Wiele nauczyłem się od autorki tego zeszytu, bo książką to tego nazwać nie można. Po pierwsze, że książką można dziś nazwać coś takiego. Po drugie, że wstyd przed opublikowaniem mojego dziennika z podróży Transsibem był przedwczesny. Po trzecie, że można pisać gorzej niż Maja Sablewska.

Wiele nauczyłem się od autorki tego zeszytu, bo książką to tego nazwać nie można. Po pierwsze, że książką można dziś nazwać coś takiego. Po drugie, że wstyd przed opublikowaniem mojego dziennika z podróży Transsibem był przedwczesny. Po trzecie, że można pisać gorzej niż Maja Sablewska.

Historia z gatunku świat jest mały. Pierwszy raz za granicą, pojechałam z siostrą do Londynu do rodziny. Jako, że w tygodniu wszyscy pracowali, a nawet zdarzało sie, że weekendy mieli zapracowane, byłyśmy zdane że zwiedzaniem tylko na siebie. Miałyśmy bilety miejskie i mały przewodnik, plecaki i kanapki i tak wyruszyłyśmy na zwiedzanie. Big Ben, Parlament, London Eye, oceanarium,madame Tussards, Buckingham Pałace, Hyde Park, Harrods, London Bridge, The Globe Theatre, muzeum historii naturalnej, piccadily circus, Tower of London i wiele innych atrakcji turystycznych udało nam się zobaczyć. I kiedy po którymś już z kolei dniu zwiedzania, zachęcone sloganem i widokiem ludzi zajadających się lodami, postanowiliśmy też ulec pokusie słodkej przekąski. Niestety nie wiedziałyśmy jak po angielsku jest gałka lodów, zaczęłyśmy zrezygnowane kluczyć i próbować jakoś inaczej powiedzieć co chcemy kupić,by w końcu przejść na polski i usłyszeć zza lady: No to ile chcecie dziewczyny tych gałek lodów?. Okazało się, że ekspedientka jest Polką. Trochę się posmialyśmy przy składaniu zamówienia, ale udało nam się kupić te lody, które były warte takich perturbacji językowych.😂😂😂

Historia z gatunku świat jest mały. Pierwszy raz za granicą, pojechałam z siostrą do Londynu do rodziny. Jako, że w tygodniu wszyscy pracowali, a nawet zdarzało sie, że weekendy mieli zapracowane, byłyśmy zdane że zwiedzaniem tylko na siebie. Miałyśmy bilety miejskie i mały przewodnik, plecaki i kanapki i tak wyruszyłyśmy na zwiedzanie. Big Ben, Parlament, London Eye,...

Spotkałam na swojej drodze ludzi pełnych pasji. Do muzyki i tańca. To mieszkańcy małej miejscowości na Radomszczyźnie, którzy kontynuują tradycję swoich przodków. Żyłam spokojnie obok nich, nie mając pojęcia, że ludzie z całej Polski przyjeżdżają, żeby się od nich uczyć. W końcu ja też postanowiłam spróbować i nie ukrywam, że jestem w tym całkiem dobra. Poznałam ciepłych i serdecznych ludzi oraz odkryłam pasję, która stała się moją pierwszą miłością.

Spotkałam na swojej drodze ludzi pełnych pasji. Do muzyki i tańca. To mieszkańcy małej miejscowości na Radomszczyźnie, którzy kontynuują tradycję swoich przodków. Żyłam spokojnie obok nich, nie mając pojęcia, że ludzie z całej Polski przyjeżdżają, żeby się od nich uczyć. W końcu ja też postanowiłam spróbować i nie ukrywam, że jestem w tym całkiem dobra. Poznałam ciepłych i...

A-rnold był z Kamerunu i zarażał mnie radością życia.
B-adrudin opowiedział mi o wojnie w Czeczenii.
C-ynthia pożyczała ode mnie pieniądze, a jak oddawała to zawsze załączała czekoladki.
D-ario kochał wszystko co się rusza i ma piersi.
E-rica miała fioła na punkcie feng-shui
F-laming chorował na cukrzycę i doedukował nas (w praktyce) z zakresu pierwszej pomocy.
G-urpreett opowiadał o Indiach i miał zawsze dobry humor.
H-olger po pracy trenował grupę dziewcząt piłkarek.
I-nga miała depresję z powodu bezpłodności.
J-ens podzielił się ze mną historią córki anorektyczki.
K-enneth miał 11-ścioro rodzeństwa.
L-ana zabrała dzieci od męża i sama wyjechała z nimi na emigrację.
M-arta opowiedziała mi o trudnej sytuacji we Włoszech.
N-atalia była tatuażystką.
O-le opowiadał sprośne dowcipy i palił jak smok.
P-eter miał na nazwisko Hjui, przez co był obiektem żartów.
R-amona opowiedziała o Rumunii, której nie znałam.
S-teen był na prawdę dziwny i miał poczucie humoru, które wprawiało w konsernację.
T-homas kolekcjonował zegarki.
U-rsula nauczyła mnie jak zrozumieć beagle'a.
W-aldek w wieku 55 lat zaczął się uczyć angielskiego, a ja mu pomagałam.
Z-oltan zgodnie z powiedzeniem Polak-Węgier dwa bratanki... był bardzo przyjazny.

Imion i twarzy było (jest) więcej, znacznie więcej, a każde z nich wyjątkowe i posiadające własną historię. Osobno różnią się szczegółami, lecz razem tworzą wyjątkowy splot życia.

A-rnold był z Kamerunu i zarażał mnie radością życia.
B-adrudin opowiedział mi o wojnie w Czeczenii.
C-ynthia pożyczała ode mnie pieniądze, a jak oddawała to zawsze załączała czekoladki.
D-ario kochał wszystko co się rusza i ma piersi.
E-rica miała fioła na punkcie feng-shui
F-laming chorował na cukrzycę i doedukował nas (w praktyce) z zakresu pierwszej pomocy.
G-urpreett...

Kiedy go poznałam? Nie pamiętam dokładnie. Na drzewach zaczęły pojawiać się liście, więc to musiała być wiosna.
Wcześniej widywałam go tylko z daleka, w zakamarkach osiedlowych uliczek. Od razu wydał mi się oryginalny i tajemniczy, a zarazem nieprzystępny. Za każdym razem zastanawiałam się kim był przedtem, jakie prowadził życie. Co doprowadziło do tego, że stał się tym, kim jest obecnie.
 
Sprawiał wrażenie nieobecnego, oderwanego jakąś niewidzialną ręką od spraw doczesnych. Zewsząd otaczała go aura swoistego dostojeństwa. Stąpał zacnym, pełnym majestatu krokiem. Wyglądał jak astronauta spacerujący w dziwacznym stroju po księżycu. Z uwagi na brak grawitacji ostrożnie stawiającego kroki, jakby bał się, że zbyt gwałtowny ruch, pozbawi go równowagi i upadnie.
 
Minęło trochę czasu zanim odważyłam się nawiązać rozmowę.
 
Darek nie był zwykłym bezdomnym. Krzyżowały się w nim niespotykana wrażliwość i nonszalancka arogancja wobec wszystkiego, co typowe dla umysłu zniewolonego pracą i pogonią za pieniędzmi. Rozmowy z nim sprawiły, że inaczej spojrzałam na otaczający mnie świat. Nauczył mnie doceniać to, co niematerialne, nie ulegać pokusie pogoni za sukcesem, a nade wszystko szukać w ludziach dobra. Pokazał co tak naprawdę liczy się w życiu, a ja zrozumiałam jak trudno być wiernym własnym ideałom. Gardził wszelkimi normami i zasadami, ale jednocześnie nie czynił nikomu najmniejszej krzywdy czy przykrości. Nosił w sobie wiele sprzeczności, a jednak udowodnił, że zawsze warto być sobą.

Kiedy go poznałam? Nie pamiętam dokładnie. Na drzewach zaczęły pojawiać się liście, więc to musiała być wiosna.
Wcześniej widywałam go tylko z daleka, w zakamarkach osiedlowych uliczek. Od razu wydał mi się oryginalny i tajemniczy, a zarazem nieprzystępny. Za każdym razem zastanawiałam się kim był przedtem, jakie prowadził życie. Co doprowadziło do tego, że stał się tym,...

Zapadła mi w pamięć jedna starsza Pani, która stawała mi na drodze. Zobaczyłam Ją w okolicy zbierającą odpady - pierwsza reakcja była obojętna. Kolejny raz przechodziłam bliżej i czułam jakąś wewnętrzną potrzebę, że muszę pomóc. Nie działam na co dzień charytatywnie, oprócz WOŚP i zbiórek, bo boję się zbyt mocnego wpływu na psychikę. Widok tej Pani jednak nie dawał mi spokoju. Bałam się, że to opryskliwa bezdomna, że mnie zwyzywa, ale wróciłam szybko do domu po kanapki i biegiem za Nią. Nie udało mi się Jej złapać, więc zostawiłam na przystanku. Później długi czas Jej nie widziałam i pomyślałam, że może już Jej nie być na świecie, nie dawało mi spokoju, że nie zebrałam się szybciej, aby Jej pomóc. Po dłuższym czasie, gdy znowu Ją zauważyłam pobiegłam po suchy prowiant i udało mi się Ją zatrzymać. Starsza Pani okazała się bardzo miła i religijna, mieszka z rodziną, w sumie to zaskoczyła mnie Jej bardzo dobra sytuacja materialna. Zbieranie śmieci to było zajęcie dodatkowe, żeby kupić sobie gazety, więc zrozumiałam, że to starcze zbieractwo. Z rozmowy wyszło, że nie dzieje się Jej krzywda, jeździła na spotkania z papieżami, wspominała swoje dzieciństwo z datami i miesiącami, bez problemu ze szczegółami. Dosyć długo stałyśmy w nocy na dworze, ale wysłuchałam nawet dziękczynnej pieśni religijnej, za to, że dałam Jej prowiant. Było to spotkanie dodające otuchy, że nie każdemu jest tak źle jakby się wydawało, a starsza Pani okazała się osobliwą osobą pełną ciepła i ciekawego życia.

Zapadła mi w pamięć jedna starsza Pani, która stawała mi na drodze. Zobaczyłam Ją w okolicy zbierającą odpady - pierwsza reakcja była obojętna. Kolejny raz przechodziłam bliżej i czułam jakąś wewnętrzną potrzebę, że muszę pomóc. Nie działam na co dzień charytatywnie, oprócz WOŚP i zbiórek, bo boję się zbyt mocnego wpływu na psychikę. Widok tej Pani jednak nie dawał mi...

Spotkałam na drodze swojego życia osobę, która nauczyła mnie bardzo wiele. Opowiadała o życiu, które potrafi zaskoczyć, o historiach, które miały kres w latach 50- tych, powiedziałabym, że słuchałam ich dokładnie z uśmiechem na twarzy. Były chwile, kiedy czułam poniekąd strach przez duże S, ale okazało się, że opowiadane historie nie były wymysłem, lecz potwierdzoną prawdą udokumentowaną po jej śmierci. Rozśmieszała mnie ta osoba, kiedy odpowiadała na piękne słowa: '' Dzień dobry''. Odpowiem Ci teraz tak: Dziękuje za Twoje opowieści, a traktowałam Cię jak babcię, której nie miałam, a Ty byłaś nią i za to, że pokazałaś mi, że moja ścieżka to książka i wysłuchiwanie starszych ludzi, których kocham ich. Tak kocham ich. Jesteś dla mnie i będziesz osobą niezwykłą. Spotykałyśmy się za rogiem, przed sklepem, wracałyśmy, razem z niego umilając, sobie czas sympatycznymi przeprowadzonymi rozmowami. Spełniłaś obietnicę daną kiedyś sprzed lat mojej babci, że masz się mną opiekować. Byłaś mi Aniołem i zawsze będziesz.

Spotkałam na drodze swojego życia osobę, która nauczyła mnie bardzo wiele. Opowiadała o życiu, które potrafi zaskoczyć, o historiach, które miały kres w latach 50- tych, powiedziałabym, że słuchałam ich dokładnie z uśmiechem na twarzy. Były chwile, kiedy czułam poniekąd strach przez duże S, ale okazało się, że opowiadane historie nie były wymysłem, lecz potwierdzoną prawdą...

Poranny spacer z ukochanym psem. Codziennie rano cieszyłam się ta chwilą spokoju, ciszy, bliskości z naturą. Chodziliśmy wystarczająco wcześnie by być praktycznie sami, by celebrować piękno budzącego się dnia. Starszy Pan z wędką, który stał się już znajomym nieznajomym, witający się zawsze kilkoma przelotnymi zdaniami, jakimś przelotnym żartem. Pani spiesząca się do pracy, która wyznaczała czas powrotu do domu. Mój mały rytuał. Pewnego dnia jednak zamiast wędkarza siedziała starsza Pani. Zatrzymała mnie i zapytała,czy to ja codziennie rano rozmawiam z jej mężem wędkarzem.
- Nie nazwałabym tego rozmową, ale owszem widują go i zamieniamy kilka słów.
- Mój maż był chory, poważnie, nie będę się wdawała w szczegóły, ale chciałam Pani podziękować. On tu przychodził dla Pani. Mówił, że Pani z pieskiem i radością życia powoduję, że mu się też chce walczyć o to życie. Wczoraj przegrał tą walkę, już więcej się nie zobaczycie ale chciałam, żeby Pani wiedziała, iż była Pani dla niego ważnym elementem w tej walce. Czasami człowiek nie zdaje sobie sprawy, że ma aż taki wpływ na otoczenie i na ludzi przypadkowo spotkanych.
Wzruszyłam się. Teraz bardziej zwracam uwagę na ludzi mijanych na ulicy. Uśmiecham się do nich i ciesze się każdym odwzajemnionym uśmiechem.

Poranny spacer z ukochanym psem. Codziennie rano cieszyłam się ta chwilą spokoju, ciszy, bliskości z naturą. Chodziliśmy wystarczająco wcześnie by być praktycznie sami, by celebrować piękno budzącego się dnia. Starszy Pan z wędką, który stał się już znajomym nieznajomym, witający się zawsze kilkoma przelotnymi zdaniami, jakimś przelotnym żartem. Pani spiesząca się do pracy,...

Dwa lata temu wybrałam się z przyjaciółką na zwiedzanie Islandii. Podróż wypożyczonym autem, na własnych warunkach, picie herbaty earl grey w pięknych okolicznościach przyrody... Tęskno mi do tego! Poznałam wielu fajnych ludzi, w tym sporą grupę Polaków, którzy fantastycznie radzili sobie na tej wyspie. Jedną z tych osób był Dominik, młody chłopak, który całkowicie przypadkowo został przewodnikiem po jeziorze przy Diamentowej Plaży. Znalazł ogłoszenie o pracy, nauczył się historii rejonu i oto jest! Chwycił byka za rogi. Poznałam też pewną Amerykankę, kiedy postanowilam zwiedzić zabytkowy dom Wikingów. Kobieta ta przyleciała na Islandię jako turystka, a została "rezydentką" tego domu, kobietą Wikingów. To ona opowiadała, jak ów dom niegdys funkcjonował, dbała o ognisko płonące pośrodku. Bardzo długo przepraszałam przypadkowe za wrzucenie lisiego futerka do tego ogniska, kiedy przebierała nas w stroje Wikingów... Za swoja pracę nie brała pieniędzy, to byl wolontariat. Od właściciela muzeum dostała dach nad głową i wyżywienie, równiez kieszonkowe. Osoby te pokazały mi, że można robić to, co się lubi, jeżeli tulko się chce. Nawet, jeśli chodzi o zostanie kobietą Wikinga.

Dwa lata temu wybrałam się z przyjaciółką na zwiedzanie Islandii. Podróż wypożyczonym autem, na własnych warunkach, picie herbaty earl grey w pięknych okolicznościach przyrody... Tęskno mi do tego! Poznałam wielu fajnych ludzi, w tym sporą grupę Polaków, którzy fantastycznie radzili sobie na tej wyspie. Jedną z tych osób był Dominik, młody chłopak, który całkowicie...

Wakacje, sierpień 2018 r.
Idę deptakiem w miejscowości, w której spędzam urlop. Z przeciwnej strony idzie nieznajomy mężczyzna, który mnie zaczepia. - Przepraszam panią.
- Tak? - zapytałam nie mając pojęcia o co mu chodzi.
- Myślę, że dzisiaj będzie pogoda.
Też mi odkrycie. Od rana świeci słońce, to niby dlaczego miałoby nie być pogody? Ale z grzeczności odpowiadam: "Ja też tak myślę".
- A wie pani dlaczego tak myślę?
- Nie. - Skąd miałabym wiedzieć co facetowi chodzi po głowie?
- Bo widzę tęczę. - Mężczyzna nawiązał do mojej kreacji - sukienki w różnokolorowe, poziome paski.
- Dobre - powiedziałam i oboje się roześmialiśmy.
Spotkanie przypadkowe, tekst zabawny, w innych okolicznościach mógłby to być wstęp do flirtu, ale... nie tym razem.

Wakacje, sierpień 2018 r.
Idę deptakiem w miejscowości, w której spędzam urlop. Z przeciwnej strony idzie nieznajomy mężczyzna, który mnie zaczepia. - Przepraszam panią.
- Tak? - zapytałam nie mając pojęcia o co mu chodzi.
- Myślę, że dzisiaj będzie pogoda.
Też mi odkrycie. Od rana świeci słońce, to niby dlaczego miałoby nie być pogody? Ale z grzeczności odpowiadam: "Ja też...