Jak ja się cieszę! Dzisiaj jadę z moją ukochaną panią do naszego ulubionego parku. Po ostatniej zabawie na zielonej trawce zgubiłem swoje ulubione granatowe frisby, bez którego nie ma dobrej zabawy... Było mi z tego powodu bardzo smutno, ale coś mi mówi, że gdy tylko tam pojedziemy to na pewno je wyniucham! Skaczę i merdam ogonem jak opętany, wprawiając w zachwyt moją panią, której również udziela się mój nastrój. Ach, jak to fajnie widzieć uśmiechniętą panią! Wskakuję do samochodu, wydeptuję miejsce w kocyku i nadstawiam uszy. Rozpoczynamy wspólną podróż, a ja oglądam mijane za oknem krajobrazy. Wywieszam jęzor na wierzch i z podziwem obserwuję wszystkie zmieniające się obrazy. Ooo, ale dużo kaczek przelatuje nad rzeką, obok której jedziemy! Ale bym za nimi pobiegał... Jedziemy już dobre 20 minut i w końcu jesteśmy na miejscu. Wyskakuję czym prędzej z samochodu i gnam w stronę miejsca, na którym ostatnio bawiłem się z panią. Niucham i niucham, węszę i węszę, ale... nic nie czuję! Nie ma mojego frisby!! I co teraz? Jak my się będziemy teraz bawić? Tylko spokojnie. Obwąchuję raz jeszcze każdy krzaczek i każdy skrawek trawki, ale nie wpadam n żaden trop. Po kilkunastu minutach biegania kładę się zrezygnowany w cieniu ławki. Słoneczko pryzjemnie ogrzewa mi sierść, a moja pani czyta książkę. W pewnym momencie słyszę zbliżające się kroki człowieka. Podnoszę głowę i jestem czujny. Zaraz, zaraz... Ten człowiek nie jest sam... Jest obok niego jakaś piękność, która trzyma w pyszczku moje frisby!! Oczom nie wierzę... Ślicznotka zatrzymuje się koło nas i podaje mi moją zabawkę! Jestem taki szczęśliwy! I czuję dziwne uczucie w brzuchu... Czy to niestrawność? A może to coś innego?

Jak ja się cieszę! Dzisiaj jadę z moją ukochaną panią do naszego ulubionego parku. Po ostatniej zabawie na zielonej trawce zgubiłem swoje ulubione granatowe frisby, bez którego nie ma dobrej zabawy... Było mi z tego powodu bardzo smutno, ale coś mi mówi, że gdy tylko tam pojedziemy to na pewno je wyniucham! Skaczę i merdam ogonem jak opętany, wprawiając w zachwyt moją...

Raz, dwa, trzy i wyleciałem jak z procy. Tylko się za mną kurzyło. Szukać mnie będą do wieczora, a wieczorem sam wrócę. Mam do spełnienia misję i nic mnie nie powstrzyma! Tylko jak ja się tam dostanę? Autobus. Wsiadam do pierwszego, jaki podjechał. Ale co to? Skręca w złą stronę. Jestem pewien, że trzeba skręcić w prawo. Ach, ci kierowcy! Byłem tam kilka razy z moim Panem, pieszo. Nie wiem, czy teraz trafię. Wysiadam jednak i pędzę jak najszybciej w dobrym kierunku. Szkoda, że nie mam kogo zapytać o drogę. Ludzie odpadają, a psy i tak nie będą wiedzieć dokładnie. Muszę zdać się na siebie! Wytężam pamięć i zmysły. I nagle, Eureka! Już wiem! Mijam szereg domów, skrzyżowanie, potem park, znów domy, sklepy, zakręt i brama. Jestem! Jeszcze tylko pokonuję alejki i udało się! Trafiłem! Wielką radość przyćmiewa jednak żal i tęsknota. Kładę się i czekam. Trochę tu pobędę. W końcu Oni byli ze mną przez tyle lat. Potem wrócę do mojego nowego domu. To też dobrzy ludzie. Ale tutaj na pewno będę zaglądał. Inaczej nie mogę.

Raz, dwa, trzy i wyleciałem jak z procy. Tylko się za mną kurzyło. Szukać mnie będą do wieczora, a wieczorem sam wrócę. Mam do spełnienia misję i nic mnie nie powstrzyma! Tylko jak ja się tam dostanę? Autobus. Wsiadam do pierwszego, jaki podjechał. Ale co to? Skręca w złą stronę. Jestem pewien, że trzeba skręcić w prawo. Ach, ci kierowcy! Byłem tam kilka razy z moim Panem,...

Moja mała pałamańcia i duży pałamańcio oraz duża pałamańcia znowu pakują jakieś tobołki.Gdzie oni znowu jadą? ... Mam nadzieję,że niezbyt daleko. Mam przecież chorobę lokomocyjną i na sam widok samochodu robi mi się niedobrze.I nie pomagają te wstrętne tabletki,które przepisuje mi weterynarz,a które pałamańcio przemyca w kawałku piersi z kurczaka,bo inaczej bym nie zjadła.O kurcze,okazuje się,że jedziemy na konkurs psów nierasowych i mam chodzić po wybiegu.No,nie... No i jesteśmy na miejscu.Na szczęście podróż była krótka i wytrzymałam bez rzygania.Jejku,ale tu piesków.No nie,miały być nierasowe,a tu szpice,grzywacze,yorki,to niesprawiedliwe. No i już po konkursie.Nie uwierzycie,ale wygrałam! Bardzo się cieszę,a moi pałamaństwo jeszcze bardziej,ale muszę się wam do czegoś przyznać.Otóż,gdy szłam po wybiegu aby się zaprezentować jury i publiczności,nie wytrzymałam stresu i zrobiłam kupę na środku sali. Na szczęście ktoś szybko to sprzątnął i było po krzyku.Kurcze,co za szalony dzień.Zostałam Miss Pies i wygrałam fajne legowisko oraz całą torbę karmy.Życie jest piękne...

Moja mała pałamańcia i duży pałamańcio oraz duża pałamańcia znowu pakują jakieś tobołki.Gdzie oni znowu jadą? ... Mam nadzieję,że niezbyt daleko. Mam przecież chorobę lokomocyjną i na sam widok samochodu robi mi się niedobrze.I nie pomagają te wstrętne tabletki,które przepisuje mi weterynarz,a które pałamańcio przemyca w kawałku piersi z kurczaka,bo inaczej bym nie zjadła.O...

Zdyszany, zmęczony, serce mi skacze, ppfff... Nic dziwnego! Z godzinę biegałem za tym czymś warczącym. Warczy głośniej niż ja, nawet jak jestem wkurzony na tego rudego kota sąsiadów! Jak oni to nazywają? A... Już wiem!-to ciągnik! Jak pan nim jeździ po polu to po prostu nie mogę się oprzeć. Łapy same mi chodzą. To lepsze niż bieganie za piłką. Czasami pogoni się zająca, albo bażanta! I ziemia tak pięknie pachnie wiosną! Tylko trochę nierówna bieżnia! Łapy się zapadają. Chwila odpoczynku, parę kulek karmy, mmhhm...i jestem jak nowy, ale co to? Ktoś tu kopie? Robi dziury na moim podwórku? To ten czarny kopacz! Taki czarny futrzak. Ja mu dam! Niech tylko się dokopię! Raz,dwa,trzy - ziemia pryska spod łap dokoła. Super zabawa! Ale Pani nie będzie zadowolona...

Zdyszany, zmęczony, serce mi skacze, ppfff... Nic dziwnego! Z godzinę biegałem za tym czymś warczącym. Warczy głośniej niż ja, nawet jak jestem wkurzony na tego rudego kota sąsiadów! Jak oni to nazywają? A... Już wiem!-to ciągnik! Jak pan nim jeździ po polu to po prostu nie mogę się oprzeć. Łapy same mi chodzą. To lepsze niż bieganie za piłką. Czasami pogoni się zająca,...

Ja wiem, że tu ją zakopałem. Dostałem wczoraj na kolacje dwie dorodne kosteczki. Jedną wciągnąłem od razu, ale drugą zostawiłem na dzisiaj. Musi przecież gdzieś być, nie mogła zniknąć.
- Kogut ne widziałeś, czy ktoś nie odkopał mojej kostki? Znikła gdzieś...
- Kury tam dziobały, dżdżownic szukały, ale wiesz że z miski lubią Ci wyjadać, nie znaczy, że poradziłyby sobie z kosteczką, jeszcze dorodną. Tyle, że odkryły jej kawałek i nie zgadniesz, kto zjadł Twoją wczorajszą kolacyjkę. Ha Twój przyjaciel Kot Filemon!
- Ta, pewnie, wiesz że my z Filkiem się lubimy, nie zrobiłby mi tego.
- Sam się żalił, że on dostaje marne żarcie, a upolować ostatnio nic nie może, więc się dożywił.
- Jeśli Ty Kogut prawdę mówisz, to już ja go pogonię.
-Filek!Filek!
-Co tak krzyczysz, stało się coś??
-Kość mi ukradłeś?
-Kogut Ci powiedział?
-Tak! Czyli to prawda?
- Stary pewnie, że nie! Rex od sąsiada przyszedł. Głodny był, bo jego na weekend wyjechali, a zostawili mu nieco więcej niby, ale jednak mało na cały weekend. Wiesz jak to jest. Sami jedzą kiedy mają chęć, a my musimy czekać na ich łaskę. Jakbyśmy gorsi byli. To mu powiedziałem, gdzie ma kopać. Wiedziałem, że i tak byś się z nim podzielił, a w potrzebie był. Sam go zapytasz.
- A no to pewnie tak być musiało. Koguta już ja tu pogonię, niech się tylko zjawi.

Ja wiem, że tu ją zakopałem. Dostałem wczoraj na kolacje dwie dorodne kosteczki. Jedną wciągnąłem od razu, ale drugą zostawiłem na dzisiaj. Musi przecież gdzieś być, nie mogła zniknąć.
- Kogut ne widziałeś, czy ktoś nie odkopał mojej kostki? Znikła gdzieś...
- Kury tam dziobały, dżdżownic szukały, ale wiesz że z miski lubią Ci wyjadać, nie znaczy, że poradziłyby sobie z...

Po cichutku zakradam się pod drzwi kuchni. Czekam i czekam, a zapachy doprowadzają mnie do obłędu. Mojej sytuacji nie poprawiają dźwięki, ludzie znowu coś robią na tym dziwnym urządzeniu. Wiem jedno - to będzie tłuste. W końcu po długim oczekiwaniu drzwi się otwierają. Czekam, aż ona wyjdzie z najlepszego pomieszczenia w całym domu i.. szybko wbiegam do kuchni. Szybkim spojrzeniem omiatam miskę, choć to nie pora mojego jedzenia, jednak nadzieja nie pozwala przejść bezinteresownie. Nos zatem nigdy mnie nie zawodzi, szybko doprowadza do celu. Ah, kawałek skwarki na podłodze, dalej rąbek papryki (za nią nie przepadam, ale też nie wybrzydzam). Nagle spostrzegam spory kawałek kurczaka pod szafką. Ciężka zdobycz, ale warto! Uginam się, a moja morda idealnie wpasowuje się w szczelinę. Ajajaj, za daleko.. Język! Tak, używam języka, by pochwycić cel. Daremne moje starania, choć cały czas próbuję. W pewnym momencie słyszę ten cudowny odgłos od mojej pani, który wydaje gdy np. gonię ogon. Siadam przybity, bo dobrze wiem, iż nie powinienem. Czekam na skarcenie, lecz zamiast tego człowiek się schyla i podaje mi ten kawałek kurczaka! Zjadam go tak szybko, że ledwo czuję smak. Uśmiecham się na swój sposób, nigdy nie osiągnąłbym tak ważnej rzeczy sam!

Po cichutku zakradam się pod drzwi kuchni. Czekam i czekam, a zapachy doprowadzają mnie do obłędu. Mojej sytuacji nie poprawiają dźwięki, ludzie znowu coś robią na tym dziwnym urządzeniu. Wiem jedno - to będzie tłuste. W końcu po długim oczekiwaniu drzwi się otwierają. Czekam, aż ona wyjdzie z najlepszego pomieszczenia w całym domu i.. szybko wbiegam do kuchni. Szybkim...

- Zaraz cię dopadnę żółta piłeczko! Stój przecież! Co to? Otwarte drzwi? Wyjrzę tylko na chwilę!
Podniosła wzrok. Poczuła.
- Co to jest? Co tak pachnie?
I pobiegła. Nie wiedziała, że w domu oskarżają się o niezamknięcie drzwi i płaczą...
Kiedy się ocknęła, zobaczyła, że jest w lesie.
- Mama? wyszłyśmy na spacer? Tak wcześnie?
Obejrzała się, a mamy nie było.
- Co teraz? - pomyślała.
- Jestem głodna i gdzie jest w ogóle mama?
Chodziła i wąchała. Wtedy znowu to poczuła.
Podniosła swoje orzechowe oczy i dostrzegła źródło - parzystokopytna.
- Jak to mówi mama? Sarna? Przepraszam panią! Nie widziała pani może mojej mamy?
Ale sarny już nie było.
I tak siedziała pod jednym z drzew, aż zaczęło się ściemniać i burczenie w brzuchu przypominało grzmoty zwiastujące burzę.
Wtedy coś sobie przypomniała.
- Zaraz... Jak to mówią mama i tata? Kim jestem? Beagle?
A co beagle umie najlepiej? Tropić!
Ale co mam tropić... Hm... ten kamień pachnie mną. Bedę tropić siebie!
I pobiegła od mchu, do paproci, od kamienia do drzewa.
- Znam ten zapach!
Przebiegła drogę nie bacząc na jeżdżące samochody, ogon wystrzelił w niebo niczym strzała i lawirowała między autami.
Wtedy go zobaczyła, tuż przed nosem. Czarny jak smoła, stanął o włos od niej. Samochód. Cofnęła się i...
- Mama!!!
I wskoczyła w wyciągnięte ręce jak z procy.
- Ty durny psie! Nigdy więcej tak nie rób!
Ale ona tylko zlizała tę słoną wodę z twarzy mamy i wiedziała, że już nigdy nikt nie zostawi otwartych drzwi.

- Zaraz cię dopadnę żółta piłeczko! Stój przecież! Co to? Otwarte drzwi? Wyjrzę tylko na chwilę!
Podniosła wzrok. Poczuła.
- Co to jest? Co tak pachnie?
I pobiegła. Nie wiedziała, że w domu oskarżają się o niezamknięcie drzwi i płaczą...
Kiedy się ocknęła, zobaczyła, że jest w lesie.
- Mama? wyszłyśmy na spacer? Tak wcześnie?
Obejrzała się, a mamy nie było.
- Co...

Ugh...Znów ją zgubiłem! Gdzie moja kość? Hmmmm...Ostatnio chodziłem po ulicy i podwórku sąsiada.
Ruszam na poszukiwania. Przystanę trochę, bo ta woda z kałuży jest taka pyszna! Oooo, i kot chodzi po ulicy. Gonię go i udaję groźnego. Ucieka.
Ups, auto jedzie, muszę zejść. Trąbi. Tak jakbym nie wiedział,że trzeba zejść na bok.
Idę dalej, na podwórko do tej pięknej suczki Poli.
- Hej, widziałaś moją kość? - pytam ją.
- Jaką? Tą wielką, do zabawy? - odpowiada.
- Tak.
- A to nie widziałam. Może jakiś kot Ci zabrał. - Pola się śmieje.
- Eh, nieważne. - idę dalej.
Już dwie godziny szukam i nic!
- Maks! Do nogi! - słyszę głos mojej pani.
Biegnę szybko do domu. A na środku korytarza leży....moja kość!
Eh, skleroza...Stary już jestem i wciąż zapominam.

Ugh...Znów ją zgubiłem! Gdzie moja kość? Hmmmm...Ostatnio chodziłem po ulicy i podwórku sąsiada.
Ruszam na poszukiwania. Przystanę trochę, bo ta woda z kałuży jest taka pyszna! Oooo, i kot chodzi po ulicy. Gonię go i udaję groźnego. Ucieka.
Ups, auto jedzie, muszę zejść. Trąbi. Tak jakbym nie wiedział,że trzeba zejść na bok.
Idę dalej, na podwórko do tej pięknej suczki...

Pewnej zimowej nocy jechałem spokojnie samochodem. Obok mnie siedział za kierownicą On, mój przyjaciel. Jechaliśmy w milczeniu. Nagle samochód zatrzymał się na największym chyba odludziu. Spojrzałem Jego w oczy. Mówiły jedno: pójdź za mną.
Nie bałem się ciemności. Cóż mogło by się mi stać, gdy On jest przy mnie? Nie przewidziałem jednego: że mi ucieknie. Bez powodu nagle pobiegł co sił w nogach do zaparkowanego wozu. Nie miałem szans go dogonić.
Wszytko działo się za szybko, jak w tanim filmie klasy B. Jeszcze gnałem na oślep za światłami samochodu, ale na próżno zdał się jednak mój wysiłek. Zawiodłem. Upadłem dysząc jak astmatyk.
Nie potrafiłem już zaufać. Nikt mnie nie rozumiał, nie chciał mnie przygarnąć. Niektórzy chcieli mnie schwytać. Czasem ktoś rzucił coś do jedzenia. Jak psu. Snułem się po okolicy całymi dniami. Noce spędzałem w opuszczonych szopach, stodołach czy piwnicach.
Pewnej nocy wpadłem w pułapkę. Okazało się, że to piwnica w jakimś budynku. Słyszałem z zewnątrz dochodzące ludzkie głosy, ale z wycieńczenia nie miałem już sił nawet wołać. Nagle ktoś zaświecił latarką. Snop światła padł na mnie.
— O, jak się tu znalazłeś?
Od teraz byłem więźniem człowieka w roboczych spodniach. Karmił mnie, ale nie wypuszczał. Przyprowadził kogoś, kobietę. Miała łagodne oczy jak spaniel. Długo rozmawiali co ze mną zrobić. Wypuścili mnie i miałem odejść, przyzwyczajony, że nikt mnie nie chce, ale ona zatrzymała mnie:
— Zostań — rzekła — Czekaliśmy na kogoś takiego jak Ty.

Pewnej zimowej nocy jechałem spokojnie samochodem. Obok mnie siedział za kierownicą On, mój przyjaciel. Jechaliśmy w milczeniu. Nagle samochód zatrzymał się na największym chyba odludziu. Spojrzałem Jego w oczy. Mówiły jedno: pójdź za mną.
Nie bałem się ciemności. Cóż mogło by się mi stać, gdy On jest przy mnie? Nie przewidziałem jednego: że mi ucieknie. Bez powodu nagle...