Największy lęk zawsze w jakiś sposób wiąże się z permanentnością – wiecznością, bezkresem, a może nawet bezczasem. Zapytany o życie pośmiertne, odpowiadam: mam nadzieję, że istnieje, lecz równocześnie mam też spore obawy, że są to złudne nadzieje. Co by jednak było, gdybym się mylił?
Droga życia okazuje się prologiem do drogi nieśmiertelności. Drogi w dosłownym tego słowa znaczeniu: asfaltowa, doskonale prosta i gładka, szeroka na jakieś siedem metrów, szeroka na wieczność. Dookoła niej posępny las, do którego (czuję to) lepiej nie wchodzić.
Całe szczęście nie jestem na niej sam. Przemierzam ją wraz z moim najważniejszym wyborem, najbliższą mi osobą – żoną.
Idziemy.
Dni toczą się leniwie, a wraz z nimi my. Nie wiadomo skąd, nie wiadomo dokąd. Przed siebie.
Pewnego razu kłócimy się, ja wchodzę do lasu, Ona również, tyle że po przeciwległej stronie drogi. I niby nic się nie dzieje. Kłótnia niczym tysiące ziemskich. A jednak nie, bo kiedy wracam na drogę, Jej na niej już nie ma.
Pojawia się pytanie: poszła dalej, czy też może nadal jest w lesie? Biec, gonić Ją, czy też raczej poczekać, z nadzieją, że może wróci (albo właśnie wraca)? A jeśli to Ona próbuje dogonić mnie i wraz z każdą upływającą sekundą, oddala się coraz bardziej, myśląc, że jestem gdzieś przed nią – może nawet widzi mój majak na horyzoncie!
Decyduję się ruszyć, lecz nie wiem czy w tym momencie ratuję naszą miłość, czy skazuję nas na wieczną samotność i utęsknienie.
To jest mój lęk, to moja wizja piekła.

Największy lęk zawsze w jakiś sposób wiąże się z permanentnością – wiecznością, bezkresem, a może nawet bezczasem. Zapytany o życie pośmiertne, odpowiadam: mam nadzieję, że istnieje, lecz równocześnie mam też spore obawy, że są to złudne nadzieje. Co by jednak było, gdybym się mylił?
Droga życia okazuje się prologiem do drogi nieśmiertelności. Drogi w dosłownym tego słowa...

-Aaaaaaaa! - krzyczę tak głośno, że chyba pół miasta mnie słyszy. - Ratunkuuuu! POTWÓR!
Rodzice i brat przybiegają do mojego pokoju przerażeni.
- Co się stało?! - pyta przerażona mama.
- On jest w kącie...Zabijcie go! - błagam.
Tata zabija stwora ręką.
- Przecież to tylko mała istota. . . - mówi tata.
- Dla mnie to okropny potwór z długimi nogami. - mówię.
- Ty jesteś nienormalna! - podsumował brat.
Hmmmm...To tylko arachnofobia. Ot, moja codzienność...

-Aaaaaaaa! - krzyczę tak głośno, że chyba pół miasta mnie słyszy. - Ratunkuuuu! POTWÓR!
Rodzice i brat przybiegają do mojego pokoju przerażeni.
- Co się stało?! - pyta przerażona mama.
- On jest w kącie...Zabijcie go! - błagam.
Tata zabija stwora ręką.
- Przecież to tylko mała istota. . . - mówi tata.
- Dla mnie to okropny potwór z długimi nogami. - mówię.
- Ty jesteś...

Słyszę jakiś szelest i otwieram oczy. Przynajmniej tak mi sie wydaję. Nic nie wiedzę. Wszędzie przeraźliwa ciemność. Leżę na plecach i nie mogę sie poruszyć. W tym momencie dociera do mnie, że mam związane ręce i nogi. Ogarnia mnie przerażenie. Nic nie pamiętam, nie wiem gdzie jestem. Próbuje krzyknąć, zawołać o pomoc ale z gardła nie wydobywa się żaden dźwięk. Ponownie słyszę jakiś szelest. Nie to szuranie... Tupot! A po chwili słyszę pisk. Zaraz drugi i kolejne. Strach powoduje, że zaczynam mieć problemy z oddychaniem. Znam te odgłosy aż za dobrze. Coś sie o mnie ociera. Po chwili czuję, że coś sie po mnie wspina. Oddycham spazmatycznie czując jak kolejne drobne ciałko wspina sie na moją klatkę piersiową. I w tym momencie rozlega sie przeraźliwy krzyk.

Słyszę jakiś szelest i otwieram oczy. Przynajmniej tak mi sie wydaję. Nic nie wiedzę. Wszędzie przeraźliwa ciemność. Leżę na plecach i nie mogę sie poruszyć. W tym momencie dociera do mnie, że mam związane ręce i nogi. Ogarnia mnie przerażenie. Nic nie pamiętam, nie wiem gdzie jestem. Próbuje krzyknąć, zawołać o pomoc ale z gardła nie wydobywa się żaden dźwięk. Ponownie...

- Widziałaś mojego męża?! - zakrwawiona kobieta, z obłędem w oczach szarpie mnie za kurtkę.
- Tu go nie ma. Jestem tu sama - odpowiadam, jednocześnie chowając za plecami małego chłopca, który błąkał się sam,z płaczem na ustach wołając mama.
Gdyby nie on, prawdopodobnie odebrałabym sobie życie. Moja rodzina została zabita, nie mam po co żyć, ale to dziecko daje mi na razie cel. Znajdę jego rodziców, sąsiada, kogokolwiek!
Wojna. Czytałam o niej w szkole, oglądałam filmy i wierzyłam, że żyjemy w świecie cywilizowanym. Teraz słowa takie jak Unia czy ONZ budzą we mnie odrazę.
Siedziałam w parku, cieszyłam się ciepłym słońcem gdy pierwsze bombowce pojawiły się nad głowami dzieci bawiących się na placu zbaw. Potem był tylko krzyk i krew. Kiedyś mdlałam na widok strzykawki w rękach lekarza, dziś mijam urwane kończyny i dogorywających ludzi, którzy wydają mi się koszmarnym snem.
Jestem tu ciałem, mój duch jest ponad wszystkim, dam radę i nie wiem jakim cudem ale przejdę to.
W każdej sekundzie modlę się do Boga o to, żebym się obudziła.
Nic.
Kolejne trupy, ranni, szaleńcy których trzeba unikać.
Sięgam do kieszeni po telefon. Cisza. Bateria pełna, ale nie da się nawiązać żadnego połączenia. Internet nie działa. Zero wiadomości ze świata.
A jeszcze wczoraj czytałam na jednym portalu jak pewien prezydent opiewał pokój.
Nie potrafię płakać, nie dam rady krzyczeć. Trzymam małą, zakrwawioną rączkę i rozglądam się za pokarmem.
Póki mam cel, będę żyła.

- Widziałaś mojego męża?! - zakrwawiona kobieta, z obłędem w oczach szarpie mnie za kurtkę.
- Tu go nie ma. Jestem tu sama - odpowiadam, jednocześnie chowając za plecami małego chłopca, który błąkał się sam,z płaczem na ustach wołając mama.
Gdyby nie on, prawdopodobnie odebrałabym sobie życie. Moja rodzina została zabita, nie mam po co żyć, ale to dziecko daje mi na razie...

Cisza. Potworna, wszechogarniająca cisza. Rozglądam się dookoła. Znam to miejsce. Zewsząd obserwują mnie czarne ślipia. Kruki i gawrony siedzą na gołych gałęziach drzew. Zajęły wszystkie trzepaki, huśtawki i ławki na placu zabaw. Oglądałam ten film. Zaczynam biec lecz moje mięśnie mnie nie słuchają. Poruszam się jakby w zwolnionym tempie.
W końcu udaje mi się jednak dotrzeć na osiedle. Dookoła zgromadzili się ludzie. Przeciskam się między nimi chcąc dotrzeć do domu. Żadna z osób nie zwraca na mnie uwagi, nie patrzy w moją stronę. Nie znam żadnej z nich. To nie są moi sąsiedzi. Ogarnia mnie niepokój. Docieram do swoich drzwi. Nie mogę ich otworzyć, klucz nie pasuje do zamka.
- Coś ty za jedna?! Wynocha!
Z okna na piętrze wygląda nieprzyjemny typ. Nie rozumiem co się dzieje. Przeglądam kontakty w telefonie chcąc zadzwonić do męża. Nie znajduję tam jednak jego numeru. Ignoruję ukłucie bólu w sercu i wpisuję jedyny numer, który znam na pamięć.
- Słucham? – odzywa się zaspany głos.
- Mamo, nie wiem co się dzieje. Ktoś jest w naszym domu – zaczynam panikować.
- Kto mówi?
Uczucie strachu narasta z każdym wypowiedzianym słowem.
- Mamo, to ja, Ola.
- Nie znam żadnej Oli. Proszę nie dzwonić, bo powiadomię policję.
No i ziścił się mój najgorszy koszmar. Zostałam sama. Bez rodziny, bez domu, bez pomysłu co dalej począć. Moją rozpacz przerywa histeryczny śmiech zgromadzonego tłumu. Ukazując ubytki w uzębieniu wytykają mnie palcami. Nic nie rozumiejąc spoglądam w dół. Jestem naga…

Cisza. Potworna, wszechogarniająca cisza. Rozglądam się dookoła. Znam to miejsce. Zewsząd obserwują mnie czarne ślipia. Kruki i gawrony siedzą na gołych gałęziach drzew. Zajęły wszystkie trzepaki, huśtawki i ławki na placu zabaw. Oglądałam ten film. Zaczynam biec lecz moje mięśnie mnie nie słuchają. Poruszam się jakby w zwolnionym tempie.
W końcu udaje mi się jednak...

Poszłam z mamą na cmentarz odwiedzić groby bliskich. A przy okazji oglądałam inne groby,przyglądałam się jak są przystrojone,jakie kwiatki na nich posadzono itp. Na jednym z nich zasadzono śliczne kwiatuszki. Postanowiłam wziąć szczepkę i zasadzić takie kwiatki na balkonie. Mam ostrzegała mnie,że lepiej nie brać do domu niczego z cmentarza,ale nie posłuchałam.Jeszcze tego samego dnia zasadziłam szczepkę w doniczce i wystawiłam na balkon. W nocy obudził mnie bardzo natarczywy odgłos sprzątania ulicy.Do tego lał deszcz.Odruchowo spojrzałam na zegarek.Była trzecia w nocy.Zdziwiłam się,że ktoś sprząta o tej porze ulice i to w deszczu.Obudziłam mamę. Powiedziała:" to idź na balkon i zobacz kto tam jest". Ujrzałam postać w kapturze,która miotłą brzozową zamiatała chodniki,przemieszczając się w błyskawicznym tempie.Powiedziałam o tym mamie.A mama: "a mówiłam żebyś nie brała niczego z cmentarza! Wyrzuć ten kwiatek natychmiast". Nie zasnęłyśmy z mamą już do rana.Siedziałyśmy przy zapalonych światłach do momentu aż nastał dzień.Wówczas pozbyłam się kwiatka. Od tamtej pory nie przynoszę niczego z cmentarza do domu

Poszłam z mamą na cmentarz odwiedzić groby bliskich. A przy okazji oglądałam inne groby,przyglądałam się jak są przystrojone,jakie kwiatki na nich posadzono itp. Na jednym z nich zasadzono śliczne kwiatuszki. Postanowiłam wziąć szczepkę i zasadzić takie kwiatki na balkonie. Mam ostrzegała mnie,że lepiej nie brać do domu niczego z cmentarza,ale nie posłuchałam.Jeszcze tego...

Witam w moim siedlisku koszmarów,a siedliskiem tym jest moja głowa do której ścian czasem ktoś zapuka robiąc mi nie miłą niespodziankę.Tym kimś jest samotność i wszystkie czarne myśli,które w takich chwilach nawiedzają ludzkość.

Pojawiają się one najczęściej wtedy gdy tracę wiarę w siebie.Uważam jednak że samoistnie się to nie odbywa.A wpływ na to mają po trosze ludzie z którymi,żyję na co dzień. Wstyd się przyznać, ale oni rzadko kiedy we mnie chyba wierzyli.Utwierdzali mnie swoim dziwnym ,a wręcz czasem głupim gadaniem,że to nic nie potrafię,a to do niczego się nie nadaję...itd.I właśnie w takich chwilach poddawałem się,upadałem szukając ratunku wśród ludzi ,którzy mnie lubią i kochają bo tylko oni wierzą,że przekleństwo samotności nigdy mnie nie dosięgnie.

Chętnie zaproszę tych ludzi do swojego świata szczęśliwości,,ale najpierw chciałbym się czegoś o nich dowiedzieć.O tym co to są za ludzie,i co mają w głowach,dlaczego myślą tak a nie inaczej.Ale żeby tego dokonać chciałbym zajrzeć do ich ciała i duszy,a na sam koniec do głowy.A to wszystko dlatego,że praktycznie ich nie znam.Co utrudnia mi życie na tym ziemskim padole.Wierzę jednak że pewnego dnia moi dobrze życzący mi przyjaciele sprawią że mój świat się zmieni o 180 stopni,a ja dzięki temu zacznę brać z życia maksimum jakie mogę z niego otrzymać.

Witam w moim siedlisku koszmarów,a siedliskiem tym jest moja głowa do której ścian czasem ktoś zapuka robiąc mi nie miłą niespodziankę.Tym kimś jest samotność i wszystkie czarne myśli,które w takich chwilach nawiedzają ludzkość.

Pojawiają się one najczęściej wtedy gdy tracę wiarę w siebie.Uważam jednak że samoistnie się to nie odbywa.A wpływ na to mają po trosze ludzie z...

Złamane dusze[bookLink]4862667|Złamane dusze[/bookLink]

Złamane dusze[bookLink]4862667|Złamane dusze[/bookLink]

 [bookCover]4862667|Złamane dusze[/bookCover]