Jak każdy w swoim życiu doświadczyłam wielu przeżyć w czasie snu, czasem się zastanawiam co mi siedzi w głowie, ponieważ niektóre z nich są naprawdę szalone i dziwaczne. Koszmary jednak zapamiętuje o wiele częściej, niż te dobre.

Opiszę swój najstarszy, a zarazem najstraszniejszy sen, który kiedykolwiek mi się śnił. Wszystko zaczęło się na w moim domu, postanowiłam wyjść na ulicę, w sumie chyba nawet nie wiedziałam gdy idę, po drodze spotkałam dwie przerażone bliźniaczki, które dały mi tajemniczy list, miałam go gdzieś zanieść, nie powiedział mi gdzie tylko mi go wręczyły i uciekły. Powoli zaczęłam iść w stronę swojego miejsca zamieszkania, gdy spojrzałam na budynki obok których przechodziłam, w oknach zaczęły powoli się podnosić rolety. W pewnym momencie, zza tych okien zaczęły wyglądać duchy. Okropnie się bałam zaczęłam uciekać, a w następnych oknach powoli się zwijały rolety. Po chwili za mną zaczęła biegnąć paczka psów. Prawie w moim wzroście. Gdy jeden już na mnie skoczył, obudziłam się cała spocona. Długo po tym bałam się spojrzeć w okna domów które mijałam.

Jak każdy w swoim życiu doświadczyłam wielu przeżyć w czasie snu, czasem się zastanawiam co mi siedzi w głowie, ponieważ niektóre z nich są naprawdę szalone i dziwaczne. Koszmary jednak zapamiętuje o wiele częściej, niż te dobre.

Opiszę swój najstarszy, a zarazem najstraszniejszy sen, który kiedykolwiek mi się śnił. Wszystko zaczęło się na w moim domu, postanowiłam wyjść...

W moim najgorszym koszmarze oglądałam drastyczną śmierć bliskich mi osób. Sen był mroczny i nie do konca wyraźny, pamiętam, że było ich kilkanaście, ginęły od różnych ran na ciele, które pojawiały się jakby samoistnie lub od ostrych przedmiotów lecących w ich stronę z nikąd. Po prostu patrzyłam na to jakby z oddali. Jednak nie to było najgorszym widokiem w tym śnie. Najstraszniejsze było, gdy zaraz przed przebudzeniem "uświadomiłam" sobie że to ja trzymam w rękach zakrwawione noże. Był to jeden, jedyny sen w moim życiu, który sprawił że obudziłam się zlana potem.

W moim najgorszym koszmarze oglądałam drastyczną śmierć bliskich mi osób. Sen był mroczny i nie do konca wyraźny, pamiętam, że było ich kilkanaście, ginęły od różnych ran na ciele, które pojawiały się jakby samoistnie lub od ostrych przedmiotów lecących w ich stronę z nikąd. Po prostu patrzyłam na to jakby z oddali. Jednak nie to było najgorszym widokiem w tym śnie....

Każdy w dzieciństwie miał pewnie taki sen, że ucieka przed czymś, ale jak to w snach bywa bieg przypomina raczej powolne kroki, i ten upór jakbyśmy stali w smole. Tak więc akcja rozgrywa się na porośniętej piękną zieloną trawą polanie. Obok płynie strumyk. Ja spaceruję sobie spokojnie. Gdy nagle jakby czas się zatrzymał. Krajobraz stracił na ostrości, zamiast kolorów pojawia się szarość. Na horyzoncie kłębią się burzowe chmury. Można by było powiedzieć, że to już jest koszmar, ale nie. Za moimi plecami słychać bieg. Odwracam się i widzę barbarzyńców z włóczniami, którzy celują w moją stronę. To więc próbuję wszystkich swoich sił i "uciekam". No ale niestety mój bieg wygląda jak stanie w miejscu. Na dodatek zamiast polany i pięknej zieleni, pojawia się wszędzie piasek, prawie jak pustynia. Widzę, że barbarzyńcy są coraz bliżej, próbuję dalej się ruszyć ale nic. I nagle czuję jak moją klatkę coś przeszywa na wylot (możecie mi wierzyć albo nie, było to tak realne uczucie, że zabolało naprawdę). Patrzę na brzuch a tam czubek włóczni...i wtedy budzę się cała i zdrowa w swoim łóżku. No niestety to nie był koniec, bo gdy ponownie zasnęłam zostałam ugodzona drugi raz i ponownie się obudziłam. Po tym już nie zasnęłam, tylko czytałam książkę do rana.. Więcej takiego snu nie miałam, ale traumatyczne przeżycie :P

Każdy w dzieciństwie miał pewnie taki sen, że ucieka przed czymś, ale jak to w snach bywa bieg przypomina raczej powolne kroki, i ten upór jakbyśmy stali w smole. Tak więc akcja rozgrywa się na porośniętej piękną zieloną trawą polanie. Obok płynie strumyk. Ja spaceruję sobie spokojnie. Gdy nagle jakby czas się zatrzymał. Krajobraz stracił na ostrości, zamiast kolorów...

Cóż, jestem wielbicielką horrorów i miewałam już naprawdę dużo koszmarów, jednak najbardziej zapadł mi w pamięć ten jeden, przez swój realizm. Miał on miejsce, gdy byłam jeszcze dzieckiem.

W nocy obudził mnie niepokojący dźwięk, jakby jakiś przedmiot został strącony na podłogę. Podniosłam się z łóżka ostrożnie i chwyciłam za telefon, myśląc, że natknęłam się na złodzieja. Gdy włączyłam latarkę i uchyliłam drzwi od mojego pokoju, mym oczom ukazał się widok zakrwawionej twarzy ojca, którą ledwo poznałam. Odruchowo chciałam zamknąć drzwi, gdy on bez uprzedzenia się na nie rzucił. Był silniejszy, więc odbiegłam najdalej od drzwi, jak tylko mogłam, okrążyłam pokój - na całe szczęście stojące na środku pokoju meble zatrzymały go na chwilę - i wybiegłam z niego. Zbiegłam po schodach i chciałam nawet wyjść na zewnątrz, ale wujek, który był w podobnym stanie co ojciec, zagrodził mi drogę. Nie mając wyjścia, uciekłam i zamknęłam się w najbliższym pomieszczeniu, które na moje nieszczęście nie posiadało okien. Gdy już drzwi ledwo wytrzymywały, a ja myślałam tylko o tym, że zaraz zginę, nagle się obudziłam. Przecież wiedziałam, że zombie nie istnieją, a mimo tego sen był tak realistyczny, że mogłabym uwierzyć we wszystko.

Cóż, jestem wielbicielką horrorów i miewałam już naprawdę dużo koszmarów, jednak najbardziej zapadł mi w pamięć ten jeden, przez swój realizm. Miał on miejsce, gdy byłam jeszcze dzieckiem.

W nocy obudził mnie niepokojący dźwięk, jakby jakiś przedmiot został strącony na podłogę. Podniosłam się z łóżka ostrożnie i chwyciłam za telefon, myśląc, że natknęłam się na złodzieja....

Mój najgorszy koszmar regularnie śnił mi się w dzieciństwie i choć od wielu lat mnie nie nawiedza, to pamiętam o nim do dziś i nadal mam dreszcze. W koszmarze spadałam, ale nie z wysokości klifu do morza, czy z wysokiego budynku. Spadałam w próżni, w miękkiej, ciemnej próżni. Wypełniały ją ciemne, czasami wręcz czarne obłoki, które w dotyku były trochę podobne do waty. Pochłaniały mnie, wciągały coraz głębiej, ale najgorsza była cisza, wręcz obezwładniająca. Czułam, że zmysł słuchu mi odebrano bezpowrotnie i zginę w tej próżni z waty.

Mój najgorszy koszmar regularnie śnił mi się w dzieciństwie i choć od wielu lat mnie nie nawiedza, to pamiętam o nim do dziś i nadal mam dreszcze. W koszmarze spadałam, ale nie z wysokości klifu do morza, czy z wysokiego budynku. Spadałam w próżni, w miękkiej, ciemnej próżni. Wypełniały ją ciemne, czasami wręcz czarne obłoki, które w dotyku były trochę podobne do waty....

Jestem na wsi. To podworko mojej babci. Zmierzam w kierunku dom, gdy zauważam pędzącego w moim kierunku rozjuszonego byka. A ja stoję osłupiała. Chcę uciekać, ale nie mogę sie ruszyć. Chcę wołać o pomoc, ale z moich ust nie wydobywa się żaden dźwięk. Stoję przerażona zupełnie zdezorientowana, nie wiem co robić,w zasadzie nic nie mogę zrobić. Czekam na swój koniec, ale wtedy właśnie budzę sie zlana potem. To mój strach przed bykami sprowadził go do mpjego snu...

Jestem na wsi. To podworko mojej babci. Zmierzam w kierunku dom, gdy zauważam pędzącego w moim kierunku rozjuszonego byka. A ja stoję osłupiała. Chcę uciekać, ale nie mogę sie ruszyć. Chcę wołać o pomoc, ale z moich ust nie wydobywa się żaden dźwięk. Stoję przerażona zupełnie zdezorientowana, nie wiem co robić,w zasadzie nic nie mogę zrobić. Czekam na swój koniec, ale wtedy...

ooooo było ich wiele ale jednym z ciekawszych był ten:

Wyszłam z psem na spacer (choć psa nie posiadam). Idziemy między blokami chodniczkiem, pies biega po trawniku i nagle zaczęło pada, deszcz zmienia się w ulewę a ulewa w nawałnicę z piorunami (niesamowicie boję się burz). Biegniemy do domu ale przede mną jest kałuża, która wydaje się całkiem normalna. Próbuję ja przeskoczyć i jak to w snach bywa, coś mnie hamuje w skoku i w połowie drogi spadam do kałuży, normalnie w niej siadam, podpieram się rękoma i podnoszę prawą rękę żeby odrzucić kosmyk włosów z oczu a w mej ręce jest paskudny wąż. Podnoszę profilaktycznie drugą rękę...też zaciskam w niej węża (gdzie nienawidzę węże, ja się ich panicznie boję). Kiedy jakimś cudem wydostaję się z kałuży, biegnę w stronę starej chatki ze strzechą, żeby w końcu schronić się przed tą burzą. Wchodzę o środka i staję sparaliżowana, bo tam wszystko się rusza - ściany, podłogi, nawet sufit, wszędzie są tysiące węży...a ja stoję w środku i nie mogę się ruszyć!
Obudziłam się z krzykiem :P

ooooo było ich wiele ale jednym z ciekawszych był ten:

Wyszłam z psem na spacer (choć psa nie posiadam). Idziemy między blokami chodniczkiem, pies biega po trawniku i nagle zaczęło pada, deszcz zmienia się w ulewę a ulewa w nawałnicę z piorunami (niesamowicie boję się burz). Biegniemy do domu ale przede mną jest kałuża, która wydaje się całkiem normalna. Próbuję ja...

Stoję nad jego trumną. Trumna jest otwarta. Wygląda jakby spał. Wkoło znajduje się wiele ciemnych postaci. Wszyscy płaczą, trzymają w rękach chusteczki. Nagle ludzie znikają, a on się podnosi, siada w trumnie, wyciąga siną rękę w moją stronę i mówi: „przyjdę po ciebie”. Boję się. Chcę uciec, ale nie mogę..
Budzę się. Nie przestaję o tym myśleć, może to był znak, może przestroga. Umarli we śnie nie zawsze są mi straszni, ale wtedy, gdy nagle ożywają, albo przemawiają do mnie - sprawia, że włos jeży mi się na głowie.

Stoję nad jego trumną. Trumna jest otwarta. Wygląda jakby spał. Wkoło znajduje się wiele ciemnych postaci. Wszyscy płaczą, trzymają w rękach chusteczki. Nagle ludzie znikają, a on się podnosi, siada w trumnie, wyciąga siną rękę w moją stronę i mówi: „przyjdę po ciebie”. Boję się. Chcę uciec, ale nie mogę..
Budzę się. Nie przestaję o tym myśleć, może to był znak, może...

Mój najgorszy koszmar miałam w wieku 13-14 lat. Śniło mi się, że spacerowałam przed domem. Nagle wpadł mi do głowy pomysł, żeby sprzątnąć szopkę, która stoi na podwórku. Zawsze panował w niej bałagan i można w niej znaleźć wszystko od zepsutych grabi począwszy, a skończywszy na starym serwisie z filiżankami, którym bawiłam się w dzieciństwie. Jednakże nigdy nie było tam wózka dziecięcego, a mimo to stał w kącie szopki. Podeszłam do niego, gdy nagle usłyszałam płacz. Nie umiem opiekować się dziećmi, ale stwierdziłam, że trzeba uspokoić to maleństwo. Wzięłam je na ręce, a jego twarz całkowicie się zmieniła... Jeden oczodół był pusty, leciała z niego krew. Upuściłam dziecko i wybiegłam z szopki. Za sobą słyszałam już tylko śmiech.

Mój najgorszy koszmar miałam w wieku 13-14 lat. Śniło mi się, że spacerowałam przed domem. Nagle wpadł mi do głowy pomysł, żeby sprzątnąć szopkę, która stoi na podwórku. Zawsze panował w niej bałagan i można w niej znaleźć wszystko od zepsutych grabi począwszy, a skończywszy na starym serwisie z filiżankami, którym bawiłam się w dzieciństwie. Jednakże nigdy nie było tam...

Teraz już nie mam w sumie koszmarów ale kiedyś mi się śniły potworki takie skrzyżowanie Gremlinów i Critersów, zawsze się budziłam i bałam zasnąć, zawsze wtedy sięgałam po "Lesia" Chmielewskiej

Teraz już nie mam w sumie koszmarów ale kiedyś mi się śniły potworki takie skrzyżowanie Gremlinów i Critersów, zawsze się budziłam i bałam zasnąć, zawsze wtedy sięgałam po "Lesia" Chmielewskiej