Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Szyszka
Ewelina229
annet_
mynameism
tosieńka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Szyszka
Ewelina229
annet_
mynameism
tosieńka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

- Nie! Nie słuchasz! – wrzasnął wściekły. Jego matka nie potrafiła zrozumieć źródła złości a on nie potrafił zrozumieć, że one tego nie widzi. Najpierw lata upokorzeń, nękań i strachu a potem okres buntu. Pierwsze starcie z własnym ojcem, chwila zmieniająca wszystko w jego życiu. Co z tego, że żył i oddychał skoro dla niego był martwy? Zabił go tam wtedy, w ich własnym domu. Jak Abraham przy Izaaku tak on przy własnym ojcu. Miejsce anioła Bożego zajęły płacząca matka i siostra. W umyśle jednak go zabił i żył z tym od tamtego dnia.
Przyszedł czas na wzywanie policji. Czuł jak linia między realnym ojcobójstwem a tym subiektywny niebezpiecznie się zaciera. Nie chciał stracić życia za niego. A jeszcze bardziej za jego alkoholizm, który został mu przekazany przez poprzednie pokolenia. To denerwowało go najbardziej. Nie potrafił nienawidzić osoby, gdy wiedział dlaczego dzieje się tak jak się dzieje. Policja w niczym nie pomagała, tak samo jak reszta rodziny. Musiał ich zmotywować, ponieważ nie potrafił już więcej.
- Nie będę się z tobą kłócił – mówił powoli i zimno ponownie odcinając się od własnych uczuć. – Nie będę też ci pomagał. Nie będę tu ani dla ciebie ani dla reszty. Nie chcesz reagować? TO niech was wszystkich pozabija, niech was bije do nieprzytomności. Nie mogę zrobić więcej. Albo przestaniesz być obojętna albo wy staniecie się dla mnie całkowicie obojętni – obrócił się i wyszedł z domu. Zaczął płakać dopiero, gdy zniknął za rogiem. Kochał tak bardzo, że musiał odpuścić.

- Nie! Nie słuchasz! – wrzasnął wściekły. Jego matka nie potrafiła zrozumieć źródła złości a on nie potrafił zrozumieć, że one tego nie widzi. Najpierw lata upokorzeń, nękań i strachu a potem okres buntu. Pierwsze starcie z własnym ojcem, chwila zmieniająca wszystko w jego życiu. Co z tego, że żył i oddychał skoro dla niego był martwy? Zabił go tam wtedy, w ich własnym...

Temat wiary... mam kuzyna, który jest anty do wszystkiego. Nie wierzysz - jesteś zły i głupi, bo tak nie da się funkcjonować. Wierzysz, jesteś ciemnogrodem, głupim dzieckiem itd...
Za każdym razem padały wulgaryzmy, obraźliwe słowa...
Rozwiązałam to prosto. Albo rozmawiamy argument na argument i nie obrazamy się nawzajem. Albo tłuką ręką o stół i kończymy. Mówię to głośno, jasno i wyraźnie, a jestem konkretna i głośna.

Temat wiary... mam kuzyna, który jest anty do wszystkiego. Nie wierzysz - jesteś zły i głupi, bo tak nie da się funkcjonować. Wierzysz, jesteś ciemnogrodem, głupim dzieckiem itd...
Za każdym razem padały wulgaryzmy, obraźliwe słowa...
Rozwiązałam to prosto. Albo rozmawiamy argument na argument i nie obrazamy się nawzajem. Albo tłuką ręką o stół i kończymy. Mówię to...

Można spróbować zastosować pewne sprawdzone sztuczki, aby rozbroić nabzdyczone na siebie towarzystwo. Jesteśmy u cioci na imieninach. Pyszny obiad, wspaniały sernik, jest wszystko poza serdecznością. Co chwila wybucha nie tyle konflikt, ile zapada przytłaczająca cisza, której źródłem jest wzajemna antypatia dwóch sióstr, czyli naszych dwóch cioć.
Wtedy przydaje się najnowsza technologia, z pomocą przychodzi mąż z najnowszym smartfonem. Pyta - a chcecie zobaczyć, co nasza córcia ostatnio wymyśliła? No i wtedy, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, buzie cioć się rozpromieniają i pochylają nad ekranem, na którym Zuzia zasypia słodko z misiem, próbuje skakać przez skakankę czy śpiewać piosenkę... cokolwiek, to zawsze działa :-). I ciąg dalszy opowieści o najsłodszym maleństwie łagodzi zły nastrój. Podobnie działa pytanie o ukochane zwierzątko którejś z cioć. Mają najzabawniejsze kotki na świecie! A i obie cioteczki umieją o nich dowcipnie opowiadać. Godzinna, co prawda nieco infantylna paplanina, zapewniona! Lepsze to niż skwaszone miny i ta przytłaczająca cisza. Chociaż na chwilę zapomną, że się nie lubią.

Nie łudźmy się, nie zawsze się udaje, zwłaszcza kiedy konflikt jest zadawniony, istnieje w rodzinie od zawsze, wtedy... no cóż, można spotykać się pojedynczo z nienawidzącymi siebie ciociami.

Można spróbować zastosować pewne sprawdzone sztuczki, aby rozbroić nabzdyczone na siebie towarzystwo. Jesteśmy u cioci na imieninach. Pyszny obiad, wspaniały sernik, jest wszystko poza serdecznością. Co chwila wybucha nie tyle konflikt, ile zapada przytłaczająca cisza, której źródłem jest wzajemna antypatia dwóch sióstr, czyli naszych dwóch cioć.
Wtedy przydaje się...

Nawet najbardziej poukładana rodzina, która na pierwszy rzut oka jest idealna, przeszła niejedną kłótnię. Właśnie tak postrzegana była nasza familia, idealna, bezkonfliktowa. Odkąd pamiętam znajomi i rodzina powtarzali, że my to musimy mieć super życie, przecież nikt nigdy nie słyszał, żebyśmy byli pokłóceni albo obrażeni. Wydawaliśmy się tacy idealni dzięki mojej mamie, która zawsze nam powtarzała "co się dzieje w domu nie wynoś nikomu". To proste zdanie, a naprawdę pomaga, gdy masz świadomość, że to dotyczy tych konkretnych osób, które są w domu. Oprócz tego powiedzonka nauczyła nas także jak radzić sobie z problemami. Tłumaczyła, że możemy się kłócić, ale ona nie pozwoli nam przekroczyć granicy, gdzie niepozorna kłótnia, powoli przechodzi w nienawiść. Zawsze gdy widziała że zbliża się moment gdy podczas kłótni (na przykład z siostrą) zaczynamy sobie wypominać rzeczy sprzed X lat wkraczała do akcji wysyłała nas do swoich pokoi i z każdą po kolei rozmawiała, abyśmy mogły przemyśleć co tak naprawdę powiedziałyśmy. Po paru godzinach wszystko wracało do normy, przeprosiny i krzywdy odchodziły w zapomnienie. Oczywiście im starsza byłam tym moje kłótnie z rodzicami czy z siostrą stawały się poważniejsze, jednak zawsze gdzieś z tyłu głowy miałam, że jest ta granica, wtedy po prostu wychodziłam z pokoju, aby pobyć chwilę sama. Jednak jak to bywa przy poważnych sporach złość trwała dłużej, jednak dzięki powiedzonku, o którym wspomniałam na początku wiedziałam, że nie należy pokazywać, że coś jest nie tak.

Nawet najbardziej poukładana rodzina, która na pierwszy rzut oka jest idealna, przeszła niejedną kłótnię. Właśnie tak postrzegana była nasza familia, idealna, bezkonfliktowa. Odkąd pamiętam znajomi i rodzina powtarzali, że my to musimy mieć super życie, przecież nikt nigdy nie słyszał, żebyśmy byli pokłóceni albo obrażeni. Wydawaliśmy się tacy idealni dzięki mojej mamie,...

Mój Brat jest miłośnikiem zwierząt. Niestety nie ma dzieci, wiec całą miłość przelewa na psy i to nie tylko swoje, ale też takie bezpańskie, którymi się charytatywnie opiekuje. Pomaga takiej licznej gromadce, która mieszka na pobliskiej posesji. Kupuje im karmę, zabiera do weterynarza, znajduje przyjazne domy. Mój Brat ma naprawdę gołębie serce (kiedyś nawet zażartowałam, że napiszą o Nim specjalny artykuł w gazecie "Greenpeace"). Ale mój Brat jest także Mistrzem w "tworzeniu" konfliktów rodzinnych. Parę lat temu - w Wigilię, przyniósł z tej bezpańskiej gromadki prześliczną suczkę. Suczka była pokorna i grzeczna. I wszystko byłoby OK, gdyby ta sunia tak potwornie nie śmierdziała!!! Cała Rodzinka zasiadła do Wigilijnej Wieczerzy, a tu smród..., jak z obory. Powiedzieliśmy Bratu, żeby ją wyniósł do przydomowej zabudowy, bo nie da się wytrzymać! On się BARDZO obruszył, obraził i wyszedł z psem na rękach do swojego mieszkania w budynku obok. Wigilię spędził sam ze swoją psią rodzinką. Na drugi dzień dowiedzieliśmy się, że suczka zarzygała Mu caaały pokój, a gdy wyszła do ogrodu "na siusiu" - czmychnęła czym prędzej do swojego psiego gospodarstwa.
Boże Narodzenie Brat spędził już z nami.

"Rodzina..., Rodzina...
Rodzina, ach Rodzina...
Rodzina, Rodzina nie cieszy, gdy jest,
Lecz kiedy jej ni ma... samotnyś, jak pies!"

Mój Brat jest miłośnikiem zwierząt. Niestety nie ma dzieci, wiec całą miłość przelewa na psy i to nie tylko swoje, ale też takie bezpańskie, którymi się charytatywnie opiekuje. Pomaga takiej licznej gromadce, która mieszka na pobliskiej posesji. Kupuje im karmę, zabiera do weterynarza, znajduje przyjazne domy. Mój Brat ma naprawdę gołębie serce (kiedyś nawet zażartowałam,...

Od niedawna jestem wegetarianką, mój tata je mięso, ale nie jest jakimś jego wielkim fanem. Natomiast moja mama i moi bracia są totalnymi mięsożercami. Kotlet schabowy mogliby jeść codziennie. Wraz z czasem nasze preferencje żywieniowe zaostrzyły się i nie mogliśmy jeść tych samych rzeczy. Kolacja i śniadanie były do ogarnięcia, bo każdy robił je sobie sam. Ale obiad? Jak robiłam kaszę z warzywami, mama i bracia zgłaszali głośny sprzeciw. Z kolei ja i tata kręciliśmy nosem na schabowego. I powstał konflikt- co gotować na obiad, żeby cała rodzina mogła go zjeść? Rozwiązaliśmy to tak: obiad gotuję ja i mama. Danie najczęściej jest wegetariańskie (na przykład kasza lub makaron), a dla chętnych jest dodatek mięsny (kurczak, kotlet...). I co? I wilk syty i owca cała (czego nie można powiedzieć o kurczaku, który spoczął na talerzu moich braci i mamy :P).

Od niedawna jestem wegetarianką, mój tata je mięso, ale nie jest jakimś jego wielkim fanem. Natomiast moja mama i moi bracia są totalnymi mięsożercami. Kotlet schabowy mogliby jeść codziennie. Wraz z czasem nasze preferencje żywieniowe zaostrzyły się i nie mogliśmy jeść tych samych rzeczy. Kolacja i śniadanie były do ogarnięcia, bo każdy robił je sobie sam. Ale obiad? Jak...

Odkąd pamiętam moja rodzinka, wyróżnia się tym od większości innych, że bardzo trudno nas skłócić. Nie jesteśmy jednak idealni, więc kilka sprzeczek oczywiście się zdarzyło. Najpoważniejsza z nich dotyczyła poglądów religijnych. Trzeba powiedzieć, że u nas cechą rodzinną jest upartość. Moich rodziców i dziadków ze strony taty, których dotyczył ten spór, także. Parę lat temu, pod względem wiary, moi rodzice byli zupełnym przeciwieństwem wręcz fanatycznie religijnych dziadków. Po ostrej wymianie zdań kontakt między nimi całkowicie się urwał, przypominam sobie, że jakakolwiek wzmianka o starszyźnie ze strony ojca, potrafiła w sekundę wprowadzić napięcie w rozmowie i zupełnie zepsuć nawet najmilszą atmosferę. Parę miesięcy później mój tata porządnie się rozchorował, istniało zagrożenie dla życia. Dziadkowie, gdy tylko się o tym dowiedzieli, wsiedli w samochód i pojechali prosto do szpitala go odwiedzić. Zgaduje, że szczerze sobie wtedy porozmawiali na różne tematy i od tamtego dnia wszystko było jak dawniej, jakby nic złego nigdy się nie zdarzyło. Z perspektywy czasu uważam, że cała ta sprzeczka wyszła na zdrowie obu stronom. A kto by się tego na początku spodziewał...

Odkąd pamiętam moja rodzinka, wyróżnia się tym od większości innych, że bardzo trudno nas skłócić. Nie jesteśmy jednak idealni, więc kilka sprzeczek oczywiście się zdarzyło. Najpoważniejsza z nich dotyczyła poglądów religijnych. Trzeba powiedzieć, że u nas cechą rodzinną jest upartość. Moich rodziców i dziadków ze strony taty, których dotyczył ten spór, także. Parę lat...

Moja mama i ja jesteśmy do siebie bardzo podobne. Chyba aż za bardzo, bo często dochodzi między nami do konfliktów – dosłownie o wszystko. Prowadzimy spory ideologiczne, kłócimy się o błahostki, sprzeczamy o sprawy codzienne i praktyczne… Ale zawsze do najpoważniejszych konfliktów dochodziło z powodu zmywania naczyń.

I to wcale nie w taki sposób, w jaki Wam się wydaje.

Bardzo lubię zmywać. Większość czytających to osób pewnie przewraca teraz oczami. A jednak. I moja mama też lubi zmywać. Nie wierzycie? Zmywanie naczyń to najbardziej odprężająca ze wszystkich czynności domowych: coś jest brudne, a Ty bierzesz to, czyścisz, aż zaczyna lśnić, układasz ładnie i po zakończonej pracy czujesz błogi spokój.

No właśnie tego spokoju zawsze brakowało. Wstyd się przyznać, ale dochodziło do kuriozalnych sytuacji, w których wręcz ścigałyśmy się do zlewu. Wreszcie mój mąż – człowiek, dla którego zmywanie to przykra konieczność, a który bardzo ceni sobie ciszę i spokój – powiedział „Dość” i na naszą rocznicę ślubu oraz urodziny mojej mamy (które to okazje przypadają w niedalekim odstępie czasu od siebie) zakupił zmywarkę.

I teraz to zmywarka myje naczynia. Myślicie, że jest spokój? Właśnie spokoju nie ma nadal, bo po zakończonym cyklu zmywarkę trzeba rozładować, a tego w domu akurat nie lubi robić nikt…

Moja mama i ja jesteśmy do siebie bardzo podobne. Chyba aż za bardzo, bo często dochodzi między nami do konfliktów – dosłownie o wszystko. Prowadzimy spory ideologiczne, kłócimy się o błahostki, sprzeczamy o sprawy codzienne i praktyczne… Ale zawsze do najpoważniejszych konfliktów dochodziło z powodu zmywania naczyń.

I to wcale nie w taki sposób, w jaki Wam się wydaje.

...