Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Edyta
Gosia
Klops
Meg222
Avenoth

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Edyta
Gosia
Klops
Meg222
Avenoth

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

- Bardzo cię kocham. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką.
Te słowa usłyszane przeze mnie w dniu swoich 17. urodzin były najbardziej zaskakującą rzeczą, jaka przydarzyła mi się podczas corocznych obchodów tego święta. Może to brzmieć paradoksalnie, ale wtedy to właśnie pierwszy raz stałam się odbiorcą tej krótkiej deklaracji czyichś uczuć.
Nigdy nie powiedziałabym, że byłam niekochanym dzieckiem- przecież uczucia, którymi darzyli mnie i moje rodzeństwo rodzice, były odczuwalne na każdym kroku. Niczego nam nie brakowało, bez żadnych zmartwień mogliśmy rozwijać swoje zainteresowania, a w lato wyjechać na upragnione wakacje. Jednak nigdy nie zdarzyło się tak, abym usłyszała od jakiegokolwiek członka mojej rodziny, że mnie kocha.
Gdy pierwszy raz przyjaciółka skierowała je w moim kierunku, osłupiałam. Pamiętam, że nie wiedziałam nawet jak zareagować, a finalnie udało mi się wyszeptać krótkie „dziękuję”. Były to pierwsze kroki w świecie, w którym zaczęłam słownie deklarować swoje uczucia. Na początku było ciężko- przy próbie wyznania drugiej osobie uczuć, jakimi ją darzyłam, czułam głębokie zakłopotanie i w ostateczności rezygnowałam. Teraz, z perspektywy dorosłego człowieka, jestem bardziej niż pewna, że była to najważniejsza z umiejętności, które udało mi się opanować w życiu. Zdaję sobie sprawę, że miłość wyrażana jest na wiele sposobów, jednak są sytuacje, gdy drugi człowiek potrzebuje usłyszeć to, jak ważną rolę odgrywa w naszym życiu.

- Bardzo cię kocham. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką.
Te słowa usłyszane przeze mnie w dniu swoich 17. urodzin były najbardziej zaskakującą rzeczą, jaka przydarzyła mi się podczas corocznych obchodów tego święta. Może to brzmieć paradoksalnie, ale wtedy to właśnie pierwszy raz stałam się odbiorcą tej krótkiej deklaracji czyichś uczuć.
Nigdy nie powiedziałabym, że byłam...

Owszem, zmierzyłam się z rodzinną tradycją, a zarazem społecznie uznawaną normą - przynajmniej tu, na polskiej ziemi. Bo choć pochodzę z wierzącej rodziny, a także przyjęłam dwa sakramenty, dość wcześnie zrodził się we mnie sprzeciw. Trochę podświadomie.

Miałam lat 7, kiedy rodzicielka uspokajała mnie zapłakaną w łóżku, bo tego dnia usłyszałam od katechetki o życiu wiecznym - które wyjątkowo mnie wówczas przeraziło. Miałam lat 10, kiedy po bajce o wątku religijnym wytknęłam Mojżeszowi nielogiczność. Lat 14, kiedy zadawałam zbyt wiele pytań na lekcji religii, co skończyło się klasowym pseudonimem antychryst, i w końcu lat 16, kiedy z takowych lekcji, za zgodą rodziców, zrezygnowałam. Ale nie było łatwo. Rodzice nie raz lądowali na dywaniku - czy to katechety czy moich dziadków. Sama zresztą czułam się bardzo pogubiona i trochę zajęło mi zanim przed sobą przyznałam, że tak, mogę nie wierzyć i nie ma w tym nic złego.

Ale dorosłam. Zaczęły się studia, później praca i codziennie życie. Poglądów nie tylko nie zmieniłam, ale i zauważyłam ich zmianę wśród niektórych członków rodziny, którzy nareszcie zrozumieli, że wiara bądź jej brak, wcale nie muszą określać człowieka.

Owszem, zmierzyłam się z rodzinną tradycją, a zarazem społecznie uznawaną normą - przynajmniej tu, na polskiej ziemi. Bo choć pochodzę z wierzącej rodziny, a także przyjęłam dwa sakramenty, dość wcześnie zrodził się we mnie sprzeciw. Trochę podświadomie.

Miałam lat 7, kiedy rodzicielka uspokajała mnie zapłakaną w łóżku, bo tego dnia usłyszałam od katechetki o życiu...

Kiedyś myślałam, że życie musi być rysowane od linijki, każda czynność przemyślana i wykonana perfekcyjnie, a postawa zawsze w zachowaniu ścisłych norm narzuconych odgórnie. Kiedyś słowa "nie wypada" i "a co sobie pomyślą inni?" były codzienną puentą. Kiedyś myślałam, że nie wolno mi niczego odłożyć na jutro czy na potem. Teraz jestem szczęśliwa. Teraz jestem wolna. Poznałam mężczyznę, który pokazał mi jak inne może być życie. Jak piękne i jak własne - nie czyjeś, nie cioci, nie mamy, nie sąsiada. Moje. Moje życie.

Kiedyś myślałam, że życie musi być rysowane od linijki, każda czynność przemyślana i wykonana perfekcyjnie, a postawa zawsze w zachowaniu ścisłych norm narzuconych odgórnie. Kiedyś słowa "nie wypada" i "a co sobie pomyślą inni?" były codzienną puentą. Kiedyś myślałam, że nie wolno mi niczego odłożyć na jutro czy na potem. Teraz jestem szczęśliwa. Teraz jestem wolna....

Kiedy pojechałam do Francji na praktyki, było dla mnie sporym zaskoczeniem spotykać na ulicy tak wiele osób czarnoskórych. W Polsce daleko nam do tak widocznego zróżnicowania kulturowego. Ponadto z jakiegoś powodu byłam przekonana, że włosy murzynek, są tak jak nasze proste lub kręcone. Tymczasem te pierwsze niemal się nie zdarzają. Większość kobiet nosi krótkie fryzury lub formuje swoje włosy w liczne cienkie warkoczyki, nierzadko kolorowe. W cieplejsze dni wiele ciemnoskórych kobiet zakłada też wzorzyste kolorowe spódnice, tak różne od naszych ubrań z sieciówek.

Pracując z ludźmi z różnych stron świata byłam też zaskoczona tym, jak mało nas tak naprawdę dzieli. Bez względu na to czy jesteś dziewczyną która zakrywa włosy chustą czy nie, czy mięso znajduje się w twoim jadłospisie czy nie, wszyscy przechodzą nad tym do porządku dziennego. Nawet więcej, traktują to z szacunkiem jako rzeczywistość drugiej osoby. Na przykład przed świętami, w ankiecie uczestnika pojawiło się pytanie o dietę. Tak, aby dla każdego, bez względu na kulturę czy religię, znalazło się coś dobrego do jedzenia.

Miałam też oczywiście w głowie stereotyp Francuzów nie mówiących po angielsku ze względu na niechęć do obcokrajowców, którzy nie znają ich języka. Tymczasem w kręgu naukowców, okazało się że to nie niechęć lecz obawa przed brakiem poprawności, jest dla nich największą przeszkodą. Udało mi się nawet zachęcić ich do nauki paru polskich słówek, w tym niezwykle trudnego ,,Szczebrzeszyna".

Kiedy pojechałam do Francji na praktyki, było dla mnie sporym zaskoczeniem spotykać na ulicy tak wiele osób czarnoskórych. W Polsce daleko nam do tak widocznego zróżnicowania kulturowego. Ponadto z jakiegoś powodu byłam przekonana, że włosy murzynek, są tak jak nasze proste lub kręcone. Tymczasem te pierwsze niemal się nie zdarzają. Większość kobiet nosi krótkie fryzury lub...

Moi rodzice uczyli mnie, że przede wszystkim muszę dbać o swoje interesy i myśleć tylko o sobie. "Niczego nie pożyczaj, nie częstuj słodyczami, nie wyrywaj się z pomocą, nie dziel się informacją o czymś ciekawym itd". Po wielu latach ocknęłam się jakby ze złego snu. Nie miałam nie tylko przyjaciółki, ale nawet bliskiej koleżanki. Kiedy nie było mnie w domu, sąsiad nie odbierał dla mnie przesyłki. Znajome z pracy nie informowały o ciekawych kursach unijnych. Kiedy trafiłam do szpitala, nikt z pracy nie zadzwonił z zapytaniem, jak się czuję i kiedy wracam. Nikt nie zaprosił do kawiarenki na małą czarną. I powiedziałam: BASTA!!! Człowiek nie może żyć tylko dla siebie. W osamotnieniu. Z sąsiadami nawiązałam przyjazne relacje - wiem, jaką kupić kuchenkę i co zrobić z natrętnymi glonami. Mam kilka dobrych koleżanek - mój telefon już nie milczy i po galerii handlowej nie przechadzam się sama. Kolega z pracy zagadnie, że nie mam świateł cofania, znajoma przypadkowo spotkana na ulicy zamieni kilka słów, ktoś inny pomoże założyć profil zaufany. Dobro wraca, a uśmiech procentuje.

Moi rodzice uczyli mnie, że przede wszystkim muszę dbać o swoje interesy i myśleć tylko o sobie. "Niczego nie pożyczaj, nie częstuj słodyczami, nie wyrywaj się z pomocą, nie dziel się informacją o czymś ciekawym itd". Po wielu latach ocknęłam się jakby ze złego snu. Nie miałam nie tylko przyjaciółki, ale nawet bliskiej koleżanki. Kiedy nie było mnie w domu, sąsiad nie...

1. Mieszkając na stancji z kilkoma koleżankami miałam okazję przekonać się, że nie dla wszystkich oczywiste jest smarowanie kromki chleba masłem przed nałożeniem na nią dżemu czy położeniem plasterka żółtego sera.
2. Musiałam też zrewidować swoje, mylne jak się okazało, przekonanie o tym, że w Warszawie nikt na nikogo nie zwraca uwagi i ludzie są bardziej tolerancyjni. Z perspektywy czasu mogę stwierdzić, że w moim rodzinnym mieście wzbudzałam swoim wyglądem zdecydowanie mniejsze zainteresowanie. W Warszawie nie ma takiego miejsca, żeby ktoś nie zaczął mi się nagle dłużej przyglądać czy zwyczajnie się na mnie gapić tylko dlatego, że noszę glany, czarne ciuchy i pieszczochy. Ale może wynika to z faktu, że tu jest po prostu więcej ludzi niż w moim mieście-widmo.
3. Rozczarowała mnie też instytucja, jaką jest uniwersytet. Od dzieciństwa słyszałam zachwycone głosy moich ciotek, że studia to najlepszy czas w życiu, gdy poznaje się ludzi o podobnych zainteresowaniach, rozwija pasje, uczy wreszcie tylko tego, czego naprawdę się chce uczyć. Cóż, może za ich czasów faktycznie tak to wszystko kolorowo wyglądało, ale teraz te utopijne wyobrażenia nie mają niestety wiele wspólnego z rzeczywistością. Okazało się, że dziś na studiach poznaje się ludzi, których w ogóle nie interesuje to, co studiują, bo studiują to tylko dla papierka. A plan zajęć jest wypełniony od rana do wieczora mnóstwem zbędnych przedmiotów, które nijak się mają do wybranego kierunku studiów.

1. Mieszkając na stancji z kilkoma koleżankami miałam okazję przekonać się, że nie dla wszystkich oczywiste jest smarowanie kromki chleba masłem przed nałożeniem na nią dżemu czy położeniem plasterka żółtego sera.
2. Musiałam też zrewidować swoje, mylne jak się okazało, przekonanie o tym, że w Warszawie nikt na nikogo nie zwraca uwagi i ludzie są bardziej tolerancyjni. Z...

Wychowałam się na wsi we wschodniej Polsce. Pochodzę z rodziny głównie rzymskokatolickiej, ale mam dziadków, ciotki, kuzynów wyznania grekokatolickiego. Od dziecka uczestniczyłam w ślubach czy mszach prawosławnych. Mojej mamy znajomi są Świadkami Jehowy. Nie wiem czy to, czy może moja mama sprawiła, że nie jestem ksenofobem. Dodatkowo, zawsze byłam otoczona zwierzętami i starałam się nie zaśmiecać i dbać o środowisko.
Jakie było moje ogromne zdziwienie gdy przyszłam na studia do „wielkiego” miasta! Gdzieś przy jakiejś rozmowie zeszło na religie, politykę, zwierzęta, rodziny. Co usłyszałam:
- To wszystko wina Żydów. Szkoda, że Hitler nie zrobił z nimi lepszego porządku.
- Bo ci Masoni to się wszędzie wpierniczają. Ktoś się za nich powinien wziąć.
Zdziwiona byłam bardzo – młodzi ludzie, takie rzeczy? Ale najbardziej zszokowała mnie koleżanka, która przykładnie latała do kościoła, uważała się za bardzo wierzącą, pouczała.
- Fuj. Z kotem mieszkać? Ja to najchętniej takiego każdego napotkanego złapałabym za ogon i o ścianę rzuciła. […] Nie, moje dziecko nie mogłoby by być homo, po prostu nie. Jak bym je tak wychowała albo bym potraktowała prądem lub egzorcystą. […] Nie, tylko katolicy, my, mamy prawo rządzić.
A jak kiedyś nie zgodziłam się wyrzucić śmieci w krzaki i jeszcze zebrałam od znajomych by donieść do kosza usłyszałam:
- Ty to jesteś dinozaurem, a one już wyginęły.
Także taki o to ze mnie wieśniak w wielkim mieście :)

Wychowałam się na wsi we wschodniej Polsce. Pochodzę z rodziny głównie rzymskokatolickiej, ale mam dziadków, ciotki, kuzynów wyznania grekokatolickiego. Od dziecka uczestniczyłam w ślubach czy mszach prawosławnych. Mojej mamy znajomi są Świadkami Jehowy. Nie wiem czy to, czy może moja mama sprawiła, że nie jestem ksenofobem. Dodatkowo, zawsze byłam otoczona zwierzętami i...

Myślę, że dla każdego człowieka największą tradycją były słowa: "Nie możesz tego zrobić, co ludzie pomyślą!".
Oj tak, to zdanie deptało mi po piętach przez całe moje dzieciństwo i nastoletnie lata niczymym "pięta Achillesowa".
Dziś cieszę się każdym ruchem, wykonanym z mojej strony, by wyjść temu zdaniu na przeciw. Choćby chodzenie przez cały dzień w piżamie gdy mam dzień wolny, zjedzenie chipsów na śniadanie, powiedzieć znajomym szczerze, że nie mam ochoty wychodzić nigdzie w piątek, po prostu - bo nie chce, a nie wymyślać nieprawdziwy powód. Nie próbować układać ubrań w szafie "przecież jutro będzie wyglądać to tak samo". Jest tego dużo, dużo więcej.
I szczerze myślę, że im bardziej mam styczność z nowymi rzeczami to robię wszystko na odwrót, w porównaniu z tym co bym zrobiła dawniej.

Myślę, że dla każdego człowieka największą tradycją były słowa: "Nie możesz tego zrobić, co ludzie pomyślą!".
Oj tak, to zdanie deptało mi po piętach przez całe moje dzieciństwo i nastoletnie lata niczymym "pięta Achillesowa".
Dziś cieszę się każdym ruchem, wykonanym z mojej strony, by wyjść temu zdaniu na przeciw. Choćby chodzenie przez cały dzień w piżamie gdy mam dzień...