoszę najpóźniej w piątek.

Będąc małą dziewczynką, miałam nietypowych przyjaciół. Nie były to dziewczynki , ani też chłopcy, również nie byli to niewidzialni przyjaciele. Moimi przyjaciółmi od serca, były i do dzisiejszego dnia są zwierzęta. W moim domu zawsze było jakieś zwierzątko. Pies, bądź ich kilka , kot, świnka morska , chomik.. Oprócz tego, jeździłam do babci na wieś, i tam spędzałam czas ze zwierzakami, które ona przygarnęła. Prawda wygląda tak, że na wsi ludzie okropnie je traktują, w szczególności psy, które przywiązują łańcuchem do bud . Opiszę Wam, historię mojego przyjaciela z dzieciństwa, psa Ciapy . Był to najbrzydszy pies na świecie, ale za to najwspanialszy . Bawiłam się pod jabłoniami, kiedy znikąd pojawił się obok. Krok w krok nie odstępował mnie . Zaprowadziłam psa do babci która go nakarmiła, a Ciapa , po skończonym posiłku, po prostu uciekł. Strasznie płakałam, że nie został ze mną . Pamiętam słowa babci „ nie płacz zobaczysz on jutro wróci” Nie pomyliła się , rano gdy wstałam już na mnie czekał. Był moim powiernikiem, kompanem zabaw. Od tamtej pory przychodził co dzień, jednak zawsze pod koniec dna znikał . Zaczęłam go uczyć chodzić na smyczy, co było nie lada wyczynem ponieważ Ciapa , miał kark szerszy niż łepek, i zawsze obroża spadała mu z głowy. Bardzo się cieszyłam, ponieważ miałam zabrać przyjaciela do mojego domu . Stąd właśnie nauka chodzenia na smyczy. Pewnego dnia rano, Ciapa nie przyszedł. Po kilku dniach zjawił się. Lecz nie miał siły nawet merdać ogonem. Był brutalnie pobity, nie będę się wdawać w okrutne szczegóły. Wezwany przez moją babcię weterynarz postanowił skrócić jego cierpienie. Od tamtego czasu ,minęło wiele lat , a ja ciągle pamiętam o moim wiernym przyjacielu. Teraz sama mieszkam na wsi , i duma rozpiera mnie patrząc na moją małą córeczkę, która opiekuje i bawi się ze zwierzętami.

Będąc małą dziewczynką, miałam nietypowych przyjaciół. Nie były to dziewczynki , ani też chłopcy, również nie byli to niewidzialni przyjaciele. Moimi przyjaciółmi od serca, były i do dzisiejszego dnia są zwierzęta. W moim domu zawsze było jakieś zwierzątko. Pies, bądź ich kilka , kot, świnka morska , chomik.. Oprócz tego, jeździłam do babci na wieś, i tam spędzałam czas...

Niesamowite jest to jak znajomości zawarte we wczesnym dzieciństwie potrafią się rozwinąć. Mało tego, niesamowite jest to jak małe dzieci potrafią się ze sobą dogadać. Gdy miałam jakieś niecałe 6 lat pojechałam z rodzicami do ich znajomych w Turcji. Oni mieli dużo starszego ode mnie syna i córeczkę Gjulaj. Nie pamiętam szczegółów tej podróży, tylko takie pojedyncze przebłyski, obrazy, sytuacje. Teraz sobie tak myślę, że to niesamowite jak my się dogadywałyśmy nie mając wspólnego języka! Po wielu, wielu latach, gdy rodzice odnaleźli tych dawnych znajomych gdzieś w internecie i my nawiązywałyśmy kontakt. Ja studiowałam germanistykę, ona też uczyła się niemieckiego i od czasu do czasu wymieniamy nawet do tej pory maile. Nie jest to może przyjaźń, ale myślę, że to historia warta opowiedzenia :)

Niesamowite jest to jak znajomości zawarte we wczesnym dzieciństwie potrafią się rozwinąć. Mało tego, niesamowite jest to jak małe dzieci potrafią się ze sobą dogadać. Gdy miałam jakieś niecałe 6 lat pojechałam z rodzicami do ich znajomych w Turcji. Oni mieli dużo starszego ode mnie syna i córeczkę Gjulaj. Nie pamiętam szczegółów tej podróży, tylko takie pojedyncze...

Nie pamiętam, żebym w dzieciństwie przyjaźniła się z jakąś dziewczynką, chłopcem.
Smutne, ale prawdziwe. Nie umiałam się dopasować, brylować, kombinować itp. Bawiłam się z dziećmi, ale to byli tylko znajomi z podwórka, ulicy.
Skłamałabym jednak, pisząc, że nie miałam żadnych przyjaciół. Miałam w każdym kolejnym tomie Ani z Zielonego Wzgórza, na planecie gdzie rosła róża. To były przyjaźnie na całe życie. Czasem zaczynały się w bibliotece, gdzie chłonęłam pierwsze wersy. A czasem w księgarni, gdzie "przepuszczałam" całe kieszonkowe.
Fascynację tego typu przyjaźnią przekazał mi w genach mój dziadek - ojciec mamy. Szkoda tylko, że zmarł zbyt szybko byśmy mogli wspólnie cieszyć się nowymi przyjaźniami.
Mijały lata, a ja poszłam do liceum - nowe otoczenie, nowi ludzie itd. Poznałam dziewczynę całkowite moje przeciwieństwo. Nie wiem jak to się stało, ale zaprzyjaźniłyśmy się. Ona wyciągnęła mnie do ludzi, ja ją do regałów z książkami. I tak zostało. Przyjaźnimy się już 18 lat. Ale to już opowieść na inną okazję.

Nie pamiętam, żebym w dzieciństwie przyjaźniła się z jakąś dziewczynką, chłopcem.
Smutne, ale prawdziwe. Nie umiałam się dopasować, brylować, kombinować itp. Bawiłam się z dziećmi, ale to byli tylko znajomi z podwórka, ulicy.
Skłamałabym jednak, pisząc, że nie miałam żadnych przyjaciół. Miałam w każdym kolejnym tomie Ani z Zielonego Wzgórza, na planecie gdzie rosła róża. To...

Mój przyjaciel z dzieciństwa miał na imię Arek. Byliśmy sąsiadami i znaliśmy się od zawsze. Podobno trudną sztukę "upadania na pupę" opanowałam jako 11-miesięczny berbeć na trawniku przed jego domem. W szkole podstawowej funkcjonowaliśmy jako "zakochana para", ale wcale nam to nie przeszkadzało. Nasza przyjażń była "ponad to" :)

Wyglądaliśmy razem trochę śmiesznie, bo ja od zawsze byłam dość wyrośnięta, a Arek wprost przeciwnie. Łączyła nas jednak silna więź duchowa. Spędzaliśmy ze sobą całe dnie. Razem chodziliśmy do szkoły i razem z niej wracaliśmy. Zawsze mieliśmy o czym rozmawiać i nigdy nam się nie nudziło. Zimą budowaliśmy w śniegu tunele, latem jeździliśmy na rowerze. Kiedyś nawet przebrałam go za dziewczynę, co stanowi najlepszy dowód naszej bliskości. Nie obyło się oczywiście bez małych zgrzytów. Niekiedy zdradzałam Arka na rzecz "babskich" zabaw z koleżankami, ale on zawsze cierpliwie czekał na mój powrót.

Nasze drogi rozeszły chyba pod koniec podstawówki. Bycie nastolatkiem raczej nie sprzyja przyjaźni "damsko-męskiej". Potem każde z nas poszło do innej szkoły, Arek wyjechał i nie widziałam go już całe wieki. Ale wspomnienia zostały... Takich samych życzę moim dzieciom, bo dziecięca przyjaźń ma w sobie magię, której na próżno szukać w dorosłym życiu.

Mój przyjaciel z dzieciństwa miał na imię Arek. Byliśmy sąsiadami i znaliśmy się od zawsze. Podobno trudną sztukę "upadania na pupę" opanowałam jako 11-miesięczny berbeć na trawniku przed jego domem. W szkole podstawowej funkcjonowaliśmy jako "zakochana para", ale wcale nam to nie przeszkadzało. Nasza przyjażń była "ponad to" :)

Wyglądaliśmy razem trochę śmiesznie, bo...