Dzień dobry,
czy do kogoś z laureatów nadal nie dotarła książka, czy tylko ja mam takiego pecha?

Dzień dobry,
czy do kogoś z laureatów nadal nie dotarła książka, czy tylko ja mam takiego pecha?

Na początku zaliczyłam same upadki, które bardzo szybko postawiły mnie do pionu by jako 21 latka ogarniać pracę studia zaoczne i dość dobrze prosperujący stały związek. Gdy koleżanki szalały na imprezach ja byłam poważna niczym conajmniej 30 latka. Później wszystko się rozsypało i musiałam zbierać swoje życie drugi raz, a przed 30ką nie było to już takie proste. Moje doświadczenie pokazało mi że nigdy nie jest łatwo, a doświadczenia życiowe zdobywamy przez wszystkie lata, nie tylko jako młodzi czujemy się nie doświadczeni, gdyż każda nowa sytuacja zmusza nas do zmierzenia się z tym co trudne bez względu na wiek. Dziś bardzo chciałabym cofnąć czas, wrócić do młodości, le wcale nie miałabym gwarancji ze wszystko zrobię lepiej. Napewno chciałabym spróbować, lecz skoro to niemożliwe wiernie kibicuję młodym ludziom w swoim otoczeniu, lub przezywam młodość drugi raz we wspomnieniach i książkach.

Na początku zaliczyłam same upadki, które bardzo szybko postawiły mnie do pionu by jako 21 latka ogarniać pracę studia zaoczne i dość dobrze prosperujący stały związek. Gdy koleżanki szalały na imprezach ja byłam poważna niczym conajmniej 30 latka. Później wszystko się rozsypało i musiałam zbierać swoje życie drugi raz, a przed 30ką nie było to już takie proste. Moje...

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Klops
Tina
Setsuko
Agacja
Paulina Mieszczak

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Klops
Tina
Setsuko
Agacja
Paulina Mieszczak

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Pamiętam jak dziś, gdy snułam z przyjaciółką marzenia o studiach w Krakowie, o japonistyce i arabistyce. Już słuchałyśmy hejnału do codziennej kawy, już nasze pierwsze obcasy stukały o bruk krakowskiej starówki, już wracałyśmy do mazurskiego domu 2 razy do roku na święta. Ale... rodzice nie pozwolili! :D ;p

Pamiętam jak dziś, gdy snułam z przyjaciółką marzenia o studiach w Krakowie, o japonistyce i arabistyce. Już słuchałyśmy hejnału do codziennej kawy, już nasze pierwsze obcasy stukały o bruk krakowskiej starówki, już wracałyśmy do mazurskiego domu 2 razy do roku na święta. Ale... rodzice nie pozwolili! :D ;p

Gdy wyprowadziłam się z domu, myślałam, że to wszystko będzie takie proste. Mama ostrzegała mnie. Wypłynęłam na głęboką wodę. Stosy papierów zalały mnie. Opłacić rachunki - łatwo powiedzieć. Dla młodej osoby to kosmos. Cały miesiąc na zupkach chińskich i bułkach też mnie nie uradował. Sama sobie to zgotowałam, więc teraz musiałam z tego wybrnąć. Oczywiście przed rodziną udawałam, że świetnie sobie radzę, ba, że nawet odkładam pieniądze na konto oszczędnościowe. Bo kto się przyzna do porażki w tak młodym wieku? Z jednej strony cieszę się, że wyfrunęłam z rodzinnego gniazda tak szybko. To mnie usamodzielniło. A z drugiej strony, kto by nie chciał posiedzieć sobie w domu, mieć smaczny obiad i wszystko podane przez rodziców pod nos? :)

Gdy wyprowadziłam się z domu, myślałam, że to wszystko będzie takie proste. Mama ostrzegała mnie. Wypłynęłam na głęboką wodę. Stosy papierów zalały mnie. Opłacić rachunki - łatwo powiedzieć. Dla młodej osoby to kosmos. Cały miesiąc na zupkach chińskich i bułkach też mnie nie uradował. Sama sobie to zgotowałam, więc teraz musiałam z tego wybrnąć. Oczywiście przed rodziną...

Mając dziewiętnaście lat postanowiłam wyprowadzić się z domu. Szybko znalazłam pracę, więc wynajęcie kawalerki, stało się dla mnie możliwe. Jak tylko pomalowałam ściany, poustawiałam meble i wyszorowałam wszystkie kąty na wysoki połysk (tak jak "u mamy" oczywiście) , postanowiłam zaprosić rodziców by zobaczyli, że dobrze sobie radę (czytaj : nie umarłam z głodu i nie zarosłam grzybem). Ponieważ moja rodzicielka jest znakomitą kucharką, a to co jej najlepiej wychodzi to ciasta, postanowiłam zrobić jej niespodziankę i upiec uwielbiany przez całą rodzinę miodownik. Tyle razy obserwowałam mamę przy pracy więc doszłam do wniosku iż dam sobie radę. Pierwsze schody zaczęły się już przy wyrabianiu ciasta. Po wbiciu wszystkich składników do miski, masa zamiast robić się plastyczna, powoli zmieniała się w cement. Ponieważ miałam obie ręce unieruchomione "betonowym" ciastem, nie miałam jak dodać wody. Próbowałam odkręcić kran nosem, jednak bez większego powodzenia. Potem było jeszcze gorzej. W pewnym momencie ciasto zrobiło się tak twarde, że nie mogłam uwolnić palców. By je "odzyskać" musiałam pomóc sobie nogą. Kiedy włożyłam stopę do niski, jednocześnie wyrywając obie dłonie, okazało się, że klapek który miałam na sobie , przyczepił się do stworzonego przeze mnie gluta. Całe szczęście, moja noga nadal pozostała wolna. Jak tylko uwolniłam się od miski, "miodownika" i straconego buta, wywaliłam wszystko do kosza i poszłam do cukierni. Moje pierwsze zderzenie z rzeczywistością zakończyło się tym, iż do tej pory mamy traumę związaną z wypiekami. Jedyne do czego dałam się przekonać to sernik na zimno, który stał się moją specjalnością .

Mając dziewiętnaście lat postanowiłam wyprowadzić się z domu. Szybko znalazłam pracę, więc wynajęcie kawalerki, stało się dla mnie możliwe. Jak tylko pomalowałam ściany, poustawiałam meble i wyszorowałam wszystkie kąty na wysoki połysk (tak jak "u mamy" oczywiście) , postanowiłam zaprosić rodziców by zobaczyli, że dobrze sobie radę (czytaj : nie umarłam z głodu i nie...

Dorosłość oznacza, że mogłam sobie kupić "Kaczora Donalda" za własne pieniądze, narzucić tytuł oglądanej wspólnie z bratanicą bajki (a choć się jej znudziła po 5 minutach, powiedzieć: ciocia wybrała, musimy zobaczyć do końca) i będąc wychowawcą zmusić dzieci na kolonii do grania w dwa ognie, bo zawsze brakowało mi ich w mojej podstawówce.
A i jeszcze można zacząć mówić "jak dorośniesz, to zrozumiesz" i "jak byłam w twoim wieku..." (czyli jakieś pięć lat temu).
A tak w ogóle to jestem całkiem miłą osobą, nie kłamię ;)

Dorosłość oznacza, że mogłam sobie kupić "Kaczora Donalda" za własne pieniądze, narzucić tytuł oglądanej wspólnie z bratanicą bajki (a choć się jej znudziła po 5 minutach, powiedzieć: ciocia wybrała, musimy zobaczyć do końca) i będąc wychowawcą zmusić dzieci na kolonii do grania w dwa ognie, bo zawsze brakowało mi ich w mojej podstawówce.
A i jeszcze można zacząć mówić...

Co prawda, dorosłość osiągnęłam zaledwie rok temu, ale już zdążyłam przekonać się, że nie wszystko wygląda tak kolorowo. Pod rzekomym słowem ,,wolność" kryją się: znalezienie pierwszej pracy, mieszkania, załatwianie każdej sprawy w urzędach i ośrodkach, obowiązki domowe - to wydawało się bardzo ciężkie. Muszę się przyznać, że początkowo wszystko przytłoczyło mnie, za dużo rzeczy nałożyło się na siebie. Ostatecznie jednak musiałam dać radę, bo odpowiedni czas na popełnienie błędów i eksperymenty był teraz, kiedy jeszcze jestem młoda. Czy było ciężko? Było, ale za najcięższe i awykonalne zadanie uznaję samodzielne umówienie się na wizytę u lekarza, z którym nie poradziłam sobie do tej pory.

Co prawda, dorosłość osiągnęłam zaledwie rok temu, ale już zdążyłam przekonać się, że nie wszystko wygląda tak kolorowo. Pod rzekomym słowem ,,wolność" kryją się: znalezienie pierwszej pracy, mieszkania, załatwianie każdej sprawy w urzędach i ośrodkach, obowiązki domowe - to wydawało się bardzo ciężkie. Muszę się przyznać, że początkowo wszystko przytłoczyło mnie, za dużo...

Lata 80-te
Moje wejście w dorosłość:

Jestem taka szczęśliwa, za swoją pierwszą wypłatę kupiłam sobie skórzaną kurtkę. Czarna, modna, taka, o jakiej marzyłam. Moje ciężko zarobione pieniądze.. Cały miesiąc pracy żeby móc kupić sobie tę kurteczkę.

Sobota - wieczór:
- Krysia, nie bierz tej kurtki na zabawę, weź jakąś inną - mama od godziny nie dawała mi spokoju.
- Mamo, chcę w niej iść, po to ją sobie kupiłam - odparłam, kończąc prasowanie białej bluzki z kołnierzykiem.
- Dziecko, tam będzie dużo ludzi, zdejmiesz ją, położysz, nawet się nie zorientujesz, kiedy ktoś ci ją ukradnie - rodzicielka nie dawała za wygraną.
- No co ty mówisz, przecież tam będą prawie sami znajomi, poza tym zostawię ją w szatni, ktoś będzie jej pilnował - wciągnęłam kurtkę na siebie, cmoknęłam mamę w policzek - nie martw się, wrócę nad ranem. Pa
- Pa - kiedy się odwróciłam kobiecina stała jeszcze w drzwiach i patrzyła na mnie z troską.

Niedziela - rano:
- Chlip, chlip - nie mogłam się uspokoić, łzy leciały ciurkiem, a spazmom nie było końca.
- Co się stało? - mama jak na zawołanie znalazła się przy mnie.
- Uuuukradli mi kuuurtkę - ledwo z siebie wydukałam.
- Krysia, mówiłam, że tak będzie, ale przeżyjemy i to - przytuliła mnie, a ja poczułam zapach ulubionych placków ziemniaczanych.
- Ale ja dałam na nią całą swoją wypłatę. Rano poszłam do szatni, a skórki nie było.
- Chodź, napijemy się herbaty, zjemy śniadanie i porozmawiamy o zasadach rządzących się światem dorosłych...

Lata 80-te
Moje wejście w dorosłość:

Jestem taka szczęśliwa, za swoją pierwszą wypłatę kupiłam sobie skórzaną kurtkę. Czarna, modna, taka, o jakiej marzyłam. Moje ciężko zarobione pieniądze.. Cały miesiąc pracy żeby móc kupić sobie tę kurteczkę.

Sobota - wieczór:
- Krysia, nie bierz tej kurtki na zabawę, weź jakąś inną - mama od godziny nie dawała mi spokoju.
- Mamo,...