Moje pierwsze kroki w dorosłym życiu to samodzielne pofarbowanie włosów na kruczoczarny kolor. Duma spłynęła w strugach deszczu na randce z chłopakiem po śnieżnobiałej bluzce z pięknymi falbanami oraz zaskoczonej twarzy. Wyglądałam jak panda albo wiedźma z "Gumisiów".

Moje pierwsze kroki w dorosłym życiu to samodzielne pofarbowanie włosów na kruczoczarny kolor. Duma spłynęła w strugach deszczu na randce z chłopakiem po śnieżnobiałej bluzce z pięknymi falbanami oraz zaskoczonej twarzy. Wyglądałam jak panda albo wiedźma z "Gumisiów".

Oj naiwności ty moja!
Byłam zielona jak tabaka w rogu a wszystkie rozumy pozjadałam.
Wydawało mi się że życie jest łatwe i proste.
W klasie maturalnej zaszłam w ciążę z chłopakiem z klasy. Choć znaliśmy się przez pięć lat szkoły, parą byliśmy raptem kilka miesięcy.
Czemu się nim zainteresowałam?
Podobał się mojej mamusi, co dotychczas w przypadku innych chłopców było niemożliwe.
Babcia mi przed ślubem powiedziała: oj żal mi cię dziecko...
Nie rozumiałam o co jej chodzi choć w głębi duszy czułam, że pakuję się w niezłą kabałę.
Gdybym była bardziej odważna to pogonilabym przyszłego męża. Tymczasem wyszłam za mąż. Dom był na mojej głowie a wraz z nim córka i mąż, który zachowywał się jak mały chłopczyk w sklepie z zabawkami. Do pracy mu się nie spieszyło a jak już coś zarobił to zaraz wydał. W domu bałagan robił a bynajmniej nie sprzątał. Nie umiał gotować i nie chciał się nauczyć. Opieki nad córką unikał jak ognia. Niestety było to prawie 30 lat temu więc równouprawnienie znałam tylko z nazwy. Dziś małżonkowie dzielą się obowiązkami a wtedy??? Szkoda gadać...
Podsumowując: Życie dało mi wtedy solidnego kopa w pewną tylną część ciała ale dzięki temu dziś jestem dużo silniejsza. Polegam na sobie. Potrafię podejmować decyzje.
Po prostu żyję pełnią życia i cieszę się że tamten okres mam za sobą

Oj naiwności ty moja!
Byłam zielona jak tabaka w rogu a wszystkie rozumy pozjadałam.
Wydawało mi się że życie jest łatwe i proste.
W klasie maturalnej zaszłam w ciążę z chłopakiem z klasy. Choć znaliśmy się przez pięć lat szkoły, parą byliśmy raptem kilka miesięcy.
Czemu się nim zainteresowałam?
Podobał się mojej mamusi, co dotychczas w przypadku innych chłopców było...

Przygodę z dorosłością zaczęłam od szukania odpowiedniego miejsca do zamieszkania jako porządna niewiasta wychowana w duchu katolickim reagowałam w myśl mądrości: "jeśli cię ktoś uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi", już był? Nie szkodzi mam jeszcze całe ciało, ach nie ma już miejsca? Cudownie teraz nic nie zaboli. Błąd. Zawsze mogą Ci zacząć wypadać włosy. Plując sobie w twarz, że zamiast czytać o potencjale ludzkich możliwości na początek powinnam zgłębić techniki szybkiego nokautu albo chociaż sumo ażeby miejsca na ciosy było więcej, spakowałam walizkę 11 raz i podśpiewując swój hymn poniżenia (elektryczne gitary- "wszystko ch..") wyruszyłam w ostatnią (mam nadzieję) podróż. z początkami bywa ciężko wszystko wydaje się złe począwszy od mieszkania na 1 piętrze, z którego nie można się nawet udolnie rzucić na bruk po prysznic nie potrafiący zapełnić się odpowiednią ilością wody (nawet kiedy się zapcha), żeby człowiek mógł się w spokoju wziąć i utopić. Teraz wiem, że nic nie dzieje się bez przyczyny coś co przezornie wydaje się przeszkodą może uratować nam życie. Dorosłość to mit jej synonimem nie jest dojrzałość lecz cykliczne płacenie rachunków.To świadomość konsekwencji i branie ich "na klatę". W każdym wieku tak samo czujemy różni nas tylko ilość hormonów odpowiedzialnych za nastoletnie wybuchy i trochę mniej sprawne wątroby.

Przygodę z dorosłością zaczęłam od szukania odpowiedniego miejsca do zamieszkania jako porządna niewiasta wychowana w duchu katolickim reagowałam w myśl mądrości: "jeśli cię ktoś uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi", już był? Nie szkodzi mam jeszcze całe ciało, ach nie ma już miejsca? Cudownie teraz nic nie zaboli. Błąd. Zawsze mogą Ci zacząć wypadać włosy. Plując...

Mając kilka lat człowiek marzy by mieć kilkanaście. Mając kilkanaście chce się uzyskać już pełnoletność. Gdy już osiagnie się 2 z przodu człowiek wiele by dał by znów mieć kilka... Niestety z dorosłością jest jak z górą, pędzimy do wierzchołka i myślimy, że później będzie łatwiej i z górki, gdy wchodzimy na wierzchołek okazuje sie, że to był tylko krótki marsz, a szczyt jest wysoko nad nami. Mnie dorosłość tak właśnie zaskoczyła i nadal zaskakuje. Nie jest łatwiej jak się przypuszczało tylko z każdym rokiem coraz trudniej, coraz więcej obowiązków, myślenia o pracy, domu i studiach. Dorosłość potrafi znokautować. Czasem chciałoby się położyć pod kołdrę i przykryć się nią na twarz udajac, że nas nie ma. Niestety tak nie da się zrobić i mimo, że się nie chce trzeba walczyć o siebie i przyszłość. Nie można dać się rozlozyc na łopatki. Nie zawsze jest to łatwa walka, ale myślę, że jak człowiek już wykona pierwsze kroki to dalej jest lżej. Mimo wszystko fajnie jest się doroslym, ale ogrom obowiązków potrafi przytłoczyc. Dorosłość uczy twardo stąpać po ziemii.

Mając kilka lat człowiek marzy by mieć kilkanaście. Mając kilkanaście chce się uzyskać już pełnoletność. Gdy już osiagnie się 2 z przodu człowiek wiele by dał by znów mieć kilka... Niestety z dorosłością jest jak z górą, pędzimy do wierzchołka i myślimy, że później będzie łatwiej i z górki, gdy wchodzimy na wierzchołek okazuje sie, że to był tylko krótki marsz, a szczyt...

Jestem niezniszczalna, nic mnie nie złamie i dam sobie radę choćby cały świat był przeciwko mnie!
Chciałabym tak powiedzieć, ale nie, mimo trzydziestki na karku i bogatego bagażu doświadczeń, wciąż chyba nie dorosłam. Pierwsze kroki w tym kierunku były odważne i zdecydowane, myślałam wtedy, że bycie dorosłym jest synonimem wolności, a to nie prawda.
Dorosłość to po pierwsze dojrzałość pod wieloma względami, choćby emocjonalnym, po drugie odpowiedzialność, a po trzecie robienie tego, co należałoby zrobić, a nie tego, co się chcę.
Każde kolejne doświadczenie jest moim nowym krokiem w dorosłość - nowa praca, kolejna przeprowadzka, macierzyństwo, a nawet sprzeczka z mężem.
Póki co, rozwijam się i idę swoją drogą, ale kroków w dorosłość oczekuję nawet u schyłku życia, może wtedy odważę się powiedzieć - tak, w końcu dorosłam, bo przeszłam przez wszystko, co zaserwowało mi życie i nadal potrafię je kochać.

Jestem niezniszczalna, nic mnie nie złamie i dam sobie radę choćby cały świat był przeciwko mnie!
Chciałabym tak powiedzieć, ale nie, mimo trzydziestki na karku i bogatego bagażu doświadczeń, wciąż chyba nie dorosłam. Pierwsze kroki w tym kierunku były odważne i zdecydowane, myślałam wtedy, że bycie dorosłym jest synonimem wolności, a to nie prawda.
Dorosłość to po...

W zasadzie to zaliczyłam same upadki.Zamieszkałam po studiach sama w wielkim mieście,które zamiast zachwycić,przytłoczyło mnie. Bez prawa jazdy,zdana na tramwaje,a wszędzie miałam daleko.Rywalizacja,wyścig szczurów,ogromne tempo życia i drożyzna spowodowały,że zapragnęłam jednak wrócić z powrotem pod skrzydła rodziców. Zostałam w swoim mieście i tu założyłam rodzinę.Przekonałam się,że wielkie metropolie to jednak nie dla mnie,bo cenię sobie ciszę,spokój i urok małych miejscowości.Ale takie doświadczenie też jest potrzebne,bo pokazało mi co jest dla mnie w życiu ważne i gdzie widzę swoje miejsce do życia.

W zasadzie to zaliczyłam same upadki.Zamieszkałam po studiach sama w wielkim mieście,które zamiast zachwycić,przytłoczyło mnie. Bez prawa jazdy,zdana na tramwaje,a wszędzie miałam daleko.Rywalizacja,wyścig szczurów,ogromne tempo życia i drożyzna spowodowały,że zapragnęłam jednak wrócić z powrotem pod skrzydła rodziców. Zostałam w swoim mieście i tu założyłam...

W moim wypadku wejście dorosłość było niczym postawienie pierwszych kroków na ginącym we mgle moście nad przepaścią – nie wiedziałam, co jest po jego drugiej stronie, czy utrzyma mój ciężar, ani czy nie jest pełen wyrw, przez które runę w dół. Nie miałam bowiem żadnego wsparcia ani ze strony rodziny, ani przyjaciół, byłam zdana wyłącznie na samą siebie. W związku z tym popełniłam mnóstwo błędów, których być może udałoby mi się uniknąć, gdybym miała kogokolwiek, kto potrafiłby mi doradzić, inaczej mną pokierować. Sądzę jednak, że jak na takie warunki poradziłam sobie całkiem nieźle, skończyłam dziennie studia, jednocześnie pracując i znajdując w tym wszystkim jeszcze czas na uprawianie sportów oraz zajmowanie się domem i chorą matką.
Myślę, że rzeczywistość z całych sił starała się mnie znokautować i nie raz upadałam pod jej ciosami, ale ostatecznie zawsze się znowu podnosiłam, stając do dalszej walki, zdeterminowana, by nie dać się pokonać.

W moim wypadku wejście dorosłość było niczym postawienie pierwszych kroków na ginącym we mgle moście nad przepaścią – nie wiedziałam, co jest po jego drugiej stronie, czy utrzyma mój ciężar, ani czy nie jest pełen wyrw, przez które runę w dół. Nie miałam bowiem żadnego wsparcia ani ze strony rodziny, ani przyjaciół, byłam zdana wyłącznie na samą siebie. W związku z tym...

Horyzont[bookLink]4892000|Horyzont[/bookLink]

Horyzont[bookLink]4892000|Horyzont[/bookLink]

 [bookCover]4892000|Horyzont[/bookCover]