W moim przypadku była to grupa ludzi. A dokładniej dzieci, niepełnosprawnych umysłowo.

Jako studentka germanistyki chciałam dorobić sobie jako tłumacz, koleżanka załatwiła mi 5 tygodniowy projekt polsko-niemiecki. Miałam tłumaczyć warsztaty kucharskie dla niemieckiej grupy.

Gdy byłam na miejscu okazało się, że członkami warsztatów będą dzieci z polskiej i niemieckiej szkoły specjalnej. Przeraziłam się - nie przepadałam za dziećmi, a dzieci chore umysłowo mnie przerażały. Po prostu nie wiedziałam jak mam je traktować i jak się zachować.

Okazało się, że dzieci były niesamowicie ciepłe i otworzyły mnie na zupełnie inny świat. Polubiły mnie, tęskniły za mną. Zmieniły całkowicie mój stosunek do dzieci, wręcz zachciałam mieć swoje własne.

W moim przypadku była to grupa ludzi. A dokładniej dzieci, niepełnosprawnych umysłowo.

Jako studentka germanistyki chciałam dorobić sobie jako tłumacz, koleżanka załatwiła mi 5 tygodniowy projekt polsko-niemiecki. Miałam tłumaczyć warsztaty kucharskie dla niemieckiej grupy.

Gdy byłam na miejscu okazało się, że członkami warsztatów będą dzieci z polskiej i niemieckiej...

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Tully
Paula1909
Magdalena
Konik
Julka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Tully
Paula1909
Magdalena
Konik
Julka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Pana Włodzimierza widywałam wcześniej już kilka razy, kiedy odwiedzałam swoją ciotkę. Wydawało mi się wtedy, że jest on uroczym, bardzo niezdarnym staruszkiem. Wychodząc z jednej z wizyt u cioci zobaczyłam go zbierającego produkty spożywcze, które wypadły z jednej z jego toreb. Bez wahania zaproponowałam mu pomoc. Wnieśliśmy razem zakupy do jego mieszkania, a on chcąc mi się odwdzięczyć zaproponował mi kawałek szarlotki i herbatę. Ze względu na to, że byłam i tak spóźniona na autobus, którym miałam wrócić do domu (i na to, że jestem łasa na słodkości)- nie odmówiłam. Pan Włodzimierz okazał się bardzo rozmownym i otwartym człowiekiem. Po drugim kawałku ciasta zaczęliśmy rozmawiać o jego przeszłości. Okazało się, że będąc w moim ówczesnym wieku brał on udział w Powstaniu warszawskim.
Tamta rozmowa okazała się być dla mnie nie tylko wartościową lekcją historii. Była ona też lekcją pokory. Do tej pory wstydzę się swojej ówczesnej powierzchowności.

Pana Włodzimierza widywałam wcześniej już kilka razy, kiedy odwiedzałam swoją ciotkę. Wydawało mi się wtedy, że jest on uroczym, bardzo niezdarnym staruszkiem. Wychodząc z jednej z wizyt u cioci zobaczyłam go zbierającego produkty spożywcze, które wypadły z jednej z jego toreb. Bez wahania zaproponowałam mu pomoc. Wnieśliśmy razem zakupy do jego mieszkania, a on chcąc mi...

Jako osoba roztrzepana, pełna energii i łatwo nawiązującą znajomości nigdy nie miałam problemu z poznaniem nowych osób. Czasem było ich tak wiele, że zapominając ich imiona, mijając ich na ulicy nie poznawałam ich a gdy oni witali się ze mną i zaczęli przytaczać historię w których uczestniczyłam myślałam tylko - skąd my się k.. znamy? Często na to pytanie nie znałam odpowiedzi. Jednak jedna znajomość utkwiła mi w pamięci. Poznaliśmy się na domówce, bo jakie było by lepsze miejsce na poznanie cekawej osobistości jak nie na imprezie i przy alkoholu? Pewnie żadne. Siedział tam, nawalony (impreza była przednia), a na dodatek w samych bokserkach - jak się okazało kolega oblał mu spodnie w takim miejscu jakie sugerowałoby, że nie zdążył do toalety, więc jego męskie ego doradziło mu, że lepiej siedzieć prawie gołym niż w pomoczonych gaciach. Jako osoba mówiąca to co myśli wyraziłam swoją cięta ripostę w jego kierunku a on nie został mi dłużny - zaczął się dąsać i próbował odgryźć na mnie jednak w jego stanie upojenia alkoholowego jedyne co rozumiałam to: Agh, ble, ble, ble. Na kolejny dzień zaprosił mnie na FB (chyba każdy zna magiczne znajomości przez fejsbuka) i o dziwo chciał się umówić i jak twierdził przeprosić za swoje infantylne zachowanie. Ja głupia oczywiście się zgodziłam, bo czemu nie ? I tak spotykaliśmy się przez tydzień, wyjechaliśmy na weekend do Wrocławia a potem co? Po 3 tygodniach znajomości wyjechaliśmy do Walii na 2 lata, podczas tych dwóch lat oświadczył mi się, i wiecie gdzie ? W Paryżu! (Tutaj chwila na to, żebyście mogli mi pozazdrościć). Rok temu wróciliśmy do Polski mieszkamy razem, planujemy ślub i szczęśliwe życie. Moja refleksja pozostaje niezmienna - najlepsze znajomości zawiera się przy alkoholu.

Jako osoba roztrzepana, pełna energii i łatwo nawiązującą znajomości nigdy nie miałam problemu z poznaniem nowych osób. Czasem było ich tak wiele, że zapominając ich imiona, mijając ich na ulicy nie poznawałam ich a gdy oni witali się ze mną i zaczęli przytaczać historię w których uczestniczyłam myślałam tylko - skąd my się k.. znamy? Często na to pytanie nie znałam...

Spotkanie, które mnie odmieniło miało miejsce około trzech miesięcy temu.
Od dziecka byłam raczej zamkniętą w sobie dziewczynką.
Miałam kilku, ale prawdziwych przyjaciół. Nie przeszkadzało mi to,
że moi znajomi mają większe grona kolegów. Jednak pewnego dnia moja przyjaciółka zażyczyła sobie, abym towarzyszyła jej na spotkaniu z paczką jej znajomej, ponieważ sama czuła by się nieswojo. Tak długo mnie męczyła, że w końcu się zgodziłam. Nie spodziewałam się tego jak bardzo będzie mi się tam podobało. Umówionym miejscem, gdzie mieliśmy wszyscy się spotkać był nowy bar w naszym mieście, który oferował swoim klientom różnorakie planszówki do umilania sobie czasu.
Zaczęło się dość niezręcznie. Po grzecznym przedstawieniu się, zaczęły się rozmowy na błahe tematy. Nie okłamując nikogo, było nudno. W pewnym momencie zaczęłam wręcz liczyć wszystko dookoła, gdy do baru wparował chłopak, z którego woda dosłownie kapała, jednak na jego twarzy gościł najszerszy uśmiech jaki kiedykolwiek widziałam. Wytłumaczył nam, że złapała go ulewa, przez co się spóźnił, jednak za nic nie chciał ominąć spotkania. Złożyło się tak, że usiadł koło mnie i tak się stało, że od razu złapaliśmy dobry kontakt. Nie dało się go nie polubić. Spotkanie nabrało tępa i wszyscy świetnie się bawiliśmy. Wraz z Mateuszem, bo tak ma na imię ten wesołek, wymieniliśmy się numerami i od tego czasu bardzo się zaprzyjaźniliśmy. Jest to najbardziej pozytywna osoba jaką poznałam.
Nasza znajomość bardzo otworzyła mnie na ludzi. Podczas ostatnich miesięcy poznałam tyle osób, ile nie udało mi się przez całe życie. Coraz częściej wychodziłam w większym gronie, a nie tylko z najbliższą czwórką przyjaciół. Zaczęłam podchodzić do świata bardziej optymistycznie, ale co najważniejsze, nauczyłam się śmiać z samej siebie i nie podchodzić do wszystkiego z taką powagą. Fakt iż poznałam Mateusza kompletnie zmienił moje postrzeganie świata.

Spotkanie, które mnie odmieniło miało miejsce około trzech miesięcy temu.
Od dziecka byłam raczej zamkniętą w sobie dziewczynką.
Miałam kilku, ale prawdziwych przyjaciół. Nie przeszkadzało mi to,
że moi znajomi mają większe grona kolegów. Jednak pewnego dnia moja przyjaciółka zażyczyła sobie, abym towarzyszyła jej na spotkaniu z paczką jej znajomej, ponieważ sama czuła by...

Dwadzieścia lat, apetyt na życie, radość o każdym poranku i warkocz do pasa. To ja sprzed trzydziestu lat. A! Jeszcze zapał do pracy, niewyczerpane pokłady empatii i życzliwości dla chorych. Oraz egzamin dyplomowy za pasem. Pacjentka z SM na internie szczególnie mnie polubiła. Z wzajemnoscią. Często powtarzała:"szkoda, że mój syn już jest żonaty. Fdyby nie to - byłabyś moją synową!Jakież było moje zdziwienie, gdy za rok mój narzeczony zawiódł mnie do swojej rodziny i okazało się, że jego ciocia to właśnie pani Leokadia! Nie jej syn, ale bratanek został moim mężem! Byłyśmy szczęśliwe. Wiele lat łączyła nas bliska przyjaźń i szczególna więż. A wspomnieniom nie było końca!

Dwadzieścia lat, apetyt na życie, radość o każdym poranku i warkocz do pasa. To ja sprzed trzydziestu lat. A! Jeszcze zapał do pracy, niewyczerpane pokłady empatii i życzliwości dla chorych. Oraz egzamin dyplomowy za pasem. Pacjentka z SM na internie szczególnie mnie polubiła. Z wzajemnoscią. Często powtarzała:"szkoda, że mój syn już jest żonaty. Fdyby nie to - byłabyś moją...

To było fatalne lato. Nic mi się nie układało. Czułam, jak wszystko wymyka mi się z rąk. Dodatkowo słońce świeciło tak mocno, że nie byłam w stanie skupić jakichkolwiek myśli. I nagle usłyszałam dźwięk mojego telefonu. To była Ola - dziewczyna, która potrafiła narzekać, obgadywać i snuć swoje historie nie dopuszczając rozmówcy do głosu, choć muszę przyznać, czasem zdarzyło jej się wysłuchać paru krótkich zdań. Skrzywiłam się, miałam już dość słuchania jej fantastycznych opowieści o jakże cudownym życiu. Postanowiłam, że rozmowę z nią ukrócę do zbędnego minimum - potakiwania i mówienia, że ma w zupełności rację. Jednak tym razem chodziło o coś zupełnie innego. Jak tylko przyłożyłam telefon do ucha zaatakował mnie potok słów. Pokrótce wyjaśniła mi, że koniecznie muszę pojechać z nią do Stawiska, do Muzeum Jarosława i Anny Iwaszkiewiczów. Zamyśliłam się, wspólna wycieczka wydała mi się koszmarnym pomysłem, ale z drugiej strony już od dawna chciałam się tam wybrać. Z moich myśli wyrwało mnie nagłe pytanie Oli: "To w końcu jedziesz czy nie?!". I wtedy usłyszałam swój własny głos: "Jadę!". Nawet nie przypuszczałam, jakie konsekwencje przyniesie ta decyzja.
Kiedy znalazłyśmy się już w Muzeum, jakby za dotknięciem różdżki zapomniałam o ciągłych narzekaniach Oli na brak klimatyzacji w pociągu oraz na nieświeży oddech konduktora, wszystko przestało się liczyć. Magia tego miejsca oczarowała mnie, zaczęłam sobie wyobrażać, jak do pokoju wkracza Iwaszkiewicz, chwyta swoje pióro i tworzy kolejne wspaniałe opowiadanie.
"Uważaj, tam nie wolno wchodzić!" usłyszałam za sobą męski głos, dziwnie znajomy. Powoli odwróciłam się i wtedy go dostrzegłam, wysoki ciemnowłosy chłopak, niewiele starszy ode mnie. Skąd mogłam go znać? Nie mogłam sobie przypomnieć. Wydawało się, jakby było to w innym życiu, a jednak skądś go znałam.
"Dobrze się czujesz?" ponownie usłyszałam głos chłopaka.
"Tak, przepraszam za śmiałość, ale wydajesz się znajomy" odpowiedziałam zakłopotana.
"Pewnie przypomina Harrego Pottera." zaśmiała się dziewczyna podchodząc do nieznajomego. "Każdy mu to mówi" dodała.
"Pewnie tak" zaśmiałam się głupio.
"Wybacz, jestem Paulina, a to mój brat Dawid" wyjaśniła dziewczyna.
"Miło mi, ja mam na imię..."
"Zaraz, zaraz, ty jesteś Agnieszka! Prawda?! 2005 albo 2006? Wakacje w Gdańsku? Pisałam do Ciebie!"
To chyba jakiś żart, tyle osób dziwi się, że Agnieszka jest ze mną spokrewniona, a ta dziewczyna myli mnie z nią.
"To chyba jakaś pomyłka..." zaczęłam nieśmiało.
"Nie pamiętasz mnie?" zapytał nagle zaciekawiony obrotem spraw Dawid.
"Ja...ja...ja nie pamiętam. To wszystko było tak dawno." wyjaśniłam. To się nie dzieje naprawdę. Nie chcę o tym pamiętać. To lato było wspaniałe, byłam taka szczęśliwa codziennie mogłam pływać w bezkresnym morzu i w dodatku poznałam bratnią duszę, chłopaka, z którym mogłam o wszystkim porozmawiać, był dla mnie jak brat, którego zawsze chciałam mieć, jednak po powrocie z Gdańska straciliśmy kontakt, a później moja babcia zaczęła chorować, a to lato pozostało jedynie miłym wspomnieniem. Wszystko straciło sens, najważniejsza była babcia i to jak jej pomóc, a kiedy odeszła nie chciałam już więcej myśleć o przeszłości. Wymazałam z pamięci te wszystkie wspomnienia, które teraz nagle powróciły ze zdwojoną siłą.
"Proszę, proszę, ja wiem, że pamiętasz. Widzę to w Twoich oczach." powiedział błagalnie Dawid.
Nie...nie...nie...nie! Nie! Nie mogę znowu pozwolić, by ktoś mnie skrzywdził, odszedł bez żadnego wytłumaczenia. Nie, to nie może zdarzyć się ponownie. Nie pozwolę się zranić.
"Nie" odparłam tylko i odwróciłam się, aby odejść, jednak on chwycił mnie za ramię i przyciągnął do siebie. Poczułam jak nogi uginają się pod moim ciężarem, gdy spoglądał w moje oczy.
"Proszę" błagał.
Jednakże, ja już podjęłam decyzję. Kiedyś mi za to podziękuję. To wszystko tylko zły sen. Zaraz się obudzę i nie będę o tym pamiętać.Nie chcę. Nie mogę. Muszę o tym, jak najszybciej zapomnieć, aby inne mroczne wspomnienia nie dały o sobie znać.
"Żegnaj" odparłam cichutko i zatopiłam się w tłumie turystów.

To było fatalne lato. Nic mi się nie układało. Czułam, jak wszystko wymyka mi się z rąk. Dodatkowo słońce świeciło tak mocno, że nie byłam w stanie skupić jakichkolwiek myśli. I nagle usłyszałam dźwięk mojego telefonu. To była Ola - dziewczyna, która potrafiła narzekać, obgadywać i snuć swoje historie nie dopuszczając rozmówcy do głosu, choć muszę przyznać, czasem zdarzyło...

Long time ago...
Wracałem z koncertu Perfektu i uciekł mi ostatni autobus poza miasto. Do przejścia miałem prawie 6km. Przechodząc przez wiadukt popatrzyłem do tyłu by sprawdzić czy coś nie jedzie. W dole ulicy jakaś para rozmawiała stojąc blisko siebie. Światło latarni oświetlało ich tak wyraźnie, że pomyślałem „dlaczego mnie nie przytrafiają się takie dziewczyny”.
W tym samym momencie facet gdzieś zniknął, a ona zawołała „zaczekaj!”. Podbiegła do mnie i zapytała czy odprowadzę ją do domu.
Wielokrotnie obserwując to miejsce zza szyby autobusu zastanawiałem się co takiego kryje się za porośniętą krzakami skarpą. Prowadziła mnie sobie tylko znaną ścieżką. Podała mi swą dłoń, która jak na dziewczynę wracającą z nieznajomym po północy do domu była wyjątkowo delikatna i uspakajająca. Bezbłędnie odnajdywała drogę opowiadając coś kompletnie bez znaczenia. Jej głos mnie uspokajał i nie myślałem o zagrożeniach mogących czyhać w nieznanych zakamarkach. Czułem się bezpiecznie i chciałem by to trwało.
W dole za wzniesieniem ukryte było osiedle piętrowych, ceglanych domków. Przeszliśmy przez kilka ciemnych podwórek gdy powiedziała: „Tu mieszkam” prawie od razu dodając „Masz papierosa?”.
Miałem. Siedząc na murku rozmawialiśmy o czymś niewartym zapamiętania. Powinienem ją wtedy pocałować by zgrabnie spuentować tę przygodę ale nie zrobiłem tego. Umówiliśmy się na następny dzień.
Wracałem tam wielokrotnie ale nigdy już w świetle dnia nie udało mi się odnaleźć tego miejsca i jej.

Long time ago...
Wracałem z koncertu Perfektu i uciekł mi ostatni autobus poza miasto. Do przejścia miałem prawie 6km. Przechodząc przez wiadukt popatrzyłem do tyłu by sprawdzić czy coś nie jedzie. W dole ulicy jakaś para rozmawiała stojąc blisko siebie. Światło latarni oświetlało ich tak wyraźnie, że pomyślałem „dlaczego mnie nie przytrafiają się takie dziewczyny”.
W tym...

Kilka lat temu w zamian za dobre wyniki w pracy otrzymałem pakiet GOLD na mecz Wisły Kraków, na który składało się miejsce w loży VIP z najlepszym widokiem na boisko i darmowe jadło w nieograniczonej ilości serwowane przez atrakcyjne kelnerki. Gdy nadszedł dzień meczowy w wyniku zbiegu okoliczności na stadion wybrałem się w ostatniej chwili. Na ulicy zaczepił mnie mężczyzna na oko 50-letni, ubrany niezbyt gustownie. Zapytał czy mogę wskazać mu miejsce skupu używanych telefonów komórkowych gdyż nie zna tej okolicy, a potrzebuje pilnie swój sprzedać. To był zimny, późnojesienny wieczór, powiedziałem mu, że o tej porze może być ciężko znaleźć jakiś otwarty lokal. Odpowiedział, że potrzebuje pieniędzy na bilet na pociąg, gdyż został przed chwilą wypisany ze szpitala, nie ma przy sobie karty, a placówkę bankową zamknęli mu tuż przed nosem. Nie miał również nikogo bliskiego kto mógłby go odebrać. Przyjrzałem mu się dokładnie, miał laskę, powiedział, że jest osobą słabowidzącą, faktycznie na nosie miał wielkie okulary. Mimo to wciąż nie w pełni ufałem w jego opowieść. Sięgnąłem do portfela, oczom ukazało mi się 30 zł, które miały mi starczyć jeszcze na kilka dni. Bieda zajrzała mi w oczy, mimo to podałem mu 20 zł na co on podziękował i... zapytał czy nie mam jeszcze 2 zł, bo tyle brakuje mu do biletu. W tym momencie uśmiechnąłem się szczerze do niego gdyż miałem pewność, że jego historia jest prawdziwa. Odprowadziłem go na stację po czym pognałem spóźniony na mecz Kilka dni później poznałem swoją narzeczoną. Spotkanie to pokazało, że gdy bezinteresownie komuś coś ofiarowujemy nie oczekując nic w zamian, to dobro prędzej czy później, w takiej czy innej formie do nas wróci.

Kilka lat temu w zamian za dobre wyniki w pracy otrzymałem pakiet GOLD na mecz Wisły Kraków, na który składało się miejsce w loży VIP z najlepszym widokiem na boisko i darmowe jadło w nieograniczonej ilości serwowane przez atrakcyjne kelnerki. Gdy nadszedł dzień meczowy w wyniku zbiegu okoliczności na stadion wybrałem się w ostatniej chwili. Na ulicy zaczepił mnie...