Ta historia nie koniecznie świadczy o inteligencji mojego psa, ale jest zabawna.

Mam dwa wiejskie psy. Zwykłe mieszańce. Dzikuski dwa, które lubią pobiegać, pobrudzić, pochrupać kosteczki. Dobrze mi z tym i im również. Taka jest natura psa. Pies ma prawo również zaszczekać, chociaż nie wiedzieć czemu coraz częściej się im tego zabrania.

Na jednym ze spacerów mój pies senior pogonił za koziołkiem. Zwykła rzecz na wsi. Widziałam, jak jego czarny ogon zniknął w zaroślach. Parę minut później ujrzałam mojego psa galopującego w moim kierunku. Gonił go koziołek. Pies miał przerażaną minę. Ja pewnie też, bo zwierzęta pędziły prosto na mnie. Miałam szczęście, że koziołek przestraszył się człowieka i zaprzestał pogoni.

Czasami moje psy mogą wydawać się głupiutkie. Natomiast widząc ich smutne oczy, gdy mam wyjechać do pracy za granicą, wiem, że to bardzo mądre stworzenia i rozumieją, że znowu długo mnie nie będzie i że będą tęsknić.

Ta historia nie koniecznie świadczy o inteligencji mojego psa, ale jest zabawna.

Mam dwa wiejskie psy. Zwykłe mieszańce. Dzikuski dwa, które lubią pobiegać, pobrudzić, pochrupać kosteczki. Dobrze mi z tym i im również. Taka jest natura psa. Pies ma prawo również zaszczekać, chociaż nie wiedzieć czemu coraz częściej się im tego zabrania.

Na jednym ze spacerów mój pies...

Max, mój ukochany pies na ogół nie lubił kotów ale przyjaźnił się z kocurem mojej ciotki, Filipem. Byliśmy kiedyś u niej na uroczystym obiedzie. Wszyscy przeszliśmy do gościnnego pokoju. Ciocia piekła jakieś mięso. W pewnym momencie wyłaczyła piekarnik i zostawila mięso by jak to się mówi "doszło". Za jakiś czas poszła do kuchni i w tym samym momencie słyszymy krzyk. Oczywiście wszyscy wypadli zobaczyć co się dzieje. Okazało się, że Max posługujac się ścierką przewieszoną przez rączkę piekarnika otworzył drzwiczki, kot wszedł do piekarnika i wysunął blachę z mięsem. Gdy wpadliśmy do kuchni, oba zwierzaki zgodnie zajadały się naszym obiadem.

Max, mój ukochany pies na ogół nie lubił kotów ale przyjaźnił się z kocurem mojej ciotki, Filipem. Byliśmy kiedyś u niej na uroczystym obiedzie. Wszyscy przeszliśmy do gościnnego pokoju. Ciocia piekła jakieś mięso. W pewnym momencie wyłaczyła piekarnik i zostawila mięso by jak to się mówi "doszło". Za jakiś czas poszła do kuchni i w tym samym momencie słyszymy krzyk....

Mój pies którego niestety już zabrakło wśród nas był obdarzony niesamowitym słuchem,węchem i wzrokiem. Potrafił rozpoznać od wejścia do klatki,że mamy gościa. Zawsze wtedy odwiedzała nas moja babcia,rozpoznawał silnik samochodu i znał drogę na działkę. Był przyjaznym i mądrym psem,wiele sąsiadów przecierało oczy ze zdumienia kiedy się mówiło ile ma już lat.Długo zachowywał dobrą kondycję.

Mój pies którego niestety już zabrakło wśród nas był obdarzony niesamowitym słuchem,węchem i wzrokiem. Potrafił rozpoznać od wejścia do klatki,że mamy gościa. Zawsze wtedy odwiedzała nas moja babcia,rozpoznawał silnik samochodu i znał drogę na działkę. Był przyjaznym i mądrym psem,wiele sąsiadów przecierało oczy ze zdumienia kiedy się mówiło ile ma już lat.Długo zachowywał...

Pamiętam jak kiedyś spędzałam wakacje u dziadków, którzy mieli gospodarstwo pełne zwierząt - pies, trzy koty, króliki, kilka krów, świń, kur i gęsi... długa lista.
Któregoś razu pod wieczór Dziadek źle się poczuł i nie był w stanie iść po krowy, które pasły się przez cały dzień na odległym pastwisku. Babcia, zaniepokojona stanem Dziadka, bardzo chciała zostać z nim w domu, bo taka wyprawa po bite 40minut. W związku z tym, niewiele myśląc, dała mi w rękę odpowiedni kij i kazała te krowy przyprowadzić. Boże, jaki ja miałam strach w oczach!
- Pójdzie z Tobą Ciapek, on zna drogę, wystarczy mu kij pokazać to już wie gdzie i po co idzie - mówiła Babunia widząc moje przerażenie. - Wrócisz za krowami.
- Ale jak? A jak się zgubimy?
- One znają drogę do domu, idź za nimi a na pewno nic się nie stanie.
Tak też się stało. Ja, ośmio-, może dziesięcioletnia dziewczynka, z duszą na ramieniu i kijem w dłoni, szłam samotnie po sześć olbrzymich zwierząt. Ciapek biegł kilka kroków przede mną i zatrzymywał się przy każdym zakręcie, w który musieliśmy skręcić.
Wracałam za krowami, które grzecznie szły parami w kierunku domu. Ciapek radośnie fikał, raz na przedzie, a raz z tyłu naszego orszaku.
Babcia czekała przy płocie. Pamiętam, że jak zobaczyłam jej uśmiech, to pękałam z dumy. Przede wszystkim dlatego, że poradziłam sobie z tak ważnym zadaniem, po drugie z powodu bardzo mądrych zwierząt, jakie Dziadkowie mieli w gospodarstwie.
Kolejnego dnia również poszłam po krowy. Z Ciapkiem i przede wszystkim Dziadkiem, który już czuł się dobrze.

Pamiętam jak kiedyś spędzałam wakacje u dziadków, którzy mieli gospodarstwo pełne zwierząt - pies, trzy koty, króliki, kilka krów, świń, kur i gęsi... długa lista.
Któregoś razu pod wieczór Dziadek źle się poczuł i nie był w stanie iść po krowy, które pasły się przez cały dzień na odległym pastwisku. Babcia, zaniepokojona stanem Dziadka, bardzo chciała zostać z nim w domu,...

Moi sąsiedzi mieli kiedyś kota nazywał się Filip. Był czarny i duży jak pantera. Ale jego wyjątkowość polegała na tym że czasem wychodził sobie z bloku w którym mieszkaliśmy na podwórko. Wieczorem sąsiad wychodził na klatkę, wołał go po imieniu i gwizdał jak na psa i wtedy Filip przybiegał do niego. To nie koniec jego umiejętności bowiem załatwiał się w toalecie. Był bardzo inteligentnym i miłym kotem.

Moi sąsiedzi mieli kiedyś kota nazywał się Filip. Był czarny i duży jak pantera. Ale jego wyjątkowość polegała na tym że czasem wychodził sobie z bloku w którym mieszkaliśmy na podwórko. Wieczorem sąsiad wychodził na klatkę, wołał go po imieniu i gwizdał jak na psa i wtedy Filip przybiegał do niego. To nie koniec jego umiejętności bowiem załatwiał się w toalecie. Był...

Kot-znajda, którego przygarnęła moja Mama, od początku był wyjątkowo mądrym zwierzęciem. Reagował tylko na swoje imię, każde kici-kici puszczając mimo uszu, kiedy widział moją Mamę wracająca z pracy, biegł w jej kierunku, nigdy nie zsikał się w domu, a kiedy zapomniawszy o nim, wyjechaliśmy na cały dzień, załatwił swoje potrzeby w wannie. Z Filemonem, bo tak miał na imię, wiąże się pewna zabawna historia. Mój brat miał dziewczynę, za którą nie przepadali ani moi rodzice, ani ja sama. Postanowił więc przekonać nas do swojej E., proponując aby ugotowała dla nas niedzielny obiad w myśl zasady „przez żołądek do serca”. E. dwoiła się i troiła w kuchni-wszystko to pod czujnym okiem Filemona. Cała rodzina siedziała przy stole, czekając na ów królewski obiad. E. wnosząc półmisek z mięsem do jadalni, niestety się potknęła, a tym samym wielki kawał mięsa spadł na podłogę. Filemon tylko na to czekał. Jednym susem podskoczył do pieczeni, powąchał ją, prychnął i..odszedł. Mina mojej Mamy była bezcenna, bo skoro nawet kot nie gustuje w kuchni E., to jak my mamy to jeść? Ostatecznie nikt z nas nie ruszył pieczeni wołowej, poczęstowaliśmy się jedynie kurczakiem. Może to przypadek, ale tego samego dnia w TV podali wiadomość o chorobie wściekłych krów.

Kot-znajda, którego przygarnęła moja Mama, od początku był wyjątkowo mądrym zwierzęciem. Reagował tylko na swoje imię, każde kici-kici puszczając mimo uszu, kiedy widział moją Mamę wracająca z pracy, biegł w jej kierunku, nigdy nie zsikał się w domu, a kiedy zapomniawszy o nim, wyjechaliśmy na cały dzień, załatwił swoje potrzeby w wannie. Z Filemonem, bo tak miał na imię,...

Zwierzęta mnie zadziwiają swoją inteligencją i tym jak szybko potrafią nauczyć się pewnych zachowań. Był sobie kiedyś piesek Rysiek, który cenił sobie swobodę i wolność ponad wszystko, więc żadną miarą nie dało się go utrzymać na terenie posesji. Ryśkowi za mało było ogromnego podwórka, gdzie mógł biegać i psocić do woli – dla niego zawsze trawa za płotem była bardziej zielona. Wszystkich dziwiło jak to się dzieje, że mimo ogrodzenia piesek zawsze był poza nim. Wciąż na polu, na łące za domem, w pogoni za zającami i ptaszkami. W końcu podjęliśmy działanie – odszukaliśmy podkop pod płotem i zablokowaliśmy go kłodą drewna. Po kilku godzinach nie dość, że był drugi podkop, to jeszcze kłoda została wysunięta! Ten pies miał nie tylko fantazję, ale i dużo siły. Zablokowaliśmy więc dziury siatką, umocniliśmy miejsca, gdzie mógłby znów kombinować – wszystko na nic! Rysiek szybko znalazł nowy sposób, w obniżonym miejscu po prostu zaczął przeskakiwać przez płot. Każde rozwiązanie szybko okazywało się nieskuteczne. Przyszedł czas na brutalne metody. Istnieje specjalna obroża, która stymuluje psa niewielkim ładunkiem elektrycznym, gdy ten przekroczy wyznaczony teren. Jednak dla takiego mądrali to była tylko kolejna zabawka. Rysio nauczył się wyczekiwać momentu, gdy ktoś wjeżdżał na posesję samochodem – brama się otwiera, auto przejeżdża i fiuuu! piesek biegnie na wolność szybko jak błyskawica, a głupia obroża nie zdąży nawet się włączyć…

Zwierzęta mnie zadziwiają swoją inteligencją i tym jak szybko potrafią nauczyć się pewnych zachowań. Był sobie kiedyś piesek Rysiek, który cenił sobie swobodę i wolność ponad wszystko, więc żadną miarą nie dało się go utrzymać na terenie posesji. Ryśkowi za mało było ogromnego podwórka, gdzie mógł biegać i psocić do woli – dla niego zawsze trawa za płotem była bardziej...

Pierwsza myśl, jaka mi przypłynęła w temacie inteligentnego zwierzęcia, to pies sąsiadów udający wszystkożernego i nie chcący zrobić złego wrażenia wybrednego. Pewnego dnia zorganizowaliśmy spotkanie i urządziliśmy ognisko. Częstowaliśmy Puszka (tak się wabił) naszymi smakołykami. Puszek chętnie zajadał się filetem z kurczaka, kiełbaską. By jednak urozmaicić mu menu, podawałam mu również pieczywo. I o dziwo, jadł... To znaczy tak mi się początkowo wydawało...
Po każdym kawałku chleba piesek mielił kąsek w pyszczku (podejrzanie krótko) i odchodził na bok. Po otrzymaniu kawałka mięsiwa nigdy nie uciekał w dal. Postanowiłam to sprawdzić. Dałam mu chleb, obserwowałam jego gryzienie i rzucie, a gdy skończył, podniosłam jego wargi, odsłaniając zęby... A tu pomiędzy nimi niezjedzone fragmenty pieczywa... Po tym fakcie Puszek znów odbiegł na bok, a ja za nim. Trafiłam na jego skrytkę wypluwanych kąsków chlebowych. Piesek w inteligentny sposób chciał zachować "dobrą twarz" w niesprzyjających okolicznościach, co okazało się bardzo zabawne.

Pierwsza myśl, jaka mi przypłynęła w temacie inteligentnego zwierzęcia, to pies sąsiadów udający wszystkożernego i nie chcący zrobić złego wrażenia wybrednego. Pewnego dnia zorganizowaliśmy spotkanie i urządziliśmy ognisko. Częstowaliśmy Puszka (tak się wabił) naszymi smakołykami. Puszek chętnie zajadał się filetem z kurczaka, kiełbaską. By jednak urozmaicić mu menu,...

hohoho...moja kura jest takim geniuszem :) nawet nazwaliśmy ją Rambo ;) ale zacznę od początku...
Jakieś 3 lata temu dostaliśmy w prezencie 2 kurki i kogucika (mieszkamy w domu, więc posiadanie zwierzaków nie jest problemem). Przygotowaliśmy im kurnik w szklarni (bo jeszcze nie mieliśmy zbudowanego prawdziwego kurnika) i zamknęliśmy całą trójkę na noc. Po nocy okazało się, że szyby są powybijane i jednej kury oraz koguta nie ma, za to kura która przeżyła jest na drzewie. Na kolejną noc naprawiliśmy szkody i chcieliśmy złapać biedactwo ale wskoczyła znowu na drzewo i generalnie miała nas gdzieś... Minęło już 3 lata a nasza kura żyje, znosi nam jajka, towarzyszy nam przy pracach polowych a mężowi w garażu... i dalej śpi na drzewie...a najlepsze jest to, że to drzewo jest koło budy psa, i żaden lis jej nie straszny :D

hohoho...moja kura jest takim geniuszem :) nawet nazwaliśmy ją Rambo ;) ale zacznę od początku...
Jakieś 3 lata temu dostaliśmy w prezencie 2 kurki i kogucika (mieszkamy w domu, więc posiadanie zwierzaków nie jest problemem). Przygotowaliśmy im kurnik w szklarni (bo jeszcze nie mieliśmy zbudowanego prawdziwego kurnika) i zamknęliśmy całą trójkę na noc. Po nocy okazało się,...

Mój pies miał duszę podróżnika. Nawet duża działka ograniczała jego naturę wędrownika. Poznawał okoliczne trawniki, ulice, posesje. Niektórzy sąsiedzi na tyle dobrze go znali, że czasem sami go przyprowadzali i wpuszczali na naszą działkę. Naszą ciekawość budził jego sposób opuszczania posesji. Pewnego razu zobaczyliśmy, że najpierw wskakuje na budę, a później przez ogrodzenie. Zawsze się jednak martwiliśmy, że w końcu potrąci go samochód albo trafi za kratki w schronisku za swoje beztroskie wędrówki. Baliśmy się także, że się może po prostu zgubić. Zdarzało się, że szukaliśmy go przez noc. Jednak w pewnym momencie uznaliśmy to za bezcelowe bo zawsze rano czekał pod pobliskim sklepem gdzie tata codziennie rano chodził po pieczywo. Siedział spokojnie i liczył na drobne przekąski, nie tylko z rąk taty, ale także nieznajomych. Czasem wracając ze szkoły widziałam coś czarnego biegającego na drugim krańcu ulicy. Od razu wiedziałam, że to on. Wystarczyło jednak tylko zagwizdać a on niepocieszony, że na dziś jego przygoda się skończyła, opuszczał ogon i spokojnym truchtem zmierzał do furtki. Miał wtedy taki wyraz jakby mu się odebrało całą radość życia.

Mój pies miał duszę podróżnika. Nawet duża działka ograniczała jego naturę wędrownika. Poznawał okoliczne trawniki, ulice, posesje. Niektórzy sąsiedzi na tyle dobrze go znali, że czasem sami go przyprowadzali i wpuszczali na naszą działkę. Naszą ciekawość budził jego sposób opuszczania posesji. Pewnego razu zobaczyliśmy, że najpierw wskakuje na budę, a później przez...