Moja sunia Martusia wielokrotnie mnie zadziwiała.Potrafi zakomunikować,że chce jeść czy iść na spacer,ale nie tylko. Rozpoznaje dźwięk naszego auta i od razu biegnie na balkon,wiedząc,że to my z mężem przyjechaliśmy. Gdy ktoś z domowników się skaleczy czy ma jakieś zadrapanie,podchodzi aby lizać ranę,stara się pomóc. Pilnuje też królika,którego na kilka godzin dziennie wypuszczamy z klatki aby pobiegał po pokoju.Gdy królik coś narozrabia,Martusia od razu daje znać.Szczeka i prowadzi do królika. Raz królik zaklinował się między meblami i sunia przybiegła,głośno szczekając,pokazywała mi nosem gdzie jest królik.Gdy idę z nią na spacer do lasu,mówię: "Marta,szukaj jabłuszka" i biegnie do drzewka,na którym rosną dziko jabłka.Zresztą to jej ulubione drzewo,bo zrywam te jabłuszka i rzucam jej do zabawy.Dla mnie to nie jest po prostu pies,to członek rodziny,który ma uczucia,swoje potrzeby ale też niezwykłą intuicję i inteligencję.

Moja sunia Martusia wielokrotnie mnie zadziwiała.Potrafi zakomunikować,że chce jeść czy iść na spacer,ale nie tylko. Rozpoznaje dźwięk naszego auta i od razu biegnie na balkon,wiedząc,że to my z mężem przyjechaliśmy. Gdy ktoś z domowników się skaleczy czy ma jakieś zadrapanie,podchodzi aby lizać ranę,stara się pomóc. Pilnuje też królika,którego na kilka godzin dziennie...

Moja historia jest dość nie oczywista, ponieważ dotyczy konia mojego wujka.
Moja rodzina, która mieszka na wsi, od zawsze hodowała konie. Mają pastwisko dla nich osadzone na wzgórzu, a dokładnie za nim znajduje się las.
Któregoś upalnego lata, ciotka poprosiła mnie i moją kuzynkę, byśmy poszły pozbierać malin z lasu. Dała nam wiaderka i kazała nie wracać, gdy przynajmniej połowa nie będzie zapełniona.
My, żwawym krokiem ruszyłyśmy do lasu i udało nam się uzbierać całkiem sporo owoców.
Ale najciekawszy był powrót.
Przechodząc obok koni, te zainteresowane zawartością wiaderka zaczęły za nami iść. Ja, dziewczyna z miasta, niewiele myśląc zaczęłam biec, co zapoczątkowało lawinę biegnących ze wzgórza koni.
Z boku zapewne wyglądało to komicznie - dziewczynka która biegnie i krzyczy, wymachując rękoma i wyrzucając z wiaderka wszystkie maliny, które uzbierała. Ale prawda była taka, iż myślałam, że goni mnie sam diabeł, więc uciekłam pod pastuch, do ogródka. Niestety moja noga została na zewnątrz a młody źrebak uznał za zabawne poszczypać mnie zębami w udo, dopóki nie przestałam krzyczeć.
Płakałam do wieczora - do dzisiaj jednak nie wiem, czy dotyczyło to siniaków jakie zostawił na mojej nodze, czy tego, że ciotka nie zrobiła ciasta.
Niemniej nie radzę zaczynać z końmi. Potrafią byś uparte.

Moja historia jest dość nie oczywista, ponieważ dotyczy konia mojego wujka.
Moja rodzina, która mieszka na wsi, od zawsze hodowała konie. Mają pastwisko dla nich osadzone na wzgórzu, a dokładnie za nim znajduje się las.
Któregoś upalnego lata, ciotka poprosiła mnie i moją kuzynkę, byśmy poszły pozbierać malin z lasu. Dała nam wiaderka i kazała nie wracać, gdy przynajmniej...

Misja poszukiwawcza na wsi!!! 🙂🙂🙂

Moja mama często wspomina zdarzenie z mojego, wczesnego dzieciństwa kiedy to jako 4latka zgubiłam się na wsi u babci i dziadka. 😱 Ponoć bardzo marudziłam tego dnia.😌 Dziadkowi właśnie cieliła się krowa i mój tata razem z bratem mamy i weterynarzem pomagali przy porodzie. Ja biegałam koło budy najłagodniejszego i cierpliwego psa Tajfuna. 🐕 Mama mówi, że dosłownie na chwilę spuściła mnie z oka, a mnie już nie było. Zaczęły się gorączkowe poszukiwania i bezskuteczne nawoływania, w których również pomagał im pies Tajfun. Babcia z mamą przetrząsnęły wszystkie kąty domu, stodoły, obory i tunelu. Nigdzie ani śladu. Zrezygnowane nie wiedziały co robić dalej dopóki nie zwróciły uwagi na fakt, że pies okropnie na nie szczeka i ciągnie za spódnicę babci, prowadząc ją w stronę swojej budy. Jak można się domyślić reszty historii, okazało się, że zguba czyli moja skromna osoba, cały czas spała sobie w budzie psa. 💤 I tak oto zostałam wielką fanką psów, a zwłaszcza łagodnego olbrzyma, owczarka niemieckiego Tajfuna. 🐶❤😎

Misja poszukiwawcza na wsi!!! 🙂🙂🙂

Moja mama często wspomina zdarzenie z mojego, wczesnego dzieciństwa kiedy to jako 4latka zgubiłam się na wsi u babci i dziadka. 😱 Ponoć bardzo marudziłam tego dnia.😌 Dziadkowi właśnie cieliła się krowa i mój tata razem z bratem mamy i weterynarzem pomagali przy porodzie. Ja biegałam koło budy najłagodniejszego i cierpliwego psa Tajfuna. 🐕...

Znacie koty, które stoją i miauczą pod drzwiami, aby wpuścić je do środka? To poznajcie moją Kotę, która jak przystało na inteligentną istotkę - popatrzyła, co robią ludzie i teraz sama skacze na klamkę, aby otworzyć sobie drzwi i wejść do pokoju. Szkoda tylko, że jeszcze nie zauważyła i nie rozpracowała, co zrobić, żeby je zamknąć.

Znacie koty, które stoją i miauczą pod drzwiami, aby wpuścić je do środka? To poznajcie moją Kotę, która jak przystało na inteligentną istotkę - popatrzyła, co robią ludzie i teraz sama skacze na klamkę, aby otworzyć sobie drzwi i wejść do pokoju. Szkoda tylko, że jeszcze nie zauważyła i nie rozpracowała, co zrobić, żeby je zamknąć.

Kiedy byłam w podstawówce miałam królika miniaturowego. Wabił się Promyk. Z Promyka był niezły agent! Choć miał być miniaturką, tak naprawdę urósł o wiele większy. W domu rozrabiał tak, że mnóstwo rzeczy było poniszczonych. Uwielbiał gryźć książki, ołówki, meble, kable i rośliny. Raz nawet wbił swoje ząbki w dopiero co kupione, nowiutkie czółenka mamy, które właśnie przymierzała przed lustrem. Musiałam go więc ujarzmić i jakoś zatrzymać w klatce. Promyk nie lubił klatki. Kochał wolność. Potrafił sam otworzyć górne drzwiczki, chwytając je zębami, przesuwając i wyskakując. Kiedy wiązałam je sznurkiem, po prostu go przegryzał. Postanowiłam więc go przechytrzyć i użyłam... kłódki od pamiętnika. Myślałam, że jestem sprytna i że teraz Promyk sobie nie poradzi. Górnych drzwiczek rzeczywiście nie otworzył, ale za to chwycił zębami klatkę od dołu, uniósł i już był wolny! Nie było na niego sposobu! Okazał się o wiele sprytniejszy ode mnie:) I naprawdę kochany był z niego królik:)

Kiedy byłam w podstawówce miałam królika miniaturowego. Wabił się Promyk. Z Promyka był niezły agent! Choć miał być miniaturką, tak naprawdę urósł o wiele większy. W domu rozrabiał tak, że mnóstwo rzeczy było poniszczonych. Uwielbiał gryźć książki, ołówki, meble, kable i rośliny. Raz nawet wbił swoje ząbki w dopiero co kupione, nowiutkie czółenka mamy, które właśnie...

Przez kilka lat swojego życia miałam w domu szczury. To śliczne, niezwykle inteligentne stworzenia, które zadziwiają swoim sprytem.
Mój pierwszy szczur również był bardzo mądry. Uważam, że trzymanie w klatce jest niehumanitarne, więc w ciągu dnia zostawiałam ją otwartą, aby swobodnie poruszał się po pokoju. Pewnego razu wróciłam do domu i po otworzeniu drzwi do swojej sypialni zobaczyłam na podłodze wielkiego bobka. Szczury ogólnie są zwierzętami bardzo czystymi, codziennie same czyszczą sobie futerko i są w stanie nauczyć się załatwiania w jednym miejscu. Mój szczurek też był tego nauczony, więc oburzył mnie widok kupy na środku pokoju.
Natychmiast zawołałam go po imieniu, więc wybiegł do mnie spod szafy z nadzieją na jakiś przysmak, ale ja zamiast tego popukałam w podłogę obok bobka i zawołałam:
- Co to jest! Co tu zrobiłeś!
Szczurek wyczuł w moim głosie nieprzyjemną nutę, więc zaraz czmychnął do kąta. Poutyskiwałam na niego jeszcze trochę, po czym poszłam po papier toaletowy, by bobka uprzątnąć.
Kiedy jednak wróciłam, podłoga była pusta. Okazało się, że szczurek w jakiś sposób zrozumiał, o co mam do niego pretensje, i gdy wyszłam, sam po sobie posprzątał, przenosząc bobka do swojej „toalety”.
Według mnie to dobitnie świadczy o jego niesłychanej inteligencji! No i oczywiście nigdy więcej już nie załatwiał się tam, gdzie nie powinien.

Przez kilka lat swojego życia miałam w domu szczury. To śliczne, niezwykle inteligentne stworzenia, które zadziwiają swoim sprytem.
Mój pierwszy szczur również był bardzo mądry. Uważam, że trzymanie w klatce jest niehumanitarne, więc w ciągu dnia zostawiałam ją otwartą, aby swobodnie poruszał się po pokoju. Pewnego razu wróciłam do domu i po otworzeniu drzwi do swojej...

Ukryty geniusz zwierząt[bookLink]4879956|Ukryty geniusz zwierząt[/bookLink]

Ukryty geniusz zwierząt[bookLink]4879956|Ukryty geniusz zwierząt[/bookLink]

 [bookCover]4879956|Ukryty geniusz zwierząt[/bookCover]