Jest poniedziałek,za oknem słońce aż żarzy,a ja nadal w domu, jedynie przez okno balkonowe mogę zobaczyć to miejsce... piękne miejsce,cudowne miejsce,chętnie bym poszedł tam, no ale moja Pani...ona nie rozumie tego co ja potrzebuję. Nagle słyszę drr, to dzwonek do naszego mieszkania.Moja kochana Pani idzie otworzyć drzwi,a ja za nią,stoję przy jej nodze i patrzę,patrzę i poczułem wielką odwagę,ona otwiera drzwi a jak hyc i wybiegam. Biegnę,biegnę co sił w łapach w MOJE MIEJSCE,a Pani za mną krzyczy,a ja dalej biegnę...Wybiegłem z bloku i wybrałem drogę koło śmietników,przebiegam koło nich i słyszę łe,myślę to pewnie kot.I mam wahanie,wybrać TO MIEJSCE,czy pogonić kota,co lepsze?Wybieram kota!Skradam się powoli,aby go nie spłoszyć,podchodzę bliżej i widzę... To nie kot! Wygląda jak to coś co moja Pani kupiła dla córki,ale tamto się nie ruszało,ale zaraz, to wygląda jak córka mojej Pani,gdy była mała.Jejku!To dziecko!Słyszę głos mojej Pani,to dobry znak. Zaczynam bardzo głośno szczekać, wybiegam ze śmietnika i zaprowadzam ją do dziecka.Biedna prawie zawału dostała! Gdzieś zadzwoniła,wzięła dziecko na ręce i okryła swoją bluzą.Przyjechali jacyś Panowie i zabrali je ze sobą,nie wiem gdzie,Pani podeszła do mnie i z zupełnym spokojem powiedziała:"jestem z Ciebie dumna uratowałeś to dziecko. Należy Ci się bardzo dużą kość,zaraz pójdziemy po nią do sklepu". A ja w swoim serduszku poczułem ciepło i radość.I zupełnie straciłem ochotę iść w TO MIEJSCE, gdzie jest ona, moja cudowna kość.

Jest poniedziałek,za oknem słońce aż żarzy,a ja nadal w domu, jedynie przez okno balkonowe mogę zobaczyć to miejsce... piękne miejsce,cudowne miejsce,chętnie bym poszedł tam, no ale moja Pani...ona nie rozumie tego co ja potrzebuję. Nagle słyszę drr, to dzwonek do naszego mieszkania.Moja kochana Pani idzie otworzyć drzwi,a ja za nią,stoję przy jej nodze i patrzę,patrzę i...

Kiedy ten mój człowiek w końcu po mnie przyjdzie? Chcę biegać! Chcę skakać! Roznosi mnie energia, przecież jestem psem północy! Patrzę na drzwi już od godziny.. A cóż to? Jest! Jest! Wychodzi! Mój człowiek! Idziemy na spacer! O, ale cóż to? Widzę że dziś będziemy wozić się jego autem. Mam nadzieję, że pojedziemy w jakieś super miejsce a nie znów podstępem zaciągnie mnie to tego sadysty weterynarza. Wskakuje na tylne siedzenie i ze zniecierpliwieniem przebieram łapami. Widzę las, dojechaliśmy! Pani otwiera drzwi a ja wyskakuje jak strzała i biegnę obwąchac każde drzewko i krzaczek. Kiedy tak sobie hasam- ups, chyba trochę poniósł mnie zew- widzę przed sobą jakieś dziwne zwierzę. Jest większe ode mnie, dziwnie pachnie, uhh wręcz śmierdzi! Wydaje jakieś dziwne dzięki. Chyba nie jest do mnie przyjaźnie nastawione. No cóż, jestem przecież dobrze wychowanym pieskiem, pójdę się przywitać. Gdy powoli i z gracją podchodzę do tego stwora, ten niespodziewanie na mnie rusza z pełnym impetem! On mnie atakuje! Nie wiem nawet kiedy,zachacza mnie swoimi wielkimi klami prosto między uszy. Okropnie boli, muszę uciekać! "Demon!Demon!"slysze głos mojej pani. Truchtam i padam jej do stóp. Boli mnie łeb,jak się okazuje dzik nie chciał się bliżej zapoznać. Nie wiem co się dzieje.. Ktos mnie niesie. Widzę światło, czuję się taki zmeczony.. Ostatkiem sił otwieram oczy. To sadysta weterynarz! Nie, zabierzcie mnie od niego! Nagle robi mi się błogo i przyjemnie.. Może jednak chwilę się zdrzemnę.. .

Kiedy ten mój człowiek w końcu po mnie przyjdzie? Chcę biegać! Chcę skakać! Roznosi mnie energia, przecież jestem psem północy! Patrzę na drzwi już od godziny.. A cóż to? Jest! Jest! Wychodzi! Mój człowiek! Idziemy na spacer! O, ale cóż to? Widzę że dziś będziemy wozić się jego autem. Mam nadzieję, że pojedziemy w jakieś super miejsce a nie znów podstępem zaciągnie mnie to...

Mam na imię Lucky i jestem labradorem. Mam bardzo fajnych człowieków, szczególnie jednego bardzo polubiłem - to taki mały człowiek, wołają na nią Martynka i bardzo ją kocham, chociaż ona się często na mnie złości bo zawsze jak koło niej przechodzę to tak jakoś przypadkiem ją przewracam, ale ostatnio bardziej uważam, bo zrobiłem się już od niej większy. Mam też dwóch kumpli na podwórku - Miśka (jest spoko, można się z nim pobawić) i Pikusia (też go lubię, ale on mnie chyba nie, zawsze na mnie warczy i nigdy nie chce się bawić).
Ostatnio miałem mały problem - zgubiłem się.
Ale od początku.
Zawsze jestem zamknięty na podwórku, biegam sobie gdzie mi się podoba, ale już trochę mi się znudziło. Miśkowi i Pikusiowi czasami uda się uciec poza podwórko, gdy człowieki otworzą bramę lub furtkę, a mnie wtedy zawsze zapinają na łańcuchu. Nie jestem tam długo, ale jak mnie już z niego uwolnią to całe podwórko jest szczelnie pozamykane. Pewnego dnia ktoś przyszedł w odwiedziny do moich człowieków i nie zamkną za sobą furtki. Ale się ucieszyłem. Razem z Miśkiem uciekliśmy z podwórka pobiegać po łąkach. Tak się ucieszyłem z tej wolności, że trochę się zagapiłem i Misiek mi znikną z oczu. I jak tu teraz wrócić do domu? Pobiegłem w jedną stronę, ale chyba to nie tu, bo dotarłem do jakiś wysokich drzew, ludzie chyba na to mówią las, później pobiegłem w inna stronę, ale po chwili dotarłem do jakiejś małej rzeki, a pamiętam, że przez rzekę nie przebiegałem. Zawróciłem, wołałem Miśka, już zacząłem się martwić, że nie uda mi się wrócić na moje podwórko. Na szczęście moje człowieki mnie znalazły. Jeździli takim małym wyrczącym czymś, chyba na to motor mówią i mnie szukali. Ale się ucieszyłem. Do domu już przyszedłem grzecznie na smyczy, a do Miśka nie odzywałem się do wieczora za to, że mnie zostawił.

Mam na imię Lucky i jestem labradorem. Mam bardzo fajnych człowieków, szczególnie jednego bardzo polubiłem - to taki mały człowiek, wołają na nią Martynka i bardzo ją kocham, chociaż ona się często na mnie złości bo zawsze jak koło niej przechodzę to tak jakoś przypadkiem ją przewracam, ale ostatnio bardziej uważam, bo zrobiłem się już od niej większy. Mam też dwóch kumpli...

Dokąd ona poleciała?  Przecież w klatce ma wszystko - wodę, jedzenie, zabawki, co trochę dostaje jakieś przysmaki i wolno lata po domu. I może ciągnąć mnie za uszy, skakać po mnie i szarpać za ogon. To jest dopiero wolność! Żeby tylko wróciła. Na drzewie? Nie ma jej. Pobiegnę na skwerek, gdzie Pan i Pańcia chodzili z nami na spacery. I dzisiaj też byśmy poszli, już była ubrana i na smyczy. Na mojej starej smyczy,  którą miałem od szczeniaka. Ze śladami moich zębów,  to pamiątka! O jest! Jest! Nie, to tylko czerwona tasiemka na krzaku. Ale słyszę,  że coś skrzeczy! Tak, to tam, gdzie mają całe worki przysmaków. Ojej, jak tu pachnie! Wszystkie mają proste pyski, nie ma jej. Do parku, do parku, tam będzie! Ale zapachy. Mięsny. O, i ludzie stoją to i ja postoję. Auta, auta, auta. Mogę biec. Biec. I jeszcze szybciej biec! Trawa, wszędzie! I moje ulubione drzewa! Pikuś już był, i Fafik też. Gdzie moja stara, wygryziona smycz? Wszyscy płaczą za krzywym pyskiem, ktory skrzeczy od rana, a nikt za moją smyczą. Ale bez tego pyska nie mam na kogo szczekać. O, Fafik, nie widziałeś jej? Na drzewie? Jest, jest, widzę ten zakrzywiony pysk i moją smycz! Teraz biegiem po Pancia! Biegiem!

Dokąd ona poleciała?  Przecież w klatce ma wszystko - wodę, jedzenie, zabawki, co trochę dostaje jakieś przysmaki i wolno lata po domu. I może ciągnąć mnie za uszy, skakać po mnie i szarpać za ogon. To jest dopiero wolność! Żeby tylko wróciła. Na drzewie? Nie ma jej. Pobiegnę na skwerek, gdzie Pan i Pańcia chodzili z nami na spacery. I dzisiaj też byśmy poszli, już była...

Zaraz, zaraz... Gdzie jest koc z mojego legowiska? Bez niego nie zasnę! Muszę go odnaleźć.
Skup się, węsz do skutku. Co?! Przecież to podwórze sąsiadów. Co ten szczeniak robi z moim kocem w pysku?
-Pimpek, oddawaj to moje!
Śmieje się ze mnie i nawet nie przerywa zabawy, ja mu dam!
-Ukradłeś mi go! Jak w ogóle dostałeś się na nasze podwórze?!
-Phi, mały jestem. Wszędzie się wcisnę.
-Oddawaj!
Gdzie on z nim biegnie? Do matki? O nie, tylko nie tam.
-Patrz mamusiu, to dla Ciebie.
-Nie, nie, nie... To moje, on to ukradł. Sonia nie możesz tego wziąć.
-Oskarżasz mojego syna o kradzież?! Won z mojego terenu bo zaraz cię tu...
-Już dobrze, dobrze.
Pięknie, wracam z podkulonym ogonem bez swojej własności. Teraz wiem co to pieskie życie. Takie będę wiódł bez koca od mojej ukochanej pani, od Kasi...
-Kapsel, gdzieś ty się podziewał? Najpierw zginął twój koc a potem martwiłam się, że i ty. Zobacz co mam dla ciebie. Nowy koc, tamten i tak był już porwany.
Kochana jest. Myślałem, że będzie na mnie zła a tu taka niespodzianka.

Zaraz, zaraz... Gdzie jest koc z mojego legowiska? Bez niego nie zasnę! Muszę go odnaleźć.
Skup się, węsz do skutku. Co?! Przecież to podwórze sąsiadów. Co ten szczeniak robi z moim kocem w pysku?
-Pimpek, oddawaj to moje!
Śmieje się ze mnie i nawet nie przerywa zabawy, ja mu dam!
-Ukradłeś mi go! Jak w ogóle dostałeś się na nasze podwórze?!
-Phi, mały jestem. Wszędzie się...

Obiecała mi psie ciasteczko jeśli będę grzeczny, więc wchodzę do tej puszki na czterech kółkach, która tak strasznie hałasuje i gniotę swoje nierozprostowane łapy w tym zaciętym pasie psiego bezpieczeństwa. Nie powiem, że jestem zachwycony... Psia kość! Nienawidzę tego, bo ilekroć ona obiecuje przejażdżkę to zawsze zakłada mi ten metalowy szczękościsk na mój wrażliwy nochal. W sumie mógłbym zrobić jak Serdelek swojej pani w tej reklamie Voltarena, ale niestety nie wykopię takiego wielkiego dołka. Ciekawe gdzie dziś mnie wiezie. Może jeziorko? Pieskiem to bym sobie popływał. O! Albo polatałbym sobie za wiewiórkami po lesie. W sumie takie psie przygody są całkiem spoko. Hmm. Ale zaraz! Znam tą drogę! Tylko nie skręcaj! Jedź prosto! O nie! Skręciła... I niech to parkuje, a potem mnie odpina i mówi:
- Atos, dotarliśmy. A jak będziesz grzeczny to dostaniesz ciasteczko. Może nawet dwa.
Ja już nie chcę tego ciastka. Znowu mi wkłują te głupie igły w dupsko. Ciekawe czy im, by było miło gdybym to ja im swoje psie igły wbił. I masz Ci los. Miałem znaleźć ważne rzeczy dziś, a znalazłem się u złego doktorka. Moja pani dziś chyba wstała lewą nogą. Podam jej swoją prawą psią łapkę to może się zlituje i mnie stąd zabierze.

Obiecała mi psie ciasteczko jeśli będę grzeczny, więc wchodzę do tej puszki na czterech kółkach, która tak strasznie hałasuje i gniotę swoje nierozprostowane łapy w tym zaciętym pasie psiego bezpieczeństwa. Nie powiem, że jestem zachwycony... Psia kość! Nienawidzę tego, bo ilekroć ona obiecuje przejażdżkę to zawsze zakłada mi ten metalowy szczękościsk na mój wrażliwy...

No świetnie, w którą teraz stronę? Spokojnie, skup się - powtarzałem sobie chociaż wcale spokojny nie byłem. Znajdowałem się nad brzegiem wielkiego jeziora i nie przypominałem sobie żebym kiedykolwiek takie widział. W ogóle czułem tu wilgoć, której w domu nawet po deszczu nie wyczuwałem. Mój psi nos mówi, żebym szedł w kierunku zachodzącego słońca i tak zrobię, bo jeszcze się na nosie nie zawiodłem. Ale, co to? Obróciłem się w kierunku hałasu i zobaczyłem dzieci biegnące w moją stronę. Chciały mnie złapać, ale to nie moje dzieci. Nie znam ich i nie chce z nimi isc ale jestem taki głodny. Najem się i odejdę. Grzecznie do nich podszedłem i już za chwilę dostałem miske pysznego jedzenie. Już miałem odejść, gdy zorientowałem się, że ten wielki gość upiął mnie ba smyczy i wrzucił do bagażnika. Jak mogłem dać się złapać. Ja chce do domu. Spokojnie, oni jadą w kierunku zachodzącego słońca. Będę pilnował drogi by w odpowiednim miejscu uciec.

No świetnie, w którą teraz stronę? Spokojnie, skup się - powtarzałem sobie chociaż wcale spokojny nie byłem. Znajdowałem się nad brzegiem wielkiego jeziora i nie przypominałem sobie żebym kiedykolwiek takie widział. W ogóle czułem tu wilgoć, której w domu nawet po deszczu nie wyczuwałem. Mój psi nos mówi, żebym szedł w kierunku zachodzącego słońca i tak zrobię, bo jeszcze...

- Spójrz, ten pies przychodzi tutaj codziennie odkąd zdarzył się ten tragiczny wypadek - powiedział Piotr do swojego sąsiada, gdy stojąc na balkonie spoglądali na ulicę.
- Dziwne.

...

- Tutaj mój pan mnie zostawił. Ale wróci. Na pewno wróci. Zawsze wracał. Mieszkanie jest zamknięte i tam go nie ma. Nie czuję jego zapachu - rozmyślał tym czasem owczarek o smutnych oczach, cierpliwie leżąc przy przejściu dla pieszych, na którym zginął jego pan - Jego zapach jest tutaj, tu gdzie ta czerwona plama. Zniknął gdy na chwilę schowałem się przed tym wyjącym i głośnym samochodem, który migał niebieskim światłem.
On wróci. Nigdy mnie nie zostawił i zawsze karmił, a od trzech tygodni karmi mnie ten sympatyczny człowiek, którego widuję na balkonie. Przychodzi tu i podrzuca mi coś na ząb.
Może już jutro będę w domu, bo przecież mam dom. I mam pana. Tylko trochę się spóźnia. Ale wiem, że przyjdzie.
Skoczę szybciutko do mieszkania, może tam czeka na mnie, a jak będzie znowu zamknięte, wrócę tutaj.
Bo on przyjdzie.
Zawsze przychodził jak cierpliwie czekałem. Kocha mnie tak samo mocno, jak ja jego.
Na pewno jest w drodze. Szukałem już w naszym parku i wokół naszego jeziora. Szukałem wzdłuż naszej ścieżki i na polanie.
Poczekam tutaj, gdzie ta czerwona plama. Czuję, że jest tutaj blisko.
On mnie nie zawiedzie i wróci po mnie, żeby zabrać do domu.

- Spójrz, ten pies przychodzi tutaj codziennie odkąd zdarzył się ten tragiczny wypadek - powiedział Piotr do swojego sąsiada, gdy stojąc na balkonie spoglądali na ulicę.
- Dziwne.

...

- Tutaj mój pan mnie zostawił. Ale wróci. Na pewno wróci. Zawsze wracał. Mieszkanie jest zamknięte i tam go nie ma. Nie czuję jego zapachu - rozmyślał tym czasem owczarek o smutnych oczach,...

Już od paru miesięcy dzieje się coś dziwnego. Najpierw wszyscy bardzo się cieszyli. Wyraźnie było czuć ich radość pomieszaną z ekscytacją i tak jakby… pewnym niepokojem. Potem wszystko trochę ucichło, po tym wielkim szczęściu które ogarnęło wszystkich z naszego stada, nic specjalnego się nie wydarzyło, a przynajmniej tak mi się wydawało, dopóki z moją Panią nie zaczęło dziać się coś bardzo dziwnego. Jej brzuch strasznie urósł w bardzo krótkim czasie i choć na początku myślałem że trzyma tam dla mnie wielką piłkę, którą będziemy się bawić okazało się że to nie to. A sprawdzałem. Ale to, to tak naprawdę jeszcze nic. Pewnego dnia leżałem obok mojej Pani na kanapie, oglądając te dziwne ruchome obrazki które ludzie tak lubią, poczułem, że w tym jej niezwykle dużym brzuchu coś się rusza!!! Ale to nie był koniec dziwnych zdarzeń. Prawie każdy kto odwiedzał nasz dom był dla mojej Pani niezwykle miły i mimo iż zazwyczaj ludzie traktowali ją przyjaźnie (gdyby tak nie było inaczej bym sobie z nimi porozmawiał ) to jednak było to coś innego niż zwykły uśmiech czy przyjemna rozmowa. Miałem wrażenie że wszyscy pytają o to samo a mimo to ona wciąż odpowiadała z niegasnącym entuzjazmem. I do stu przebrzydłych kotów każdy dotykał jej brzucha! Zupełnie nie rozumiałem co ich w tym tak bawi, przecież każdy ma własny, a Pani Pachnąca Ciastem nawet większy.
Dzisiaj nastrój w domu szczerze mówiąc nie jest za ciekawy. Od paru dni wszyscy są poddenerwowani i nawet nie chcieli się ze mną bawić kiedy przynosiłem piłkę. Brzuch Pani nabrał takich rozmiarów, że dziwi mnie, że wciąż nie wybuchł. Ale chwila, co się dzieje?! Czemu wszyscy tak biegają po domu? Co się dzieje z Panią? Czuje, że coś jest nie tak ale o co chodzi!? Pan, Pani i Starsza Pani wsiadają do tego dziwnego pojazdu, którym jeździmy żeby pobawić się na Wielkim Trawniku, ale czemu jadą beze mnie? I czemu Pani źle się czuje?
Minęło już parę dni, a Pani nie wróciła. Przyjechała tylko Starsza Pani żeby mnie nakarmić, posiedziała chwilę i pojechała z powrotem. Na drugi dzień przyjechał Pan, ale też nie został długo. I tak na zmianę. Nudzi mi się strasznie bo okazało się, że piłka nie jest taka fajna kiedy nie ma nikogo kto by nią rzucał. Mały Trawnik wokół naszego domu opuszczony też nie jest zbyt ciekawy. Czekajcie czyżby…? Tak! Przyjechali! I to wszyscy! Wszyscy i… ktoś jeszcze? Co Pani niesie na rękach? To pachnie jak człowiek tylko, że jest taki… mały. Moment czy to jest ludzki szczeniak?!

Już od paru miesięcy dzieje się coś dziwnego. Najpierw wszyscy bardzo się cieszyli. Wyraźnie było czuć ich radość pomieszaną z ekscytacją i tak jakby… pewnym niepokojem. Potem wszystko trochę ucichło, po tym wielkim szczęściu które ogarnęło wszystkich z naszego stada, nic specjalnego się nie wydarzyło, a przynajmniej tak mi się wydawało, dopóki z moją Panią nie zaczęło...

Kiedy moja pani chciała wejść na podwórko i otworzyła furtkę, szybko przecisnąłem się pomiędzy jej nogami. Uciekłem , ale wrócę. Wiem, że będzie jej smutno. Niestety chcę znaleźć coś dla mnie ważnego. Biegłem przez osiedla, pomiędzy domami. W pewnym momencie spotkałem piękną suczkę o puszystej sierści. Przedstawiłem jej się; "Nazywam się Alex, a ty?". Okazało się, że ma na imię Sonia. Chciałem z nią zostać, ponieważ bardzo ją polubiłem. Chciałem być jej kompanem, ale to nie było to czego tak bardzo szukałem. Więc biegłem dalej. Dotarłem w końcu na polany. o mało nie wpadłem w sidła kłusowników. Jak dobrze, że moja pani nauczyła mnie jak szybko biegać i robić różne sztuczki. Uciekając trafiłem do lasu. Rzadko bywam w lesie. Tracąc orientacje, zgubiłem się. Wystraszony zacząłem szukać wyjścia. I znalazłem... to czego szukałem. Piękny patyk do zabawy, którego tak bardzo chciałem. Niestety nadal mi czegoś brakowała, dodatkowo nie mogłem wrócić do domu. Po pewnym czasie, tuż przed nocą, znalazła mnie moja właścicielka i zabrała mnie do naszego domu. teraz miałem już wszystko czego chciałem. Swoja Panią, dom, przyjaciółkę Sonie i wspaniały patyk.

Kiedy moja pani chciała wejść na podwórko i otworzyła furtkę, szybko przecisnąłem się pomiędzy jej nogami. Uciekłem , ale wrócę. Wiem, że będzie jej smutno. Niestety chcę znaleźć coś dla mnie ważnego. Biegłem przez osiedla, pomiędzy domami. W pewnym momencie spotkałem piękną suczkę o puszystej sierści. Przedstawiłem jej się; "Nazywam się Alex, a ty?". Okazało się, że...