Gdy zaczęłam chodzić na zajęcia fitness do osiedlowego klubu, po prostu wykonywałam zadawane ćwiczenia i szłam dalej załatwiać swoje sprawy. Z czasem zaczęłam rozmawiać z osobami na recepcji, z trenerami. Okazało się, że są zgraną grupą ludzi z ogromną pasją i nie wykonują jedynie swojej pracy, ale żyją tym i są chętni do pomocy, razem wychodzą na miasto, jedzą razem posiłki. Chciałam być częścią tej "rodziny" i mi się udało. Uwielbiam tych ludzi i ich pasje oraz pozytywne nastawienie do życia.

Gdy zaczęłam chodzić na zajęcia fitness do osiedlowego klubu, po prostu wykonywałam zadawane ćwiczenia i szłam dalej załatwiać swoje sprawy. Z czasem zaczęłam rozmawiać z osobami na recepcji, z trenerami. Okazało się, że są zgraną grupą ludzi z ogromną pasją i nie wykonują jedynie swojej pracy, ale żyją tym i są chętni do pomocy, razem wychodzą na miasto, jedzą razem...

Jestem jednostką z natury bardzo wycofaną, niemal aspołeczną, toteż wychodząc z domu, unikam nawiązywania kontaktów z innymi ludźmi, dzięki czemu nikogo nowego nie poznaję.
Jeśli mam wskazać, kto mnie ostatnio zaintrygował, był to chłopak, na którego wpadłam wczoraj, wychodząc z autobusu. Tak się zaczytałam książką, że w ostatniej chwili doskoczyłam do drzwi, orientując się nagle, że jestem już na docelowym przystanku. W tym samym momencie ów chłopak dobiegł do autobusu, wskakując do środka. Zderzyliśmy się ze sobą centralnie, a on złapał mnie za ramiona, abyśmy nie upadli.
Wybąkał:
- Ups… Sorry. – przytrzymując mnie o kilka sekund dłużej, niż musiał.
Był wyższy ode mnie, toteż jedyne, co zauważyłam, to jego pikowaną kurtkę tuż przed moją twarzą.
Puścił mnie, wsiadając do autobusu, a ja pomaszerowałam przez przejście dla pieszych, od razu przypominając sobie, ile to romansów czytałam, i ile komedii romantycznych widziałam, gdzie bohaterowie poznają się właśnie w takiej sytuacji.
Oczywiście ja nic nie powiedziałam, ani nawet nie spojrzałam mu w oczy, więc nawet jeśli właśnie przez chwilę miałam okazję stać się bohaterką tego typu historii, zaprzepaściłam ją przez moją nieśmiałość i niechęć do interakcji z innymi ludźmi.
Z drugiej strony, znając mojego pecha, nawet gdyby to przypadkowe spotkanie zaowocowało jakąś znajomością, nie skończyłaby się ona dla mnie dobrze.
Tym, co mnie tu zaintrygowało, jest kwestia, dlaczego ów chłopak przytrzymał mnie o te parę sekund za długo.

Jestem jednostką z natury bardzo wycofaną, niemal aspołeczną, toteż wychodząc z domu, unikam nawiązywania kontaktów z innymi ludźmi, dzięki czemu nikogo nowego nie poznaję.
Jeśli mam wskazać, kto mnie ostatnio zaintrygował, był to chłopak, na którego wpadłam wczoraj, wychodząc z autobusu. Tak się zaczytałam książką, że w ostatniej chwili doskoczyłam do drzwi, orientując się...

XII-wieczny klasztor Cystersów, wokół lasy pełne wspomnień po żołnierzach "Ponurego", piękna, o wartkim nurcie i kamiennym dnie - rzeka Kamienna. Nie sposób się oprzeć... Zapragnęliśmy spędzić kilka dni w atmosferze ciszy i tajemnic historii. Ale gdzie znaleźć nocleg? W małym Wąchocku brak hotelu, kwater nawet. Z podziwem spacerowaliśmy wokół starego klasztoru. Zegar na wieży wybijał kolejną godzinę, a my bez pomysłu. Nagle naszą uwagę zwrócił brat zakonny spacerujący tak jak my. Miałam wrażenie, że nas obserwuje. Odważyłam się zapytać czy nie wie gdzie w okolicy można znaleźć nocleg? No i zaczęło się. Skarbnica wiedzy o historii klasztoru (i jego codzienności), nieoceniony gawędziarz i przewodnik po klasztornym muzeum, życzliwa dusza i kwatermistrz w chabicie - w jednej osobie! Spanie na kwaterze przy klasztorze z XII w - to jest coś! Brat Marian niepozorny, uśmiechnięty, przyjazny, w rozdeptanych sandałach na zawsze został w naszych wspomnieniach..

XII-wieczny klasztor Cystersów, wokół lasy pełne wspomnień po żołnierzach "Ponurego", piękna, o wartkim nurcie i kamiennym dnie - rzeka Kamienna. Nie sposób się oprzeć... Zapragnęliśmy spędzić kilka dni w atmosferze ciszy i tajemnic historii. Ale gdzie znaleźć nocleg? W małym Wąchocku brak hotelu, kwater nawet. Z podziwem spacerowaliśmy wokół starego klasztoru. Zegar na...

Moja opowieść dowodzi temu, iż właśnie przypadkowe spotkania są najbardziej intrygujące.
Popołudnie. Siedzę na dworcu w oczekiwaniu na autobus do domu. Nagle pewien staruszek pyta się czy może się dosiąść. Z potwierdzeniem przytakuję. Nasza znajomość dopiero co się rozpoczęła, a poczułem się jakby był moim dziadkiem. W krótkim czasie dowiedziałem się wiele o historii miasta. Owy Pan pamiętał nawet budowę dworca. Rozmowa przebiegała naprawdę w miłej atmosferze. Na pożegnanie zostałem nawet poczęstowany cukierkiem. Mały gest ale tak wiele znaczący.
Myślę, iż moja historia przeczy w pewien sposób stereotypom. Przestańmy więc myśleć szablonowo ,bo otaczający nas świat nie raz może zaskoczyć.

Moja opowieść dowodzi temu, iż właśnie przypadkowe spotkania są najbardziej intrygujące.
Popołudnie. Siedzę na dworcu w oczekiwaniu na autobus do domu. Nagle pewien staruszek pyta się czy może się dosiąść. Z potwierdzeniem przytakuję. Nasza znajomość dopiero co się rozpoczęła, a poczułem się jakby był moim dziadkiem. W krótkim czasie dowiedziałem się wiele o historii...

Przypadkowe spotkania to najciekawsza sprawa pod Słońcem.
Ciągle bywam zaskoczona jak w wielkim mieście często nasze drogi krzyżują się z kimś kogo znamy.

Ale najzabawniejsze spotkanie miałam chyba przy pierwszym zagranicznym wyjeździe na własną rękę. Włochy. Nocleg na kempingu pod namiotem. Rano pobudka, wychodzę z namiotu i przybiega do mnie dwóch Francuzów. Mówią do mnie po francusku, w języku mi kompletnie obcym a w międzyczasie machają jaskrawozielonymi słuchawkami. Patrzę na nich wielkimi oczami. Nie rozumiem. No to oni dalej machają tymi słuchawkami, pokazują mi je i tłumaczą mi dalej po francusku. Dalej nie rozumiem. W końcu podszedł do nich jeszcze jeden kolega i on wyjaśnił nam po angielsku , że: oni chcieliby nam dać swoje bilety na turystyczny autobus bo one są ważne jeszcze kilka godzin a oni już wszystko widzieli. Te słuchawki są z tego autobusu żeby posłuchać przewodnika :) I po prostu chcieli nam te bilety podarować. To takie pozytywne spotkanie z sympatycznymi ludźmi, którzy chcieli się czymś podzielić. Do tej pory miło to wspominam.

Z innych spotkań: nie ma to jak spotkanie w znanym dyskoncie spożywczym - to chyba to co każdy z nas przerabia i stwierdzamy, że wszyscy robimy zakupy w podobnych miejscach lub myślimy- ojej jaki ten świat jest mały:)

Przypadkowe spotkania to najciekawsza sprawa pod Słońcem.
Ciągle bywam zaskoczona jak w wielkim mieście często nasze drogi krzyżują się z kimś kogo znamy.

Ale najzabawniejsze spotkanie miałam chyba przy pierwszym zagranicznym wyjeździe na własną rękę. Włochy. Nocleg na kempingu pod namiotem. Rano pobudka, wychodzę z namiotu i przybiega do mnie dwóch Francuzów. Mówią do...

Zgadza się, wystarczy tylko wyjść z domu, by poznać ciekawe osobowości. Podczas takich spontanicznych wyjść udało mi się poznać wiele osób, które zostawiły jakiś trwalszy ślad w moim życiu, ale chciałabym wspomnieć o czymś innym. U mojego boku osoby pojawiają się zazwyczaj wtedy, kiedy zmagam się z jakimś problemem, stoję przed trudną decyzją, poszukuję odpowiedzi na jakieś pytanie. Na przykład kiedyś nie wiedziałam z której z dwóch ofert zawodowych powinnam skorzystać, ni stad ni zowąd pojawiła się przede mną w sklepie kobieta, która po pięciu minutach rozmowy, przedstawiła mi swój życiorys, włącznie z karierą zawodową, polecając zawód, który wykonywała, a który i ja mogłam wybrać. Uznałam, że nie poznałam jej bez powodu i że pomogła mi podjąć decyzję. Innym razem kiedy byłam w stanie depresyjnym z powodu śmierci bliskiej osoby, zagadał do mnie w urzędzie starszy mężczyzna. Tak po prostu, powiedział, żebym się nie martwiła, że wszystko się ułoży. Stwierdziłam, że to znak i że trzeba wziąć się w garść. I rzeczywiście miał rację. Tego typu sytuacji było więcej. Czasami naprawdę niewiele potrzeba, by nawiązać kontakt z drugim człowiekiem, a ten niekiedy bywa zbawienny..

Zgadza się, wystarczy tylko wyjść z domu, by poznać ciekawe osobowości. Podczas takich spontanicznych wyjść udało mi się poznać wiele osób, które zostawiły jakiś trwalszy ślad w moim życiu, ale chciałabym wspomnieć o czymś innym. U mojego boku osoby pojawiają się zazwyczaj wtedy, kiedy zmagam się z jakimś problemem, stoję przed trudną decyzją, poszukuję odpowiedzi na jakieś...

Mając około 14 lat, spędzałam dużo czasu pisząc z różnymi ludźmi na pewnym komunikatorze. Poznawałam w ten sposób ciekawe osoby, ale zazwyczaj kończyło się na tym, że kontakt urywał się już następnego dnia. Pewnego dnia jednak napisał do mnie chłopak, starszy ode mnie tylko o rok. Zainteresowała mnie jego osoba, ale czułam, że ta znajomość również skończy się po jednym dniu. A jednak... Osoba o której napisałam jest od kilku lat moim najlepszym przyjacielem, który pokazał mi zespół, w którym się od razu zakochałam, a także serię książek, którą kocham całą sobą. Jego żarty rozśmieszają mnie do łez, i mimo że znamy się już kilka lat, to dalej intryguje mnie jego osoba.

Mając około 14 lat, spędzałam dużo czasu pisząc z różnymi ludźmi na pewnym komunikatorze. Poznawałam w ten sposób ciekawe osoby, ale zazwyczaj kończyło się na tym, że kontakt urywał się już następnego dnia. Pewnego dnia jednak napisał do mnie chłopak, starszy ode mnie tylko o rok. Zainteresowała mnie jego osoba, ale czułam, że ta znajomość również skończy się po jednym...

W kamienicy u mojej mamy zamieszkała pewna starsza pani o imieniu Jola. Wszyscy sobie z niej drwili,bo nadużywała alkoholu,nie miała zębów i wyglądała trochę niechlujnie. Ja jej zawsze mówiłam "dzień dobry",często z nią rozmawiałam. Zaczęła też odwiedzać moją mamę.Na początku niezbyt przychylnie patrzyłam na tę znajomość,gdyż sąsiadka lubiła sobie wypić i wciągnęła w to mamę. Ale gdy zmarł mój tato,mama została sama w pustym mieszkaniu i cieszyłam się,że ma jakieś towarzystwo. Sąsiedzi komentowali,że po co mamie takie towarzystwo i tak dalej. Tymczasem moja mama ciężko zachorowała i na 4 miesiące wylądowała w szpitalu. Nikt z sąsiadów nie zainteresował się co się z mamą dzieje,poza tą jedną osobą - panią Jolą.Wzięła do siebie mamy psa i trzymała go u siebie przez cały pobyt mamy w szpitalu,odwiedzała ją tam i przynosiła różne smakołyki. Gdy mama już wyszła ze szpitala,szukałam dla mamy opiekunki,bo wymagała opieki 24 godziny na dobę. Tymczasem pani Jola zaoferowała pomoc. Codziennie (nawet w nocy) była u mamy i pomagała jej dosłownie we wszystkim. My z mężem pracujemy i taka pomoc okazała się dla nas bezcenna.Mama już doszła do siebie,wyzdrowiała na tyle,że jest samodzielna,ale pani Jola nadal jest stałym gościem u mamy. Traktujemy ją jak członka rodziny.Nauczyło mnie to aby nie oceniać "książki po okładce",bo czasami można przekreślić wartościowego człowieka,który mieszka tuż za ścianą

W kamienicy u mojej mamy zamieszkała pewna starsza pani o imieniu Jola. Wszyscy sobie z niej drwili,bo nadużywała alkoholu,nie miała zębów i wyglądała trochę niechlujnie. Ja jej zawsze mówiłam "dzień dobry",często z nią rozmawiałam. Zaczęła też odwiedzać moją mamę.Na początku niezbyt przychylnie patrzyłam na tę znajomość,gdyż sąsiadka lubiła sobie wypić i wciągnęła w to...

Bardziej rozśmieszyła mnie sytuacja i pierwszy komentarz, co też udowadnia, jaki świat jest mały.
Czechy, Skalne Miasto i ja ze swoim świeżo poślubionym małżonkiem podczas sesji ślubnej. Strój oczywiście iście ślubny, kadry piękne, więc pozujemy. W pewnym momencie zdecydowaliśmy pójść nieco dalej, więc trzeba było się wspiąć po drabince. No to ja wdrapują się w tej już nieco niebiałej sukience i kogo widzę pierwszego czekającego w kolejce żeby zejść na dół - mój były chłopak :) Chyba nie tego spodziewał się podczas wycieczki po górach, bo spojrzał na mnie i wydukał "Wyszłaś za mąż?". A w mojej głowie odpowiedź "Nie kuźwa, zawsze jak jadę w góry, to zakładam suknię ślubną" :)

Bardziej rozśmieszyła mnie sytuacja i pierwszy komentarz, co też udowadnia, jaki świat jest mały.
Czechy, Skalne Miasto i ja ze swoim świeżo poślubionym małżonkiem podczas sesji ślubnej. Strój oczywiście iście ślubny, kadry piękne, więc pozujemy. W pewnym momencie zdecydowaliśmy pójść nieco dalej, więc trzeba było się wspiąć po drabince. No to ja wdrapują się w tej już...

Podróż...
Gdy wypowiadacie to słowo, prawdopodobnie przed oczami staje Wam rozklekotany pociąg Intercity albo w bardziej optymistycznej wersji - lot ekonomiczny Wizzair'em. Dla mnie najbardziej ekscytująca podróż, nie dokonała się za pomocą przemierzonych kilometrów, ale w mojej nastoletniej głowie.
Gdyby ktoś zapytał, jak wyobrażam sobie nauczyciela przez duże "N", opisałabym poczciwego Jana Małeckiego. Dla wielu z Was byłby to pewnie Robin Williams, a właściwie nauczyciel, którego grał w "Stowarzyszeniu Umarłych Poetów". W jedną ze scen filmu główny bohater tłumaczy swoim uczniom: "Nie czytamy poezji dlatego, że jest ładna. Czytamy ją, bo należymy do gatunku ludzkiego, a człowiek ma uczucia. Medycyna, prawo, finanse czy technika to wspaniałe dziedziny, ale żyjemy dla poezji, piękna, miłości."
Małecki miał w swoim dorobku nie mniej porywające mowy. Po pierwsze zakomunikował nam, że na jego lekcjach będziemy nie tylko analizować literaturę, ale sami tworzyć opowieści w ramach kreatywnego pisania. Kreatywne pisanie - tak powiedział. Był też hojny! Pewnego razu, gdy wracaliśmy całą klasą z kina, postanowił ni stąd, ni zowąd, kupić nam po drożdżówce. Proszę się nie śmiać! Tak, drożdżówka kosztuje może z dwa złote.
Małecki wpadł pod tramwaj dokładnie na dwa tygodnie przed naszą maturą. Cała klasa była na jego pogrzebie. Nauczył mnie, że najpiękniejsze podróże to te, które rozwijają umysł.

Podróż...
Gdy wypowiadacie to słowo, prawdopodobnie przed oczami staje Wam rozklekotany pociąg Intercity albo w bardziej optymistycznej wersji - lot ekonomiczny Wizzair'em. Dla mnie najbardziej ekscytująca podróż, nie dokonała się za pomocą przemierzonych kilometrów, ale w mojej nastoletniej głowie.
Gdyby ktoś zapytał, jak wyobrażam sobie nauczyciela przez duże "N",...