W zasadzie każde ciemne i mroczne miejsce wzbudza we mnie strach. Ale jest taki jeden dom na skraju mojej wioski, od którego uciekam jak najdalej...
Kilka lat temu, jako nastolatka, postanowiłam sama zwiedzić ten opuszczony dom, który aż wołał mnie do środka. Ukryty pośród drzew i gęstych traw sprawiał nieciekawe wrażenie. Moja wybujała wyobraźnia podsuwała mi rozmaite scenariusze. "A może odkryję tam jakiegoś trupa? Lub znajdę coś cennego?" - mój młodzieńczy umysł był bardzo naiwny.
Żeby było ciekawiej, do opuszczonej rezydencji wybrałam się o północy. Wtedy niczego się nie bałam i nie wierzyłam w duchy czy inne wymysły ludzkie. Wzięłam latarkę i zaczęłam buszować w domu. Nie znalazłam tam nic, oprócz starych listów i połamanych mebli...Wychodząc usłyszałam za sobą jakiś trzask. Uciekłam ile sił w nogach, wyobrażając sobie mordercę z nożem w ręku. Zapewne był to tylko jakiś zbłąkany zwierz, jednak atmosfera zrobiła swoje i do dziś nawet nie patrzę w kierunku tamtego domu.

W zasadzie każde ciemne i mroczne miejsce wzbudza we mnie strach. Ale jest taki jeden dom na skraju mojej wioski, od którego uciekam jak najdalej...
Kilka lat temu, jako nastolatka, postanowiłam sama zwiedzić ten opuszczony dom, który aż wołał mnie do środka. Ukryty pośród drzew i gęstych traw sprawiał nieciekawe wrażenie. Moja wybujała wyobraźnia podsuwała mi rozmaite...

Opuszczone przejazdy kolejowe

Uwielbiam jeździć samochodem i wozić swoich pasażerów na bliższe oraz dalsze wycieczki krajoznawcze. Wiadomo, że na drodze zdarzają się różne nieprzyjemne sytuacje jak: wyskakujące zwierzaki leśne, radary, niebezpieczne zachowania kierowców różnych pojazdów, niepotrzebne trąbienie i wiele innych. Jednakże są to sytuacje, które nie mrożą krwi w moich żyłach. Niepokój wzbudzają we mnie opuszczone stacje lub przejazdy kolejowe, zwłaszcza te gdzie natura ukazuje swoją potęgę nad betonem, taborem lub szynami. Może to uczucie niepokoju powstało po wizycie w byłym niemieckim obozie koncentracyjnym w Sobiborze, gdzie obok rampy rozładunkowej kwitną dzikie róże. Miejsce to otulone jest przez wszechogarniającą ciszę, która zmusza wręcz do refleksji nad złem, które skryło się w tym otoczonym lasem i torami miejscem. Drugim zdarzeniem, które wzbudza we mnie ciarki jest fakt, że często w drodze do przyjaciółki muszę przejechać przez nieużywane torowisko i zawsze towarzyszy mi irracjonalny lęk, że kiedyś spotkam na tej trasie jakiś pociąg- widmo. Wiem, że moja wybujała wyobraźnia, odpowiada za tworzenie obrazów niebezpiecznych maszyn pędzących ku mojemu samochodowi. A kto wie czy ten lęk nie jest zakodowany genetycznie, bowiem moja babcia zawsze bała się pociągów i narzekała za każdym razem kiedy miała nim podróżować... Kto wie? Kto wie? :P

Opuszczone przejazdy kolejowe

Uwielbiam jeździć samochodem i wozić swoich pasażerów na bliższe oraz dalsze wycieczki krajoznawcze. Wiadomo, że na drodze zdarzają się różne nieprzyjemne sytuacje jak: wyskakujące zwierzaki leśne, radary, niebezpieczne zachowania kierowców różnych pojazdów, niepotrzebne trąbienie i wiele innych. Jednakże są to sytuacje, które nie mrożą krwi w...

Ciarki przechodzą mnie gdy pomyślę,że świat który ulega ciągłym przemianom w przyszłości nie tak dalekiej bo za jakieś trzydzieści lat zmieni się nie do poznania.Czego skutkiem będzie wybuch słońca,w wyniku którego ziemia stanie się nową.Częściowo wymrze.Mam tutaj na myśli niektóre zwierzęta i rośliny Ziemia natomiast stanie się całkowicie płaska,a ludzie którzy na niej żyją nie wszyscy,ale niektórzy ci najbardziej kochani przez Boga przeniosą się wraz z całym ciałem do innego wymiaru- do innego nowego życia takiego jakie sobie wymarzyli.W świecie tym istoty ludzkie będą nie tylko inaczej wyglądały,ale i mówiły będą w języku dla nas mieszkańców ziemi -ludzi prawdziwych w niezrozumiałym Chciałbym dostać wiadomość z innego wymiaru Jak mam się na to przygotować co mnie czeka.Przecież muszę znać ich język żeby się porozumieć ,bez tego nie zrobię kroku na przód.Nie odnajdę się w nowej rzeczywistości,zamknę się w sobie,umrę w samotności. A po co mamy być zabierani do innego świata ?. Te nowe istoty tam żyjące chcą przybyć na naszą ziemię by coś nam przekazać,ale nie wiedzą skąd wzięliśmy się w ich wymiarze.Prawdopodobnie zadziałała jakaś nadprzyrodzona siła która przeniosła nas w inny świat.Musimy się tam znaleźć po to by zabrać nowych przybyszów na naszą planetę by zobaczyli jak żyjemy.Boję się jednak,że mój mózg jest za słaby by zrozumieć tamte istoty ,a jeśli mi się to uda to będę w siódmym niebie.Poznam wtedy nowych przyjaciół oraz smak nowego życia.Jeśli jednak będę słaby zostanę zmuszony do odejścia na zawsze.Co przybysze chcą nam przekazać,że ziemia musi przejść przemianę po to by kres ludzkości nigdy nie nastąpił.

Ciarki przechodzą mnie gdy pomyślę,że świat który ulega ciągłym przemianom w przyszłości nie tak dalekiej bo za jakieś trzydzieści lat zmieni się nie do poznania.Czego skutkiem będzie wybuch słońca,w wyniku którego ziemia stanie się nową.Częściowo wymrze.Mam tutaj na myśli niektóre zwierzęta i rośliny Ziemia natomiast stanie się całkowicie płaska,a ludzie którzy na niej...

Miasta mają swoje tajemnice i miejsca, wokół których narosły legendy, które wywołują poczucie strachu wśród mieszkańców. Ja u siebie nazywam to miejsce Domem Balladyny, dlatego że miało tam miejsce morderstwo kobiety i budynek stoi przy ulicy Malinowej, które przywołuje mi na myśl czarny charakter z twórczości Słowackiego. Właściciel domu bywał w nim rzadko, raz na rok - w porywach do dwóch wizyt. I po jednej wizycie nadarzyła się okazja idealna, klucze wypadły mężczyźnie ze spodni na zaniedbany trawnik. Do tamtej pory miałem tylko strzępki informacji dotyczące rzadkich wizyt właściciela, ponurej aury domu, a także, że miało tam miejsce morderstwo kobiety. Trzeba było zebrać ekipę do spraw badania zbrodni, w skład której wchodziłem ja i moja kuzynka. Wnętrze budynku zaskoczyło swoją pustką, mimo że spodziewaliśmy się podobnego stanu, gdyż w piwnicy widzianej przez okratowane okno stała tylko stara wanna, w której podobno znaleziono ciało. Ciemne i nieprzyjazne pokoje przerażały, a ściana, która przedzielała dom na dwie części dawała odczuć, że nie jesteśmy tam mile widziani. Do drugiej części budynku dostęp miały jedynie gołębie, które przedostawały się przez wąskie dziury. Wydawały z siebie takie głosy, że zaczęliśmy podejrzewać, że na darmo się tam nie zlatywały. Szukaliśmy drzwi, bo niepojętym było murować budynek przez środek pokoju, jednakże głośny dźwięk nas skutecznie odstraszył. Z hukiem opuściliśmy budynek, a Dom wciąż pozostawia ciekawość i gęsią skórkę.

Miasta mają swoje tajemnice i miejsca, wokół których narosły legendy, które wywołują poczucie strachu wśród mieszkańców. Ja u siebie nazywam to miejsce Domem Balladyny, dlatego że miało tam miejsce morderstwo kobiety i budynek stoi przy ulicy Malinowej, które przywołuje mi na myśl czarny charakter z twórczości Słowackiego. Właściciel domu bywał w nim rzadko, raz na rok - w...

Las? Piwnica? Strych? Parking? Wszystko ok. Ale od dziecka nie wejdę do cyrku.. Nie byłam nigdy i nigdy się to nie zmieni. W dzieciństwie obejrzałam fragment horroru, w którym grasował morderczy klaun. Od tego momentu nienawidzę wszystkiego co ma z nim związek- cyrków, czerwonych nosów, figurek porcelanowych. Na sam ich widok mam dość. Żeby było jeszcze ciekawiej z mojego balkonu w bloku widać boisko, na którym co roku rozkłada się objazdowy cyrk. I powiem Wam, że widok klaunów biegających za krzyczącymi dzieciakami wcale nie pomaga mi w walce z tym lękiem. Dobrze jest się czasem bać i sięgając po filmy czy książki, w których jest klaun zawsze mam to zagwarantowane. Ale w prawdziwym życiu podziękuję, mówię stanowcze NIE klaunom i wejściu do cyrku!

Las? Piwnica? Strych? Parking? Wszystko ok. Ale od dziecka nie wejdę do cyrku.. Nie byłam nigdy i nigdy się to nie zmieni. W dzieciństwie obejrzałam fragment horroru, w którym grasował morderczy klaun. Od tego momentu nienawidzę wszystkiego co ma z nim związek- cyrków, czerwonych nosów, figurek porcelanowych. Na sam ich widok mam dość. Żeby było jeszcze ciekawiej z mojego...

Jest jedno miejsce, a w zasadzie miliony, które przyprawia mnie o dreszcze. Nigdy, pod żadnym pozorem nie wejdę do LASU.

Kilka opowiedzianych historii, kilkanaście przeczytanych książek i kilkadziesiąt obejrzanych horrorów skutecznie zniechęciło mnie do wędrówek wśród drzew.

Jeśli nawet oszczędziłyby mnie duchy i demony, to z pewnością zatrułabym się grzybami bądź jagodami. Weszłabym w gniazdo kleszczy, a moja przeraźliwie słaba orientacja w terenie nie pozwoliłaby mi odnaleźć prawidłowej drogi.

LAS to moja osobista apokalipsa.

Jest jedno miejsce, a w zasadzie miliony, które przyprawia mnie o dreszcze. Nigdy, pod żadnym pozorem nie wejdę do LASU.

Kilka opowiedzianych historii, kilkanaście przeczytanych książek i kilkadziesiąt obejrzanych horrorów skutecznie zniechęciło mnie do wędrówek wśród drzew.

Jeśli nawet oszczędziłyby mnie duchy i demony, to z pewnością zatrułabym się grzybami bądź...

Opuszczone gospodarstwo przy lesie. W tamtym gospodarskim domu, kiedyś mąż spalił żonę i niektórzy późno w nocy widzieli tam na tle lasu dziwne światełka.

Opuszczone gospodarstwo przy lesie. W tamtym gospodarskim domu, kiedyś mąż spalił żonę i niektórzy późno w nocy widzieli tam na tle lasu dziwne światełka.

Mam takie miejsce, które wywołuje we mnie dreszcze. To typowy straszak – domek, w którym wiele lat temu mieszkała staruszka. Była to życzliwa Pani, która chętnie zapraszała dzieci do swojego sadu i częstowała je gruszkami. Jednak gdy umarła, wśród dzieciarni zrodził się mit, że jej duch pozostał w domku, by straszyć tych, którzy przychodzą na gruszki bez zaproszenia.
Pewnego wieczoru wybrałyśmy się z koleżanką do sadu tamtej Pani. Uznałyśmy, że skoro za życia pozwalała nam jeść owoce, to nie będzie miała nic przeciwko jeśli i teraz będziemy korzystać z jej gościnności. Miałyśmy po 12 lat i w głębi duszy pragnęłyśmy nie tylko gruszek, ale i dreszczyku emocji, bo może rzeczywiście sad był nawiedzony? Nie przejmując się plotkami o tym miejscu poszłyśmy między poskręcane grusze wybierać co dojrzalsze owoce. Z tego miejsca dokładnie można było zobaczyć dom oraz okno, niby oko spoglądające na nasze poczynania. Nagle, koleżanka staje jak wryta! Szepcze z przerażeniem patrząc w to okno już zasłonięte częściowo szarówką wieczora: „Czy, tyyy też to widzisz?!” i wskazuje w kierunku doskonale widocznej postaci stojącej za szybą! Nie odpowiedziałam. Wystarczył mi tylko rzut oka by moje nogi same ruszyły z miejsca, a z gardła wyrwał się krzyk przerażenia. Pamiętam jak rozdeptywałam wypadające mi z kieszeni gruszki…

Po czasie dowiedziałam się, że Pani z domku była krawcową, a przerażająca postać w oknie to był jeden z jej manekinów. Mimo tej wiedzy, nadal boję się tego miejsca.

Mam takie miejsce, które wywołuje we mnie dreszcze. To typowy straszak – domek, w którym wiele lat temu mieszkała staruszka. Była to życzliwa Pani, która chętnie zapraszała dzieci do swojego sadu i częstowała je gruszkami. Jednak gdy umarła, wśród dzieciarni zrodził się mit, że jej duch pozostał w domku, by straszyć tych, którzy przychodzą na gruszki bez zaproszenia.
...

Moja praca 😂

Moja praca 😂

Pamiętam jak byłam troszkę młodsza i jeździłam do koleżanki na weekendy na noc. Mieszała w lesie, jej jedynym sąsiadem był dom babci a do najbliższej wsi miała około 3 km. Wracałyśmy zawsze pod mostem na którym są tory. Jest on dosyć słynny ponieważ zostali tam rozstrzelani ludzie podczas wojny. Nieopodal jest również stary dworek, który jest ciągle odnawiany więc jest w dobrym stanie. Pewnego wieczoru gdy wracałyśmy sobie spacerkiem a uważałyśmy, że krążące legendy o tym miejscu to bujdy - usłyszałyśmy straszny dźwięk łańcuchów, krzyki. Spojrzałyśmy na telefon - godzina 3.15 i brak zasięgu co w tym miejscu było normalne. Uciekałyśmy gdzie pieprz rośnie. Do tej pory mamy ciarki by tamtędy przejść. Ja wyjechałam więc odcięłam sie od problemu. Wiem, że najgorzej ma babcia koleżanki, która widziała jak gineli tam ludzie. Nie przejdzie obok niego za nic w świecie a strach jaki ma w oczach wyczuje nawet człowiek, który nie zna żadnej z historii dotyczącej mostu.

Pamiętam jak byłam troszkę młodsza i jeździłam do koleżanki na weekendy na noc. Mieszała w lesie, jej jedynym sąsiadem był dom babci a do najbliższej wsi miała około 3 km. Wracałyśmy zawsze pod mostem na którym są tory. Jest on dosyć słynny ponieważ zostali tam rozstrzelani ludzie podczas wojny. Nieopodal jest również stary dworek, który jest ciągle odnawiany więc jest w...