Od czasu rozstania z poprzednim partnerem, którego imienia wolę nie wspominać, popadłam w uzależnienie. Od czekolady. Po dwóch miesiącach i pięciu kilogramach więcej, postanowiłam dać sobie szansę. Założyłam konto na portalu randkowym. Po wnikliwej analizie i selekcji, wybrałam Rafała. Mężczyzna zaproponował abyśmy spędzili swoją pierwszą randkę w Palermo. Nie powiedział nic więcej, brzmiał tajemniczo, dzięki czemu na nowo poczułam zew przygody. Liczyłam na wytworną restauracje, dlatego zdecydowałam się na małą czarną i szpilki. Niestety, gdy pojawiłam się pod wskazanym adresem, zobaczyłam Wesołe Miasteczko. Zanim minął pierwszy szok, przeżyłam kolejny. Rafał miał nie więcej niż 160 cm wzrostu, co przy moi metr 70 i dziesięciu centymetrowych obcasach, sięgał mi do biustu z którym blisko się zapoznał przy powitaniu. Potem było już gorzej. Jazda na karuzeli po której moje włosy przypominały mopa, rozmazana maskara od płaczu na diabelskim młynie. Przecież mu mówiłam, że mam lęk wysokości! W końcu przysiedliśmy przy budce z popcornem. Jadłam swój, gdy poczułam wpierw drapanie, a zaraz palenie w przełyku. Zaczęłam kaszleć z trudem łapiąc oddech.
- Jestem uczulona na karmel. Pisałam Ci!
Najbliższą dobę spędziłam w szpitalu. Postanowiłam, że wole uzależnienie od czekolady, która powoduje mniejsze szkody.

Od czasu rozstania z poprzednim partnerem, którego imienia wolę nie wspominać, popadłam w uzależnienie. Od czekolady. Po dwóch miesiącach i pięciu kilogramach więcej, postanowiłam dać sobie szansę. Założyłam konto na portalu randkowym. Po wnikliwej analizie i selekcji, wybrałam Rafała. Mężczyzna zaproponował abyśmy spędzili swoją pierwszą randkę w Palermo. Nie powiedział...

Przeżyłam kilka bardzo dziwnych, niepokojących randek w swoim życiu. Ale od początku.
Na pewno też macie tak, że poznając nową osobę, jesteście w stanie szybko wyrobić sobie o niej opinię, kierując się pierwszym wrażeniem. Nierzadko jednak takie oceny okazują się błędne – większość ludzi, z którymi rozmawiałam, twierdzi, iż potrzebują znacznie więcej czasu, aby ostatecznie przekonać się, czy ktoś jest w ich typie. Nigdy zaś nie spotkałam się z kimś, kto wiedziałby to po prostu od razu. Problem w tym, że ja wiem.
Nazwijcie to instynktem, szóstym zmysłem, przeczuciem – poznając nową osobę, w jakiś niewytłumaczalny sposób wiem, czy okaże się ona dla mnie kimś ciekawym, kimś, z kim można się zaprzyjaźnić, czy może kimś, komu lepiej nie ufać. W skrajnych przypadkach w mojej głowie odzywa się wielki alarm, każący mi natychmiast uciekać.
Takie skrajne przypadki miały właśnie miejsce podczas kilku randek w moim życiu – umówiłam się na spotkanie z facetami, których poznałam przez Internet. W świecie wirtualnym wydawali mi się na tyle „optymalni”, że postanowiłam dać im szansę w rzeczywistości.
Nie chodzi o to, że zachowywali się w jakiś dziwny sposób, byli nachalni, wyglądali podejrzanie, czy mówili coś niepokojącego. Roztaczali tylko, że tak to nazwę, złą aurę, z powodu której serce zaczynało mi walić z przerażenia i jak najprędzej kończyłam spotkanie.
Były to najdziwniejsze randki, jakie przeżyłam, i do dziś na ich wspomnienie przeszywa mnie dreszcz grozy.

Przeżyłam kilka bardzo dziwnych, niepokojących randek w swoim życiu. Ale od początku.
Na pewno też macie tak, że poznając nową osobę, jesteście w stanie szybko wyrobić sobie o niej opinię, kierując się pierwszym wrażeniem. Nierzadko jednak takie oceny okazują się błędne – większość ludzi, z którymi rozmawiałam, twierdzi, iż potrzebują znacznie więcej czasu, aby ostatecznie...

Najgorsza randka? W moim przypadku to chyba najbardziej niezręczna randka. Przed spotkaniem nie znaliśmy się, nic o sobie nie wiedzieliśmy. Umówiliśmy się do kina. Niby normalna randka, ale od samego początku wszystko szło nie tak. Musiałam daleko dojechać , w miejsce w którym jeszcze wcześniej nie byłam więc trochę się pogubiłam i w końcu aby się nie spóźnić musiałam biec. Okazało się, że wcale nie musiałam się tak śpieszyć, bo mój randkowy partner spóźnił się 20 min i na salę weszliśmy w ostatniej chwili. Przegapiłam ulubioną część wypadku do kina, czyli zwiastuny, a przeprosin nie usłyszałam. Chłopak wybierał film i to był największy błąd – „Don Jon”. Jeśli ktoś nie zna, to jest to film o facecie uzależnionym od oglądania porno, a w samym filmie było tego całkiem sporo. Takiego filmu nie wybiera się na pierwszą randkę, zdecydowanie odradzam! Powiedzenie, że było niezręcznie to mało powiedziane. Reszta wieczoru wcale nie była lepsza – rozmowa ogóle się nie kleiła, skakaliśmy z tematu na temat, ale nie potrafiliśmy znaleźć wspólnych zainteresowań. Na koniec gdy odwoził mnie do domu to przegapiliśmy zjazd więc podróż się sporo wydłużyła, a niekomfortowa cisza trwała. Więcej się nie spotkaliśmy.

Najgorsza randka? W moim przypadku to chyba najbardziej niezręczna randka. Przed spotkaniem nie znaliśmy się, nic o sobie nie wiedzieliśmy. Umówiliśmy się do kina. Niby normalna randka, ale od samego początku wszystko szło nie tak. Musiałam daleko dojechać , w miejsce w którym jeszcze wcześniej nie byłam więc trochę się pogubiłam i w końcu aby się nie spóźnić musiałam...

Najdziwniejszą randkę miałam z chłopakiem, który... wcale nie był chłopakiem! Jakoś tak wyszło, ze umówiłam się z dziewczyną, chociaż i ona i ja byłyśmy przekonane, że piszemy z płcią przeciwną. Cóż, dziwne są zakręty losu. A my Darią do dziś się z tego śmiejemy. Dzięki temu przyjaźnimy się już od wielu lat, jesteśmy jak siostry. Cieszę się, że tak wyszło, bo moja przyjaciółka jest niezastąpiona. Moim mężem natomiast dziś jest jej brat :-) A jej chłopakiem jest... mój kuzyn. Co w rodzinie, to nie zginie.
Z Darią wciąż robimy sobie takie niby randki we dwie i śmiejemy się z własnej, młodzieńczej głupoty.

Najdziwniejszą randkę miałam z chłopakiem, który... wcale nie był chłopakiem! Jakoś tak wyszło, ze umówiłam się z dziewczyną, chociaż i ona i ja byłyśmy przekonane, że piszemy z płcią przeciwną. Cóż, dziwne są zakręty losu. A my Darią do dziś się z tego śmiejemy. Dzięki temu przyjaźnimy się już od wielu lat, jesteśmy jak siostry. Cieszę się, że tak wyszło, bo moja...

Właśnie uświadomiłam sobie, że nie chodziłam na randki z prawdziwego zdarzenia. To wszystko wina mojego męża! Za szybko mnie sobą zauroczył, miałam zaledwie lat siedemnaście. Jak wróci z pracy koniecznie muszę mu powiedzieć, że wybieramy się na randkę, aby nadrobić to co straciliśmy. To będzie najdziwniejsza i zarazem najfajniejsza randka w naszym życiu, ponieważ będzie z nami nasz syn :-) Nie wiem czy można nazwać to wydarzenie randką, ale jak ma się dzieci to wszystko jest możliwe. Wspólnie wybierzemy naszą ulubioną restaurację, założymy stroje, które bardzo lubimy i zamówimy nasze ulubione dania, a potem wielki deser i będziemy bardzo radośni.

Właśnie uświadomiłam sobie, że nie chodziłam na randki z prawdziwego zdarzenia. To wszystko wina mojego męża! Za szybko mnie sobą zauroczył, miałam zaledwie lat siedemnaście. Jak wróci z pracy koniecznie muszę mu powiedzieć, że wybieramy się na randkę, aby nadrobić to co straciliśmy. To będzie najdziwniejsza i zarazem najfajniejsza randka w naszym życiu, ponieważ będzie z...

Po wyjeździe na studia poszłam na (o zgrozo!) imprezę ludzi z mojego rocznika. Ogólnie to nienawidzę takiego sposobu spędzania wolnego czasu, ale była to jedyna taka okazja na poznanie kogoś w nowym mieście. Trochę potańczyłam, trochę posiedziałam w toalecie, poczym usiadłam sama przy stoliku (teraz już wiem, że to błąd). W pewnym momencie dosiadł się do mnie chłopak (nawet przystojny), uśmiechnął się od ucha do ucha i pyta:

- Lubisz może ananasy?
- Co?? - zupełnie nie spodziewałam się takiego pytania.
- Taki owoc tropikalny, który wygląda trochę jak taka pa...
- Wiem co to ananas. - przerwałam mu szybko - Chyba je lubię.

Po tej odpowiedzi zaczęła się nasza długa, pełna emocji dyskusja na temat ananasów. Pytał się jak mogę je „chyba lubić” i czy uważam, że owoce mają uczucia. Ogólnie czułam się dziwnie rozmawiając z tym dziwnym człowiekiem na tak dziwne tematy. Jednak wraz z upływającym czasem zrozumiałam, że bardzo dobrze mi się z nim rozmawia. Dopiero o 3 spostrzegłam się jak jest już późno. Wstałam niespodziewanie od stołu i rzuciłam tylko:

- Muszę już lecieć, jest strasznie późno.
- Hej, czekaj! Jutro, koło pomnika w Parku Andersa, godzina 18. To nie jest pytanie. Może tym razem porozmawiamy o jakimś ciekawym warzywie? Może o szparagu?

Odwróciłam się i odbiegłam. Nie znałam jego imienia, numeru telefonu, a pomimo to byłam najszczęśliwszą dziewczyną w mieście - umówioną na randkę i douczoną w temacie ananasów.

Po wyjeździe na studia poszłam na (o zgrozo!) imprezę ludzi z mojego rocznika. Ogólnie to nienawidzę takiego sposobu spędzania wolnego czasu, ale była to jedyna taka okazja na poznanie kogoś w nowym mieście. Trochę potańczyłam, trochę posiedziałam w toalecie, poczym usiadłam sama przy stoliku (teraz już wiem, że to błąd). W pewnym momencie dosiadł się do mnie chłopak (nawet...

Randka z której uciekłam aż się za mną kurzyło? Była, była. Chłopak niezbyt mi się podobał wizualnie, ale za słabo go znałam by go skreślić. Na randce, nie rozmawiał wcale. Prowadziłam monolog, a on kiwał głową. Chciał mnie przytulić, a potem chciał zamówić deser dla par. Nie powtórzyliśmy randki, choć chciał.

Randka z której uciekłam aż się za mną kurzyło? Była, była. Chłopak niezbyt mi się podobał wizualnie, ale za słabo go znałam by go skreślić. Na randce, nie rozmawiał wcale. Prowadziłam monolog, a on kiwał głową. Chciał mnie przytulić, a potem chciał zamówić deser dla par. Nie powtórzyliśmy randki, choć chciał.

Przychodzą mi do głowy trzy takie spotkania, które ze względu na przebieg, okoliczności - zapadły mi szczególnie w pamięci.
Jedna z randek przypominała rozwiązywanie psychotestu. Chłopak zadawał mi przygotowane wcześniej pytania i w zależności od odpowiedzi, mówił mi czy byśmy do siebie pasowali, czy nie. Pytania były typu: "z jakim zwierzęciem się utożsamiasz?". I tak przez całe spotkanie..
Druga randka trwała pięć minut. Chłopak wysiadł z samochodu, oparł się o maskę, zdążył zapytać co słychać, a chwilę potem podjechało kolejne auto, wynurzył się z niego kierowca i zaczął szarpać się z moim rozmówcą. Sytuacja beznadziejna. Nie wiedziałam co robić więc odsunęłam się na bok, oni się kłócili, a ja zwiałam stamtąd przestraszona.
No i trzecia randka, z której wróciłam zniesmaczona. Chłopak na pierwszym spotkaniu opowiadał mi o swoich preferencjach seksualnych (ze szczegółami), fantazjach, przeżyciach erotycznych ze swoją byłą dziewczyną (!). I w sumie to były dwie główne myśli przewodnie naszego (krótkiego) spotkania; seks i jego była partnerka.
Opisane powyżej randki dostarczyły mi rozmaitych wrażeń i emocji, od rozbawienia, przez strach, po złość.

Przychodzą mi do głowy trzy takie spotkania, które ze względu na przebieg, okoliczności - zapadły mi szczególnie w pamięci.
Jedna z randek przypominała rozwiązywanie psychotestu. Chłopak zadawał mi przygotowane wcześniej pytania i w zależności od odpowiedzi, mówił mi czy byśmy do siebie pasowali, czy nie. Pytania były typu: "z jakim zwierzęciem się utożsamiasz?". I...

Poszłam kiedyś na koncert. Po jakimś czasie podszedł do mnie blondyn. Coś do mnie mówił. Nie wiem co bo w klubie huczało. Kiwnęłam tylko głową chcąc pozbyć się gościa. Koncert się skończył, wychodzę a on biegnie za mną. Poczekaj-krzyczał nie umówiliśmy się na godzinę, 18 jutro?
Dopiero wtedy zrozumiałam w co się wpakowałam. Pewnie pytał mnie w klubie czy się z nim umówię a ja bezmyślnie machnęłam głową. Głupio mi było się wykręcić a z wrażenia nawet nie wiedziałam jak więc znowu tylko skinęłam głową i poszłam do domu. Na drugi dzień poszłam w wyznaczone miejsce, nie wiem co sobie myślałam. Usiedliśmy w knajpce. Zamówiliśmy piwo, rozmowa absolutnie się nie kleiła. Siedzieliśmy w milczeniu każde patrząc w inną stronę. Zaczynałam żałować, że zamówiłam piwo bo już dawno bym wyszła. Pod koniec pokala zapytał: Masz psa? Nie odpowiedziałam dopiłam duszkiem piwo i wstałam. On poderwał się za mną. Poczekaj - powiedział tylko zapłacę. Zaczął szukać w kieszeniach kasy po chwili powiedział: Kurczę zapomniałem portfela. Wyjęłam z torebki 10 zł, położyłam na stolik i ruszyłam do drzwi. Starał się za mną nadążyć, po wyjściu powiedział: To zapraszam cie teraz do siebie. Dziękuję ale nie -odpowiedziałam i ruszyłam z nerwem na przystanek. Chłopak natrętnie dotrzymywał mi kroku. Na przystanku z kieszeni wyjął blister tabletek. Chcesz?- zapytał,moja mama jest psychiatrą. Nadjechał autobus, wsiadłam nie patrząc jaki to numer i tyle gościa widziałam. Dziękuję, że nie istniał wtedy fb i komórki.

Poszłam kiedyś na koncert. Po jakimś czasie podszedł do mnie blondyn. Coś do mnie mówił. Nie wiem co bo w klubie huczało. Kiwnęłam tylko głową chcąc pozbyć się gościa. Koncert się skończył, wychodzę a on biegnie za mną. Poczekaj-krzyczał nie umówiliśmy się na godzinę, 18 jutro?
Dopiero wtedy zrozumiałam w co się wpakowałam. Pewnie pytał mnie w klubie czy się z nim umówię a...

Kuzyn koleżanki poprosił ją by nas z sobą umówiła. Chłopak był przystojny i sympatyczny więc się zgodziłam. Przyjechał po mnie i zabrał mnie w swoje ulubione miejsce. Okazało się, że jego hobby to wędkarstwo. Opowiedział mi wszystko o sprzęcie, zasadach wędkarskich, gatunkach ryb. Spędziliśmy dwie godziny nad jeziorem i w tym czasie próbował złowić dla mnie rybkę. Nie dopuszczał mnie do słowo a on miał tylko ten jeden temat... Z radością wróciłam do domu. To była najnudniejsza randka. Gdybym chociaż miała książkę albo słonecznik ;-)

Kuzyn koleżanki poprosił ją by nas z sobą umówiła. Chłopak był przystojny i sympatyczny więc się zgodziłam. Przyjechał po mnie i zabrał mnie w swoje ulubione miejsce. Okazało się, że jego hobby to wędkarstwo. Opowiedział mi wszystko o sprzęcie, zasadach wędkarskich, gatunkach ryb. Spędziliśmy dwie godziny nad jeziorem i w tym czasie próbował złowić dla mnie rybkę. Nie...