Nadchodzi Sylwester. Zostawiła mnie żona,a przyjaciele odeszli razem z nią. Nikt nie ma ochoty na powitanie Nowego roku w moim towarzystwie. To ponoć czas samobójców, kiedy inni ludzie życzą sobie lepszego jutra, to oni pozostają sami. Chyba to też było mój czas,doszedłem więc do tego samego wniosku,problemem pozostało wykonanie. Krótkie,szybkie,bezbolesne. Wybrałem sznur. Odmierzyłem,zawiązałem,pozostało zrealizować.Stanąłem na
krześle,przeżenałem się, i niech Bóg mi wybaczy przewróciłem stołek. Otworzyłem oczy i odrazu zrozumiałem,że to przynajmiej Czyściec. Straszny smród jakiegoś gnoju,czy to świni czy czego innego. Natomiast reszta przypominała chyba jakąś stodołę. Nagle usłyszałem,że ktoś się do mnie zbliża,ubrany jak żebrak smaga batem i mówi coś w niezrozumiałym dla mnie dialekcie francuskiego. W końcu pojmuję,że jestem w jakiejś stajni,a sam wyglądam znacznie gorzej od mojego prześladowcy. Bóg spłatał mi figla i powinienem najwyraźniej docenić wartość życia na poziomie Europejczyka 21 wieku. Zostały cholernym stajennym, w nieznanym mi miejscu,i ze znacznym brakiem w uzębieniu. Co mi pozostało,to żyć tu jeśli na to zasłużyłem. Są też plusy takiej
sytuacji. W takiej stajni można robić wiele rzeczy TYLKO DLA DOROSŁYCH.

Nadchodzi Sylwester. Zostawiła mnie żona,a przyjaciele odeszli razem z nią. Nikt nie ma ochoty na powitanie Nowego roku w moim towarzystwie. To ponoć czas samobójców, kiedy inni ludzie życzą sobie lepszego jutra, to oni pozostają sami. Chyba to też było mój czas,doszedłem więc do tego samego wniosku,problemem pozostało wykonanie. Krótkie,szybkie,bezbolesne. Wybrałem sznur....

Zamrugałam, budząc się ze snu. Ktoś szarpał mnie za ramię.
- C-coo…
Otworzyłam oczy i wrzasnęłam na widok mężczyzny przede mną. Miał na sobie rozchełstaną koszulę, poplamione spodnie, a jego twarz okalała burza siwiejących włosów i gęsta broda.
- Kim jesteś!? – krzyknęłam histerycznie.
- Spokojnie, mała, pojawiłaś się tu tak niespodziewanie, a wyglądasz na bardziej zaskoczoną niż ja. – odparł obcy ze złośliwym uśmieszkiem.
Rozglądałam się wokół panicznie. Pokój wyglądał na kajutę , ale taką, jaką można by znaleźć w muzeum wnętrz: ściany były drewniane, a w kątach stały kufry z żelaznymi okuciami.
Płynęłam przecież statkiem wycieczkowym z Anguilli na Barbados. Czyżbym pomyliła kajuty!?
- O Boże, chyba przez pomyłkę… - wstałam, a nieznajomy złapał mnie za ramię. – Ej!
- No skoro już tu jesteś, to chyba porobimy coś razem? Takie rzeczy tylko dla dorosłych? – zbliżył się, a ja instynktownie wyprowadziłam lewy sierpowy na jego szczękę.
Upadł, a ja wybiegłam na korytarz. Tam także wszystko było z drewna, a między drzwiami do kajut wisiały starodawne latarnie.
Nagle za załomem korytarza pojawił się jakiś inny mężczyzna.
- Hej! Hej, pomo…
Odwrócił się i na mój widok jego twarz wykrzywiła się w tak pożądliwym grymasie, że od razu zrobiłam w tył zwrot i w panice wbiegłam do jednej z kajut, zatrzaskując za sobą drzwi.
Zabarykadowałam je ciężkim dębowym stołem, na którym leżały stosy pogniecionych pergaminów. Na jednej z nich rozpoznałam mapę Karaibów. Widniała na niej data „1881”.

Zamrugałam, budząc się ze snu. Ktoś szarpał mnie za ramię.
- C-coo…
Otworzyłam oczy i wrzasnęłam na widok mężczyzny przede mną. Miał na sobie rozchełstaną koszulę, poplamione spodnie, a jego twarz okalała burza siwiejących włosów i gęsta broda.
- Kim jesteś!? – krzyknęłam histerycznie.
- Spokojnie, mała, pojawiłaś się tu tak niespodziewanie, a wyglądasz na bardziej...

Zalecono mi abym swoje dolegliwości bólowe kręgosłupa podleczyła w uroczym Lądku Zdrój. Trafiłam do malowniczego Wojciecha,gdzie poddano mnie między innymi zdrowotnym kąpielom. Gdy wyszłam z budynku,zobaczyłam jakieś zamieszanie w Parku Zdrojowym przed Wojciechem. Zaciekawiona przystanęłam aby zobaczyć,co się dzieje. Karetą nadjechała księżna Marianna Orańska,która przyjechała z darami dla ubogich.Boże,jaka ona piękna,a jednocześnie taka skromna. Ludzie szeptali,że zostawiła i męża i uciekła z kochankiem do Międzygórza,gdzie specjalnie dla nich wybudowano dworek "Sabat".Ale,ciiii...to już historia TYLKO DLA DOROSŁYCH

Zalecono mi abym swoje dolegliwości bólowe kręgosłupa podleczyła w uroczym Lądku Zdrój. Trafiłam do malowniczego Wojciecha,gdzie poddano mnie między innymi zdrowotnym kąpielom. Gdy wyszłam z budynku,zobaczyłam jakieś zamieszanie w Parku Zdrojowym przed Wojciechem. Zaciekawiona przystanęłam aby zobaczyć,co się dzieje. Karetą nadjechała księżna Marianna Orańska,która...

Pierwszą rzeczą, którą zrobiła Kornelia po otworzeniu oczu było sięgnięcie po szczotkę z naturalnego włosia, którą sprawił jej wczoraj mąż - nie mąż. W każdym bądź razie ona tak go nazywała. I tak się potoczyło, przez kąpiel w miedzianej wannie, obiad na werandzie i wreszcie kolację z Piotrem, bo tak on miał na imię. A tajemnica jej alkowy to już opowieść TYLKO DLA DOROSŁYCH i w tym miejscu ją przemilczę, bo do portalu Lubimy czytać zagląda, także młodzież jeśli nie dzieci...

Pierwszą rzeczą, którą zrobiła Kornelia po otworzeniu oczu było sięgnięcie po szczotkę z naturalnego włosia, którą sprawił jej wczoraj mąż - nie mąż. W każdym bądź razie ona tak go nazywała. I tak się potoczyło, przez kąpiel w miedzianej wannie, obiad na werandzie i wreszcie kolację z Piotrem, bo tak on miał na imię. A tajemnica jej alkowy to już opowieść TYLKO DLA...

- Jak to biegiem? - odrzuciłam na bok pomarańcze i odwiązawszy fartuch pognałam prosto w kierunku Plaza de la Merced.
Jako jedna z nielicznych akuszerek w okolicy, często byłam wzywana do rodzących kobiet. Tym razem przybiegł do mnie sam pan domu, Pablo Ruiz.
- Bóle są nie do wytrzymania, niechże Pani coś zrobi i pomoże mojej żonie urodzić - poprosił zdenerwowany.
Rzadko widywałam tego ekscentryka, każdy kto znał tę rodzinę wiedział, że miast pracować jak porządny mieszkaniec Malagi, zamykał się w swojej pracowni, nierzadko rysując obrazki TYLKO DLA DOROSŁYCH.
Ale nie mnie oceniać, ja mam za zadanie przyjąć poród.
- Proszę być dobrej myśli, nie zdąży pan ołówków naostrzyć, a będzie trzymał córeczkę w ramionach - rzuciłam dla otuchy,sama nie wiedząc jak Bóg wszystkim pokieruje.
Po wejściu do domu, zostałam zaprowadzona prosto do łóżka rodzącej.
- Jak się czujesz Mario? - rzekłam do zmęczonej kobiety.
Ta tylko kiwnęła głową i wykrzywiwszy twarz w grymasie krzyknęła z bólu.
- A więc zaczynamy, chodź do mnie złotko - szepnęłam w stronę nabrzmiałego brzucha.
Niespełna dwie godziny później niosłam już zawiniątko ojcu.
- Śliczny, zdrowy chłopiec. Do tego pierworodny, jak go pan nazwie? - dałam mu syna.
- Pablo, będzie miał na imię Pablo i będzie kimś wyjątkowym - odrzekł dumny.
- Zapewne - zgodziłam się dla świętego spokoju.
Ech ci ojcowie, każdy jest przekonany o wyjątkowości swojego dziecka, ale nie będę mu odbierała nadziei, że oto trzyma jednego z milionów obywateli świata.
Pablo, ot olejny szaraczek.

- Jak to biegiem? - odrzuciłam na bok pomarańcze i odwiązawszy fartuch pognałam prosto w kierunku Plaza de la Merced.
Jako jedna z nielicznych akuszerek w okolicy, często byłam wzywana do rodzących kobiet. Tym razem przybiegł do mnie sam pan domu, Pablo Ruiz.
- Bóle są nie do wytrzymania, niechże Pani coś zrobi i pomoże mojej żonie urodzić - poprosił zdenerwowany.
Rzadko...

Budzę się z ogromnym bólem głowy. Wszystko wokół wiruje i jest jakieś takie nieznane. Wyglądem przypomina mi albo jakiś drogi hotel stylizowany na neogotyk albo jestem w zamku. I w tym momencie gdy wykreślam opcję zamek z listy potencjalnych miejsc do mojego pokoju wbiega kilka kobiet ubranych w przedziwne długie suknie. Zwracają się do mnie „Pani” mówią coś o wielkim dniu. Że król jest bardzo niecierpliwy i ceremonia będzie przyśpieszona. W myślach liczę kieliszki wina, które wypiłam. Dochodzę do wniosku, że jest to bardzo realistyczny sen, albo ktoś robi sobie ze mnie niezłe żarty. Jak by nie było postanawiam się poddać tej dziwnej sytuacji. Zostaję ubrana w piękną białą koronkową suknię. Wychodzi na to, że biorę ślub. A niech tam i tak zostanę starą panną przynajmniej w snach niech się dzieje. Jestem prowadzona długimi korytarzami. W końcu staję w ogromnej sali. Podążam do przodu i wtedy go zauważam. Uśmiecha się do mnie z czułością podając mi prawą dłoń. Widzę, go pierwszy raz, ale moje ciało zachowuje się tak jak by doskonale go znało. Mam motyle w brzuchu i jestem pewna, że go kocham. Ceremonia się kończy a my zamykamy się w komnacie gdzie dzieją się rzeczy tylko dla dorosłych.
To była wspaniała noc. Niestety rano jestem znów w swoim mieszkaniu. Kiedy wybieram się na zakupy w głowie ciągle mam obraz mojego „męża”. Roztargniona wpadam na kogoś. Kiedy podnoszę wzrok z zapiera mi dech w piersiach. I już wiem co będzie dalej.

Budzę się z ogromnym bólem głowy. Wszystko wokół wiruje i jest jakieś takie nieznane. Wyglądem przypomina mi albo jakiś drogi hotel stylizowany na neogotyk albo jestem w zamku. I w tym momencie gdy wykreślam opcję zamek z listy potencjalnych miejsc do mojego pokoju wbiega kilka kobiet ubranych w przedziwne długie suknie. Zwracają się do mnie „Pani” mówią coś o wielkim...

Wielokrotnie gdy pytam moją Babcię o jakieś fakty z przeszłości dotyczące naszej rodziny słyszę, iż wielu rzeczy nie wie, gdyż poważne rozmowy na różne tematy zarezerwowane były „tylko dla dorosłych”. Gdybym więc miała to szczęście obudzić się w roku 1881, zdecydowanie jako mój cel wybrałabym dom rodzinny moich pradziadków i bliższej wtedy rodziny. Dzięki zgrabnie wymyślonym planom mogłabym spróbować wślizgnąć się do mieszkania i pokoju, w którym te rozmowy „tylko dla dorosłych” się odbywały i dowiedzieć się tego, czego teraz tak bardzo brakuje mi do szczęścia. Chętnie podszyłabym się pod jakąś odległą kuzynkę, z nadzieją, iż ktokolwiek się na to nabierze i zapamiętałabym wszystko, co dzieje się dookoła mnie, każdy detal 1881 roku w urokliwym, poznańskim mieszkaniu. Poświęciłabym każdą minutę na to, by spytać o wszystko, czego teraz nikt nie jest w stanie opowiedzieć i nie przejmowałabym się, że dla wszystkich krewnych dookoła wydawałoby się to dziwne. Ostatecznie, to jedyna taka okazja, by poznać i zobaczyć tych, którzy w 1881 roku nie mogli się spodziewać mojego istnienia. Kto wie, może najbardziej na świecie zapragnęłabym wtedy tam zostać?

Wielokrotnie gdy pytam moją Babcię o jakieś fakty z przeszłości dotyczące naszej rodziny słyszę, iż wielu rzeczy nie wie, gdyż poważne rozmowy na różne tematy zarezerwowane były „tylko dla dorosłych”. Gdybym więc miała to szczęście obudzić się w roku 1881, zdecydowanie jako mój cel wybrałabym dom rodzinny moich pradziadków i bliższej wtedy rodziny. Dzięki zgrabnie...

Przeniósłbym się do Gori(Ówczesne Imperium Rosyjskie). Po co właściwie? W celu uchronienia Europy przed terrorem Stalina. Miał wtedy akurat 3 latka, łatwo byłoby go usunąć na dobre. Czy byłbym gotowy do dzieciobójstwa? Do tego jak najbardziej. Uważam osobiście, że cel uświęca środki. Sprawa oczywiście byłaby jasna, zrozumiała TYLKO DLA DOROSŁYCH, gdyż dziecko nie zrozumiałoby dlaczego śmierć wspomnianego przeze mnie człowieka byłaby ratunkiem dla świata. Komunizm, a w dodatku stalinowski zaraz po nazizmie był najbardziej zbrodniczym systemem politycznym jaki rozprzestrzenił się w czasach najnowszych. Wydarzenia sprzed 100, 70 lat są nam bardzo znane, więc nie można powiedzieć, że to było bardzo dawno. Kierowałbym się zacną myślą Machiavellego.
Tylko taka myśl mi krąży po głowie jak zabójstwo przyszłego tyrana, bo cóż mogłoby być lepszego by odważyć się na podróż w przyszłość? Fakt to były też czasy pozytywizmu, piękna epoka, lecz uchronienie świata przed terrorem to szlachetniejsza powódka.
Jeżeli nie zabójstwo wchodziłoby w grę, to zabrałbym ze sobą dowody świadczące o występkach Generalissimusa i przedstawił jej matce. Albo sama chwyciłaby za nóż, albo wychowałaby go tak, żeby nie narzucać mu czegoś na siłę. Jak nam wiadomo usilnie dążyła do tego, by został księdzem, a on i tak uciekł z seminarium i stał się kryminalistą/rewolucjonistą. Popierając bolszewików.

Przeniósłbym się do Gori(Ówczesne Imperium Rosyjskie). Po co właściwie? W celu uchronienia Europy przed terrorem Stalina. Miał wtedy akurat 3 latka, łatwo byłoby go usunąć na dobre. Czy byłbym gotowy do dzieciobójstwa? Do tego jak najbardziej. Uważam osobiście, że cel uświęca środki. Sprawa oczywiście byłaby jasna, zrozumiała TYLKO DLA DOROSŁYCH, gdyż dziecko nie...

Gdziekolwiek jestem badam właśnie zjawisko pojawienia się komety Wolfa, decelerację jej ruchu od nowa - skoro mam taką okazję. Mamy rok 1881, więc jestem pierwsza. Podszywam się pod ucznia Uniwersytetu ślęcząc w Obserwatorium. Wszechświat jest nadal tak nieodkryty. Słyszę głośne skrzypnięcie podłogi. Starszy mężczyzna, jak mniemam Pan Profesor, uczony astronom właśnie zaczyna rozkładać swoje księgi. Jestem tak ciekawa, że wyciągam już szyję niemal jak żyrafa. Stuk. Usłyszał mnie. Zmarszczył brwi, zalewając nos grubym wałem skóry i odchrząknął:
- Nie wyglądasz mi na osobę pełnoletnią, a to - machnął palcem tam i ówdzie - Jest miejscem TYLKO DLA DOROSŁYCH!
Policzki miałam aż rumiane od emocji, uśmiechnęłam się szeroko mówiąc głośno:
- Czy mogę razem z Panem odkrywać Wszechświat? - w końcu cała historia między galaktyczna była nadal do odkrycia.

Gdziekolwiek jestem badam właśnie zjawisko pojawienia się komety Wolfa, decelerację jej ruchu od nowa - skoro mam taką okazję. Mamy rok 1881, więc jestem pierwsza. Podszywam się pod ucznia Uniwersytetu ślęcząc w Obserwatorium. Wszechświat jest nadal tak nieodkryty. Słyszę głośne skrzypnięcie podłogi. Starszy mężczyzna, jak mniemam Pan Profesor, uczony astronom właśnie...

Moim marzeniem było uczestnictwo w balu. Zawsze powtarzano mi, że na debiut towarzyski przyjdzie odpowiedni moment. Nareszcie nadszedł ten dzień. Wielka chwila, tylko dla dorosłych. Wreszcie będę mogła spędzić czas w dotąd zakazany dla mnie sposób. Wszystkie zakazane wyjścia, wielki świat stoją otworem. Mogę wszystko, wszędzie być, wszystko mieć. Patrząc z perspektywy czasu byłam bardzo naiwna w swoim myśleniu. Te wszystkie sztuczne uśmiechy, wyrafinowane pozy. Po co? Wtedy uważałam się za bardzo dorosłą siedemnastoletnią dziewczynę . Jakże pragnęłam skosztować chociaż odrobinę z tego blichtru, jednakże los miał dla mnie zupełnie inną rolę, która nawet w jednaj części nie była podobna do tej jakże upragnionej przeze mnie rzeczywistości. Przygotowania przed balem, pełne gorączkowego napięcia, nerwów, szeptów. I wreszcie upragniony moment, jeszcze ,moment i zostaniemy przedstawieni towarzystwu. Widzę jak klatka piersiowa lokaja unosi się aby nas zaanonsować i zaciąga się powietrzem. Nagle padają strzały, wybucha panika, krzyki. Czy tak wygląda świat przedstawiony dla dorosłych. Panika ściska moje serce. Reszta nie jest przeznaczona dla nikogo innego, jak tylko dla dorosłych.

Moim marzeniem było uczestnictwo w balu. Zawsze powtarzano mi, że na debiut towarzyski przyjdzie odpowiedni moment. Nareszcie nadszedł ten dzień. Wielka chwila, tylko dla dorosłych. Wreszcie będę mogła spędzić czas w dotąd zakazany dla mnie sposób. Wszystkie zakazane wyjścia, wielki świat stoją otworem. Mogę wszystko, wszędzie być, wszystko mieć. Patrząc z perspektywy czasu...