Cytadela na Żoliborzu w Warszawie wypełniona jest dziwną energią. Jak wiadomo, w czasach kiedy Polski nie było na mapach, mieściło się tu więzienie, a śmierć przychodziła z ręki znienawidzonych zaborców. Zarośnięte wejścia, czerwona cegła, monumentalne kształty - idealny klimat dla udręczonych dusz.

Cytadela na Żoliborzu w Warszawie wypełniona jest dziwną energią. Jak wiadomo, w czasach kiedy Polski nie było na mapach, mieściło się tu więzienie, a śmierć przychodziła z ręki znienawidzonych zaborców. Zarośnięte wejścia, czerwona cegła, monumentalne kształty - idealny klimat dla udręczonych dusz.

Stare rodzinne grobowce, a już w szczególności gotyckie, zawsze sprawiają, że na skórze pojawiają się ciarki. Z jednej strony jest to miejsce piękne, urzekające każdego miłośnika sztuki, miejsce, w którym chciałoby się spocząć na wieczny odpoczynek - wśród zdobień, dzieł sztuki i wzniosłych epitafiów. Z drugiej jednak strony jest to miejsce spoczynku. Strach jest rzeczą ludzką, dlatego mimowolnie zawsze pojawia się pytanie, czy aby na pewno w takim miejscu jest się samemu? Co z duszami, które tam pozostały? Czy na pewno zaznały spokój i opuściły ziemię? Żyjemy w świecie tak bardzo naznaczonym przez wiekowe tradycje, które donosiły o duszach zmarłych pozostających wśród żywych. Zawsze uwielbiałam opowieści o tym, jak spotkano zmarłego w miejscu wypadku (już po jego śmierci), jak duszę stawały na drodze śmiertelników i im pomagały lub doprowadzały do zguby. Myślę, że to właśnie te historie sprawiają, że w miejscu tak naturalnym, jak grobowiec (w końcu wszyscy umrzemy) pojawia się strach….

Stare rodzinne grobowce, a już w szczególności gotyckie, zawsze sprawiają, że na skórze pojawiają się ciarki. Z jednej strony jest to miejsce piękne, urzekające każdego miłośnika sztuki, miejsce, w którym chciałoby się spocząć na wieczny odpoczynek - wśród zdobień, dzieł sztuki i wzniosłych epitafiów. Z drugiej jednak strony jest to miejsce spoczynku. Strach jest rzeczą...

Chyba nie Im smart and I have got open mind perhaps yet imagine. I tak ja się przemieszczam umiejętnie. Robię rekonesans i nie pakuję się w samo epicentrum czegoś. Tak bym to określiła. Podam przykład Interesuję się trochę szlachtą sycylijską, ale wcale nie chcę jechać do Palermo tylko jej śladów chcę szukać w Neapolu. Taka jestem. I stawiam na historię i wynikającą z niej tradycję. Dla mnie - to po podlasku jest to początek wszystkiego, a potem wiele innych rzeczy...

Chyba nie Im smart and I have got open mind perhaps yet imagine. I tak ja się przemieszczam umiejętnie. Robię rekonesans i nie pakuję się w samo epicentrum czegoś. Tak bym to określiła. Podam przykład Interesuję się trochę szlachtą sycylijską, ale wcale nie chcę jechać do Palermo tylko jej śladów chcę szukać w Neapolu. Taka jestem. I stawiam na historię i wynikającą z niej...

Jak byłam mała to idąc tzw. "ciemieniówką", tzn. drogą przez lasek, to zawsze się bardzo bałam, bo straszono wszystkie dzieci, żeby za żadną cenę nie zbaczać ze ścieżki i nie chodzić w tamto miejsce, bo tam straszy duch poległego żołnierza. Mówiono, że w czasie wojny zginął tam żołnierz radziecki i tam został pochowany.
Po latach dopiero dowiedziałam się, że straszono nas w obawie przed ewentualnymi niewybuchami, a co do żołnierza to po wojnie wykopano zwłoki i wywieziono do Związku Radzieckiego.

Jak byłam mała to idąc tzw. "ciemieniówką", tzn. drogą przez lasek, to zawsze się bardzo bałam, bo straszono wszystkie dzieci, żeby za żadną cenę nie zbaczać ze ścieżki i nie chodzić w tamto miejsce, bo tam straszy duch poległego żołnierza. Mówiono, że w czasie wojny zginął tam żołnierz radziecki i tam został pochowany.
Po latach dopiero dowiedziałam się, że straszono nas...

Jest takie miejsce.

Bardzo fizyczne. Pod skórą, pod kością, z komorami i przepływami. Z określonym ciśnieniem i zazwyczaj ustalonym rytmem. Raz gorące, raz zimne; raz miękkie, raz twarde; raz w motylach, raz w rozterce; ale raz po raz życiodajne, dudniące z bliska, niesłyszalne z daleka. Gdy ono marnieje, ginie cały świat.

Mieszkają w nim jadowite żmije i tęczowe motyle. Mieszka w nim Baba Jaga obok Śpiącej Królewny i wilk w owczej skórze. Mieszka głupia świnka oraz Lady Zgaga z rodu Jaśnie Uzurpatora Wszewchwiedzącego. Mieszka tam Prorok, który brzydzi się kłamstwem i pluskwa rozdeptana porannym kapciem mamci Dulskiej.

Jest takie miejsce, że włochy stają na rękach i ciary przechodzą na samą myśl. Jest blisko i daleko jednocześnie … miejsce, którego się boję … serce

Jest takie miejsce.

Bardzo fizyczne. Pod skórą, pod kością, z komorami i przepływami. Z określonym ciśnieniem i zazwyczaj ustalonym rytmem. Raz gorące, raz zimne; raz miękkie, raz twarde; raz w motylach, raz w rozterce; ale raz po raz życiodajne, dudniące z bliska, niesłyszalne z daleka. Gdy ono marnieje, ginie cały świat.

Mieszkają w nim jadowite żmije i tęczowe...

Jestem tchórz – przestraszenie mnie nie jest wyzwaniem dla trzylatka, zwłaszcza, gdy w pogoni za piłką wybiega na ulicę. Gęsiej skórki dostaję na myśl o wejściu do piwnicy, tętno szaleje, gdy idę przez ciemny park. Jednak te strachy to straszki w obliczu grozy, jaką był dla mnie pokój mojego byłego szefa. Telefon wzywający do niego sprawiał, że oblewałam się zimnym potem, nogi były jak z waty, a serce zamieniało się w oszalałe zwierzątko. Schodząc po schodach robiłam na każdym półpiętrze przystanek, by uspokoić oddech i wmówić sobie, że nie wybiegnę z gabinetu z płaczem, jak koleżanki. Pukanie do jego drzwi było jak rozbieg przed skokiem w przepaść. Przekroczenie progu tego przybytku było wejściem do jaskini smoka, ale smok by mnie po prostu pożarł, a nie się pastwił. Siedzący za biurkiem uśmiechnięty starszy pan wyglądał miło. Pozory. Szef był człowiekiem, który rany nie zrobi, a krew wypije. Mistrz manipulacji i mobbingu. Pracownicy byli nieudolnymi partaczami, którzy nie potrafili pojąć jego geniuszu. Facet nie robił nic, a wszyscy siedzieli przy nim jak na szpilkach. Spokojnym głosem wykładał kolejną wizję, a ja potakiwałam, czekając na podanie niemożliwie krótkiego terminu jej realizacji. Ulga po wyjściu była krótkotrwała. Natychmiast pojawiał się stres związany z nowym zadania. Po zmianie pracy, byłam w szoku, jak ludzki jest mój nowy przełożony. Choć przy tamtym diabolicznym szefie dużo się nauczyłam, czuję bolesny skurcz żołądka za każdym razem, gdy mijam starą pracę.

Jestem tchórz – przestraszenie mnie nie jest wyzwaniem dla trzylatka, zwłaszcza, gdy w pogoni za piłką wybiega na ulicę. Gęsiej skórki dostaję na myśl o wejściu do piwnicy, tętno szaleje, gdy idę przez ciemny park. Jednak te strachy to straszki w obliczu grozy, jaką był dla mnie pokój mojego byłego szefa. Telefon wzywający do niego sprawiał, że oblewałam się zimnym potem,...

Ja paniczną obawę mam przed piwnicą mojej babci, do której wchodzi się przez właz ulokowany w podłodze w sieni domu!
Wspominam czasy, gdy jako mała dziewczynka podczas wykopków bardzo często widziałam otwarty głaz, gdy babcia wraz z sąsiadkami przebierały na zimę ziemniaki. Któregoś razu, gdy miałam może 6 lat, chciałam im pomóc. Poprosiłam tatę, żeby wsadził mnie do piwnicy. Oczywiście piwnica, jak piwnica. Ciemno, zimno, generalnie nieprzyjemnie. Niemniej jednak przerażenie, strach i niepokój wdarł się do mojej głowy w momencie, gdy babcia podniosła swoją opałkę, a zza niej wybiegło stado myszy!
To zwierzęta, których bałam się i brzydziłam od najmłodszych lat! Teraz ciągle pamiętam tą sytuację i prze okrutnie boję się tej piwnicy. Więcej już tam nigdy nie weszła!

Ja paniczną obawę mam przed piwnicą mojej babci, do której wchodzi się przez właz ulokowany w podłodze w sieni domu!
Wspominam czasy, gdy jako mała dziewczynka podczas wykopków bardzo często widziałam otwarty głaz, gdy babcia wraz z sąsiadkami przebierały na zimę ziemniaki. Któregoś razu, gdy miałam może 6 lat, chciałam im pomóc. Poprosiłam tatę, żeby wsadził mnie do...

Cyrk. Boje się klaunów. Znajomi i nowo poznane osoby się ze mnie śmieją, ale mi do śmiechu wcale nie jest. Przerażają mnie ich kolorowe peruki, pomalowana twarz, duże nosy, stroje. Na prawdę wszystko ! Wszystko w nich jest dla mnie tak przerażające, że jak na początku związku chłopak uznał za zabawne przestraszyć mnie w masce klauna (bo przecież pranki są mega cool) to na początku tak się darłam jakby mnie ktoś ze skóry obdzierał a chcąc uciec z mieszkania niefortunnie na dywaniku w przedpokoju się potknęłam i upadłam, jednak z tego przerażenia od razu zemdlałam...Chłopak "mini zawał" bo nie wiedział co jest grane a ja wzmocnienie traumy.... Zapytacie skąd to się wzięło. Otóż są dwie takie osoby, które przyczyniły się do pojawienia się mojego strachu przed cyrkiem i klaunami. Mama- która zabrała mnie do fotografa chcąc zrobić mi słodkie zdjęcia, jak miałam 4 lata , gdzie niestety kazano mi stać koło figury klauna, która była dwa razy wyższa ode mnie i minę miała dosłownie jak z horroru, no ale ciuszki kolorowe więc wszyscy myśleli, że to fajne a biedna Ja płakałam w niebo głosy i zdjęcie w końcu nie wyszło tak jak mama chciała. Trudno. Nie jest mi przykro. Druga osoba to mój dziadek, który zabrał mnie właśnie do nieszczęsnego cyrku. Nie wiem jakie jest prawdopodobieństwo, ale to właśnie do mnie podszedł klaun i chciał żebym poszła z nim porzucać kręgle(a siedziałam wtedy nie przed areną tylko bodajże w 4 czy 5 rzędzie takim normalnym) i wziął mnie za rękę i dawaj mnie wyciągać. Ja w krzyk , że nie a on, że tak i mnie ciągnie, dziadek "no idź idź", ale chyba w końcu wstyd się dziadkowi zrobiło, że tak się zachowuję bo już cała osmarkana i opłakana, klaun tez odpuścił dał mi swój nos, który rzuciłam mu z powrotem w twarz no i tak zostawił mnie obok dziadka, który w sumie stwierdził, że wychodzimy. W domu podobno zamknęłam się w pokoju i płakałam aż zasnęłam a jak ktoś chciał wejść i mnie uspokoić no to cóż....nie dało się mnie uspokoić póki właśnie nie zasnęłam. Od tego pamiętnego czasu a sporo sporo minęło nie byłam w cyrku i na pewno nie pójdę.

Cyrk. Boje się klaunów. Znajomi i nowo poznane osoby się ze mnie śmieją, ale mi do śmiechu wcale nie jest. Przerażają mnie ich kolorowe peruki, pomalowana twarz, duże nosy, stroje. Na prawdę wszystko ! Wszystko w nich jest dla mnie tak przerażające, że jak na początku związku chłopak uznał za zabawne przestraszyć mnie w masce klauna (bo przecież pranki są mega cool) to na...

Jest takie miejsce, które sprawia, że przechodzą mnie ciarki... mianowicie moja głowa i te wszystkie "filmy", które wyświetlają się w niej w czasie snu. Diabły, potwory wychodzące spod łóżka, strzelaniny, trzygłowe bestie, stwory z głębin, pożary, odmęty brudnej wody,ciemne zaułki, utonięcia, spadanie z wysokości, pocałunki z dawno niewidzianymi ciotkami z wąsem, jazda autobusem bez biletu gdy grasuje w nim kanar, niczego tam nie brakuje. Jestem w nich sumą wszystkich swoich strachów i całkowitym brakiem nadziei. Nigdy w życiu realnym, nie bałem się tak jak w czasie najstraszniejszych koszmarów sennych. Jednak nie one są najgorsze. Gdy śni mi się coś bardzo miłego, a dzieje się to na szczęście niezmiernie rzadko, jest mi błogo, ciepło i przyjemnie. Po przebudzeniu uświadamiam sobie jednak, że to tylko sen i muszę wrócić do "realnego" świata, w którym nie czeka na mnie całą półka nieprzeczytanych "Kaczorów Donaldów", kartridże z grami na starą amigę, piękna plaża i drinki z palemkami na tle lazurowej wody, a obok na hamaku nie leży topless atrakcyjna sąsiadka uśmiechając się do mnie i trzymająca mnie za rękę. Tak, zdecydowanie najstraszniejsze miejsce na ziemi to moja głowa...

Jest takie miejsce, które sprawia, że przechodzą mnie ciarki... mianowicie moja głowa i te wszystkie "filmy", które wyświetlają się w niej w czasie snu. Diabły, potwory wychodzące spod łóżka, strzelaniny, trzygłowe bestie, stwory z głębin, pożary, odmęty brudnej wody,ciemne zaułki, utonięcia, spadanie z wysokości, pocałunki z dawno niewidzianymi ciotkami z wąsem, jazda...

Chyba nie będę oryginalna mówiąc, że boję się własnej piwnicy w bloku. A właściwie to cały ten obszar zawsze napawa mnie lękiem. Dlaczego? Zwalam to na czytanie kryminałów, thrillerów i oglądanie podobnych filmów a jako że wychowałam się w domu to dopiero 5 lat temu poznałam co to jest piwnica w bloku. Pozwólcie więc, że was oprowadzę. Otwieram drzwi do piwnicy i na lewo jest kontakt, psrtyk i pojawia się nikłe oświetlenie tylko na pierwszą część, do której trzeba zejść po około 20 stopniach. Następnie kolejny kontakt i na skrzyżowaniu idę w prawo, żeby za załamaniem od razu skręcić w lewo. Wąski korytarz, nierówna powierzchnia, bardzo słabe oświetlenie, przeróżnej maść drzwi... I teraz ostatni odcinek, jeszcze słabsze światło, bo nasza piwnica jest na samym końcu. Czuję się za każdym razem przestraszona, za każdym razem spodziewam się, że zza zakrętu coś na mnie wyskoczy, że pojawi się jakiś pająk, wąż, że wyskoczy klaun. I co z tego, ze wydaję się być racjonalną osobą – sama nie chodzę do piwnicy.

Chyba nie będę oryginalna mówiąc, że boję się własnej piwnicy w bloku. A właściwie to cały ten obszar zawsze napawa mnie lękiem. Dlaczego? Zwalam to na czytanie kryminałów, thrillerów i oglądanie podobnych filmów a jako że wychowałam się w domu to dopiero 5 lat temu poznałam co to jest piwnica w bloku. Pozwólcie więc, że was oprowadzę. Otwieram drzwi do piwnicy i na lewo...