Jestem tegoroczną maturzystką, więc przygotowania do matury są dla mnie sprawą jeszcze świeżą - można powiedzieć, że niezagojoną raną :)
Już na samym początku liceum wyobrażałam sobie siebie w trzeciej klasie z wynikami matur - wszystkie doskonałe, wręcz wzorowe. Miałam bardzo ambitne plany. Najpierw - systematyczna nauka przez wszystkie trzy lata szkoły ponadgimnazjalnej. Porażka.
Potem - przygotowywanie się do matury przez cały czas trwania klasy maturalnej. Również porażka.
To, co mnie zgubiło, to mój słomiany zapał. Brak dyscypliny w dążeniu do celu, którym były piękne wyniki egzaminów. Czas uciekał, zostało kilka ostatnich tygodni do matur, a ja zaczęłam panikować. W pewnym momencie udało mi się jednak otrząsnąć i wziąć się w garść - chwała niebiosom! Ostatni miesiąc przed maturami spędziłam na baaardzo intensywnym powtarzaniu - właśnie, powtarzaniu, bo okazało się, że nie jestem aż tak wielkim głąbem jak myślałam i jakąś wiedzę posiadałam. Próbne arkusze, zadania egzaminacyjne, zestawy ze strony CKE - to wszystko towarzyszyło mi codziennie. Jednak te ostateczne przygotowania nie zawładnęły całym moim życiem - udało mi się znaleźć złoty środek między nauką a codziennym życiem. Z jakim efektem? Nie wiem, bo wyniki dostanę dopiero w lipcu :)
Czego jednak jestem pewna - że na tej ostatniej prostej dałam z siebie wszystko i że naprawdę napisałam te egzaminy tak, jak najlepiej w danej chwili potrafiłam.

Jestem tegoroczną maturzystką, więc przygotowania do matury są dla mnie sprawą jeszcze świeżą - można powiedzieć, że niezagojoną raną :)
Już na samym początku liceum wyobrażałam sobie siebie w trzeciej klasie z wynikami matur - wszystkie doskonałe, wręcz wzorowe. Miałam bardzo ambitne plany. Najpierw - systematyczna nauka przez wszystkie trzy lata szkoły ponadgimnazjalnej....

Mając osiemnaście lat,człowiek zaczyna na poważnie zastanawiać się nad swoim życiem.Wchodzimy w fazę planowania swojej przyszłości,zadajemy sobie pytania kim chcemy być?jaka praca da nam satysfakcje? czy robiąc w życiu to co kochamy damy rade godnie żyć?Wiele ważnych pytań a tak mało odpowiedzi,które zapewne nakierowałyby nas na właściwe tory.Rodzice,rodzina a nawet znajomi wywierają na nas presje psychiczne,bo od naszej matury,a właściwie ich dobrych wyników ułożymy sobie życie,które będzie usłane różami.Ale czy tak naprawdę będzie?Wszyscy twierdzą,że tak.Otóż przekonamy się.Za rok zdaje maturę,lecz presja wywierana na mnie już w drugiej klasie sprawiła,że miliony notatek, ,,wkuwanie'' do późnych godzin wieczornych stało się dla mnie normą.Repetytoria,kompendia licealistów czy zbiory zadań do poszczególnych przedmiotów znam chyba na pamięć,dzięki nim czuje się lepiej przygotowana,dlatego z całego serca bardzo je polecam.Czasami mam wrażenie,że przez moje mapy mentalne do poszczególnego działu wycinam całe hektary lasów ;).
Stres towarzyszy mi za każdym razem,gdy pisze sprawdziany z moich przedmiotów rozszerzonych,ale czy warto przeżywać to aż tak?Zapewne nie,lecz taka już jestem i się nie zmienie.Czsami presja działa na nas motywująco,więc nie pozbywajmy się jej,daje ona nam mentalnego 'kopa' do działania.

Mając osiemnaście lat,człowiek zaczyna na poważnie zastanawiać się nad swoim życiem.Wchodzimy w fazę planowania swojej przyszłości,zadajemy sobie pytania kim chcemy być?jaka praca da nam satysfakcje? czy robiąc w życiu to co kochamy damy rade godnie żyć?Wiele ważnych pytań a tak mało odpowiedzi,które zapewne nakierowałyby nas na właściwe tory.Rodzice,rodzina a nawet znajomi...

Kilka miesięcy przed maturą zaczęłam myśleć tylko o jednym - przecież to już koniec szkoły!!! Raz na zawsze. Studia to już co innego. Zatem, to szczęście i ulga zarazem były dla mnie największą motywacją do nauki i matury. To uczucie górowało nad stresem czy strachem przed porażką. Zaczęłam się denerwować dopiero krótko przed rozpoczęciem pierwszego egzaminu z języka polskiego, bo inni panikowali, więc i mi się udzieliło. To ważne, żeby się wspólnie nie nakręcać, w dodatku negatywnie. A co do przygotowań to cały rok, jak się dało, codziennie powtarzałam matematykę. Robiłam ćwiczenia z podręcznika, repetytoriów i wszystkie matury próbne, i właściwe z poprzednich lat. Z polskiego przewertowałam wszystkie zeszyty w celu powtórzenia lektur. Z angielskiego w sumie nie powtórzyłam nic, wystarczyło to, czego się uczyłam regularnie. Spokój i racjonalne myślenie też się czasem przydaje, zwłaszcza przy doborze odpowiednich dla siebie przedmiotów. Mniej znaczy więcej. Zwykle mam tak, że nie jestem z siebie zadowolona w 100%, jednak uważam że ten egzamin wyszedł mi nawet dobrze.

Kilka miesięcy przed maturą zaczęłam myśleć tylko o jednym - przecież to już koniec szkoły!!! Raz na zawsze. Studia to już co innego. Zatem, to szczęście i ulga zarazem były dla mnie największą motywacją do nauki i matury. To uczucie górowało nad stresem czy strachem przed porażką. Zaczęłam się denerwować dopiero krótko przed rozpoczęciem pierwszego egzaminu z języka...

Maturę pisałam w tym roku, więc moje przygotowania pamiętam bardzo dobrze.
Pierwszym krokiem jaki wykonałam w tym kierunku, było zakupienie we wrześniu repetytorium, ćwiczeń i innych pomocnych książek, jednak korzystać z nich zaczęłam dopiero 4 miesiące przed maturą. Najwięcej uwagi poświęcałam na matematykę i codziennie rozwiązywałam kilka zadań, często dokładnie je analizując. To była część egzaminu, której bałam się najbardziej, bo zawsze byłam słaba z tego przedmiotu. Jednak matematyka nie była jedyną, przed którą czułam strach.
Bardzo dużo czytam, a mimo to drżałam na myśl o ustnym egzaminie z języka polskiego. Bałam się, że zapomnę o istotnych rzeczach, które były zawarte w szkolnych lekturach. Bardzo uważnie czytałam streszczenia lektur, podkreślałam ważne informacje i dopisywałam ołówkiem własne przemyślenia. Na szczęście temat na egzaminie trafił mi się tak łatwy, że bez trudu udało mi się go zdać na 100% i nie musiałam mówić o żadnej lekturze.
Do języka obcego przygotowywałam się słuchając piosenek, oglądając seriale, czytając słowniczki tematyczne i pisząc wypracowania w tym języku. Na tym egzaminie zależało mi najbardziej, bo chciałabym studiować filologię. Nauczycielka okazywała mi bardzo duże wsparcie i przygotowywała dla mnie dużo materiałów, abym zdała jak najlepiej i dostała się na wymarzone studia.
Niestety jeszcze nie wiem jakie mam wyniki z egzaminów, ale wiem, że w przygotowania i pisanie ich włożyłam całe swoje serce. :)

Maturę pisałam w tym roku, więc moje przygotowania pamiętam bardzo dobrze.
Pierwszym krokiem jaki wykonałam w tym kierunku, było zakupienie we wrześniu repetytorium, ćwiczeń i innych pomocnych książek, jednak korzystać z nich zaczęłam dopiero 4 miesiące przed maturą. Najwięcej uwagi poświęcałam na matematykę i codziennie rozwiązywałam kilka zadań, często dokładnie je...

Z tą moją maturą to był pewien problem. Związany z moim obecnym mężem. No cóż, bardziej interesowały mnie spotkania z nim, niż nauka. Zaczęłam też wagarować. W końcu jeden z nauczycieli, mój ulubiony zresztą, sprowadził mnie wtedy do pionu. Ale mi się wtedy dostało. Dobrze, że mnie wtedy nie przełożył przez kolano. Przed maturą miałam dosłownie tydzień intensywnej nauki. Poszły wtedy hektolitry kawy. Matura zdana z całkiem dobrym wynikiem. Ale złość na samą siebie pozostała do dzisiaj.

Z tą moją maturą to był pewien problem. Związany z moim obecnym mężem. No cóż, bardziej interesowały mnie spotkania z nim, niż nauka. Zaczęłam też wagarować. W końcu jeden z nauczycieli, mój ulubiony zresztą, sprowadził mnie wtedy do pionu. Ale mi się wtedy dostało. Dobrze, że mnie wtedy nie przełożył przez kolano. Przed maturą miałam dosłownie tydzień intensywnej nauki....

Do matury przygotowywałam się w zasadzie najdłużej z języka polskiego (na egzamin ustny). Wtedy jeszcze każdy przygotowywał własne opracowania danego tematu, które miał przedstawić.
Kułam ten mój tekst o pieniądzach i ich wpływie na ludzi dobry miesiąc, praktycznie dzień w dzień. W końcu było tego sporo - około 10 stron.
Powtarzałam te zdania i regułki, wbijając je bez przerwy do głowy...
I cóż, oczywiście na egzaminie zapomniałam większości tego, czego się uczyłam... Zamiast powiedzieć całość w ciągu 15 minut, ja powiedziałam tylko jakieś 20% podczas 5 minut. Byłam zła na siebie i mój mózg - tyle nauki i wszystko praktycznie wyleciało z głowy! Ostatecznie zdałam maturę ustną z polskiego na 50%. Dobrze, że w ogóle zdałam! Tak już mam, że w chwilach największego stresu zapominam nawet jak się nazywam.

Do matury przygotowywałam się w zasadzie najdłużej z języka polskiego (na egzamin ustny). Wtedy jeszcze każdy przygotowywał własne opracowania danego tematu, które miał przedstawić.
Kułam ten mój tekst o pieniądzach i ich wpływie na ludzi dobry miesiąc, praktycznie dzień w dzień. W końcu było tego sporo - około 10 stron.
Powtarzałam te zdania i regułki, wbijając je bez...

Mój rocznik był ostatnim, który zdawał tak zwaną „starą maturę”, czyli był to długi, pięciogodzinny egzamin. Pamiętam, że był to stres, ale przecież nie może być aż tak źle, jeśli sumiennie pracowało się przez te pięć lat nauki w technikum. Przyznaję, rzeczywiście nie było źle. Tradycyjnie poszłam na polski obłożona ściągami, ale nawet przez myśl mi nie przyszło, żeby coś wyciągnąć, bo i po co. Mimo, że chodziłam do technikum, to literatura była moją miłością. Przeczytałam wszystkie lektury, na przerwach często opowiadałam je koleżankom przed omawianiem, a moje zeszyty były użyteczne przez kolejne dziesięć lat dla rodzeństwa i znajomych. Tak więc to megawypracowanie maturalne nie przerażało mnie. Jedyne czego się bałam, to tego, że braknie mi czasu, bo jak już zaczęłam pisać, to mogłabym ciągnąc i ciągnąć. Matematyka też poszło dobrze, bo zrobić trzy z pięciu zadań i je dopieścić w pięć godzin też się da. Największy stres przyniosło za to ogłoszenie wyników, bo wiadomo, że możesz czuć się pewnie, a potem gorzko rozczarować… Tak sobie myślę, że z chęcią podeszłabym do takiego egzaminu jeszcze raz, żeby się sprawdzić, czy dałabym sobie radę. Jestem jednak pewna tego, że większy stres niż moja matura przyniosą mi matury moich dzieci, jak kiedyś do tego dorosną…

Mój rocznik był ostatnim, który zdawał tak zwaną „starą maturę”, czyli był to długi, pięciogodzinny egzamin. Pamiętam, że był to stres, ale przecież nie może być aż tak źle, jeśli sumiennie pracowało się przez te pięć lat nauki w technikum. Przyznaję, rzeczywiście nie było źle. Tradycyjnie poszłam na polski obłożona ściągami, ale nawet przez myśl mi nie przyszło, żeby coś...

Etap pierwszy: ODWLEKANIE
Niby wiedziałam ile mam czasu i przygotowałam najważniejsze notatki, ale ciągle znajdowało się jakieś zajęcie (ani nie pilniejsze, a już z pewnością nie ważniejsze), ale wiecie jak ciężko się zmusić do czegoś mozolnego, na co zupełnie nie ma się ochoty.
Etap drugi: SKRACANIE
Wszystkie notatki zmieniałam w zbiór słów kluczy. Tak było prościej niż "kuć na blachę" słowo w słowo. Oczywiście ostatecznie samo zrobienie notatek trwało dwukrotnie dłużej niż ich zapamiętywanie (klasyka połowy sukcesu).
Etap trzeci: POBUDKA
Mniej więcej dwie doby przed egzaminem nadchodzi olśnienie, w stylu "Przecież powinnam to już umieć, bo nie ma czasu na dalsze wkuwanie. Powinno być utrwalone po wielu powtórkach, a mimo to wciąż coś uporczywie wylatuje z pamięci (która wcale nie pomaga tego ogarnąć).
Etap czwarty: SĄD OSTATECZNY
W sumie kiepska nazwa, bo szans na poprawę nie brakuje, ale wiecie jak szanse maleją z każdą kolejną próbą. No i kto z własnej woli chciałby wracać do stresującego koszmaru? Ostatnia myśl: "Przez lata szkoła przygotowuje tylko do tego. Chodziłam, uczyłam się (niezbyt pilnie ale zawsze), nie byłam najgłupsza w klasie, więc jak to mówią... "Nie tacy idioci zdawali". Stres oczywiście był głuchy na wszystkie próby odpędzania i odszedł dopiero po wynikach (które swoją drogą nie wypadły najgorzej, oczywiście pozytywnie, a mimo to i tak byłam rozczarowana).
I skończyło na... "(I can't get no) satysfaction".

Etap pierwszy: ODWLEKANIE
Niby wiedziałam ile mam czasu i przygotowałam najważniejsze notatki, ale ciągle znajdowało się jakieś zajęcie (ani nie pilniejsze, a już z pewnością nie ważniejsze), ale wiecie jak ciężko się zmusić do czegoś mozolnego, na co zupełnie nie ma się ochoty.
Etap drugi: SKRACANIE
Wszystkie notatki zmieniałam w zbiór słów kluczy. Tak było prościej niż...

Eee... przygotowania? A co to takiego? Przecież do matury przygotowywaliśmy się przez dobre 12 lat, niektórzy nawet dłużej. Więc po co jakieś dodatkowe przygotowania na ostatnią chwilę? Czego można się nauczyć przez kilka, kilkanaście dni? Nadrobić zaległości z całych lat? Wolne żarty!
Na kilka tygodni przed maturą dowiedziałam się, że jest ze szkoły organizowana jakaś wycieczka w tygodniu maturę poprzedzającym - lekcji i tak miało nie być, szkoła niemal zamknięta, jakiś światowy szczyt polityczny w mieście, więc nawet wyjazdy ratusz dofinansowywał, byleby się nas na ten czas pozbyć. Oczywiście maturzystów nie poinformowano, ale niektórzy mają młodsze rodzeństwo, dowiedzieliśmy się, zgłosiło się nas czworo.
- Ale przecież wy zaraz macie maturę?!
- Ale przecież wrócimy dzień wcześniej, wyjazd nie koliduje. To jak, psorze, zapisy otwarte dla wszystkich uczniów, nie tylko dla małoletnich, możemy jechać?
I pojechaliśmy na tygodniową, pierwszą moją prawdziwą, plecakową wędrówkę po górach.
Wieczorem po powrocie zajrzałam do "Słownika postaci literackich", jedynej w domu książki przypominającej choć trochę bryk, i przejrzałam notki dotyczące dwóch lektur, których z obrzydzenia nie byłam w stanie przeczytać we właściwym czasie.
Rano napisałam język polski na piątkę, następnego dnia matematykę na szóstkę, a w kolejnych dniach zdałam egzaminy ustne.
I wbrew rachunkowi prawdopodobieństwa wieczorne ekspresowe przygotowania jednak się przydały.

Eee... przygotowania? A co to takiego? Przecież do matury przygotowywaliśmy się przez dobre 12 lat, niektórzy nawet dłużej. Więc po co jakieś dodatkowe przygotowania na ostatnią chwilę? Czego można się nauczyć przez kilka, kilkanaście dni? Nadrobić zaległości z całych lat? Wolne żarty!
Na kilka tygodni przed maturą dowiedziałam się, że jest ze szkoły organizowana jakaś...

Boże,jak sobie przypomnę moje przygotowania do matury to śmiać mi się chce i płakać jednocześnie. Naukę odkładałam na ostatnią chwilę,za to pisałam kilometrowe ściągi,które się zwijało w harmonijkę.Na maturze tak mi się z nerwów spociły ręce,że atrament na ściągach totalnie się rozmazał,harmonijki się poplątały i porwały i w ogóle z nich nie skorzystałam. A maturę zdałam. Jednak najfajniejszy był czas tuż przed samą maturą,kiedy z klasą spotykaliśmy się w kawiarniach,wiedząc,że to już nasze ostatnie,wspólnie spędzane chwilę,że za moment każdy pójdzie w swoją stronę,a nasze drogi na zawsze się rozejdą.Zżyliśmy się przez te cztery lata liceum i do dzisiaj serce boli,gdy pomyślę sobie o tamtych czasach: "ale to już było i nie wróci więcej..."

Boże,jak sobie przypomnę moje przygotowania do matury to śmiać mi się chce i płakać jednocześnie. Naukę odkładałam na ostatnią chwilę,za to pisałam kilometrowe ściągi,które się zwijało w harmonijkę.Na maturze tak mi się z nerwów spociły ręce,że atrament na ściągach totalnie się rozmazał,harmonijki się poplątały i porwały i w ogóle z nich nie skorzystałam. A maturę zdałam....