Mój dziadek zwykł mawiać, że jeśli dziecka nie słychać, to znaczy, że coś broi. W moim przypadku była to absolutna prawda - wystarczyło, że dorośli na chwilę spuścili mnie z oczu, a ja już zdążyłam narozrabiać. Pewnego razu byliśmy na obiedzie u dziadków, wiadomo, sami dorośli i ja. W pewnym momencie znudziły mnie ich poważne rozmowy, więc poszłam do drugiego pokoju. Jeśli nawet w trakcie swojej ożywionej społeczno-politycznej dyskusji zauważyli, jak się oddalam, to nie zwrócili na to większej uwagi. Znalazłam się w sypialni dziadków, gdzie na toaletce babci stały sobie zupełnie niewinnie jej szminki w trzech różnych odcieniach. Nie mając pod ręką kredek (dorośli zapomnieli zapewnić mi nawet to minimum rozrywki), ochoczo po nie sięgnęłam. Czystego papieru też nie znalazłam, więc musiałam zadowolić się ścianą. Uzbrojona w szminki wdrapałam się na wersalkę i stanąwszy na niej, zaczęłam w skupieniu pracę nad swoim, jak się po latach okazało, najtrwalszym dziełem. Nie zdążyło ono jednak przybrać monumentalnych rozmiarów, gdyż mój proces twórczy został w nieodpowiednim momencie przerwany. Zdawszy sobie mianowicie sprawę, że zachowuję się stanowczo zbyt cicho, dorośli zdecydowali się wkroczyć do sypialni, gdzie ich oczom ukazały się Kartofelki. Wówczas odebrali mi szminki i choć w tym momencie moja kariera malarki dobiegła końca, nim na dobre się rozpoczęła, tłuste ślady po Kartofelkach jeszcze przez wiele lat były widoczne na ścianie, pomimo ich kilkukrotnego zamalowywania.

Mój dziadek zwykł mawiać, że jeśli dziecka nie słychać, to znaczy, że coś broi. W moim przypadku była to absolutna prawda - wystarczyło, że dorośli na chwilę spuścili mnie z oczu, a ja już zdążyłam narozrabiać. Pewnego razu byliśmy na obiedzie u dziadków, wiadomo, sami dorośli i ja. W pewnym momencie znudziły mnie ich poważne rozmowy, więc poszłam do drugiego pokoju. Jeśli...

Moja babcia miała mieć urodziny, więc jak co roku razem z siostrą Anią przygotowywałyśmy dla niej tort. W zasadzie to moja siostra przygotowywała, a ja jej jedynie asystowałam. Ania od zawsze miała zdolności cukiernicze, nie dość, że potrafiła upiec piękny, to do tego naprawdę smaczny tort.
Drugi dzień pieczenia, bo pierwszego był robiony biszkopt, efekt zbliża się ku końcowi. Ja zajmowałam się jej córeczką, ale ponieważ zabrakło siostrze do dekoracji borówek, to poprosiła, żebym skoczyła do sklepu. Więc zrobiłam jak prosiła, a gdy weszłam do domu siostra mi oznajmiła, że już nie ma czego dekorować. Siostra przygotowywała drip na tort, a nasze maleństwo w tym czasie postanowiło spróbować tortu stojącego na blacie, a że nie mogła sięgnąć, to pociągnęła za deseczkę na, której stał tort. Siostra mówi, że odwróciła się tylko na chwilę, gdy robiła drip i usłyszała huk, jak coś spadło na ziemię. Od razu pomyślała o torcie i niestety jej przypuszczenia się sprawdziły. Ola ściągnęła tort, który runął z wielkim impetem rozciapując się na posadzce.
W tej sytuacji jedyne, co zdążyłyśmy zrobić to sernik na zimno, ale pięknie przyozdobiony borówkami :)

Moja babcia miała mieć urodziny, więc jak co roku razem z siostrą Anią przygotowywałyśmy dla niej tort. W zasadzie to moja siostra przygotowywała, a ja jej jedynie asystowałam. Ania od zawsze miała zdolności cukiernicze, nie dość, że potrafiła upiec piękny, to do tego naprawdę smaczny tort.
Drugi dzień pieczenia, bo pierwszego był robiony biszkopt, efekt zbliża się ku...

Znam to wspomnienie, dzięki opowieściom, które są powtarzane przez lata przy rodzinnych spotkaniach. Miałam wtedy jakoś z pięć lat. Matka była zajęta moim młodszym bratem i spuściła ze mnie wzrok na chwilę. Ta chwila wystarczyła, abym podbiegła do płotu, który przewrócił się na mnie i przygniótł. Strasznie płakałam i krzyczałam nie mogąc się wydostać spod ciężaru, który wgniatał mnie w ziemię. Matka podniosła płat razem z sąsiadką i mnie spod niego wyciągnęła, spuszczając wzrok z młodszej pociechy. Na szczęście nic się strasznego nie stał ani mnie, ani bratu. Przy jednym dziecku trzeba mieć oczy wszędzie, a przy dwójce to nie możliwe, dlatego często coś przytrafiało się albo mi, albo bratu. Jednak to było tak straszne wspomnienie, że wyparłam je ze swoich wspomnień i na nowo je tam umieściłam poprzez opowieści.

Znam to wspomnienie, dzięki opowieściom, które są powtarzane przez lata przy rodzinnych spotkaniach. Miałam wtedy jakoś z pięć lat. Matka była zajęta moim młodszym bratem i spuściła ze mnie wzrok na chwilę. Ta chwila wystarczyła, abym podbiegła do płotu, który przewrócił się na mnie i przygniótł. Strasznie płakałam i krzyczałam nie mogąc się wydostać spod ciężaru, który...

To się wydarzyło tego lata, w pierwszym tygodniu upałów. Nasze mieszkanie tak się nagrzało, że ledwo dało się wytrzymać skwar i duchotę. Upewniwszy się, że naszej kotki nie ma w kuchni, otworzyłam okno na oścież, aby wpuścić do środka trochę powietrza. Wieczorny wiatr rozlewał się po pomieszczeniu, a ja zajęłam się swoimi obowiązkami, kątem oka cały czas obserwując, czy kotka nie podbiega do okna.

Niestety, wystarczyła chwila nieuwagi. Nie mam pojęcia, kiedy Luna zdążyła minąć mnie i wskoczyć na okno, ani kiedy z niego spadła. Pamiętam tylko gorączkowe poszukiwanie kota i tę falę zimnego potu, który oblał mnie, gdy uświadomiłam sobie do czego mogło dojść.

Wyjrzałam przez okno. Nasza kotka siedziała na trawie i zawodziła przestraszona, nie wiedząc jak wrócić. Zbiegłam czym prędzej na podwórko i zabrałam ją do domu, gdzie dokładnie ją obserwowałam. Wydawało się, że wszystko jest w porządku - spadła tylko z drugiego piętra. Niemniej, postanowiliśmy pojechać z nią do weterynarza. Dostała antybiotyk i lek na uspokojenie, a przez kilka kolejnych dni jeździliśmy na kontrole.

Naszej kici na szczęście nic się nie stało, ale jest mi strasznie wstyd, że przez moją lekkomyślność musiała przez to wszystko przechodzić. Przestrzegam jednocześnie wszystkich młodych właścicieli kotów – zainstalujcie siatki w oknach! Albo zamykajcie swoje zwierzaki w innym pokoju, kiedy chcecie przewietrzyć mieszkanie. Naprawdę wystarczy tylko chwila nieuwagi i tragedia gotowa.

To się wydarzyło tego lata, w pierwszym tygodniu upałów. Nasze mieszkanie tak się nagrzało, że ledwo dało się wytrzymać skwar i duchotę. Upewniwszy się, że naszej kotki nie ma w kuchni, otworzyłam okno na oścież, aby wpuścić do środka trochę powietrza. Wieczorny wiatr rozlewał się po pomieszczeniu, a ja zajęłam się swoimi obowiązkami, kątem oka cały czas obserwując, czy...

Jako dziecko wiecznie znikałam rodzicom z oczu. Wszystko mnie ciekawiło i zawsze gdzieś musiałam się zatrzymać na dłużej niż inni. Zaaferowana ty co widziałam potrafiłam złapać najbliższą rękę dorosłej osoby i dopiero po moim monologu pozostawionym bez odpowiedzi zerkałam na właściciela ręki... Na szczęście zawsze kończyło się śmiechem dorosłych i moją zdziwioną miną.

Jako dziecko wiecznie znikałam rodzicom z oczu. Wszystko mnie ciekawiło i zawsze gdzieś musiałam się zatrzymać na dłużej niż inni. Zaaferowana ty co widziałam potrafiłam złapać najbliższą rękę dorosłej osoby i dopiero po moim monologu pozostawionym bez odpowiedzi zerkałam na właściciela ręki... Na szczęście zawsze kończyło się śmiechem dorosłych i moją zdziwioną miną.

W dzieciństwie byłam małym, słodkim promyczkiem rodziców, którzy traktowali mnie jak swoje oczko w głowie. Jednak jako dorośli, pracujący ludzie nie mogli trzymać mnie pod obserwacją dwadzieścia cztery godziny na dobę, a wtedy do głosu dochodził ten cichy głosik w mojej głowie, za którym stała zwyczajna ciekawość. Bo trzeba przyznać, ja nigdy nie byłam złym dzieckiem, byłam po prostu niezwykle ciekawym świata dzieckiem, które chciało spróbować wszystkiego (ku ogólnemu utrapieniu moich znajomych ta cecha pozostała mi do dziś).

Pamiętam historię jak kiedyś mój tata poszedł wynieść śmieci. Mieszkaliśmy wtedy w bloku, a ogródki na których znajdował się śmietnik były wspólne dla wszystkich mieszkańców. Zawsze byłam pełna energii i dlatego też pobiegłam przodem i jakie było moje zaskoczenie, gdy z ogródka prosto na mnie wybiegł pies głośno ujadając. Był zwykłym kundelkiem, który dorosłemu człowiekowi nie dosięga nawet do kolan, dla mnie w tamtej chwili był jednak bestią z piekła rodem. Dlatego zaczęłam krzyczeć, jakbym ujrzała przed chwilą właśnie taką bestię. Nigdy nie zapomnę miny mojego taty, gdy przybiegł do ogródka, porzucając wszystko po drodze, by ratować swoje dziecko. A przecież spuścił mnie z oka tylko na chwilę.

Było jeszcze wiele sytuacji, które wynikły z tego, że jako kilkulatka nie wiedziałam, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła, lecz ta najbardziej utkwiła mi w pamięci. Zdarzało się nieraz, że zgubiłam się na placu zabaw lub w sklepie. Albo w zoo, gdy moją uwagę przykuwało każde zwierzę. Albo na wsi, gdzie kochałam biegać za kotem należącym do mojej cioci, który poważnie martwiąc się o swoje bezpieczeństwo, zawsze przede mną uciekał. Albo nawet w domu, kiedy uznałam, że miło byłoby pobawić się przez chwilę w chowanego.

A przecież moi rodzice zawsze byli opiekuńczy, i chociaż czasami zdarzały się sytuacje, kiedy mogło mi się coś stać to nigdy nie były to momenty skrajnie niebezpieczne. Zawsze będę uważała ich za najbardziej troskliwych i odpowiedzialnych rodziców na świecie.

W dzieciństwie byłam małym, słodkim promyczkiem rodziców, którzy traktowali mnie jak swoje oczko w głowie. Jednak jako dorośli, pracujący ludzie nie mogli trzymać mnie pod obserwacją dwadzieścia cztery godziny na dobę, a wtedy do głosu dochodził ten cichy głosik w mojej głowie, za którym stała zwyczajna ciekawość. Bo trzeba przyznać, ja nigdy nie byłam złym dzieckiem, byłam...

Tegoroczne upalne lato skłoniło nas by wybrać się na weekend nad nasze piękne polskie morze. Zwykle nie lubię zimnej wody ani tłoku na plaży i wybieram Mazury, ale wycieczka miała trwać dwa dni postanowiłam wytrzymać i dobrze się bawić. W założeniu miałam sobie czytać książkę na plaży a dzieci miały się bawić w piasku u mych stóp. Książki nie udało mi się nawet otworzyć ( nadrobiłam po powrocie do domu :) gdyż wsiaz pilnowałam dzieci. Siedzieliśmy nad samym brzegiem morza a fale niemal dotykały ręczników. Nagle nie widzę mego dziecka, przecież przed chwilą była przy mnie. Przerażona zerwałam się na równe nogi i wzrokiem pełnym paniki zaczęłam przeczesywać plażę, systematycznie i uważnie wytężając wzrok. Po mniej więcej 30 sekundach doszłam do wniosku że znalezienie dziecka jest niemożliwe w takich warunkach. Wtedy usłyszałam jej głos. Była dokładnie przede mną. i była tam przez cały czas. Tuż przy naszym ręczniku. Całe szczęście...

Tegoroczne upalne lato skłoniło nas by wybrać się na weekend nad nasze piękne polskie morze. Zwykle nie lubię zimnej wody ani tłoku na plaży i wybieram Mazury, ale wycieczka miała trwać dwa dni postanowiłam wytrzymać i dobrze się bawić. W założeniu miałam sobie czytać książkę na plaży a dzieci miały się bawić w piasku u mych stóp. Książki nie udało mi się nawet otworzyć (...

Podobno nie wie się czym jest strach, dopóki nie zostanie się mamą.

Ja tej roli uczę się od trzech lat i z każdym miesiącem mój system nerwowy jest coraz słabszy.
Syn miał sześć miesięcy, gdy złapał gorące drzwiczki od piekarnika, płakał z bólu pół dnia, a ja razem z nim.
Odwrocilam się tylko na chwilę.

Gdy skończył roczek, wspiął się na parapet, uchylił okno, rozerwał siatkę na owady i gdy stawiał stópkę za okno załapałam go za koszulkę, szarpiąc do tyłu, spadłby na balkon, ale gdy to wspominam, to nawet dziś puls mi przyspiesza.
Odwrociłam się tylko na chwilę (odkurzałam).

W galerii handlowej wpatrywałam się kilka minut w elektryczny samolot, przekonana ze tam się skrył, gdy zorientowałam się ze nikogo za nim nie ma, on od dawna bawił się na bolidzie cztery sklepy dalej, pomogła mi go namierzyć inna mama.
Odwróciłam się tylko na chwilę.

Czekając na windę próbowałam załadować syna, zakupy i wózek do środka, gdy usłyszałam trzask drzwiczek. Moje 15 kilo szczęścia pojechało samo, wciskając różne numery pięter. Załapałam go na ósmym.
Odwrocilam się tylko na chwilę.

W tym tygodniu przejechał sobie po ustach jednorazówką wygrzebaną z mojej kosmetyczki, chciał się ogolić tak, jak to robi tata. Tamowałam krew przez pół godziny. Jak go przestało boleć, płakał żeby mu dać maszynkę.
Odwróciła się tylko na chwilę.

Kiedyś marzyłam o tym, żeby polecieć w kosmos, dziś marzę tylko o tym, by bez zawału dożyć jego osiemnastych urodzin.

Podobno nie wie się czym jest strach, dopóki nie zostanie się mamą.

Ja tej roli uczę się od trzech lat i z każdym miesiącem mój system nerwowy jest coraz słabszy.
Syn miał sześć miesięcy, gdy złapał gorące drzwiczki od piekarnika, płakał z bólu pół dnia, a ja razem z nim.
Odwrocilam się tylko na chwilę.

Gdy skończył roczek, wspiął się na parapet, uchylił okno, rozerwał...

Moja mamusia miała spokojne, ciche i zawsze słuchające dziecko, które wyrosło na cichą i dorosłą kobietę. Jednak była jedna sytuacja, podczas której mama najadła się strachu.
Miałam pięć lat. Jechałyśmy z tatą wtedy pociągiem. Na jednej stacji miałyśmy przesiadkę. W Gliwicach jak dobrze pamiętam. Wysiedliśmy i kierowaliśmy się w stronę poczekalni. Aż nagle znikłam. Mała zaczęła gorączkowo mnie szukać. Tata tak samo. I na szczęście szybko mnie znaleźć. W towarzystwie dwójki Romów, którzy zaczęli się awanturować z moimi rodzicami. Ba, nie chcieli mnie oddać i upierali się, że moi rodzice coś wymyślają. Na szczęście mój tato potrafił stanąć na wysokości zadania i jak trzeba było to stawał w obronie rodziny. Postraszył policją, już wykręcał numer (to były czasy, gdy wchodziły telefony komórkowe). Wtedy magicznie Romowie się ulotnili. Od tego momentu też mama wraz z tatą nie spuszczali ze mnie oczu.

Moja mamusia miała spokojne, ciche i zawsze słuchające dziecko, które wyrosło na cichą i dorosłą kobietę. Jednak była jedna sytuacja, podczas której mama najadła się strachu.
Miałam pięć lat. Jechałyśmy z tatą wtedy pociągiem. Na jednej stacji miałyśmy przesiadkę. W Gliwicach jak dobrze pamiętam. Wysiedliśmy i kierowaliśmy się w stronę poczekalni. Aż nagle znikłam. Mała...

To musiało się dziać około 40 lat temu. Dziś mam 46 a wtedy na pewno miałem poniżej 6 lat może pięciu, nie pamiętam. Większość z rzeczy o których napisze znam z relacji mojej mamy. Wtedy dawno, dawno temu mama zabrała mnie i mojego młodszego o rok brata na procesję Bożego Ciała. Z mojej perspektywy 6 czy 5 latka to był tłum ludzi jakiego wcześniej nie widziałem. Szliśmy w procesji grzecznie trzymając mamę za ręce. Ale jak wiecie w czasie mszy ręce trzeba używać też do wykonywania różnych znaków podkreślających pełne uczestnictwo w celebrowanym nabożeństwie. I pewnie wtedy gdy mama wykonywała znak krzyża lub jakiś inny przez chwilę zostałem bez kontroli. Nie pamiętam strachu, chociaż podobno byłem zapłakany i zdezorientowany. Tłum ludzi, na których musisz spojrzeć mocno zadzierając głowę, wkoło sami obcy, nie ma mamy. Także musiałem mocno płakać skoro zwróciłem czyjąś uwagę. Jedyne co pamiętam to to, że byłem podniesiony do góry przez księdza, który przy ołtarzu, przez mikrofon komunikował wiernym o znalezisku i prosił o jego odbiór. Z relacji mojej mamy wiem, że mocno odetchnęła kiedy zobaczyła mnie, jak ksiądz unosi mnie do góry i pokazuje pytając czyja to zguba. To była chwila kiedy byłem „wyniesiony na ołtarze”. Nie każdemu się przytrafi. Dziś śmiejemy się z tego ale w tamten czwartek nie było nam przez jakiś czas aż tak wesoło.

To musiało się dziać około 40 lat temu. Dziś mam 46 a wtedy na pewno miałem poniżej 6 lat może pięciu, nie pamiętam. Większość z rzeczy o których napisze znam z relacji mojej mamy. Wtedy dawno, dawno temu mama zabrała mnie i mojego młodszego o rok brata na procesję Bożego Ciała. Z mojej perspektywy 6 czy 5 latka to był tłum ludzi jakiego...