-Nigdy mnie nie kochałeś. Zawsze ważniejsza była praca- Sylwia krzyczała, bo byli na małej plaży sami. Przyjechali nad morze chyba tylko dlatego, że szykując się do rozwodu musieli rozważyc podział majątku. A ich mały domek nad morzem nadawał się idealnie na spokojne rozmowy.
-Praca nie przeszkadzała Ci, gdy wydawałaś pieniądze na nowe ciuchy i wycieczki. Przeszkadza Ci dopiero teraz, kiedy poznałaś swojego kochasia.
- Kochasia? O czym Ty mówisz. Radek to mój przyjaciel. Człowiek, który zobaczył we mnie kogoś więcej niż kura domowa i zaproponował wspólny biznes.
-Cukiernie na osiedlu. O, do tego też dokładałem.- Krzyk Adama towarzyszył jej, gdy wybiegła z małego domku i siedziała na plaży. Ten domek to spadek po jego ojcu. Jest niewielki i drewniany, to tu przyjechali zaraz po ślubie. Piękne czasy. Sylwia otarła łzę i odepchnęła wspomnienia. Kochała Adama jak głupia, ale nigdy nie wygra z jego pracą. Zawsze był pasjonatem aplikacji, a kiedy osiagnął sukces oddał mu się zupełnie. Nagle zobaczyła jak usiadł obok niej. Podał jej małą muszelkę, jeszcze mokrą.
-Właśnie ją wyłowiłem. Pamiętam jak po ślubie spacerowaliśmy brzegiem szukajac muszelek, a potem uprawialiśmy seks jakby jutra miało nie być. Boże, Sylwia jak ja Cie kochałem. Jak byłem szczęśliwy. Ale wiesz, ja dalej Cie kocham.- popatrzył na nia, ale ona patrzyła na muszelkę.
-Sylwia, spróbujmy ostatni raz. Chodźmy na terapię.
Patrzyła na swojego męża i zrozumiała, że musi uratować swoje małżeństwo. Zamknęła muszelkę w dłoni. Taki drobiazg a przypomniał to co najważniejsze.
-Spróbujmy- wyszeptała i wtuliła się w jego ramiona.

-Nigdy mnie nie kochałeś. Zawsze ważniejsza była praca- Sylwia krzyczała, bo byli na małej plaży sami. Przyjechali nad morze chyba tylko dlatego, że szykując się do rozwodu musieli rozważyc podział majątku. A ich mały domek nad morzem nadawał się idealnie na spokojne rozmowy.
-Praca nie przeszkadzała Ci, gdy wydawałaś pieniądze na nowe ciuchy i wycieczki. Przeszkadza Ci...

- Bucik. Mały czerwony bucik. To dzisiaj wyłowili z rzeki, tuż u jej ujścia - powiedział Adamowi zdruzgotany szwagier, którego niespełna trzyletnia córeczka, zaginęładwa dni temu.
W pokoju, gdzie przebywała jego oszalała z żalu siostra oraz drugi policjant, zapadła grobowa cisza, przerywana szlochem kobiety.
Adam, dowódca akcji poszukiwawcze i członek rodziny zarazem, natychmiast udał się na miejsce, gdzie znaleziono dowód, że mała Ola prawdopodobnie się utopiła.
Dwa tygodnie później, wszyscy stracili nadzieję, że ciało dziewczynki zostanie znalezione.
Po roku została uznana za zaginioną, choć wszyscy oczami wyobraźni widzieli ją martwą, płynącą z silnym prądem rzeki.
Tymczasem drugi bucik dziewczynki spoczywał na jej nóżce, gdy słodko śpiąc przekraczała granicę polsko-niemiecką.

Pięć lat później...

- Cześć mamusiu - ośmioletnia Alexia rzuciła się w ramiona Katrionie.
Za nią do mieszkania wszedł Adam. Pocałował partnerkę i kazał Alexii umyć ręce do posiłku.
- Nasza mała córeczka rośnie jak na drożdżach - powiedziała do niego Katriona - Nasza.
- Tak, już na zawsze nasza - z tajemniczym uśmiechem powtórzył Adam.

- Bucik. Mały czerwony bucik. To dzisiaj wyłowili z rzeki, tuż u jej ujścia - powiedział Adamowi zdruzgotany szwagier, którego niespełna trzyletnia córeczka, zaginęładwa dni temu.
W pokoju, gdzie przebywała jego oszalała z żalu siostra oraz drugi policjant, zapadła grobowa cisza, przerywana szlochem kobiety.
Adam, dowódca akcji poszukiwawcze i członek rodziny zarazem,...

Obydwoje byli pewni, że ich małżeństwo nie przetrwa długo. Tak dyktowały myśli w ich racjonalnych mózgach, natomiast romantyczne serca pragnęły czegoś zupełnie odwrotnego. Ona kochała go, on kochał ją, lecz codzienność wypełniona pracą w korporacjach, ciągła pogoń za dobrobytem i chęć awansu w drabinie społecznej powodowały, że nie znajdowali czasu dla samych siebie. By odzyskać, to co utracone, w środku zimy wybrali się nurkować do Afryki.
Nigeryjskie morze poza niezapomnianymi wrażeniami, dał im coś jeszcze. Dał im czas, na to by pobyli sami ze sobą, by skosztowali siebie tak, jak wtedy gdy zrobili to po raz pierwszy. Wśród koralowców i muszli spoczywających na dnie oceanu znaleźli cos więcej niż niezapomniane wrażenia. Odnaleźli miłość, której o mały włos nie zabił wyścig o złudne dobra…

Obydwoje byli pewni, że ich małżeństwo nie przetrwa długo. Tak dyktowały myśli w ich racjonalnych mózgach, natomiast romantyczne serca pragnęły czegoś zupełnie odwrotnego. Ona kochała go, on kochał ją, lecz codzienność wypełniona pracą w korporacjach, ciągła pogoń za dobrobytem i chęć awansu w drabinie społecznej powodowały, że nie znajdowali czasu dla samych siebie. By...

-No skacz! - rozbawiony głos męża działał mi na nerwy. Dobrze wiedział, że się boję. Ale nie dam mu satysfakcji. Skoczyłam. Skok z wysokości 5 metrów wydawał się wiecznością. W końcu uderzenie w wodę.
-No i co? - Jasiek śmiał się nadal. - Było tak źle?
Zła na niego zanurkowałam. Woda była krystaliczna. Nie umiałam długo wstrzymywać oddechu, więc po chwili wynurzyłam się na powierzchnię.
-Karola! Znowu strzeliłaś focha?
Zacisnęłam zęby i znów zanurkowałam. Tak, byłam zła. Ostatnio nie układało sie nam i wyjazd na Karaiby był próbą ratowania małżeństwa. Chyba daremną. Nagle mój wzrok przykuł jakiś błysk. Skierowałam się w tamtą stronę. To był dzban. Stary dzban. Zdecydowałam się zabrać go na powierzchnię. Jasiek już był na plaży.
-Skarb znalazłaś czy co? - roześmiał sie widząc co targam. -A może lampę Aladyna?
-Nie wiem - rzuciłam dzban na piasek. - Ale jest ciężkie. Coś tam chyba jest...
-Zaraz zobaczymy - zaczął w skupieniu oglądać moje znalezisko aż w końcu zdjął pokrywę. Po chwili w jego ręku pojawił się woreczek strunowy z jakimś białym proszkiem.
-Co to jest? - spytałam pełna złych przeczuć.
-Raczej nie mąka... - wysypał na rękę i ostrożnie spróbował. Pobladł. - Chyba powinno sie to znaleźć z powrotem na miejscu.
-Czy to jest to co myślę? Kokaina?
Skinął głową.
-Ile jest warta?
-Nie mam pojęcia! - zdenerwował się. - Pracuję w drogówce, nie w antynarkotykowych. Lepiej to wyrzuć.
-Nie ma mowy! - uśmiechnęłam się. - Czego się boisz?
-To na pewno jakiś bandziorów!
-Tak - pomyślałam. - Jak się pojawią już nas tu nie będzie...

-No skacz! - rozbawiony głos męża działał mi na nerwy. Dobrze wiedział, że się boję. Ale nie dam mu satysfakcji. Skoczyłam. Skok z wysokości 5 metrów wydawał się wiecznością. W końcu uderzenie w wodę.
-No i co? - Jasiek śmiał się nadal. - Było tak źle?
Zła na niego zanurkowałam. Woda była krystaliczna. Nie umiałam długo wstrzymywać oddechu, więc po chwili wynurzyłam się na...

- No wskakuj! Woda jest magnifique! – krzyknął do kobiety stojącej z brzegu, dobrze zbudowany choć niezbyt przystojny mężczyzna
- Poczekaj, zrobię sobie tylko selfie. Tu jest świetnie światło. – rzuciła przez ramię pozując do zdjęcia. To była niska szatynka zapewne żona.
Widzę to wszystko z dołu. Pod wodą. To jak kobieta powoli zanurza się w jeziorze trzymając ręce ponad wodą. Ostrożnie stawia kroki a mężczyzna nurkuje i podpływa do niej, żeby ją trochę nastraszyć jak faceci mają w zwyczaju. Podskoczyła z krótkim piskiem kiedy złapał ją za nogę swoją masywną dłonią. Z wyraźnie zadowoloną miną wynurzył się niczym statek podwodny. Woda ściekała z niego strumieniami i lśniła w słońcu.
A ja dalej czekałem w tym samym miejscu i obserwuje. Kim jestem? Poprawne pytanie brzmi raczej „czym jestem”. Jestem butelką. Taką z wiadomością, której nikt by nie chciał usłyszeć.
Miękka stopa kobiety wciska mnie w piasek. Wokół zaczynają pływać malutkie ziarenka i zanim opadają czuje jak ktoś mnie łapie i wyciąga. Widzę dwie zaciekawione twarze. Wyszli z wody zabierając mnie ze sobą a ja nie mogę nić zrobić. Nie potrafię krzyczeć, nie potrafię ostrzec.
Treść listu w butelce:
Nie jestem szalony, nie jestem zły. To życie jest złe. Próbowałem pomóc ludziom. Chciałem wynaleźć lek na ebole. A w zamian to ona mnie dopadła. Życie mnie skrzywdziło więc ja zamierzam skrzywdzić życie. Przepraszam, że musiało to trafić akurat na Ciebie. W tej butelce razem z listem wypuściłeś wirusa eboli.
Requiescet in pace

- No wskakuj! Woda jest magnifique! – krzyknął do kobiety stojącej z brzegu, dobrze zbudowany choć niezbyt przystojny mężczyzna
- Poczekaj, zrobię sobie tylko selfie. Tu jest świetnie światło. – rzuciła przez ramię pozując do zdjęcia. To była niska szatynka zapewne żona.
Widzę to wszystko z dołu. Pod wodą. To jak kobieta powoli zanurza się w jeziorze trzymając ręce ponad...

Było letnie popołudnie. Słońce świeciło swym blaskiem a Maria i Henryk szykowali się na ryby. Henio - pasjonat wędkowania uwielbiał spędzać czas w ten sposób, zaś jego małżonka Marysia postanowiła poleniuchować na leżaczku czytając książkę i towarzysząc swojemu mężowi. Jeszcze nie wiedzieli jak bardzo owocny okaże się być dla nich ten dzień.
Po około godzinie byli już na miejscu. Henio rozłożył swój sprzęt i czekał. Maria wymyśliła, że pochodzi nieco po wodzie. Zaczęła beztrosko brodzić po jeziorku, gdy nagle poczuła coś pod stopą. Wyjęła to spod wody i pobiegła w stronę męża.
-,,Patrz co znalazłam. Wygląda na złoto.''
-,,Ładne, ale myślisz, że ktoś wyrzuciłby coś takiego do wody? Pewnie to jakiś bubel. Naczytałaś się historii o skarbach i pewnie myślisz, że to jeden z nich.'' - zaśmiał się Henryk
-,,Nie chcesz to nie wierz. Zabieram to jutro do pana Kaziewicza. On zna się na takich cudach.'' - uniosła się Marysia.
Następnego dnia poszła do zaznajomionego rzeczoznawcy, który powiedział jej, że biżuteria jest warta kilka ładnych tysięcy. Maria bała się trzymać takie cacko w domu. Postanowiła spieniężyć znalezisko. Za otrzymane pieniądze kupiła sobie nową biżuterię. Zafundowała też wakacje sobie i mężowi oraz kupiła mu nowy sprzęt wędkarski. Teraz zdecydowanie częściej jeździ z nim na ryby. Kto wie, być może kiedyś znajdzie coś jeszcze bardziej cennego. Henryk przeprosił żonę i teraz bardziej ufa jej intuicji.

Było letnie popołudnie. Słońce świeciło swym blaskiem a Maria i Henryk szykowali się na ryby. Henio - pasjonat wędkowania uwielbiał spędzać czas w ten sposób, zaś jego małżonka Marysia postanowiła poleniuchować na leżaczku czytając książkę i towarzysząc swojemu mężowi. Jeszcze nie wiedzieli jak bardzo owocny okaże się być dla nich ten dzień.
Po około godzinie byli już na...

Alice i John wiedli pozornie spokojne życie.On był marynarzem i co jakiś czas wyruszał w dalekie rejsy po świecie.Jego ukochany statek "Barcelona był traktowany jak najcenniejszy skarb.Było to jego morskie dziecko czasem cenione przez niego bardziej niż własna żona i dzieci,których dorobili się troje.

podczas jednej z dalekich podróży kapitan statku zauważył coś ciekawego pod wodą.Była to wielka złota skrzynia.Gdy ją zauważył pomyślał,że to nic cennego,ale po zastanowieniu postanowił o swoim znalezisku poinformować Johna.Z racji tego iż obaj bardzo dobrze pływali,nie tracąc ani chwili postanowili wskoczyć do wody, i wydrzeć skrzynie na brzeg.Pozostawiając stery statku w rękach Ramona trzeciego członka załogi jego ukochanej Barcelony,który rzucił im linę by pomóc wedrzeć im to tajemnicze podwodne znalezisko na pokład statku.Po wciągnięciu owego cuda na statek postanowili zajrzeć do jego środka.

Jak się okazało złota skrzynia skrywała kupę forsy którą podzielili się we trójkę po powrocie do domu.
John postanowił iż od tej pory jego żona będzie traktowana jak królowa,a dzieci będą miały wszystko czego zapragną Choć nie mogli narzekać na brak pieniędzy do tej pory żyli jak normalna rodzina,jednak od momentu znalezienia złotego skarbu,ich życie zmieniło się całkowicie.Alice spodziewa się kolejnego dziecka,a John marzy o kolejnej wyprawie w morze.Tajemnicza złota skrzynia została prawdopodobnie wrzucona do wody przez piratów,którzy musieli się całkiem nieźle zabawić.

Alice i John wiedli pozornie spokojne życie.On był marynarzem i co jakiś czas wyruszał w dalekie rejsy po świecie.Jego ukochany statek "Barcelona był traktowany jak najcenniejszy skarb.Było to jego morskie dziecko czasem cenione przez niego bardziej niż własna żona i dzieci,których dorobili się troje.

podczas jednej z dalekich podróży kapitan statku zauważył coś ciekawego...

Pod wodą[bookLink]4855901|Pod wodą[/bookLink]

Pod wodą[bookLink]4855901|Pod wodą[/bookLink]

 [bookCover]4855901|Pod wodą[/bookCover]