Swoje czasy studenckie i mieszkanie ze współlokatorami wspominam bardzo miło. Co to były za szalone i wesołe czasy!
Mieszkaliśmy w 8 osób (4 dziewczyny i 4 chłopaków), więc taka mała komuna, ale do dyspozycji mieliśmy 4-pokojowe mieszkanie w kamienicy + 2 łazienki (damską i męską:)), więc przestrzeni nam nie brakowało. Były chwile spięcia, jak notorycznie ginący ketchup, czy sterta naczyń w zlewie, ale poza tym mieliśmy jasno określone zasady i tak sobie wspólnie żyliśmy przez 4 lata. Za to jak przychodziły czyjeś urodziny, to szampan lał się strumieniami i to była nasza mała tradycja. Śpiewy i tance do rana? No problem! A co tego całe rzesze znajomych, którzy wrośli w nasze domostwo i było przy tym dużo śmiechu.
A samo lokatorzy:
- JA - będę nieobiektywna, więc pozwolę sobie siebie pominąć.
- Ala - śmieszka lubująca się w j. angielskim i gadżetach - "w tym miesiącu zabraknie mi na czynsz, ale patrzcie, jaki mam nowy telefon".
- Monia - wiecznie wisząca na telefonie z kolejnym ukochanym i znająca wszystkie ploteczki ze swojej rodzinnej miejscowości.
- Wera - cicha myszka, na której zawsze można polegać. W przypuszczeniach pozostałych lokatorów, ukryta fanka kobiecego piękna.
- Kudłaty - student prawa, który koniecznie musi poprawić 5- i nie rozumie, dlaczego jajecznica się tak szybko ścina (zmniejsz gaz!);).
- Rufster - kolejny student prawa wytrwale poszukujący tej jednej jedynej, ale będący na tyle nieśmiały, że poszukiwania ograniczył do swoich myśli.
- Miruniu - "jest lustro jest fajnie" - więcej nie trzeba dodawać:)
- Tomuś - nagotuję gar makaronu i na kilka dni zniknę w pokoju żeby zatopić się w świecie gier. Rodzice jakoś to zrozumieją.

Pomimo tak istnie wybuchowej mieszanki, to były to fantastyczne lata, podczas których wspólnie świętowaliśmy sukcesy i wspieraliśmy się w razie porażki. Znając swoje przywary żartom nie było końca i o to chodziło w tym okresie życia.

Swoje czasy studenckie i mieszkanie ze współlokatorami wspominam bardzo miło. Co to były za szalone i wesołe czasy!
Mieszkaliśmy w 8 osób (4 dziewczyny i 4 chłopaków), więc taka mała komuna, ale do dyspozycji mieliśmy 4-pokojowe mieszkanie w kamienicy + 2 łazienki (damską i męską:)), więc przestrzeni nam nie brakowało. Były chwile spięcia, jak notorycznie ginący ketchup,...

W moim życiu współlokatorów zdobyłam dopiero po zakończeniu studiów. Wiadomo, świeża praca, pieniążków na mieszkanie brak, trzeba sobie radzić. Z moją współlokatorką załapałyśmu świetny kontakt, spędzałyśmy wieczory na oglądaniu filmów lub spacerach po mieście. Z kolei współlokator trafił mi się playboy jak z książki. Robił podnoszenia w drzwiach bez koszulki, z łazienki wychodził w samym ręczniku i tylko się uśmiechał jak natrafił na którąś z nas. My zbywałyśmy go jednak z uśmiechem. Ale prawdziwe przygody rozpoczęły się jak zaczął spotykać się z dziewczynami. Jako że nie był stały w uczuciach, a no a budziły nas odgłosy które wydawał razem ze swoją uwczesną partnerką doszlysmy do wniosku że nie będziemy go umoralniać, aczkolwiek nie byłyśmy w stanie zapamiętać imion dziewczyn z którymi się spotykał. Stąd opracowałyśmy system, który do dzisiaj się sprawdza - każda dziewczyna była nazywana miesiącem lub tygodniem, w którym aktualnie przebywała w naszym mieszkaniu. I działa to do dzisiaj chociaż sam zainteresowany albo nie zdaje sobie z tego sprawy, albo mu to nie przeszkadza. Ubaw z tego mamy do dzisiaj :)

W moim życiu współlokatorów zdobyłam dopiero po zakończeniu studiów. Wiadomo, świeża praca, pieniążków na mieszkanie brak, trzeba sobie radzić. Z moją współlokatorką załapałyśmu świetny kontakt, spędzałyśmy wieczory na oglądaniu filmów lub spacerach po mieście. Z kolei współlokator trafił mi się playboy jak z książki. Robił podnoszenia w drzwiach bez koszulki, z łazienki...

Ja w akademiku mieszkałam z studentką kryminologii. Była wesołą, radosną i ciepłą osobą :) Często opowiadała mi różne ciekawostki jakie wyniosła z wykładu itp. Oprócz tego zawsze oglądałyśmy jakieś filmy w piątkowe popołudnia (nie tylko kryminały ale również komedie i komedie romantyczne).Bardzo miło wspominam sobie ten czas.

Ja w akademiku mieszkałam z studentką kryminologii. Była wesołą, radosną i ciepłą osobą :) Często opowiadała mi różne ciekawostki jakie wyniosła z wykładu itp. Oprócz tego zawsze oglądałyśmy jakieś filmy w piątkowe popołudnia (nie tylko kryminały ale również komedie i komedie romantyczne).Bardzo miło wspominam sobie ten czas.

Wynajęłyśy mieszkanie we trzy, dwupokojowe. Jedna z nas (która ewidentnie nie była mną ) miała swój osobny pokój , natomiast ja i "ta druga" otrzymałyśmy pokój numer2.
Mieszkanie w opłakanym stanie. Musiałysmy dokonać kilku poprawek tj.pozbyć się dywanów czy firanek. Nie wszystko mogłyśmy zmienić. Nasza meblościanka-to dopiero był zabytek! Zajmowała całą ścianę,zbędna i obskórna. Przynajmniej miałyśmy w niej filiżanki,których używałyśmy na imprezach zamiast kieliszków.
Wyzwaniem były spotkania w kuchni, w której mogła zmieścić się jedna osoba. Największym osiągnięciem było odpalenie piekarnika gazowego. Potrafiłyśmy spędzić nawet godzinę, próbując go uruchomić. Kiedy chciałysmy coś razem zjeść ,używałyśmy szafki nocnej jako stolika.Co do łazienki-umywalka prędko się zapychała, musiałyśmy uważać, aby przypadkiem nie nalać za dużo wody (przynajmniej oszczędnie). Niewątpliwie uprzykrzałyśmy życie naszym sąsiadom. Nie bez przyczyny dostałyśmy upomnienie od pana mieszkającego obok za odkurzanie o 1 w nocy (w końcu w ciągu dnia nie ma czasu na takie rzeczy).Kolejnym naszym wypełniaczem czasu była lodówka, z której pojemnością walczyłyśmy dzielnie.Wiecznie nie miałysmy miejsca. Największy problem pojawiał się,gdy wracałyśmy z torbami pełnymi słoików z rodzinnego miasta.
Kiedyś zrobiłam lunchboxy na uczelnię-kuskus z warzywami. Koleżanka postanowiła jednak wkroić sobie wieczorem kotleta, a na następny dzień zabrała nie to pudełko,co trzeba.
Jako wegetarianka miałam na uczelni (nie)miłą niespodziankę.

Wynajęłyśy mieszkanie we trzy, dwupokojowe. Jedna z nas (która ewidentnie nie była mną ) miała swój osobny pokój , natomiast ja i "ta druga" otrzymałyśmy pokój numer2.
Mieszkanie w opłakanym stanie. Musiałysmy dokonać kilku poprawek tj.pozbyć się dywanów czy firanek. Nie wszystko mogłyśmy zmienić. Nasza meblościanka-to dopiero był zabytek! Zajmowała całą ścianę,zbędna i...

MOI WSPÓŁLOKATORZY, CZYLI GALERIA OSOBLIWOŚCI...
Większość moich współlokatorów była na tyle ekscentryczna, że opisy ich osobowości, zajęłyby w książce więcej miejsca niż opisy przyrody w prozie Orzeszkowej. Oto jeden z przykładów:
- PAN PRYSZNIC - Właściciele domu, w którym wynajmowałam pokój byli wściekli. Przyszły astronomiczne rachunki za wodę (a rachunki mieliśmy wliczone w czynsz). Na tyle duże, że ktoś mógłby pomyśleć, że jeden z najemców napełnia wodą basen sportowy. Oprócz mnie, pokoje na piętrze wynajmowało dwoje studentów. Właściciel próbował ustalić kto i JAK zużywa tyle wody. Chłopacy po dżentelmeńsku zrzucili winę na mnie, bo jestem dziewczyną i pewnie dużo czasu spędzam w łazience. Właściciel postanowił to sprawdzić. Pewnego dnia, gdy usłyszał, że w łazience na parterze ktoś znów od kilkudziesięciu minut puszcza wodę pod prysznicem, zakradł się cichaczem pod drzwi z krzesełkiem, usiadł i czekał na to, kto wyjdzie z łazienki. Minęła godzina, półtorej godziny... Woda pod prysznicem leciała dalej. Co najdziwniejsze - w ogóle nie było słychać pluskania! Jakby ktoś odkręcił kran i woda spływała tylko do brodziku. W końcu z łazienki wyszedł zrelaksowany i uśmiechnięty... Radzio, mój współlokator! Właściciel o mało go nie zabił! Jednego nie rozumiałam - co Radek robił prawie 2 godziny w łazience i po co puszczał wodę skoro się nie kąpał? Właściciel mi wytłumaczył, że Radzio najpewniej się masturbował.

MOI WSPÓŁLOKATORZY, CZYLI GALERIA OSOBLIWOŚCI...
Większość moich współlokatorów była na tyle ekscentryczna, że opisy ich osobowości, zajęłyby w książce więcej miejsca niż opisy przyrody w prozie Orzeszkowej. Oto jeden z przykładów:
- PAN PRYSZNIC - Właściciele domu, w którym wynajmowałam pokój byli wściekli. Przyszły astronomiczne rachunki za wodę (a rachunki mieliśmy...

2 razy mieszkałam w akademiku i dwa razy stamtąd uciekałam. Pierwszym razem przez sąsiadów z pokoju obok, którzy okazali się cudzoziemcami ze Wschodu. Natomiast drugim razem przez moją współlokatorkę. Jestem osobą, która lubi spokój. A moja współlokatorka – nadajmy jej imię, by nie była anonimowa – Sara, była uzależniona od telefonu. I nie chodzi mi tutaj o ciągłe wgapianie się w ten malutki ekranik i przeglądanie Facebooka czy Instagrama. Nie o takie uzależnienie chodzi. Chodzi o uzależnienie od rozmów przez telefon. Sara miała chłopaka. Rok młodszego. Szczegół. Non stop rozmawiała z nim przez telefon. I wiecie, istnieją jakieś niepisane zasady mieszkania z drugą osobą. Chociażby takie, aby kulturalnie wyjść z pokoju jak się rozmawia o prywatnych rzeczach albo chociaż zapytać czy komuś to przeszkadza. Ale po co. Sara rozmawiała kiedy się dało, czyli kiedy nie była na zajęciach i wtedy, kiedy ja z nich wracałam. Moja irytacja sięgała zenitu. Pewnego dnia już nie wytrzymałam, a że jestem z natury złośliwa, ale bardzo rzadko to okazuję, postanowiłam jednak to zmienić. W naszym pokoju, gdzie ona już w najlepsze kłóciła się i krzyczała do telefonu, poprosiłam przyjaciółkę, żeby zadzwoniła do mnie i zaczęłam z nią rozmawiać. Żadna z nas nic nie słyszała, bo ta druga też w tym czasie mówiła. Satysfakcja była, ale na drugi dzień postawiłam sprawę jasno. Co z tego. Sara przez jakiś czas przestała tak często rozmawiać. Ale potem zaczęło się od nowa. A kiedy miałam egzaminy i próbowałam się uczyć – ona tuż obok mnie gadała… Jak do ściany. I nie byłoby w tym nic złego, ale wiecie niekoniecznie chce się słuchać kłótni i prywatnych rozmów. A o skupieniu się na czymkolwiek już nie wspomnę. Na szczęście było minęło. Wniosek jest jeden: akademik nie dla mnie.

2 razy mieszkałam w akademiku i dwa razy stamtąd uciekałam. Pierwszym razem przez sąsiadów z pokoju obok, którzy okazali się cudzoziemcami ze Wschodu. Natomiast drugim razem przez moją współlokatorkę. Jestem osobą, która lubi spokój. A moja współlokatorka – nadajmy jej imię, by nie była anonimowa – Sara, była uzależniona od telefonu. I nie chodzi mi tutaj o ciągłe wgapianie...

Współlokatorzy[bookLink]4880122|Współlokatorzy[/bookLink]

Współlokatorzy[bookLink]4880122|Współlokatorzy[/bookLink]

 [bookCover]4880122|Współlokatorzy[/bookCover]