Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

agnieszka2907
mariagrant
Szyszka
sloneczko89
aagnieszkaa1

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

agnieszka2907
mariagrant
Szyszka
sloneczko89
aagnieszkaa1

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Dotyk, zapachy, smaki, uczucia wzbudzane przez ludzi, miejsca czy sytuacje, przedmioty, do których pewnie trochę za bardzo się przywiązujemy – to wszystko definiuje nas, tworzy naszą pamięć, naszą osobowość. A co jeśli to wszystko zniknie i stracimy pamięć?
Nie potrafiłam sobie tego wyobrazić. Nie potrafiłam ogarnąć myślami tego, co teraz może czuć Rafał. Ale przecież musiałam mu pomóc, być jego drogowskazem, jego oczami, nosem, uczuciami – tym wszystkim, co było, co jest teraz i tym, co nas jeszcze czeka. Każdego dnia na nowo odkrywaliśmy wspólnie Nas, nasze uczucia, znajome zapachy, znaczące dla nas miejsca, ludzi, przedmioty. Zdjęcia, spontanicznie nakręcone filmiki, ulubione potrawy, pamiątki z naszych wypraw, kapselki Tymbarka, od których zaczęła się nasza historia, magnesy na lodówkę, widokówki, wycieczki w nasze dawne miejsca – tak teraz wyglądał prawie każdy dzień. Gotowałam, pokazywałam, tłumaczyłam opowiadałam kilka razy to samo. Chciałam przebić ten cholerny mur zapomnienia.
Nie było łatwo… To chyba największa tragedia, kiedy najbliższa Ci osoba Cię nie poznaje. Patrzyłam w oczy Rafała i widziałam w nich strach, zagubienie, niepewność, nieufność. Ale ja przecież tak bardzo go kochałam. Nie mogłam się poddać. Podobno miłość przezwycięża wszystko. Może to i utarty frazes, ale mnie dawał siłę. Bo teraz musiałam kochać za nas oboje. Musiałam być przy nim i dawać mu nadzieję.
Każdy mały kroczek, każdy przebłysk pamięci, uśmiech zrozumienia był jak wybawienie, jak nadzieja, że ten koszmar wreszcie się skończy. Wierzę, że już niedługo…niedługo wróci do mnie Rafał, w którym się zakochałam. Nieważne, ile to jeszcze potrwa – tydzień, miesiąc, rok, 5 lat? Będę walczyć z niepamięcią do skutku, aż go odzyskam.

Dotyk, zapachy, smaki, uczucia wzbudzane przez ludzi, miejsca czy sytuacje, przedmioty, do których pewnie trochę za bardzo się przywiązujemy – to wszystko definiuje nas, tworzy naszą pamięć, naszą osobowość. A co jeśli to wszystko zniknie i stracimy pamięć?
Nie potrafiłam sobie tego wyobrazić. Nie potrafiłam ogarnąć myślami tego, co teraz może czuć Rafał. Ale przecież...

Wizualizuję sobie pamięć jako wieeelką pancerną szafę pełną szuflad, szufladek i szufladeczek. Do każdej z szuflad nasz organizm ma klucz, ale nie taki zwykły klucz i nie uniwersalny. Każdy z nas ma swój zestaw, do każdej szuflady inny, do każdej złożony z przeżytych przez nas doznań naszych zmysłów. Jedną szufladę otworzy kombinacja smaku herbaty z cytryną i odgłosu padającego deszczu, inną być może dotyk sierści naszego domowego zwierzaka w połączeniu z zapachem kawy, jeszcze inną - dotyk czyjejś dłoni w połączeniu z zapachem czekolady i tak dalej...i tak dalej... kombinacji jest mnóstwo, tyle ile przeżytych doznań. Najważniejsza jest jednak cierpliwość w szukaniu odpowiedniej kombinacji; nic na siłę, nie chcemy przecież nieodwracalnie uszkodzić szuflad czyjejś pamięci. I jeszcze jedna ważna rzecz - szukając nie zapominajmy, że w każdej minucie powstają kolejne szuflady, że po prostu żyjemy.

Wizualizuję sobie pamięć jako wieeelką pancerną szafę pełną szuflad, szufladek i szufladeczek. Do każdej z szuflad nasz organizm ma klucz, ale nie taki zwykły klucz i nie uniwersalny. Każdy z nas ma swój zestaw, do każdej szuflady inny, do każdej złożony z przeżytych przez nas doznań naszych zmysłów. Jedną szufladę otworzy kombinacja smaku herbaty z cytryną i odgłosu...

Mój mąż siedział na łóżku szpitalnym patrząc na mnie z przerażeniem.
- To znaczy, że Pani, to znaczy, że Ty, jesteś moją żoną!!!???
- No tak Misiu i to od dwudziestu lat. - Uśmiechnęłam się z dumą. - Naprawdę mnie nie pamiętasz?
- Ani trochę- pokręcił głową powoli- Jesteś jakaś taka, hmm, stara i taka, trochę jakby gruba...
Ludzie, trzymajcie mnie! - Jestem tylko pięć lat starsza od ciebie, kiedyś ci to imponowało. A nadwaga z powietrza się nie wzięła, urodziłam ci dwójkę cudownych dzieci!
- To musiało być wieki temu- wyjęczał mój ukochany.
Opadłam na stojące obok łóżka krzesło. On mnie zupełnie nie poznawał! Chwila, chwila..., to znaczy, że zapomniał też, że nasze "cudowne dzieci", które ostatnio dawały nam nieźle w kość ,nazywał szatańskimi nastolatkami. Powoli na mojej twarzy zagościł uśmiech. I o tym, że oznajmił mi, że ma dość naszego małżeństwa i chce się z domu wyprowadzić też biedulek pewnie zapomniał. Mój uśmiech wszedł na wyżyny: już bardziej szczerzyć się nie mogę. A w mojej głowie pojawiła się przebiegła myśl, że tak szybko tej pamięci mojemu Misiowi nie pozwolę odzyskać.

Mój mąż siedział na łóżku szpitalnym patrząc na mnie z przerażeniem.
- To znaczy, że Pani, to znaczy, że Ty, jesteś moją żoną!!!???
- No tak Misiu i to od dwudziestu lat. - Uśmiechnęłam się z dumą. - Naprawdę mnie nie pamiętasz?
- Ani trochę- pokręcił głową powoli- Jesteś jakaś taka, hmm, stara i taka, trochę jakby gruba...
Ludzie, trzymajcie mnie! - Jestem tylko pięć lat...

Doskonale znamy romantyczne, filmowe historie, w których miłość sprawia, że nacechowane nią wspomnienia w końcu wracają, aby bohaterowie mogli żyć długo i szczęśliwie. Życie jednak nie zwykło być tak romantyczne, nie zawsze. Wypadek, starość, trauma. Nikt nie jest gotowy na to by zapomnieć samego siebie.
Jeżeli miałabym przywołać wspomnienia, na pewno sięgnęłabym po fotografie, które nieco po staroświecku, zamiast na twardym dysku, przechowuje w albumach. Na odwrocie zdjęć skrupulatnie zapisuję datę ich wykonania, bo nawet najlepsza pamięć potrafi płatać figle. Historię więc, które opowiadałabym bliskiej mi osobie, mogłabym wizualizować za pomocą fotografii miejsc, ludzi.. Ponadto próbowałabym życiu tej osoby nadać znajomy zapach i smak. Jestem przekonana, że w każdym z nas tkwi wspomnienie babcinej szarlotki czy maminych gołąbków, wspomnienie rozproszone zupełnie w natłoku codzienności, a które jeden kęs czy też zapach unoszący się w powietrzu potrafi przywołać beztroski czas dzieciństwa.
Przywrócić pamięć.. Niezwykle trudne zadanie wymagające z jednej strony zaangażowania i wytrwałości, z drugiej natomiast ogromnego zaufania i woli walki.

Doskonale znamy romantyczne, filmowe historie, w których miłość sprawia, że nacechowane nią wspomnienia w końcu wracają, aby bohaterowie mogli żyć długo i szczęśliwie. Życie jednak nie zwykło być tak romantyczne, nie zawsze. Wypadek, starość, trauma. Nikt nie jest gotowy na to by zapomnieć samego siebie.
Jeżeli miałabym przywołać wspomnienia, na pewno sięgnęłabym po...

Paweł, ale jak to nie pamiętasz? Podejrzewam, że ta wiadomość byłaby jak cios w serce, ponieważ z moim przyjacielem znamy się kilkanaście lat i mamy bardzo dużo wspaniałych wspomnień do których ciągle wracamy. W jaki sposób pomogłabym wrócić mu do tych chwil? Na pewno dużą ilością filmików i zdjęć, które zawsze robimy i które są przepiękną pamiątką. Myślę, że można z nich urządzić długie, całonocne seanse, a później omawiać je godzinami.
Są również prezenty, drobiazgi, wysyłane do siebie listy, kartki i cała masa upominków przywiezionych ze wspólnych wyjazdów. Gdyby z jakiegoś powodu nie podziałało, bardzo szybko zadbałabym o nowe, organizując wspaniałe wycieczki i ciesząc się wspólnie spędzonym czasem.

Paweł, ale jak to nie pamiętasz? Podejrzewam, że ta wiadomość byłaby jak cios w serce, ponieważ z moim przyjacielem znamy się kilkanaście lat i mamy bardzo dużo wspaniałych wspomnień do których ciągle wracamy. W jaki sposób pomogłabym wrócić mu do tych chwil? Na pewno dużą ilością filmików i zdjęć, które zawsze robimy i które są przepiękną pamiątką. Myślę, że można z nich...

- Usiądź sobie. Spokojnie, nie musisz nic robić – przytuliłem mamę i pomogłem usiąść na kanapie. Wciąż była zdezorientowana niczym zwierzątko włożone do klatki. Serce krwawiło, ale nie mogłem być przy niej smutny. Telewizor włączony na wiadomości, których nikt nie oglądał. Tata w kuchni z papierosem, siostry także na kanapie zanurzone w wirtualnym świecie. Jedynie przestraszone oczy mamy nie pasowały do normalności. Usiadłem obok i zacząłem czytać Kinga. Mamie dałem do ręki jej ulubiony thriller medyczne. Położyłem też obok różaniec, który nigdy nie znikał z jej ręki. Zacząłem czytać, jedynie kątem oka spoglądałem na zagubioną kobietę. Po dłuższej chwili wyraźnie uspokoiła się i przestała rozglądać. Odruchowo wzięła paciorki i trzymała je w rękach. Patrzyła na książkę, ale bardziej jak na element ozdobny niż źródło historii mrożących krew w żyłach.
Cały tydzień wyglądał tak samo. Rutyna powoli przejmowała kontrolę nad moją ukochaną matką. Teraz trzymała już książkę na kolanach i przesuwała różaniec. Byłem pewien, że nie wie co ma zrobić, jednak jej ciało zaczęło reagować wcześniej. Pamięć wykonywanych czynności była zakodowana w każdej komórce jej ciała. Najważniejsze, że czuła się bezpiecznie i czasem uśmiech wracał na jej spracowaną twarz. Znowu była częścią rodziny, jej wnętrze przedzierało się przez kraty zapomnienia. Wracała tak delikatnie, że żaden z nas nie zauważył momentu, w którym znowu byłą z nami. Tak naprawdę, nigdy od nas nie odeszła.

- Usiądź sobie. Spokojnie, nie musisz nic robić – przytuliłem mamę i pomogłem usiąść na kanapie. Wciąż była zdezorientowana niczym zwierzątko włożone do klatki. Serce krwawiło, ale nie mogłem być przy niej smutny. Telewizor włączony na wiadomości, których nikt nie oglądał. Tata w kuchni z papierosem, siostry także na kanapie zanurzone w wirtualnym świecie. Jedynie...

Utrata pamięci to ciężkie doświadczenie dla całej rodziny. Osoba, która straciła tą pamięć nagle traci swoją tożsamość, nie wie kim jest, co robiła, kto był jej przyjacielem, a kto wrogiem. Natomiast rodzina również musi sobie uzmysłowić, że nagle jest dla tej osoby obcymi ludźmi. Jest to trudne dla każdej ze stron, powiduje w całej rodzinie napięcie i frustrację.
W przypadku nagłej utraty pamięci z powodu wypadku są duże szanse na jej odzyskanie. Aby pamięć powróciła zaczęłabym stopniowo przywoływać wspomnienia. Zaczęłabym od rozrysowania drzewa genaologicznego naszej rodziny. Po kolei opowiadałabym o każdym członku rodziny, kim jest, jakie mamy z nim powiązania, czym się zajmuje. To pozwoli oswoić się i nie czuć się tak obco. Później wyciągnęłabym rodzinne albumy i zaczęłabym opowiadać o każdym zdjęciu, kiedy było zrobione, gdzie, kto na nim jest. Myślę, że w ten sposób choć trochę przybliżyłabym jej przeszłość. Następnym etapem byłyby odwiedziny na placu zabaw na którym się w dzieciństwie bawiła, w dawnych szkołach i innych ważnych miejscach. Jednak najważniwjsze to powtarzanie tej osobie, że cały czas ją wspieramy, cokolwiek się nie stanie zawsze przy niej będziemy i że nie musi się spieszyć z przypominaniem, że w swoim czasie powoli wszystko wróci do normy.

Utrata pamięci to ciężkie doświadczenie dla całej rodziny. Osoba, która straciła tą pamięć nagle traci swoją tożsamość, nie wie kim jest, co robiła, kto był jej przyjacielem, a kto wrogiem. Natomiast rodzina również musi sobie uzmysłowić, że nagle jest dla tej osoby obcymi ludźmi. Jest to trudne dla każdej ze stron, powiduje w całej rodzinie napięcie i frustrację.
W...

Nie robiłabym nic na siłę. I starałabym się dawkować wspominanie. Na pewno poszłabym w kierunku przygotowania jej ulubionych posiłków, włączenia ulubionego filmu czy pokazania książki, którą uwielbiała. Przy wspólnych rozmowach wspomniałabym co nieco o przeszłości, o naszych wspólnych relacjach i o jej opowieściach. Zapewne dałabym też jej zeszyt, by zapisywała sobie to, co chce pamiętać oraz to, o czym sobie przypomniała.

Nie robiłabym nic na siłę. I starałabym się dawkować wspominanie. Na pewno poszłabym w kierunku przygotowania jej ulubionych posiłków, włączenia ulubionego filmu czy pokazania książki, którą uwielbiała. Przy wspólnych rozmowach wspomniałabym co nieco o przeszłości, o naszych wspólnych relacjach i o jej opowieściach. Zapewne dałabym też jej zeszyt, by zapisywała sobie to, co...