Poranna rutyna zaczyna się ćwiczeniami rozciągającymi, potem wstawiam wodę i wykonuję ćwiczenia na równowagę, aż nie dojdzie do wrzenia. Zalewam zieloną herbatę (na później, bo musi się chwilę parzyć) w kubku, a w szklance przygotowuję wodę z cytryną i miodem (bo jak się porządnie wybudzić, to tylko na słodko). Jakieś solidne śniadanko z wąskiej listy (gdyż kucharka ze mnie żadna), a następnie trochę sprzątania, dużo śpiewania, jeszcze więcej czytania i prysznic. Przed snem jak zawsze odhaczam w kalendarzu kolejne próby ucieczki (zawsze wpadam na jakieś podczas sprzątania, dlatego porządkuję codziennie) i wypatruję na niebie, czy gdzieś wśród gwiazd nie leci samolot, balon, czy ktokolwiek, kto mógłby przybyć z odsieczą. Najciekawsze pomysły zapisuję w jednym z zeszytów. Inny służy mi za sennik, a jeszcze inny do gier (które niestety błyskawicznie się nudzą. W końcu mogę grać jedynie sama ze sobą, a tego przeciwnika za dobrze znam, nawet kiedy usiłuje mnie zaskoczyć).
Tak mija dzień za dniem, a nadzieja się wykrusza równie wolno, jak ja próbuję wykopać wyjście z tej potężnej kamiennej wieży (przez którą chyba nabawiłam się lęku wysokości). Co jakiś czas, doszywając nowe strony w kalendarzu, zastanawiam się co ze mną będzie kiedy braknie mi kartek, albo picia bądź jedzenia. Na co dzień wolę o tym nie myśleć, bo przerażenie pomaga jedynie kiedy ktoś chce zwariować.

Poranna rutyna zaczyna się ćwiczeniami rozciągającymi, potem wstawiam wodę i wykonuję ćwiczenia na równowagę, aż nie dojdzie do wrzenia. Zalewam zieloną herbatę (na później, bo musi się chwilę parzyć) w kubku, a w szklance przygotowuję wodę z cytryną i miodem (bo jak się porządnie wybudzić, to tylko na słodko). Jakieś solidne śniadanko z wąskiej listy (gdyż kucharka ze mnie...

Czekam na "konia na białym rycerzu", niczym w piosence Nocnego Kochanka. :)

Czekam na "konia na białym rycerzu", niczym w piosence Nocnego Kochanka. :)

Mój plan ucieczki ( na księcia na białym rumaku,ani na ośle nie mam co liczyć).
Po pierwsze koniec z użalaniem się nad sobą,miałam na to 4 lata -nikt mnie nie uratował, teraz zrobię to sama! Te kilka lat tak mi się dlużyło, miałam tyle czasu na naukę i pogłębienie wiedzy. Teraz jestem już na tyle oczytana , że myślę że bez problemu wydostanę się z tej wieży i będę mogła dotrzeć tam gdzie chcę .
Będąc zamknięta w wieży marzę o tym, żeby podróżować, móc poznać świat. Przez tą moją rutynę, zapomniałam już jaki on jest piękny. Codziennie pobudka, to samo jedzenie, ubranie, czesanie, sprzątanie... nic nowego od kilku lat, ale teraz koniec z tym! W najbliższym czasie nic już nie bedzie takie samo, ucieknie i bedę się cieszyć życiem.
Ale jak to zrobię? Nie wiem, mam dużą ilość ubrań, może zrobię z nich linę? Albo poszukam jakiś schodów, czegokolwiek co prowadzi na dół, przecież jakoś ktoś mnie musiał wnieść do tej dziesięcio metrowej wieży. Tak zrobię! Czemu nie pomyślałam o tym wcześniej?

Mój plan ucieczki ( na księcia na białym rumaku,ani na ośle nie mam co liczyć).
Po pierwsze koniec z użalaniem się nad sobą,miałam na to 4 lata -nikt mnie nie uratował, teraz zrobię to sama! Te kilka lat tak mi się dlużyło, miałam tyle czasu na naukę i pogłębienie wiedzy. Teraz jestem już na tyle oczytana , że myślę że bez problemu wydostanę się z tej wieży i będę mogła...

Spoglądam na góry majaczące daleko na horyzoncie. Wyciągam dłoń. Lekki powiew wiatru muska bladą skórę. Mrużę jedno oko, wyciągam rękę jeszcze bardziej.

Lina dalej wisi tam, gdzie wisiała. Kilka centymetrów za daleko. Nie dosięgam. Wzdycham z rezygnacją i zapisuję w pamiętniku trzysta dwudziestą drugą próbę wydostania się z wieży. Czasami, gdy wiatr mocniej zawieje, lina nachyla się w moim kierunku, ale tajemnicza siła zaraz ją odpycha.
Odwracam się, żeby odłożyć dziennik na drewniany stół, ale wtedy mój wzrok przykuwa odbicie w lustrze. Widzę siebie – długie blond loki i zaciętość w niebieskich oczach. Oprócz mnie w komnacie jest ktoś jeszcze.

Wielu przez lata próbowało mnie ratować z opresji. Niewielu udawało się przebrnąć z mieczem przez ciernisty las. Większość z nich poległa już przy Sadzawce Kłamstw, a po niej czekało na nich jeszcze wiele przeszkód. Jednemu udało się dotrzeć pod samą wieżę. Wyglądał okropnie. Całe ciało miał poranione cierniami i ugryzieniami bestii. Połowę twarzy miał osmoloną. Byłam w szoku. Jak dotąd nikt nie uciekł smoczycy, bo paliła śmiałków jednym oddechem. Zawołał mnie. Nie mogłam robić mu nadziei. Jestem jedynym księciem, który może sprawić, że wyrwę się ze szponów swojego oprawcy.

Zimny dotyk na ramieniu wyrywa mnie z zamyślenia. Ponownie spoglądam w lustro. Obok mnie stoi mroczna postać, owiana aurą grozy.

Byłam niewolnicą diabła i tylko ja mogłam siebie uratować. Tylko ja mam dostęp do swoich myśli.

Spoglądam na góry majaczące daleko na horyzoncie. Wyciągam dłoń. Lekki powiew wiatru muska bladą skórę. Mrużę jedno oko, wyciągam rękę jeszcze bardziej.

Lina dalej wisi tam, gdzie wisiała. Kilka centymetrów za daleko. Nie dosięgam. Wzdycham z rezygnacją i zapisuję w pamiętniku trzysta dwudziestą drugą próbę wydostania się z wieży. Czasami, gdy wiatr mocniej zawieje, lina...

Wieża wznosi się w centrum wyspy, pośrodku rozległego jeziora zagubionego w gęstwinach nieprzebytej puszczy. Ptaki wiją gniazda w jej zwieńczeniu, wiatry ze świstem uderzają o jej mury. Fale jeziora biją o brzeg wyspy, w dzikich ostępach słychać ryk bestii, które je zamieszkują.

Pory roku przesuwają się przed moimi oczyma.

Byłam księżniczką z dalekiego kraju. Zamknięto mnie tu po długiej walce o władzę. Do dziś nie wiem, czemu mnie po prostu nie zabito. Dano mi służących i zbrojnego strażnika. W okna wprawiono kraty. Przeprawy na brzeg jeziora strzegł przykuty łańcuchem smok.

A potem o mnie zapomniano, a wyspa została uznana za nawiedzoną.

Jedni po drugich odeszli służący. Potem strażnik. Pewnego dnia groźny smok stał się jedynie wyciągniętym u przeprawy truchłem. W końcu nawet przerdzewiałe kraty wypadły z okien.

Tyle, że już nie miałam dokąd iść.

Wychodzę tylko po zmroku. Odwiedzam zarośnięte mogiły tych, którzy żyli tu ze mną i pomarli. Czasami idę ku zbutwiałemu pomostowi i patrzę na resztki łodzi i ogromne smocze kości, coraz głębiej wrastające w ziemię.

A potem wracam na szczyt wieży. Do mojej komnaty, gdzie złoty diadem wciąż oplata skronie spoczywającego na łożu drobnego szkieletu, okrytego strzępami ulubionej jedwabnej sukni.

Nikt mnie nie odwiedza. Nikt nie odwiedził tego miejsca od ponad stu lat.

Mówią, że na wyspie straszy.

Wieża wznosi się w centrum wyspy, pośrodku rozległego jeziora zagubionego w gęstwinach nieprzebytej puszczy. Ptaki wiją gniazda w jej zwieńczeniu, wiatry ze świstem uderzają o jej mury. Fale jeziora biją o brzeg wyspy, w dzikich ostępach słychać ryk bestii, które je zamieszkują.

Pory roku przesuwają się przed moimi oczyma.

Byłam księżniczką z dalekiego kraju. Zamknięto...

Dzień 1257
Szkoda, że śmierć z nudów jest tylko zlepkiem słów, a nie rzeczywistym sposobem pozbawienia życia. Jakieś 3 lata temu skończyłam się łudzić, że uda mi się pozostać przytomną w czasie dostarczania posiłków i z kimś pogadać – ich system rozprowadzania gazu usypiającego działa po mistrzowsku, nawet po moich usilnych próbach jego zatykania. Dostało mi się rykoszetem, swąd gnijącego przez miesiąc kotleta skutecznie zniechęcił mnie do dalszych eksperymentów. O, dzisiaj na deser ciasto czekoladowe, pycha.

Dzień 1294
Słoneczko przygrzewa mi przez kraty w oknie, zostawiając pod koniec dnia ślady nieopalonych miejsc na mojej skórze. Dobrze chociaż, że okna tylko zakratowali a nie zamurowali po mojej ostatniej próbie ucieczki. Zrozumiałam przekaz, krat już unicestwiać nie próbowałam. Jak usiądę jutro w tym samym miejscu, może dorobię się oparzeń słonecznych w kratkę. Dziś szarlotka na deser. Na szczęście już się nauczyli, że ma być bez cynamonu.

Dzień 3003
Dziś poziom depresji nieco opadł, była nowa dostawa książek. Wraz z nią standardowa lista nowości wydawniczych. Ciekawe, kiedy wpadną na to, że po samym tytule, bez jakiegokolwiek opisu książki, wybór jest dość trudny. Widocznie podcieranie się stronami romansideł nie jest wystarczającą wskazówką. Dzisiaj budyń czekoladowy.

Dzień 3028
Kisiel wiśniowy na deser. Zaczynam planować ucieczkę rurą kanalizacyjną. Moja aparycja nie pozwala mi żywic nadziei, że jakikolwiek książę, nawet ślepy, okaże się wystarczająco naiwny.

Dzień 1257
Szkoda, że śmierć z nudów jest tylko zlepkiem słów, a nie rzeczywistym sposobem pozbawienia życia. Jakieś 3 lata temu skończyłam się łudzić, że uda mi się pozostać przytomną w czasie dostarczania posiłków i z kimś pogadać – ich system rozprowadzania gazu usypiającego działa po mistrzowsku, nawet po moich usilnych próbach jego zatykania. Dostało mi się rykoszetem,...

Miałam 16 lat, kiedy się poznaliśmy. Po prostu wiedziałam,że to jest ten jedyny, że to jest miłość aż po grób. Ślub wzięliśmy po cichu, jak tylko osiągnęłam pełnoletność. Rok po ślubie bańka mydlana złudzeń prysła. Z początku drobne kłótnie, potem doszedł alkohol. Zaczęło się wypominanie, pretensje, że ,,zupa była za słona", potem chorobliwa zazdrość. Przestałam dzwonić do znajomych, skasowałam konta na portalach, przestałam spotykać się z przyjaciółmi. Pojawiła się przemoc. Z początku to był incydent, jeden, drugi. Potem weszła tu jakaś regularność. Gdy trzeźwiał, przepraszał. ,,Jesteś moją księżniczką" mówił. Czasem kupował też kwiaty. Jednak z każdym przepraszam gasła część mnie. Aż zniknęłam całkiem. Wstawałam rano przed nim, by zaparzyć mu kawę i zrobić śniadanie, potem takie tam zwykłe obowiązki: prasowanie pranie , sprzątanie. Obiad musiał być odpowiednio ciepły,więc robiłam go ,,na czas" Na dwór wychodziłam tylko by wypielić w ogródku chwasty i powiesić pranie. Nie wolno mi było z nikim rozmawiać. Z resztą wszędzie były oczy. Raz chciałam uciec. Dobiegłam do głównej drogi, zatrzymał się samochód. W środku siedział ... jego przyjaciel.Wszędzie ich miał. Nie mogłam wstać potem z łóżka przez 8 dni- chyba pękło mi wtedy też żebro.
Gdy go nie ma siadam przy oknie i wracam myślami do miesiąca miodowego. Patrzę przez okno. Krzyczę w myślach do przejeżdżających w oddali aut: ,,Pomóż !!! Jestem tu!!! Księżniczka zamknięta w wieży... przez własnego księcia"

Miałam 16 lat, kiedy się poznaliśmy. Po prostu wiedziałam,że to jest ten jedyny, że to jest miłość aż po grób. Ślub wzięliśmy po cichu, jak tylko osiągnęłam pełnoletność. Rok po ślubie bańka mydlana złudzeń prysła. Z początku drobne kłótnie, potem doszedł alkohol. Zaczęło się wypominanie, pretensje, że ,,zupa była za słona", potem chorobliwa zazdrość. Przestałam dzwonić do...

Miała 15 lat gdy szaleńczo się zakochała w Eryku i zaszła z nim w ciąże czym sprzeciwiła się woli króla Henryka,który dał jej w młodych latach jasno do zrozumienia ,że to on będzie decydował kiedy ona będzie w ciąży.Wieść niesie że król Henryk zakochał się w swojej córce i od zawsze marzył by gdy dorośnie została jego kochanką.Po tajemnie zgodziła się na to jego żona Maria.i odkąd prawda ta wyszła na jaw rozeszła się błyskawicznie po całym dworze.A królowi sprzeciwiła się nie tylko córka Amira,ale i jego straż przyboczna.Amira robiąc mu na złość zaszłą w ciąże za co poniosła dotkliwą karę z rąk własnego ojca ,który zamknął ją na wieży.Gdzie żyła już 15 lat,i w porozumieniu z Erykiem oraz swoją matką planowała ucieczkę by uwolnić się od ojca.Pisząc do nich potajemnie listy i informując o wszystkim co dzieje się na królewskim dworze ,jak i na samym zamku.Miała wszakże swojego informatora w postaci swojej matki,która próbowała ochronić przed ojcem.Amira żyła w tej wieży biednie,niewiele jadła i była bardzo wychudzona ,A wszystko z tęsknoty za swoim ukochanym Erykiem,którego dziecko nosiła pod brzuchem czekając aż pewnego dnia wymknie się swojemu ojcu i ucieknie od niego raz na zawsze układając sobie życie z Erykiem.

Miała 15 lat gdy szaleńczo się zakochała w Eryku i zaszła z nim w ciąże czym sprzeciwiła się woli króla Henryka,który dał jej w młodych latach jasno do zrozumienia ,że to on będzie decydował kiedy ona będzie w ciąży.Wieść niesie że król Henryk zakochał się w swojej córce i od zawsze marzył by gdy dorośnie została jego kochanką.Po tajemnie zgodziła się na to jego żona...

Widzę że czas płynie, słońce wschodzi i zachodzi, zmieniają się pory roku. Dla mnie jednak czas jakby się zatrzymał. Minęło już tyle lat... Czekanie staje się uciążliwe. Czasami widzę w oddali śmiałków gotowych mnie uratować, znikają jednak. Nie wiem z jakiego powodu. Może zjada ich coś, może przychodzą po rozum do głowy, dociera do nich, że nie warto ryzykować życiem dla kogoś, kto nie wiadomo czy jeszcze żyje albo czy istnieje naprawdę. Kiedyś liczyłam czas, miało to dla mnie duże znaczenie, ale teraz... teraz czekam tylko aż wyrosną słoneczniki na polu widocznym z okna wieży. Dają mi trochę nadziei, to niewiele, ale zawsze coś. Kiedyś chciałam uciec z wieży, ale wiem, że to niemożliwe, nie pozwoli mi ona na to. Z jakiegoś powodu wieża nie chce mnie wypuścić.
Znalazłam jednak rozwiązanie. Tego dnia, gdy dostrzegłam, że słoneczniki zwiędły. Postanowiłam jednak poczekać aż znowu wyrosną.
Zima minęła bardzo szybko i nadszedł czas. Podeszłam do okna i spojrzałam na słoneczniki. Miałam nadzieję, że to ostatni raz kiedy widzę je z tej perspektywy. Weszłam na parapet. W następnej chwili już leciałam. Mój plan się powiódł. Wieża mnie wypuściła. Teraz widziałam słoneczniki z innego punktu widzenia. Po chwili nie widziałam już nic. Mimo wszystko - byłam wolna.

Widzę że czas płynie, słońce wschodzi i zachodzi, zmieniają się pory roku. Dla mnie jednak czas jakby się zatrzymał. Minęło już tyle lat... Czekanie staje się uciążliwe. Czasami widzę w oddali śmiałków gotowych mnie uratować, znikają jednak. Nie wiem z jakiego powodu. Może zjada ich coś, może przychodzą po rozum do głowy, dociera do nich, że nie warto ryzykować życiem dla...

Na balu karnawałowym w podstawówce byłam księżniczką w rodzinnym albumie zachowało się nawet zdjęcie ze mną w tej roli, swoją drogą jedno z moich ulubionych. Miałam na sobie różową tiulową uszytą przez mamę sukienkę do której poprzypinane były zrobione z bibuły różyczki, na nogach białe lakierki na obcasie, na głowie złotą koronę i starannie ułożoną fryzurę. Pamiętam że mama pozwoliła mi nawet pomalować delikatnie usta swoją pomadką ( nawet teraz gdy to pisze czuje się podekscytowana a wtedy mało nie wyskoczyłam z siebie). Czułam się wyjątkowo pięknie i czuła bym się dystyngowanie gdybym wtedy znała takie słowa. Wyglądałam jak prawdziwa księżniczka kiedy wychodziłam z domu i przez pierwsze 15 minut balu kiedy czekałam na księcia potem poszłam w tango. Zdjęcie o którym pisałam pokazuje mnie w rozczochranych włosach z przekrzywioną koroną, z wypiekami na buzi i bez butów, a na sukience nie mogę się dopatrzeć ani jednej różyczki.
Ja zamknięta w wieży czekająca na wybawienie grzeczna, bierna i uległa to nie ja, a jednak długo starałam się taką stać. Chwile mi zajęło zrozumienie że z wieżą dam sobie rade sama, że moja rola nie ogranicza się na ładnym wyglądaniu i oczekiwaniu na księcia. Pragnęłam być księżniczką i to pragnienie zamknęło minie w wieży ale miałam szczęście i wyrosłam z bycia księżniczką, nawet lepiej mianowałam się królową. Jest nawet król który mnie nie uratował. Wieże sobie jednak zostawiłam zamykam się tam jak chce pobyć sama i czasem odpocząć trochę od króla.

Na balu karnawałowym w podstawówce byłam księżniczką w rodzinnym albumie zachowało się nawet zdjęcie ze mną w tej roli, swoją drogą jedno z moich ulubionych. Miałam na sobie różową tiulową uszytą przez mamę sukienkę do której poprzypinane były zrobione z bibuły różyczki, na nogach białe lakierki na obcasie, na głowie złotą koronę i starannie ułożoną fryzurę. Pamiętam że...