Tydzień temu miałam rekolekcje, które odbywały się w miejscu, w którym nigdy wcześniej nie byłam. Wstałam o piątej rano, przygotowałam się do wyjścia i poszłam na przystanek. W ostatniej chwili udało mi się zatrzymać jeszcze busa i dojechać w godzinę do miasta. W mieście zaczęło się poszukiwanie odpowiedniego autobusu, którym mogłam dojechać na wyznaczone miejsce spotkania z koleżanką. Bez niej na pewno nie trafiłabym na rekolekcje.
Po półgodzinnym czekaniu na autobus wsiadłam do pierwszego, którego końcowym przystankiem był szpital, spod którego miałam jechać już z koleżanką. Autobus zawiózł mnie w dobre miejsce, jednak jechał bardzo okrężną drogą. Kiedy moja koleżanka zobaczyła z jakiego autobusu wysiadam, zaczęła się śmiać, że wybrałam najgorszą linię i zwiedziłam najmniej ciekawe obrzeża miasta. Przez mój niefortunny wybór tejże linii, nie zdażyłyśmy na autobus, którym miałyśmy dojechać na rekolekcje. Czekamy. Przyjechała jedynka. Jesteśmy jedynymi pasażerami. Jedziemy. Nagle koleżanka z niedowierzaniem zaczyna się rozglądać po okolicy. To nie ten kierunek. Autobus zatrzymuje się na kolejnym przystanku, a my w ostatniej chwili z niego wybiegamy ze śmiechem i niedowierzaniem. Cofamy się i idziemy na przystanek, do którego powinna dojechać jedynka. Widać jakiś autobus. Biegniemy. Jedziemy przystanek dalej i wysiadamy. Jesteśmy na kolejnym przystanku (mój szósty przystanek tego dnia). Pół godziny czekania aż nadjedzie jedynka. Tym razem pojechała w dobrą stronę. Dotarłyśmy na miejsce z półgodzinnym opóźnieniem.
W drodze powrotnej jechałam jeszcze dwoma autobusami (była konieczna jedna przesiadka) i jednym busem (kolejna godzina). Tego dnia podróżowałam sześcioma autobusami i dwoma busami. Łącznie spędziłam w nich około czterech godzin, czyli tyle samo ile na samych rekolekcjach. Nawet moja nieznajomość miasta i nierozgarnięcie życiowe nie doprowadziłyby do tego wszystkiego bez udziału pecha. Na koniec dodam jeszcze, że w ostatnim busie byłam głęboko pogrążona w lekturze 'Złodziejki książek', przez co przegapiłam mój przystanek i musiałam wracać do domu pół godziny dłużej :-P

Tydzień temu miałam rekolekcje, które odbywały się w miejscu, w którym nigdy wcześniej nie byłam. Wstałam o piątej rano, przygotowałam się do wyjścia i poszłam na przystanek. W ostatniej chwili udało mi się zatrzymać jeszcze busa i dojechać w godzinę do miasta. W mieście zaczęło się poszukiwanie odpowiedniego autobusu, którym mogłam dojechać na wyznaczone miejsce...

6:45
O kurcze! Przecież nastawiłam budzik na 5:00. Szybko Aga, szybko, zdążysz. Musisz zdążyć - ponaglałam się w duchu. O 7:30 mam egzamin na prawo jazdy a o 10:00 rozmowę kwalifikacyjną.
9:10
Wreszcie wyczytano moje nazwisko. Nogi jak z waty, w głowie pojawia się panika. Nie zdam, nie zdążę na rozmowę. Nie, nie, nie... to nie jest mój dzień!
9:38
-Przykro mi, powodzenia przy następnym podejściu - usłyszałam głos egzaminatora podającego mi kartkę z negatywnym wynikiem egzaminu.
Zrezygnowana pędziłam na przystanek autobusowy, nawet nie ustaliłam nowego terminu egzaminu. Przed samym przystankiem auto z impetem wjechało w kałużę brudząc moje ubranie.
10:25
Wpadłam do biura Zarządu.
-Była pani umówiona na 10:00. Niestety nie mogę pani wpuścić - powiedziała sekretarka patrząc krytycznie na mój strój.

Tak, to był pechowy dzień...

6:45
O kurcze! Przecież nastawiłam budzik na 5:00. Szybko Aga, szybko, zdążysz. Musisz zdążyć - ponaglałam się w duchu. O 7:30 mam egzamin na prawo jazdy a o 10:00 rozmowę kwalifikacyjną.
9:10
Wreszcie wyczytano moje nazwisko. Nogi jak z waty, w głowie pojawia się panika. Nie zdam, nie zdążę na rozmowę. Nie, nie, nie... to nie jest mój dzień!
9:38
-Przykro mi, powodzenia...

Złapać gumę to pech (dosyć banalny), kobieta zwykle ma wtedy nie lada problem! Dzielnie otworzyłam bagażnik naszego Poloneza z zamiarem wyciągnięcia koła zapasowego i...zdębiałam. Koła nie było! Przez telefon zapewniłam męża solennie, że sprawdziłam i brak! Cóż robić- mąż pokonał 30 km, żeby się przekonać, że miał rację i założyć koło, które spokojnie leżało sobie w skrytce w bagażniku! Gdybym jeszcze wiedziała, ze trzeba do niej zajrzeć...

Złapać gumę to pech (dosyć banalny), kobieta zwykle ma wtedy nie lada problem! Dzielnie otworzyłam bagażnik naszego Poloneza z zamiarem wyciągnięcia koła zapasowego i...zdębiałam. Koła nie było! Przez telefon zapewniłam męża solennie, że sprawdziłam i brak! Cóż robić- mąż pokonał 30 km, żeby się przekonać, że miał rację i założyć koło, które spokojnie leżało sobie w skrytce...

Większość pechowych sytuacji, jakie mogę sobie przypomnieć są zabawne, ale niekoniecznie dla mnie. Mam jednak jedną taką historię, która po latach wywołuje we mnie śmiech. W upalne lato spragniona weszłam na chwilę do domu. Niestety dzbanek, w którym zazwyczaj była zimna woda - był pusty. Na szczęście obok stał słoiczek z jakimś płynem - wyglądał jak sok jabłkowy więc wypiłam jednym haustem - dopiero jak przełknęłam zorientowałam się, że to był olej... To poczucie niesmaku pozostało mi do dzisiaj.

Większość pechowych sytuacji, jakie mogę sobie przypomnieć są zabawne, ale niekoniecznie dla mnie. Mam jednak jedną taką historię, która po latach wywołuje we mnie śmiech. W upalne lato spragniona weszłam na chwilę do domu. Niestety dzbanek, w którym zazwyczaj była zimna woda - był pusty. Na szczęście obok stał słoiczek z jakimś płynem - wyglądał jak sok jabłkowy więc...

Zdecydowanie najbardziej pechowym dniem jaki sobie przypominam, był dzień mojej matury ustnej z języka angielskiego. Wtedy wszelkie moce władające tym światem sprzeniewierzyły się przeciwko mnie. Początek dnia zapowiadał się bardzo dynamicznie,ponieważ zaspałam. Ubierając się dosłownie na jednej nodze zapomniałam wrzucić do samochodu szpilek, które na czas jazdy samochodem zastępuję wygodnymi adidaskami. Jadąc do liceum oddalonego od mojego miejsca zamieszkania 30 km, złamałam chyba wszystkie możliwe przepisy ruchu drogowego, żeby zdążyć na czas. Drogę co prawda przeleciały mi 2 czarne koty, ale przyjaciół w niebieskich mundurach udało mi się nie spotkać. Na maturę poleciałam z językiem na brodzie w odświętnej sukience, różowych adidasach i "burakiem" na twarzy. Egzamin zdałam co prawda zadowalająco,ale po powrocie do samochodu zauważyłam blokadę na kole. Dopiero po chwili zorientowałam się,że stoję na zakazie. Podsumowanie dnia miało wydźwięk zdecydowanie pejoratywny,a puentą został niemały mandat karny.

Zdecydowanie najbardziej pechowym dniem jaki sobie przypominam, był dzień mojej matury ustnej z języka angielskiego. Wtedy wszelkie moce władające tym światem sprzeniewierzyły się przeciwko mnie. Początek dnia zapowiadał się bardzo dynamicznie,ponieważ zaspałam. Ubierając się dosłownie na jednej nodze zapomniałam wrzucić do samochodu szpilek, które na czas jazdy samochodem...

Budzik dzwoni a więc wstaję.
Świeci słońce...tak - poranek.

Ziewnięć kilka, przeciągnięcie.
Obracam się już na pięcie.

Do łazienki się kieruję.
Umyć się gdyż sen wciąż czuję.

Okulary gdzieś zostały.
W lustrze widzę zarys twarzy.

A przed lustrem, rzeczy kilka.
Jest szczoteczka, do golenia też maszynka.

Są też tubki dwie, a jakże.
Rozum zęby umyć każe.

Szczoteczka jest już gotowa.
Pasta także nałożona.

Halo mięta? Halo fresh?
Czyżby ciągle to był sen?

Alarm! Alert! Rozum wyje!
Ktoś tu zęby...kremem do golenia myje!

Kalendarzy minęło niemało.
Wspomnienie wciąż pozostało.
Gdyż do następnego dnia...
bańki się nosem puszczało;)

Budzik dzwoni a więc wstaję.
Świeci słońce...tak - poranek.

Ziewnięć kilka, przeciągnięcie.
Obracam się już na pięcie.

Do łazienki się kieruję.
Umyć się gdyż sen wciąż czuję.

Okulary gdzieś zostały.
W lustrze widzę zarys twarzy.

A przed lustrem, rzeczy kilka.
Jest szczoteczka, do golenia też maszynka.

Są też tubki dwie, a jakże.
Rozum zęby umyć każe.

Szczoteczka jest...

Pewnego wieczoru wyszliśmy ze znajomymi na kręgle. Nigdy wcześniej nie grałam, więc bardzo chciałam spróbować. Wybrałam kulę średniej wagi, zamachnęłam się i stało się... kula się potoczyła z wielkim impetem i odpowiednią szybkością. I stało się... wszystkie kręgle padły. Szkoda tylko, że nie ma moim torze, tylko na torze sąsiada. Moja kula miała swój wspaniały lot, przeskoczyła na sąsiedni tor i przewróciła wszystkie kręgle, przysparzając sąsiada o maksimum punktów.

Pewnego wieczoru wyszliśmy ze znajomymi na kręgle. Nigdy wcześniej nie grałam, więc bardzo chciałam spróbować. Wybrałam kulę średniej wagi, zamachnęłam się i stało się... kula się potoczyła z wielkim impetem i odpowiednią szybkością. I stało się... wszystkie kręgle padły. Szkoda tylko, że nie ma moim torze, tylko na torze sąsiada. Moja kula miała swój wspaniały lot,...

Dzień pełen "zaskakujących" zdarzeń. Zaskakujących to mało powiedziane. Już wiedziałam, że coś wisi w powietrzu gdy budzik nie zadzwonił o odpowiedniej godzinie. Poranek w pośpiechu, odwiozłam starszego syna do szkoły, córeczka musiała zostać z babcią bo akurat tego dnia wstała z katarem (pech?) pod drodze zapaliła się lampka kontrolki paliwa (naprawdę?) pojechałam na stację pod dystrybutor wpadam do kasy stoję w długiej kolejące (naprawdę wszyscy muszą tak rano tankować? ) w końcu moja kolej mówię Pani że chciałam zapłacić za tankowanie... Kobieta patrzy i mówi - "Ale Pani jeszcze nie zatankowała" (blondynka - ja) po zatankowaniu i odczekaniu znów w kolejce dojeżdżam pełna nadzieii, iż to będzie jednak dobry dzień. Wpadam do pracy koleżanki patrzą zdziwione (znów coś zrobiłam nie tak, a może wcale tego nie robiłam?) - "Kochana ale Ty dziś masz wolne przecież" - mówi jedna z koleżanek.
Po przeszukania w notesie pukam się w czoło, faktycznie. Zadowolona wracam do domu zrobię obiad dla rodziny, posprzątam, poprasuje i wykorzystam ten dzień na domowe sprawy. Pochłonięta pracami uświadamia sobie, że czas jechać po dziecko. Podjeżdżam pod przedszkole, pani z przedszkola zdziwonia, bo przecież córki dziś nie było ( brawo ja) To był a prawdę szalony dzień.

Dzień pełen "zaskakujących" zdarzeń. Zaskakujących to mało powiedziane. Już wiedziałam, że coś wisi w powietrzu gdy budzik nie zadzwonił o odpowiedniej godzinie. Poranek w pośpiechu, odwiozłam starszego syna do szkoły, córeczka musiała zostać z babcią bo akurat tego dnia wstała z katarem (pech?) pod drodze zapaliła się lampka kontrolki paliwa (naprawdę?) pojechałam na...

Pamiętam jak w któreś wakacje zrobiłam sobie coś w prawą nogę i w efekcie wsadzili mi ją w gips. Tak od samej dupki, za przeproszeniem, po kostkę. Pod sam koniec tego gipsowego szaleństwa poszłam z babcią do taty pracy. A że tata pracował w warsztacie, miałam wtedy do pokonania kilka schodów. W przypływie pewności siebie chciałam zejść szybciej, ale pech chciał, że zahaczyłam niefortunnie czubkiem trampka o schodek i po prostu upadłam CENTRALNIE na prawą rękę w okolicach łokcia. Z przerażeniem patrzyłam jak z każdą minutą ręka puchnie. Oczywiście Monika wielka konspira z babcią - "tylko nie mów mamie". Co z tego! Po powrocie do domu nie dało się ukryć sinej i spuchniętej ręki. Dostałam lanie na dupkę powyżej gipsu, by na drugi dzień wyjść z przychodni, jak dziecko po wypadku samochodowym - z nogą i ręką w tymże jakże usztywniającym produkcie.
Do tej pory pamiętam spojrzenia innych pacjentów... Takie współczujące, mówiące "biedne dziecko".
Tak, pechowe dziecko.

Pamiętam jak w któreś wakacje zrobiłam sobie coś w prawą nogę i w efekcie wsadzili mi ją w gips. Tak od samej dupki, za przeproszeniem, po kostkę. Pod sam koniec tego gipsowego szaleństwa poszłam z babcią do taty pracy. A że tata pracował w warsztacie, miałam wtedy do pokonania kilka schodów. W przypływie pewności siebie chciałam zejść szybciej, ale pech chciał, że...

W lutym dowiedziałam się, że w Piaseczyńskim Mieście Kobiet zostanie zrealizowane spotkanie autorskie z Katarzyną Bondą.
Planowanie jak pogodzić spotkanie ze studiami zaczęłam już na dwa tygodnie przed. Wszystko sprawdziła i ślicznie rozplanowałam. Wiedziałam, o której muszę wyjść z uczelni, który autobus złapać, dowiedziałam się jak działa WKD'ka, tak więc można powiedzieć, że wszystko było zapięte na ostatni guzik.
Tak więc w dniu spotkania cała szczęśliwa zaczęłam realizować swój misterny plan. Dostałam się na Centralny wsiadłam do WKD'ki i rozsiadłam się całą szczęśliwa. Coś zaczęło mi świtać, że jest nie tak po około 15 min kiedy to już według Jak Dojadę powinnam być na miejscu. Tak więc jako rodowita Warszawianka dowiedziałam się, że kolej R1 i WKD to nie to samo. Zamiast  mieć 5 min drogi, szłam 30 min! Jak to się mówi, brawo ja!
No ale to jeszcze pół biedy. Przewidziałam, że mogę mieć problem ze znalezieniem, więc byłam godzinę wcześniej. Poważny problem zaczął się, kiedy teoretycznie powinnam być już na miejscu, a ja żadnego centrum kultury nie mogłam znaleźć! Budynek z podanego adresu okazał się śmierdzącą kocim moczem kamienicą. No ni cholery to nie może być to miejsce.
Z coraz większą rozpaczą prowadziłam swoje poszukiwania. Zaczepiałam ludzi, pytałam o drogę, i w końcu dowiedziałam się, że centrum zostało przeniesione, ale dalej coś mi nie pasowało.
Jeszcze raz weszłam na stronę spotkania i sprawdziłam adres.
Zgadnijcie co.
Tak! Zamiast w Piasecznie byłam w Pruszkowie!

W lutym dowiedziałam się, że w Piaseczyńskim Mieście Kobiet zostanie zrealizowane spotkanie autorskie z Katarzyną Bondą.
Planowanie jak pogodzić spotkanie ze studiami zaczęłam już na dwa tygodnie przed. Wszystko sprawdziła i ślicznie rozplanowałam. Wiedziałam, o której muszę wyjść z uczelni, który autobus złapać, dowiedziałam się jak działa WKD'ka, tak więc można...