Tej pary nie da się zapomnieć.
On wysoki -prawie dwumetrowy chłopak, przepraszam teraz już mężczyzna.
Ona niska- młodsza od niego dziewczyna.
Dwie różne osoby, które były swoimi przeciwieństwami.
Jej ciągle było zimno, mu za gorąco. Jak wychodzili na miasto to wyglądali jak osoby z dwóch różnych światów, ona cieplutko opatulona, a on jak zawsze bez kurtki. Ale coś ich musiało połączyć, że postanowili być razem. Uwielbiali razem gotować, chociaż różnie im to wychodziło. Pamiętam, jak kiedyś zabrali się za robienie popcornu, on twierdził, że wie jak to zrobić... skończyło się tak , że o mały włos kuchnia nie poszła z dymem. Ona oczywiście śmiała się z tego. On uwielbiał, kiedy ona się uśmiechała. Kochał ją, za co? Nie mam pojęcia. Jedno z nich było skryte, drugie by powiedziało wszystko, jakby od tego zależało tej osoby życie.
Znam tą parę, ale czy będą nadal razem ? Nie mam pojęcia.

Tej pary nie da się zapomnieć.
On wysoki -prawie dwumetrowy chłopak, przepraszam teraz już mężczyzna.
Ona niska- młodsza od niego dziewczyna.
Dwie różne osoby, które były swoimi przeciwieństwami.
Jej ciągle było zimno, mu za gorąco. Jak wychodzili na miasto to wyglądali jak osoby z dwóch różnych światów, ona cieplutko opatulona, a on jak zawsze bez kurtki. Ale coś ich...

Ona - piękna, odważna, przebojowa. On - przystojny, bardzo męski i jeszcze bardziej nieśmiały. Moi znajomi z czasów studiów. Nikt nie włóżył im świetlanej przyszłości, zwłaszcza, że to Marlena ciągnęła ten związek na swoim grzbiecie - ona była tym pierwiastkiem, dzięki któremu byli zauważeni. Kamil wolał być na uboczu, najlepiej czuł się w małym gronie ludzi. A ona... ona była gwiazdą każdego towarzystwa.
Miało się wrażenie, że bez siebie nie istnieją. To nieśmiały Kamil dodawał Marzenie odwagi by lśnić. To przebojowa Marlena była tym światełkim, za którym podążał cichy Kamil. Oddzielnie byli zwykłymi studentami, razem tworzyli coś, co emanowało z daleka. Napięcie seksualne, miłość, wręcz uzależnienie było wyczuwalne w każdej chwili, którą spędzali razem.
Dziś są fajnym małżeństwem, które każde z nich na swój sposób ciągnie ku górze. Dzielą pasję, dzielą trudy dnia codziennego, po prostu dzielą życie.
Zapadli mi w pamięć, bo bez siebie nic nie znaczyli. Razem mogli wszystko.

Ona - piękna, odważna, przebojowa. On - przystojny, bardzo męski i jeszcze bardziej nieśmiały. Moi znajomi z czasów studiów. Nikt nie włóżył im świetlanej przyszłości, zwłaszcza, że to Marlena ciągnęła ten związek na swoim grzbiecie - ona była tym pierwiastkiem, dzięki któremu byli zauważeni. Kamil wolał być na uboczu, najlepiej czuł się w małym gronie ludzi. A ona... ona...

Tacy (nie)zwykli. Już podstarzali. Ona zabawna, on szarmancki. Wynajmowałam kiedyś u niej pokój. Mieszkali oddzielnie, jednak często się widywali. Oboje po przejściach - ona się rozwiodła dawno temu z mężem, jemu zmarła żona. Oboje mieli już dorosłe dzieci a nawet wnuki. Pamiętam sobotę, kiedy ona przymierzała sukienki (chociaż miała 75 lat była filigranowa i taka kobieca), włożyła beżową, dopasowaną. Dobrała kolczyki i uczesała włosy, nałożyła makijaż. A ja ukradkiem przyglądałam się tej scenie. Była piękna ta pani Irenka. Wówczas nie wiedziałam, kim będzie ten który przyjdzie, dopiero miałam go poznać, tak dużo mi o nim opowiadała. Dzwonek do drzwi wybudził ją nagle, pospiesznie wyciągała kurczaka z piekarnika a ja poszłam otworzyć. I wtedy zobaczyłam starszego pana w koszuli, wyperfumowanego i całkiem sympatycznego. Przytulił mnie na powitanie i gdy oczom wyszła pani Irenka... Wszystko pojęłam. Oni byli zakochani! Celebrowali te spotkania jak randki, raz ona przygotowywała kolację, raz gdzieś wychodzili. Zawsze wystrojeni, on całował jej dłoń na powitanie, ona uśmiechała się czule. Była przy nim taka krucha, a on - obroniłby ją przed całym światem. Nigdy nie myślałam że takie pary istnieją naprawdę. A tu proszę. Wzdychałam gdy wychodzili rozpromienieni jak para nastolatków i rozpływałam się w ich szczęściu. Wspominając ich, chciałabym stworzyć z kimś taką właśnie parę. Tylko nie wiem czy zniosłabym takie chrapanie nad uchem jak znosiła dzielnie i ze śmiechem pani Irenka.

Tacy (nie)zwykli. Już podstarzali. Ona zabawna, on szarmancki. Wynajmowałam kiedyś u niej pokój. Mieszkali oddzielnie, jednak często się widywali. Oboje po przejściach - ona się rozwiodła dawno temu z mężem, jemu zmarła żona. Oboje mieli już dorosłe dzieci a nawet wnuki. Pamiętam sobotę, kiedy ona przymierzała sukienki (chociaż miała 75 lat była filigranowa i taka kobieca),...

Para, która najbardziej zapadła mi w pamieć to dwoje ludzi o najsilniejszych charakterach jakie znałam. Byłam świadkiem i obserwatorem relacji Pana A i Pani D od kiedy się poznali, a to już 10 lat, ponieważ oboje byli moimi sąsiadami, a ich ogrody oddzielał mój. Ich pierwsze spotkanie było niewypałem, bo Pani D, w sytuacji, gdy inna kobieta byłaby wdzięczna za pomoc (wnoszenie ciężkich mebli, skręcanie ich i tak dalej) denerwuje się i robi wszystko sama. Nie pozwalała wykazać się Panu A. Oboje byli tak silni, by z większością problemów móc poradzić sobie samemu. Byli chętni do pomocy innym, ale zwykle nie potrzebowali jej od innych.
Jednak Pani D miała wypadek i na kilka miesięcy wylądowała na wózku. To właśnie wtedy, pomimo jej uporu, potrzebowała pomocy i Pan A zgłosił się na ochotnika (a raczej wywalczył to robiąc ogromną awanturę i mimo zakazu wstępu do domu sąsiadki przychodził i pomagał) . Pięknie było z boku obserwować, jak dwie silne osoby walczą by w końcu dojść do porozumienia.
To wtedy zrozumiałam, że kobieta, by zostać pokochana wcale nie musi udawać czy robić z siebie bezradnej, by nie straszyć facetów. Silna kobieta - taka jak Pani D - potrzebuje jeszcze silniejszego faceta, by był w stanie stać przy niej.
To jednak nie wszystko - Pani D i Pan A są teraz dla siebie podporą w każdej sytuacji. Doszli do wielu porozumień. Oboje dominujący musieli stać się partnerami i podzielić obowiązkami i odpowiedzialnością.

Para, która najbardziej zapadła mi w pamieć to dwoje ludzi o najsilniejszych charakterach jakie znałam. Byłam świadkiem i obserwatorem relacji Pana A i Pani D od kiedy się poznali, a to już 10 lat, ponieważ oboje byli moimi sąsiadami, a ich ogrody oddzielał mój. Ich pierwsze spotkanie było niewypałem, bo Pani D, w sytuacji, gdy inna kobieta byłaby wdzięczna za pomoc...

To zdecydowanie para naszych znajomych Ola i Tomek, którzy dobrali się idealnie. Ona piękna, on przystojny! Zakochani i wpatrzeni w siebie. Poza sobą świata nie widzą. Przyjemność sprawia im robienie wszystkiego wspólnie, a dogadują się jakby potrafili czytać sobie w myślach.
To zdecydowanie najcudowniejsza para, na którą wystarczy tylko popatrzeć, aby na twarzy wymalował się uśmiech! Ja ich uwielbiam i mam nadzieję, że i mnie z moim mężem ktoś odbiera w ten sposób!

To zdecydowanie para naszych znajomych Ola i Tomek, którzy dobrali się idealnie. Ona piękna, on przystojny! Zakochani i wpatrzeni w siebie. Poza sobą świata nie widzą. Przyjemność sprawia im robienie wszystkiego wspólnie, a dogadują się jakby potrafili czytać sobie w myślach.
To zdecydowanie najcudowniejsza para, na którą wystarczy tylko popatrzeć, aby na twarzy wymalował...

Czytając zadanie konkursowe od razu wpadła mi do głowy para jaką stanowi moja kuzynka ze swoim chłopakiem. Para która dziwi mnie, że już 8 lat są ze sobą. Każde ich spotkanie kończy się kłótnią...potem jedno z nich zrywa...potem ten odrzucony płacze ...potem się godzą...
Tak od 8 lat...
Oboje są siebie warci, tak samo uparci, może dlatego trwają w tej masakrze.

Czytając zadanie konkursowe od razu wpadła mi do głowy para jaką stanowi moja kuzynka ze swoim chłopakiem. Para która dziwi mnie, że już 8 lat są ze sobą. Każde ich spotkanie kończy się kłótnią...potem jedno z nich zrywa...potem ten odrzucony płacze ...potem się godzą...
Tak od 8 lat...
Oboje są siebie warci, tak samo uparci, może dlatego trwają w tej masakrze.

Najbardziej zapadła mi w pamięć historia współlokatorki mojej przyjaciółki. Nazwijmy ją Zuza (imię zmienione). Zuza potrzebowała partnera na wesele siostry, a że akurat z nikim się nie spotykała, to poszła z bratem koleżanki ze studiów. Spełniał podstawowe kryteria: umiał tańczyć i miał samochód. Miała to być znajomość tylko na jedno wesele, żeby się dobrze bawić i miło spędzić czas. Tak się to wszystko zaczęło, okazało się że zakochali się w sobie bardzo szybko i niedawno wzięli ślub, chociaż Zuza w żartach określała go "facetem na jedną noc".

Najbardziej zapadła mi w pamięć historia współlokatorki mojej przyjaciółki. Nazwijmy ją Zuza (imię zmienione). Zuza potrzebowała partnera na wesele siostry, a że akurat z nikim się nie spotykała, to poszła z bratem koleżanki ze studiów. Spełniał podstawowe kryteria: umiał tańczyć i miał samochód. Miała to być znajomość tylko na jedno wesele, żeby się dobrze bawić i miło...

Parą, która zapadła mi w pamięć są moi dziadkowie. Z opowiadań dowiedziałem się, że ich miłość przeżywała wzloty i upadki. Jednak dzięki sile ich uczucia, ich miłość trwa już blisko 50 lat. To naprawdę wspaniały staż. I pomyśleć, że większość znanych par rozwodzi się niedługo po ślubie. Prawdziwość tego uczucia polega na tym, że nie jest ono na pokaz, lecz jest czymś osobistym i intymnym.
Dziadek poznał babcię w wieku 18 lat. Ona sama była starsza od niego o 2 lata (wiek to tylko liczba) i pochodziła z mało zamożnej rodziny, co niespodobało się rodzicom dziadka. Był okres, że nawet opuścił swój rodzinny dom. Pradziadkowie zrozumieli po niedługim czasie, że to uczucie jest na tyle silne, że nic jemu nie przeszkodzi. Tak o to po tych wszystkich wzlotach i upadkach są szczęśliwym małżeństwem do dnia dzisiejszego. Jest to naprawdę wspaniała historia napisana przez życie rodem z filmu romantycznego z happy endem.
Właśnie dzięki nim jestem na świecie i mogę się z wami podzielić tą wspaniałą historią :).

Parą, która zapadła mi w pamięć są moi dziadkowie. Z opowiadań dowiedziałem się, że ich miłość przeżywała wzloty i upadki. Jednak dzięki sile ich uczucia, ich miłość trwa już blisko 50 lat. To naprawdę wspaniały staż. I pomyśleć, że większość znanych par rozwodzi się niedługo po ślubie. Prawdziwość tego uczucia polega na tym, że nie jest ono na pokaz, lecz jest czymś...

Para, która najbardziej zapadła mi w pamięć nie jest parą moich znajomych i nie są to młodzi ludzie. To starszy mężczyzna i jego żona, właściwie to emerytowani nauczyciele. Zapadli mi w pamięć dlatego, że są... zwyczajni. Nie wyróżniają się na pierwszy rzut oka niczym szczególnym, a jednak... Nigdy nie widziałam ich oddzielnie, zawsze szli chodnikiem trzymając się za ręce, a kilka razy spotkałam ich jak wracali z zakupów i mężczyzna odbierał żonie ciężkie torby. Raz nawet spotkałam ich na ścieżce rowerowej, kiedy wybrali się na przejażdżkę. Jechali obok siebie i rozmawiali wesoło się śmiejąc. Mimo, że zachowywali się normalnie, to jednak przez tak zwykłe gesty widać było ich prawdziwą miłość. Widać było, że dbają o siebie i pielęgnują swoje uczucie.

Para, która najbardziej zapadła mi w pamięć nie jest parą moich znajomych i nie są to młodzi ludzie. To starszy mężczyzna i jego żona, właściwie to emerytowani nauczyciele. Zapadli mi w pamięć dlatego, że są... zwyczajni. Nie wyróżniają się na pierwszy rzut oka niczym szczególnym, a jednak... Nigdy nie widziałam ich oddzielnie, zawsze szli chodnikiem trzymając się za ręce,...