Co mi po tych pieniądzach, które wybudowały mur między mną a innymi ludźmi?
Co mi po tej urodzie, której zazdroszczą mi kobiety, a przez którą niepoważnie traktują mnie mężczyźni?
Co mi po tym wszystkim, kiedy czuję się samotna?
Ten stan wzmacnia fakt, iż mam być wydana za mąż za człowieka, do którego nic nie czuję. Pragnę Iva, ale ten nieszczęśnik boi się kobiet, przez co nie zwraca na mnie uwagi.
Co robić? Wiem jedno, nie mogę się poddać, to moje życie i mam prawo być szczęśliwa. Muszę odszukać ciotkę Gabrielę, to moja ostania deska ratunku, MOJA OSTATNIA KSIĘŻNA. Ona mi na pewno pomoże, zawsze stała po mojej stronie, był bliższa niż matka, która odkąd pamiętam robiła wszystko, by zrobić mi na złość. Jutro z rana opuszczam zamek. To będzie pierwszy krok w stronę mojego nowego życia.
Cora.

Co mi po tych pieniądzach, które wybudowały mur między mną a innymi ludźmi?
Co mi po tej urodzie, której zazdroszczą mi kobiety, a przez którą niepoważnie traktują mnie mężczyźni?
Co mi po tym wszystkim, kiedy czuję się samotna?
Ten stan wzmacnia fakt, iż mam być wydana za mąż za człowieka, do którego nic nie czuję. Pragnę Iva, ale ten nieszczęśnik boi się kobiet, przez...

Nie przejmując się szeptami, oraz śmiechem, idę do przodu... Moja długa suknia faluje przy każdym, nawet najmniejszym kroku. Udaje, iż nie zwracam uwagi na otaczający mnie lud... Ich sztuczne twarze, odbijają się na tle wysokich okiennic... Nie czuję nic... Już dawno przestałam...
W końcu odwracam się, patrzę na nich z pogardą... Patrzę na te sztuczne twarze... Muszę to zatrzymać, nie mogę pozwolić na takie lekceważenie wobec mnie...
Krzyczę - Dosyć tego, moja ostatnia księżna nauczyła mnie pokory, nauczyła też miłości, ale najważniejsze jest to, iż nauczyła mnie odwagi i siły! Nie pozwolę się dłużej tak traktować. Oczekuję od mojego ludu szczerości i oddania. Od teraz wszystko się zmieni. Chcę żebyśmy wszyscy mieli względem siebie szacunek. Mamy sobie pomagać, ponieważ jesteśmy ostatnim królestwem na ziemi. Szacunek za szacunek, miłość za miłość, oddanie za oddanie. Ja jestem gotowa oddać życie za moje królestwo!
Po tych słowach najpierw nastała cisza, by za moment wszyscy złożyli pokłon. Nikt już się nie śmiał, ponieważ wszyscy zrozumieli, jaki popełnili błąd pochopnie mnie oceniając. Byłam ich królową, pracowitą nastepczynią tronu.
Zrobię wszystko dla mojego królestwa, tak by zapamiętały mnie następne pokolenia, które będą opowiadać i przekazywać swoim dzieciom moją historię...

Nie przejmując się szeptami, oraz śmiechem, idę do przodu... Moja długa suknia faluje przy każdym, nawet najmniejszym kroku. Udaje, iż nie zwracam uwagi na otaczający mnie lud... Ich sztuczne twarze, odbijają się na tle wysokich okiennic... Nie czuję nic... Już dawno przestałam...
W końcu odwracam się, patrzę na nich z pogardą... Patrzę na te sztuczne twarze... Muszę to...

Cora usiadła na szezlongu opuszczając bezradnie ręce poniżej sztywnego gorsetu. Czy one zawsze muszą wcisnąć jej wątrobę do płuc, kiedy go sznurują? Może robią to specjalnie? Rozmowa nic tu nie da, kiedy mąż żyje mottem „milczenie jest złotem” (a złoto to jego powietrze!), dwór zaś hołduje słowom „żeby być piękną, trzeba cierpieć”. Tylko że nie istnieje inna forma komunikacji międzyludzkiej niż wymiana poglądów w dyskusji. Na tę myśl, jeszcze bardziej przygnębiona, sięgnęła po rękopis leżący na stoliku obok i pogrążyła się w lekturze Etykiety dworskiej (swoją drogą, dlaczego w Anglii musi czytać po łacinie?!). I wówczas doznała olśnienia- obok słowa mówionego, ludzkość zna przecież pisane! W podziękowaniu służkom za „ciepłe” przyjęcie a mężowi za „pełną poświęceń” służbę małżeństwu, poczęła organizować im popołudnia literackie. Czytała im na głos o bezpotomnej księżnej, która wskutek nie do końca zdrowej atmosfery wyższych sfer, pozostawiła królewski ród bez dziedzica. Marny los spotkał wówczas wszystkich wokoło, a oni wcale nie byli na to gotowi. Zniedołężniały bezpotomny król stracił tron, a służba pracę i dach nad głową. Czytana powieść nosiła tytuł „Czy to moja ostatnia księżna?”. Nikt z audytorium nie poznał nigdy tożsamości autora. A właściwie- autorki. Nikt, poza Corą. Choć echa tej historii okazały się najlepszym antidotum na chorą dotąd atmosferę na dworze.

Cora usiadła na szezlongu opuszczając bezradnie ręce poniżej sztywnego gorsetu. Czy one zawsze muszą wcisnąć jej wątrobę do płuc, kiedy go sznurują? Może robią to specjalnie? Rozmowa nic tu nie da, kiedy mąż żyje mottem „milczenie jest złotem” (a złoto to jego powietrze!), dwór zaś hołduje słowom „żeby być piękną, trzeba cierpieć”. Tylko że nie istnieje inna forma...

Wyprostowałam się nienaturalnie kiedy służba z polecenia matki ścisnęła mój gorset o wiele mocniej niż to było potrzebne, nawet nie musiałam się obracać, żeby wiedzieć, że patrzy na mnie z przekąsem, wyczekując momentu aż znowu będzie mogła drwić ze mnie z innymi pracownikami zamku. Rozciągający się widok Anglii napawał mnie przygnębieniem, nieważne jak wiele pięknych zachodów słońca bym tu widziała, ile pięknych kwiatów zasadziliby tuż przy oknach, to nie była moja ojczyzna i to wzmagało moje poczucie wyobcowania. Kobieta schyliła się przede mną i z ironicznym "Wasza wysokość" wyszła na zewnątrz, pozostawiając mnie samą. Zegar zabił zmuszając moje nogi do poruszenia się. Pokonywałam kręte schody starając się trzymać wysoko podniesioną głowę, mimo szepczącej śmietanki towarzyskiej obserwującej każdy mój ruch ukradkiem, czekając tylko aż zrobię coś co nie przystoi komuś z moim tytułem. Na dole czekał na mnie Ivo, jak zawsze w nienagannym fraku i bijącym od niego chłodem. Dłoń owinął wokół mojej tali i ruszył w stronę swoich krewnych bez słowa, nie robił tego, bo chciał, robił to, bo tak trzeba, a mimo bliskości jego ciała czułam wciąż dzielący nasz mur.
-Moja ostatnia księżna, Cora Cash.
Rzucił sucho, prawdopodobnie napawając się tym, że kiedy wszystkie oczy zwrócone są na mnie, on może usunąć się w cień. Starsza kobieta z toczkiem z pawim piórem obrzuciła mnie nader krytycznym spojrzeniem, mimo to siląc się na uśmiech. Wyuczone uśmiechy były tu codziennością, nie ściągało się ich nawet kiedy nadchodziła pora snu.
-Cora? Cóż to za amerykańskie imię! I wyprostuj się dziecko, jeszcze chwila i goście będą wręczać puste kieliszki Tobie zamiast lokajowi.
Zacisnęłam usta w wąską linijkę, nawet przez chwilę nie dadzą mi zapomnieć o tym jak teraz będzie wyglądało moje życie.

Wyprostowałam się nienaturalnie kiedy służba z polecenia matki ścisnęła mój gorset o wiele mocniej niż to było potrzebne, nawet nie musiałam się obracać, żeby wiedzieć, że patrzy na mnie z przekąsem, wyczekując momentu aż znowu będzie mogła drwić ze mnie z innymi pracownikami zamku. Rozciągający się widok Anglii napawał mnie przygnębieniem, nieważne jak wiele pięknych...

- aaaa boli - syknęłam kiedy Alona ścisnęła mi gorset do granic możliwości - nie mogę oddychać.
- przepraszam - usłyszałam w odpowiedzi. „Moja ostatnia księżna” - dziewczyna burknęła pod nosem.
- słucham?
- nic nie mówiłam o Pani - i w tym momencie zostałam ukuta szpilką - bardzo przepraszam.
- Alona, wyjdź, zostaw mnie samą - zatrzasnęłam za nią drzwi.
Wszyscy! wszyscy! nawet służba knuje za moimi plecami. W tym zamku intrygom nie ma końca. Dłużej tego nie wytrzymam. Otwieram szeroko okno, staję na końcu balustrady. Chcę być jak te ptaki - wolna i szczęśliwa. Frunę...
-... nie!!! - zrywam się z łóżka zlana potem. To był tylko sen, zły sen. To wszystko tylko mi się śniło, przytulam się do leżącego obok ciała męża...

- aaaa boli - syknęłam kiedy Alona ścisnęła mi gorset do granic możliwości - nie mogę oddychać.
- przepraszam - usłyszałam w odpowiedzi. „Moja ostatnia księżna” - dziewczyna burknęła pod nosem.
- słucham?
- nic nie mówiłam o Pani - i w tym momencie zostałam ukuta szpilką - bardzo przepraszam.
- Alona, wyjdź, zostaw mnie samą - zatrzasnęłam za nią drzwi.
Wszyscy!...

Kochana Kuzynko Anno!
Nie mogę przyzwyczaić się do tego, że tu, słysząc słowa "miłego dnia", nikt wcale tak naprawdę nikomu tego nie życzy. No cóż. Właściwie wszystkich podejrzewałabym tu o dwulicowość, ale żeby nawet moje służka? Mówiła do innych "moja ostatnia księżna" - myślałam wtedy, że mi pochlebia, że nie chce służyć nikomu innemu niżli mnie. Później, jedząc śniadanie i przypadkiem odwiedzając kucharza, przekonałam się, że chciała wlać do mojej herbaty trucizny. Oczywiście nikt mi w to nie uwierzył. W ogóle wszystko co zrobię, jest tu postrzegane jako złe i nie na miejscu. Oni kompletnie nie mają gustu! A te maniery pożal się boże...
Tak, wiem co mi radziłaś. Nie będę się poddawać. Nie mogę pokazywać swoich słabości, bo zaraz wszyscy to wykorzystają. Chodzę więc po komnatach z wysoko podniesioną głową i walczę o swoje.

Kochana Kuzynko Anno!
Nie mogę przyzwyczaić się do tego, że tu, słysząc słowa "miłego dnia", nikt wcale tak naprawdę nikomu tego nie życzy. No cóż. Właściwie wszystkich podejrzewałabym tu o dwulicowość, ale żeby nawet moje służka? Mówiła do innych "moja ostatnia księżna" - myślałam wtedy, że mi pochlebia, że nie chce służyć nikomu innemu niżli mnie. Później, jedząc...

Nie potrafię poradzić sobie z presją, która jest na mnie nakładana. Nie chcę być kolejnym pionkiem i przedmiotem, który jest do wykorzystania by osiągnąć zamierzony cel. Od teraz chcę walczyć o siebie. Chcę żyć, być szczęśliwa i spełniona. Od dziś zamierzam głośno wyrażać swoje zdanie, walczyć o swoje życie i o swoje szczęście. Nie mogę teraz się poddać, bo moje życie zostanie stracone na zawsze.
Mąż będzie musiał zaakceptować moje zasady i warunki. Ostatnio rzekł do mnie: nie możesz robić zamieszania wokół swojej osoby, bo walczymy nie tylko o siebie, MOJA OSTATNIA KSIĘŻNA. Na naszych barkach spoczywa całe królestwo.
Lecz czy królestwo może być szczęśliwe, gdy rządzą w nim nieszczęśliwi ludzie??

Nie potrafię poradzić sobie z presją, która jest na mnie nakładana. Nie chcę być kolejnym pionkiem i przedmiotem, który jest do wykorzystania by osiągnąć zamierzony cel. Od teraz chcę walczyć o siebie. Chcę żyć, być szczęśliwa i spełniona. Od dziś zamierzam głośno wyrażać swoje zdanie, walczyć o swoje życie i o swoje szczęście. Nie mogę teraz się poddać, bo moje życie...

Miałam dość. To nie był świat do którego nawykłam. To było środowisko zakłamanych, pełnych sprzeczności i po prostu złych ludzi. Nie umiałam i nie chciałam być taka. Nie mogłam jednak się poddać. Jestem Cora Cash. Jestem piękna, mądra, majętna na tyle, że śmiało mogłabym kupić majątki większej części tych ludzi. Jestem damą. Przypomniało mi się jak moja starsza niania wielokrotnie szeptała do mnie MOJA OSTATNIA KSIĘŻNA. Nie wiedziałam co to oznacza, ale dziś wiem. Wiedziała, że jestem jej ostatnią wychowanką. Była ze mnie dumna. Nie mogłam jej zawieść. Dlatego ubrałam jedną z wielu pięknych sukien i postanowiłam pokonać ich siłą swojego charakteru. Przypomniała mi się rozmowa z moim mężem.
-Jesteś inna niż wszystkie te damy. Piękne, wysublimowane, ale zimne i oślizgłe. - Ivo uśmiechał się do mnie dziwnie. A ja zdziwiona słuchałam najdłuższej wypowiedzi męża od tygodni.- Ty jesteś jak kwiat: delikatna, urocza, ale i silna. Masz osobowość.
-Jednak nie pasuję tu.- wyszeptałam nie patrząc mu w oczy. Ale on sięgnął po moją twarz i zmusił bym na niego popatrzyła.
-Nikt nie pasuje tu bardziej niż Ty.
Patrzyłam teraz w lustro. To ja tu rządzę, to ja zwyciężę. Jestem Cora Cash.

Miałam dość. To nie był świat do którego nawykłam. To było środowisko zakłamanych, pełnych sprzeczności i po prostu złych ludzi. Nie umiałam i nie chciałam być taka. Nie mogłam jednak się poddać. Jestem Cora Cash. Jestem piękna, mądra, majętna na tyle, że śmiało mogłabym kupić majątki większej części tych ludzi. Jestem damą. Przypomniało mi się jak moja starsza niania...

Cory, moja droga, może Ty nam coś zagrasz? - zapytała pani Bucled wskazując na stojące w pokoju pianoforte. - Oh, raczej nie, u nas w Stanach gramy częściej na pianinie, nie chciałabym Was zamęczyć swoimi marnymi umiejętnościami - odparła uśmiechając się blado. Pani Bucled wydęła lekko wargi mówiąc - Na pianinie powiadasz? I u nas się grywa... W karczmach. Po pokoju przeszedł szmer śmiechu zgromadzonych tam gości pani Bucled. Leniwe popołudnie upływało im na snuciu opowieści, graniu na instrumentach i sączeniu herbaty. Sztywne rozmowy składały się w dużej mierze z wyuczonych zwrotów. Cory już chyba dziesięć razy odpowiadała na pytania o zdrowie swoje i rodziny. Męczyły ją te spotkania, ale nauczyła się już, że wychodzenie w ich trakcie jest uznawane za niegrzeczne, a o nieobecnych mówi się najwięcej. Uwagę pani Bucled skwitowała więc tylko uśmiechem. Była ona bardzo wpływowym człowiekiem w okolicy i od dziesięcioleci dysponowała ogromnym majątkiem. - MOJA OSTATNIA KSIĘŻNA - zaczęła opowiadać Bucled - nie rozumiała kompletnie muzyki. Ja natomiast posiadam wspaniały gust. Gdybym tylko ćwiczyła osiągnęłabym mistrzostwo. - Jeszcze tylko tydzień - pomyślała Cory - dojdą ze Stanów dokumenty i wtedy stanę się właścicielką posiadłości pani Buckled. Już od dawna źle się działo w jej majątku, ale jej tchórzliwy mąż nie odważył się jej o tym powiedzieć . -Poznałam to towarzystwo, niedługo nastąpią tu spore zmiany - pomyślała, a szerokim uśmiechem skwitowała ostatnie zdanie pani Bucled.

Cory, moja droga, może Ty nam coś zagrasz? - zapytała pani Bucled wskazując na stojące w pokoju pianoforte. - Oh, raczej nie, u nas w Stanach gramy częściej na pianinie, nie chciałabym Was zamęczyć swoimi marnymi umiejętnościami - odparła uśmiechając się blado. Pani Bucled wydęła lekko wargi mówiąc - Na pianinie powiadasz? I u nas się grywa... W karczmach. Po pokoju...

- Pani - Pani pozwoli, że zdejmę buty. Pani nie da rady po dzisiejszym przyjęciu z pałacu. Suknię zdejmie dziewka. Zaraz ją przyślę. Słania się pani... Zaniosę do sypialni. Proszę pozwolić.
- Bartłomieju nie wiem, co się stało. Kręci mi się głowie. Wino było niedobre. Sama nie wiem.
- Pani to już nie pierwszy raz. Dzieje się tak jak przyjeżdża ze swoją świtą pani kuzynka z mężem.
- Bartłomieju już dobrze... Chcę spać.
- Śpij pani...
- Wyjdź dziewczyno! Pani śpi w sukni.
- A tobie co... Miałam zdjąć suknię...
- To MOJA OSTATNIA KSIĘŻNA. Innej nie będzie. Następnym razem gdy oni przyjadą pilnujcie ich służby, a zwłaszcza wina...
- Polecenia wydajesz?
- Tak!!!

- Pani - Pani pozwoli, że zdejmę buty. Pani nie da rady po dzisiejszym przyjęciu z pałacu. Suknię zdejmie dziewka. Zaraz ją przyślę. Słania się pani... Zaniosę do sypialni. Proszę pozwolić.
- Bartłomieju nie wiem, co się stało. Kręci mi się głowie. Wino było niedobre. Sama nie wiem.
- Pani to już nie pierwszy raz. Dzieje się tak jak przyjeżdża ze swoją świtą pani kuzynka z...