Gdy ktoś wchodzi do mojego domu, zwykle nie ma pojęcia, że znajduje się w nim piwnica.
Zakamuflowana jest bowiem pod przedpokojem i wchodzi się do niej kwadratowym włazem ukrytym między glazurą. Ten właz został przez nas zrobiony podczas remontu ze starych drewnianych drzwi, na których sprytny glazurnik przykleił płytki. Żeby podnieść właz, potrzebny jest specjalny wykrzywiony pręt, który wkłada się w dziurę między płytkami. Jedna osoba musi trzymać właz a druga schodzi na dół po prowizorycznie skleconej, drewnianej drabince.
Piwnica ma kształt kwadratu i wielkość około 4 metry kwadratowe. Ściany są z kamienia a podłoga to zwykłe klepisko.
Wchodzimy tam z mężem dwa razy do roku, żeby zakręcić lub odkręcić wodę, której kranik mamy na zewnątrz.
Poprzedni właściciel przechowywał w niej ziemniaki i inne warzywa. Kiedyś myślałam by zamontować w niej sejf i zamiast w banku, trzymać tam pieniądze. Ale zrezygnowałam... Za dużo zachodu z wchodzeniem a poza tym gdy go podnosimy, zawsze się boję, że przyklejone płytki w którymś momencie odpadną.
Niemniej jednak piwniczka stanowi duży potencjał dla wyobraźni...

Gdy ktoś wchodzi do mojego domu, zwykle nie ma pojęcia, że znajduje się w nim piwnica.
Zakamuflowana jest bowiem pod przedpokojem i wchodzi się do niej kwadratowym włazem ukrytym między glazurą. Ten właz został przez nas zrobiony podczas remontu ze starych drewnianych drzwi, na których sprytny glazurnik przykleił płytki. Żeby podnieść właz, potrzebny jest specjalny...

Najdziwniejsze co moi teściowie trzymają na strychu to dwa łóżka z lat 40-tych (jedno dla dorosłego a drugie dziecięce - są to takie stelaże metalowe na które jedyne co pasuje to takie sienniki z sianem...) Stelaże są zardzewiałe ale "podobno wciąż się nadadzą do użytkowania"... Nie rozumiem rozumowania starych ludzi :/

Najdziwniejsze co moi teściowie trzymają na strychu to dwa łóżka z lat 40-tych (jedno dla dorosłego a drugie dziecięce - są to takie stelaże metalowe na które jedyne co pasuje to takie sienniki z sianem...) Stelaże są zardzewiałe ale "podobno wciąż się nadadzą do użytkowania"... Nie rozumiem rozumowania starych ludzi :/

W mojej piwnicy czas płynie leniwie. Na pozór nic się tam nie dzieje. Jest ciepło. Rury grzewcze nie pozwalają zimie rozgościć się tam wilgocią i chłodem. Jest duszno. Okna nigdy nie są otwierane. Mieszanina zapachów starego kurzu, starego drewna, starego tynku. Staroci. Szczurów. Czas płynie leniwie. Nic się nie dzieje. Jeszcze nie. Zapalam światło i słaba żarówka nieśmiało rozgarnia mrok. Idąc schodami w dół mijam małą wnękę na lewo. Stoi tam rozpadający się bujany fotel. Coś lub ktoś nieustannie wprawia go w miarowy ruch i zgrzyt drewnianych podpórek o betonową podłogę odlicza chwile. Zawsze pozdrawiam niewidzialnego gościa myśląc do niego zwyczajowe powitanie. Następnie skręcam w prawo i dotykam kolejnego przełącznika. Bez skutku, ale jestem spokojny. Jest tak jak zawsze. Światło nie jest tu potrzebne, wystarczy słaby poblask z przedsionka a oczy szybko adaptują się do niedostatku. Jeszcze kilka kroków i stoję przed drzwiami. Dalej w ciemności korytarza słychać ciche popiskiwanie i chrobot pazurków. Sunę palcami wzdłuż metalowej sztaby i trafiam na skorodowaną kłódkę. Klucz wchodzi ciężko i ciężko się obraca, ale w końcu mechanizm odskakuje. Dotykam kamienia, który znalazłem tu podczas porządków kilka miesięcy temu. Za pierwszym razem efekt mnie przeraził, bo skąd mógłbym wiedzieć co się stanie. Ale teraz jaśniejący portal pośrodku małego, brudnego pomieszczenia już mnie nie dziwi. Jednak na pewno zdziwi mnie to co za nim znajdę. Zawsze tak jest.

W mojej piwnicy czas płynie leniwie. Na pozór nic się tam nie dzieje. Jest ciepło. Rury grzewcze nie pozwalają zimie rozgościć się tam wilgocią i chłodem. Jest duszno. Okna nigdy nie są otwierane. Mieszanina zapachów starego kurzu, starego drewna, starego tynku. Staroci. Szczurów. Czas płynie leniwie. Nic się nie dzieje. Jeszcze nie. Zapalam światło i słaba żarówka...

Złom... tak mój dziadek miał cały garaż złomu... Dość dziwne odkrycie po śmierci dziadka. Z tata postanowiliśmy postrząsać garaż. Jak się okazało z części znalezionych w garażu można by złożyć kilka fajnych pojazdów różnej maści. spędziliśmy kilka fajnych dni przebierając je na bezużyteczne oraz te które mogą się jeszcze przydać. Zbliżyły nas z tata wspólne opowieści o dziadku choć wcześniej nie mieliśmy zbyt dobrego kontaktu. Takim to sposobem zwykły złom stał się rodzinnym albumem wspomnień.

Złom... tak mój dziadek miał cały garaż złomu... Dość dziwne odkrycie po śmierci dziadka. Z tata postanowiliśmy postrząsać garaż. Jak się okazało z części znalezionych w garażu można by złożyć kilka fajnych pojazdów różnej maści. spędziliśmy kilka fajnych dni przebierając je na bezużyteczne oraz te które mogą się jeszcze przydać. Zbliżyły nas z tata wspólne opowieści o...

Moja piwnica, to istny składzik rzeczy potrzebnych i "potrzebnych inaczej". Jest tak zagracona, że ledwo się nią przecisnąć do regału stojącego w głębi. Co jakiś czas robię w niej porządne "wietrzenie", czyli wyrzucam rzeczy, które kiedyś wydawały mi się niezbędne, a w chwili sprzątania stanowią śmieci.

W piwnicy są stare buty (szkoda wyrzucić, bo są niezniszczone!), sztuczna choinka (rocznik 1996)- co rok przeze mnie ubierana z wielką starannością w ozdoby świąteczne (które zalegają obok drzewka), puste pudełka (może się przydadzą!), klatki dla zwierząt (przecież nasze szczury jeszcze żyją!), stolnica (której nie używałam od 1o lat, ale zrobię jeszcze kiedyś pierogi!), puste słoiczki (hmmm..., po co je trzymam? - wyrzucę!), kafelki, listewki, tapety (pozostałość po remoncie), monety z różnych krajów (to prawdziwa kolekcja numizmatyczna!) itd., itp.

Ale jeden skarb jest bezcenny... To kolekcja dziecięcych książek z serii "Martynka i jej mały świat" Gilberta Delahaye'a. Kolekcja ma już chyba 20 lat, a książeczki były kupowane dla mojej małej córeczki, która teraz ma 23 lata. Ta kolekcja z pewnością kiedyś opuści moją piwnicę, ale nie zmieni właścicielki - duża Martynka zabierze je ze sobą do swojego domu i umieści je na honorowym miejscu w swojej biblioteczce.

Moja piwnica, to istny składzik rzeczy potrzebnych i "potrzebnych inaczej". Jest tak zagracona, że ledwo się nią przecisnąć do regału stojącego w głębi. Co jakiś czas robię w niej porządne "wietrzenie", czyli wyrzucam rzeczy, które kiedyś wydawały mi się niezbędne, a w chwili sprzątania stanowią śmieci.

W piwnicy są stare buty (szkoda wyrzucić, bo są niezniszczone!),...

Piwnica, do której schodziło się po schodach przypominała spiżarnię pełną zapasów. Magda wiele razy myślała o tym, że gdyby w tej chwili wybuchła wojna, to oprócz świetnej kryjówki, jej rodzina miałaby co jeść przez kilka najbliższych miesięcy. Pomieszczenie, które rozświetlała tylko jedna żarówka wypełnione było regałami, a te z kolei zapełniały słoiki. Słoje mieściły w sobie zarówno przekąski słone, kwaśne - takie jak: ogórki kiszone, paprykę konserwową, grzyby, gruszki czy śliwki w occie, jak również słodkie - dżemy wiśniowe, truskawkowe, soki z malin itd. Nie brakowało też zapasów wody w butelkach półtoralitrowych, jedzenia w puszkach, które nie psuło się tak szybko. Taka piwnica to skarb - mówiła wielokrotnie Magda, sięgając po pyszny dodatek do drugiego dania.

Piwnica, do której schodziło się po schodach przypominała spiżarnię pełną zapasów. Magda wiele razy myślała o tym, że gdyby w tej chwili wybuchła wojna, to oprócz świetnej kryjówki, jej rodzina miałaby co jeść przez kilka najbliższych miesięcy. Pomieszczenie, które rozświetlała tylko jedna żarówka wypełnione było regałami, a te z kolei zapełniały słoiki. Słoje mieściły w...

Chyba najbardziej „wyjątkowym” znaleziskiem w mojej piwnicy była moja stara hulajnoga z czasów dzieciństwa. Przestałam na niej jeździć, kiedy miałam około 10 lat, czując się już wówczas „za stara” na takie zabawki.
Zeszłej jesieni jednakże postanowiłam wyjąć znowu hulajnogę z piwnicy i sprawdzić, czy nadal będzie dla mnie wystarczająco wysoka. Okazało się, że wciąż pasuje, choć jej stare kauczukowe kółka były już mocno zdarte. Nie spodziewałam się nigdy, że jeszcze kiedyś znowu będę jej używać, ale coraz szybciej rozwijająca się moda na hulajnogi spowodowała, że ponownie na nią wsiadłam.
Obecnie to nie żaden wstyd, by jeździć na hulajnodze, nawet jeśli jest się już dorosłym – a ile to przynosi frajdy!

Chyba najbardziej „wyjątkowym” znaleziskiem w mojej piwnicy była moja stara hulajnoga z czasów dzieciństwa. Przestałam na niej jeździć, kiedy miałam około 10 lat, czując się już wówczas „za stara” na takie zabawki.
Zeszłej jesieni jednakże postanowiłam wyjąć znowu hulajnogę z piwnicy i sprawdzić, czy nadal będzie dla mnie wystarczająco wysoka. Okazało się, że wciąż pasuje,...

Moja piwnica to rodzinne muzeum.

Po pokonaniu stromych, kamiennych stopni, ciemnego, wąskiego korytarza, przekręceniu kluczy w dwóch wiekowych kłódkach możemy w końcu otworzyć drzwi do rodzinnego skarbca.
Naszą uwagę od razu przykuje ślubny portret moich dziadków. Jest trochę zniszczony, bo kiedyś wpadł babci do rosołu, gdy gotowała obiad.
Na półkach stoją stare powieści i podręczniki szkolne. Nad nimi górują pudełka. Na każdym z nich starannym pismem mojej mamy oznaczona jest ich zawartość. Dzięki temu bez trudu znajdziemy mój sprawdzian z dyktanda, z którego dostałam chmurę z ogromnym piorunem, zeszyt z pieśniami babci, który nosiła na naborzeństwa majowe, świadectwa szkolne, skalę taty (nie dotykać), czy nieudolnie uszyte przeze mnie ubrania dla lalek.

Można spędzić tam godziny. Śmiejąc się, wzruszając i odkrywając nowe elementy przeszłości.

Moja piwnica to rodzinne muzeum.

Po pokonaniu stromych, kamiennych stopni, ciemnego, wąskiego korytarza, przekręceniu kluczy w dwóch wiekowych kłódkach możemy w końcu otworzyć drzwi do rodzinnego skarbca.
Naszą uwagę od razu przykuje ślubny portret moich dziadków. Jest trochę zniszczony, bo kiedyś wpadł babci do rosołu, gdy gotowała obiad.
Na półkach stoją stare...

Moi dziadkowie a w szczególności dziadek odkąd pamiętam zawsze lubił robić wino, a niezastąpionym elementem ich łazienki jest baniak.
Pewnego razu poszłam do piwnicy dziadka po ogórki - a nie byłam tam od maleńkości. Gdy weszłam ukazał mi się widok jak z jakiegoś filmu. Rzędy półek na których poustawiane są różnego rodzaju pudełka, słoiki, naczynia, butelki i wiele więcej. Piwnica ta jest ogromnych rozmiarów a na jej końcu znajdują się małe drewniane drzwiczki do komórki pod schodami (dokładnie jak w Harrym Potterze). Nie byłabym sobą, gdybym ich nie otworzyła. Moim oczom ukazało się istne wysypisko najróżniejszych przedmiotów: od zabawek dziecięcych aż do dziwnie wyglądających pordzewiałych maszyn, których zastosowania nie znam.
Moją uwagę przykuł ogromny baniak, na którym leżał misiek bez oka. Po wielu próbach udało mi się go wyciągnąć i zabrać do góry do mieszkania.
Okazało się, że jest to baniak do robienia wina, który mój dziadek dostał w czasie wojny od kolegi swojego ojca. Dziadkowi aż zakręciła się łza w oku, gdy przypomniał sobie tamte czasy.
Teraz, baniak ten stoi dumnie na szafie u dziadka i przypomina stare czasy.

Moi dziadkowie a w szczególności dziadek odkąd pamiętam zawsze lubił robić wino, a niezastąpionym elementem ich łazienki jest baniak.
Pewnego razu poszłam do piwnicy dziadka po ogórki - a nie byłam tam od maleńkości. Gdy weszłam ukazał mi się widok jak z jakiegoś filmu. Rzędy półek na których poustawiane są różnego rodzaju pudełka, słoiki, naczynia, butelki i wiele więcej....

Na zewnątrz jest 28 stopni, ale nie tu. Betonowe ściany dobrze trzymają chłód. Schodzę i zatrzymuję się przy metalowych drzwiach. Wyjmuję klucz i przekręcam zamek. Słyszę klasyczny stukot oraz trzask otwieranych drzwi. Piwnice i klatkę łączy szereg małych betonowych schodków. Schodzę, odbijając w lewo w głąb korytarza. Piwnice w Krakowie to istna sieć labiryntów. Moja piwnica mieściła się po wejściu dwa skręty w lewo jeden w prawo. Albo jeden skręt w lewo, dwa prawo? Zacząłem dopiero tu mieszkać, stąd nie mogłem spamiętać chronologii tego miejsca. Udałem się drogą, która wydawała mi się najbardziej znajoma. O ile to możliwe, gdyż każdy korytarz wygląda tak samo. Po kilku minutach doszedłem do betonowanej ściany. Zawróciłem. Korytarz ciągnął się. Gdy wreszcie zobaczyłem światło, odczułem sporą ulgę. Nie było to jednak wyjście. Moim oczom ukazał się stary wojenny bunkier z II wojny światowej. Oświetlało go światło żarówki. Na ścianach wisiały zżółkłe plakaty biało czerwonego orła i znak polski walczącej. W powietrzu czuć było zapach stęchlizny i spalonego wosku. Naprzeciw mnie znajdował się ołtarzyk z pamiątkami, czarnobiałymi fotografiami rodzin oraz wypalone znicze. Pomieszczenie było żywym skarbem. Niczym pokój wyjęty z muzeum PRL. Wróciłem do mieszkania po aparat, zapominając główny cel podróży. Nie udało mi się już trafić do bunkru. Ilekroć byłem pewny, że jestem na miejscu, znajdowałem zabetonowane przejście. Do dziś wierze, że mój skarb gdzieś za takim jest.

Na zewnątrz jest 28 stopni, ale nie tu. Betonowe ściany dobrze trzymają chłód. Schodzę i zatrzymuję się przy metalowych drzwiach. Wyjmuję klucz i przekręcam zamek. Słyszę klasyczny stukot oraz trzask otwieranych drzwi. Piwnice i klatkę łączy szereg małych betonowych schodków. Schodzę, odbijając w lewo w głąb korytarza. Piwnice w Krakowie to istna sieć labiryntów. Moja...