Dzieciaki jadły i rozmawiały, w ogóle nie zwracając uwagi na dozorców stojących pod ścianą – ich obecność była czymś, co nauczyliśmy się tolerować, podobnie jak kamery i ukrytych za nimi opiekunów. Bo oni zawsze patrzyli.

Luke ścisnął mi rękę pod stołem.

- Teraz albo nigdy – powiedział półgłosem, wpatrując się w tackę przed sobą. On też nie miał apetytu, ale jedliśmy, aby nikt się nie zorientował, że coś jest nie tak.

Kiwnęłam lekko głową i nie zwlekając utkwiłam spojrzenie w jednym ze strażników. Wyrwałam dłoń z uścisku Luka, żeby lepiej się skupić.

Dozorca zachwiał się, gdy mój umysł starł się z jego. Przez chwilę w jego oczach ujrzałam przerażenie; najwyraźniej zorientował się, co próbuję zrobić, ale miał zbyt słabą wolę, aby mi przeszkodzić – to dlatego Luke go wybrał. Zrobiło mi się słabo, gdy wreszcie go złamałam i przez chwilę nie czułam nic poza świadomością mężczyzny we własnej głowie.

- Potrzebuję rabanu – powiedziałam cicho. Nie musiałam krzyczeć, aby ten mnie usłyszał.

- Rabanu – powtórzył.

A potem uniósł broń i zaczął strzelać.

Niemal zerwałam połączenie. Z powodu szoku nie potrafiłam się ruszyć, dopiero Luke złapał mnie za ramię i wciągnął pod stół. Ludzie krzyczeli, kule wbijały się w ściany i ciała innych strażników.

Nie potrafiłam oddychać.

- Nie o to mi chodziło – jęknęłam.

- Nieważne – warknął Luke, tak samo przestraszony jak ja. – Teraz albo nigdy, pamiętasz?

Przytaknęłam, serce mocno dudniło mi w piersi. Teraz albo nigdy.

Przymknęłam oczy i raz jeszcze się skupiłam.

Dzieciaki jadły i rozmawiały, w ogóle nie zwracając uwagi na dozorców stojących pod ścianą – ich obecność była czymś, co nauczyliśmy się tolerować, podobnie jak kamery i ukrytych za nimi opiekunów. Bo oni zawsze patrzyli.

Luke ścisnął mi rękę pod stołem.

- Teraz albo nigdy – powiedział półgłosem, wpatrując się w tackę przed sobą. On też nie miał apetytu, ale jedliśmy, aby...

"Kolejny dzień w raju" to jest jakaś kpina! Inne dzieciaki zaczęły coś podejrzewać, więc zamknęli nas w pokojach z kratami - podobno dla naszego bezpieczeństwa.
Mam już dosyć tych eksperymentów. Chcę wrócić do domu. Najgorsze jest to, że oddzielili od nas mojego przyjaciela Luke'a. Tylko on mógł nas uratować. Posiada dodatkową moc. Od dawna planowaliśmy ucieczkę. Nie mogę porozumieć się z nim telepatycznie. Musieli go gdzieś daleko wywieźć.
Zdecydowaliśmy się na strajk głodowy. Związali nas i próbowali nakarmić siłą. Czy naprawdę te osły zapomniały, że używamy telekinezy? Przypomnieli sobie, jak dostali różnymi przedmiotami po głowach.
Gdy już byliśmy słabi i mieliśmy się poddać, doszły do nas słuchy, że dzieciak z innej celi uciekł. To nas rozbudziło, pojawiła się nadzieja. Ludzie z instytutu wpadli w szał. Uciekinierem okazał się Luke! Z jednej strony ucieszyłam się, a z drugiej... co z nami będzie? Odpowiedź znalazłam na wieczór, gdy zobaczyłam twarz Luke'a przez kraty. Wiedziałam co mam robić. Telepatia często się przydaje.
Plan ucieczki już dawno był gotowy. Umiejętność Luke'a, widzenie przez ściany, także się przydała.
Podczas kolejnego dnia marszu zapytałam:
- Luke, dlaczego mnie wybrałeś? Przecież tyle było dzieciaków, które też chciały uciec.
- Bardzo przypominasz mi moją siostrę. Chcę do niej.
Po raz kolejny zatęskniłam za rodziną. Przyspieszyłam kroku.

"Kolejny dzień w raju" to jest jakaś kpina! Inne dzieciaki zaczęły coś podejrzewać, więc zamknęli nas w pokojach z kratami - podobno dla naszego bezpieczeństwa.
Mam już dosyć tych eksperymentów. Chcę wrócić do domu. Najgorsze jest to, że oddzielili od nas mojego przyjaciela Luke'a. Tylko on mógł nas uratować. Posiada dodatkową moc. Od dawna planowaliśmy ucieczkę. Nie mogę...

- Okej, jestem gotowy. Zróbmy to w nocy. - rzekłem.
- A ja nie jestem, do cholery! Jak masz zamiar to zrobić? Na latającym dywanie? - jak zwykle mój przyjaciel jest sceptyczny.
- Nie martw się, coś wymyślimy. Najlepsze są spontaniczne akcje.
- To się nie uda. Stąd nie ma ucieczki. - dostrzegłem w jego oczach smutek.
- Oczywiście, że jest... - odparłem, chociaż już sam w to nie wierzyłem.
W nocy telepatycznie wezwałem przyjaciela. Niechętnie wstał i ruszyliśmy podziemnymi korytarzami. Po południu jakimś cudem wykradłem strażnikowi klucz do wyjścia.
- Przecież tu jest strażnik! - wyszeptał.
- Spokojnie, on śpi. - przekazałem mu w myślach.
Na palcach ruszyliśmy do drzwi. Strażnik chrapnął głośno. Otworzyłem drzwi i pomału wyszliśmy na zewnątrz.
- Stać! - usłyszeliśmy za sobą głos strażnika.
Użyłem wszystkich sił i... udało się! Biegliśmy, a strażnik oberwał ciężkim krzesłem. Jesteśmy wolni. Trzeba tylko biec, biec i biec...

- Okej, jestem gotowy. Zróbmy to w nocy. - rzekłem.
- A ja nie jestem, do cholery! Jak masz zamiar to zrobić? Na latającym dywanie? - jak zwykle mój przyjaciel jest sceptyczny.
- Nie martw się, coś wymyślimy. Najlepsze są spontaniczne akcje.
- To się nie uda. Stąd nie ma ucieczki. - dostrzegłem w jego oczach smutek.
- Oczywiście, że jest... - odparłem, chociaż już sam w...

Przebywając w Instytucie Luke miał dużo czasu na wnikliwą obserwację otoczenia. Jego uwagę mocno przykuwał jeden z pracowników,który pod surowym wyrazem twarzy skrywał wiele wątpliwości. Nie był pewny czy chce być częścią eksperymentów,których przedmiotem były przecież dzieci. Luka poznałam pierwszego dnia jego pobytu w Instytucie,ja byłam tam już od kilku miesięcy. Po pewnym czasie Luke przedstawił nam plan ucieczki. Było nas siedmioro i tworzyliśmy coś w rodzaju "samorządu szkolnego" w Instytucie. Oczywiście nie podejmowaliśmy żadnych samodzielnych decyzji,wszystko robiliśmy pod dyktando Dyrektora. "Samorząd" istniał tylko dla zmylenia przeciwnika,czyli przebywających w Instytucie dzieci,które miały mieć poczucie bycia częścią przyjaznej społeczności. W dniu,w którym chcieliśmy wcielić w życie plan Luka mieliśmy akurat zebranie "samorządu",które wyjątkowo miał przeprowadzić ów najsłabszy psychicznie pracownik. Wtedy Luke wykorzystał swoją największą moc-umiejętność wcielenia się w inną osobę i kierowania nią według własnego uznania. Luke w ciele tamtego mężczyzny wyprowadził nas z budynku jak gdyby nigdy nic,mówiąc innym pracownikom,że chce pokazać członkom "samorządu" nowe miejsce do doskonalenia naszych zdolności. Umiejętność Luka,którą wykorzystał aby nas uwolnić miała szczególną właściwość-kiedy opuszczał on ciało danej osoby,ta od razu umierała. Dlatego kiedy martwego mężczyznę znaleźli inni pracownicy za bramą Instytutu,my byliśmy już daleko,bezpieczni i szczęśliwi.

Przebywając w Instytucie Luke miał dużo czasu na wnikliwą obserwację otoczenia. Jego uwagę mocno przykuwał jeden z pracowników,który pod surowym wyrazem twarzy skrywał wiele wątpliwości. Nie był pewny czy chce być częścią eksperymentów,których przedmiotem były przecież dzieci. Luka poznałam pierwszego dnia jego pobytu w Instytucie,ja byłam tam już od kilku miesięcy. Po...

- Jesteśmy tutaj więźniami! – warknął Luke. – Musimy się stąd wydostać.
Wyartykułował to, co ja sama zauważyłam niedługo po swoim przyjeździe: badacze i specjaliści, poddający nas testom każdego dnia, tylko udawali sympatycznych. Byliśmy królikami doświadczalnymi i najpewniej żadne badania, jakie przechodziliśmy, nie służyły wcale „naszemu dobru”. Po co jednak nam je robili – nie miałam pojęcia. Czułam jedynie, że dzieje się tu coś złego.
- Jaki więc masz plan?
Nazajutrz późnym wieczorem, zgodnie z harmonogramem, obmyślonym przez Luke’a, zakradliśmy się do stróżówki. Wcześniej za pomocą telekinezy opuściłam na głowę ochroniarza ciężki kosz na śmieci, pozbawiając go przytomności. Luke w minutę rozgryzł system bezpieczeństwa i na ekranie wyświetliła się mapa obiektu.
- Będziemy musieli biec najszybciej, jak się da. Nie mogę wyłączyć wszystkich alarmów w naszym sektorze, bo są połączone z zewnętrznymi. Ktoś mógłby zauważyć, że nagle wszystkie światła w budynku zgasły. Ustawię je po kolei. – jego palce tańczyły po klawiaturze. – Na przebiegnięcie każdej części będziemy mieli trzy minuty. Gotowa?
Spojrzeliśmy sobie głęboko w oczy, oboje pełni determinacji.
- Spadajmy stąd.
Luke wcisnął ostatni klawisz i ruszyliśmy pędem.

- Jesteśmy tutaj więźniami! – warknął Luke. – Musimy się stąd wydostać.
Wyartykułował to, co ja sama zauważyłam niedługo po swoim przyjeździe: badacze i specjaliści, poddający nas testom każdego dnia, tylko udawali sympatycznych. Byliśmy królikami doświadczalnymi i najpewniej żadne badania, jakie przechodziliśmy, nie służyły wcale „naszemu dobru”. Po co jednak nam je robili...

….
-Luke. Od pewnego czasu mam pewien plan, dlatego chciałbym Ciebie zapytać…
-Tak, ucieknijmy!
-Skąd wiesz o co chciałem zapytać?
-Widzę, że chodzisz po korytarzach i próbujesz zapamiętać układ pomieszczeń. W zeszłą środę wykradłeś strażnikowi klucz do drzwi i dorobiłeś taki na zajęciach warsztatowych. Oryginalny klucz odłożyłeś.
-Widziałeś?
-Tak.
-Nieważne. Zastanawiam się tylko jak pokonać drzwi na korytarzu. Tam jest elektroniczny zamek, a my nie mamy kodu.
-7YKJ62A0.
-Co?! Jak?
-Widziałem 7 miesięcy temu jak strażnik otwierał drzwi.
-Zapamiętałeś taki kod?
-Tak, to tylko 8 znaków.
-Ok, z klatki schodowej wyjdziemy wprost na parking, i co dalej? Do bramy mamy jeszcze kawał drogi, a ja nigdy tam nie byłem.
-Najlepiej będzie przejść wzdłuż budynku C, potem czołgać się w rowie. Rów łączy się z kanałem. Klucz do kratek kanalizacyjnych jest w składziku woźnego, który nocą nie pracuje, a szopka jest zawsze otwarta.
-CO!!!?? SKĄD WIESZ?
-Mike, ten chłopak z rentgenem w oczach. Widzi przez ściany. Kiedyś bawiłem się z nim na placu w taką grę. On opowiadał mi co widzi, a ja mówiłem gdzie ma się poruszać naszą wymyśloną postacią.
-A psy strażników? Wyczują nas.
-Uciekamy obok kuchni. Pieprz stoi na stolikach, a za ladą jest papierośnica tej grubej kucharki. Mieszanka tytoniu i pieprzu załatwi sprawę.
-Kurde, Ty naprawdę jesteś kumaty. Dobra, a mój dar? Przyda się?
-Wymuszanie wzrostu owłosienia jest rzeczywiście dość…oryginalne. Może więc uszyjesz nam swetry jak się zrobi zimno?
-Bardzo śmieszne…

….
-Luke. Od pewnego czasu mam pewien plan, dlatego chciałbym Ciebie zapytać…
-Tak, ucieknijmy!
-Skąd wiesz o co chciałem zapytać?
-Widzę, że chodzisz po korytarzach i próbujesz zapamiętać układ pomieszczeń. W zeszłą środę wykradłeś strażnikowi klucz do drzwi i dorobiłeś taki na zajęciach warsztatowych. Oryginalny klucz odłożyłeś.
-Widziałeś?
-Tak.
-Nieważne. Zastanawiam...

Sprawa nr 301/08/10-10
Prowadzą:
Sierżant Brudny Harry
Aspirant Czysta Helena

W nocy z 12 na 14 września anonimowy informator powiadomił telefonicznie lokalną policję o podejrzanym incydencie w pobliskich lasach. W trakcie spożywania śniadania o godzinie 22.42 w swojej daczy usłyszał dziwne krzyki. Policja po przyjechaniu na miejsce zdarzenia rozpoczęła poszukiwania. O godzinie 23.03 dotarła na miejsce tajemniczego ośrodka. Jak się okazało w budynku przetrzymywane były dzieci o wyjątkowych zdolnościach. Wszyscy pracownicy zostali znalezieni martwi. Przyczyną śmierci było samobójstwo. W toku prowadzonego śledztwa okazało się, że brakuje czwórki dzieci, które najprawdopodobniej podjęły próbę ucieczki. Jak zostało ustalone na 3 dni przed tym tragicznym zdarzeniem do instytutu trafiła nowa pacjentka – Ola *$%&#. Jej zdolności były szeroko komentowane przez inne dzieci znalezione w ośrodku. Z jej kartoteki prowadzonej przez pracowników wynika, że ma niesamowite umiejętności, które są w stanie doprowadzić do zagłady ludzkości. Jej zdolności irytowania, denerwowania i ignorowania innych ludzi doprowadziły już do samobójczej śmierci wszystkich pracowników ośrodka. Jak ustalono z zeznań świadków ruszyła w stronę Kongresu.

Sprawa nr 301/08/10-10
Prowadzą:
Sierżant Brudny Harry
Aspirant Czysta Helena

W nocy z 12 na 14 września anonimowy informator powiadomił telefonicznie lokalną policję o podejrzanym incydencie w pobliskich lasach. W trakcie spożywania śniadania o godzinie 22.42 w swojej daczy usłyszał dziwne krzyki. Policja po przyjechaniu na miejsce zdarzenia rozpoczęła poszukiwania. O...

Wzmogła się potrzeba ucieczki, aby uciec od ludzi wokół mnie, którzy żywią się zwątpieniem i niepewnością. Kiedy zastanawiam się nad wyborami, których dokonałem i pogrążyłem się w rozpaczy, ludzie muszą to wiedzieć Nie jestem zwykłym dzieckiem, rzeczy, które mi się przytrafiły, sprawiły, że stałem się zbuntowaną i nienawistną osobą, którą jestem, powoli, gdy moje szaleństwo zaczyna zanikać, emocje stały się obce. Czuję się tak, jakby rzucono na mnie zaklęcie, czuję się odłączonym od innych i zacząłem szukać sposobów na ucieczkę z tego nijakiego świata; nie jest cudownym uczuciem, a bycie uwięzionym w małym pokoju, który prowadzi do granicy
irracjonalności. Nie byłem gotowy na takie szaleństwa, odmówiłem zamknięcia między czterema ścianami, tylko dlatego, że twierdzili, że jestem szalony. Musiałem uciec z tej „pomocnego instytutu”, ale jak miałem to zrobić, byłem nieprzygotowany i przerażony tym, co może się później wydarzyć, no i byłem tylko dzieckiem.
Pielęgniarka weszła do pokoju ze strzykawką, aby mogła podać mi dzienną dawkę leku. Gdy zbliżyła się do mnie, by wstrzyknąć mi lek, złapałem ją i
powaliłem na podłogę dzięki moim "zdolnościom", moja siła wyrzuciła ją jak ciężarówkę, ale irytująca pielęgniarka kopnęła mnie w nogi, a ja upadłem na ziemię, patrzę w lewo i widzę, że strzykawka jest w zasięgu ręki, wszystko, co musiałem zrobić złapać za nią, musiałem być szybki i dokładnie to zrobiłem, wbiłem igłę w jej ramię i zniknąłem, zanim zdążyła nawet mrugnąć.                        
Zanim mogłem rozkoszować się swoim osiągnięciem, musiałem poruszać się szybko, aby mnie nie złapali. Z tą myślą w głowie ruszyłem tak szybko, jak tylko mogłem korytarzem, próbując ominąć kamery bezpieczeństwa, gdy dotarłem do końca korytarza musiałem przejść na paluszkach obok pokoju pielęgniarek. Gdy zajrzałem do środka wszyscy byli zajęci, więc lecę prosto do drzwi. Gdy zacząłem podnosić rękę aby otworzyć drzwi, zadzwonił alarm. Wiedziałem, że wrócę do tej samej celi, ale tym razem już nie ucieknę. Wyskakuję prosto przez drzwi, aby zyskać jak najwięcej czasu, zanim zaczną mnie szukać. Gdy biegłem, szybko spojrzałem za siebie, aby
rzucić okiem biegło za mną dwóch strażników. Byli dobrze wyszkolonymi strażnikami, ponieważ biegli tak szybko, jak biegacz sportowi. Próbowałem kontynuować szybkie tempo, ale powoli mnie doganiali, więc pobiegłem tak szybko, jak tylko mogłem, w kierunku lasu w pobliżu instytutu i ukryłem się za krzakiem. Usłyszałem szelest w tle i znieruchomiałem jak słup, rozmawiali ze sobą, a potem wycofują się, musiałem dalej uciekać.
Gdy powoli zacząłem wychodzić z krzaków odwróciłem się, aby sprawdzić czy są dość daleko zauważam jednego ze strażników stojących za mną i jedyne, o czym wtedy myślałem, to „już jestem martwy".

Wzmogła się potrzeba ucieczki, aby uciec od ludzi wokół mnie, którzy żywią się zwątpieniem i niepewnością. Kiedy zastanawiam się nad wyborami, których dokonałem i pogrążyłem się w rozpaczy, ludzie muszą to wiedzieć Nie jestem zwykłym dzieckiem, rzeczy, które mi się przytrafiły, sprawiły, że stałem się zbuntowaną i nienawistną osobą, którą jestem, powoli, gdy moje szaleństwo...

Ucieczka była możliwa, a plan nakreślony przez Luke’a wydawał się nawet całkiem logiczny. O ile w ogóle można uznać za logiczne umiejętności, które mają nam w tym zadaniu pomóc. I w tym tkwiła nasza przewaga, my mogliśmy ich zaskoczyć, oni nas nie. Każdego ich posunięcia mieliśmy mieć zawczasu rozpisane jak na kartce papieru i w tej kwestii porażki nie przewidywaliśmy, w końcu telepatię ćwiczyliśmy w każdym niemalże kontakcie z tamtymi i wiemy, że nawet gdy człowiek się stara, to od swych myśli się nie odetnie. Chodziło więc o logiczne przeanalizowanie i poskładanie zdobytych w ten sposób informacji. Tym miał zająć się Luke. A ja, jakie było moje zadanie? Do końca nie wiem, ale jak mi to wielokrotnie powtarzali: ”przypadkowi tu nie trafiają” I chyba gdzieś tam liczyli na tą moją „nieprzypadkowość”, skoro mnie ze sobą brali. No dobra, koniec tego rozmyślania. Jutro trzeba wcześnie wstać. Gaszę światło na korytarzu, niech mitu nie chodzą i chyba wyłączę im dziś też tą hałasującą i niedającą skoncentrować mi się nad swoimi myślami maszynę za ścianą…

Ucieczka była możliwa, a plan nakreślony przez Luke’a wydawał się nawet całkiem logiczny. O ile w ogóle można uznać za logiczne umiejętności, które mają nam w tym zadaniu pomóc. I w tym tkwiła nasza przewaga, my mogliśmy ich zaskoczyć, oni nas nie. Każdego ich posunięcia mieliśmy mieć zawczasu rozpisane jak na kartce papieru i w tej kwestii porażki nie przewidywaliśmy, w...

Jak nie z nim to z kim? Jak nie teraz to kiedy?- gorączkowo myślałam o planie ucieczki jaki przerabiamy z Łukiem od 2 tygodni. Jestem tu uwięziona cztery miesiące i nie chce zostać ani godziny dłużej.
Luke to chyba najmądrzejszy chłopak jakiego znam. Jego umiejętności można nazwać manipulacją perswazyjną. Umie wpływać na podświadomość innych tak, że zaczynają myśleć o tym czego on by chciał. Żeby tego było mało, jego umysł jest tak silnie rozbudowany, że umie przewidywać i analizować ruchy innych do kilku sekund do przodu.
Ja przy nim to taka szara myszka. Posiadam zdolności anomalnej perturbacji, a dokładniej telekinezy, pirokinezy i geokinezy.
Nasz plan jest prosty w opisaniu, a trudny w wykonaniu:
Wszystko zaczyna się od tego, że siedzimy na stołówce i rozlewam na podłogę całą herbatę. Idziemy z Łukiem do kierowniczki, która siedzi na końcu, z prośbą byśmy mogli przynieść mopa i zetrzeć podłogę, tak by nikt się nie poślizgnął. Luke używa swojej perswazji by ją przekonać. Idziemy do pokoju ze środkami czystości i zatrzymujemy w nim panią sprzątająca. Używam telekinezy, by przenieść miotłę nad jej głowę i ją nią uderzam, a następnie gdy mdleje, kneblujemy ja i zabieramy klucze. Biegniemy korytarzem, a gdy wpadamy na lekarzy z naszego instytutu Luke przewiduje ich ruchy a ja ich obezwładniam. Dzięki pirorinezie wysadzany wszystkie kamery, a gdy dobiegamy do drzwi wyjściowych wysadzam je w powietrze. Następnie dzięki geokinezie zasypuje drzwi ziemią tak, by nikt prędko za nami nie mógł pobiec.
I tak w skrócie udaje nam się uciec z tego piekła.
I kto mówi, że życie 12-sto latków jest nudne?

Jak nie z nim to z kim? Jak nie teraz to kiedy?- gorączkowo myślałam o planie ucieczki jaki przerabiamy z Łukiem od 2 tygodni. Jestem tu uwięziona cztery miesiące i nie chce zostać ani godziny dłużej.
Luke to chyba najmądrzejszy chłopak jakiego znam. Jego umiejętności można nazwać manipulacją perswazyjną. Umie wpływać na podświadomość innych tak, że zaczynają myśleć o tym...