Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Flowerbed
Gosia
Tina
Edyta
Maleństwo

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Flowerbed
Gosia
Tina
Edyta
Maleństwo

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Mój pies lubił chodzić na spacery, szczególnie w weekendy.
Ja natomiast lubię świeże pieczywo. W weekendy zawsze jest czas, więc często rano wstaję i idę po bułki na śniadanie. Oczywiście wraz z moim czworonożnym kompanem. Są jednak takie dni, że nie chce mi się wstawać i uznaję, że zjem płatki. Tak też było i tego dnia. Pies przyszedł do mnie trzymając smycz w zębach, ale powiedziałem mu, że pójdziemy później. Nie mam portfela pod ręką, nie chce mi się ruszać i zjem coś innego, nie potrzebuję pieczywa.
Pies odwrócił się i odszedł. Myślałem, że zaakceptował porażkę, jednak po chwili wrócił.. trzymając w zębach mój portfel!
Wygrał, zmobilizował mnie. Poszliśmy do piekarni, a on dostał świeżą, słodką bułkę :)

Mój pies lubił chodzić na spacery, szczególnie w weekendy.
Ja natomiast lubię świeże pieczywo. W weekendy zawsze jest czas, więc często rano wstaję i idę po bułki na śniadanie. Oczywiście wraz z moim czworonożnym kompanem. Są jednak takie dni, że nie chce mi się wstawać i uznaję, że zjem płatki. Tak też było i tego dnia. Pies przyszedł do mnie trzymając smycz w zębach, ale...

Hmm, o psach to ja mogę..., bez końca. Bo chociaż udomowionych przyjaciół mamy wiele, to pies najczęściej budzi najwięcej skrajnych emocji. Bo rzuca się w oczy, niekoniecznie chce przejść drugą stroną ulicy, patrzy przenikliwie i nikt nie wie, co mu tak naprawdę po kopułą się roi, no i czasem zostawia coś na trawniku.
Tak, mam psa, właściwie sukę, ale to nie brzmi dobrze, więc niech będzie pies płci żeńskiej. Wielkie czarne labowe cielsko, całe 35 kg do kochania, do wycierania, do czesania, a przede wszystkim do przytulania i głaskania. Jesteśmy jak yin i yang. Nie potrafimy istnieć bez siebie. Przynajmniej ja sobie tego nie wyobrażam. Więź jaka nas łączy jest trudna do określenia, ale więź ta sprawia, że obręcz oplatająca moją duszę po powrocie z pracy, odpuszcza i robi mi się lżej, a świat nabiera innych barw. To więź, która uczy cierpliwości, zrozumienia, tolerancji, to coś od czego robi mi się ciepło na duszy. Kocham te bursztynowe oczy wpatrzone we mnie zawsze i wszędzie, ten nos mokry zostawiający ślady na moich spodniach, sprawdzający wiadomości ze "świata", kocham to spojrzenie, które mówi mi zawsze "jesteś dla mnie najważniejsza, no Pan też, ale Ty bardziej". Wiem, że rozstanie będzie trudne, i powoli sobie układam to w głowie, choć głowa tego wcale nie chce do siebie dopuścić.Na razie trwamy obok siebie, w słońcu i w deszczu, latem i zimą, w zdrowiu i chorobie. I cieszę się każdą wspólną chwilą.
No, i ja tak mogę bez końca...

Hmm, o psach to ja mogę..., bez końca. Bo chociaż udomowionych przyjaciół mamy wiele, to pies najczęściej budzi najwięcej skrajnych emocji. Bo rzuca się w oczy, niekoniecznie chce przejść drugą stroną ulicy, patrzy przenikliwie i nikt nie wie, co mu tak naprawdę po kopułą się roi, no i czasem zostawia coś na trawniku.
Tak, mam psa, właściwie sukę, ale to nie brzmi dobrze,...

Pomagałam w kilku schroniskach dla zwierząt i nadal pomagam. Historii, w których zwierze wykazuje niezwykły intelekt było bez liku, zarówno tych smutnych, wzruszających i pięknych jak i zabawnych. Widziałam zwierzęce przyjaźnie, miłości i oddanie się całkowite człowiekowi. Pamiętam konie, które otwierały boksy swoich kolegów by iść wspólnie poskubać nadwyżkowe siano, koty, które siedziały i machały psom przed nosem ogonem tylko po to by zdenerwować, czy kozę Igę, która nie ważne jak zamknięta na padoczku i tak znajdzie drogę ucieczki na świeżą trawę, czy kurę, która wskakiwała mi na plecy żeby być pierwszą przy jedzeniu, ale tylko wtedy kiedy niosłam świeże warzywa, które lubiła ! Mistrzem w sztuczkach jest jeden z fundacyjnych piesków, który na zawalanie robi oczka jak kot ze Shreka i największych ich ofiarom padają przyjeżdżające dzieci i ludzie zaczynający rozmowę od "jaki piękny piesek!", a po tych oczkach smakołyki sypią się jak manna z nieba w towarzystwie głaskania i zachwytów. Są osoby też sceptyczne nie wierzące w moc spojrzenia Bejbi, ale wtedy wystarczy powiedzieć "Bejbi zrób oczka!" i wszyscy leżą u jej łapek :)
Myślę, że z naszych historii o zwierzętach najważniejsze jest wypracowanie w sobie świadomości, że zwierzęta rozumieją i co najważniejsze CZUJĄ. Że w wielu aspektach są podobne w odczuwaniu do nas (czasem nawet nas przerastają) i tak samo jak nam należy im się szacunek.

Pomagałam w kilku schroniskach dla zwierząt i nadal pomagam. Historii, w których zwierze wykazuje niezwykły intelekt było bez liku, zarówno tych smutnych, wzruszających i pięknych jak i zabawnych. Widziałam zwierzęce przyjaźnie, miłości i oddanie się całkowite człowiekowi. Pamiętam konie, które otwierały boksy swoich kolegów by iść wspólnie poskubać nadwyżkowe siano, koty,...

Pewnym przykładem, którym mogę się pochwalić, że zwierzę ma więcej rozumu niż naczelne homo sapiens, jest zdolność do rozpoznawania, czy dane jedzenie jest przydatne do spożycia, czy też nie.
Od dawna podejrzewa się, że koty zawsze spadają na cztery łapy, posiadają szósty zmysł i mają osiem żyć. Niestety ludzie już nie mają tak łatwo.
Owszem, potrafimy pisać, czytać, komunikować się werbalnie i niewerbalnie, urozmaicać swoje życia o bóstwa i Bogów, ale czasem- zwłaszcza teraz, w XXI wieku, kiedy nasze rodzime instynkty nie funkcjonują jak należy, a walka o byt przybrała nowe imię, nie znamy się na jedzeniu.
Pewnego czasu, codziennie wpychałam w siebie tony fast-foodów z braku czasu i chęci do gotowani oraz kupowałam jedzenie z tak zwanych 'półek emeryta', bo chciałam poskąpić grosza i kupić sobie za zaoszczędzone pieniądze jakiś ładny ciuch. W tym czasie poznałam też "Niki", kotkę mojej sąsiadki, która odwiedza sąsiedztwo w poszukiwaniu smakołyków.
Jednego szkolnego poranka odwiedziła i mnie. Poczęstowałam ją kawałkiem sera, którego sama pałaszowałam ze smakiem na śniadanie. Niki jednak kręciła nosem na przysmak, co mnie bardzo zdziwiło, bo na ogół lubiła sobie pojeść. Miała jednak rację, bo to mnie później bolał brzuch przez cały pobyt w szkole, a potem to ja spędziłam miło czas na porcelanie pozbywając się resztek mojego ulubionego sera, który okazał się mocno przeterminowany.
Wniosek taki, że nie powinnam już kupować rzeczy z krótką datą ważności i zabierać Niki ze mną na zakupy, żebym wiedziała, co dobre, a co nie.

Pewnym przykładem, którym mogę się pochwalić, że zwierzę ma więcej rozumu niż naczelne homo sapiens, jest zdolność do rozpoznawania, czy dane jedzenie jest przydatne do spożycia, czy też nie.
Od dawna podejrzewa się, że koty zawsze spadają na cztery łapy, posiadają szósty zmysł i mają osiem żyć. Niestety ludzie już nie mają tak łatwo.
Owszem, potrafimy pisać, czytać,...

Mój kot - choć pewnie nie tylko mój, ale większość zwierząt tak ma - potrafi przewidzieć nadchodzącą zmianę pogody. Wiele razy przyłapałam go na tym, że "niuchał" noskiem powietrze, po czym kulił się i uciekał do domu. Jeśli uciekał do pokoju i nie był spłoszony, oznaczało to deszcz, jeżeli ucieka za łóżko, zapowiada to burzę

Mój kot - choć pewnie nie tylko mój, ale większość zwierząt tak ma - potrafi przewidzieć nadchodzącą zmianę pogody. Wiele razy przyłapałam go na tym, że "niuchał" noskiem powietrze, po czym kulił się i uciekał do domu. Jeśli uciekał do pokoju i nie był spłoszony, oznaczało to deszcz, jeżeli ucieka za łóżko, zapowiada to burzę

"Pies poszukiwacz"
Historia ta wydarzyła się całkiem niedawno. Pewnego pięknego, słonecznego dnia jak codziennie wyprowadzałam mojego kochanego Maltańczyka-Timona na spacer. Udaliśmy się do dobrze znanego nam parku, który jest często odwiedzany przez innych miłośników psiaków dużych i małych. Nie zapowiadał się jakoś wyjątkowo, do czasu, gdy mój maluch przechadzając się po alejkach nagle zaczął mocno ciągnąć i wymuszać, abym udała się z nim w konkretnym kierunku. Było to dla mnie zaskoczenie ponieważ Timon nigdy nie zachowywał się w ten sposób. Jednakże ufając intuicji mojego psiaka udałam się za jego tropem. Na miejscu okazało się, że to co tak bardzo chce mi pokazać to zupełnie nieznajomy mi chłopak, który spacerując po parku znalazł młodego gołębia, który złamał skrzydło. Widząc przestraszonego chłopaka z gołębiem w dłoniach postanowiłam rozpocząć konwersacje i dowiedzieć się to i owo o całej sytuacji. Ostatecznie jednak postanowiliśmy udać się do weterynarza, który opatrzył rannego gołąbka i oddał mu-Kamilowi go w opiekę. Od tego czasu odwiedziałam poszkodowanego przynajmniej raz w tygodniu. Gołąb już jest zdrowy, a ja znalazłam swoją drugą połówkę. Cała ta historia nie wydarzyłaby się gdyby nie mój pupil. Śmiejemy się, że to właśnie on wywąchał mi miłość.

"Pies poszukiwacz"
Historia ta wydarzyła się całkiem niedawno. Pewnego pięknego, słonecznego dnia jak codziennie wyprowadzałam mojego kochanego Maltańczyka-Timona na spacer. Udaliśmy się do dobrze znanego nam parku, który jest często odwiedzany przez innych miłośników psiaków dużych i małych. Nie zapowiadał się jakoś wyjątkowo, do czasu, gdy mój maluch przechadzając się po...

Gdyby moja psica była człowiekiem, to pewnie byłaby hipiską - jest totalnie wyluzowana i ma w zadku wszelkie zasady. Inni powiedzieliby, że to jakiś niezbyt bystry pies, oporny na tresurę albo treserzy z nas żadni. Przyznaję, że do tresury nie miałam nie wiadomo jak wielkiego zapału, ale "problem" tkwi i tak w Marli - ona nie wykonuje komend, nie dlatego, że ich nie rozumie, ona tego nie robi, bo po prostu się jej nie chce i nie widzi w tym sensu! Rozumie za to wszelkie domowe kryzysy, choroby i smuteczki, jest zawodowym pocieszaczem i opiekunką. Kiedy nasz kilkumiesięczny synek płakał w nocy, to Marla pierwsza biegła sprawdzić, co się dzieje i znosiła mu pod łóżeczko swoje zabawki, żeby poprawić mu humor.

Gdyby moja psica była człowiekiem, to pewnie byłaby hipiską - jest totalnie wyluzowana i ma w zadku wszelkie zasady. Inni powiedzieliby, że to jakiś niezbyt bystry pies, oporny na tresurę albo treserzy z nas żadni. Przyznaję, że do tresury nie miałam nie wiadomo jak wielkiego zapału, ale "problem" tkwi i tak w Marli - ona nie wykonuje komend, nie dlatego, że ich nie...

Naszą Kamę uśpiliśmy dwa lata temu z powodu gigantycznego guza na podbrzuszu i nie chcemy mieć następnego psa. Powtarzamy, że żaden nie będzie tak mądry jak ona. Kama to była piękna wilczurka po psie policyjnym. Gdy była mała bardzo bała się jeździć autem zwłaszcza, że kojarzyło jej się to wyłącznie z wizytą u weterynarza. Za żadne skarby nie chciała wejść do samochodu. Trzeba było różnych forteli, żeby ją jakoś tam zwabić. Do czasu...
Pewnego razu zatruła się czymś. Najprawdopodobniej zjadła coś podczas spaceru. My wróciliśmy z pracy i zajęci rozmową wypakowywaliśmy zakupy z auta. Nagle patrzymy a nasz pies siedzi dysząc ciężko przed fotelem kierowcy. Oboje mieliśmy łzy w oczach. Kama dała nam do zrozumienia, że trzeba jechać do weterynarza. Od tego czasu problem z jeżdżeniem się skończył.
Nasz suczka w przeciwieństwie do większości psów nigdy nie bała się strzałów ani burzy. Gdy mąż wyciągał wiatrówkę, piszczała przebierając nogami, gdyż myślała że ustrzeli jej jakiego ptaszka. Budowaliśmy dom więc jeździła z nami po piasek do lasu na odkrytej pace poloneza trucka balansując łapkami opartymi na skrzyni, w której znajdowała się butla gazowa, wprawiając w zdumienie przechodniów.
Była też bardzo uczuciowa. Nie pozwalała nam się kłócić. Gdy słyszała podniesione głosy potrafiła łapką prosić stronę krzyczącą i lizać po twarzy by ta przestała się awanturować.
Mieliśmy w rodzinie małego chłopczyka, który był bardzo niedobry dla zwierząt. Kiedyś przyjechał do nas z mamą w gości. Wystarczyła chwila nieuwagi i chłopiec dwa razy kopnął naszą suczkę w podbrzusze. To był naprawdę mądry pies. Inny ugryzłby gówniarza w odwecie i dopiero by się narobiło. Ona zaś kłapnęła mu tylko zębami przed nosem i głośno warknęła. Widząc te wielkie białe zębiska, mały bardzo się wystraszył i już później obchodził psa z daleka.
Kama wiedziała też kiedy jest niedziela. Biegała wtedy po całym podwórku i piszczała domagając się spaceru do lasu. Oczywiście dostawała to czego chciała. Serca nam się radowały patrząc na psią radość.
Bardzo nam przykro, że już jej nie ma. Była naprawdę wiernym psim przyjacielem i członkiem rodziny.

Naszą Kamę uśpiliśmy dwa lata temu z powodu gigantycznego guza na podbrzuszu i nie chcemy mieć następnego psa. Powtarzamy, że żaden nie będzie tak mądry jak ona. Kama to była piękna wilczurka po psie policyjnym. Gdy była mała bardzo bała się jeździć autem zwłaszcza, że kojarzyło jej się to wyłącznie z wizytą u weterynarza. Za żadne skarby nie chciała wejść do samochodu....