Przypadkowe spotkanie z moją pierwszą wielką miłością. Był to chłopak, w którym byłam szalenie zakochana, ale niestety mnie zostawił bez słowa wyjaśnienia. Po kilku latach spotkałam go zupełnie przypadkowo, z dala od swojego i jego miejsca zamieszkania, gdy byłam w odwiedzinach u koleżanki w Krakowie. Wiedziałam wtedy, że na stałe związał się z pewną dziewczyną. Spotkałam go w jednej z knajpek na rynku w Krakowie, gdzie wpatrzony, trzymając za rękę pił piwo z nieznajomą ładną dziewczyną.
Ponieważ miałyśmy usiąść z przyjaciółką przy stoliku obok, postanowiłam podejść się przywitać. Tomek był bardzo miły, przedstawił mnie jako swoją dawną znajomą. Posiedział z dziewczyną jeszcze około godziny, następnie namiętnie się z nią pożegnał i przysiadł do nas. Tego dnia, podczas tej rozmowy zrozumiałam jak wielkie miałam szczęście, że mnie zostawił i doceniłam swojego faceta! Postanowiłam zacząć mu to bardziej okazywać i o tym mówić. Tomek nie dość, że zdradzał swoją dziewczynę, z którą jak się okazało ciągle był, to dodatkowo proponował mi, żebym może poszła z nim, bo ma niedaleko wynajęty pokój.
Doceniłam jak wielkie szczęście mnie spotkało, że mam oddanego i wiernego mężczyznę u swego boku, który nie szuka na każdym kroku przygody! I po dziś dzień staram się okazywać mu jak bardzo to doceniam!

Przypadkowe spotkanie z moją pierwszą wielką miłością. Był to chłopak, w którym byłam szalenie zakochana, ale niestety mnie zostawił bez słowa wyjaśnienia. Po kilku latach spotkałam go zupełnie przypadkowo, z dala od swojego i jego miejsca zamieszkania, gdy byłam w odwiedzinach u koleżanki w Krakowie. Wiedziałam wtedy, że na stałe związał się z pewną dziewczyną. Spotkałam...

Tamte wydarzenia miały miejsce 18 lat temu, a ja mam wrażenie, że to było tak niedawno.
Miało ono miejsce podczas mojego pobytu w szpitalu, niektórzy mogą wątpić, że coś takiego przydażyło mi się akurat w takim miejscu, ale to akurat prawda, to miało miejsce i jestem z tego powodu szczęśliwa. Więc zacznę od początku. Marcin był miłym chłopakiem, wielkim fanem zespołu Lady Pank, tak się jakoś złozyło, że polubilismy się od samego początku, byłam nim zauroczona, uwielbiałam z nim spedzać czas na rozmowach. Pewnego wieczoru słuchając kasety z piosenkami Lady Pank pocałował mnie, to był mój pierwszy pocałunek, motyle wariowały mi w żołądku. Ale niestety tak się stało, że po opuszczeniu szpitala nasza znajomość się skończyła, wielokrotnie chciałam do niego napisać ale jakoś brakowało mi odwagi i tak mineło 7 lat.
Pewnego razu szukając na pewnym portalu społecznościowym znajomych odnalazłam Marcina, napisałam do niego, jakie było moje zdumienie kiedy odpisał. Pamietał mnie, byłam szczęsliwa. Pisaliśmy do siebie codziennie,nawet chciał się spotkać, ale mi zabrakło odwagi. Pewnego dnia zamilkł tak nagle, nie chciałam stracić kumpla na kolejne 7 lat. Postanowiłam do niego napisać, kiedy weszłam na jego profił łzy staneły mi w oczach bo okazało się, że mój Marcin zmarł w wieku 25 lat, byłam w szoku. Do tej pory nie mogę w to uwierzyć, kiedy słyszę czasami jakąś piosenke Lady Pank staje mi przed oczami roześmiany Marcin- takim go zapamiętam do końca mojego życia. Jeśli mogła przekazać mu wiadomość, to byłaby takiej treści: Marcinku pamiętasz jak razem słuchaliśmy Zawsze tam gdzie Ty?? Kiedy teraz ją słysze mam przed oczami Ciebie i tak zostanie do końca moich dni. Ciebie już tu nie ma ale na zawsze pozostaniesz w mojej pamięci. Gdybym wiedziała, że Twoja prośba jest ostatnią prośbą spotkałabym się z Tobą. Teraz tego bardzo żałuję, ale wierzę że spotkamy się kiedyś Tam po drugiej stronie i posłuchamy jeszcze raz tej piosenki.

Tamte wydarzenia miały miejsce 18 lat temu, a ja mam wrażenie, że to było tak niedawno.
Miało ono miejsce podczas mojego pobytu w szpitalu, niektórzy mogą wątpić, że coś takiego przydażyło mi się akurat w takim miejscu, ale to akurat prawda, to miało miejsce i jestem z tego powodu szczęśliwa. Więc zacznę od początku. Marcin był miłym chłopakiem, wielkim fanem zespołu...

Gdy chodziłam do szkoly nie miałam za wielu przyjaciół. Byłam raczej jedną z tych mniej popularnych osób. Nie byłam brzydka, ale też nie wyróżniałam się niczym szczególnym. Nie miałam bogatych rodziców, nie jeździłam co roku na wycieczki i dlatego też byłam bardzo nieśmiała. Do mojej klasy chodziła Justyna, zupełne przeciwieństwo mnie.
Była ładna, bogata, lubiana i złośliwa. Strasznie mi dokuczała, śmiała się ze mnie. Wiele razy przez nią płakałam. Na szczęście ja byłam madrzejsza od niej. Miałam lepsze oceny, nauczyciele mnie chwalili. Pewnego dnia zostaliśmy podzieleni na grupy do zrobienia projektu na konkurs. Moja koleżanka się rozchorowala i zupełnie przypadkiem zostałam przydzielona do Justyny. Nie wiem czy to przypadek, czy zarządzenie losu. Miałyśmy się spotkać u niej w domu. Tak strasznie się denerwowałam przed spotkaniem, bałam się jak mnie potraktuje. Justyna też nie była tym faktem zadowolona. Gdy w końcu dotarłem do niej do domu byłyśmy same, chciałam szybko zrobić zadanie i wrócić do siebie. Byłyśmy już w połowie projektu, gdy usłyszałam straszna krzyki i trzaskanie drzwiami. Przestraszyłam się i chciałam jak najszybciej wracać do domu. Widać było że Justyna się strasznie zmieszała, nigdy jej takiej nie widziałam. Wyglądała jakby się miała zapaść pod ziemię. Powiedziała jej ze wychodzę, a ona nagle zaczęła płakać. Nie wiedziałam co robić. Poprosiła mnie żebym z nią została. Opowiedziała mi o swoich problemach rodzinnych . Jej rodzice się rozwodzili, firma ojca zbankrutowała. Całe dotychczasowe życie miało się skończyć. Od tamtej pory zaczęliśmy się spotykać. Najpierw poza szkołą, później również w szkole. Przeprosiła mnie za wcześniejsze traktowanie, poznała że swoimi przyjaciółmi i nagle okazało się że mamy wiele wspólnego. Zostałyśmy najlepszymi przyjaciółkami, poszłyśmy na te same studia, a rok temu zostałam świadkiem a jej ślubie.

Gdy chodziłam do szkoly nie miałam za wielu przyjaciół. Byłam raczej jedną z tych mniej popularnych osób. Nie byłam brzydka, ale też nie wyróżniałam się niczym szczególnym. Nie miałam bogatych rodziców, nie jeździłam co roku na wycieczki i dlatego też byłam bardzo nieśmiała. Do mojej klasy chodziła Justyna, zupełne przeciwieństwo mnie.
Była ładna, bogata, lubiana i...

Na wstępie muszę powiedzieć, że twierdzenie, iż: "młodzi ludzie niewiele wiedzą o życiu, bo przecież, co oni mogli przeżyć?" jest całkowicie błędne. Osoby, które tak sądzą, tkwią w ogromnym błędzie, nawet nie spodziewając się jak bardzo się mylą.

Tamtego dnia trochę przeskrobałam. Spotkało mnie wtedy dużo nieprzyjemności. Konsekwencje były gorsze niż kiedykolwiek mogłabym się spodziewać. Nie tylko w formie kary, ale także moich wewnętrznych odczuć. Całkowicie się załamałam... Straciłam wiarę w innych ludzi i w siebie. Nie pamiętam, bym kiedykolwiek tak bardzo się posypała. W takim właśnie stanie zastał mnie mój stary przyjaciel, z którym kiedyś urwał mi się kontakt. Spotkaliśmy się zupełnie przypadkiem. Zwyczajnie przechodził obok i mnie rozpoznał. Pamiętam, że zaczęliśmy rozmawiać jakbyśmy znali się całe życie i jakby żadne "urwanie kontaktu" nigdy się nie zdarzyło. Chodź nie miałam na to najmniejszej ochoty poszliśmy na dłuższy spacer. Rozmawialiśmy. Dużo. Naprawdę bardzo dużo i bardzo szczerze. W tamtej chwili ten chłopak po prostu mnie uratował. Byłam na dnie i nagle znów znalazłam się wysoko. Wszystkie problemy zeszły na dalszy plan.

Teraz, gdy o tym myślę, kontrast między tym, w jakim stanie wyszłam z domu i w jakim do niego wróciłam wydaje mi się wręcz niewiarygodny. W tamtym dniu mój "stary przyjaciel" ocalił we mnie to, co w każdym z nas jest najcenniejsze - osobowość. Nie wiem, czy byłabym dziś taka sama, gdyby nie jego pomoc tamtego dnia.

Na wstępie muszę powiedzieć, że twierdzenie, iż: "młodzi ludzie niewiele wiedzą o życiu, bo przecież, co oni mogli przeżyć?" jest całkowicie błędne. Osoby, które tak sądzą, tkwią w ogromnym błędzie, nawet nie spodziewając się jak bardzo się mylą.

Tamtego dnia trochę przeskrobałam. Spotkało mnie wtedy dużo nieprzyjemności. Konsekwencje były gorsze niż kiedykolwiek mogłabym...

Kilka lat temu pojechałam na rodzinny wypad nad morze. Jako młoda buntowniczka byłam skłócona ze wszystkimi więc tak też było i tam. Pewnego wieczoru postanowiłam posiedzieć sama na plaży w spokoju i porozmyślać. Po stosunkowo niedługim czasie przysiadł się jakiś nieznajomy. Siedzieliśmy tak chwilę aż wkońcu się odezwał. Był pod wpływem alkoholu przez co trzymałam dystans jednak rozmowa tak się zaczęła układać, że spędziliśmy tam sporo czasu. Jak to w życiu bywa okazało się, że on mieszka na drugim końcu Polski. Mieliśmy kontakt przez facebook'a jednak on znalazł swoją drugą połówkę i słuch po nim zaginął. Po kilku latach znów odwiedziłam to miejsce, a moją tradycją stało sie nocne siedzenie na plaży. I ku mojemu zdziwieniu sytuacja się powtórzyła. Okazało się, że on jest tam co roku, bo przyjeżdża do rodziny. Kiedy spojrzałam na niego, mocno mnie przytulił i przeprosił. Od tamtej pory utrzymujemy stały kontakt i co roku się widujemy nad morzem. Nasza znajomość trwa już ponad 3 lata.

Kilka lat temu pojechałam na rodzinny wypad nad morze. Jako młoda buntowniczka byłam skłócona ze wszystkimi więc tak też było i tam. Pewnego wieczoru postanowiłam posiedzieć sama na plaży w spokoju i porozmyślać. Po stosunkowo niedługim czasie przysiadł się jakiś nieznajomy. Siedzieliśmy tak chwilę aż wkońcu się odezwał. Był pod wpływem alkoholu przez co trzymałam dystans...

Czasem niektóre rzeczy wydają się zbyt nierealne by mogły rozgrywać się na jawie. Kilka lat temu będąc w pobliskiej bibliotece zderzyłam się głową z pewnym chłopakiem na dziale kryminalnym. Sięgałam po książkę Tess Geritsen, gdy on podnosił się po zawiązaniu butów. Parksnął widząc mój wybór i dodał, że współcześni pisarze to tylko duchy, kopie dawnych wielkich mistrzów zbrodni. Zaczęliśmy się spierać i nasza rozmowa trwała godzinę, bo zamykali wcześniej bibliotekę. Od tego czasu spotykamy się w bibliotece lub w kawiarni i rozmawiamy o nowo przeczytanych książkach. Z czasem zostaliśmy prawdziwymi przyjaciółmi, którzy nie dzielą tylko pasji do książek.

Czasem niektóre rzeczy wydają się zbyt nierealne by mogły rozgrywać się na jawie. Kilka lat temu będąc w pobliskiej bibliotece zderzyłam się głową z pewnym chłopakiem na dziale kryminalnym. Sięgałam po książkę Tess Geritsen, gdy on podnosił się po zawiązaniu butów. Parksnął widząc mój wybór i dodał, że współcześni pisarze to tylko duchy, kopie dawnych wielkich mistrzów...

W czasie studiów pracowałam dorywczo jako hostessa i w takich też okolicznościach poznałam Justynę. Na początku zwykła znajomość "cześć, cześć, co słychać" i na tym koniec. Trudno mi było przekonać się do tej znajomości dlatego z dystansem podchodziłam do nowej koleżanki. Kilka wyjść na imprezę, kilka wypadów na miasto i z zakończeniem studiów kontakt się urwał. Trzy lata później znajomi namówili mnie na zagraniczną wycieczkę i niemożliwe ale spotkałyśmy się całkiem przypadkiem i to setki kilometrów od domu. To spotkanie sprawiło że nasza znajomość odżyła ze zdwojoną siłą. Od kilkunastu lat aż do dziś dzielimy się swoimi radościami i smutkami. Rozmawiamy ze sobą godzinami, o wszystkim i bardzo szczerze. Czasem "stawiamy się do pionu" :) Gdyby nie to przypadkowe spotkanie nie dostałabym szansy na najprawdziwszą przyjaźń na świecie. :D

W czasie studiów pracowałam dorywczo jako hostessa i w takich też okolicznościach poznałam Justynę. Na początku zwykła znajomość "cześć, cześć, co słychać" i na tym koniec. Trudno mi było przekonać się do tej znajomości dlatego z dystansem podchodziłam do nowej koleżanki. Kilka wyjść na imprezę, kilka wypadów na miasto i z zakończeniem studiów kontakt się urwał. Trzy lata...

Przez cały cykl kształcenia się w szkole podstawowej nie traktowałem edukacji na poważnie, a przyszłość nie miała dla mnie większego znaczenia. Piłem, paliłem, wagarowałem i byłem arogancko nastawiony do ludzi z mojego otoczenia. Rodzina i nauczyciele łapali się za głowę, mówili tylko "skończysz marnie". Było już prawie pewne, że za kilka lat zasilę jedynie margines, czyli najniższą warstwę społeczeństwa, ale tak się nie stało! W połowie gimnazjum poznałem pozornie nawiedzonego plastyka, który przeprowadzał warsztaty w mojej szkole. Złapałem z nim kontakt i zacząłem pracować. Artysta zainspirował mnie, a ja zakochałem się w tym co robię, bo cudownie mi szło. Uwrażliwiłem się bardzo na sztukę, zacząłem dużo czytać i w końcu znalazłem motywację do życia. Jakby nie on to nie wiem czy dzisiaj moje życie byłoby tak piękne i kolorowe. Aktualnie realizuje swoje marzenia, dostałem się na uczelnie wyższą, a w międzyczasie realizuje na zlecenie małe projekty malarskie jak i rzeźbiarskie. Teraz wszyscy są ze mnie dumni, a ja wyrosłem na ludzi.

Przez cały cykl kształcenia się w szkole podstawowej nie traktowałem edukacji na poważnie, a przyszłość nie miała dla mnie większego znaczenia. Piłem, paliłem, wagarowałem i byłem arogancko nastawiony do ludzi z mojego otoczenia. Rodzina i nauczyciele łapali się za głowę, mówili tylko "skończysz marnie". Było już prawie pewne, że za kilka lat zasilę jedynie margines, czyli...

Nie dość, że wakacje się skończyły, to jeszcze jesienna aura nie ułatwiała całej sytuacji. Niebo zasłonięte szarostalowymi chmurami, coraz odważniej padający deszcz oraz zimny wiatr zachęcały do nie ruszania się z domu. Do tego obezwładniający stres, który podpowiadał, żeby lepiej dać sobie spokój z tym wyjazdem na studia. Trzeba było jednak jakoś przetrwać. Nie można przecież w nieskończoność odsuwać w czasie wejścia w dorosłość. Jednak stojąc w długiej kolejce do administracji akademika, miałem ochotę uciec jak najdalej się da. Kiedy tak stałem w tym tłumie ktoś szturchnął mnie w ramię. Natychmiast usłyszałem, że nieznajomy mnie przeprasza. Wszystko działo się tak szybko, wiec nawet nie zdążyłem przyjrzeć się tej osobie. Gdy stałem już przed drzwiami swojego studenckiego pokoju, trzymając w spoconej ręce klucz, znów poczułem na ramieniu delikatny dotyk i usłyszałem ten sam głos. Odwróciłem się i spojrzałem mężczyźnie w oczy.Jeszcze wtedy nie przypuszczałem, że to przypadkowe spotkanie przerodzi się w prawdziwą przyjaźń.

Nie dość, że wakacje się skończyły, to jeszcze jesienna aura nie ułatwiała całej sytuacji. Niebo zasłonięte szarostalowymi chmurami, coraz odważniej padający deszcz oraz zimny wiatr zachęcały do nie ruszania się z domu. Do tego obezwładniający stres, który podpowiadał, żeby lepiej dać sobie spokój z tym wyjazdem na studia. Trzeba było jednak jakoś przetrwać. Nie można...

Właśnie wróciłam z pierwszego spotkania z osobą poznaną online. Spotkanie trwało miesiąc i śmiało mogę powiedzieć, że to był najlepszy miesiąc mojego życia! Zaczęło się od internetowej przyjaźni- poznaliśmy się na stronie do nauki języków obcych poprzez konwersacje-założyłam tam konto trochę z przypadku, gdyż chciałam podszkolić swój angielski i hiszpański przed wymianą językową w szkole. Miałam wtedy 15 lat. Poznałam Kolumbijczyka, studenta języków obcych, który wysłał mi wiadomość z pytaniem, czy mam ochotę popisać po angielsku/hiszpańsku. Oczywiście zgodziłam się. Wtedy właśnie z nieznajomych, staliśmy się kolegami, później przyjaciółmi, a aktualnie jesteśmy parą. Kilka miesięcy temu skończyłam 18 lat, zostawiłam wszystko i wyjechałam na miesiąc do Kolumbii, żeby spędzić trochę czasu z chłopakiem i poznać się lepiej. Powiem szczerze, że zmieniło to moje życie i postrzeganie świata- ludzie w Kolumbii są bardziej otwarci, szczerzy i po prostu cieszą się z tego co mają (nawet jeśli nie mają zbyt wiele). Spotkanie wymagało od nas wiele współpracy, trzech lat oszczędzania i prac dodatkowych oraz dużo cierpliwości. Ale udało się i mój chłopak planuje przyjazd do Polski jeszcze w tym roku, aby zostać tu na stałe. Mówią, że cudów nie ma- ja mówię, że gdy uwierzymy, cuda zaczną pojawiać się w naszym życiu! :)

Właśnie wróciłam z pierwszego spotkania z osobą poznaną online. Spotkanie trwało miesiąc i śmiało mogę powiedzieć, że to był najlepszy miesiąc mojego życia! Zaczęło się od internetowej przyjaźni- poznaliśmy się na stronie do nauki języków obcych poprzez konwersacje-założyłam tam konto trochę z przypadku, gdyż chciałam podszkolić swój angielski i hiszpański przed wymianą...