Jak większość Polaków,zwłaszcza tych mieszkających na wsiach,wychowana zostałam w zagorzałej tradycji religii rzymskokatolicki.Każdej niedzieli,często również w tygodniu,uczęszczałam gorliwie na mszę do kościoła.Bardzo wierzyłam i ufałam wszystkiemu,co głosiła liturgia, uczestniczyłam w obrzędach i byłam przekonana,że wszystko to ma sens i wiedzie ku zbawieniu.Kiedy dorosłam, kontynuowałam te praktyki,ponieważ były wrośnięte w moje życie i nie zaprzątałam sobie głowy zasadnością i prawdziwością tej ideologii.Do czasu... Moja córka zgłosiła się w szkole do udziału w konkursie biblijnym.Pomagając jej przygotować się do niego, czytałyśmy ewangelie. Z zaskoczeniem stwierdziłam,że wszystko czym mamiono mnie przez lata,tak naprawdę niewiele ma wspólnego z nauką Jezusa.Po przeanalizowaniu tych nowych dla mnie informacji,zrozumiałam,że cała,wpajana nam przez wieki,tradycja wyrosła na pogańskich wierzeniach,przesądach i strachu,którym wszystkich karmiono,aby mieć nad wiernymi władzę.Zapoznanie się z czterema ewangeliami,zweryfikowało całe moje dotychczasowe duchowe życie.Rzuciło całkowicie inne światło na Kościół i religię,którą do tej pory wyznawałam.Wstydzę się teraz swojej naiwności,ale trudno mierzyć się codziennie z tradycjami panującymi od pokoleń,ponieważ w Boga wierzę ciągle. Jednak niełatwo wytłumaczyć dziecku,że ma się modlić,a jednocześnie nie obchodzić rokrocznie niezliczonej ilości świąt i obrzędów,skoro do niedawna właśnie tak żyliśmy.

Jak większość Polaków,zwłaszcza tych mieszkających na wsiach,wychowana zostałam w zagorzałej tradycji religii rzymskokatolicki.Każdej niedzieli,często również w tygodniu,uczęszczałam gorliwie na mszę do kościoła.Bardzo wierzyłam i ufałam wszystkiemu,co głosiła liturgia, uczestniczyłam w obrzędach i byłam przekonana,że wszystko to ma sens i wiedzie ku zbawieniu.Kiedy...

Fiona to czteroletnia suczka. Bywa odrobinę nieśmiała, ale uwielbia spędzać czas z innymi psami i ludźmi. Największym autorytetem była dla niej mama, która powtarzała:
- Uważaj na koty. Im nigdy nie można ufać.
Tak więc Fiona wyrosła na nieufną wobec kotów młodą psią damę.
Niestety czas nie jest łaskawy dla nikogo, nawet dla psów, i wkrótce mama Fiony odeszła. Tym oto sposobem Fiona została jedynym pupilem w domu. Ten stan nie trwał jednak długo, gdyż wkrótce w domu pojawiła się Cynka. Krótko po niej Szoli. Nie minął kolejny miesiąc, a dołączył do nich Gustaw. Niestety nowe towarzystwo miało jeden feler – Cynka, Szoli i Gustaw były kotami.
Życie Fiony zaczął wypełniać niepokój. Dnie spędzała w pokoju swojej ludzkiej przyjaciółki Sabiny, a koty w tym czasie założyły harcową spółkę. Czy dziś znowu zrzucą szklankę? Czy będą mnie dręczyć w nocy, gdy ludzie pójdą spać? Zabiją jakieś żywe stworzenie na dworze? Właśnie takie myśli dręczyły biedną Fionę.
Sabina widziała, że dotychczas pełna życia Fiona stała się nieswoja. Powiedziała jej:
- Przecież koty nic złego ci nie zrobią. Choć wy psy jesteście do kotów uprzedzone, tak naprawdę nic nie stoi na przeszkodzie, byście się przyjaźniły.
Fiona oczywiście nie zrozumiała z tego ani słowa. Jednakże istnieje pewna nić porozumienia między psem a człowiekiem.
Dlatego gdy tego dnia Gustaw zrzucił na podłogę plastikowy korek, spojrzał badawczo na Fionę, a ona odwzajemniła spojrzenie i chwyciła korek w zęby.
To był początek pięknej przyjaźni.

Fiona to czteroletnia suczka. Bywa odrobinę nieśmiała, ale uwielbia spędzać czas z innymi psami i ludźmi. Największym autorytetem była dla niej mama, która powtarzała:
- Uważaj na koty. Im nigdy nie można ufać.
Tak więc Fiona wyrosła na nieufną wobec kotów młodą psią damę.
Niestety czas nie jest łaskawy dla nikogo, nawet dla psów, i wkrótce mama Fiony odeszła. Tym oto...

Myślałam, że nie wpojono mi nieuzasadnionych uprzedzeń. Do ludzi nie, ale z czasem okazało się, że mam uprzedzenia kulinarne.
Odwiedziłam szkolnego kolegę, jego babcia od wejścia zagnała nas do stołu, podała obiad. Na talerzu zupa, w zupie pływają połówki kurzych serduszek. Jak to? Jeść serca?
Na przyjęciu wędlina z jakąś skórką, warstwą tłuszczyku, biegnącą przez środek żyłką. W domu bym odkroiła.
Pieczona karkówka - przecież tego się nie je, je się schab środkowy, z karkówki trzeba by powykrawać wszystkie te błonki, zostawić samo mięso.
W warunkach przymusowych, w towarzystwie, mimo obrzydzenia spróbowałam, przełknęłam. Okazało się jadalne. Dlaczego myślałam, że nie?
Bo mama zawsze odkrajała, zawsze wybierała z talerza tak swojego, jak i dzieci, zawsze wszystkie te “niejadalne” części przekładała na talerz taty. Mężczyzna, wiadomo, wszystko zeżre, tata to odkurzacz na niejadalne resztki.
I tak przez lata z obrzydzeniem patrzyłam na podroby, odkrajałam wszelkie żyłki, błonki, tłuszczyki, wydłubywałam chrząstki. Mama nieświadomie wpoiła mi swoje uprzedzenia, ja bezrefleksyjnie się ich trzymałam. Do czasu kolejnych zderzeń z rzeczywistością.
Wątróbki wciąż nie jem, ale już nie z powodu uprzedzeń, po prostu mi nie smakuje. Za to serduszka i żołądki - pychota! I jaki rosół można na nich ugotować! A mięsko powinno być poprzerastane tłuszczykiem, jest wtedy smaczniejsze i bardziej aromatyczne od chudego. Uprzedzenia mamusi mogą sobie płakać w kątku, ja już ich nie słucham.

Myślałam, że nie wpojono mi nieuzasadnionych uprzedzeń. Do ludzi nie, ale z czasem okazało się, że mam uprzedzenia kulinarne.
Odwiedziłam szkolnego kolegę, jego babcia od wejścia zagnała nas do stołu, podała obiad. Na talerzu zupa, w zupie pływają połówki kurzych serduszek. Jak to? Jeść serca?
Na przyjęciu wędlina z jakąś skórką, warstwą tłuszczyku, biegnącą przez środek...

Nie mogę narzekać na to jak zostałam wychowana. Moja rodzina przekazała mi wiele wspaniałych wartości oraz pokazała co jest ważne w życiu. Szara rzeczywistość bywa jednak okrutna. Nie we wszystkich sytuacjach należy być miłym i uczynnym. Jestem stosunkowo młodą osobą jednak już zauważyłam, że należy walczyć o swoje nawet jeśli wymaga to "złego zachowania". Z wiekiem człowiek dostrzega, że świat nie jest czarno-biały i różne sytuacje wymagają różnych zachowań, często niezgodnych z ogólnie przyjętą tradycją i wychowaniem.

Nie mogę narzekać na to jak zostałam wychowana. Moja rodzina przekazała mi wiele wspaniałych wartości oraz pokazała co jest ważne w życiu. Szara rzeczywistość bywa jednak okrutna. Nie we wszystkich sytuacjach należy być miłym i uczynnym. Jestem stosunkowo młodą osobą jednak już zauważyłam, że należy walczyć o swoje nawet jeśli wymaga to "złego zachowania". Z wiekiem...

“Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela” - słyszałam w kościele będąc dzieckiem. Wierzyłam, że związek dwojga ludzi oparty na miłości, przetrwa wszystko. Nie wiedziałam jednak, że istnieje toksyczna miłość.
Dziś z własnych doświadczeń i obserwacji wiem jedno - uciekaj. Uciekaj nim twój pan i władca okaże się twoim katem. Chyba, że wolisz zostać i spełnić słowa przysięgi. Twój ukochany “nie opuści cię aż do śmierci”, twojej śmierci. Nadal będzie przynosić ci kwiaty, ale tym razem na grób.

“Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela” - słyszałam w kościele będąc dzieckiem. Wierzyłam, że związek dwojga ludzi oparty na miłości, przetrwa wszystko. Nie wiedziałam jednak, że istnieje toksyczna miłość.
Dziś z własnych doświadczeń i obserwacji wiem jedno - uciekaj. Uciekaj nim twój pan i władca okaże się twoim katem. Chyba, że wolisz zostać i spełnić słowa...

Moje zderzenie było radykalne, ale bardzo przyjemne. Dokonywało się wraz z moją duńską asymilacją:

- "Ale jak to tak? Po imieniu z szefem?". Tak, jak również z lekarzem, urzędnikiem, nauczycielem i staruszkiem poznanym na ulicy.
- "Dlaczego ten kolega z Polski przepuscił cię w drzwiach?" Bo u nas kobiety bywają uprzywilejowane, a u nich jest równouprawnienie, więc kobieta obładowana siatkami idącą z mężczyzną u boku, który trzyma ręce w kieszeniach to norma :)
- "Tak, ja będę wychowywał dziecko po jego porodzie, a żona wraca do pracy." Jeszcze raz - równouprawnienie.
- "To dziecko chodzi po deszczu w podkoszulku, a tamto je piasek w piaskownicy, o Boże, a ten leży w błocie, a nauczyciel nie reaguje". Tak, bo brudne dziecko, to szczęśliwe dziecko.
- "Lars, moje dziecko ma dopiero 4 miesiące i 39 stopni gorączki, nie dasz mu antybiotyku ani nawet syropu, nic?!" Nie, hartujemy się od pierwszych dni życia.
- "Czemu on codziennie mi się przedstawia, przecież codziennie widzimy się w pracy?" Tradycyjne podanie ręki w Polsce na powitanie, tam okazało sie zabawnym zwyczajem, który z czasem został polubiony i przyjął się w naszym miejscu pracy:)
- "Yyy... ale nikt nie używa zasłon, rolet, firanek?" Nie, bo tam nie ma się czego wstydzić. Ludzie ufają swoim sąsiadom.
- "Nie idę już na basen, tam wszyscy w szatni chodzą na waleta!."
- "Na siłownię też już nie idę..."
- " I serio, nie mam żadnego tatuażu. Wiem, to dziwne."

Moje zderzenie było radykalne, ale bardzo przyjemne. Dokonywało się wraz z moją duńską asymilacją:

- "Ale jak to tak? Po imieniu z szefem?". Tak, jak również z lekarzem, urzędnikiem, nauczycielem i staruszkiem poznanym na ulicy.
- "Dlaczego ten kolega z Polski przepuscił cię w drzwiach?" Bo u nas kobiety bywają uprzywilejowane, a u nich jest równouprawnienie, więc kobieta...

Moim ogromnym zderzeniem z rzeczywistością było, gdy któregoś dnia wspólnie ze znajomymi w szkole średniej robiliśmy jakiś projekt dotyczący filmów. Umówiliśmy się u kolegi w domu ja, on i jeszcze jedna dziewczyna od nas z klasy. Siedzieliśmy u niego w pokoju, gdy zajrzała jego mama. On z oburzeniem zapytał co chciałaś? Gdzie dla mnie zarówno ton, jak i forma wypowiedzi była niewyobrażalna do użycia w stosunku do mamy.
Kolejnym zaskoczeniem było, gdy zbieraliśmy się do wyjścia, z planem na pójście jeszcze i poszwendanie się po mieście bez celu, mama Pawła zapytała gdzie idzie i na którą planuje wrócić. Dla mnie normlane pytanie, bo miałam w zwyczaju mówić rodzicom, gdzie i z kim się wybieram oraz o której planuję powrót. Wiedziałam, że to ich uspokoi. Różne rzeczy się zdarzają, a oni robią to wyłącznie z mojej troski. On natomiast odpowiedział. Będę jak wrócę, a gdzie idę to nie twój interes.
Dla mnie takie odzywanie się do rodziców, kompletnie bez okazywania szacunku, było i nadal jest nie do pomyślenia. Nie wiem, czy zachowywał się tak, aby przed nami „zaszpanować”, czy było to jego normalne zachowanie, niemniej jednak bardzo nie przypadło mi ono do gustu. Dla mnie okazywanie szacunku rodzicom, to naturalna rzecz, która im się należy. Wiem, że wszystko co robili w trosce o mnie. Nigdy nie chcieli dla mnie źle.

Moim ogromnym zderzeniem z rzeczywistością było, gdy któregoś dnia wspólnie ze znajomymi w szkole średniej robiliśmy jakiś projekt dotyczący filmów. Umówiliśmy się u kolegi w domu ja, on i jeszcze jedna dziewczyna od nas z klasy. Siedzieliśmy u niego w pokoju, gdy zajrzała jego mama. On z oburzeniem zapytał co chciałaś? Gdzie dla mnie zarówno ton, jak i forma wypowiedzi...

Tylko raz zdarzyło mi się zmienić utarte zdanie o jednej grupie osób. Tylko raz, bo to jednocześnie odebrało mi wszystkie pewniaki i zmusiło do pogodzenia się z tym, że nie wolno oceniać książek po okładce, a nawet krótkim opisie, który zostawi ktoś inny. Wyzbyłam się więc wszelkich przedwczesnych ocen. Jak wiadomo, obecnie nie ma królestw, a nawet status rodziny niewiele ma już do konkretnego rodzaju wychowania, dlatego piszę o grupach. Ja i moja rodzina należeliśmy zawsze do grupy szanowanych, spokojnych i lubianych w naszej miejscowości. Nie byliśmy ani biedni, ani zbyt bogaci. Zwyczajni, prości. Za to jak większość tych "średnich" nie mieliśmy zbyt dobrego zdania o "bogatej strefie". Ludzie z grupy wyżej postawionych, mogących sobie na więcej pozwolić uchodzili za cwaniaków, pozerów, snobów, którzy odcinają się od reszty.
A w tym ja, gdy w czasie jednej z imprez poznałam rewelacyjną, otwartą i miłą grupkę młodych ludzi. Jak łatwo się domyślić, należeli do "bogatej strefy" do której wcześniej się nie zbliżałam, a teraz musiałam diametralnie zmienić zdanie. Początkowo o tym nie wiedziałam, więc łatwo złapałam z nimi świetny kontakt. Czułam się pewnie, bezpiecznie i dobrze. Wcale nie było między nami przepaści, a oni nie byli ani cwaniakami, ani snobami. Poza tym bardzo chętnie nawiązywali nowe znajomości, z każdym kto tego chciał, niezależnie od stanu portfela. Przecież każdy człowiek ma problemy, każdy dzieciak chce miłości, a pieniądze... to tylko pieniądze...

Tylko raz zdarzyło mi się zmienić utarte zdanie o jednej grupie osób. Tylko raz, bo to jednocześnie odebrało mi wszystkie pewniaki i zmusiło do pogodzenia się z tym, że nie wolno oceniać książek po okładce, a nawet krótkim opisie, który zostawi ktoś inny. Wyzbyłam się więc wszelkich przedwczesnych ocen. Jak wiadomo, obecnie nie ma królestw, a nawet status rodziny niewiele...

Od najmłodszych lat chodząc z rodzicami na różnego rodzaju śluby bliższych,bądź dalszych kuzynów,czy też kuzynek wpajano mi cały schemat zawierania związku małżeńskiego.Wszelkie obrzędy z tym związane poczynając od przyjazdu Pana Młodego do Pani Młodej oraz jej "wykupienie",następnie cały schemat ubierania przyszłej małżonki,błogosławieństwa,pokonywanie licznych "bram" na wiejskich drogach organizowanych przez zupełnie obcych ludzi,aż w końcu oczepiny.Dla wszystkich są to wręcz niezbędne elementy,które wywodzą się z tradycji oraz wychowania.Dla mnie oraz mojego narzeczonego jest to tylko niepotrzebna nikomu otoczka,bo tak naprawdę liczą się emocje i samo podniosłe przeżycie sakramentu małżeństwa,a nie zamartwianie się tym,czy wystarczy wódki w samochodzie na owe "bramy".Data naszego ślubu jest już ustalona,a wraz z nią podąża wizja zupełnie inna od dotychczas przedstawianych.Po skromnym ślubie przyjdzie czas nie na wesele,a przyjęcie.Na 30 osób,a nie 300."Stety" nikt mi nie poniesie białego welonu,bo go miała wcale nie będę,ponieważ do ślubu pójdę w zwykłej,aczkolwiek eleganckiej sukni w kolorze pudrowego różu.Z racji tego,że mamy dziecko,a jak wiadomo bocian go nie przyniósł,nie chciałabym być hipokrytką i przyodziewać białej sukni jako,że jest ona symbolem czystości.Jak się pewnie domyślacie nasz pomysł nie cieszy się aprobatą ze strony najbliższej rodziny oraz tej dalszej,ze względu na dosyć okrojoną listę gości.Jak dobrze,że wszystkie decyzje należą wyłącznie do nas.

Od najmłodszych lat chodząc z rodzicami na różnego rodzaju śluby bliższych,bądź dalszych kuzynów,czy też kuzynek wpajano mi cały schemat zawierania związku małżeńskiego.Wszelkie obrzędy z tym związane poczynając od przyjazdu Pana Młodego do Pani Młodej oraz jej "wykupienie",następnie cały schemat ubierania przyszłej małżonki,błogosławieństwa,pokonywanie licznych...

Widzę, jak przez mgłę, słyszę jak bije mi serce, jest mi zimno w ręce i nogi, tysiące małych igieł wbijają mi się w palce, a jednocześnie czuję, że twarz mi płonie.
Podłoga faluje? Mgła to zbierające się łzy, uczucie zimna przy jednoczesnym parzeniu policzków - to podnoszące się ciśnienie, co dla mnie cierpiącej na hipotonię jest dość niezwykłe.
Zaraz chyba zemdleję - pierwszy raz w życiu. Co on do mnie powiedział? Że niczym szczególnym się nie wyróżniam bo wykonuję tę pracę jak trzeba?
Że mogę być bardziej kreatywna? I że nie dostanę podwyżki bo nie pokajałam się jak pies, kiedy pierwszy raz odważyłam się odezwać nie tak jak wymagają, czyli tak jest szefie? Będę wyć. Już czuję zbliżający się potok. Ale... NIE! Nie doczekanie Twoje!
Wycofałam się jak rak - nie pamiętam czy coś odpowiedziałam, czy milczałam. Wróciłam do biura, skończyłam pracę i poszłam do domu.
Od trzech lat nie mogę spać, znoszę komentarze od roszczeniowych ludzi i niejednokrotnie rozładowuję atmosferę czasem bardzo agresywnych klientów.
Bez niczyjego wsparcia. Bo tak mnie wychowano, rób to, co do ciebie należy najlepiej jak potrafisz, nie skarż się, nie wychylaj.
Kiedy milczę i robię co mi każą - jestem mało kreatywna, jak odważę się i stanowczo stanę na straży swojego zdania - nie dostanę podwyżki.
Rano jak zwykle wstałam, ubrałam się, zjadłam śniadanie i poszłam do pracy. Jednak coś się zmieniło. Nie bolał mnie już brzuch. Spałam też lepiej. To był mój ostatni dzień pracy.

Widzę, jak przez mgłę, słyszę jak bije mi serce, jest mi zimno w ręce i nogi, tysiące małych igieł wbijają mi się w palce, a jednocześnie czuję, że twarz mi płonie.
Podłoga faluje? Mgła to zbierające się łzy, uczucie zimna przy jednoczesnym parzeniu policzków - to podnoszące się ciśnienie, co dla mnie cierpiącej na hipotonię jest dość niezwykłe.
Zaraz chyba zemdleję -...