Tym razem nie będzie o głównych osobach, a o gościach - dziadek pana młodego. O planowanym weselem poinformowaliśmy rodzinę prawie 2 lata wcześniej i dziadek, jak przystało na rasowego hipohondryka oznajmił, że go nie będzie, bo nie dożyje. Dla wyjaśnienia, tak codziennie "umiera' od niemal 20 lat:) Nadszedł czas wręczania zaproszeń (ok. 3 miesięcy przed planowanym wydarzeniem) i tu też dziadek od razu zgłosił, żeby go nie liczyć, bo nie dożyje. Nadszedł dzień imprezy, szczęśliwie dożył, choć jak to stwierdził, jest już niemal na granicy :) Żeby nie psuć imprezy dziadka marudzeniem, wujek powiedział mu, że ma super tabletki, które to postawią go na nogi, ale trzeba z nimi ostrożnie, bo sprawa delikatna. I tym oto sposobem dziadek przyjął magiczną witaminę C, po czym jak sam stwierdził, rzeczywiście go to orzeźwiło i ku uciesze wszystkich gości, a w szczególności babci, prawie cały czas bawił się na parkiecie. Ok. 3:00 stwierdził, że tabletka chyba przestała działać i pora iść spać, bo nie wiadomo jak to będzie:)
9 lat później... dziadek nadal żyje i pomimo ponad 90 lat cieszy się dobrą formą. Super tabletkę dostaje tylko przy szczególnych okazjach, bo wiadomo, temat delikatny i trzeba uważać żeby nie przedawkować ;)

Tym razem nie będzie o głównych osobach, a o gościach - dziadek pana młodego. O planowanym weselem poinformowaliśmy rodzinę prawie 2 lata wcześniej i dziadek, jak przystało na rasowego hipohondryka oznajmił, że go nie będzie, bo nie dożyje. Dla wyjaśnienia, tak codziennie "umiera' od niemal 20 lat:) Nadszedł czas wręczania zaproszeń (ok. 3 miesięcy przed planowanym...

Na rok przed ślubem kupiliśmy starego fiata 125p. Nasze małe wielkie marzenie. Chcieliśmy nim jechać do ślubu. Włożyliśmy w niego mnóstwo pracy i pieniędzy. Nowy kolor, nowe części, przywrócenie do oryginalnego stanu (samochód jest z 1971 roku, a pierwszy i jedyny właściciel skutecznie go oszpecał "unowocześniając" przez lata). Jeszcze w dniu ślubu mój mąż rano doszlifowywał wszystko, by wyglądał idealnie (nie mamy wśród zdjęć przybliżeń na dłonie, bo nie nie domył ich ze smaru;D). Tyle pracy i wyrzeczeń po to, by... nie odpalił pod moim domem, gdy mieliśmy wyruszać już do kościoła. Hamulec się zablokował, czy coś takiego. Ostatecznie na własny ślub pojechaliśmy Daewoo mojego taty. Przez całą mszę mąż rozpaczał jak "mógł mu to zrobić" i że go sprzeda "za karę". Gdy wyszliśmy z kościoła naszym oczom ukazał się bezcenny widok - niebieski fiacik stał zaparkowany pod bramą kościoła. Okazało się, że mój brat pod kościołem spotkał swojego kolegę mechanika, który wracał z pracy i po przedstawieniu mu sytuacji pojechali reanimować staruszka. W ten sposób mój brat stał się bohaterem na moim ślubie i na wesele jechaliśmy już samochodem z naszych marzeń. :)

Na rok przed ślubem kupiliśmy starego fiata 125p. Nasze małe wielkie marzenie. Chcieliśmy nim jechać do ślubu. Włożyliśmy w niego mnóstwo pracy i pieniędzy. Nowy kolor, nowe części, przywrócenie do oryginalnego stanu (samochód jest z 1971 roku, a pierwszy i jedyny właściciel skutecznie go oszpecał "unowocześniając" przez lata). Jeszcze w dniu ślubu mój mąż rano...

Ślub z moją Lubą braliśmy kilka miesięcy temu. Dwa dni przed weselem zawoziłem z przyszłym teściem wodę i napoje na salę weselną. We dwóch przewieźliśmy ponad 700 litrów. Było bardzo ciężko, łącznie trzy kursy z wypełnionym napojami samochodem. Na drugi dzień ani ja, ani przyszły teść nie mogliśmy się ruszyć. On dostał zakwasów, a ja oprócz tego naciągnąłem ścięgna. Blady strach na nas padł, bo przecież Pan Młody musi tańczyć i zabawiać gości. Wysmarowałem się różnego rodzaju maściami i na dzień przed weselem byłem praktycznie całkowicie unieruchomiony. Na szczęście maści pomogły i w dniu ślubu było o wiele lepiej, a dodatkowy stres sprawił, że tańczyłem przez całą noc z Żoną i wszystkimi gośćmi.

Ślub z moją Lubą braliśmy kilka miesięcy temu. Dwa dni przed weselem zawoziłem z przyszłym teściem wodę i napoje na salę weselną. We dwóch przewieźliśmy ponad 700 litrów. Było bardzo ciężko, łącznie trzy kursy z wypełnionym napojami samochodem. Na drugi dzień ani ja, ani przyszły teść nie mogliśmy się ruszyć. On dostał zakwasów, a ja oprócz tego naciągnąłem ścięgna. Blady...

Pamiętam każdy szczegół z tego dnia. Miesiące przygotowań, pare dni nerwów i kłótni z najbliższymi, ponieważ każdy ma dla nas "dobrą radę". Chwilami miałam już dość tych całych ślubnych przygotowań, ale w końcu nadszedł ten dzień. Wydawałoby się że wszystko jest przygotowane i dopięte na ostatni guzik. Kamerzysta już przyjechał, goście czekali na zewnątrz, a ja oczywiscie nie mogę nigdzie znaleźć pończoch. Biegam w tej ogromnej sukience po całym domu i prawie płacze. Już sama nie wiem czy z bezsilności czy z nerwów. Znalazłam je w mojej TOREBCE. O ironio, schowalam je tam, żeby w dniu ślubu nie szukać. Już myślałam, że koniec moich przygód. Wszystko przebiegło sprawnie, wszyscy goście zachwyceni, ale w połowie wesela, siedząc przy stole mój nowo poślubiony mąż chcąc skosztować śledzia, przychylił półmisek w moją stronę i cały ten śmierdzący tłuszcz wylał się na moją suknię. Po pięciu godzinach od ślubu mieliśmy pierwszą kłótnie małżeńską. To było straszne, miałam ochotę płakać. Dobrze że udało mi się uspokoić, świadkowa pomogła mi wyczyścić sukienkę tak że nie było nic widać.
Były też zabawne momenty np. popisowy taniec naszego świadka... Niestety biedny nie przewidział, że jego spodnie mogą tego nie wytrzymać i przy wślizgu na kolanach, porostu puścił szew po całej długości jego kroku. Nie było osoby która by w tym momencie nie płakała ze śmiechu. Najlepszego jest to, że sam świadek obrócił to wszytko w żart, więc wyszedł z tego z twarzą.
Jestem pewna że niekt nie zapomni naszego wesela do końca życia.

Pamiętam każdy szczegół z tego dnia. Miesiące przygotowań, pare dni nerwów i kłótni z najbliższymi, ponieważ każdy ma dla nas "dobrą radę". Chwilami miałam już dość tych całych ślubnych przygotowań, ale w końcu nadszedł ten dzień. Wydawałoby się że wszystko jest przygotowane i dopięte na ostatni guzik. Kamerzysta już przyjechał, goście czekali na zewnątrz, a ja oczywiscie...

Moi przyjaciele mają małą córeczkę Zuzię, która podczas ślubu kościelnego sypała im kwiatki z małego koszyczka. Wyglądała pięknie, miała śliczny, chabrowy wianek i rozkloszowaną pudrową sukienkę. Plan był taki, Zuzia idzie z babcią pierwsza, zaraz za nimi świadkowie i jako trzecia najważniejsza para - Para Młoda. Wszystko szło zgodnie z planem, mała Zuzia sypie kwiatki na długi, czerwony dywan, po czym w połowie drogi zwraca się do babci i krzyczy "Babciu, muszę siusiu!", na szczęście wszystko było dobrze, ludzie po prostu byli weselsi i rozumieli sytuację, w końcu to dziecko. A zabawa weselna była przednia, zakwasy od tańca utrzymywały nam się przez 2 dni.

Moi przyjaciele mają małą córeczkę Zuzię, która podczas ślubu kościelnego sypała im kwiatki z małego koszyczka. Wyglądała pięknie, miała śliczny, chabrowy wianek i rozkloszowaną pudrową sukienkę. Plan był taki, Zuzia idzie z babcią pierwsza, zaraz za nimi świadkowie i jako trzecia najważniejsza para - Para Młoda. Wszystko szło zgodnie z planem, mała Zuzia sypie kwiatki na...

Dzień naszego ślubu. Przyszły mąż zawozi jeszcze ostatnie rzeczy na salę, bo on -jak to facet, potrzebuje mniej czasu na przygotowania. Okazuje się, że przed wejściem nad drzwiami jest korona, która świeci…gołymi belkami drzewa!!! Właściciel mówi, że koronę nad drzwiami para młoda ubiera we własnym zakresie. A my nic nie mamy. No i co teraz? Gdyby nic nie było, to ok, ale te belki wyglądają okropnie. Przyszły mąż dzwoni do wujka, żeby skoczył do lasu po kilka gałązek świerka i razem ze starszym bierze takera, przybijają cudem zdobyte gałęzie oraz dokupione i napompowane balony! Na weselu okazuje się, że są mistrzami działania w ostatniej chwili, bo zorganizowali to tak, że wyglądało jakbyśmy nad tym pracowali dobrych kilka godzin!

Dzień naszego ślubu. Przyszły mąż zawozi jeszcze ostatnie rzeczy na salę, bo on -jak to facet, potrzebuje mniej czasu na przygotowania. Okazuje się, że przed wejściem nad drzwiami jest korona, która świeci…gołymi belkami drzewa!!! Właściciel mówi, że koronę nad drzwiami para młoda ubiera we własnym zakresie. A my nic nie mamy. No i co teraz? Gdyby nic nie było, to ok, ale...

Mojego narzeczonego dzień przed ślubem rozłożyło przeziębienie. Do tego stopnia, że prawie stracił głos, a ja zaczęłam już podejrzewać go o to, że się wystraszył i szuka wymówki, by nie wygłosić ślubnej przysięgi (żarcik). Tak więc cały dzień mój K. przeleżał w łóżku. Katar, kaszel, chrypka, ogólne osłabienie - to wszystko nie dawało mu spokoju. Kuchnia w mgnieniu oka zamieniła się w aptekę. Myślałam: „co za pech, być przeziębionym na swoje wesele, na wesele, do którego tak długo się przygotowywaliśmy”. Było mi go szkoda, zwłaszcza jak przypomniałam sobie te słowa: „mężczyzna nie choruje, on walczy o życie” ;) Tak więc mój narzeczony dzień przed ślubem walczył o życie. Następnego dnia czuł się na szczęście lepiej i obyło się bez ataków kaszlu w najważniejszych momentach, bez utraty głosu wtedy, gdy był on najbardziej potrzebny ;) Wszystko przebiegło zgodnie z planem. No może prawie wszystko.. ale i tak był to wspaniały dzień, który miło wspominamy.

Mojego narzeczonego dzień przed ślubem rozłożyło przeziębienie. Do tego stopnia, że prawie stracił głos, a ja zaczęłam już podejrzewać go o to, że się wystraszył i szuka wymówki, by nie wygłosić ślubnej przysięgi (żarcik). Tak więc cały dzień mój K. przeleżał w łóżku. Katar, kaszel, chrypka, ogólne osłabienie - to wszystko nie dawało mu spokoju. Kuchnia w mgnieniu oka...

Dzień, w którym moja przyjaciółka wzięła ślub był z pewnością niezapomniany. Ludzie w ślubnej gorączce i ze wzruszenia potrafią stworzyć naprawdę wspaniałe wspomnienia. Jako świadek pocieszałam po ceremonii, gdy został pomylony palec na obrączkę, a ksiądz dyskretnie dawał znać, niestety bezskutecznie. Pan młody podczas tańca zapomniał kroków i zaczął improwizować z czego wynikł całkowicie nowy rodzaj tańca, który spodobał się wszystkim!

Dzień, w którym moja przyjaciółka wzięła ślub był z pewnością niezapomniany. Ludzie w ślubnej gorączce i ze wzruszenia potrafią stworzyć naprawdę wspaniałe wspomnienia. Jako świadek pocieszałam po ceremonii, gdy został pomylony palec na obrączkę, a ksiądz dyskretnie dawał znać, niestety bezskutecznie. Pan młody podczas tańca zapomniał kroków i zaczął improwizować z czego...

Pamiętam gdy mama wypinała mnie ze spacerówki i dawała pobrykać na trawie. Pamiętam księżyc za oknem i wzór zasłon, gdy w moim drabinkowym łóżeczku obudził mnie ból nóg. Ile miałam wtedy lat? Maksymalnie 3. Ile lat upłynęło od tamtej pory? Dekady! Konkretnie trzy.
Od mojego ślubu z miłości minęło raptem 5 lat. Czemu więc niemal kompletnie nie pamiętam tych ostatnich dni przed ślubem? Mam w głowie tylko strzępy wspomnień. Spacer deptakiem z sukienką w worku, gdy odebrałam ją z salonu. Jak burknęła na mnie kosmetyczka, gdy mówiłam, że jutro biorę ślub i czy są jeszcze miejsca na paznokcie. To małostkowe uczucie zazdrości, gdy mój jeszcze-narzeczony bawił się na wieczorze kawalerskim, a ja chyba oglądałam telewizję sama w mieszkaniu rodziców. I potem ta przykra samotność, że on teraz z rodziną, a ja sama. Koniec, więcej szczegółów brak. Nawet nie pamiętam pobudki TEGO dnia. Moja świadomość wróciła dopiero gdy fryzjerka zaczęła układać mi włosy. A potem nagle wszystko nabrało tempa i tak rozpędzone toczy się po dziś dzień. Jedno życie się skończyło, choć wówczas tego nie dostrzegałam. Przyszło nowe, rozpychając się brutalnie, nie bacząc na nic. Ale, dzień mojego ślubu był dobry i radosny, taki jak być powinien.

Pamiętam gdy mama wypinała mnie ze spacerówki i dawała pobrykać na trawie. Pamiętam księżyc za oknem i wzór zasłon, gdy w moim drabinkowym łóżeczku obudził mnie ból nóg. Ile miałam wtedy lat? Maksymalnie 3. Ile lat upłynęło od tamtej pory? Dekady! Konkretnie trzy.
Od mojego ślubu z miłości minęło raptem 5 lat. Czemu więc niemal kompletnie nie pamiętam tych ostatnich dni...