Gratuluję wszystkim zwycięzcom.
Dziękuję za docenienie "Króla smalcu"!

Gratuluję wszystkim zwycięzcom.
Dziękuję za docenienie "Króla smalcu"!

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jędrek
Angel iczka
Nygusia28
joola
tyna1234

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jędrek
Angel iczka
Nygusia28
joola
tyna1234

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Kiedy przeczytałam temat konkursu pomyślałam o jednej osobie. Myślę, że dla wielu z nas nasi bliscy są największymi bohaterami i tak też jest w moim przypadku. Moim jest dziadek, który zmarł w zeszłym roku, a z którym byłam bardzo związana. Czemu właśnie on? Nie miał ojca, wychowywała go matka, która sama cudem uciekła od śmierci. Urodził się kilka lat przed II wojną więc jego wczesne dzieciństwo nie było łatwe. Po wojnie okazało się, że ma tylko matkę, a matka ma tylko jego. Nie mając niczego własnego, tułali się po różnych rodzinach pracując za jedzenie i nocleg. W końcu trafili na dobrych ludzi, którzy potraktowali ich po ludzku. Mój dziadek w młodym wieku wziął ślub. Doczekał się 4 dzieci 9 wnuków i 3 prawnuków. Nie mając pełnej rodziny w dzieciństwie chciał dać najbliższym tyle miłości ile tylko mógł. Stawiał rodzinę zawsze na pierwszym miejscu. Nigdy z jego ust nie usłyszałam narzekania. Ze wszystkiego się cieszył, a nawet jeśli coś go bolało nie okazywał tego. Dawał doskonałe życiowe rady, jednocześnie nie potępiając nikogo ani niczego. Podsumowaniem jego życia była jego śmierć... Na jego pogrzeb przyszło około 200 osób. Ale nikt nie był tym zaskoczony. Mój dziadek lubił ludzi, a ludzie lubili jego. I mimo, że przez wiele lat był tylko on i jego mama potrafił sprawić, że tylu osobom go brakuje po dziś dzień. Jest moim bohaterem bo doceniał wartość posiadania rodziny, kochał ludzi i nigdy nikogo nie zostawił w potrzebie.

Kiedy przeczytałam temat konkursu pomyślałam o jednej osobie. Myślę, że dla wielu z nas nasi bliscy są największymi bohaterami i tak też jest w moim przypadku. Moim jest dziadek, który zmarł w zeszłym roku, a z którym byłam bardzo związana. Czemu właśnie on? Nie miał ojca, wychowywała go matka, która sama cudem uciekła od śmierci. Urodził się kilka lat przed II wojną więc...

W pierwszej chwili, podobnie jak pozostali forumowicze, pomyślałam o przodkach, których życie niewątpliwie było bardzo trudne, inspirujące i mimo wszystko piękne, ze względu na czasy, w których przyszło im żyć, jednak takich historii jest i z pewnością jeszcze będzie wiele. W związku z tym, bohaterem napisanej przeze mnie biografii byłby mój młodszy brat. Mimo, że ma nieco ponad 20 lat, przeżył tyle przygód, iż mógłby spokojnie obdzielić nimi połowę rodziny. Ze względu na prowadzony wolontariat, odwiedził prawie wszystkie kontynenty, studiował za granicą, a podczas wakacji przejeżdża tysiące kilometrów zwiedzając rowerem Polskę. Ponadto, mimo tak licznych kontaktów ze światem, ludźmi i mnogością kultur jest największym introwertykiem, jakiego znam. Pisanie o nim książki, poza ciekawym efektem końcowym w postaci niecodziennej opowieści, pomogłoby mi go lepiej poznać i zrozumieć

W pierwszej chwili, podobnie jak pozostali forumowicze, pomyślałam o przodkach, których życie niewątpliwie było bardzo trudne, inspirujące i mimo wszystko piękne, ze względu na czasy, w których przyszło im żyć, jednak takich historii jest i z pewnością jeszcze będzie wiele. W związku z tym, bohaterem napisanej przeze mnie biografii byłby mój młodszy brat. Mimo, że ma nieco...

Wybrałabym historię mojego pradziadka, ponieważ mogłaby być lekcją dla wielu z nas. Biografię rozpoczęłabym od końca tj. od śmierci. Napisałabym jak z domu pojechał do miasteczka i rzucił się pod pociąg w czasach, gdy pociągi rzadko jeździły. Później zaś opowiedziałabym o przyczynach takiego finału. O wyjeździe do Ameryki, gdzie się dorobił, o powrocie do kraju i pożyczeniu pieniędzy swojemu koledze. O planowanej budowie domu, która nie mogła się rozpocząć, gdyż kolega pieniędzy nie oddawał. I o żonie, która choć pożyczkę zaakceptowała, wciąż suszyła mu głowę o pieniądze...

Wybrałabym historię mojego pradziadka, ponieważ mogłaby być lekcją dla wielu z nas. Biografię rozpoczęłabym od końca tj. od śmierci. Napisałabym jak z domu pojechał do miasteczka i rzucił się pod pociąg w czasach, gdy pociągi rzadko jeździły. Później zaś opowiedziałabym o przyczynach takiego finału. O wyjeździe do Ameryki, gdzie się dorobił, o powrocie do kraju i pożyczeniu...

Moja mama zasługuje na upamiętnienie jej życia w biografii. Jest to bardzo silna kobieta. Stanęła przed trudem wychowania trzech córek samotnie. Jej biografia motywowałaby innych rodziców. Bywało ciężko, ale udało jej się zapewnić nam bardzo dobre wykształcenie. Teraz udziela się charytatywnie oraz interweniuje wobec krzywdy zwierząt. Cudownie jest obserwować kogoś, kogo kochasz, gdy rozwija skrzydła. To byłaby opowieść o osobie, która wyjeżdża z niczym na drugi koniec Polski, a zdobywa wszystko.
Biografia, która motywuje innych do działania, nie pozwala się poddać, może być twoim poradnikiem... czemu nie? Myślę, że takie coś jest potrzebne nam w tych czasach.

Moja mama zasługuje na upamiętnienie jej życia w biografii. Jest to bardzo silna kobieta. Stanęła przed trudem wychowania trzech córek samotnie. Jej biografia motywowałaby innych rodziców. Bywało ciężko, ale udało jej się zapewnić nam bardzo dobre wykształcenie. Teraz udziela się charytatywnie oraz interweniuje wobec krzywdy zwierząt. Cudownie jest obserwować kogoś, kogo...

Każdy członek mojej Rodziny, to oddzielna wirtualna książka. Ale do spisania prawdziwej biografii zasługuje najbardziej jeden z Nich - moja Mama... .

Mama, to rocznik wojenny. Urodzona w 1939 r. rozwijała się i dorastała w bardzo trudnych czasach. Na początku II wojny światowej Jej rodzinę wysiedlono, ponieważ gospodarstwo przejęli Niemcy. Rodzina Mamy musiała mieszkać u obcych ludzi pod przybranym nazwiskiem. Po wojnie umożliwiono im powrót na włości. Jako 6 letnia dziewczynka poszła do szkoły i uczyła się z dorosłymi, którym wojna przerwała możliwość edukacji. Gdy miała 13 lat rodzice zapisali Ją do szkoły średniej odległej od domu o prawie 20 km. Moja Mama często nie miała jak dostać się do szkoły i musiała przemierzać tą odległość pieszo. Łatwo możecie sobie dopowiedzieć, jak to się skończyło - Mama musiała zrezygnować z dalszej nauki i ciężko pracować na roli, pomagając rodzicom. Będąc młodą kobietą wyszła za mąż i wyprowadziła się z rodzinnego domu. Zamieszkała wraz z Nim we wsi nieopodal i znów (żeby nie zawieść męża i teściów) bardzo ciężko pracowała od świtu do nocy w gospodarstwie, nie skarżąc się głośno na zmęczenie, przeróżne nieudogodnienia a czasami ból... .

Nie będę jednak teraz opowiadała Jej życia. Zostawię to sobie na później. Powiem tylko, że moja Mama skończyła niedawno 80 lat i choć tak trudno zaczynało się Jej życie, to obecnie może się pochwalić wieloma zagranicznymi podróżami - zwiedziła min.: Węgry, byłą Jugosławię i Czechosłowację, Francję i Szwajcarię.

No właśnie... . Czy może się tym pochwalić? Mama ma zanik kory mózgowej. Nie pamięta, co jadła dziś na obiad, nie robi samodzielnie zakupów, bo nie wychodzi sama poza teren swojego ogrodu. Tyle by mogła mi opowiedzieć, tyle zarówno szczęśliwych, jak i bolesnych wspomnień uśpiło się w Jej głowie... .

Ja na szczęście pamiętam wszystkie Jej opowieści. Znam całą historię Jej życia i dlatego przeleję to wszystko "na papier".

Mamo, jesteś wyjątkowa!

Każdy członek mojej Rodziny, to oddzielna wirtualna książka. Ale do spisania prawdziwej biografii zasługuje najbardziej jeden z Nich - moja Mama... .

Mama, to rocznik wojenny. Urodzona w 1939 r. rozwijała się i dorastała w bardzo trudnych czasach. Na początku II wojny światowej Jej rodzinę wysiedlono, ponieważ gospodarstwo przejęli Niemcy. Rodzina Mamy musiała mieszkać u...

Chciałbym kiedyś opisać losy mojego pradziadka, którego pamiętam jak przez mgłę. Wszyscy mówiliśmy o nim, nie pradziadek Józef, ale "dziadek malutki". Jego uśmiech, wąsik, kapelusz i laska.
Zawsze to wszystko będzie mi przypominać go. Był bardzo odważnym człowiekiem. Przed II wojną światową z Kresów Wschodnich wyruszył za chlebem do dalekiej Argentyny, aby wyżywić rodzinę. Babcia zawsze opowiadała, że dzięki nie mu mieli co jeść, a ona miała najpiękniejsze sukienki w Trembowli.
Wrócił krótko przed wybuchem wojny i znów musiał opuścić dom. Kampania wrześniowa, niewola, roboty przymusowe w miejscu, które po wojnie stanie się jego domem do śmierci.
Czas powojenny to podróż, jak mówili na „dziki zachód” i niepewność co będzie.
Był twardym człowiekiem i nie bał się wyzwań. Czy coś po nim odziedziczyłem ? Może jak napiszę jego biografię to się dowiem…

Chciałbym kiedyś opisać losy mojego pradziadka, którego pamiętam jak przez mgłę. Wszyscy mówiliśmy o nim, nie pradziadek Józef, ale "dziadek malutki". Jego uśmiech, wąsik, kapelusz i laska.
Zawsze to wszystko będzie mi przypominać go. Był bardzo odważnym człowiekiem. Przed II wojną światową z Kresów Wschodnich wyruszył za chlebem do dalekiej Argentyny, aby wyżywić rodzinę....

Po latach zadawano jej pytanie: „Skąd Pani to wiedziała? To co Pani mówiła, sprawdziło się...”
Mając niezwykłą intuicję i ponadprzeciętny dar pedagogiczny nauczycielka już podczas pierwszych lekcji potrafiła przepowiedzieć przyszłość ucznia. Nie traktowano tego nigdy poważnie, niekiedy nawet śmiano się pod nosem z jej słów, szczególnie wtedy, gdy mówiła o rzeczach, które w danym momencie wydawały się abstrakcyjne. Wraz z upływem czasu ta fikcja słów przeobrażała się w rzeczywistość, budząc w dorosłym już człowieku wspomnienie ze szkolnych lat.

Nauczycielem realizującym program może być każdy, ale nie każdy może stać się mentorem, wychowawcą przez wielkie „W”, opiekunem, pedagogiem, Autorytetem. I o nie każdym można napisać tak niezwykłą historię, jak o tej Nauczycielce.

Po latach zadawano jej pytanie: „Skąd Pani to wiedziała? To co Pani mówiła, sprawdziło się...”
Mając niezwykłą intuicję i ponadprzeciętny dar pedagogiczny nauczycielka już podczas pierwszych lekcji potrafiła przepowiedzieć przyszłość ucznia. Nie traktowano tego nigdy poważnie, niekiedy nawet śmiano się pod nosem z jej słów, szczególnie wtedy, gdy mówiła o rzeczach, które w...