Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

myszka
Gosia
Pola
Oła
Gosia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

myszka
Gosia
Pola
Oła
Gosia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Nie musiałam tłumaczyć Lukowi jaki niepokój wzbudzają we mnie testy. Rosnące napięcie elektryczne i ból. Instytut nie był po to aby nam pomóc, ale aby nas wykorzystać.
Kiedy zapadł zmrok wykradliśmy się z naszych pokoi. W sumie dziesięć wystraszonych dzieciaków. Jeden z chłopaków - Wytrych, specjalizował się w otwieraniu zamków za pomocą telekinezy. Inny przerzucił go ponad ogrodzeniem do lasu, by w stosownym czasie otworzył bramę. Potem przemknęliśmy do hangaru z samochodami. Luke otworzył drzwi dzięki skradzionemu kluczowi. Zaskrzypiały zawiasy, a moje myśli wystrzeliły w kierunku umysłów strażników. Na szczęście żaden nie był zaalarmowany. Kluczyki zostawiano w stacyjkach. Szybko umościliśmy się w jednym z dżipów.
- Dasz radę prowadzić?
- Tak - syknął na mnie Luke.
Widziałam jak trzęsą mu się ręce na kierownicy. Udało mu się odpalić dopiero za trzecim razem. Dżip z rykiem rzucił się do przodu. Nie potrzebowałam telepatii, by zgadnąć, że wszyscy strażnicy biegną w naszą stronę. Luke jechał zygzakiem między budynkami. Wybiła dwunasta, a brama stanęła otworem. Nasz dżip wyjechał na leśną drogę. Wytrych wskoczył na pakę, a Luke wcisnął do dechy pedał gazu. Silnik zaczął charczeć w proteście aż zgasł.
- Niech to szlak! - Luke uderzył pięścią w klakson. - Nie ma benzyny!
Usłyszeliśmy warkot ścigających nas samochodów. Z naszymi umiejętnościami mogliśmy wywrócić auta do góry nogami, rzucać w ludzi kamieniami i ich pozabijać. Ale nie byliśmy aż tak zdesperowani. Jeszcze nie.

Nie musiałam tłumaczyć Lukowi jaki niepokój wzbudzają we mnie testy. Rosnące napięcie elektryczne i ból. Instytut nie był po to aby nam pomóc, ale aby nas wykorzystać.
Kiedy zapadł zmrok wykradliśmy się z naszych pokoi. W sumie dziesięć wystraszonych dzieciaków. Jeden z chłopaków - Wytrych, specjalizował się w otwieraniu zamków za pomocą telekinezy. Inny przerzucił go...

Wcielę się w postać Kalishy.
Spoglądając na napis "kolejny dzień w raju", dostrzegam cyfry w dolnym, prawym rogu plakatu. To data urodzenia Luke'a. Zamykam oczy, by poczuć jak moje ręce zaczynają drżeć, w ustach robi się sucho, a lewa stopa drętwieje. Już wiem, kogo chcą wysłać na pierwszy ogień, dlatego nie mogę do tego dopuścić.
Szybko chowam się w toalecie i ponownie pozwalam powiekom opaść. Widzę wyraźnie jak profesor szykuje chemiczne substancje i przelewa je do czarnych pojemniczków. Nerwowym krokiem zbliża się do drzwi.
Nagle słyszę głośny krzyk na korytarzu. Na całe szczęście zaczyna wołać do sali wg alfabetu.
Szybko włamuję się do umysłu Luke'a i przesyłam mu 4 strony planu ucieczki. Sama udaję się na balkon na pierwszym piętrze pod pretekstem złapania kilku świeżych oddechów. Widzę, jak przy bramie stoi ochroniarz. Nie da się go ominąć, dlatego rozpoczynamy plan B.
Schodzimy w trójkę do piwnicy, w której wygląda jak w średniowiecznej winnicy. Na co drugiej butelce namalowane są lwie oczy. Aż dreszcz przechodzi mnie na sam ich widok. Czuję, że za metr powinniśmy spaść w dół. W końcu pod małym dywanem dostrzegamy rączkę od drzwi. Jak się później okazuje, wcale nie jest to tajemnicze przejście. Jednak podejmujemy próbę i dotykając w trójkę rączkę, wypowiadamy po kolei swoje imiona.
W głowach zaczyna nam dudnić. Przenosimy się... Ku naszemu zdziwieniu, lądujemy na fotelach w pokoju profesora. Tylko gdzie jest on? Nikt nie chce obrócić twarzy.

Wcielę się w postać Kalishy.
Spoglądając na napis "kolejny dzień w raju", dostrzegam cyfry w dolnym, prawym rogu plakatu. To data urodzenia Luke'a. Zamykam oczy, by poczuć jak moje ręce zaczynają drżeć, w ustach robi się sucho, a lewa stopa drętwieje. Już wiem, kogo chcą wysłać na pierwszy ogień, dlatego nie mogę do tego dopuścić.
Szybko chowam się w toalecie i ponownie...

- Luke, powtórzmy jeszcze raz nasz plan.
- Tom, powtarzałem go już pięć razy.
- Chcę zapamiętać każdy szczegół.
- No dobra. Instutut ma specjalne zabezpieczenia przed naszymi zdolnościami telepatii i telekinezy. Specjalne ściany i ubrania praciwników nie pozwalają na doskonalenie na nich naszych umiejętności, dlatego musimy wykożystać zdolności, o których nie wiedzą. Ty masz zdolność bilokacji, dlatego ten dar wykożystasz. Wieczorem drugi ty pojawi się na zewnątrz budynku, ale tak by widziały cię kamery. Masz cicho przemykać się do głównej bramy jakbyś chciał uciec. Gdy zobaczą cię za zewnątrz, wpadną w panikę, staną się niej ostrożni i zrobi się ogólne zamieszanie. W tym zamieszaniu wykożystamy mój dar chronokinezy. Zatrzymam na chwilę czas. Niestety nie będzie to trwać długo po zaledwie ok 5 minut, ale to powinno nam wystarczyć by wydistać się za zewnątrz. Wszyscy strażnicy skierują się do głównego wyjścia by schwytać fałszywego ciebie, my natomiast udały się na tyły Instututu. Zanim się zoorientują w naszym podstępie my będziemy już przy tylnym ogrodzeniu. Wtedy wspólnie użyjemy naszej zdolności do telekinezy by pokonać ogrodzenie. A wtedy będziemy już wolni.
- To do dzieła!

- Luke, powtórzmy jeszcze raz nasz plan.
- Tom, powtarzałem go już pięć razy.
- Chcę zapamiętać każdy szczegół.
- No dobra. Instutut ma specjalne zabezpieczenia przed naszymi zdolnościami telepatii i telekinezy. Specjalne ściany i ubrania praciwników nie pozwalają na doskonalenie na nich naszych umiejętności, dlatego musimy wykożystać zdolności, o których nie wiedzą. Ty...

Teraz! Julie ,zrób to teraz!
Obudziłam się. Co to był za sen? Słyszałam tylko głos. Nic nie widziałam. No nic, pewnie kolejny jakiś głupi sen, spowodowany badaniami. Wstałam i ogarnęłam się, jak codziennie rano, niezmiennie od 5 lat. Jesteśmy w takim jakby małym więzieniu. Jesteśmy, w sensie ja i ok. 50 innych dzieci. Nie jesteśmy tu z własnej woli. Pewnie myślicie, dlaczego nie możemy sobie po prostu wyjść? Mamy moce. Posługujemy się telekinezą i telepatią. Robią na nas badania. Nieźle co? Wyjście ma 300 zabezpieczeń, a na samym końcu stoi 20. uzbrojonych strażników, więc nie da się stąd uciec. To prawie niemożliwe. Prawie. Dziś czeka mnie 1801. ,, dzień w raju,,. Jest tu także Luke, najmądrzejszy z wszystkich dzieci. Mój kolega. Poznaliśmy się tu. Czasami rozmawialiśmy posługując się telepatią, w czasie przygotowania do zajęć, kiedy nikt nie kontrolował tego o czym myślimy. Dzisiaj był nadzwyczaj niespokojny. Kiedy przygotowywaliśmy się do zajęć, powiedział tylko, że musimy uciekać. Uznałam to za szaleństwo. Jak? W kolejnych dniach zdradził kolejną część planu. Zgodziłam się, bo dlaczego by nie spróbować? Wszyscy zostali poinformowani i przygotowani byli na ten dzień, kiedy w końcu staniemy się wolni. Pojutrze. To miało być pojutrze. I to pojutrze nadeszło bardzo szybko. Cały czas myślałam o naszej misji. Podczas zajęć Luke dał znak. Wszyscy momentalnie wstali i za pomocą telekinezy uderzyli. Zaczęła się wielka ucieczka. Najpierw biegli najmłodsi, potem starsi. Na końcu ja, Luke i Kalisha. Dobiegliśmy do drzwi. Luke i Kalisha rozbrajali zabezpieczenia. Ja miałam bronić innych. Proste nie? Otóż, jak biegnie na ciebie 200 strażników to już nie tak fajnie. Wyciągnęli broń. I wtedy usłyszałam słowa z mojego snu : ,,Teraz! Julie, zrób to teraz''. Nasz plan. Gdyby coś miało nie pójść po naszej myśli ja miałam ich wszystkich załatwić. Nigdy nikogo nie zabiłam, ale musiałam bronić niewinne osoby. Zebrałam całą siłę w sobie i rozwaliłam sufit, który spadł na strażników. Odwróciłam się i już miałam krzyczeć, że się udało, gdy jeden z żyjących jeszcze strażników strzelił z broni. Dostałam kulkę w brzuch. I tylko tyle pamiętam. Obudziłam się w szpitalu. Normalnym szpitalu. Obok moja mama, której tyle nie widziałam, płakała. W telewizji pokazują zdjęcia. Na nich jestem ja. Tytuł: Wspaniała ucieczka zaginionych dzieci. Dziennikarze pod szpitalem czekają na wywiad z uratowanymi dziećmi. Pokazują zdjęcie Luke przed zaginięciem. Tytuł: Nie znalazł się tylko ten jeden. Gdzie on jest do jasnej cholery!?- pomyślałam. A potem dostałam list.

Teraz! Julie ,zrób to teraz!
Obudziłam się. Co to był za sen? Słyszałam tylko głos. Nic nie widziałam. No nic, pewnie kolejny jakiś głupi sen, spowodowany badaniami. Wstałam i ogarnęłam się, jak codziennie rano, niezmiennie od 5 lat. Jesteśmy w takim jakby małym więzieniu. Jesteśmy, w sensie ja i ok. 50 innych dzieci. Nie jesteśmy tu z własnej woli. Pewnie myślicie,...

Przysięgliśmy pozostałym dzieciakom, że po nie wrócimy. Nocą nie pilnowało nas wiele osób- z tego co wyczytałam w myślach pracowników było to dwóch patrolujących obiekt i jeden pilnujący kamer stróż- a on zazwyczaj spał na swojej zmianie. Na pewno nie przyszło im do głowy, że którekolwiek dziecko odważy się uciec. Dotarliśmy do drzwi pralni. Luke użył klucza, który poprzedniego dnia wykradł sprzątaczce. Za pralnią rozciągał się wąski korytarz z mnóstwem wejść do schowków. Najważniejsze drzwi nie chciały nam jednak ustąpić i nie wiedzieliśmy co robić. W końcu nawet genialne dzieci to tylko dzieci i nie są w stanie przewidzieć wszystkiego. I to właśnie wtedy drzwi pralni się otworzyły. Luke w ostatniej chwili pociągnął mnie za rękaw i podśpiewujący stróż nas nie zobaczył. Luke (chociaż był bardzo słabym TP) natychmiast wysłał mi myśl "Zrób to co potrafisz najlepiej!". A więc zrobiłam: w głowie strażnika wyraźnie zobaczyłam papierosa, parę innych nieistotnych rzeczy i... kod do drzwi. Gdy strażnik wrócił z przerwy rzuciliśmy się do wyjścia. Za drzwiami zobaczyliśmy kłęby papierosowego dymu i - nie wierzyliśmy własnym oczom- uchylone drzwi zewnętrzne. Ktoś wcisnął między drzwi, a framugę karton, pewnie po to, aby wywietrzyć korytarz z dymu. Na dworze lało, więc leniwi ochroniarze puszczali dymka tutaj. "Gdyby zobaczyła to dyrektorka..." pomyślałam, ale Luke znów pociągnął mnie za sobą i wyprowadził na deszcz. Deszcz zbawienia, deszcz wolności. I w tym momencie zawyła syrena.

Przysięgliśmy pozostałym dzieciakom, że po nie wrócimy. Nocą nie pilnowało nas wiele osób- z tego co wyczytałam w myślach pracowników było to dwóch patrolujących obiekt i jeden pilnujący kamer stróż- a on zazwyczaj spał na swojej zmianie. Na pewno nie przyszło im do głowy, że którekolwiek dziecko odważy się uciec. Dotarliśmy do drzwi pralni. Luke użył klucza, który...

- Zrób to jeszcze raz - Powiedziała Kalisha, która razem z innymi wpatrywała się we mnie wielkimi oczami.

Nie chciałam tego robić, bo kosztowało mnie to wiele energii, a ręce drgały mi jakbym przez godzinę trzymała w nich śniegową kulę. Naprawdę nie byłam na to gotowa.

- Nina, no dalej - Powiedział jeden z chłopaków stojących obok - Nie mamy na to czasu. Po prostu to zrób.

On nie wiedział jak trudne jest zrobienie tego, o co mnie prosi, mimo że ćwiczyliśmy to zaledwie kilkanaście minut wcześniej.

- Ja... - Zaczęłam, ale w tym samym momencie Luke złapał mnie za ramię.

- To nasza szansa - Powiedział - Jeśli Ty nam nie pomożesz, to nigdy się stąd nie wyrwiemy.

Kiwnęłam głową i wysunęłam niepewnie rękę w stronę ceglanego muru. Skupiając się poczułam piekący ból w palcach i nadgarstkach, ale nie odpuściłam i mocno ścisnęłam dłoń w pięść. W tym samym momencie cegły wzleciały w powietrze umożliwiając nam swobodne wydostanie się poza teren tego okropnego miejsca.

- Jesteś wielka! - Zawołała Kalisha, która razem z pozostałymi uciekinierami prześlizgnęła się przez dziurę powstałą na skutek użycia mojej mocy.

Uśmiechnęłam się lekko, choć tak naprawdę chciałam się rozpłakać. Będąc już prawie na wyczerpaniu udałam się na drugą stronę ogrodzenia, by dołączyć do innych i od razu runęłam na kolana. Widziałam tylko jak Luke podbiega do mnie, by pomóc mi wstać, a później poczułam się bardzo senna i upadłam na trawę oddając się w ciemne miejsce, którego tak bardzo nienawidziłam...

- Zrób to jeszcze raz - Powiedziała Kalisha, która razem z innymi wpatrywała się we mnie wielkimi oczami.

Nie chciałam tego robić, bo kosztowało mnie to wiele energii, a ręce drgały mi jakbym przez godzinę trzymała w nich śniegową kulę. Naprawdę nie byłam na to gotowa.

- Nina, no dalej - Powiedział jeden z chłopaków stojących obok - Nie mamy na to czasu. Po prostu to...

Luke od początku był trzymany w izolatce. Nic dziwnego, że krążyły o nim legendy. Podobno miał niezwykły dar i choć nikt z nas nie wiedział jaki, to wiązaliśmy z nim wielkie nadzieje. Podjęliśmy już tak wiele nieudanych prób ucieczki z Instytutu, że jeśli i tym razem, z jego pomocą, nam się nie uda, będziemy się mogli już na zawsze pożegnać z wizją wolności. Ponieważ mój wrodzony dar, telepatia, znajdował się w bazie zdolności nadprzyrodzonych, system obronny Instytutu uniemożliwiał mi korzystanie z niego. To dlatego już od kilku miesięcy rozwijałam w sobie nowy dar - ćwiczyłam swój umysł tak długo, aż udało mi się oddzielić świadomość od ciała. Pewnej nocy przeniknęłam przez mury i dostałam się do izolatki Luka. Siedział na krześle pośrodku pomieszczenia, tyłem do mnie, skąpany w blasku księżyca wpadającym przez zakratowane okienko. Obeszłam go i gdy stanęłam z nim twarzą w twarz, po moich plecach przeszedł dreszcz. Drobny chłopiec o bladej cerze i zmierzwionych blond włosach utkwił we mnie spojrzenie wielkich, pokrytych bielmem oczu jaśniejących dziwnym blaskiem.
- Przeniosę cię w przeszłość do momentu sprzed porwania przez funkcjonariuszy Instytutu – oznajmił bez zbędnych wstępów. - Tylko tym razem nie daj się złapać – dodał chłodno.
Zamilkł na chwilę, po czym kontynuował:
- Wyciągnę w ten sposób każdego z was. Jednak wymaga to czasu. Twoim zadaniem jest przekazać innym, by tak jak ty ćwiczyli oddzielanie świadomości od ciała. Zaczniemy, gdy tylko będą gotowi.

Luke od początku był trzymany w izolatce. Nic dziwnego, że krążyły o nim legendy. Podobno miał niezwykły dar i choć nikt z nas nie wiedział jaki, to wiązaliśmy z nim wielkie nadzieje. Podjęliśmy już tak wiele nieudanych prób ucieczki z Instytutu, że jeśli i tym razem, z jego pomocą, nam się nie uda, będziemy się mogli już na zawsze pożegnać z wizją wolności. Ponieważ mój...

Nazywam się Vera. Od 3 tygodni przebywam w Instytucie i nie jest to żaden raj. Trzeciego dnia zabrali nas na dziwny trwający 15h wykład. Objaśniali różne rzeczy, zachwalali siedzibę, podawali setki informacji i nie pozwalali niczego zapisać. Większość dzieci przysypiała, ale ja i Luke wiedzieliśmy, że słuchać i patrzeć to nasza szansa. Instytut nie ma pojęcia o jeszcze jednej naszej umiejętności- posiadam absolutną pamięć słuchową, a Luke- wzrokową. Wystarczy, że raz coś usłyszymy lub zobaczymy i zapamiętujemy to na zawsze. Teraz razem uciekniemy. Jutro jest noc zmiany czasu-kamery nie będą działać przez godzinę. Musimy przejść labiryntem korytarzy. 30 drzwi otwiera się po podaniu hasła. Spodziewamy się pytań właśnie z wykładu (w końcu pracownicy wchodzą tu całkiem łatwo). Począwszy od działań Instytutu, a skończywszy na imieniu pieska prof.X, czy kolorze guzików swetra prof.Y. Tylko dobre odpowiedzi dadzą nam wolność. Mamy je w 1 paluszku! Oni sądzą, że stąd nie można uciec, dowiedziemy, jak bardzo się mylą!

Nazywam się Vera. Od 3 tygodni przebywam w Instytucie i nie jest to żaden raj. Trzeciego dnia zabrali nas na dziwny trwający 15h wykład. Objaśniali różne rzeczy, zachwalali siedzibę, podawali setki informacji i nie pozwalali niczego zapisać. Większość dzieci przysypiała, ale ja i Luke wiedzieliśmy, że słuchać i patrzeć to nasza szansa. Instytut nie ma pojęcia o jeszcze...