Był taki czas, gdy w szkolnej bibliotece dzieci z podstawówki oglądały filmy na VHS. Jednym z nich, był "E.T.". Historia o przybyszu z innej planety, który szuka domu i znajduje schronienie wśród dzieci jednej z ziemskich rodzin wywarł na mnie takie wrażenie, że bałam się zasypiać w ciemnym pokoju. Taki E.T. przecież mógł wyjść spod łóżka, z dwoma wysuniętymi do przodu palcami... Długo rodzice musieli mnie uspokajać. W końcu wymyślili sznurek, który ja trzymałam w ręku, oni zaś w drugim pokoju. Ilekroć się bałam, pociągałam za sznurek. Tata wtedy również go ciągnął, abym wiedziała, że jest obok i nic mi się nie stanie.
Po latach polubiłam filmy o ufoludkach, zgredkach i innych dziwnie wyglądających przybyszach, a E.T. pewnie pozostanie w mojej głowie;)

Był taki czas, gdy w szkolnej bibliotece dzieci z podstawówki oglądały filmy na VHS. Jednym z nich, był "E.T.". Historia o przybyszu z innej planety, który szuka domu i znajduje schronienie wśród dzieci jednej z ziemskich rodzin wywarł na mnie takie wrażenie, że bałam się zasypiać w ciemnym pokoju. Taki E.T. przecież mógł wyjść spod łóżka, z dwoma wysuniętymi do przodu...

Szczerze? ... tak szczerze. Ja już jako mała dziewczynka nie chciałam być służącą jakiegoś mężczyzny. Potem już jak byłam nastolatką to doszło jeszcze coś nie chciałam wykonywać zawodu sekretarki i chyba sobie wykrakałam, bo byłam ponad pięć lat mimo tego, że jestem zwłaszcza obecnie po wielu latach genialnym historykiem. Z tym, że chcę dodać, że nigdy nie byłam taką zwykłą i tradycyjną sekretarką. Właściwie przez cały czas pracy w tej Firmie... miałam jakąś furtkę - płaszczyznę na której mogłam się realizować, a słowo klucz to Grodno. I tak obecnie dokonałam wiele przewartościowań w swoim myśleniu i już wiem, że słowo służba i małżeństwo to wcale nie synonimy i wiele rzeczy da się pogodzić ze sobą idąc na kompromisy...

Szczerze? ... tak szczerze. Ja już jako mała dziewczynka nie chciałam być służącą jakiegoś mężczyzny. Potem już jak byłam nastolatką to doszło jeszcze coś nie chciałam wykonywać zawodu sekretarki i chyba sobie wykrakałam, bo byłam ponad pięć lat mimo tego, że jestem zwłaszcza obecnie po wielu latach genialnym historykiem. Z tym, że chcę dodać, że nigdy nie byłam taką zwykłą...

Moje dzieciństwo nie było strachliwe, ale upłynęło pod znakiem trupiobladych, częściej sino-fioletowych, zimnych, potwornych dłoni z długimi, czerwonymi paznokciami. Dłonie te w ciągu dnia mieszkały cicho w ciemnych czeluściach przestrzeni zwanej przeze mnie "podłóżkiem". Podłóżek był odkurzany raz w tygodniu, ale nigdy nie znalazłam dowodów, które potwierdziłyby słuszność moich obaw. Trwałyśmy więc w niewidocznej symbiozie ja i trupie dłonie. Koszmarność sytuacji polegała na tym, że co noc panicznie bałam się ich niespodziewanego dotyku, złapania mojej stopy lub kostki, przeszywającego chłodu. Wierzyłam, że gdy tylko wysunę stopę spod kołdry, a nie daj Boże! przesunę ją tak, że zawiśnie na krawędzi łóżka, ze swoich czeluści wysuną się blade dłonie i spróbują wciągnąć mnie w niezbadane tajemnice podłóżka. Nie bałam się ich widoku, bo byłam przyzwyczajona do wyobrażeń, dopracowywanych w najmniejszych szczegółach w mojej dziecięcej głowie. Bałam się samego dotyku zimnych, chudych palców i długich paznokci.
Jeśli chcę dokończyć historię zgodnie z prawdą muszę przyznać, że ten absurdalny strach odczuwam do dziś. Największe upały nie zmuszą mnie do wystawienia choćby czubka dużego palca poza kołdrę. I choć zmieniam mieszkania, czasem łóżka, to nie mogę pozbyć się wrażenia, że zimne, trupioblade dłonie przeprowadzają się razem ze mną i lokują w coraz to nowych podłóżkach.

Moje dzieciństwo nie było strachliwe, ale upłynęło pod znakiem trupiobladych, częściej sino-fioletowych, zimnych, potwornych dłoni z długimi, czerwonymi paznokciami. Dłonie te w ciągu dnia mieszkały cicho w ciemnych czeluściach przestrzeni zwanej przeze mnie "podłóżkiem". Podłóżek był odkurzany raz w tygodniu, ale nigdy nie znalazłam dowodów, które potwierdziłyby słuszność...

Za swoich młodych lat popełniłem jeden błąd. Pomimo zakazu rodziców obejrzałem horror "Critters" o krwiożerczych małych kulkach z kosmosu które zjadały ludzi i toczyły się po ziemi. Do późnych lat młodzieńczych bałem się postawić nogi na ziemi idąc do łazienki po zmroku w obawie, że pod moim łóżkiem czekają krwiożercze istoty. Dopiero z wiekiem doświadczenie nauczyło mnie jednego nie ma co się bać potworów duchów lub martwych... bo największe potwory drzemią w ludziach.

Za swoich młodych lat popełniłem jeden błąd. Pomimo zakazu rodziców obejrzałem horror "Critters" o krwiożerczych małych kulkach z kosmosu które zjadały ludzi i toczyły się po ziemi. Do późnych lat młodzieńczych bałem się postawić nogi na ziemi idąc do łazienki po zmroku w obawie, że pod moim łóżkiem czekają krwiożercze istoty. Dopiero z wiekiem doświadczenie nauczyło mnie...

Mnie przerażał Taka-Tuka. Wymyślił go mój tato i straszył mnie nim gdy byłam niegrzeczna.Zapytałam tatę dlaczego potwór tak się nazywa,a on powiedział,że dlatego,że idąc po niegrzeczne dziecko wydaje dźwięki,które brzmią: taka-tuk,taka-tuk. Tak bardzo zapadło mi to w pamięć i podziałało na wyobraźnię,że kładąc się spać słyszałam Taka-Tukę i jego ciężkie kroki,zbliżające się w moim kierunku. Co najdziwniejsze,nawet teraz,będąc już dojrzałą osobą,czasami słyszę Taka-Tukę... Należy więc bardzo uważać,na to co się mówi dzieciom,a szczególnie czym się je straszy,bo na pewno wpływa to mocno na psychikę, o czym świadczy mój przykład

Mnie przerażał Taka-Tuka. Wymyślił go mój tato i straszył mnie nim gdy byłam niegrzeczna.Zapytałam tatę dlaczego potwór tak się nazywa,a on powiedział,że dlatego,że idąc po niegrzeczne dziecko wydaje dźwięki,które brzmią: taka-tuk,taka-tuk. Tak bardzo zapadło mi to w pamięć i podziałało na wyobraźnię,że kładąc się spać słyszałam Taka-Tukę i jego ciężkie kroki,zbliżające się...

Po moich pamiętnych wakacjach u babci, gdy postanowiłyśmy z koleżanką obejrzeć film "Smakosz" zawsze w nocy bałam się, że właśnie ten stwór czai się w ciemnościach żeby mnie porwać i zjeść.

Po moich pamiętnych wakacjach u babci, gdy postanowiłyśmy z koleżanką obejrzeć film "Smakosz" zawsze w nocy bałam się, że właśnie ten stwór czai się w ciemnościach żeby mnie porwać i zjeść.

Kiko, stwór wymyślony przez babcię, który chodził tylko nocą i sprawdzał czy wszystkie dzieci śpią. Na pewno miał wielki kapelusz i laskę, którą głośno stukał. Zasypialiśmy szybko , bo bardzo baliśmy się tego Kika.

Kiko, stwór wymyślony przez babcię, który chodził tylko nocą i sprawdzał czy wszystkie dzieci śpią. Na pewno miał wielki kapelusz i laskę, którą głośno stukał. Zasypialiśmy szybko , bo bardzo baliśmy się tego Kika.

Najgorsza zmora z dzieciństwa-Czarny Pan z kijem
Rodzice mnie nim straszyli jak miałam bałagan.Mówili żę jak nie posprzątam to przyjdzie Pan z Kijem i mi zabierze wszystkie zabawki.
Działał na mnie jak magiczna różdżka.Zaraz było pięknie wysprzątane :)
Najgorsze jedna były liczby.
Odlicznie na mnie najbardziej działało.Gdy nie chciałam wrócić z placu zabaw do domu,zaczynało się odliczanie raz,dwa... Nie wiedzieć czemu przerażało mnie i zawsze działało :)

Najgorsza zmora z dzieciństwa-Czarny Pan z kijem
Rodzice mnie nim straszyli jak miałam bałagan.Mówili żę jak nie posprzątam to przyjdzie Pan z Kijem i mi zabierze wszystkie zabawki.
Działał na mnie jak magiczna różdżka.Zaraz było pięknie wysprzątane :)
Najgorsze jedna były liczby.
Odlicznie na mnie najbardziej działało.Gdy nie chciałam wrócić z placu zabaw do domu,zaczynało...

Moim najgorszym potworem w dzieciństwie był Miś Colargol.

Obejrzenie tej wieczorynki było koszmarem. Chodzący jak zombie, nawiedzony miś do dzisiaj przyprawia mnie o gęsią skórkę. Już po pierwszych dźwiękach melodii wpadałam w histerię i w popłochu szukałam pilota by wyłączyć telewizor. Najgorszy był jednak jego głos. Nie rozumiem jak twórcy bajki mogli pozwolić mu śpiewać.

Zawsze z niecierpliwością wyczekiwałam 19:00, aby obejrzeć wieczorynkę. Jeśli jednak w danym dniu emitowano "Przygody Misia Colargola" z płaczem uciekałam sprzed telewizora.

Moim najgorszym potworem w dzieciństwie był Miś Colargol.

Obejrzenie tej wieczorynki było koszmarem. Chodzący jak zombie, nawiedzony miś do dzisiaj przyprawia mnie o gęsią skórkę. Już po pierwszych dźwiękach melodii wpadałam w histerię i w popłochu szukałam pilota by wyłączyć telewizor. Najgorszy był jednak jego głos. Nie rozumiem jak twórcy bajki mogli pozwolić mu...

Ja okropnie bałam się pająków! :) Ale oczywiście jakoś nie przyszło mi do głowy, że na strychu, w piwnicy są one często spotykane. A tam najchętniej lubiłam się bawić. Dlatego ciężko tutaj nie wspomnieć o antagonistycznej postaci Tekli z "Pszczółki Mai". Dla przypomnienie Tekla to pajęczyca: skrzypaczka i łowczyni owadów.

@ Ciekawostką może być kwestia pochodzenia imienia (od hiszpańskiego słowa "tecla" oznaczającego klawisz - na przykład w fortepianie) a Tekla przecież byłą muzykiem.

Ja okropnie bałam się pająków! :) Ale oczywiście jakoś nie przyszło mi do głowy, że na strychu, w piwnicy są one często spotykane. A tam najchętniej lubiłam się bawić. Dlatego ciężko tutaj nie wspomnieć o antagonistycznej postaci Tekli z "Pszczółki Mai". Dla przypomnienie Tekla to pajęczyca: skrzypaczka i łowczyni owadów.

@ Ciekawostką może być kwestia pochodzenia imienia...