To był kolejny jesienny, deszczowy dzień. Znów z trudem zwlekłam się z łóżka i ruszyłam do pracy, której nie lubiłam. Ostatnio coraz częściej narzekałam i byłam typową pesymistką.
- Cholerne kałuże! - mruczałam pod nosem w drodze do pracy. Miałam zapewne wrogą minę i piorunowałam wszystkich wzrokiem.
- Dlaczego pani się złości? - zapytała dziewczynka mająca około 9 lat.
Już miałam odejść, gdy zdałam sobie sprawę, że ona mówi do mnie.
- Po prostu mam kiepski dzień. - rzekłam.
- Pani się nie martwi, ja mam ostatnio same kiepskie dni. - zauważyłam, że mała jest dosyć brudna i wyziębiona.
- A gdzie Twoi rodzice?
- Nie mam rodziców. Jestem w z domu dziecka.
- Wiesz co, wpadłam na pomysł. Chodźmy do jakiegoś baru na pyszne śniadanie i dobrą herbatę. Okej? - spytałam. Czułam, że muszę pomóc tej złotowłosej dziewczynce.
- Ale chyba nie mogę rozmawiać z obcymi...- odpowiedziała przestraszona.
- Nie jestem obca, mam na imię Basia. A Ty? - zapytałam.
- Amanda.
Poszłyśmy na śniadanie do przytulnej knajpki. Amanda opowiedziała mi trochę o sobie. Okazało się, że uciekła z domu dziecka. Namówiłam ją na powrót. Ten dzieciak tak mi namącił w głowie, że nagle zaczęłam doceniać to, co mam. Od tamtego czasu jesteśmy w ciągłym kontakcie. Moja mała przyjaciółka nauczyła mnie, jak cieszyć się z życia i czerpać z niego pełnymi garściami! Zmieniłam pracę, uśmiecham się każdego dnia i doceniam drobne radości... Życie mamy tylko jedno, dlatego nie warto się przejmować błahostkami.

To był kolejny jesienny, deszczowy dzień. Znów z trudem zwlekłam się z łóżka i ruszyłam do pracy, której nie lubiłam. Ostatnio coraz częściej narzekałam i byłam typową pesymistką.
- Cholerne kałuże! - mruczałam pod nosem w drodze do pracy. Miałam zapewne wrogą minę i piorunowałam wszystkich wzrokiem.
- Dlaczego pani się złości? - zapytała dziewczynka mająca około 9 lat.
...

Nasze miejsce[bookLink]4893605|Nasze miejsce[/bookLink]

Nasze miejsce[bookLink]4893605|Nasze miejsce[/bookLink]

 [bookCover]4893605|Nasze miejsce[/bookCover]