Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Only_WiLLem
Ela
ina71
Dejziaczek
Weronika

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Only_WiLLem
Ela
ina71
Dejziaczek
Weronika

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Mam 5 lat.Biegnę przed siebie na oślep,nie patrząc pod nogi.Krzyczę.
-Mamo!Mamoo.... Mamusiuuuu!Pomocy!
Dławiąc się własnym płaczem, krzyczę ostatkiem sił.Goni mnie. On. Mój brat. Jest coraz bliżej, a ja już nie mam siły uciekać.Jedynie strach dodaje mi sił,potykam się.Upadam na twarz. To koniec. Wtedy czuję na plecach ten obrzydliwy, śliski dotyk. Właśnie w tym momencie, pomiędzy łopatkami ląduje na mojej skórze lecąca z prędkością światła ogromna ropucha. Paraliżuje mnie strach, nie mam sił by wstać. Jeden skok, później kolejny. Zielony płaz siedzi mi na głowie.Tego już za wiele.Przecież nikt mi nie pomoże. Podnoszę się i otrzepuję chociaż jestem na skraju totalnego paraliżu. Unoszę wysoko głowę i mijam Go, jakby nigdy nic się nie stało.A stało się. W tamtym momencie poznałam swojego największego życiowego wroga i gościa częstych koszmarów. Strach z tamtej chwili powraca ilekroć Ją spotykam.Moją największą rywalkę. Żabę.
PS. Niestety ta historia jest oparta na faktach. Moich przykrych doświadczeniach.

Mam 5 lat.Biegnę przed siebie na oślep,nie patrząc pod nogi.Krzyczę.
-Mamo!Mamoo.... Mamusiuuuu!Pomocy!
Dławiąc się własnym płaczem, krzyczę ostatkiem sił.Goni mnie. On. Mój brat. Jest coraz bliżej, a ja już nie mam siły uciekać.Jedynie strach dodaje mi sił,potykam się.Upadam na twarz. To koniec. Wtedy czuję na plecach ten obrzydliwy, śliski dotyk. Właśnie w tym momencie,...

Mój jedyny lęk z którym przychodzi mi się mierzyć dzień w dzień, to strach przed niewiedzą. Boję się że wszystko czego się nauczyłem odejdzie tak poprostu w nieznane.

Mój jedyny lęk z którym przychodzi mi się mierzyć dzień w dzień, to strach przed niewiedzą. Boję się że wszystko czego się nauczyłem odejdzie tak poprostu w nieznane.

Szczegóły się zmieniają, ale kontekst pozostaje ten sam. Uwielbia do mnie wracać zarówno w koszmarach jak i w spontanicznie w myślach. Zawsze wtedy się rozglądam, rozpamiętuje każdy możliwy objaw i czuję jakby właśnie pochłaniała mnie czarna rozpacz, w której nawet łzy nie przynoszą chwili ukojenia nerwów. Najpierw odnoszę wrażenie, że zaraz coś się wydarzy. Potem jestem przekonana o własnej bezradności w sytuacji która zaistnieje, a następnie rozglądam się i widzę, że nikt nie czuje tego samego. Oni wiedzą jak zareagować, lub kompletnie ich to nie rusza. Tylko ja stoję w rozkroku między tymi dwiema możliwościami. Czuję jak narastająca bezradność zrównuje mnie z gruntem tylko po to, by po chwili wbić mnie jeszcze niżej zakopując żywcem każdą inną myśl, inny strach, inną możliwość. Jestem sama, nie mogę nic zrobić, panikuję. Nikt się tym nie przejmuje, nie raczy zwrócić uwagi na moją osobę, jakbym była nie tyle niewidzialna, co najzwyczajniej w świecie pozbawiona jakiegokolwiek znaczenia.
Niepokój się wzmacnia, myśli wirują w zawrotnym tempie, strach przypomina wszystkie najgorsze scenariusze na jakie zdołałam wpaść (chociaż wcale tego nie chciałam). Szukam objawów, jakby same czarne scenariusze swoim istnieniem udowadniały, że coś jest ze mną nie tak. Zaczynam czuć się winna za całe zło jakie mnie otoczyło, jakbym w jakiś sposób ponosiła za nie winę (jak gdybym ściągnęła je na siebie siłą własnych myśli). Zapominam co to szczęście i chcę płakać, ale jak na złość zapominam jak to się robi. Nagle nawet tego nie potrafię, ale wciąż mam wrażenie jakbym potrafiła przywołać coś gorszego.
Może wyhodowałam w sobie jakiegoś obskurusa. Teraz tylko czekam, aż dzieło zakończy moje puste życie odbierając ostatnią resztkę znaczenie w moim "Być albo nie być".
Wciąż czuję tą bliskość, a każda próba zapomnienia mocniej wypala lęki w mej duszy. Są na wyciągnięcie ręki, ale nikt ich nie widzi. One nie puszczają, a ja staram się nie myśleć, że to jedyne co nie znika ani się nie zmienia (pod względem odczuć). Nikomu tego nie życzę.

Szczegóły się zmieniają, ale kontekst pozostaje ten sam. Uwielbia do mnie wracać zarówno w koszmarach jak i w spontanicznie w myślach. Zawsze wtedy się rozglądam, rozpamiętuje każdy możliwy objaw i czuję jakby właśnie pochłaniała mnie czarna rozpacz, w której nawet łzy nie przynoszą chwili ukojenia nerwów. Najpierw odnoszę wrażenie, że zaraz coś się wydarzy. Potem jestem...

Budzę się, otwieram oczy ale i tak nic nie widzę. Otacza mnie nieprzenikniona ciemność. W powietrzu czuć zapach pleśni i wilgici.
Gdzie ja jestem? Zadaje sama sobie pytanie. Zaczynam krzyczeć, wołać pomocy, ale odpowiada mi tylko moje echo. Po dobrych kilku minutach moje oczy powoli przyzwyczajają się do ciemności i zaczynam widzieć cokolwiek. Jestem w jakiejś starej, drewnianej chacie. Okna zabite są deskami. Powoli wstaje i dotykiem zaczynam szukać drzwi lub czegokolwiek co mogłoby mi się przydać. Trafiam tylko na pajęczynę. Wzdryguję się. Jak są tu pajęczyny to na pewno też i pająki. Nienawidzę pająków.
Znajduję drzwi. Zamknięte. Dalej przeczesuję chatę. Wszędzie czuję pajęczyny. Trafiam na stół. Na nim leży ogarek świecy i paczka zapałek. Otwieram ją. W środku na szczęście jest ich jeszcze kilka. Zapalam zapałkę i niezgrabnie przenoszę ogień na świeczkę. Knot zaczyna się palić roztaczając wokół jasność. Biorę świeczkę w dłonie i oglądam chatę. Wygląda jakby tu nikt nie mieszkał od lat. Wszędzie te przeklęte pajęczyny.
Słyszę jakiś szelest dobiegający z sufitu. Podnoszę świeczkę i spoglądam w górę. Nad moją głową rozciąga się pajęczyna a na niej siedzi ogromny, włochaty pająk i kilkanaście mniejszych. Upuszczam świeczkę a z mojego gardła wydobywa się przerażający krzyk.
Coś trzyma mnie za ramię i mną potrząsa.
-Iwa_90 obudź się! Coś ci się śni! Otwórz oczy!
Siadam na łóżku cała spocona i pół przytomna. Co za szczęćcie, że to był tylko sen...

Budzę się, otwieram oczy ale i tak nic nie widzę. Otacza mnie nieprzenikniona ciemność. W powietrzu czuć zapach pleśni i wilgici.
Gdzie ja jestem? Zadaje sama sobie pytanie. Zaczynam krzyczeć, wołać pomocy, ale odpowiada mi tylko moje echo. Po dobrych kilku minutach moje oczy powoli przyzwyczajają się do ciemności i zaczynam widzieć cokolwiek. Jestem w jakiejś starej,...

Ciało nie chce mnie słuchać. Z trudem unoszę powieki, ale ciemność, która panowała w pomieszczeniu, jedynie przyspiesza bicie serca. Boję się. Oczy zaczęły przyzwyczajać się do mroku i potrafiły odróżniać kształty w pomieszczaniu. Jakaś szafa, kszesło i on. Rusza w moim kierunku, a ja mogę tylko patrzeć.
Tak bardzo boli. Szarpię rękoma, nogami, ale krępe sznury nie pozwalają mi się wyswobodzić. -Cii spokojnie. - słyszę. Żarówka wręcz oślepia mnie i słabo dostrzegam ruchy mojego oprawcy. Tyle, że krząta się obok stolika. Znowu. Już poznałam, co tam jest i czekam z niecierpliwością na coś, co skróci moje męki, a nie je doda. - To już ostatnie, obiecuję. - czuje ukłócie, a sam mężczyzna jak powiedział, tak robi. Gasi światło i mnie opuszcza - krwiawiącą i półmartwą.
Bujną wyobraźnie miałam od dziecka, ale taki dar ma swoje zalety jak i wady. Możemy tworzyć piękne historie, lecz często pod wpływem złych wydarzeń potrafią przerodzić się w koszmar.
Nigdy wcześniej nie doznałam tak intensywnych wizji największych moich fobii. Delikatnie pajęcze nóżki muskają moje ręce. Krzyczę, próbuję je z siebie zrzucić. Strach pompuje w moim ciele adrenaline. Przestaje czuć poranione ciało. Słyszę dźwięk. Patrzę skąd dobiega. To nie może być prawda. Przecież to postać z widzianego przeze mnie ostatniego horroru. Zaciskam powieki i czekam.

Ciało nie chce mnie słuchać. Z trudem unoszę powieki, ale ciemność, która panowała w pomieszczeniu, jedynie przyspiesza bicie serca. Boję się. Oczy zaczęły przyzwyczajać się do mroku i potrafiły odróżniać kształty w pomieszczaniu. Jakaś szafa, kszesło i on. Rusza w moim kierunku, a ja mogę tylko patrzeć.
Tak bardzo boli. Szarpię rękoma, nogami, ale krępe sznury nie...

Ciało nie chce mnie słuchać. Z trudem unoszę powieki, ale ciemność, która panowała w pomieszczeniu, jedynie przyspiesza bicie serca. Boję się. Oczy zaczęły przyzwyczajać się do mroku i potrafiły odróżniać kształty w pomieszczaniu. Jakaś szafa, kszesło i on. Rusza w moim kierunku, a ja mogę tylko patrzeć.
Tak bardzo boli. Szarpię rękoma, nogami, ale krępe sznury nie pozwalają mi się wyswobodzić. -Cii spokojnie. - słyszę. Żarówka wręcz oślepia mnie i słabo dostrzegam ruchy mojego oprawcy. Tyle, że krząta się obok stolika. Znowu. Już poznałam, co tam jest i czekam z niecierpliwością na coś, co skróci moje męki, a nie je doda. - To już ostatnie, obiecuję. - czuje ukłócie, a sam mężczyzna jak powiedział, tak robi. Gasi światło i mnie opuszcza - krwiawiącą i półmartwą.
Bujną wyobraźnie miałam od dziecka, ale taki dar ma swoje zalety jak i wady. Możemy tworzyć piękne historie, lecz często pod wpływem złych wydarzeń potrafią przerodzić się w koszmar.
Nigdy wcześniej nie doznałam tak intensywnych wizji największych moich fobii. Delikatnie pajęcze nóżki muskają moje ręce. Krzyczę, próbuję je z siebie zrzucić. Strach pompuje w moim ciele adrenaline. Przestaje czuć poranione ciało. Słyszę dźwięk. Patrzę skąd dobiega. To nie może być prawda. Przecież to postać z widzianego przeze mnie ostatniego horroru. Zaciskam powieki i czekam.

Ciało nie chce mnie słuchać. Z trudem unoszę powieki, ale ciemność, która panowała w pomieszczeniu, jedynie przyspiesza bicie serca. Boję się. Oczy zaczęły przyzwyczajać się do mroku i potrafiły odróżniać kształty w pomieszczaniu. Jakaś szafa, kszesło i on. Rusza w moim kierunku, a ja mogę tylko patrzeć.
Tak bardzo boli. Szarpię rękoma, nogami, ale krępe sznury nie...