Niestety nie posiadam żadnych wspomnień. Mam afazję. Polega ona na niezdolności wyobrażania sobie rzeczy, czy przypominaniu. Zamykając oczy widzę tylko ciemność żadnych obrazów. Nie jestem w stanie przypomnieć sobie wyglądu bliskich mi osób choć wiadomo rozpoznaje ich gdy ich widzę. Nie potrafię jednak przywołać ich sobie we wspomnieniach, wizualizować. Oglądając zdjęcia nie mam żadnych wspomnień z daną sytuacją. Wiem, że byłam w tym miejscu, ale to wszystko, nie przewijają mi się w głowie urywki danych sytuacji. Czarna dziura jak ja to mówię. Tą przypadłość mam od zawsze, choć dopiero od niedawna wiem, że nazywa się ją afazją. Ciężko żyć z tym, że nie pamięta się wyglądu czy głosu bliskich zmarłych. Zazdroszczę wam wspomnień. Pielęgnujcie je bo zapewne warto :)

Niestety nie posiadam żadnych wspomnień. Mam afazję. Polega ona na niezdolności wyobrażania sobie rzeczy, czy przypominaniu. Zamykając oczy widzę tylko ciemność żadnych obrazów. Nie jestem w stanie przypomnieć sobie wyglądu bliskich mi osób choć wiadomo rozpoznaje ich gdy ich widzę. Nie potrafię jednak przywołać ich sobie we wspomnieniach, wizualizować. Oglądając zdjęcia...

Ja jestem z zawodu historykiem, a historia to przeszłość często własna i własnej rodziny oparta na pamięci. Bez tej pamięci i wspomnień nie byłoby mnie a nie wyobrażam sobie aby miało mnie nie być... Nikt mi mnie samej nie odbierze. A ja gimnastykuję swój umysł a więc i pamięć na różne sposoby, choćby pisząc ten tekst poprawiając w ten sposób kondycję swojej pamięci, a więc i całego mojego jestestwa. A więc Sajonara wszystkim gdzieś kiedyś - bliżej niż dalej...

Ja jestem z zawodu historykiem, a historia to przeszłość często własna i własnej rodziny oparta na pamięci. Bez tej pamięci i wspomnień nie byłoby mnie a nie wyobrażam sobie aby miało mnie nie być... Nikt mi mnie samej nie odbierze. A ja gimnastykuję swój umysł a więc i pamięć na różne sposoby, choćby pisząc ten tekst poprawiając w ten sposób kondycję swojej pamięci, a więc...

Wspomnienia bardzo długo zapisywałam w pamiętniku. Najpierw przez cały okres gimnazjum, później na studiach, aż w końcu nie mam już zbytnio chęci pisać i po prostu zapomniałam o moim starym zeszycie pełnym wspomnień. I tak sobie myślę, że warto znów do niego zajrzeć i poczytać, jak to było 20, 10, 5 lat temu... Od tego czasu tyle się zmieniło! Teraz wolę utrwalać piękne chwile na fotografiach. Mam już spory stos albumów, które obrazują moje dorosłe życie i pierwsze lata spędzone z ukochanym. Staram się na bieżąco wywoływać zdjęcia, ale tyle ich jest, że pomału się gubię. Pora to wszystko posegregować i zabrać się za tworzenie nowych albumów. Na stare lata będzie to najpiękniejsza pamiątka. Warto pielęgnować takie chwile i wracać do nich co jakiś czas. W końcu przeszłość ukształtowała to, kim teraz jestem.

Wspomnienia bardzo długo zapisywałam w pamiętniku. Najpierw przez cały okres gimnazjum, później na studiach, aż w końcu nie mam już zbytnio chęci pisać i po prostu zapomniałam o moim starym zeszycie pełnym wspomnień. I tak sobie myślę, że warto znów do niego zajrzeć i poczytać, jak to było 20, 10, 5 lat temu... Od tego czasu tyle się zmieniło! Teraz wolę utrwalać piękne...

Moim sposobem na zatrzymanie w pamięci chwil są spotkania z rodziną i przyjaciółmi podczas których wspominamy różne razem spędzone momenty życia. Dodatkowo od kilku lat robimy z siostrą kalendarze ze zdjęciami naszych dzieci którymi obdarowujemy dziadków i rodziców chrzestnych. Kalendarze zbieram i kiedy do nich wracam widzę jak urosły nasze dzieci i gdzie w danym roku byliśmy. Bardzo to lubię.

Moim sposobem na zatrzymanie w pamięci chwil są spotkania z rodziną i przyjaciółmi podczas których wspominamy różne razem spędzone momenty życia. Dodatkowo od kilku lat robimy z siostrą kalendarze ze zdjęciami naszych dzieci którymi obdarowujemy dziadków i rodziców chrzestnych. Kalendarze zbieram i kiedy do nich wracam widzę jak urosły nasze dzieci i gdzie w danym roku...

Kiedyś wspomnienia kolekcjonowałam w pamiętnikach. Potem na fotografiach. Zdjęcia zostały i ciągle dbam o to by albumów było coraz więcej. Ale najpiękniejsze wspomnienia są w nas. Zdjęcia czy pamiętniki tylko mają za zadanie przypomnienia nam o nich. Byśmy wrócili do pięknych dni. Tylko nasza głowa odda nam je w całości. Mozemy słyszeć śmiech, głos ludzi nam bliskich, oczy, które wyrażają emocje. Czasami wystarczy bodziec by wspomnienia ruszyły jak lawina w naszym umyśle. Piosenka, sukienka, pamiatka czy właśnie zdjęcie. Dlatego trzeba pielęgnować nasz umysł by wspomnienia zostały z nami na zawsze. I warto dbać o rzeczy, które nam w tym pomagają.

Kiedyś wspomnienia kolekcjonowałam w pamiętnikach. Potem na fotografiach. Zdjęcia zostały i ciągle dbam o to by albumów było coraz więcej. Ale najpiękniejsze wspomnienia są w nas. Zdjęcia czy pamiętniki tylko mają za zadanie przypomnienia nam o nich. Byśmy wrócili do pięknych dni. Tylko nasza głowa odda nam je w całości. Mozemy słyszeć śmiech, głos ludzi nam bliskich, oczy,...

Głowa mająca wspomnienie to taka "telewizja wyobraźni". Zdjęcie nie odda przestrzeni, ruchu włosów kołyszących się na wietrze. Zdjęcie jest tylko jednym ułamkiem sekundy, ponadto pozowanym i nie tak prawdziwym, jak wspomnienie rozgrywające się gdzieś w środku. Warto je pielęgnować, bo może stać się ulotne, jak czas, jak te chwile, których już nie ma i nie wrócą. Gromadzenie wspomnień w głowie daje nam nieustanną możliwość odtwarzania, znowu i znowu i jeszcze raz, ponadto przywołuje emocje i czułość tamtych chwil - jak słonej bryzy na twarzy. Tak naprawdę to nasze ciało jest najwspanialszą bazą do kumulowania wspomnień. Oczy zapamiętują obraz, uszy dźwięk, usta smak, nos zapach, a skóra dotyk.

Głowa mająca wspomnienie to taka "telewizja wyobraźni". Zdjęcie nie odda przestrzeni, ruchu włosów kołyszących się na wietrze. Zdjęcie jest tylko jednym ułamkiem sekundy, ponadto pozowanym i nie tak prawdziwym, jak wspomnienie rozgrywające się gdzieś w środku. Warto je pielęgnować, bo może stać się ulotne, jak czas, jak te chwile, których już nie ma i nie wrócą. Gromadzenie...

Sposób, w jaki zachowuję swoje wspomnienia, jest nieświadomy i objawia się zawsze dopiero w późniejszym czasie. Mam na myśli muzykę. Do większości piosenek, które znam, mam sentyment. Każda kojarzy mi się z kimś lub czymś, każda ma jakiś emocjonalny ładunek. Są piosenki, przy których płaczę, są takie, które napędzają mnie do osiągnięcia szczęścia, przypominając te krótkie chwile, gdzie wszystko wydawało się być właściwe i dobre. Niestety mam też czarną listę piosenek. Są to utwory, których nie powinnam słuchać, bo wspomnienia z nimi związane, są albo zbyt smutne, albo zbyt przyjemne. A mimo to często do nich wracam, wiedząc, że później będę żałować swojej przeszłości lub teraźniejszości.
Tak przechowuję wspomnienia.

Sposób, w jaki zachowuję swoje wspomnienia, jest nieświadomy i objawia się zawsze dopiero w późniejszym czasie. Mam na myśli muzykę. Do większości piosenek, które znam, mam sentyment. Każda kojarzy mi się z kimś lub czymś, każda ma jakiś emocjonalny ładunek. Są piosenki, przy których płaczę, są takie, które napędzają mnie do osiągnięcia szczęścia, przypominając te krótkie...

Zdjęcia są wspaniałym świadectwem przeszłości. Z przyjemnością wraca się do zakurzonych fotografii lub wygrzebuje z komputera zapomniane obrazy i filmy. Jednak często przesadzamy z uwiecznianiem chwil na zdjęciach. Zamiast skupić się na najbardziej kluczowych momentach, nie wypuszczamy z rąk aparatu. Z trwogą obserwuję ludzi, którzy nie chcąc przegapić choćby minuty, swoje życie oglądają przez obiektywy aparatów. A może wystarczy cieszyć się chwilą. Obserwować i słuchać. Wczuć się w otoczenie. Przestać żyć a zacząć przeżywać. Najważniejsze są wspomnienia przechowywane na dysku twardym naszego umysłu. To tam najczęściej będziemy wracać i czerpać pociechę. Pamięć jest zawodna, ale selektywnie zachowuje najważniejsze dla nas wspomnienia. Może właśnie jej powinniśmy zaufać. Żeby w pogoni za utrwaleniem każdej chwili, nie stracić z oczu tego, co w życiu najbardziej się liczy.

Zdjęcia są wspaniałym świadectwem przeszłości. Z przyjemnością wraca się do zakurzonych fotografii lub wygrzebuje z komputera zapomniane obrazy i filmy. Jednak często przesadzamy z uwiecznianiem chwil na zdjęciach. Zamiast skupić się na najbardziej kluczowych momentach, nie wypuszczamy z rąk aparatu. Z trwogą obserwuję ludzi, którzy nie chcąc przegapić choćby minuty, swoje...

Kiedyś pisałam pamiętniki.Przed wiele,wiele lat. Jednak,kiedy je niedawno przeczytałam,stwierdziłam,że jest tam wiele rzeczy i spraw opisanych zbyt szczegółowo,a ja o pewnych sprawach wolałabym zapomnieć i już do tego nie wracać. Nawet myślami czy pamięcią. Dlatego pamiętniki spaliłam.To był jedyny sposób,aby pozamykać pewne rozdziały w moim życiu. Są drzwi,których nie warto ponownie otwierać,tym bardziej,że mogą się przez nie wydostać demony przeszłości. Za to nigdy nie wyrzucam fotek. Posiadam mnóstwo albumów ze zdjęciami. I większość fotek wywołuję u fotografa. Posiadanie ich w komputerze,telefonie czy na płytach nie wystarcza mi. Lubię mieć papierowe zdjęcia,posegregowane w albumach datami,różnymi wydarzeniami.Mają w sobie jakąś magię. Bo czy to,że zatrzymują czas i przenoszą nas w przeszłość nie jest magiczne?

Kiedyś pisałam pamiętniki.Przed wiele,wiele lat. Jednak,kiedy je niedawno przeczytałam,stwierdziłam,że jest tam wiele rzeczy i spraw opisanych zbyt szczegółowo,a ja o pewnych sprawach wolałabym zapomnieć i już do tego nie wracać. Nawet myślami czy pamięcią. Dlatego pamiętniki spaliłam.To był jedyny sposób,aby pozamykać pewne rozdziały w moim życiu. Są drzwi,których nie...

Kiedy umysł i pamięć zawodzi sięgam po album pełen wspomnień. Uwielbiam przenosić się w czasy beztroski, radości, uśmiechów i szczęścia. Dzięki takim wynalazkom jak fotografia, mogłam już na zawsze utrwalić ten najszczęśliwszy dzień - dzień mojego ślubu. Był to dzień pełen emocji, przez co niektóre ze wspomnień trochę się rozmyły. Dzięki zdjęciom mogę przeżywać te chwilę wyraźnie, kiedy tylko mam na to ochotę.

Kiedy umysł i pamięć zawodzi sięgam po album pełen wspomnień. Uwielbiam przenosić się w czasy beztroski, radości, uśmiechów i szczęścia. Dzięki takim wynalazkom jak fotografia, mogłam już na zawsze utrwalić ten najszczęśliwszy dzień - dzień mojego ślubu. Był to dzień pełen emocji, przez co niektóre ze wspomnień trochę się rozmyły. Dzięki zdjęciom mogę przeżywać te chwilę...