Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

miłośniczkaksiążek
anteeekg
charlie
Michał Popławski
Marta-Atek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

miłośniczkaksiążek
anteeekg
charlie
Michał Popławski
Marta-Atek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

- Bardzo byśmy chcieli jakoś pomóc, ale nic nie widzieliśmy ani nie słyszeliśmy. – powiedział Przemek.
- To naprawdę straszne. – dodała skwapliwie jego żona, Agnieszka.
Komisarz policji wraz z podkomendnym jeszcze raz im podziękowali, zostawiając swoją wizytówkę, i wyszli z domu. Przemek obserwował przez wizjer, jak wsiadają do radiowozu.
- Pojechali już? – zapytała Agnieszka.
- Tak. Zmywamy się stąd.
Kwadrans zajęło im spakowanie najpotrzebniejszych rzeczy i ukrytej w domu broni. W samochodzie Przemek walnął ze złością w kierownicę.
- A mogło się nam udać!
- Kochanie, to nie nasza wina, że ktoś był na tyle głupi, by tam nurkować.
Zamilkli, wyjeżdżając na główną szosę. Przemek włączył radio.
- Wiadomości z ostatniej chwili! – przemówił spiker. – Doszły nas słuchy o makabrycznym podwodnym znalezisku! Policja twierdzi, że w jeziorze…
Agnieszka przełączyła stację i w aucie rozległy się dźwięki starego przeboju zespołu Kiss.
- I was made for loving you, babe…
-O, nasza piosenka ze ślubu! – Agnieszka zaczęła nucić, uśmiechając się do męża.
Przemek pomyślał, że jest wielkim szczęściarzem. To nic, że policja była już bardzo blisko wpadnięcia na ich trop. Wyjadą gdzieś daleko, zaczną znów od nowa…
Nachylił się i szybko ją pocałował.
- Kocham cię.
- Ja ciebie też! – Agnieszka ścisnęła go za kolano.
- You was made for loving me!

- Bardzo byśmy chcieli jakoś pomóc, ale nic nie widzieliśmy ani nie słyszeliśmy. – powiedział Przemek.
- To naprawdę straszne. – dodała skwapliwie jego żona, Agnieszka.
Komisarz policji wraz z podkomendnym jeszcze raz im podziękowali, zostawiając swoją wizytówkę, i wyszli z domu. Przemek obserwował przez wizjer, jak wsiadają do radiowozu.
- Pojechali już? – zapytała...

Oboje byli w podeszłym wieku. Było im trudno przyjąć, że śmierć jest już blisko. On starał się o tym nie myśleć, żyjąc w przekonaniu, że gdy umrze i tak nie będzie już nic czuł. Ją przerażała myśl o chwilowości życia w perspektywie milionów lat istnienia kosmosu.

Gdy pewnej letniej nocy, do jeziora nad którym właśnie wypoczywali na łódce, wpadła krzycząca kula ognia, czym prędzej popłynęli w miejsce upadku. W świetle księżyca widzieli parującą wodę i srebrne ciałka rybek, kołysane koncentrycznie rozchodzącymi się falami.
W świetle, które tliło się w wodzie, ujrzeli ludzką sylwetkę. On był kiedyś nurkiem, więc wskoczył do wody. Ratowana osoba nie umiała pływać, a poruszanie się w wodzie dodatkowo utrudniały wielkie skrzydła.
- Anioł? – spytała ona, gdy skrzydlaty był już na pokładzie.
On, z całego wachlarza pytań, jakie może mieć człowiek do istoty niebiańskiej, zadał właśnie to:
- Coś poszło nie tak?
- Zdaje się, że wszystko idzie zgodnie z planem – odpowiedział anioł, gdy już się wykasłał – niestety nie z moim.
Kilka razy złożył i rozłożył skrzydła, strząsając z nich wodę, tak jak otrzepuje się z deszczu parasolkę.
- Dziękuję – dodał, szykując się do odlotu.
- Wraca pan? – spytała ona.
- Nie, ja do nieba już nie wejdę, - westchnął skrzydlaty - ale wy jeszcze macie szansę się tam dostać – powiedział i odleciał.

Mimo, że pamiętne spotkanie zrodziło więcej pytań niż odpowiedzi, odtąd łatwiej było im obojgu myśleć o zbliżającym się nieuchronnie końcu ich ziemskiej wędrówki.

Oboje byli w podeszłym wieku. Było im trudno przyjąć, że śmierć jest już blisko. On starał się o tym nie myśleć, żyjąc w przekonaniu, że gdy umrze i tak nie będzie już nic czuł. Ją przerażała myśl o chwilowości życia w perspektywie milionów lat istnienia kosmosu.

Gdy pewnej letniej nocy, do jeziora nad którym właśnie wypoczywali na łódce, wpadła krzycząca kula ognia, czym...

- Cześć Kochanie. Jak tam w pracy? Ciężki miałeś dzisiaj dzień?
- Witaj Maju. Straszny, jestem wykończony.
- Siadaj, obiad już gotowy, a po obiedzie zabieram cię na spacer.
- Wolałbym zostać w domu.
- Marek, nie dyskutuj. Świeże powietrze dobrze ci zrobi.
(godzinę później)
- No i jak? Trochę lepiej się czujesz?
- Jak zawsze miałaś rację spacer dobrze mi zrobił.
- Widzisz, zawsze musisz słuchać żony. Choć usiądziemy tu nad rzeką na chwilę na tej ławeczce.
- Marek! Patrz, tam pod wodą jest coś czerwonego. Jakaś torebka albo płaszcz.
- Ja nic nie widzę. Masz jakieś zwidy.
- No popatrz! O tam! Poczekaj podejdę bliżej. Wydaje mi się, że to duża damska torebka. Zaczepiła się o coś. Wezmę kij i spróbuję ją wyciągnąć. Trzymaj mnie żebym nie wpadła do rzeki.
- Daj spokój!
(Ewa wyciąga spod wody torebkę)
- Zobaczę czy jest coś w środku.
- Kosmetyki, portfel i są dokumenty. Lepiej to zostawmy.
- Dzwonię po policję.
(dwa dni później, pukanie do drzwi, w drzwiach stoi dwóch policjantów)
- Dzień dobry. Panowie w sprawie tej torebki? My już wszystko powiedzieliśmy jak ją znaleźliśmy.
- My do pani męża
- Marek! Policja do ciebie! A co się stało?
- Jest pan zatrzymany w sprawie zabójstwa Magdaleny Leny. Musi pan pójść z nami.
- Zatrzymany? W sprawie zabójstwa? Tej kobiety, której torebkę znaleźliśmy? Marek co to ma znaczyć?
- Przepraszam Ewa

- Cześć Kochanie. Jak tam w pracy? Ciężki miałeś dzisiaj dzień?
- Witaj Maju. Straszny, jestem wykończony.
- Siadaj, obiad już gotowy, a po obiedzie zabieram cię na spacer.
- Wolałbym zostać w domu.
- Marek, nie dyskutuj. Świeże powietrze dobrze ci zrobi.
(godzinę później)
- No i jak? Trochę lepiej się czujesz?
- Jak zawsze miałaś rację spacer dobrze mi zrobił.
- Widzisz,...

- Grażyna! Chodź no tutaj!
- Nie drzyj się Janusz! Nie będę tam lazła. Pedikjur dopiero co zrobiłam. Mów stąd czego chcesz.
- Ale Grażyna! No chodźże tu megiero jedna, bo będziesz żałować!
- Jezusieńku! Takie to z nim wakacje. Chorwacja miała być, ustronne plaże miały być, palmy miały być. A co jest? Ustronie Morskie i palma, która Ci wiecznie odbija!
- Idźże matka do ojca, bo ludzie się na nas gapią, jak tam drzecie mordy - obruszył się Seba.
- I przynieś nam potem po drodze po piwie i watę cukrową dla Dżesiki i Brajana - dodała Andżelika.
- Wakacje, kurza twarz, "pojedź" mówili, "wypoczniesz" mówili. Pies im mordę lizał takie wakacje - zdenerwowana Grażyna ruszyła po piachu w stronę męża w swoim nowym pedikjurze.
- Grażyna, zobacz, co żem znalazł! - podekscytowany Janusz uniósł z wody w kierunku wściekłej żony brązowy kamyk.
- No widzę. I co?
- Grażynko moja, Słoninko najsłodsza, ja Ci przez te wszystkie lata razem wiele złego żem powiedział i zrobił. Ale teraz to naprawię. Żeniłem się, bo z brzuchem byłaś, Seba już miał wtedy 4 misionce w brzuchu. I ja żem przez to nie kupił Ci pirścionka prawdziwego, tylko taki plastikowy z odpustu. Ale teraz Grażyna to ja ten bursztyn, co znalazłem, przykleję do tego Twojego pirścionka. Bo Ty moja królowa jesteś.
Janusz uklęknął przed Grażynką w wodzie, wyjął z ust gumę do żucia i z namaszczeniem przykleił za jej pomocą brązowy kamyk do plastikowego pierścienia żony.
Grażyna się rozpłakała. Nikt nie wie, czy ze wzruszenia, czy z rozpaczy.

- Grażyna! Chodź no tutaj!
- Nie drzyj się Janusz! Nie będę tam lazła. Pedikjur dopiero co zrobiłam. Mów stąd czego chcesz.
- Ale Grażyna! No chodźże tu megiero jedna, bo będziesz żałować!
- Jezusieńku! Takie to z nim wakacje. Chorwacja miała być, ustronne plaże miały być, palmy miały być. A co jest? Ustronie Morskie i palma, która Ci wiecznie odbija!
- Idźże matka do...

Nie wierzyła we własne szczęście. Mężczyzna jej życia był teraz jej mężem, a dzięki prezentowi ślubnemu spędzali "tydzień miodowy" w odosobionym domku letniskowym nad maleńkim jeziorem.
Jezioro było czyste i bardzo płytkie, więc gdy pływali łódką, wiosło często uderzało o dno. Nagle, kobieta dostrzegła w wodzie błysk. Zanurzyła rękę i bez trudu wyciągnęła wbity w piasek przedmiot.
- Spójrz! Prawdziwy list w butelce! - powiedziała do męża zaskoczona i podejrzliwie dodała. - To twój pomysł? Ty romantyku! - roześmiała się.
Gdy jednak mąż z poważną miną zaprzeczył, zaintrygowana otworzyła butelkę. Zaczęła czytać:
- "Mam nadzieję, że bawicie się dobrze. Należy wam się po tych przejściach z domem weselnym. Dlatego przygotowałem kilka niespodzianek. P.S. Aniu..." - kobieta przerwała i drżącą ręką podała kartkę mężowi.
-"...wyglądasz pięknie w tych czerwonych pończochach."- dokończył on i przełknął ślinę.
- Boże...- jęknęła. - Ktoś nas obserwuje! Przecież miałam je na sobie tylko wczoraj wieczorem!
Zaczęła płakać, a mąż nerwowo ścisnął kartkę.
- Skąd wiedział, że mieliśmy problemy z salą? I jakie niespodzianki?!- krzyknęła histerycznie, szarpiąc męża za rękę. Ten zrzucił jej dłoń.
- Daj spokój! Przecież ktoś robi sobie żarty! - powiedział ostro i zanim kobieta zdążyła zaprotestować zgniótł kartkę i wrzucił do wody. Papier w jednej chwili namókł, a ręczne pismo zaczęło się rozmywać. Małżonkowie patrzyli na to bez słowa. Ciszę przerwał brzęk tłuczonego szkła dochodzący z domku...

Nie wierzyła we własne szczęście. Mężczyzna jej życia był teraz jej mężem, a dzięki prezentowi ślubnemu spędzali "tydzień miodowy" w odosobionym domku letniskowym nad maleńkim jeziorem.
Jezioro było czyste i bardzo płytkie, więc gdy pływali łódką, wiosło często uderzało o dno. Nagle, kobieta dostrzegła w wodzie błysk. Zanurzyła rękę i bez trudu wyciągnęła wbity w piasek...

Żółtawe światło latarni rzucało przyjemną, tajemniczą poświatę na chodnik i ławki postawione po drodze. Dwoje ludzi, kobieta i mężczyzna spacerowali, ramię w ramię, uśmiechnięci, w przyjaznym milczeniu. Na ich palcach lśniły identyczne pierścionki, które choć mało widoczne, były obecne w umysłach małożonków od kilku lat. Mężczyzna z przyjemnością przyglądał się odbiciu światła między rzęsami swojej żony, a ona jako urodzona artystka, oglądała jak światło miesza się z rudawym odcieniem włosów jej męża. Doszli właśnie do ich domu, kiedy zobaczyli przed drzwiami małe dziecko, skulone i oparte o ścianę. Mężczyzna stanął w miejscu, ale jego żona podbiegła zaniepokojona do chłopca.
- Nic ci nie jest? - zapytała, a dziecko wyniosło głowę. Kobieta odwróciła się do męża z szeroko rozwartymi oczami.
- Elizabeth... - zaczął, ale nie pozwoliła mu skończyć.
- To dziecko wygląda tak samo jak ty.

Żółtawe światło latarni rzucało przyjemną, tajemniczą poświatę na chodnik i ławki postawione po drodze. Dwoje ludzi, kobieta i mężczyzna spacerowali, ramię w ramię, uśmiechnięci, w przyjaznym milczeniu. Na ich palcach lśniły identyczne pierścionki, które choć mało widoczne, były obecne w umysłach małożonków od kilku lat. Mężczyzna z przyjemnością przyglądał się odbiciu...