Zapada zmrok, który ciągnie za sobą ciemny i gruby mrok. Jednak nie jest ciemno, ponieważ niebo rozjaśnia księżyc w pełni. Nie potrafię się wyzbyć wrażenia, że ciągle na mnie patrzy. Jestem niespokojna, więc zaciągam zasłony, ale jego światło jest tak silne, że dalej czuję niepokój i co chwilę zerkam w jego stronę. Mój mąż śmieje się, że mój lęk jest irracjonalny, bo przecież czego tu się bać?
Nadchodzi pora snu, zegar wybija kolejne minuty, a ja leżę. Zapadam w drzemkę, a następnie zaczynam lunatykować, czym budzę i zarazem straszę mojego męża. Mówię od rzeczy, nie mogę się wybudzić i ciągle się wiercę.
Teraz już się nie śmieje tylko asekuracyjnie zaciąga rolety (tak, teraz już odpowiednio słabo przepuszczalne światło), więc lek jest znacznie mniejszy.

Zapada zmrok, który ciągnie za sobą ciemny i gruby mrok. Jednak nie jest ciemno, ponieważ niebo rozjaśnia księżyc w pełni. Nie potrafię się wyzbyć wrażenia, że ciągle na mnie patrzy. Jestem niespokojna, więc zaciągam zasłony, ale jego światło jest tak silne, że dalej czuję niepokój i co chwilę zerkam w jego stronę. Mój mąż śmieje się, że mój lęk jest irracjonalny, bo...

Piątek, piąteczek, piątunio!!! Po pracy wprost na imprezkę, w końcu po to jest się singlem, żeby korzystać z życia!
Ok. Było fajnie, ale już wracam. W szampańskim nastroju pożegnałam się ze swoim towarzystwem i weszłam na klatkę schodową. Co to nakapane na schodach? Krew? Idę za krwawym śladem, bo nie mam wyboru, ciągnie się po schodach wyżej i wyżej, tam gdzie i ja muszę iść. Na wycieraczce pod drzwiami sąsiada leży skotłowana kurtka i kilka krwawych rozbryzgów na ścianie. Ale nic nie słychać. Trochę przerażona przemykam obok, w końcu to nie moja sprawa. Oszołomiona alkoholem szybko zapadam w sen.
Budzi mnie krzyk zza ściany, stłumione odgłosy szamotaniny, krzyk kobiety i płacz dziecka: Mamo! Mamo! Nie!!! I bełkot: ty szmato! ty... zabiję ciebie i szczeniaka... ty...
Łomot przewracanych mebli, trzask drzwi i stłumiony szloch na korytarzu. Cichutko uchylam drzwi i kiwam na sąsiadkę tulącą synka. - Wchodźcie, tylko szybko!
Zamykam drzwi i nasłuchujemy struchlali jak oszalały od alkoholu „pan domu” demoluje mieszkanie wyrykując w noc groźby i przekleństwa...
- Dzwonię po policję – mówię do sąsiadki.
- Nie! Niech pani nie dzwoni! On jest dobry, on nas kocha, to tylko czasem tak... Nie trzeba! Jemu przejdzie!
Z powątpiewaniem patrzę na opuchniętą twarz sąsiadki, na załzawione oczy dzieciaka. To tak ma wyglądać miłość? Czy to ona wyrzuca cię pobitą za drzwi w środku nocy i każe warować na wycieraczce do rana?

Piątek, piąteczek, piątunio!!! Po pracy wprost na imprezkę, w końcu po to jest się singlem, żeby korzystać z życia!
Ok. Było fajnie, ale już wracam. W szampańskim nastroju pożegnałam się ze swoim towarzystwem i weszłam na klatkę schodową. Co to nakapane na schodach? Krew? Idę za krwawym śladem, bo nie mam wyboru, ciągnie się po schodach wyżej i wyżej, tam gdzie i ja muszę...

Noc. Cisza przerywana głośniejszym niekiedy oddechem, westchnieniem, odgłosem zalegającej wydzieliny w drogach oddechowych pacjentów. Spokojna noc na Oddziale dla chorych w stanach apalicznych. Już po wieczornych toaletach i zabiegach, trwa życie w bezruchu, sen - nie sen... Kiedyś przerażał mnie brak kontaktu, niepewność czy słyszą moje słowa. Zawsze do nich mówię, przy kazdej czynności, żeby mieć namiastkę kontaktu z człowiekiem...Przywykłam do braku odpowiedzi, do bezruchu i ciszy w nocy. Nie potrzebne są dzwonki przyzywające-sama muszę dojrzeć co komu potrzeba. Więc chodzę od sali do sali sprawdzając co się dzieje. Teraz, nocą mój największy lęk wygląda jak nagle "wybudzony" pacjent, który niespodzianie siada w łóżku i patrzy na mnie...Taki lęk towarzyszy mi od piętnastu lat na nocnych dyżurach. Z duszą na ramieniu robię obchód sal...

Noc. Cisza przerywana głośniejszym niekiedy oddechem, westchnieniem, odgłosem zalegającej wydzieliny w drogach oddechowych pacjentów. Spokojna noc na Oddziale dla chorych w stanach apalicznych. Już po wieczornych toaletach i zabiegach, trwa życie w bezruchu, sen - nie sen... Kiedyś przerażał mnie brak kontaktu, niepewność czy słyszą moje słowa. Zawsze do nich mówię, przy...

Ciepły wiosenny wieczór, wracam ze spaceru wraz z mamą, siostrą, ciocią oraz jej córką. Szłyśmy już w stronę domu, dokładnie weszłyśmy na osiedle, gdzie wszystkie mieszkamy. Na dworze była już szarówka, stąd przydarzyła mi się wielka trauma, którą pamiętam po dziś dzień. Na stopach miałam moje ulubione japonki, gdy nagle poczułam coś na swojej stopie. Z pewnością, że jakiś liść, trawa czy może gałązka spojrzałam pewnie w kierunku stopy. Z przerażeniem dojrzałam na swojej stopie…żabę. Z przerażeniem zaczęłam krzyczeć, piszczeć i uciekać. Dobiegłam w tym panicznym przerażeniu do samego domu, gdzie chwilę po mnie dotarły moje towarzyszki z zapytaniem co się stało. Opowiedziałam im ze łzami w oczach traumę, którą przeżyłam. Było to dla mnie straszne, bo od zawsze panicznie bałam i nadal boję się żab. Od tej pory płaskie japonki zniknęły z mojej szafy, a każde dotknięcie mojej stopy przez najmniejszy przedmiot przywołuje we mnie straszne wspomnienia.

Ciepły wiosenny wieczór, wracam ze spaceru wraz z mamą, siostrą, ciocią oraz jej córką. Szłyśmy już w stronę domu, dokładnie weszłyśmy na osiedle, gdzie wszystkie mieszkamy. Na dworze była już szarówka, stąd przydarzyła mi się wielka trauma, którą pamiętam po dziś dzień. Na stopach miałam moje ulubione japonki, gdy nagle poczułam coś na swojej stopie. Z pewnością, że jakiś...

Ohydny, metaliczny smak wypełniał ukradkiem moje usta. Wyskoczyłam z wanny, zarzucając w biegu szlafrok i o mało nie wywijając kozła na kafelkach. Lustro w łazience całkowicie zaparowało, mimo tego dobrze oddawało obraz sytuacji.
Krwawiłam z ust.
Żadne przygryzienie wargi czy języka. Nie dostrzegałam źródła krwotoku, ani nie czułam bólu, przepełniał mnie jednak okropny niepokój.
Diabli wzięli niedzielną kąpiel z lampką mołdawskiego wina i nutami Goi płynącymi z głosników radia.
Wróciłam do łazienki w nadziei, że krwawienie lada chwila ustanie. Chwyciłam odruchowo kieliszek.
Brzęk!
Rozległ się dziwny dźwięk.
Coś leżało na dnie naczynia. Malutkie, z jednej strony białe, z drugiej czerwone i nieco węższe. Wzięłam to do ręki i niemal w tej samej sekundzie odrzuciłam z krzykiem.
- Boże - wypaliłam do samej siebie.
Mój ząb. Ale jak? Dbałam o nie codziennie. Mycie, nici, cykliczne odkamienianie i wybielanie, a tu taka rzecz!
Włożylam palec do ust, aby odnaleźć puste miejsce i zamarłam. Poczułam, jak kolejny ząb porusza się w dziąśle. I następny, i następny.
Pochyliłam się nad umywalką, rozchyliwszy usta. Chciałam wypluć nadmiar krwi i przepłukać usta, zamiast tego pozbyłam się zębów. Spojrzałam w pozbawione już pary lustro i ujrzałam swoją potworną, bezzębną twarz, po czym wszystko zniknęło.
Obudziłam się w wannie z pianą niemal przy nosie. W samą porę!
- To tylko sen - powiedziałam z ulgą.
Siegnęłam po kieliszek wina. Na jego dnie wciąż spoczywał maleńki, biały przedmiot.

Ohydny, metaliczny smak wypełniał ukradkiem moje usta. Wyskoczyłam z wanny, zarzucając w biegu szlafrok i o mało nie wywijając kozła na kafelkach. Lustro w łazience całkowicie zaparowało, mimo tego dobrze oddawało obraz sytuacji.
Krwawiłam z ust.
Żadne przygryzienie wargi czy języka. Nie dostrzegałam źródła krwotoku, ani nie czułam bólu, przepełniał mnie jednak okropny...

Biorę głęboki wdech. Mówię sobie:
- To potrwa tylko kilka sekund, przecież nie poddasz się lękowi.
Wchodzę, drzwi zamykają się za mną z cichym zgrzytem. Wstrzymuję oddech i patrzę, jak zmieniają się cyfry na wyświetlaczu. Zaraz będzie po wszystkim. Nagle słyszę głośny chrzęst. To się wcześniej nie zdarzało! Zastygam w bezruchu, podobnie jak czerwone cyfry i winda, w której stoję.

Przez chwilę tkwię nieporuszona, ale czuję jak fala paniki podchodzi mi do gardła. Naciskam guzik otwierający drzwi. Raz za razem. Nic! Potem przycisk alarmowy. W końcu zaczynam walić pięściami w drzwi. Wrzeszczę i nawet nie zdaję sobie z tego sprawy. Ściany windy przybliżają się do mnie. To cholerne blaszane pudło staje się coraz mniejsze. Brakuje mi powietrza. Tu nie ma czym oddychać! Uduszę się, albo umrę zgnieciona przez napierające ściany. W oddali słyszę jakieś głosy, nie rozumiem ich, nic nie rozumiem!

Jakiś cichy, ledwo słyszalny głosik szepce mi w głowie: „Uspokuj się, wiesz, co masz robić.” Opadam na podłogę, zamykam oczy, zasłaniem uszy i recytuję:
„Bukiety wiejskie, jak wiadomo
Wiązane były wzwyż i stromo...”

Kolejny zgrzyt, spadam w dół z zawrotną prędkością. Wiem, że to już koniec! Płaczę, ale nie przestaję recytować.
- Mein Gott! – słyszę nagle. Ktoś mnie dotyka. Wrzeszczę, ale jednocześnie czuję powiew powietrza. Otwieram oczy, drzwi stoją otworem. Półprzytomna, łkająca, na kolanach wypełzam z windy.

Biorę głęboki wdech. Mówię sobie:
- To potrwa tylko kilka sekund, przecież nie poddasz się lękowi.
Wchodzę, drzwi zamykają się za mną z cichym zgrzytem. Wstrzymuję oddech i patrzę, jak zmieniają się cyfry na wyświetlaczu. Zaraz będzie po wszystkim. Nagle słyszę głośny chrzęst. To się wcześniej nie zdarzało! Zastygam w bezruchu, podobnie jak czerwone cyfry i winda, w...

Moje serce przyspiesza. Czuje ucisk w żołądku. Nie mogę oddychać.
Podczas gdy nauczyciel analizuje listę uczniów, ja modlę się by nie zwrócił uwagi na moje nazwisko. Nie przygotowałam się. Nic nie umiem. Nic nie pamiętam.
- Jabłońska! - wykrzykuje i podnosi na mnie wzrok. Po chwili na jego ustach pojawia się drwiący uśmiech. - Zapraszam do tablicy.
Nogi się pode mną uginają. Drżącymi palcami próbuję chwycić kredę. Liczę do dziesięciu mają nadzieję, że to powstrzyma napływające do oczu łzy.
Nie rozumiem poleceń nauczyciela. Nie wiem o co mnie pyta, czego wymaga. Moi koledzy zaczynają się śmiać. Otaczają mnie i wytykają palcami. Nic nie umiem. Nic nie pamiętam. Nic nie rozumiem.

Mimo iż ponad trzydzieści lat temu zakończyłam edukację, ten koszmar wciąż powraca w moich snach.

Moje serce przyspiesza. Czuje ucisk w żołądku. Nie mogę oddychać.
Podczas gdy nauczyciel analizuje listę uczniów, ja modlę się by nie zwrócił uwagi na moje nazwisko. Nie przygotowałam się. Nic nie umiem. Nic nie pamiętam.
- Jabłońska! - wykrzykuje i podnosi na mnie wzrok. Po chwili na jego ustach pojawia się drwiący uśmiech. - Zapraszam do tablicy.
Nogi się pode mną...

Schodzę w dół po zżeranych przez rdzę metalowych schodach. Każdy mój krok odbija się echem. Tup, tup, szur, szur tylko czekać, aż coś wylezie z mroku, żeby mnie zjeść. Moje mięśnie napinają się mimo woli, a na czoło występuje zimny pot. W końcu staję na ostatnim stopniu schodów. Wchodzę na podtrzymywany smołowanymi belkami korytarz. Pali się tu tylko jedna żarówka, mrugając i sycząc. Ale wiem, że i ona wkrótce zgaśnie, a ja będę musiał błąkać się po tych podziemiach. Wyjście jest zablokowane, a przede mną labirynt ciemnych tuneli. Gdzie na każdym kroku czają się mroki i strachy, nie wiadomo, który zakręt będzie tym ostatnim i właśnie to jest najbardziej przerażające.

Schodzę w dół po zżeranych przez rdzę metalowych schodach. Każdy mój krok odbija się echem. Tup, tup, szur, szur tylko czekać, aż coś wylezie z mroku, żeby mnie zjeść. Moje mięśnie napinają się mimo woli, a na czoło występuje zimny pot. W końcu staję na ostatnim stopniu schodów. Wchodzę na podtrzymywany smołowanymi belkami korytarz. Pali się tu tylko jedna żarówka, mrugając...

Otwieram oczy. Leżę. Ciemno. Nic kompletnie nie widzę.
Chwila na przypomnienie - jest noc czy dzień? Gdzie ja jestem?
Nie wiem! Skąd się tu wzięłam? Co robiłam wcześniej? Boże! Nic nie pamiętam. Próbuję wstać - uderzam głową w dziwnie niski sufit...
Wyciągam ręce, nogi wszędzie czuję opór... Dotykam palcami sufitu - ma teksturę drewna...
Momentalnie robi mi się zimno... jakby cała krew odpłynęła z ciała... Wołam: Halo? Jest tam kto?! Pomocy!! Zaczynam tłuc pięściami, drapać... Drzazgi wbijają mi się pod paznokcie, zdzieram skórę z kłykci...
Bolą mnie ręce, czuję lepką krew spływającą po rękach... Oddech mi przyspiesza, po policzkach płyną łzy, zaczynam się dusić, artykułuje
jakieś niezrozumiałe dźwięki. Czy ktoś mnie słyszy?! Halo?!! Tłukę, drapię, szamoczę się, płaczę. Wtedy wieko puszcza, wpada na mnie ziemia, dużo ziemi. Spada na mnie dusi, nie mogę wstać, walczę, wyciągam ręce i nogi najwyżej jak potrafię i wtedy się udaje! Kaszlę. Wypluwam ziemię. Widzę niebo i drzewa. Mogę normalnie oddychać! Biegnę, upadam i...
Otwieram oczy. Leżę. Ciemno. Już wiem, że stąd nie wyjdę, mogę leżeć i tylko czekać, aż zabraknie powietrza...

Otwieram oczy. Leżę. Ciemno. Nic kompletnie nie widzę.
Chwila na przypomnienie - jest noc czy dzień? Gdzie ja jestem?
Nie wiem! Skąd się tu wzięłam? Co robiłam wcześniej? Boże! Nic nie pamiętam. Próbuję wstać - uderzam głową w dziwnie niski sufit...
Wyciągam ręce, nogi wszędzie czuję opór... Dotykam palcami sufitu - ma teksturę drewna...
Momentalnie robi mi się zimno......

Niemowlę nie było specjalnie śliczne, nie tak jak te wszystkie maluchy w reklamach pieluch. Sylwia miała wyropaliste oczy i wyjątkowo płaski nos. Te cechy nie znikły w miarę, jak zaczynała rosnąć, a wręcz się wyostrzyły. Przypominała mi oślizgłego gada.
Kiedy Sylwia skończyła pięć lat, Iwona przypomniała sobie, że dziecko potrzebuje również ojca. Zmuszała mnie, bym spędzał z nią każdą wolną chwilę, i stale mnie obserwowała, gdy przebywałem z córką. Wciąż miała pretensje, że nie jestem jak inni, pełni zaangażowania tatusiowie. Te jej tyrady działały mi na nerwy i owszem, przez pewien czas próbowałem nawiązać z tym dzieckiem jakiś kontakt. Chciałem układać z nim puzzle, kolorować rysowanki, bawić się klockami. Siedzieliśmy na dywanie, ja niewygodnie zgarbiony nad rozrzuconymi kawałkami układanki, Sylwia naprzeciwko, z nogami skrzyżowanymi po turecku. Plecy zupełnie wyprostowane, skupiony, poważny wzrok. I ani drgnęła.
- No, kochanie, powiedz tatusiowi, który kawałek pasuje. – szczebiotała Iwona.
Wtedy, zupełnie jak jakiś robot, Sylwia ożywiała się i w kilka sekund układała wszystkie puzzle. Niektóre z nich leżały spodem do góry, więc nie mogła wiedzieć, co przedstawiały, ona jednak kładła je bezbłędnie na swoim miejscu.
- Brawo! Aleś ty mądra! – roztkliwiała się Iwona.
Sylwia zaś powracała do swojej poprzedniej, nieruchomej postawy. Nigdy nie widziałem, by się uśmiechała.

Niemowlę nie było specjalnie śliczne, nie tak jak te wszystkie maluchy w reklamach pieluch. Sylwia miała wyropaliste oczy i wyjątkowo płaski nos. Te cechy nie znikły w miarę, jak zaczynała rosnąć, a wręcz się wyostrzyły. Przypominała mi oślizgłego gada.
Kiedy Sylwia skończyła pięć lat, Iwona przypomniała sobie, że dziecko potrzebuje również ojca. Zmuszała mnie, bym spędzał...